ตอนที่ 20
“ผมว่าอาการมันหนักกว่าเดิมอีกนะครับบอส”
คณิตละสายตาจากภาพเพื่อนรักที่นั่งซังกะตายอยู่ที่โต๊ะทำงาน หันมาบอกเจ้านายหนุ่มที่ยืนกอดอกอยู่ข้างเขา ภาคีเป็นแบบนี้มาหลายอาทิตย์แล้ว ไม่พูดไม่จา เอาแต่เก็บตัวเงียบ
“ผมก็ว่าอย่างงั้นแหละ” อชิตะพยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของลูกน้องหนุ่ม หลังกลับมาจากทะเล
ก็กลายสภาพเป็นเหมือนคนไม่มีชีวิต นี่มันก็ 3 อาทิตย์มาแล้ว
“ผมไม่รู้จะช่วยมันยังไงเลยครับ” คณิตเกาหัวตัวเองแกกๆ จนปัญญา คนเจ้าแผนการอย่างเขาหมดหนทางช่วยเหลือเพื่อนแล้วล่ะ นี่ขนาดเขาเข้าทางญาดาแล้วนะ ให้ช่วยพูดกับหนุ่มหน้าหวานให้ แต่ก็ไม่สามารถช่วยอะไรได้เลย
“เราสองคนช่วยอะไรเขาไม่ได้หรอก เรื่องนี้มันเป็นเรื่องของคนสองคน”
“แต่ว่าผมก็อยากช่วยมันนะครับบอส มันจะได้กลับมาเป็นผู้เป็นคนกว่านี้” ถึงจนปัญญาแต่คณิตก็คิดอยากจะช่วยเพื่อนเหลือเกิน เห็นหน้าภาคีนั่งเป็นแพนกวิ้นหาน้ำแข็งไม่เจอ แล้วมันขัดลูกกระตาเขาจริงๆ
“เอาน่าเดียวทุกอย่างมันก็ดีขึ้นเอง เวลามันช่วยรักษาใจคนได้” อชิตะตบบ่าคณิตไปสองที ก่อนจะก้าวนำลูกน้องหนุ่มไปที่โต๊ะทำงานของภาคี
สามอาทิตย์แล้วที่หัวข้อสนทนาระหว่างอชิตะกับคณิตวนเวียนอยู่แค่อาการทุกข์หนักของภาคี ซึ่งอยากช่วยแต่ก็จนปัญญา
“ไหวไหมติน ไม่ไหวก็ลาพักร้อนได้นะ ผมอนุญาต” เจ้านายหนุ่มที่เห็นอาการของลูกน้อยแล้วให้นึกเห็นใจ มีความสุขได้ไม่กี่วัน ก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมอีก ครั้งนี้ดูหนักกว่าเก่าด้วยซ้ำ ตั้งแต่กลับมาจากทะเล ภาคีก็ทำตัวเหมือนกับหุ่นยนต์ไปทุกวัน ไม่พูดไม่จา ทำงานเหมือนคนไม่มีชีวิต
“ไหวครับ” เจ้าตัวตอบเสียงเบา
“ยังจะพูดว่าไหวอีกนะมึง ดูงานล่าสุดที่มึงทำซี่ ลูกค้าต้องการเรือนหอนะโว้ย ไม่ได้ห้องแช่แข็ง มึงก็ทำซะ หูบอสชาไปอีก 10 ปี ขืนมึงยังเป็นแบบนี้ กูว่ามีสองทางเลือกให้บอสเลือกว่ะ ไม่ไล่มึงออกก็ปิดบริษัทหนีมึง”
คณิตลากเก้าอี้มานั่งข้างเพื่อนตั้งหน้าร่ายยาว ไม่ได้ตั้งใจจะปากเสียใส่ แต่มันคือสิ่งที่ต้องทำต่างหาก คำปลอบหรือมันจะสู้คำด่า ปลอบมันมาหลายวันแล้ว อาการมันก็ยังไม่ดีขึ้น ด่ามันซะบ้าง มันจะได้รู้ตัวซะทีว่าทำเป็นแบบนี้แล้วทำให้คนอื่นพลอยลำบากไปด้วย
“ไม่ถึงขนาดหรอกครับหนึ่ง เอาแค่ปิดบริษัทหนีลูกค้าก็พอ อย่าให้ปิดบริษัทหนีลูกน้องเลย ลูกน้องดีๆ เดี๋ยวนี้มันหายากนะผมว่า” อชิตะพูดติดตลก เผื่อจะทำให้ลูกน้องฝีมือดีของเขาอารมณ์ดีขึ้น
“ผมขอโทษครับบอส” ภาคีไม่กล้าสู้หน้าเจ้านายหนุ่ม รู้ตัวดีว่าสร้างความเสียหายให้บริษัทมากเหมือนกัน หากแต่อชิตะก็ยังใจดีกับเขาอยู่
“ไม่ต้องขอโทษผมหรอก ผมไม่อยากได้เท่าไหร่หรอกครับ เอาเป็นว่าแทนคำขอโทษ ผมว่าให้คุณเอาเรือนหอสวยๆ มาฝากลูกค้าของผมดีกว่า ว่าไงพอจะทำไหวไหม” อชิตะตบบ่าลูกน้องไปหนึ่งทีคล้ายบอกกล่าวว่ามันไม่เป็นไรจริงๆ กับงานที่ต้องเอากลับมาแก้ใหม่ ไม่รู้ว่ารอบที่เท่าไหร่แล้ว
“ถามจริงเถอะว่ะ มึงจะเป็นแบบนี้ไปอีกนานไหมวะ ทำไมไม่ลุกขึ้นมาสู้อีกครั้งหะ ” คณิตถามคำถามเดิมๆ ที่ถามไปแล้วไม่รู้กี่ครั้ง ว่าจะไม่ถามมันอีกแล้ว เพราะถามกี่ที่มันก็ได้คำตอบเหมือนเดิม เหมือนเช่นตอนนี้ไง
“อย่ายุ่งได้ไหม”
“กูได้ข่าวจากคุณด้ามาว่า คุณหมอสัตว์เช้าถึงเย็นถึงเลยนะโว้ย ถ้ามึงยังมานั่งกินแห้วเคล้าห้องแช่แข็งอยู่อีกละก็ คุณลมของมึงเสร็จหมอสัตว์แน่ คราวนี้มึงมีหวังได้เสียคุณลมไปแน่ๆ แล้วอย่าหวังว่าจะเอาคืนมาได้ คุณหมอสัตว์เอาจริงมากเลยนะโว้ยมึง ”
“เฮ้ย...หนึ่ง แต่ว่าไอ้หมอมัน.....” เจ้านายหนุ่มเพื่อนคุณหมอสัตว์ที่คณิตกล่าวอ้างถึง กำลังอ้าปากจะพูด กลับถูกคณิตแทรกขึ้นมาเสียก่อน
“ดะ...เดี๋ยวครับบอส ผมเพิ่งนึกได้ครับว่ามีงานให้บอสช่วยดูให้หน่อย ไปที่ห้องบอสกันนะครับ เฮ้...ไอ้ติน มึงคิดให้ดีนะโว้ย ครับบอส ไปครับๆ ”
คำพูดของคณิตที่ทิ้งเอาไว้ก่อนดึงตัวอชิตะไปยังห้องทำงานของตัวเอง คำพูดนั้นมันได้เปิดรอยแยกให้ความรู้สึกเป็นเจ้าและหวงแหนคนที่เคยกกกอด ให้วิ่งออกมาเพ่นพล่านอย่างรวดเร็ว หัวใจที่ไร้เรี่ยวแรงกลับมีเชื้อไฟร้อนมาเผาผลาญให้ร้อนรน เมื่อนึกถึงเรือนกายขาวที่ไม่ใช่ของเขาอีกต่อไป แต่เขาก็ไม่ต้องการให้เรือนกายนั้นกลายเป็นของคนอื่นที่ไม่ใช่เขา
มันหวง...เนื้อกายนั้น
มันหึง....เนื้อกายขาว
คนๆ นั้นเป็นของเขา....สีฟ้าเป็นของเขา
“หนึ่ง คุณเข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่า ไอ้หมอเพื่อนผมมันถอนตัวไปแล้วนะครับ” อชิตะมองหน้าลูกน้องที่ยืนยิ้มเฉ่งอยู่ตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ แต่ก็พอนึกเดาๆ อยู่ได้บ้างเหมือนกันว่าใต้รอยยิ้มนั้นมีอะไรดีๆ ซ่อนอยู่
“กับไอ้ตินมันต้องแบบนี้ครับบอส ต้องยุให้หึง มันจะได้อาละวาด” เขารู้จักนิสัยเพื่อนดี ถึงภาคีจะเป็นที่เงียบขรึม พูดน้อย เหมือนไม่ใส่ใจอะไรมากนัก แต่เอาจริงก็น่ากลัวไม่น้อย พิษรักแรงหึง มันทำให้คนหน้ามืดตามัวมาเยอะแล้ว
“ผมไม่เข้าใจ” เจ้านายหนุ่มทำหน้างง
“แบบนี้ไงครับบอส ก็คือเราต้องกรอกหูมันทุกวันครับ ว่าคุณหมอสัตว์เพื่อนของบอสน่ะ ยังตามจีบคุณลมไม่เลิก เช้าถึงเย็นถึง พาไปโน่นไปนี่ สวีทกันอย่างโน้นอย่างนี้ เชื่อเถอะครับ จากที่มันเคยนั่งซังกะตายกะชีวิต มันต้องลุกขึ้นมาปฏิวัติตัวเองใหม่แน่ครับ ผมรับรอง แล้วเราสองคนก็ต้องจัดฉากครับ ให้ไอ้ตินกับคุณลมเจอกันสักครั้ง คราวนี้ล่ะครับ มันได้ฉุดคุณลมไปเคลียร์กันสองต่อสองให้รู้เรื่องแน่ เหมือนคราวที่แล้วไงครับ”
คณิตเล่าแผนการที่เพิ่งคิดได้อย่างปัจจุบันทางด่วน อชิตะเห็นภาพตาม แต่ก็ยังไม่เห็นดีเห็นงามไปด้วย
“ไม่ดีมั้ง ” อชิตะค้าน
“โถบอสครับ ถ้าไม่ทำแบบนี้ ไอ้ตินมันก็นั่งกินเงินเดือนบอสไปวันๆ เท่านั้นแหละครับ หรือบอสอยากหูชาไปอีก 20 ปีครับ” คนเป็นลูกน้องเริ่มขู่เจ้านายที่ยืนทำหน้าคิดไม่ตก ว่าจะเข้าร่วมแผนการด้วยดีไหมก็อชิตะกลัวแฟนสาวรู้เรื่องแล้วจะเล่นงานเขาเข้าน่ะสิ แค่เรื่องวันนั้นที่ลากตัวออกมาจากร้านและเรื่องที่ไม่พาไปเที่ยวทะเล ก็งอนเขาอยู่หลายวันเชียวล่ะ
“แล้วมันจะได้ผลหรือครับ คราวที่แล้วก็วางแผนให้เขาสองคนปรับความเข้าใจกัน แล้วเป็นไงล่ะ ดีกันแป๊บๆ แล้วก็กลายมาเป็นอย่างที่เห็น”
“ได้ผลสิครับบอส ถึงจะดีกันแป๊บๆ แต่มันก็ดีกันไม่ใช่หรือครับบอส ผมว่าแผนนี้น่ะดีแล้ว ฉุดกันไป ฉุดกันมา เดี๋ยวก็เหนื่อยจนดีกันนั่นแหละครับ” คณิตยังคงพยายามเกลี้ยกล่อมอชิตะให้คล้อยตาม ไม่รู้ว่าอชิตะคล้อยตามหรือรำคาญกันแน่ ถึงตอบตกลง
“ตามใจล่ะกัน”
“ตามใจไม่พอครับ บอสต้องให้ความร่วมมือด้วย”
“ผมด้วย” อชิตะทำหน้างงอีก คนอย่างคณิตเนี้ย ได้คืบจะเอาศอกจริง ๆ
“แน่นอนครับบอส เพราะบอสมีหน้าที่จัดการเรื่องของคุณหมอ ส่วนผมจัดการไอ้ตินมันครับ ตกลงนะครับ”
คณิตรวบรัดตัดบท เจ้านายหนุ่มได้แต่ส่ายหน้าไปมา นึกถามตัวเอง ดีหรือเปล่าเนี่ยที่ใจดีจนลูกน้องมันไม่กลัว แถมยังมีบังคับอีกต่างหาก แต่ก็ช่างเถอะ เพื่อความสุขของลูกน้อง เจ้านายที่ดีสมควรทำใช่ไหม สงสัยงานนี้ต้องขอร้องแฟนสาวให้ช่วยอีกแรง จะปล่อยให้ลูกน้องเขาหึงอยู่ฝ่ายเดียวได้ไง มันต้องเสมอภาคกันทั้งสองฝ่ายสินา
................................................................................................
“ทำอะไรอยู่ลม”
เสียงใสๆ ดังขึ้นทันทีที่เปิดประตูห้องทำงานกว้างเข้ามา พร้อมกับร่างกะทัดรัดของณัชชาที่เข้ามาสวมกอดเจ้าของห้องหน้าหวาน ณัชชามักทำแบบนี้เสมอ เธอกอดสีฟ้าทุกครั้งที่เจอหน้ากัน
“ทำงานอยู่น่ะสิหวาน ใครจะว่างได้ทุกวันเหมือนหวานล่ะ”
สีฟ้าหันมาบอกเพื่อนสาวที่นับวันจะยิ่งสนิทกันมาขึ้น เพราะณัชชาเป็นสาวช่างพูดทำให้สนิทกันได้อย่างรวดเร็ว ส่วนไอ้เรื่องกอดรัดฟัดเหวี่ยงนี่ด้วย เจอเขาทีไรเป็นได้วิ่งเข้ามากอด ขนาดอยู่ต่อหน้าแฟนหนุ่มเจ้าตัวก็ไม่เว้น จนบางครั้งเขาก็นึกเกรงใจอชิตะอยู่เหมือนกัน ถึงจะเป็นเพื่อนแต่ยังไงเสียเขาก็เป็นผู้ชาย
ถึงจะเป็นผู้ชายที่ไม่มีวันชอบผู้หญิงก็เถอะ...
“ใครว่าว่าง หวานกำลังจะเปิดร้านดอกไม้อยู่นะ ที่สำคัญหวานก็ยุ่งมากด้วย เพราะต้องเตรียมตัวเป็นเจ้าสาวของพี่อิง แล้วตอนนี้มันก็จะเที่ยงแล้วด้วย วางงานแล้วไปกินข้าวกับหวานนะ”
เจ้าตัวบอกขณะที่คลายอ้อมกอดออกจากตัวเจ้าของห้อง หลังจากแอบหอมแก้มหอมไปแล้วหนึ่งฟอด ณัชชาเดินไปทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาสีแดงที่อยู่ไม่ห่างจากโต๊ะทำงานตัวใหญ่สักเท่าไหร่ หญิงสาวหยิบเอาอัลบั้มรูปที่อยู่ในกระเป๋าใบใหญ่ของเธอออกมา
“ดูรูปอะไรอยู่เหรอหวาน” สีฟ้าเดินมานั่งข้างเพื่อนสาว ชะโงกหน้าดูอัลบั้มรูปในมือของณัชชาอย่างสนใจ
“รูปงานเลี้ยงที่บริษัทพี่อิงน่ะ พอดีมันติดกระเป๋าหวานมา ดูสิๆ มีรูปตินด้วย” มือที่พลิกรูปไปมาหยุดตรงรูปของหนุ่มหน้าคมคิ้วเข้ม ณัชชายื่นรูปนั้นไปตรงหน้าสีฟ้า เหมือนกลัวว่าอีกฝ่ายจะมองไม่เห็น
“งานลมยุ่งมากเลยหวาน เดี๋ยวลมขอตัวไปทำงานก่อนนะ”
เพราะชื่อของคนที่สีฟ้าไม่ได้เจอหน้ามาเกือบหนึ่งเดือนแล้วนั้น ทำให้โซฟาตัวที่นั่งอยู่ดูมันจะร้อนจนนั่งไม่ติด ชายหนุ่มไม่อยากเห็น ไม่อยากเจอ และไม่อยากรับรู้เรื่องของผู้ชายคนนี้ ให้ใจมันต้องทรมานด้วยความคิดถึง เกือบเดือนมานี้ เขามุ่งทำแต่งานและงาน เพื่อที่จะให้ตัวเองไม่ต้องมีเวลาว่างพอที่จะมานั่งคิดถึงใครให้ใจต้องโหยหา แม้มันจะทำได้อยากเหลือเกิน แต่เขาก็เชื่อว่าทำมันได้ เขามีงานและมีเพื่อนมาทนแทนความรักในหัวใจแล้วไง น้ำเพชรกลับมาเป็นเพื่อนของเขาเหมือนเดิม แม้ไม่สนิทกันเหมือนเคย แต่อีกไม่นานมันก็จะดีขึ้นเอง
“เดี๋ยวสิลม ดูรูปกับหวานก่อนนะ” ทันทีที่สีฟ้าลุกขึ้น ณัชชาก็คว้าข้อมือของชายหนุ่ม พร้อมกับดึงตัวให้กลับมานั่งเหมือนเดิม ซ้ำยังใช้แขนล็อคแขนอีกฝ่ายไว้แน่น ไม่ยอมให้ลุกไปไหน สีฟ้าจำต้องนั่งอยู่อย่างนั้น
ณัชชายังพลิกดูรูปต่อไปเรื่อย ๆ ชี้ชวนให้สีฟ้าดู แล้วเจ้าตัวก็เหมือนสะดุดเข้ากับรูปหนึ่งเข้าอย่างจัง คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันยามที่หันมาตั้งคำถามเอากับสีฟ้า ที่ตอนนี้ใบหน้านั้นมันกรุ่นๆ จะโกรธอยู่ไม่น้อย
“คนนี้นุ่น ญาติของพี่อิงนี่นา เค้าเป็นแฟนกับตินเหรอลม”
ณัชชาจิ้มนิ้วไปที่ใบหน้าของสาวสวยหุ่นดีในรูป ที่กำลังยืนฉีกยิ้มกว้างอยู่ข้างภาคี ถ้าหากคนทั้งคู่ยืนข้างกันเฉยๆ ณัชชาคงไม่ตั้งคำถาม และคนถูกถามก็คงไม่มีอาการกรุ่นๆ ในอารมณ์หรอก แต่ภาพที่เห็นนั่นนะ มันคือรูปที่สาวสวยวาดท่อนแขนทั้งสองอยู่บนเอวของหนุ่มหนุ่มหล่อคิ้วคมนัยต์ตาคมหวาน ซ้ำร้ายยังเอนซบอยู่บนอกของอีกฝ่ายด้วย
“ไม่รู้ อยากรู้ก็ไปถามคนในรูปเองล่ะกัน ลมไปทำงานต่อดีกว่า” ว่าแล้วก็จะลุกหนี หากณัชชาก็ยังดึงมือเอาไว้ให้นั่งลงอีกครั้ง
“งานน่ะ เอาไว้ก่อนก็ได้น่าลม เที่ยงแล้วกินข้าวกัน เนี้ยหวานหิ๊วหิว” เธอว่า แต่มือก็ยังไล่พลิกรูปไม่หยุด ซึ่งก็เจอแต่รูปคู่ของภาคีและนิรดา ไม่มีทีท่าว่าจะทำอย่างที่ปากบอกว่าหิว สีฟ้าอยากลุกหนี แต่ใจหนึ่งเขาก็ยังอยากเห็นรูปที่ทำให้ใจมันเจ็บเล่นๆ
“ดูสิ มีรูปที่ยืนกอดกันตั้งหลายรูปแน่ะ ลมว่าเค้าเป็นแฟนกันไหม แต่หวานว่าสองคนนี้ต้องเป็นแฟนกันเหง่ๆ เฮ้อ...เสียดายจัง หวานนึกว่าลมกับตินเป็นแฟนกันจริงๆ ซะอีก ” ตั้งคำถามเอง แล้วก็หาคำตอบเองเสร็จสรรพ แล้วคำพูดสุดท้ายก็ทำน้ำเสียงเสียใจอย่างที่ปากพูด เงยหน้าขึ้นมามองเพื่อน ราวกับต้องการถามเอาความจริง แล้วดูอาการเพื่อยืนยันในสิ่งที่เธอรู้
หน้าสวยเกินหญิงของสีฟ้าที่ปกปิดความโกรธเอาไว้ไม่มิด ทำให้ณัชชาแอบยิ้ม โดยไม่ให้อีกฝ่ายเห็น
“ลมจะรู้เหรอหวาน ลมไม่ใช่ตินนะ แล้วหวานจะอยากรู้เรื่องของคนอื่นไปทำไม” สุ้มเสียงที่บอกฟังดูหงุดหงิดไม่น้อย ซึ่งมันก็ช่วยยืนยันคำตอบให้ณัชชาเป็นอย่างดี
“ลมเป็นอะไรไปอ่ะ ดูหงุดหงิดจัง ไม่พอใจอะไรหวานหรือเปล่า” คนถามทำหน้าเศร้า ปากเริ่มเบะนิดๆ และเป็นจังหวะเดียวกันกับที่ญาดาเดินถือแก้วน้ำมาวางไว้ตรงหน้าของคนทั้งคู่
“น้ำค่ะ”
“ขอบคุณมากครับคุณด้า” เจ้านายหนุ่มบอกเลขาสาว ก่อนจะยัดแก้วน้ำใส่มือแขกประจำวันของเขา แล้วเดินกลับไปที่โต๊ะทำงานงานของตัวเอง พร้อมกับที่ญาดากำลังจะเดินออกจากห้อง แต่ณัชชาก็เรียกไว้ก่อน
“คุณด้าอย่าเพิ่งไปค่ะ อยู่เป็นเพื่อนคุยกับหวานก่อนนะ หวานโดนเพื่อนทิ้งแล้ว” เจ้าตัวบอกเสียงอ่อย แต่คนที่กรุ่นโกรธอยู่ในอารมณ์อย่างสีฟ้าก็ไม่นึกอยากเข้ามาปลอบอะไร แต่ก็พอจะเปิดปากปากเลขาสาวไปว่า
“คุณด้าอยู่คุยกับหวานแทนผมไปก่อนนะครับ เดี๋ยวผมขอทำงานตรงนี้ให้เสร็จก่อน คุณด้าจะได้เอาออกไปทำต่อ”
“รีบทำให้เสร็จเร็วๆ นะลม หวานหิวจนไส้จะขาดแล้ว” เธอว่า ลูบท้องให้เห็น
“อืม...คุณด้า เดี๋ยวไปทานข้าวด้วยกันเลยนะครับ” เขาบอก ก่อนก้มหน้าทำงานที่ค้างไว้ต่อ แต่หูก็ยังตั้งใจฟังเรื่องที่สองสาวกำลังคุยกัน
ญาดากับณัชชาพอจะสนิทสนมกันอยู่บ้าง เพราะณัชชาจะมาหาสีฟ้าที่บริษัททุกวัน ทำให้มีโอกาสได้คุยกับญาดาบ่อยๆ นั่นคือสิ่งที่สีฟ้ารู้ในความสนิทสนมที่ก่อเกิด แต่สีฟ้าหารู้ไม่ว่าสิ่งที่ทำให้ณัชชากับญาดาสนิทสนมกันมากนั้น มันยังมีอะไรนอกเหนือจากที่สีฟ้ารู้อีกมาก
สีฟ้าพยายามสลัดภาพสวีทหวานแหววที่เห็นทิ้งไปก่อน แต่มันก็ยากจะสลัดออกไปได้ ในเมื่อณัชชายังคงส่งเสียงเจื้อยแจ้วเข้ามาให้ยินอยู่ตลอดเวลา ซ้ำยังร่วมด้วยคำตอบที่ตอบได้ทุกคำถามของญาดาด้วย
“คุณด้าว่านุ่นกับตินเป็นแฟนกันหรือเปล่า” ดูเหมือนณัชชาจะไม่ยอมหนีจากเรื่องเดิมเลย มันทำให้คนที่หูเฝ้าฟัง หงุดหงิดจนสมองไม่รับรู้งานตรงหน้าเอาเสียเลย
“ด้าก็ไม่แน่ใจเหมือน หนึ่งเคยบอกด้าว่า คุณนุ่มกับคุณติดเคยรักกันมาก่อน ถึงขั้นจะแต่งงานกันเลยนะคะ แต่เกิดเรื่องขึ้นเสียก่อน เลยเลิกกัน แล้วตอนนี้ก็เหมือนๆ จะกลับมาคบกันใหม่อีกครั้ง”
“อย่างนี้นี่เอง หวานว่าตินกับนุ่นคงกลับมาคบกันแล้วแน่ๆ ไม่อย่างนั้นก็คงไม่ยืนกอดกันกลมอย่างนี้เหรอ ดูสิค่ะ” ณัชชายื่นรูปไปให้ญาดาดูใกล้ๆ
“จริงด้วยค่ะ คุณหวาน กอดกันกลมเชียว”
“อุ้ย! มีหอมแก้มกันด้วย” ณัชชาอุทานเสียงดัง ราวกับจงใจให้คนที่ในใจมันเดือดปุดๆ รู้ว่าไม่มีสิทธิ์ แต่มันก็ห้ามไม่ได้ สีฟ้าทั้งโกรธ ทั้งโมโห แต่ไม่รู้จะทำอะไรได้ นอกจากกัดปากตัวเองไว้แน่น ระงับอารมณ์ที่มันพุ่งสูง
“จริงด้วยค่ะ หอมกันจริงๆ ด้วยค่ะคุณหวาน” เสียงญาดาดังยิ่งกว่า กระตุ้นอารมณ์ของสีฟ้าได้ดีเหลือเกิน ใจมันร้อนรุ่ม ตัวอยู่ที่โต๊ะทำงาน หากเวลานี้ใจของสีฟ้ากลับอยู่ที่อัลบั้มรูปในมือของณัชชาเสียแล้ว สีฟ้าอยากรู้ สีฟ้าอยากเห็น ไอ้ที่กอดกันกลม มันกลมแค่ไหน แล้วไอ้ที่หอมแก้มกันนั้น ใครเป็นฝ่ายหอมและใครเป็นฝ่ายถูกหอม
หึ....นี่เหรอที่เคยบอกว่ารัก แต่พอห่าง ก็ลืมเขา
สีฟ้านึกขุ่นข้องอยู่ข้างใน พยายามบังคับตัวเองไม่ให้สนใจไปกับเสียงของสองสาว ที่มันดังเหมือนแกล้ง
..............................................................................
ณัชชากลับไปแล้วหลังจากมื้อเที่ยงผ่านไป โชคดีที่ณัชชาไม่เอ่ยถึงเรื่องรูปนั้นอีก ไม่อย่างนั้นมื้อเที่ยงคงเป็นมื้อที่ไม่อร่อยที่สุดในชีวิตของเขาแน่ๆ เมื่ออยู่ในห้องทำงาน อยู่เพียงลำพังคนเดียวอีกครั้ง เขากลับรู้สึกร้อนรุ่มเหมือนโดนไฟเผา งานกองโตที่คิดว่าน่าจะทำให้มันเสร็จได้ก่อนเวลาเลิกงาน แต่นี้มันก็ลากมากว่าหนึ่งชั่วโมงแล้ว งานก็ยังกองโตอยู่เหมือนเดิมไม่ได้ลดลงไปเลย
สีฟ้าเอนหลังพิงกับพนักเก้าอี้ตัวใหญ่ เปลือกตาทาบปิดสนิท ข่มความรู้สึกที่มันแล่นลิ่ววิ่งพล่านให้ร้อนรุ่ม นับตั้งแต่วินาทีที่เห็นรูปใบนั้น รูปนิรดายืนยิ้มสู้กล้อง หน้าระรื่น ขณะที่สองมือเจ้าเธอก็โอบร่างสูงเอาไว้แน่น หน้าสวยซุกซบอยู่กับอกกว้าง โดยที่คนที่ถูกกอดไม่ยักจะมีท่าทางรังเกียจรังงอนอะไรเลย หนำซ้ำยังปั้นหน้าหล่อสู้กล้องได้อีกต่างหาก แล้วรูปอื่นๆ ที่เขาไม่มีโอกาสได้เห็นอีกล่ะ รูปที่ณัชชากับญาดาร่วมกันอธิบายซะละเอียด จนเขาเห็นภาพโดยไม่ต้องไปดูของจริงด้วยซ้ำ
หึ.....นี่เหรอที่เคยบอกว่ารักเขา.... รักมาก
.
.
.
.
....แกร็ก....
เสียงลูกบิดประตูดังขึ้น เรียกให้สีฟ้าต้องดีดตัวนั่งตรง ข่มความรู้สึกร้อนรุ่มไว้อีกครั้ง แล้วปรับสีหน้ายิ้มแย้มให้กับคนที่ก้าวเข้ามาในห้องของเขา เมื่อเห็นว่าคนที่เดินเข้ามาไม่ใช่เลขาคนสวย แต่กลับเป็นนลิน พี่สะใภ้ของเขาเอง สีฟ้าเหลือบมองนาฬิกาที่ข้อมือนิดหนึ่ง ตอนนี้มันเกือบจะหกโมงเย็นแล้ว ทำไมยังไม่กลับอีก ปกติแล้วพี่สะใภ้ของเขาจะกลับบ้านตอนบ่ายสามโมง เพราะต้องไปคอยดูแลลูกชายวัยกำลังซุกซน
“อะไรครับ” สีฟ้ามองสิ่งที่พี่สะใภ้หยิบมันออกมาจากกระเป๋า แล้ววางมันไว้ตรงหน้าเขา
คีย์การ์ด....
“พี่คิดว่าจะไม่ยุ่งเรื่องของน้องลมกับติน แต่พี่ทนเห็นน้องชายของพี่เป็นแบบนี้ไม่ได้ ลมคงเข้าใจพี่นะ อย่าบังคับให้พี่ต้องทำอะไรที่มันมากกว่านี้” น้ำเสียงของนลินไม่ได้ขู่หรือบังคับ แต่รอยยิ้มที่สีฟ้าเห็นกลับทำให้ชายหนุ่มนึกกลัวสิ่งที่จะตามมา หากเขาไม่ทำรับสิ่งที่พี่สะใภ้วางไว้ให้ตรงหน้า
นลินเดินออกไป แต่สิ่งที่เธอทิ้งไว้คือไอ้อาการครุ่นคิดหนักของสีฟ้า ชายหนุ่มมองคีย์การ์ดที่ถืออยู่ในมือ ก่อนตัดสินใจบางอย่างที่ทำให้เรื่องบางเรื่องมันจบสิ้นซะที
........................................................................................
ท้องฟ้าเมืองกรุงเริ่มเปลี่ยนสีฟ้าเป็นเทาทึบ พร้อมกับเม็ดฝนหลงฤดูที่กระหน่ำตกมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา แต่ก็พอจะซ่าลงบ้างเล็กน้อยในตอนนี้ ทำให้ท้องถนนเกิดการจราจรติดขัดได้อย่างง่ายดาย แต่รถเก๋งคันสีเขียวก็สามารถพาตัวของมันออกมาจากการจราจร และกำลังเลี้ยวเข้าสู่ซอยเล็กที่การจราจรเป็นไปอย่างฉลุย
ล้อรถที่กำลังจะแล่นเลี้ยวเข้าไปจอดใต้คอนโดหรูที่เห็นอยู่ตรงหน้า หากกลับชะลอลดความเร็วลง เมื่อเห็นเจ้าของรถมินิคันเล็กที่เห็นเพียงแต่ด้านหลัง ใบหน้าซ่อนอยู่ใต้ร่มสีหวานคันเล็ก หญิงสาวคนนั้นกำลังก้มวุ่นอยู่กับรถมินิคันเล็กของตัวเอง เหมือนไม่รู้ว่าจะจัดการกับเจ้ามินิคันเล็กให้มันกลับมาวิ่งเป็นปกติได้
“มีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ” ชายหนุ่มที่จอดรถของตัวเองไว้ชิดขอบถนนฝั่งที่ตั้งของคอนโดสูง เอ่ยถามขึ้นมาทันทีเมื่อเดินข้ามถนนมาหาหญิงสาวเจ้าของรถมินิคันเล็ก ที่ดูจากสภาพแล้วเจ้าตัวคงต้องการความช่วยเหลืออยู่ไม่น้อย
“รถฉันมัน...สะ......” สาวร่างเล็กในชุดแสกสีหวานไม่ต่างจากร่มคันเล็กที่ถืออยู่ กำลังจะหันมาบอกเจ้าของเสียงที่มีน้ำใจนั้น ว่ารถของเธอมันเกเรแบบไหนบ้าง แต่แล้วร่องรอยดีใจก็ฉายชัดบนใบหน้า เมื่อคนที่เธอไม่คิดว่าจะได้เจอ ก็บังเอิญมายืนอยู่ตรงหน้านี้เอง
“คุณแพท”
“ติน”
“เรียบร้อยครับ คุณแพทลองไปสตาทร์ดูนะครับ”
หลังจากที่ก้มๆ เงยๆ อยู่หลายต่อหลายครั้ง จนเสื้อผ้าที่ใส่อยู่เปียกชุ่มไปหมด แม้จะมีเจ้าของรถคันเล็กยืนกางร่มให้แล้วก็ตาม หากแต่ร่มคันเล็กอย่างนั้น มันจะช่วยอะไรได้ ตอนนี้ทั้งเขาและน้ำเพชรต่างก็เปียกไม่ต่างกันเลย เขาน่ะไม่เป็นไรหรอกเพราะเสื้อมันหนาและเป็นผู้ชาย แต่อีกฝ่ายหนึ่งน่ะสิ เสื้อก็ตัวเล็กแล้วยังจะเนื้อบางอีก
“ค่ะ” หญิงสาวรับคำ ก่อนจะทำตามคำสั่งนั้น
เสียงเครื่องยนต์ทำงานเป็นปกติ ทำให้รอยยิ้มคนทั้งคู่ยิ้มออกมาได้
“ขอบคุณนะติน ถ้าไม่ได้ติน แพทแย่แน่” น้ำเพชรกลับมายืนข้างชายหนุ่มอีกครั้ง มือยังถือร่มที่หวังจะช่วยบังเม็ดฝนทั้งตัวเธอและภาคี แต่ร่มคันเล็กจะช่วยอะไรได้ และที่สำคัญตอนนี้ทั้งเธอและภาคีก็ไม่มีส่วนไหนของร่างกายที่จะเรียกว่าแห้งได้เลย
“ไม่เป็นไรหรอกครับ” ภาคีตอบแทนคำขอบคุณของน้ำเพชรด้วยรอยยิ้ม
“งั้นแพทไปละนะ”
“เดี๋ยวครับคุณแพท ถ้าไม่รังเกียจขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องผมก่อนก็ได้นะครับ ตัวคุณเปียกหมดแล้ว เดี๋ยวจะเป็นหวัด”
แม้ว่าหญิงสาวร่างเล็กที่ยืนตัวเปียกอยู่ตรงหน้าเขานี้ คือคนที่เป็นตัวการทำให้เขาและสีฟ้าไม่สามารถลงเอ่ยกันได้ และในใจของเขาก็เจ็บที่มีค่าน้อยกว่าน้ำเพชรในสายตาของสีฟ้า แต่เขาก็ไม่คิดจะโยนความผิดทั้งหมดให้น้ำเพชรเป็นฝ่ายรับเพียงคนเดียว
................................................................................................
“มันหมายความว่าไง นายทำอย่างนี้ทำไม ”
ทันทีที่ประตูห้องถูกเปิดเข้ามาจากเจ้าของห้องตัวจริง แล้วร่างสูงนั้นก็ชุ่มด้วยเม็ดฝน คนที่นั่งอยู่กลางห้องมานานกว่าชั่วโมง ด้วยอารมณ์หงุดหงิดสุดขีดก็โพล่งความอัดอั้นออกมา ไม่ทันเห็นด้วยซ้ำว่ามีอีกหนึ่งร่างที่เดินตามเข้ามา
“นายนี่มัน.............แพท”
ถ้อยคำมากมายที่สีฟ้าจะสาดมันใส่เจ้าของห้องถูกกลืนเก็บแทบไม่ทัน เมื่อเห็นอีกหนึ่งร่างที่เดินตามร่างสูงของภาคีเข้ามา
“ลม !”
“คุณลม”
………………………………………………………………………..
ปล โพสเสร็จรีบโดดออกจากทู้
หัวข้อ: "รัก........เชิญครับ" จบแล้วค่ะ ย้ายได้เลย >>> รายละเอียดเปิดจองหนังสือ {20/7/55} ByAeaw (อ่าน 511875 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก