33500
ขอบคุณคนอ่านทุกคนนะคร้า
ผิดบ้างตกบ้างมโนกันเอานะ
ตอนนี้ไม่ค่อยมีบทพูดเท่ารัย อาจจะน่าเบื่อ แต่ยังไงก็อย่าทิ้งกันนะคร้า
ตอน 18 สะกดรอยตาม
มาตินขับรถเลี้ยวเข้ามาในบ้านหลังใหญ่ แต่พอเดินเข้าไปกลับพบแต่แม่บ้านพอถามก็ได้ความว่าพ่อแม่รอหลานไม่ไหวเพราะได้เวลานัดกับท่านรัฐมนตรีกระทรวงอะไรซักอย่าง
เห็นว่าจะเอาหลานไปอวดเขาอีกนั่นแหละ แต่รอไม่ไหวเลยออกไปก่อน คราวนี้เลยไม่รู้จะทำอะไรดี พาลูกไปนอนเล่นที่ห้องนั่งเล่นก็แล้ว เล่นเกมส์ก็แล้ว
ถ้ามีสาวๆคอยคุยคอยให้นอนกอดมันก็คงไม่น่าเบื่อหรอกมั้ง แต่ทำไงได้ พอมีลูกแล้วก็ต้องอยู่กับลูก จะไปอยู่กับสาวที่ไหนได้อย่างไร ดูสิลูกออกจะหล่อ
นอนเล่นกับตัวเองก็เป็น มาตินนอนตะแคงเอามือเท้าหัว อีกข้างถือขวดนมป้อนอันเดรส จ้องมองดวงตาสีน้ำตาลกระพริบตาปริบๆ ตอนมากแรกๆยังไม่ค่อยกระพริบตาแฮะ มือก็ยังจับขวดนมเองไม่ได้ ต้องมาคอยนอนจับให้แบบนี้
กินนมทีก็ตั้งเกือบสองขวด น้ำหนักเลยหนักกว่าเดิมเยอะ สงสัยพ่อเลี้ยงดี ลูกเลยทั้งหล่อทั้งโตเร็วแบบนี้
พอนานๆไปก็หน้าเบื่อ ป้อนนมลูกก็พอหายเหงาบ้าง แต่พอลูกอิ่มก็ไม่รู้จะทำไร อุ้มๆแบบที่พี่เลี้ยงสอน ให้เรอนมอะไรสักอย่างแล้วเช็ดให้ พอเสร็จก็พาเดินเล่นร้องเพลงให้ฟังบ้างตามประสาคนไม่มีอะไรทำ โชคดีอันเดรสเก่งเหมือนพ่อเลยไม่งองแงเท่าไร จะร้องก็ตอนอึหรือไม่ก็ฉี่แล้วก็หิว แต่ส่วนมากถ้าหิวเจ้าตัวจะทำปากจุ๊บจุ๊บเหมือนดูดขวดนมแล้วชูมือขึ้นกำไปมาเพื่อขอกินนม เลยไม่ค่อยได้ร้องตอนหิว
แต่พอเดินอุ้มไปอุ้มมาก็หลับซะงั้น คราวนี้คนเป็นพ่อไม่รู้จะทำอะไรได้แต่นอนตะแคงข้างๆลูก แล้วเปิดทีวีเปลี่ยนช่องไปมา ก็ไม่มีรายการอะไรน่าสนใจ เลยหันมาสนใจลูกชาย
นอนหลับตาพริ้มแต่ปากก็ยังดูดดูดไปมา สงสัยฝันว่ากำลังกินนม ขนาดพึ่งกินไปยังฝันเห็นเรื่องกินอีกได้เรื่องจริงๆเลย ว่าแล้วก็แกล้งสักหน่อย
มาตินเอานิ้วชี้ไปจิ้มแก้มป่องๆ ทำให้อันเดรสขมวดคิ้ว แต่ก็ยังทำปากดูดขวดนมเหมือนเดิมทำให้มาตินยิ้มขำกับตัวเอง คราวนี้เอานิ้วจิ้มมืออวบๆ เจ้าตัวก็เอามือกำนิ้วมาตินแน่น มาตินจ้องหน้าอันเดรสก็เห็นอันเดรสเลิกละเมอดูดขวดนมแล้วยิ้มแทน ไม่เผลอยิ้มตามไม่รู้ตัว ถึงแม้จะเหงา แต่ก็มีความสุขบ้างล่ะ ไอ้การเลี้ยงลูกอะไรเนี่ย
แต่มั้นก็ยังไม่หายเบื่อสักที หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นโซเชียล เอามือไสลด์ขึ้นไปเรื่อยๆก็ไม่เห็นมีอะไรน่าสนใจ มีแต่คนอัพรูปไปเที่ยว ส่วนมากก็เป็นพวกสาวๆในสังกัดเนี่ยแหละ
มีแต่ถ่ายรูปโชว์นมเห็นจนเบื่อ ไอ้ที่เห็นก็ไม่ใช่แค่รูปด้วย เห็นของจริงจับของจริงมาหมดแล้ว บางคนก็ทำจับก็ไม่ค่อยเต็มไม่เต็มมือเท่าไร ไล่ๆขึ้นไปเรื่อยก็มีแต่คนอัพรูป อาหาร รูปเที่ยว รูปตัวเอง
น่าเบื่อ ไม่มีอะไรทำกับเขาบ้าง หรือว่าจะไปเที่ยวกับเขาบ้างดี อืมความคิดเข้าท่า หันไปดูแดด เอ่อแดดร่มลมตกเป็นใจดีแท้
หันกลับมามองโทรศัพท์ก็เกิดความคิดแปลกๆขึ้นมา ไหนๆคนอื่นก็ชอบอัพอวดนั่นอวดนี่ เอาบ้างดีกว่า มาตินหันไปที่เจ้าตัวเล็กที่นอนอยู่บนที่นอนเด็ก
แอบถ่ายสักหน่อยละกัน อืม รูปแรกไม่สวยเท่าไร ลบไป เอามือไปจัดหมวกโดเรม่อนสีฟ้าให้คลุมหัวกลมๆ จับมือจับไม้ให้อยู่ในท่าที่คิดว่าหล่อก่อนจะจัดการกดถ่ายรูปแล้วอัพลงเฟสบุ๊ค ไม่ลืมกับกับรูปภาพ
# My Heart #
ไม่นาน ก็มีหลายคนมากดไล้ แล้วแสดงความคิดเห็นกันมากมาย มีทั้งถามว่าเป็นใคร เป็นลูกเหรอ แต่ส่วนมากเดาว่าเป็นมาตินตอนเด็กๆเสียมากกว่า หรือไม่ก็ชมว่าน่ารัก ยอดไล้ก็ขึ้นไปเกือบหลักพันในเวลาไม่นาน
ปกติลงรูปตัวเองนานๆทีก็ไล้แค่สามสี่ร้อย แต่วันนี้มาแปลกแฮะ แต่ก็สนุกดี เลยนอนกดอ่านคอมเม้น ปากก็ฉีกยิ้มเหมือนมีความสุขเสียเต็มประดา
แต่พอกดดูๆไปสักพักคอมเม้นก็เดิมๆ ไม่ค่อยมีอะไรน่าสนใจ ก็เลยกลับมาเบื่ออีกครั้งเสียอย่างนั้น
นอนมองเพดานห้องนั่งเล่น ยกขาข้างหนึ่งขึ้นพาดเข่า กระดิกไปมากดดูเฟสบุ๊คไปเรื่อยๆ แล้วสมองก็คิดถึงพี่เลี้ยงเด็กแวบขึ้นมา
ก็เลยกดเข้าโปรแกรมติดตามสัญญาณจากเครื่องรับสัญญาณที่เอาให้อีกฝ่ายเก็บเอาไว้ในกระเป๋าตัง เผื่อเกิดเหตุฉุกเฉินได้ตามหากันถูก
ทำมาตั้งแพงก็พึ่งได้ใช้วันนี้ล่ะ ทำงานคู่แข่งตั้งมากมายอะไรก็ไว้ใจไม่ได้เลยต้องมีติดตัวกันไว้ การลักพาตัวไม่ใช่เรื่องที่ควรมองข้ามเลยสักนิด มีหลายครั้งตอนเด็กๆก็เกือบไปแล้วหลายรอบ โชคดีที่มีคนคอยดูแลเลยไม่มีปัญหาอะไร
แต่กับอันเดรสถึงตอนนี้จะยังไม่เปิดตัวว่าเป็นลูกของมาติน แต่ก็จะมองข้ามไม่ได้ เพราะเบื้องหลังไม่ว่าจะวงการอะไรก็ย่อมมีความมืดคอยหนุนอยู่ทั้งนั้น
พอเปิดโปรแกรมก็เห็นอันหนึ่งอยู่ข้างๆ ซึ่งคืออันเดรส อันนี้สั่งทำติดกับกำไลข้อเท้าเพื่อไม่ให้สะดุดตาเวลามีปัญหาอะไร แล้วอีกอันล่ะ
อีกอันของพี่เลี้ยงอยู่ไหนนะ อืม ไปไกลเหมือนกันนะ เกือบออกนอนเมืองนะนั่น ไปทำอะไร เห็นมันขึ้นว่าอยู่ที่วัด ไปทำบุญมั้ง แต่ทำไมไปซะไกลแท้
คิดไปคิดมาก็สงสัย จะตามไปดูดีมั้ย ไหนๆก็ว่างๆขับรถผ่านๆไปก็ไม่เสียหาย
แดดร่มลมตกขนาดนี้ ขับรถเล่นพาอันเดรสรับลมหน่อยท่าจะดี จะได้มีอะไรทำแก้เซ็ง
ไหนๆก็จะขับรถเล่น ขึ้นไปหยิบหมวกกับแว่นตากันแดดซะหน่อย เอาไปใส่เท่ๆ ไม่ได้กลัวอีกฝ่ายรู้ตัวหรอก แค่กลัวโดนบ่นมากกว่าถ้าอีกฝ่ายรู้ตัว แล้วต่างกันตรงไหน ช่างมันเถอะ เดินผิวปากอุ้มอันเดรสลงวางกับเบาะจัดการล็อกเบาะเสริมให้แน่น แล้วออกรถ
แค่คิดก็อารมณ์ดีแล้ว
ขับรถไปซักพักก็ติดไฟแดง เลยอัพเดตสถานที่ของพี่เลี้ยงเด็กสักหน่อย อืม ตอนนี้กำลังเคลื่อนอยู่ กำลังจะไปไหนกัน
แต่ขับรถตามก็ไม่เสียหาย วันนี้อากาศไม่ร้อนแดดร่มลมตก สบายมาก จะว่าไปอารมณ์ดีๆอย่างนี้ตอนเย็นก็ต้องกินอะไรอร่อยๆเสียแล้ว
ตอนเย็นต้องพาไปซื้อกับข้าวไปทำกินที่บ้านพ่อแม่สักหน่อยแล้ว จะได้อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาครอบครัวใหญ่
คิดไปอย่างนั้นแหละครอบครัวสุขสันต์ จริงๆแล้วถ้าไปบ้านพ่อแม่ก็จะมีคนช่วยเลี้ยงอันเดรสกับตั้งโอ๋
คราวนี้ก็จะไม่มีใครคอยขัดเวลาแกล้งพี่เลี้ยงเด็กของมาติน แค่คิดก็ยิ้มแล้ว
ขับรถตามไปเรื่อยๆก็มาโผล่ร้านอาหารในตัวเมือง ร้านนี้ไม่เคยมา แต่ก็ลองเข้าไปกินหน่อยละกัน ไหนไหนก็มาแล้ว ลองร้านใหม่สักหน่อย เผื่อจะอร่อยได้มาบ่อยๆ
หยิบแว่นตากับหมวกขึ้นมาใส่แล้วอุ้มเจ้าตัวเล็กที่ยังหลับลึกอยู่เดินเข้าร้านไป ต้อนเดินเข้าไปอย่างเงียบๆหน่อย อีกฝ่ายจะได้ไม่รู้ตัว
ชะเง้อเข้าไปก็เห็นเป้าหมายแล้ว ว่าแต่มีแขกไม่ได้รับเชิญโผล่เข้ามาในสายตาเพิ่มมาอีกคน ใครกัน มาตินคิดตะหงิดๆในใจ
ดุท่าจะสนิทกันมาก ทำไมต้องลูบหัว ไม่เข้าใจ กินข้าวเฉยๆกันไม่เป็นรึไง
โชคดีเด็กเสริฟมารับรายการอาหาร ก็เลยหันไปยกเมนูด้วยมือที่ว่างขึ้นสั่ง ไม่ได้มองหรอกว่าเด็กเสริฟมองหน้าตัวเองจนตาแทบจะหลุดออกมาจากเบ้า
พออาหารมาก็กินสักหน่อย กินไม่ค่อยถนัดหรอกเพราะอุ้มลูกเอาไว้ ตาก็ลอบมองอีกฝ่าย
ทำไมต้องตักให้กันด้วย กินกันเฉยๆไม่ได้รึไง ต่างคนต่างกินน่ะ แล้วนั่นอะไร กินไม่เท่าไรก็ยกมือขึ้นลูบหัวลูบข้างกัน ลูบบ่อยเกินไปมั้ย ทำท่าซะสนิทสนมกันซะเต็มประดา
แล้วนั่งอะไร จู่ๆก็หันมามอง เฮ้ยรู้ได้ไงว่าอยู่ตรงนี้ ไม่หรอกมั้งคงมองผ่านๆ แต่ทำไมจ้องซะนานจัง แล้วทำไมทำหน้าทำตาหงุดหงิดใส่เสียอย่างนั้น
จ้องซะแทบจะกินเลือกกินเนื้อ กินข้าวอยู่ไม่ใช่รึไง ก็กินไปสิ จ้องกันไม่วางตาเลย ถ้าจ้องกันซะขนาดนี้ก็ทักทายกันซักหน่อยละกัน ไหนไหนก็บังเอิญมาเจอกันแล้ว
เลยถอดแว่นแล้วยกมือขึ้นโบกทักทาย ยิ้มกว้างๆสักหน่อยเผื่ออีกฝ่ายจะอารมณ์ดี ยักคิ้วให้ด้วยเป็นออฟชั้นเสริม
จริงๆแล้วถ้ายิ่งยิ้มยิ่งยักคิ้วอีกฝ่ายก็จะยิ่งหงุดหงิดยิ่งไม่พอใจแล้วจะโมโหเสียมากกว่า ก็รู้อยู่หรอก แต่ก็ทำ อยากรู้ว่าอีกฝ่ายจะทำยังไงเวลาโมโห
อ้าวแล้วนั่นลุกทำไม ลุกไปไหน แล้วทำหน้าทำตาหงุดหงิดซะ แถมเดินตรงมาทางนี้ด้วย
“เอามานี่”อ่าวจู่ๆเดินมายืนตรงหน้าแล้วแย่งลูกเขาไปซะงั้น
“เฮ้ย คุณ”จะเรียกก็ไม่ทันแล้ว กุ้ยช่ายเอาอันเดรสไปซะแล้ว
เอาไปได้ไง นี่ลูกใคร จะเอาไปไหน เลยควักเงินในกระเป๋าวางบนโต๊ะแล้วเดินตามไปอย่างช่วยไม่ได้
พอเดินไปถึงอีกฝ่ายก็อุ้มอันเดรสเข้าไปนั่งด้านใน ก็พอจะรู้ว่าที่ข้างนอกใครต้องนั่ง ได้แต่มองเจ้าของโต๊ะอีกคน ที่มองกลับมาเหมือนกัน ส่วนตั้งโอ๋ก็กำลังกิน แต่ก็หันมาจ้องมองเขาตาแป๋วอย่างสนใจ
“พี่พัฒน์ นี่คุณมาติเนซเจ้านายช่าย”กุ้ยช่ายทำหน้างอแนะนำมาตินให้พัฒน์รู้จัก
“สวัสดีครับ ผมธนพัฒน์เป็นพี่ชายของแม่ตั้งโอ๋ ยินดีที่ได้รู้จักครับ”พัฒน์เอ่ยเสียงเรียบยื่นมือไปจับมือมาติน ใบหน้าที่มีรอยยิ้มบางๆหายไปทันทีที่มาตินมาถึง
“เช่นกันครับ”มาตินจับมอพลางส่งยิ้มให้ ยิ้มในแบบการค้า ยิ้มที่ไม่ค่อยจริงใจสักเท่าไร
“บังเอิญจังเลยนะครับ ไม่คิดว่าจะมาเจอเจ้านายของกุ้ยช่าย เห็นกุ้ยช่ายเล่าให้ฟังว่าคุณจ้างให้เลี้ยงลูกคุณด้วยใจดีจังเลยนะครับ”พัฒน์มองมาตินหน้านิ่ง
“ครับ บังเอิ๊ญบังเอิญครับ พอดีพาอันเดรสขับเล่นเห็นแดดร่มๆ ขับไปขับมาก็หิวเลยมาแวะหาอะไรทาน ไม่คิดว่าจะบังเอิญซะขนาดนี้”มาตินพูด ไม่มองหน้าคู่สนทนา แต่กลับหันไปยกยิ้มให้คนที่กำลังทำหน้าทำตาหงุดหงิด
จะไม่ให้หงุดหงิดได้ไง ใครมันจะบังเอิญขนาดนั้น บังเอิญบ้าอะไรมาไกลซะขนาดนี้ แล้วร้านนี้มันก็อยู่ในซอยลึกขนาดนี้ มันจะมาได้ยังไงไอ้คำว่าบังเอิญเนี่ย ไม่เบอรี่ไปหน่อยเหรอ
แล้วนี่อะไร พอมาถึงก็พูดจากวนโมโหคนอื่นเขา จงใจพูดกวนประสาทกันชัดๆ แล้วไอ้ปากที่ยกยิ้มกวนประสาทนั่นเลิกสักทีได้มั้ย เห็นกี่ทีกี่ทีก็โมโหจนอยากจะหาอะไรมายัดใส่ปากนั่นให้ฉีกซะรู้แล้วรู้รอด
“ว่าแต่คุณมาติเนซทำทัวร์แบบไหนครับ”พัฒน์ถามดึงความสนใจของมาตินหันกลับมา
“ก็เป็นพวกทัวร์ตามสถานที่ท่องเที่ยวต่างๆนะครับทั้งในและต่างประเทศ แต่จะเป็นแบบไฮคลาสเน้นความประทับใจของลูกค้านะครับ แล้วคุณธนพัฒน์ล่ะครับตอนนี้กำลังทำอะไรอยู่”มาตินถามกลับตามมารยาท
“ไม่ถึงกับทำเป็นของตัวเองหรอกครับ ตอนนี้แค่ฝึกงานกับบริษัทสายการบินต่างประเทศ จริงจริงแล้วผมไม่ค่อยชอบงานเกี่ยวกับการเดินทางสักเท่าไร”ไม่ค่อยชอบงานเกี่ยวกับการเดินทางงั้นเหรอ แบบนี้มันหยามกันชัดๆ
“จริงเหรอครับ จริงๆแล้วผมว่างานพวกนี้มันสนุกดีออกเปิดหูเปิดตาได้เห็นโลกกว้าง นี่ครับนามบัตรผม”มาตินยื่นนามบัตรให้
“บังเอิญจังเลยนะครับ ครั้งแรกก็ไม่คิดว่าจะเป็นบริษัทนี้ สงสัยครั้งนี้จะไม่ใช่ครั้งเดียวนะครับที่เราได้เจอกัน”พัฒน์ดูข้อมูลในนามบัตรแล้วเหยียดยิ้มมุมปาก
“งั้นเหรอครับ คงจะดีนะครับ”มาตินตัดบทสนทนาด้วยการเรียกเด้กเสริฟมารับรายการอาหารอีกครั้ง
ไม่นานวงสนทนาที่สุขสันต์เต็มไปด้วยความอบอุ่นก็กลายเป็นวงสนทนาที่น่าอึดอัดสำหรับกุ้ยช่ายไปในพริบตาทันทีที่มาตินย่างก้าวเข้ามา
“ก้ายช่ายอิ่มยังครับ เดี๋ยวพี่พาไปส่งที่ห้อง”พัฒน์ถาม
“ไม่เป็นไรครับพี่พัฒน์ ตอนนี้ช่ายย้ายออกมาแล้ว”กุ้ยช่ายตอบยิ้มๆ
“งั้นเหรอ ย้ายไปอยู่ไหนล่ะ ไกลเหรอเดี่ยวพี่ไปส่งให้”พัฒน์ถามส่งยิ้มบางๆ
“พอดีช่ายย้ายไปอยู่บ้านของคุณมาติเนซเลยว่าจะกลับกับเขาเลย จะได้ไม่เสียเวลาพี่พัฒน์”
“บ้าน?”พัฒน์หันไปมองหน้ามาตินเป็นเชิงถาม
“ก็ดูแลเด็กมันต้องใกล้ชิดหน่อยนะครับ”มาตินยักไหล่เบาๆ
“งั้นเหรอครับ ยังไงก็รบกวนฝากด้วยแล้วกันนะครับ ยังไงก็ขอให้ลูกคุณมาติเนซรีบโตไวไวนะครับ”เหมือนจะอวยพร แต่มันแขวะกันเห็นๆ อย่าหวังเลยว่างานพี่เลี้ยงเด็กมันจะเลิกง่ายๆ พ่อจะให้เลี้ยงยันอันเดรสเข้ามหาลัยเลย
“พี่พัฒน์ ช่ายว่าช่ายไม่รบกวนเวลาพี่พัฒน์แล้วล่ะ วันนี้สงสัยเราคงไม่ได้ไปไหนกันต่อแล้วล่ะ”กุ้ยช่ายบอก
“นั่นสินะครับ เดี๋ยวเรียกเก็บเงินเลยดีกว่า”พัฒน์ยกมือเรียกเด็กเสริฟ
พอเด็กเสริฟมาถึง ไอ้เรื่องง่ายๆที่ควรจะผ่านไปก็เกิดขึ้น เมื่อสองหนุ่มแย่งกันจ่ายเงิน
“เดี๋ยวมื้อนี้ผมเลี้ยงเองดีกว่า ไหนๆวันนี้ผมก็ว่าจะพากุ้ยช่ายกับตั้งโอ๋มาทานกันประจำอยู่แล้ว”พัฒน์เน้นคำว่าประจำแสดงให้เห็นว่าเป็นคนที่มาก่อน
“ไม่เป็นไรครับ ผมจ่ายเองดีกว่าถือว่าเจ้านายเลี้ยงข้าว”มาตินเน้นคำว่าเจ้านาย
“จะดีเหรอครับ ผมตั้งใจจะพาสองคนมาทานข้าวอยู่แล้วยังไงผมจ่ายเองดีกว่า”พัฒน์เน้นคำว่าตั้งใจ
“ผมจ่ายเอง ไหนไหนก็บังเอิญมาเจอกันแล้ว ก็บังเอิญจ่ายเงินค่าอาหารจะเป็นอะไรไป”ว่าแล้วมาตินก็วางบัตรลงบนถาดเก็บเงินแล้วโบกมือไล่เด็กเสริฟ
“บังเอิญงั้นเหรอ”กุ้ยช่ายทวนคำพูดของมาติน ยังจะกล้าใช่คำว่าบังเอิญอีกเหรอ
“ใช่ บังเอิญมากเลยล่ะ โลกกลมเนอะ”มาตินยักคิ้วให้กุ้ยช่ายไปหนึ่งที
รออยู่สักพักถึงจะพากันออกมาหน้าร้าน จบสิ้นกับมืออาหารป่วยๆสักที
“พี่ไปแล้วนะครับกุ้ยช่าย เดี๋ยวเราค่อยมาเจอกันใหม่ ช่วงนี้เราคงได้เจอกันบ่อยกว่าเดิม”พัฒฯยกมือขึ้นลูบหัวกุ้ยช่ายเบาๆ กุ้ยช่ายเองก็ยิ้มรับ
ยิ้มรับโดยที่ไม่สนใจว่าจะมีใครกำลังมองอยุ่ ใครที่กำลังอุ้มอันเดรสจ้องมองอย่างหมั่นไส้ ทำไมต้องลูบหัวกันพร่ำเพื่อ แล้วยิ้มให้กันอีก ทีกับเขาไม่เคยยิ้มได้แบบนี้เลย แล้วไม่เคยลูบหัวด้วย รู้อย่างนี้แอบลูบหัวตอนเมาก็ดีหรอก
แล้วนั่นล่ำลากันซะนาน เป็นกันทั้งพ่อทั้งลูก ยิ้มหวานกันซะ อย่างกับไม่เคยยิ้มไปได้ นี่อุตส่ามาหายังจะไม่ให้ความสนใจกันอีก นี่เจ้านายนะ กว่าจะล่ำลากันเสร็จ ส่งกันขึ้นรถรอจนรถออกซะขนาดนั้น มากไปมั้ย
“นี่คุณ เดี่ยวผมพาไปซื้อกับข้าวนะ วันนี้นอนบ้านแม่”มาตินพูดขึ้นหลังจากพากันขึ้นรถเตรียมกลับ
“ได้”กุ้ยช่ายกอดอก
“คุณอยากกินอะไรล่ะวันนี้”มาตินถาม
“ตอนนี้ไม่อยาก อิ่มอยู่”กุ้ยช่ายพูดสะบัดใส่หันหน้าไปมองทางข้างนอก
“นอกจากขี้บ่นยังขี้งอนอีก”มาตินพูดเบาๆ
“ว่าอะไรนะ”กุ้ยช่ายหันมาทำเสียดัง ไอ้ที่ว่าขี้งอนนี่มันอะไร ถึงจะพูดเบาแต่รถมันเงียบก็ได้ยินอยู่หรอก
“ป่าว ผมแค่ถามว่าง่วงนอนรึป่าว”
“ให้มันจริงเหอะ”จงใจกวนประสาทกันชัดๆ นี่ขนาดออกมาแล้วยังตามมากวนกันขนาดนี้ พอไม่คุยด้วยก็หันไปคุยกับตั้งโอ๋
ดี คุยกับตั้งโอ๋ซะได้ก็ดี คนแบบนี้ใครจะอยากไปคุยด้วย ยิ่งคุยยิ่งน่าโมโห ปวดประสาท เสียเวลา
จะว่าโกรธก็ใช่ จะว่าโมโหก็ยิ่งใช่เลย นี่มันกวนประสาทกันชัดๆ จงใจตามมาแล้วยังจะแสร้งทำเป็นบังเอิญอีก วันดีๆที่นานๆทีจะมีก็หายวับไปกับตา
แล้วแบบนี้มันน่าโกรธมั้ย!!
********************************
ไม่รู้ว่าคนเขียนจะเบื่อกันรึยัง
ยังไงก็อย่าพึ่งทิ้งกันนะคร้าาาา
ถ้าคนเขียนไม่เบื่อก็จะมาอีกบ่อยๆ
พรุ่งนี้ก็อาจจะมาอีก ถ้าฟีทแบคดี อิอิ
ขอคำแนะนำด้วยคร่าา
โพลล์
หัวข้อ: # Accident Lovely อุบัติรัก...พ่อลูกอ่อน # 14/10/58 พิเศษ 3 รามี่+พัฒน์ p.51 (อ่าน 517711 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก