เห็นด้วยครับว่าอู๋เกอนี่เท่มาก!
/ยกนิ้วให้ด้วยความชื่นชม โอ้โห นัยยะ
“เวลาเพียงแค่ยี่สิบสามสิบปีมันช่างสั้นเมื่อเทียบกับมรรคาเซียนอันแสนยาวนาน แต่หากถ้าต้องตายเพราะครั้งหนึ่งได้รักไป๋เจี๋ย เขาก็ไม่มีวันรู้สึกเสียใจสักนิด” ประโยคนี้มาทีนี่ผมสะอึกเลยนะครับ พระเอกอย่างหาที่ใดเปรียบไม่ได้ แถมยังคิดถึงคนรักของตัวเองอย่างสุดๆ ว่าถ้าเกิดเยี่ยอู๋จวินต้องตายจริงๆ แล้วไป๋เจี๋ยต้องมารู้ว่าเป็นเพราะตัวเอง ไป๋เจี๋ยจะโทษตัวเองขนาดไหน อู๋เกอตั้งใจจะไม่ยอมให้ศิษย์น้องรับรู้ความรู้สึกที่ว่าตัวเองต้องเป็นตราบาป เขาตั้งใจจะรักษาความรู้สึกของไป๋เจี๋ยไปตลอดชีวิต ขอเพียงไป๋เจี๋ยมีความสุข อาจจะมีความรักใหม่กับคนอื่นก็ได้ แต่เยี่ยอู๋จวินจะไม่มีวันยอมให้ตัวเองเป็นสาเหตุของความทุกข์ที่คนรักต้องรู้สึกเป็นอันขาด
อะไรจะเท่ขนาดนี้เนี่ย!
(ฮือ น้ำตาไหล หวีดอย่างแรงเลย ชอบมากครับ!) นี่มันไม่ใช่ผีลามกครับ นี่มันสุดยอดแห่งพระเอกเก้ากระบี่พิชิตมังกรชัดๆ ไม่เคยเจอพระเอกเท่ๆขนาดนี้มานานแล้ว นี่ถึงขนาดให้หยกแทนใจไว้เลยนะครับ สลักตราประจำตระกูลไว้ให้ด้วย แถมยังใช้เป็นเครื่องรางคุ้มภัยว่า เมื่อไหร่ก็ตามที่ไป๋เจี๋ยมีอันตราย เขาจะรีบร้อนถ่อไปหาเพื่อช่วยเหลือทันที สุดยอดเลยท่านอู๋ (ผมว่าปัจจุบัน ทั้งสองคนก็ยังพกหยกสองอันนี้ติดตัวอยู่นะ ยิ่งถ้าไป๋เจี๋ยหลุดออกมาอย่าให้เจออีกครั้ง เพราะจะรั้งให้อยู่ตลอดด้วยไป แสดงว่าเขาเก็บหยกไว้แน่ๆ และผมว่าอย่างเยี่ยอู๋จวิน ปากอย่างใจอย่างขนาดไหน หยกขาวนั่นก็น่าจะเก็บอยู่ใกล้ตัวเป็นอย่างดี)
ที่เยี่ยอู๋จวินตัดสินใจออกจากสำนักเจ็ดบรรพตสวรรค์ โดยเฉพาะออกจากยอดเขาอัสนีพิสุทธิ์ที่ว่ารับศิษย์ยากนักหนา แล้วก็ฝีมือล้ำเลิศ คงเป็นเพราะไม่อยากให้ไป๋เจี๋ยต้องแบกรับสิ่งที่ไม่ดีหลายๆอย่าง อย่างเช่น เจิ้งปิงฉินมาเห็น อู๋เกอของเราก็อาจจะคิดว่านางไม่เห็นชอบ ดังนั้นถ้าเรายังอยู่ด้วยกัน เดี๋ยวต้องมีเภทภัยอะไรมาหาไป๋เจี๋ยแน่ ดังนั้นก็เลยคิดว่าออกจากสำนักดีกว่า ไป๋เจี๋ยไม่น่าจะเป็นอะไร แล้วตัวเขาเองก็เอาตัวรอดได้อยู่แล้วสบายๆ แถมถ้าออกไป ก็จะทำให้ไป๋เจี๋ยไม่ต้องรู้สึกผิดอีกว่าตัวเองเป็นสาเหตุให้เยี่ยอู๋จวินต้องตายไว เพราะถ้าอยู่ด้วยกัน ยังไงเยี่ยอู๋จวินก็รักไป๋เจี๋ยอยู่แล้ว ความรู้สึกไม่มีสั่นคลอน ผมชอบวลีหนักแน่นของเยี่ยอู๋จวินในตอนที่แล้วนะครับ
“เมื่อเยี่ยอู๋จวินผู้นี้ตัดสินใจรักเจ้า ย่อมไม่มีวันรู้สึกเสียใจเช่นกัน” แถมยังบอกย้ำอีกว่าเขาตกหลุมรักไป๋เจี๋ย อยากใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับไป๋เจี๋ยตลอดไป ประโยคพวกนี้มันบอกชัดถึงปณิธานแน่วแน่ของเยี่ยอู๋จวินเลย ทำไมอู๋เกอถึงเท่อย่างนี้เนี่ย!
แต่ส่วนตัวผมว่าเจิ้งปิงฉินไม่น่าจะมีปัญหาเรื่องศิษย์สองคนรักกันนะครับ ผมว่าปัญหาคือเรื่องชาติกำเนิดของไป๋เจี๋ยมากกว่า ผมว่าเจิ้งปิงฉินต้องรู้อะไรมาสักอย่าง แล้วการที่สองคนนั้นรักกัน มันจะทำให้เกิดปัญหาบางอย่างในอนาคต ยิ่งสถานะตอนนี้ของเจิ้งปิงฉินคือหายสาบสูญ เนื่องจากคนรักสองคนตีกันจนตายกับเป็นบ้า เจิ้งปิงฉินคงได้บทเรียนบางอย่างแล้ว ผมว่าตัวละครตัวนี้อาจจะเป็นกุญแจสำคัญในการที่ผีเยี่ยอู๋จวินอาจจะกลับมาเป็นคนได้อีกครั้ง หรือว่าจะมาปลดล็อกทำให้ไป๋เจี๋ยได้รับรู้ความคิดที่แท้จริงของอู๋เกอ หรืออาจจะมาเฉลยเรื่องของไป๋เจี๋ยให้เยี่ยอู๋จวินรับรู้ก็เป็นได้
ผมชอบตอนนี้มากเลยนะครับ พาร์ทย้อนอดีตนี่ทำให้เราเห็นมิติของตัวละครปัจจุบันเยอะขึ้น แล้วก็เฉลยหลายสิ่งที่อาจนำไปสู่กุญแจในการไขพล็อตหลักด้วย เขียนได้ดีครับ
ปล1. ถึงจะทำให้พล็อตหลักเข้มข้น แต่เนื่องจากโทนเรื่องเป็นผีลามก เราจะใส่ฉากเรทๆหรือกามๆที่ดุเด็ดเผ็ดมันเข้ามาเพื่อคุมโทนเรื่องไม่ให้ซีเรียสเกินไป หรือทำให้มันเฮฮาหน่อย ก็ทำได้นะครับ
ปล2. เฉลยเรื่องสัดส่วนรูปร่างของผีลามกแล้วว ถึงจะยังเป็นวัยรุ่น 15 แต่ท่าทางจะไม่เบาเลยนะครับ ล้ำหน้าคนอื่นไปไกล นี่ถ้าตอนเจริญพันธุ์เต็มที่นี่จะขนาดไหน แสดงว่าหานเฉิงรุ่ยที่ว่าร่างกายสูงใหญ่ หรือเหล่ยเจิ้นยวี่ที่แม้จะพิมพ์หน้าตารูปร่างสมัยสิบเจ็ดสิบแปดมา ก็ยังไม่น่าจะสู้กับพระเอกเยี่ยอู๋จวินของเราในร่างจริงนะครับ อยากเห็นจังเลยยย