หัวข้อ: [นิยาย] Romance Of My Own

[Sith]

กอดกุกกุ๊ก    ตามด้วยกอดเฮียมั้ง   

สุขสันต์วันตรุษจีน  ขอให้ร่ำรวยความสุข เงินทองมากมายน้าคับ

[M@nfaNG]

  กรรม พ่อก็ตรงไปไม๊เนี่ย

[Poes]

พ่อแกล้งปะเนี่ย  ตรงซะ อย่าทำลูกสะไภ้กลัวจิ 

[Manji+]

บทที่ 12







"...." ผมพูดไม่ออก มันเร็วกว่าที่ผมคิด
"แชมป์เอง ก็รู้ พ่อกับแม่ มีลูกชายคนเดียว เราก็อยากมีคนสืบทอดบริษัทต่อไป บ้านแชมป์เองก็เหมือนกัน"พ่ออธิบายเตุผลเนิบๆ แต่แฝงไปด้วยพลัง


"ครับ แชมป์เข้าใจตรงจุดนั้น แต่ความสุขของคนเราไม่ได้อยู่ที่เรื่องนั้น การที่เราจะรักใครสักคน มันบังคับกันไม่ได้" ผมตอบ สายตายังผสานกับตาสมิงคู่นั้น
"แชมป์จะบอกพ่อว่า ไม่มีเงินแชมป์ก็อยู่ได้ กิจการไร้คนสืบทอดก็ปล่อยไป" พ่อถามคำถามที่ผมยังหาทางแก้ไม่ได้

"ไม่ใช่คับ สมัยนี้ ไม่มีเงินอยู่ไม่ได้แชมป์ก็รู้ แต่เราไม่จำเป็นต้องมีเงินขนาดนั้น ส่วนคนสืบทอด ใช่ว่าแต่งงานกับคนทั่วไปแล้วจะมีลูกเสมอ คนเยอะแยะที่ไม่มีคนสืบสานงานต่อ"ผมตอบ
"แล้วเขาทำยังไง" พ่อถามผมด้วยอารมณ์ที่ขุ่นขึ้นเมื่อฟังคำตอบหลัง

"ในความคิดเด็กๆ อย่างผม ไม่ให้ญาติ คนสนิท ก็คงต้องให้ไปทางการกุศล"
"ติดตรงที่ว่า พ่อไม่ใช่พ่อพระที่จะทำงานแล้วเอาเงินไปแจกใคร ส่วนญาติสนิท มิตรสหายก็ไม่รู้จะให้ใคร" คำตอบที่ทำผมถึงกับชะงัก

"โต้ จอนว่ามันเกินไป พูดขนาด.."
"จอน" เสียงเขียวที่ออกมาจากผู้เป็นพ่อ จอนต้องชะงักแล้วเงียบต่อไป

"ทำไมคนเราต้องยึดติด การมีเงินมากมายมันไม่ได้ทำให้เรามีความสุข ถ้าพูดว่าอยากมีคนสืบตระกูลเพื่อให้ทรัพย์สมบัติ แชมป์คิดว่า เขาอาจจะต้องการ แต่สิ่งที่จำเป็นที่สุด คือความรัก ความอบอุ่น" ผมตอบ

"เด็กก็ยังเป็นเด็ก คิดอะไรง่ายเกินไป"


 "จอนเล่าให้พ่อฟังว่าเราคุยกับพ่อแม่เราแล้ว ด้วยเหตุผลแค่นี้ เค้ายอมปล่อยให้ลูกกับจอนคบกันต่อเหรอ" โดนตอกมาอย่างนั้น เลือดสูบฉีดขึ้นหน้า   



"ถ้าความคิดเด็กๆแบบนี้ มันง่ายเกิน มันโง่เกิน ถึงอย่างนั้นแชมป์ก็คงจะเลือกที่จะง่าย เลือกที่จะโง่ ไม่ใช่ว่าแชมป์ไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้ แต่เมื่อแชมป์รักจอน นั่นคือเหตุผลของทุกอย่าง" พ่อของจอนดูจะชะงักไปกับคำพูดของผม สายตาที่แสดงถึงความทุกข์ความอ่อนแอ ปรากฏเพียงชั่ววูบ ก่อนสายตาราชสีห์จะกลับมาฉายชัด แม่จอน จากที่ก้มหน้ามาตลอดกับเงยหน้าขึ้นมามองผมสลับกับพ่อ ความเงียบเข้ามาแทนที่ ไม่มีใครพูดอะไรต่อ


"ถ้าจะทำอย่างนั้น โต้ก็คงต้องตัดจอนออกจากครอบครัวของเรา" คำพูดที่ผมไม่คิดจะได้ฟังจากคนเป็นพ่อ น้ำตาที่คลอของจอน มันไหลรินทั้งสองข้างแก้ม เสียงหายใจฮึดฮัด

"แค่นี้ ถึงกับตัดพ่อตัดลูก มันไม่เกินไปหน่อยเหรอคับ" ผมโกรธแทน
"แค่นี้ แชมป์ว่ามันเป็นเรื่องแค่นี้เหรอ"


"แล้วอีกอย่างพ่อจะตัดสัมพันธ์กับจอน พ่อก็ไม่เห็นมันจะเกี่ยวอะไรกับแชมป์" คำพูดลุ่นๆชนผมเข้าอย่างจัง ในที่สุดผมก็ใจอ่อน





ผมมองหน้าจอน สภาพมันดูไม่ได้เลย น้ำตาที่ไหลเป็นทำนบแตก น้ำมูกน้ำตาที่มันคงไม่ไยดีกับภาพพจน์อีกแล้ว แค่มองหน้ามันน้ำตาผมก็ไหลออกมา ผมหยิบทิชชู่ส่งให้ แต่จอนยังคงไม่สนใจสิ่งรอบข้าง
ผมรู้คนที่จอนรักที่สุดไม่ใช่ผม แต่เป็นสองคนที่นั่งอยู่หน้าผมตอนนี้ เจอคำพูดแบบนี้เข้าไป ความรู้สึกคงแหลกไม่เหลือชิ้นดี




ผมลุกขึ้นหยิบทิชชู่ ซับน้ำตาให้จอน ทั้งที่น้ำตาผมยังไหลอยู่


"ไม่ต้องร้องแล้วจอน แชมป์แก้ปัญหาให้นะ" ผมลูบหัวจอน จอนหันมามองหน้าผม ผมยิ้มให้จอน ด้วยน้ำตาที่นองหน้า


ผมหันกลับไปมองพ่อของจอน


" พ่อคงไม่ต้องลำบากขนาดนั้น ผมขอเลือกเป็นคนไปจากจอนเองดีกว่า" จอนเอามือมาจับแขนผม ผมหันไปมอง จอนส่ายหน้าเหมือนเด็กที่งอแง ไม่ยอมเสียของชิ้นนี้ไป



ผมมีทางเลือกด้วยเหรอ.......






"จอน แชมป์ขอโทษ แชมป์ผิดคำสัญญาอีกแล้ว บอกเอาไว้ว่าจะไม่ทิ้งจอน" น้ำตาของผมเริ่มไหลไม่แพ้จอน




"แต่เข้าใจแชมป์นะ พ่อกับแม่ สำคัญกับจอนที่สุด" ผมเอ่ยติดๆขัดๆ น้ำมูกเริ่มสร้างความอึดอัด




เข่าผมทรุดฮวบลงไปกับพื้น กว่าผมจะกลับมาควบคุมตัวเองได้ จอนมันนิ่ง มันคงตัดสินใจไม่ถูก ถ้ามันเลือกผม นั่นคงจะเป็นเพราะอารมณ์ชั่ววูบแน่ๆ



ถ้ามันเลือกผม ความรักที่ผมเคยเห็น เคยสัมผัส ผมอาจจะคิดว่ามันเป็นแค่ความลุ่มหลง ในเมื่อเราจะรักกันขนาดไหน ผมจะไม่ยอมให้จอนเห็นผมสำคัญกว่าผู้มีพระคุณของมันเอง





"ไม่ต้องตอบแชมป์หรอก แชมป์รู้ว่าจอนเลือกอะไร" มันมองหน้าผม น้ำตาที่ยังคงไหล



"ใช่ว่าเลิกกันจะแปลว่าเลิกรักซะหน่อย เรายังเป็นเพื่อนกันนะ ยังไงแชมป์ก็อยู่ข้างจอนอยู่แล้ว" ผมบอกฝืนยิ้ม ก่อนที่จอนจะเอื้อมมือมาจับมือผม



"คงจะไม่ได้" เสียงขัดมาจากคนเป็นพ่อ "จอนจะย้ายไปเรียนที่ญี่ปุ่น เดือนหน้า ที่นู่นอาจจะไม่มีช่องทางการติดต่อมาไทย" ผมกับจอนต่างคนต่างอึ้ง นี่ผมนอกจากจะต้องเลิกกับจอนแล้ว เราจะไม่ได้เจอหน้ากันอีกเลยเหรอ ก่อนที่ความคิดผมจะไปไกล






“ตอนนี้ ขอให้เรื่องมันหยุดแค่นี้ แม่จะยอมให้จอนอยู่นี่ก่อน แต่เราสองคนต้องเป็นเพื่อนกัน” แม่ของจอนพูดขึ้น


“คุณ คุณก็รู้...” พ่อจอนจะขัดแต่แม่ของจอนปรามเอาไว้
“แชมป์ มาคุยกับพ่อหน่อยได้ไหม” พ่อของจอนลุกขึ้น แม่เหมือนจะห้ามแต่เมื่อสบตากัน ถึงยอมนั่งลง ส่วนจอนมันยังคงก้มหน้าก้มตาร้อง ผมจำใจเดินตามพ่อของจอนเข้าไปในห้อง






......................








“แชมป์ พ่อพอจะรู้เรื่องของแชมป์มาจากป้าหมอนบ้างแล้ว พ่อยอมรับว่าพ่อโชคดีที่จอนได้รู้จักแชมป์ จอนเปลี่ยนจากเด็กที่เก็บตัวอยูในห้อง มีชีวิตที่ร่าเริงขึ้น แต่พ่อไม่นึกว่าการที่จอนร่าเริงขึ้นมันเพราะ....” พ่อจอนพูดแล้วหยุด

“ครับ” ผมตอบรับ
“พ่ออยากให้แชมป์เข้าใจ  พ่อไม่ได้รังเกียจแชมป์” พ่อจอนพูดเสียงอ่อนลงเหมือนพยายามปลอบ
“แต่เพราะแชมป์เป็นผู้ชายใช่มั้ยครับ” ผมเริ่มเถียงทั้งที่รู้ว่าไม่ควร

“แชมป์ บนโลกนี้ไม่มีอะไรง่ายอย่างที่คิด สักวันที่แชมป์และจอนจะก้าวเข้ามาในสังคม แน่นอนลูกทั้งสองต่างมีชื่อเสียงในวงสังคม และแน่นอนที่จะต้องถูกเอ่ยถึง แล้วคนจะคิดยังไงถ้าลูกสองคนสนิทกันเกินเพื่อน ต่างคนต่างไม่มีแฟน”
“ผมไม่สนใจ จะไป..” ผมหยุดพูด บางทีการไม่แคร์สังคมอาจไม่มีปัญหา แต่ทั้งผมและจอนต่างอยู่ในสังคมที่ทุกคนต้องแคร์



“แชมป์น่าจะเข้าใจนะ พ่ออยากบอกว่า  พ่อเข้าใจความรู้สึกของแชมป์นะ” พ่อจอนเดินเข้ามาลูบหัวผม น้ำตาผมไหลออกมาอย่างหยุดไม่อยู่ นั่นไม่ใช่สิ่งที่ผมต้องการ แต่ผมจะทำยังไงในเมื่อโลกมันต้องหมุนไปตามกฎที่สังคมกำหนดขึ้น มันไม่มีอะไรที่ผมจะลิขิตและเลือกทางได้เองเลยใช่มั้ย



“พ่อไม่อยากจะขออย่างนี้เลย แต่พ่ออยากให้แชมป์พยายามหาแฟนใหม่ที่เป็นผู้หญิง พ่อไม่อยากให้ลูกสองคนจมกับปัญหานี้ พ่อกับแม่แชมป์คงคิดเหมือนกัน” ผมได้แต่ร้อง น้ำตามันพรูพรั่ง ผมไม่รู้จะหยุดมันยังไง









“โลกนี้มันไม่มีอะไรที่เราอยากแล้วจะได้ไปทั้งหมดหรอกแชมป์ บางสิ่งเราไขว่ขว้าสักเท่าไหร่มันก็ว่างเปล่า เลือกสิ่งที่เราควรทำดีกว่า เมื่อไหร่ที่แชมป์เป็นพ่อคนแล้วแชมป์จะรู้ พ่อแม่ทุกคนรักลูกและทำเพื่อลูกทั้งนั้น ถ้าแชมป์รักจอน ก็ช่วยสนับสนุนให้จอนได้ใช้ชีวิตที่มีความสุขจริงๆได้ไหม” พ่อจอนถามกึ่งบอก









“ค.....ครับ” ผมตอบ
“พ่อจะให้แชมป์อยู่กับจอนในฐานะนี้เป็นคืนสุดท้าย ใช้เวลาให้คุ้มค่า หลังจากนี้แชมป์คงรู้ว่าควรทำยังไงนะ” พ่อเดินออกไปจากห้อง ทิ้งให้ผมนั่งจมอยู่กับความมืดที่มองไม่เห็นแสงสว่างแห่งทางออก





.......................








อยู่ๆ มีมือมาจับที่ไหล่ผม ทำให้ผมต้องสะดุ้ง หันไปมอง คนๆนั้นสภาพไม่ได้ต่างไปจากผม

“แชมป์ จอน..” จอนกำลังจะพูด
“แชมป์รู้แล้ว อย่าพูดอะไรอีกเลย” ผมดึงตัวจอนมากอด ทั้งผมทั้งจอนต่างพูดอะไรไม่ออก มีเพียงน้ำตาที่ยังไหลไม่ขาดสาย


“มันอาจเป็นสิ่งที่ดีที่สุดก็ได้” ผมพูดโดยไม่ได้สบตาจอน
“แชมป์คิดอย่างนั้น จริงๆเหรอ” คำถามที่ทำให้ผมตกอยู่ในทางตัน มันเป็นทางสุดท้ายที่ผมจะเลือกเดินในชีวิต ผมก้มหน้า น้ำตาที่ยังหยุดไม่ได้



“ขอโทษ จอนรู้ว่านั้นไม่ใช่สิ่งที่แชมป์อยาก มันเป็นความผิดของจอน ถ้าจอนคิดให้ดีกว่านี้ ทำตัวให้...”

“จอน มันไม่ใช่ความผิดของใครทั้งนั้น” 





“ยังไงเราก็เคยสัญญากันไว้แล้วใช่มั้ย เมื่อไหร่ที่เราเจอกับทางตัน เราจะกลับมาเป็นเพื่อนที่ดีกันเหมือนเดิม”




“ขอโทษนะ แชมป์คงทำอย่างนั้นไม่ได้อีกแล้ว”








“............. จอนเข้าใจ” จอนมันพูดเสียงแทบจะไม่ออกจากคอ
หลังจากนั้นมันก็เป็นเพียงความเงียบกับสายตาที่ได้เพียงแต่สบตากันเท่านั้น











............................  ความรักที่เรามั่นใจหนักหนา ใช้เวลาเนิ่นนานปลูกความเชื่อใจ ความรัก แต่มันกลับจบเพียงเวลาเพียงวันเดียว กับสิ่งที่มันอาจไม่หวนกลับมาหาผมอีกแล้ว













“ลาก่อน ...ความรัก”








 
                                           -End Of Season-

[Manji+]

มาบวกหนึ่งให้ทุกๆคน ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจในวันตรุษจีนคร้าบ
อยากบวกสองให้น้องนิวจัง บรรยายโดนจ้าย โดนจาย
และน้องนิค ขยันมาสปอย




ขออภัยด้วยที่ไม่ได้เป็นไปตามความคาดหวังของทุกคน และตอนนี้ไม่ได้จบสมบูรณ์นะครับ

ฝากติดตามกันต่อด้วยครับ

[paryjt]

 

ไม่เอา ไม่เอาแบบนี้อ่ะ
 

[zilveria]

 

ทามม้ายยยยยย

เศร้าอะ

ถ้าจบแค่ซีซํ่น มันก้ยังไม่จบทั้งหมดนี่ ใช่มะคับ

มาต่อเร็ว ๆ นะคับ  อย่าให้ค้างแบบเส้า ๆ นะ

 

[Sith]

เพราะชีวิตไม่ได้เดินไปด้วยกลีบกุหลาบ   

[StopLove]

 


ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยย จบเเบบนี้ไม่เอา




 

[Manji+]

จริงๆ ไม่อยากมาลงวันนี้เลยครับ แต่คิดแล้ว ปีใหม่อย่าเศร้าเลย เศร้าสะใจไปเลยท้ายปี


พอดีผมเอาที่เม้นท์กันไปให้พี่แชมป์อ่านครับ พี่เขาว่าไง ไปฟังกันดีกว่า






ความรักของคนเรามันไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบอย่างที่ว่า เรื่องแบบนี้ไม่ใช่การลองใจครับ
มันเป็นชีวิตจริงของคน สิ่งที่เราต้องเผชิญ

ไม่ว่าเราจะยินดีและพร้อมใจจะรับมันรึเปล่า

มันคือความจริงที่เราต้องฝ่าฟัน ใครทำไม่ได้ก็ต้องถอย
ผู้ชายคบกัน ยังไงสุดท้ายมันก็เป็นอะไรที่ดูผิดในสังคม

ทั้งๆที่จริง มันก็แค่ความรักของคนสองคน

ผมว่าคนที่ไม่เป็น ไม่มีทางรู้สึกจริงๆหรอกครับ ว่ารสชาติความทรมานที่ติดตัวตลอดเวลา

ผมว่าที่โต้ทำมันก็ถูกแล้วนะครับ เป็นผม ผมก็ทำอย่างนั้น ใครจะอยากให้ลูกคนเดียวเดินทางที่....ผิด ในมุมมองของบางคน
คิดกันใช่มั้ยครับ มันเรื่องของกู กูจะรักใคร มึงเสือกอะไรด้วย

มองกลับไปดูแล้วจะรู้ครับ คนที่รักเรามากกว่าที่รักตัวเราเองรู้สึกยังไง
สุดท้ายแล้วผมก็ยอมเดินตามทางที่คนๆนั้นเขาเลือก คนที่รักผมจริงๆ
ผมบอกได้แค่ว่า ไม่มีพ่อแม่ที่ไหนอยากเห็นลูกตัวเองมีความทุกข์หรอกครับ

เขาผ่านอะไรกันมาเยอะ ผมจึงเลือที่จะเคารพการตัดสินใจของเขา ทั้งที่ทางนั้นจะเต็มไปด้วยขวากหนาม

แต่ถ้าเราบากบั่นเดินตรากตรำไป ซักวัน ขุมทองอาจรออยู่ปลายสายรุ้งครับ

ปนกันสำนวนไทย อังกฤษ 55

มาพล่ามอะไรให้ผู้อ่านเบื่อรึเปล่า ขอโทษด้วยครับ
น้องมั้งเขาอยากรู้ ผมก็แค่ตอบมา เผื่อมีใครว่างๆ อ่าน

อย่าเก็บไปเป็นอารมณ์นะครับ

ชีวิตเป็นของเรา แล้วแต่ว่าเราจะทำยังไง ทางไหน เพื่อความสุขของใคร



และสุดท้าย ขอขอบคุณทุกคำแนะนำ คอมเม้นท์ และแรงเชียร์ที่มีให้ผมกับกำลังใจของผม ณ ตอนนี้

ขอบคุณ จริงๆครับ





นั่นคือเสียงความคิดของพี่แชมป์เขาล่ะครับ
ขอบคุณพี่แชมป์ค้าบ หวังว่าคงได้ติดต่อพี่แชมป์แล้วเอามาลงเรื่อยๆนะครับ พี่เขาเริ่มจะว่างแล้ว


และขอเป็นกำลังใจเรื่องลูกนะครับ พี่ ผมอยากมีหลานเร็วๆ จะเหมือนพ่อหรือ...น้า   

หมั้นไว้ก่อนเลยได้มั้ย

[Manji+]

ขอเตือนนิด คำพูดของเราความหมายหลายแง่หลายง่าม
ระวังให้ดี ตีความผิดอาจคิดจนตัวตาย





ด้วยความปรารถนาดีจากนายมั้ง

[C2U]

เข้าใจค่ะ  เพราะชีวิตจริง มันไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ


ทุกอย่างไม่ได้ง่ายดายอย่างใจเสมอไป  


รักกัน  แต่ไม่ได้อยู่ด้วยกันเยอะแยะไป


แต่ยังไง ก็ ยังรักกันอยู่  (รึเปล่า)


มีความสุขกับชีวิต  ที่เลือกแล้วนะคะ    

[cutekanny]

กว่าจะได้มาซึ่งความรักทุกคนล้วนมีอุปสรรค...เเต่เมื่อเราผ่านมันมาได้ก็จะ..ยิ่งทำให้เห็นคุณค่า...ของความรักนั้น
ขอให้เเชมป์เเละจอนจงอดทน...ตราบใดที่จิตใจมั่นคง...เชื่อมั่นในกันเเละกัน...ซักวันต้องเป็นวันของเรา...
ยังไงก็ดีใจมากมายที่ทั้งสองผ่านอุปสรรคอันนี้มาได้..(อิอิ... )...เมื่อไหร่ที่ไม่เข้าใจกันก็ขอให้นึกถึงอุปสรรคที่ฝ่าฟันมาด้วยกันนะคะ.........
อยากอ่านซีซั่นต่อไป......หวังว่าสถานการณ์คงดีขึ้นนะคะ....รีบมาลงนะน้องมั้ง...

อ่อ...สวัสดีปีใหม่...จิงล้วย...ขอบคุณที่เข้ามาเยี่ยม...ขอเพียงอุ่นไปในสายลมหนาวนะจ๊ะ..เมื่อไหร่ได้ฤกษ์อ่านเเล้วอย่าลืมติชมกัลบ้างเน้อ...

[r.anddy]

ความรักของคนเรามันไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบอย่างที่ว่า
มันคือความจริงที่เราต้องฝ่าฟัน ใครทำไม่ได้ก็ต้องถอย

ผู้ชายคบกัน ยังไงสุดท้ายมันก็เป็นอะไรที่ดูผิดในสังคม
(ความจริงที่ต้องยอมรับ)
ทั้งๆที่จริง มันก็แค่ความรักของคนสองคน
ผมว่าคนที่ไม่เป็น ไม่มีทางรู้สึกจริงๆหรอกครับ ว่ารสชาติความทรมานที่ติดตัวตลอดเวลา
(ความจริงที่ต้องยอมรับ - แต่เจ็บปวด)

ผมว่าที่โต้ทำมันก็ถูกแล้วนะครับ เป็นผม ผมก็ทำอย่างนั้น ใครจะอยากให้ลูกคนเดียวเดินทางที่....ผิด ในมุมมองของบางคน

(สิ่งที่คุณแชมป์เลือใช่ไหมครับ - ถูกต้องแต่ว่าไม่ถูกใจ)



สุดท้ายแล้วผมก็ยอมเดินตามทางที่คนๆนั้นเขาเลือก คนที่รักผมจริงๆ
ชีวิตเป็นของเรา แล้วแต่ว่าเราจะทำยังไง ทางไหน เพื่อความสุขของใคร



มันผ่านมาแล้ว ขอบคุณสำหรับเรื่องราว (ที่เจ็บปวด)แต่ดี สำหรับความรู้สึก

ติดตามให้กำลังใจต่อไปครับ

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

 

เฮ้อทำไมเรื่องจริงมันถึงโหดร้ายขนาดนี้นะ

เศร้า ใช่ว่าเรา หรือ ใครๆอยากจะเป็นแบบนี้

เรื่องของ เงิน หน้าตา ยังคงมีความสำคัญอยู่เยอะในสังคมเปิดแบบไทย

ยิ่งอ่านตอนนี้แล้วยิ่งรู้สึกเลยว่า สังคมเรายังไม่เปิดกว้างเพียงพอที่จะตอบรับ

อะไรที่ผิดแผกแตกต่างไปจากที่เคยเป็น

กว่ารักนี้จะกลับมายืนได้อีกครั้งคงต้องอาศัยเวลา ในซีซันหน้าหวังว่าอะไรๆก็จะดีขึ้น

เพราะคนรักกันต่อให้ตัดยังไงก็ตัดไม่ขาดหรอ สุดท้ายเมื่อ จอน โตพอที่จะตัดสินใจอะไรด้วยตัวคนเดียวแล้ว

ความเข้าใจที่ พ่อ แม่ จะมีมาให้นั้นย่อเกิดตามมา



 
แล้วจะรออ่านต่อน๊า สงสาร พี่แชมป์มากมายอะความรู้สึกในตอนนั้นคงเต็มตื้นน่าดู

[kunkai]

::อ่านซ้ำ.......ยิ่งอ่านยิ่งคิดถึงพี่แชมป์กะพี่จอน

[imageriz]

   อ่านจบก็เศร้า  ทุกอย่างไม่ได้เป็นไปตามที่หวัง

ชีวิตจริง ไม่ใช่นิยาย ที่จะมาขีดเขียนกำหนดให้เป็นไปตามที่เราต้องการได้

ความรัก ไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ เหมือนในนิยาย

ความรักที่แท้จริง คืออะไร....

ความรักทำให้เราต้องเจอกับอะไรหลายสิ่งหลายอย่างที่ผ่านเข้ามาในชีวิต

ที่มีทั้งดีและไม่ดี มีทั้ง ความสุข ความทุกข์ 

แล้วเมื่อเราเจอกับรักที่แท้จริงแล้ว   เราจะทำยังไงถึงจะรักษามันเอาได้   



เป็นกำลังใจให้แชมป์กับจอน  นะ 

ไม่ว่าจะเจอกับปัญหาอะไร ขอให้รับปัญหานั้นให้ได้ แล้วค่อย ๆ แก้กันไป

แม้ว่ามันจะหนัก  ก็ขอให้มั่นคงต่อกันไว้  แล้วเดินไปข้างหน้าพร้อม ๆ กันนะ

 

[crazykung]

รอซีซั่นใหม่จ้า

ก๊ากกก ภาพหนีตามandบุกเบิกญี่ปุ่น

คริคริมันส์ดีจัง

ขอให้ชีวิตสุขสันต์คร้าบบบบ

[Manji+]

^ น้องซี่คุง
ให้หนีตามอะไรกัน เดี๋ยวเฮียจับเขกหัวเลย  เป็นเด็กเป็นเล็ก

รอไว้โตกว่านี้แล้วค่อยทำ

ขอบคุณครับ มีโอกาสแล้วผมจะส่งทุกเม้นท์ไปให้พี่แชมป์ต่อ

อ่านแล้วซึ้งมากครับ กำลังใจเป็นสิ่งสำคัญในชีวิต ผมว่าพี่แชมป์คงดีใจมากๆ ถ้าได้อ่านๆทุกๆความเห็น
ผมไม่ใช่คนเขียนอะไรพวกนี้ได้ดีๆ แต่ขอขอบคุณจากใจจริงๆ

แล้วมีแต่ความหวังว่า รักแท้ที่จะช่วยทุกอย่างได้

[Sith]

ปายดูสามก๊กมาแย้ว งั่มๆ

อยากอุ้มน้องงะ งั่มๆ

[Manji+]

หนุกป่ะ เฮียไม่ปาย รอดูฟรี อิอิ

อยากอุ้มหลาน ก็รีบๆมีสิน้องนิค
อุ้มลูก 55:haun4:

[Poes]

 

[Manji+]

^ ขอบคุณพี่หนึ่งที่มาเต้นเรียกแรงใจ


เรามาเริ่มซีซั่น2กันเลยดีกว่าครับบบบบบบ



----------------------










“ฝ้าย ขอลอกการบ้านหน่อยดิ” ผมพูดพร้อมเลือกที่จะมานั่งข้างๆ ฝ้ายเพื่อนในกลุ่มใหม่ของผม ที่ผมเริ่มกลับมาเป็นคนอัธยาศัยดีอีกครั้ง ผมทำความรู้จักคนไปทั่ว


ผมเที่ยวทุกวันจนนับได้ว่าเป็นพวกขาตระเวนราตรี เหล้า บุหรี่ ยา อบายมุขที่ไหนผมลองมาหมด (ไม่ควรเอาเป็นเยี่ยงอย่างนะครับ)


“วันนี้ ไหงมาเรียนละมึง” ดูเพื่อนหญิงมันทักผม
“กูอยากมีคะแนนเช็คชื่อกับเขาบ้าง” ผมตอบแลบลิ้น ก่อนจะเหลือบสายตาไปที่มุมประจำของเด็กเรียน


“จอน เป็นไง” ผมเดินไปถามอย่างตะกุกตะกัก มันน่าจะชินกับสภาวะนี้สักที แต่ผมก็ยังเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เรา เลิก กัน เราคุยกันนับประโยคได้ ไม่มีใครที่จะเดินไปคุยกับใครก่อน แน่นอนว่าทุกคนสงสัย จากที่เราอยู่ด้วยกันตลอด แต่ทุกคนเลือกที่จะไม่ถาม มันเห็นหน้าตอนที่มันถามผมเพียงครั้งเดียว แล้วก็ไม่มีใครกล้าถามคำถามนั้นอีกเลย


“.... งั้นๆ” จอนมองผมผ่านกรอบแว่นหนาเตอะ ตอนนี้จอนกับผมเหมือนอยู่คนละโลก มันอยู่กลุ่มเด็กเรียน ส่วนผมอยู่กลุ่มเด็กเที่ยว



โลกเราเริ่มจะขาดกันมาปีกว่าแล้ว จอนมันมาเรียน คือเรียนจริงๆ ไม่ทำอะไรเลย เรียนแล้วก็กลับบ้าน เพื่อนที่อยู่กับมันทุกคนเป็นเด็กเรียนแบบเนิร์ด ซึ่งเรตติ้งไอจอนมันตกไปเยอะ มันไม่เคยดูแลตัวเองเลย ผมเผ้ารุงรัง ใส่ชุดที่เชยมาก แตกต่างไปจากผม ที่ดูเสเพล เป็นหนึ่งในหัวโจกแบดบอยของคณะ


“ลอกการบ้านหน่อยดิ” อะไรก็ไม่รู้สั่งให้ผมพูดออกไป ผมพยายามลบเลี่ยงที่จะเจอ จะนั่งกับไอจอนมานาน ครั้งนี้ผมต้องการจะย้ำว่า ผมตัดมันขาดแล้วจริงๆ
“มึงมัวแต่ไปเที่ยวผู้หญิงอ่ะดิ กูได้ข่าวว่าเดี๋ยวนี้ มึงเอาทุกอย่าง เหล้า บุหรี่ ผู้หญิง” มันจงใจจะย้ำคำว่าผู้หญิงอย่างเห็นได้ชัด


“เกิดมาหน้าตาดีก็งี้แหละ เดี๋ยวนี้ผู้หญิงมีให้เลือกตั้งเยอะ เขามาเอง ใช่ว่ากูจะไปจีบใครเขาก่อน มึงไม่ลองดู เปลี่ยนแฟนเรื่อยๆ ได้อรรถรสนะเว้ย” สายตาที่จอนมันมองหน้าผม มันช่างเย็นกว่าโดนน้ำแข็งสาดใส่ซะอีก ก่อนจะก้มลงไปจดเลคเชอร์มันต่อ ผมควบคุมตัวเองไม่ได้ ผมกำลังพูดอะไรอยู่ ผมคงกลายเป็นคนเลวมากๆในสายตาจอน



แต่นั่นดีแล้วไม่ใช่เหรอ



“ไม่เป็นไร กูไปก่อนนะ” ผมรีบเดินออกจากห้อง กะจะมาเช็คชื่อเข้าห้องเรียนก็คงต้องโดดอีก
ผมเดินออกมานั่งใต้ตึกของคณะ



“เชี่ยแชมป์ คืนนี้ไปเที่ยวกันมั้ย”
“สัดบอย ชวนเที่ยวทุกคืน มึงเป็นมนุษย์ค้างคาวเหรอไงวะ หยุดเที่ยวซักคืน แม่งไม่ได้” ผมสบถ ทุกอย่างสำหรับผมมันเปลี่ยนไปจริงๆ


“แล้ว มึงจะไปมั้ย” มันถาม
“ไปเด่ะ ถามได้” ผมแทคมือกับมัน

“มาด่ากู ไอสัด มึงก็เหี้ยค้างคาวพอๆกันละวะ” มันเดินออกไป
มีเด็กกลุ่มหนึ่งเดินผ่านมา ผมไม่ได้สนใจจะมองแต่มีหนึ่งในนั้น

“พี่แชมป์” มีเสียงเรียกให้ผมต้องเหลียวไปมอง
“....” ผมไม่รู้จักคนที่เรียกผม


“ครับ” ผมตอบงงๆ คนเรียกเป็นเด็กหน้าไทยผิวคล้ำๆ หน้าตายังไงผมไม่เคยสนใจคนที่หน้าตาอีกแล้ว ประสาทรับรู้มันแยกไม่ออก
“จำผมไม่ได้แล้วเหรอ ผมไง” มันพูดอย่างนี้แล้วผมไหน กูจะไปรู้เรอะ


“น้องจะพูดไร ก็พูดมาชัดๆดีกว่า พี่ง่วง” ผมทำท่าจะนอน
“เดี๋ยวตามไป” เด็กนั้นบอกเพื่อนก่อนจะนั่งลงข้างๆผม



“พี่จำผมไม่ได้จริงๆอ่ะ”


“จำไม่ได้” ผมตอบรำคาญ
“ผมอยู่โรงเรียนเก่าเดียวกับพี่อ่ะคับ มันพูดขึ้น ดูจริตจก้านแสดงออกถึงความแรง ไอเด็กนี่อย่างน้อยก็ไบ แต่มันก็ทำให้ผมคิดออก ไอคนที่เคยมาชอบไอจอนตอนมัธยมนี่หว่า มันเคยชี้ให้ผมดู


“อ๋อ น้องน่ะเอง พี่ยังไม่รู้ชื่อน้องเลย”
“อาร์คับ”

“อือ แล้วมีอะไรกับพี่รึเปล่า” ผมถามไม่ได้สนใจ
“ผมเพิ่งเข้ามาใหม่ ยังไม่ค่อยรู้อะไร พี่แชมป์พาผมทัวร์ได้มั้ยคับ” ดูหน้าแล้วรู้เลย ไอหมอนี่ หื่น ขวานผ่าซากจริงๆ แต่ใช่ว่าผมจะต้องกลัว

“อือ ได้ดิ เดี๋ยวเลี้ยงข้าวด้วยละกัน พอใจมั้ย” ผมบอก เห็นเป็นรุ่นน้องโรงเรียนที่กล้าเข้ามาทัก ไอน้องนั่นดูจะโดดเรียนเพื่อมาเดินเล่นกับผมในคณะ ผมพามันเดินดูไปเรื่อยๆ จนไปสุดที่ข้าวเย็น

“พี่ไม่สงสัยบ้างเหรอว่าผมรู้จักพี่ได้ไง แล้วทำไมยังจำพี่ได้อยู่” อาร์ถามขึ้น  ผมยัดข้าวเข้าปาก ตุ่ยๆ
“นั่นมันเรื่องของน้องนี่คับ น้องรู้จักใคร จะจำใครได้ก็ไม่เห็นแปลก” ผมบอกเริ่มรำคาญไอน้องคนนี้จัง เดี๋ยวนี้ผมอยู่กับไอพวกเที่ยวเป็นส่วนใหญ่ เป็นพวกพูดน้อยต่อยหนักซะส่วนใหญ่ พอมาเจอพวกสาธยายไปเรื่อย มันก็เริ่มผิดหู

“โถพี่แชมป์ ไม่เคยสนใจอะไรเลยจริงๆ”


“เอ่อแล้วพี่จอนไปไหนแล้วล่ะ” คำถามที่ทำให้ผมหมดความเจริญอาหารในทันที
“ทำไมต้องถามพี่” ผมถามอย่างเร็ว เสียงมันคงหงุดหงิดจนฟังออกไม่ยาก

“ใจเย็นดิพี่ พี่ พี่จอนกับพี่แทคเป็นสามในแปดเทพของโรงเรียนเลยนะ ใครไม่รู้จักก็แปลกแล้ว แล้วอีกอย่างเขาว่ากันว่า สามคนนี้มีความสนิทกันแบบพิเศษ...” มันหัวเราะ ใครหนอตั้งฉายากันได้พิลึกขนาดนั้น

“มึงอยู่โรงเรียนเดียวกะพวกกู เป็นรุ่นน้องก็ให้มันน้อยๆหน่อย พูดกับรุ่นพี่ สำรวมปากไว้มั้ง ปากดีอย่างนี้ คงโดน...เข้าซักวัน” ผมห้ามปากไว้ไม่อยู่ ไออาร์ถึงกับหน้าซีด
“โทดทีพี่ ผมไม่นึกว่าจะโกรธขนาดนี้ ถือว่าผมไม่ได้พูดละกัน” มันยังกะล่อนเอาตัวรอดได้

“แต่ว่า พี่จอนล่ะคับเห็นว่าอยู่คณะเดียวกัน” มันยังถามไม่เลิก
“ก็ไปเดินหาดูเด่ะ เดี๋ยวก็เจอ รู้ดีอยู่แล้วนี่” ผมพูด

“พี่แชมป์ห้าวกว่าที่ผมคิดไวเยอะเลย” มันพูดแล้วหัวเราะ ผมไม่อยากติดเป็นอารมณ์เลยให้มันนั่งพูดไป “พี่แชมป์ ขอไรอีกอย่างดิ” อาร์พูดขึ้น หลังกินข้าวเสร็จ


“ไร ว่ามาดิ” ผมพูด
“เลี้ยงหนังผมอีกอย่างนะ” มันว่า


“ไม่ได้ เดี๋ยวถึงเวลานัดพี่แล้ว” ผมพูดก่อนจะจ่ายเงิน
“ไปไหน” มันถาม

“เที่ยว”
“จิงดิ ผมไปด้วยดิ ไม่เคยไป”

“อายุไม่ถึง ไม่ได้” ผมดัก
“ผมยืมบัตรคนอื่นได้ ไม่รู้ล่ะจะไปด้วย” มันตื้อตามตลอด

“จะไปก็ไป ถูกใครฉุดไม่รู้ด้วยล่ะ” ผมพูด มันก็ตกปากรับคำอย่างดี เด็กสมัยใหม่แรงจริงๆ





............................




“แชมป์พาใครมาด้วยวะ” เพื่อนในวงเหล้าผมถาม

“ไอนี่ชื่ออาร์ มันไม่เคยมา กูเลยพามาเปิดหูเปิดตา” ผมบอกเพื่อนๆในวง ก่อนจะแนะนำให้อาร์มันรู้จัก ไอนี่คุยได้กับทุกคน กะล่อนเป็นปลาไหล
“กินไรดีมึง ” ไอบอยมันถามขึ้น

”เหมือนมึงอ่ะ” ผมตอบ
“มึงจะแดกเหล้าเหรอวะ” มันถาม

“อ่าว ไม่แดกเหล้าให้แดกไร มาผับ” ผมบ่น
“เดี๋ยวไอแทคได้ทุบกูอีก” มันบ่นกระปอดกระแปด แต่ก็นั่งชงแบบโคตรอ่อนให้ผม

“ห่า มาเที่ยว จะให้กูแดกน้ำเปล่า เอาเพียวๆมาเด่ะ”
“พี่แชมป์ขับรถกลับนะคับ ดื่มเบาๆดีกว่า” อาร์มันเตือน

“ไม่เป็นไร ชินแล้ว” ผมพูด ไออาร์มันก็เลือกที่จะไม่ขัด
“แชมป์เพลาๆ หน่อยดิวะ เดี๋ยวมึงไม่ไหวเอานะ” ไอบอยมันมากระซิบผม ไอนี่ล่ะเป็นคนพาผมเริ่มเที่ยว ไอแทคเป็นคนแนะนำให้รู้จัก ซึ่งมันก็ดูแลผมได้อย่างดีอย่างที่มันเคยสัญญากับไอแทคไว้จริงๆ

“เออๆ”



“,มามันส์กันหน่อยดีกว่า” เพลงเริ่มมันส์ ผมเริ่มเต้นตามจังหวะเสียงเพลง สมองที่กึ่มๆ
“พี่แชมป์ แตกต่างจากที่ผมคิดไว้เยอะเลย” อาร์เลื่อนหน้ามาใกล้ รับได้ถึงลมหายใจที่รดข้างหู ในผับมันเสียงดัง


“คนเรายังมีอะไรให้เรียนรู้อีกเยอะ” ผมบอก แล้วเราก็เต้นต่อไป สมองผมเริ่มเบลอๆ ขาเริ่มไม่ตรงทางที่อยากเดิน
“เดี๋ยวกูกลับก่อนดีกว่า” ผมบอกเพื่อนในกลุ่ม เมื่อเวลาผ่านไปจนคนเบียดแทบจะล้นจากร้าน

“สัด กูเตือนมึงแล้ว” ไอบอยพูดขึ้น


“เดี๋ยวกูไปส่ง” บอยมันอาสา
“ไม่เป็นไร ผมขับรถได้” ไออาร์มันออกรับแทน ดูไอบอยก็อยากจะเหล่สาวในนั้นต่อ เลยตอบตกลง เห็นผู้หญิงดีกว่าเพื่อน จำไว้มึง กูจะฟ้องไอแทค




เกิดกูถูกข่มขืน มึงล่ะ ไอบอย มึงต้องรับผิดชอบ






ต่อบทที่ 14 แฟนใหม่ของใครสองคน







--------

เปิดโหวตดีมั้ยกำลังใจคนใหม่ของพี่แชมป์จะเป็นใครเอ่ย??????


 

[Poes]

พี่พลาดตรงไหนไปเนี่ย จอนของพี่ไปไหน  เค้าจะเอาจอน

[Sith]

พลาดตรงรอยต่อของเวลาคับ

ตอบเฮียมั้ง  ดูฟรีแหละ  มะได้จ่ายตังจักหน่อย

[imageriz]

     แชมป์เปลี่ยนไป

 :angry2:ทำไมแชมป์ต้องทำถึงขนาดนี้ด้วย

  

[Mint]

 

กำลังใจใหม่

จะเป็น..

น้องอาร์ หรือว่า....บอย...หรือว่า แทค หรือว่า

 

[M@nfaNG]

แอบงงไปเลิกกะจอนตอนไหนเนี่ย หรืออ่านข้ามไปหว่า ไปดูใหม่ก่อนดีก่า


เวรกรรมอ่านข้ามไปจริงๆด้วย เลิกกันเพราะคุณพ่อขอร้อง

[C2U]

     กำลังใจคนใหม่ ไม่เอาอ่ะ 


จอนหละ   

[Sith]

เลิกกันในตอนคุยกะปะป๊าโต้ไงคับ  หลังจากนั้นเฮียแชมป์ก็กลายเป็นหนุ่มเพลย์บอยสุดเท่ห์   

---------------------------------

"อาร์พี่ตกลง  เราเป็นแฟนกัน..."
"เดี๋ยวจอนมึงไม่ควร....."  แต่เหมือนจะไม่ทันเสียแล้ว