มาแล้วค่ะ รู้สึกว่าช่วงนี้คุณลมและคุณตินของอิชั้นเค้าอยู่ในระยะหวานผิดปกติเนาะ
ตอนอ่านเรื่องนี้ครั้งแรก ยังอดแปลกใจไม่ได้ว่าทำไม๊ทำไม คุณตินผู้แสนเงียบขึรมสุขุมนุ่มลึก อย่างเราถึงเปลี่ยนไป
สงสัยเพราะความรักเข้าตาเลยทำให้ทุกอย่างสิ่งอันกลายเป็นสีชมพูจนกลายเป็น ภาคีผู้แสนเจ้าเล่ห์ กรุ่มกริ่ม คริคริ 
ว่าแล้วก็ขอเชิญรับชิมความหวานเวอร์ของคู่นี้เค้าต่อนะค่ะตอนที่ 17
รอยยิ้มหวานๆ กับใบหน้าแดงที่เห็นได้ชัดยิ่งแดงขึ้นเรื่อยๆ ของญาดา ทำให้สีฟ้าอยากเห็นหน้าชายหนุ่มผู้โชคดีคนนั้น ว่ารูปร่างหน้าตาเป็นอย่างไร
ถึงได้เอาชนะใจเลขาสาวสวยของเขาได้
“ผมชักอยากเห็นหน้าหนุ่มคนนั้นแล้วสิครับ ว่าแต่นัดเจอกันที่ร้านไหนครับ คุณด้า”
“ด้าก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ” เธอตอบอายๆ ก็เพิ่งรับปากหนุ่มคารมหวานไปไม่กี่นาทีก่อนหน้าที่เจ้านายจะเดินออกมา แล้วญาดาจะรู้ได้ยังไงล่ะ
รู้เพียงอย่างเดียวว่าเพียงครั้งแรกที่เขาเอ่ยชวน เธอก็ตกปากรับคำไปทันทีโดยไม่ต้องคิดอะไรเลย ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมตกหลุมรักง่ายจัง
แต่ไหนแต่ไรก็เป็นสาวเก่งแบบแกร่งเกินร้อย หนุ่มหน้าหล่อคนไหนมาจีบก็ไม่เคยสนใจ พอเจอคำหวานของเขาเพียงไม่กี่ประโยค ทำไมใจมันอ่อนเป็นขี้ผึ้งลนไฟก็ไม่รู้
ดูสิ ยามที่เดินเข้ามาใกล้ๆ ก็ทำให้ใจสั่นขึ้นเรื่อยๆ
“อ้าว? แล้วอย่างนี้จะเจอกันได้ยังไงครับ”
สีฟ้างงกับคำตอบของเลขาสาว หรือว่าไอ้หนุ่มคนนั้นจะมาหาเลขาของเขาเอง แล้วอย่างนี้จะยอมให้เขาไปเป็นก้างขวางคอเหรอ เผลอเกิดคิดว่าเป็นแฟนหนุ่มที่ตามมาคุมแฟนสาวล่ะ ญาดาไม่ต้องกินแห้วหรือไง
“ก็เจอกันตรงนี้ไงครับ”
เสียงที่คุ้นเคยดังมาจากด้านหลังเรียกให้สีฟ้าต้องหันไปมอง แล้วเจอกับคนที่เขาอยากเจอ
คิดอยากจะไปหาถึงบริษัท และชายหนุ่มอีกคนหนึ่ง
ภาคีกับคณิตมาตั้งแต่เมื่อไหร่?
“มาทำไม?” สีฟ้ามองหน้าคนทั้งสองอย่างไม่ไว้วางใจ โดยเฉพาะภาคี ความคิดถึงเปลี่ยนเป็นความไม่ไว้ใจ ดูจากสีหน้าและแววตาแล้ว
มันเหมือนว่าภาคีกำลังซ่อนแผนการอะไรไว้เข้าใน
“นั่งรถหนึ่งมาครับ” ภาคีตอบกลับมาด้วยรอยยิ้ม เมื่อเดินมาหยุดอยู่ข้างร่างบางในชุดสูทสีดำคอตั้งซ่อนรอยรักที่ไม่อยากให้ใครเห็นไว้อย่างมิดชิด
“ไม่ได้ถามว่ามายังไง แต่ถามว่ามาทำไม ใครอนุญาตให้มา” สีฟ้าเน้นเสียงหนักในทุกคำพูด
ชักสีหน้าไม่พอใจ ก็สีฟ้าขัดใจน่ะสิ ไม่ชอบเลยที่ภาคียียวนกวนประสาท แม้ไม่มาก แต่เขาก็ไม่ชอบ
“มารับไปทานข้าวครับ” แค่เสียงอ้อนๆ ภาคีคิดว่ามันคงไม่พอที่จะทำให้สีฟ้าหายงอนเขาเรื่องเมื่อเช้า สองมือเลยพาลจะไปกอดเอาใจ แต่อีกฝ่ายเบี่ยงตัวหลบอย่างเร็ว
แล้วตีหน้าดุใส่เขา
“จะทำอะไร มันที่ทำงานนะ” สีฟ้าสีเขียวใส่คนที่คิดจะทำรุ่มรามใส่เขาต่อหน้าคนอื่น
“ชั้นนี้มันชั้นของผู้บริหารจะมีใครมาเห็นได้ล่ะครับลม พ่อกับพี่ก็ไปต่างประเทศ พี่นลินก็กลับไปแล้ว แล้วจะอายใครล่ะครับ รู้ไหมตินคิดถึงลมมากแค่ไหน โทรมาก็ไม่ยอมรับสาย ตินเลยต้องโดดงานมาพบ เห็นใจกันหน่อยนะครับ ไม่เอานะ หน้ายักษ์แบบนี้นะ ไม่น่ารักเลยรู้ตัวไหม”
ได้ทีเจ้าตัวก็ร่ายคำอ้อนเป็นชุด กางแขนกว้างจะโอบร่างบางนั้นให้สมกับคิดถึงมาทั้งวันอย่างปากพูด แต่ต้องกางเก้ออยู่อย่างนั้น เมื่อเจอหน้ายักษ์และเสียงเขียวที่เพิ่มดีกรี
มากขึ้นกว่าเดิม
“หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะติน !” แค่คืนเดียวทำไมภาคีเปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้ สีฟ้าสงสัยจริงๆ
แล้วที่บอกว่าไม่มีใครที่ไหน แล้วที่ยืนทำตาโต เอามือปิดปาก หัวเราะคิกคักกันอยู่นี่ล่ะ ไม่ต้องอายมันเลยหรือไง คณิตไม่เท่าไหร่หรอก เพราะสีฟ้าพอจะรู้ฤทธิ์เดชเมื่อเช้าแล้ว แต่เลขาสาวผิวสีน้ำผึ้งนี่สิ จะให้เขาเอาหน้าไปไว้ที่ไหนที่โดนอ้อนขอกอด มันน่าจะโกรธไปอีกเดือนหนึ่งเลยดีไหม
คณิตที่ยืนข้างเลขาสาวที่สะดุดใจเขาเข้าอย่างจัง ชายหนุ่มฟังคำหวานชวนอ้วกของคนเป็นเพื่อนด้วยอาการกลั้นหัวเราะเสียงดัง โห...เพื่อนของเขาทำไมมันถึงได้อ้อนได้ชวนอ้วกนัก มันไปฝึกวิทยายุทธ์นี้มาจากไหน ทำไมเขาไม่รู้ ก็เคยเห็นแต่ภาคนิ่งๆ พูดน้อยๆ แล้วก็มาดเศร้าๆ เท่านั้น ภาคนี้ไม่เคยเห็นมาก่อน สงสัยเพราะหนุ่มหน้าหวานที่ยืนทำหน้ายักษ์คนนี้แน่ ที่ทำให้เพื่อนของเขาเปลี่ยนเป็นคนละคนแบบนี้
ส่วนญาดาเลขาสาวของสีฟ้า ที่ยืนทำตาโต เอามือเปิดปากอยู่ข้างๆ หนุ่มหน้าตี๋ที่เธอรู้สึกว่าเป็นรักแรกพบ เธอมีความรู้สึกแตกต่างกับคณิตลิบลับ เจ้าตัวออกจะชอบคำอ้อนของแฟนเจ้านายที่ปั้นแต่งได้น่ารักน่าชัง ถ้าเธอเป็นเจ้าสีฟ้าล่ะก็ เธอคงโผล่เข้าสู่อ้อมกอดไปแล้ว ไม่มัวมายืนปั้นหน้ายักษ์ใส่ ทำเสียงเขียวขู่หรอก
“ใจร้าย“ ภาคีว่า หากเขาออกท่าทางไม่ได้มาก เพราะยังพอรู้ตัวอยู่บ้างว่ากำลังถูกจับจ้องจากสายตาลุ้นและเชียร์ของคนสองคนที่ยืนอยู่ใกล้ๆ แล้ว ญาดาเขาไม่อายหรอก หนักใจอีกคนที่เหลือมากกว่า ปากคณิตร้ายยังไง ทำไมเขาจะไม่รู้ แต่ก็ยอมล่ะ เพราะถ้าไม่ลงทุนง้อสีฟ้า ก็กลัวจะไม่ยอมหายโกรธเขาง่ายๆ
“แล้วใครจะกลับไปกับนาย” จมูกรั้นเชิดสูง ตาเรียวตวัดค้อน ตอนแรกว่าจะรีบไปหา ไปอ้อนเอาใจ แต่เมื่อภาคีมาหาเขาถึงที่ ก็ขอเล่นตัวอัพราคาความรักซะหน่อย
“เอาอีกแล้วบอกว่าลมกับติน ลมกับตินไงครับ เมื่อคืนก็เรียกอยู่ทั้งคืน จำไม่ได้หรือไงครับ” เสียงทุ้มเอ่ยบอก ทั้งที่เขาบอกออกมาเพียงเบาๆ แต่ก็เชื่อว่าอีกสองคนที่เหลือ
ได้ยินชัดเจนเพราะตั้งใจฟังกันสุดฤทธิ์
“ติน! หยุดพูดเดียวนี้“
โอ้ยยยยย....สีฟ้าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน เลขาสาวคนเก่งของเขานอกจากจะทำงานเก่งแล้ว ไอ้เรื่องฝีปากช่างเมาท์ก็เก่งไม่แพ้กันเหมือนกัน
“อะไรอีกครับ พูดความจริงก็ผิดด้วย ก็ลมเรียกชื่อตินทั้งคืนจริงๆ นี่ครับ เมื่อเช้าก็ยังเรียกอยู่เลย”
“ติน! นี่จะประจานให้รู้ทั่วบริษัทเลยหรือไง” สีฟ้าเริ่มจะเดือดแล้วนะ ภาคีเปลี่ยนไปมาก จะโทษฤทธิ์เหล้าเหมือนเมื่อคืนก็คงไม่ใช่ แล้วเขาต้องโทษใครที่ทำให้ภาคีเป็นแบบนี้ ใครคนนั้นจะใช่เขาไหม?
“ด้าไม่พูดค่ะ คุณลม”
เลขาสาวที่ได้ยินทุกคำได้เห็นทุกช็อตรีบส่ายหน้าไวๆ ราวกับอ่านความคิดของเจ้านายหนุ่มออก เมื่อเห็นสีฟ้าหันมามองเธอแวบหนึ่ง หากก่อนหน้านี้ราวสองชั่วโมง ญาดาไม่ได้ยืนบิดอายกับคารมที่คณิตช่างสรรหามาฝาก รับฟังทั้งคำจีบหวานๆ เพราะหูชวนให้เคลิ้มแล้วตกหลุมรัก ไปพร้อมๆ กับเรื่องราวของเจ้านายหนุ่ม ป่านนี้ก็คงจะช็อกกับเหตุการณ์ที่เห็นจ้านายหนุ่มหวุดหวิดจะตกอยู่ในอ้อมกอดของหนุ่มคิ้วเข้มตาหวานหลายครั้ง และคำพูดต่างๆ ที่ออกจะสื่อถึงความสัมพันธ์ที่แนบแน่นว่ามากแค่ไหน
“ผมก็ไม่พูดครับ” คณิตรีบบอก
“เห็นไหมครับ เรื่องนี้มีแต่คนกันเองเท่านั้นที่รู้ ครับๆ ไม่พูดก็ได้ งั้นไปทานข้าวกันดีกว่านะครับ ตินหิวแล้ว ” ภาคีอาศัยจังหวะที่อีกฝ่ายเผลอเข้าไปสวมกอดอย่างรวดเร็ว
ไม่นำพาต่อสายตาของคนกันเองอีกสองคนที่มองตาแป๋ว แล้วไม่สนตาคู่เรียวเขียวขุ่นที่จ้องเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อเขาให้ได้ ขืนกลัว เขาก็จะไม่กล้า เมื่อไม่กล้าเขาก็อาจจะเสียสีฟ้าไปอีกครั้ง
เมื่อสีฟ้าให้โอกาสเขาอีกครั้ง แล้วเขาก็ได้บอกรักสีฟ้าไปแล้ว เขาถือว่าเขามีสิทธิ์เต็มที่ที่จะแสดงความรักทั้งหมดออกมา แม้มันอาจจะมากไป หากมันก็คุ้มค่าหากมันทำให้เขาไม่ต้องนั่งกอดลมไร้ตัวตนเหมือนที่ผ่านมา
เขาอยากกอดลมที่มีตัวตนจับต้องได้จริง เช่นตอนนี้ที่เขากำลังกอดอยู่
“ฉันมีนัดแล้ว”
คร้านจะดิ้น คร้านจะห้าม คร้านจะดุ อะไรอีกแล้วล่ะ ถึงพูดไป ขู่ไป มันคงไม่เข้าหูภาคี ถึงเข้าหูก็คงไม่สะทกสะท้านอะไร มีแต่จะทำให้เขาเสียเปรียบแล้วก็ขายหน้ามากขึ้นเท่านั้น สีฟ้าเลยจำยอมอยู่ในอ้อมแขน ทำเมินๆ ไม่เห็นสายตาวิบวับของคนกันเองทั้งสอง
“มีนัดกับใคร? อย่าบอกนะว่ายังจะไปเที่ยวทะเลคุณหมอ” ภาคีปล่อยร่างบางทันที ยืนเอามือกอดอกถามเสียงแข็ง หมอพิษณุยังไม่เลิกตอแย่คนของเขาอยู่ใช่ไหม
ความจริงก็โทษหมอพิษณุคนเดียวไม่ได้ คงต้องโทษคนของเขาด้วยเหมือนกัน หากสีฟ้าคิดจะตัดหมอพิษณุจริงๆ หมอพิษณุก็คงไม่กล้าเข้ามายุ่งอะไรอีก
“มีนัดทานข้าวกับคุณด้า” สีฟ้าบอกเสียงเรียบ เดินไปดึงมือเลขาสาวไปยังประตูลิฟต์ที่อยู่ไม่ห่างจากหน้าห้องทำงานของเขามากนัก
ทันทีที่ประตูลิฟท์เปิดออก ข้างกายของสีฟ้าและเลขาสาวก็มีสองหนุ่มขนาบข้างทันที
“แปลว่าจุดหมายของเราคือที่เดียวกันครับ” ภาคียิ้มทั้งใบหน้าและแววตา เมื่อพาตัวเองเข้ามาร่วมลิฟต์กับคนหน้าหวานที่ยังทำหน้างอไม่เลิก
“หมายความว่า?” สีฟ้ามองหน้าคนพูด สลับกับคณิตและญาดาที่ยืนส่งตาหวานให้กันไปมา เริ่มเข้าใจอะไรชัดขึ้น ก่อนหน้านี้คงเพราะโดนกวนอารมณ์มากเกินไป
ทำให้สีฟ้าลืมที่จะใส่ใจคนทั้งคู่
“ด้ามีนัดทานข้าวกับคุณหนึ่งน่ะค่ะ” ญาดาบอกอายๆ หน้าสวยขึ้นสี ขณะที่คณิตก็ยืนยืดอกกว้างบอกอย่างภูมิใจว่า
“วันนี้ผมขอพาเลขาคุณลมไปทานข้าวนะครับ”
“งั้นฉันก็ไม่ไป” สีฟ้าว่า เข้าใจชัดล่ะทีนี้ เขากำลังถูกต้อนใช่ไหม ช่างคิดแผนการดีเหลือเกินนะ แล้วเรื่องอะไรที่เขาจะต้องหลงกล
“แต่คุณลมสัญญาว่าจะไปเป็นเพื่อนด้าแล้วนะคะ อย่าผิดสัญญาสิคะ” ญาดาพูดเสียงอ่อย ไม่กล้าสบตาคู่เรียวของเจ้านายหนุ่มสักเท่าไหร่ ถึงสีฟ้าจะไม่ใช่เจ้านายจอมโหด แต่เรื่องที่เธอให้ความร่วมมือกับคนที่รู้จักกันได้แค่สองชั่วโมง เพื่อหลอกล่อให้สีฟ้าตกหลุมนั้น มันก็เป็นเรื่องที่เสี่ยงต่อความอยู่รอดของเธอเหมือนกัน เกิดสีฟ้าโมโหขึ้นมาไล่เธอออกล่ะ เธอมิแย่เหรอ
“นะคะคุณลม คือด้ายังไม่อยากไปไหนมาไหนกับคนที่เพิ่งรู้จักตามลำพังน่ะค่ะ ไปเป็นเพื่อนด้านะคะ” เลขาสาวทำใจกล้าขึ้นอีกนิด ก็หลงพาตัวให้ความร่วมมือไปแล้ว ก็คงต้องช่วยไปให้ถึงที่สุด
ด้วยใบหน้าสวยเก๋ที่ส่งประกายตาร้องขอมาให้ สีฟ้าเลยไม่แกล้งคนเจ้าเล่ห์อย่างภาคีไปมากกว่านี้ เพราะมันอาจทำให้ญาดาพลาดโอกาสได้ทำความรู้จักกับชายหนุ่มที่เขาคิดว่าเธอปิ๊งเข้าให้แล้ว ไม่งั้นคงไม่สมยอมให้ความร่วมมือด้วยขนาดนี้หรอก ทั้งที่เพิ่งเจอกันเป็นครั้งแรก
“ครับ” สีฟ้าตอบตกลง มองอาการลิงโลดของสองเพื่อนชี้ แล้วหมั่นไส้ อยากถอนคำตกลงจริงๆ
…………………………………………………………
“คุณด้าไปรถผมนะครับ” สีฟ้าบอกเลขาสาวทันทีที่เดินมาถึงรถคันสวยของตัวเอง ญาดาหยุดเท้าที่กำลังก้าวตามหลังคณิตไปที่รถของชายหนุ่ม ซึ่งจอดอยู่ไม่ห่างกันมากนัก หันมาตอบคำชวนของเจ้านายหนุ่ม
“ค่ะ”
สีฟ้าไม่ได้นึกเอะใจเลยว่าทำไมชายหนุ่มทั้งสองถึงไม่มีอาการขัดอกขัดใจอะไรออกมา เมื่อเขาชวนเลขาสาวขึ้นรถ ทั้งที่มันควรจะมีบ้างสักเล็กน้อย ประมาณว่ายังไงก็จะงอแงขอไปกับเขา แต่ไม่เลย แถมยังยิ้มแล้วเดินเลยไปยังรถของตัวเอง เพราะไม่ทันคิดสีฟ้าจึงพาตัวเองเข้าไปนั่งตรงเบาะฝั่งคนขับอย่างรวดเร็ว หวังว่าเลขาสาวที่เดินตามมาจะเปิดประตูอีกฝั่งหนึ่งเข้ามานั่ง
เลขาสาวสวยของสีฟ้าเปิดประตูฝั่งตรงข้ามจริงๆ แต่เปิดเพื่อที่จะปล่อยโอกาสให้ร่างสูงก้าวพรวดเข้ามานั่งทำหน้าตายอยู่ข้างคนขับ พร้อมกับกระเป๋าเป้ใบใหญ่ที่เพิ่งไปหยิบเอามาจากหลังรถของคณิต แล้วเหวี่ยงมันไปกองอยู่ตรงเบาะหลัง ไม่นำพาต่อสายตาที่ตวัดมองมาด้วยความไม่พอใจ
สีฟ้าขัดใจ แต่ไม่ใช่ไม่พอใจ ห้ามอะไรได้ในเมื่อเขาก็ไม่คิดจะห้ามจริงจังอะไร
“ใครใช้ให้ขึ้นมา ลงไปเลยนะ” แต่ว่าเขาก็ยังต้องแกล้งทำเหมือนไม่พอใจ
“ตินหิวแล้วนะครับ ดูสิ หนึ่งกับคุณด้าก็ไปนู่นแล้ว” ภาคีชี้ให้คนหน้าหวานดูรถของเพื่อนรักที่แล่นออกไปจนเกือบจะลับสายตาอยู่แล้ว
“เจ้าเล่ห์นักนะ” ตาเรียวหรี่มองอย่างไม่ไว้ใจ รถคันสวยยังคงจอดสนิทไม่ขยับเขยื้อนไปไหน
“เพราะลมแหละทำให้ตินเป็นแบบนี้ รู้อยู่ว่าตินรัก อยากเจอ อยากได้ยินเสียง แต่ก็ยังจะแกล้งอยู่ได้ โทรมาหาไม่รู้กี่ร้อยรอบก็ไม่ยอมรับสาย ตินเลยต้องบุกมาถึงที่นี่ จะมาโทษตินไม่ได้นะครับ”
“ลมผิด? ลมทำอะไรก็ผิดหมดเลยใช่ไหม ผิดที่โกรธ ผิดที่งอน ผิดที่ไม่ยอม ผิดหมดเลยใช่ไหมงั้นก็ลงไปเลย ไม่ต้องมานั่งอยู่กับคนแย่ๆ อย่างลม แล้วลมก็ไม่อยากขับรถให้กับคนที่เอาแต่โทษว่าลมผิด” สีฟ้าเริ่มของขึ้นนิดๆ มันเป็นอารมณ์ปกติของหนุ่มหน้าหวานอยู่แล้ว ยิ่งโดนยั่วด้วยนัยน์ตาพราวนั่นอีก ทำให้อารมณ์มันขึ้นได้ง่าย
“แต่ตินไม่ได้เอารถมา” ภาคีไม่สนใจคำพูดตัดเพ้อ ดูตาก็รู้ว่าสีฟ้าไม่ได้เดือดถึงขั้นที่จะไล่เขาลงจากรถจริงๆ หรอก อารมณ์ร้อนๆ ของสีฟ้า ภาคีเจอมาเยอะ ตั้งแต่สมัยที่ยังไม่ได้ร่วมเตียงเคียงหมอนกันด้วยซ้ำ แค่นี้คงไม่เท่าไหร่ หากเขายังหน้าด้าน ไม่ยอมลง สีฟ้าก็คงไม่ทำอะไรมากกว่าปั้นหน้าหงิกใส่เขา
“แท็กซี่มีถมเถ”
“ก็ได้ครับ” ว่าแล้วก็พาตัวเองออกมาจากรถคันหรูของคนหน้าหวานทันที ทำเอาสีฟ้าอ้าปากค้าง นึกโทษตัวเองที่เผลอหลุดปากไล่ เขาไม่ได้ตั้งใจ ภาคีน่าจะรู้ว่าเขาไม่ได้หมายความตามที่พูดจริงๆ ซะหน่อย
โทษตัวเองไม่ทันไร สีฟ้าก็ต้องตกใจ เ มื่อประตูฝั่งคนขับถูกเปิดออก ก่อนตัวของเขาจะปลิวตามแรงดึงที่ต้นแขนจากมือใหญ่ ให้ไปจมปุกอยู่บนเบาะข้างคนขับแทน
“ลมไม่อยากขับ งั้นตินขับให้ก็ได้ครับ”
สีฟ้าจะทำไงได้ล่ะ ในเมื่อตอนนี้เขาถูกภาคีจับจับล็อคด้วยเบลท์ไปแล้ว แถมเจ้าตัวยังวิ่งอ้อมไปนั่งประจำการอยู่ฝั่งคนขับเป็นที่เรียบร้อย
รถหรูของสีฟ้าวิ่งออกจากตัวตึกสู่ถนนสายหลัก
“หายงอนนะครับ” ภาคีหันไปมองคนที่นั่งนิ่งมาตลอดทาง
“ไม่ได้งอน แค่ไม่ชอบที่ต้องกลายเป็นคนผิด” เจ้าตัวออกปากประชด ความจริงเขาก็ไม่ได้งอนอะไรมากมายเหรอ แค่ไม่อยากอ่อนให้ภาคีมากเกินไป
“ตินผิดด้วยก็ได้ครับ ดีกันนะ” ว่าพลางก็ยื่นนิ้วก้อยไปตรงหน้าคนหน้างอ ทำตาหวานเอาใจสุดๆ
สีฟ้าปัดมือนั้นออกไปเบาๆ ทั้งที่ความจริงก็ใจอารมณ์ก็เย็นลงไปแล้ว แต่ไม่แสดงให้อีกฝ่ายรู้ เดี๋ยวจะได้ใจมากกว่าเดิม คนที่โดนปฏิเสธการขอคืนดีก็ไม่ได้สลดแต่อย่างใด เพราะภาคีแน่ใจว่าสีฟ้าหายโกรธเขาแล้ว
“แล้วนี่จะไปทานข้าวที่ร้านไหน” สีฟ้าถามขึ้นมา หลังจากที่นั่งนิ่งมานานเกือบชั่วโมง จากบริษัทมาตั้งนาน ติดไฟแดงมาไม่รู้กี่แยก แต่ทำไมมันถึงไม่ถึงจุดหมายปลายทางเสียที
“ไปทานอาหารทะเลกันครับ”
สีฟ้าพยักหน้ารับรู้ ไม่ได้เอะใจอีกเช่นเคยว่าร้านอาหารที่จะพาไปนั่งกินนั้น มันอยู่ส่วนไหนของกรุงเทพ
รถคันหรูจอดติดไฟแดงอีกครั้ง ครั้งนี้ดูมันจะนานกว่าทุกครั้ง สีฟ้าที่เหนื่อยกับงานมาทั้งวัน บวกกับที่เมื่อคืนเขาแทบไม่ได้นอนเลย ตอนนี้หนังตามันเลยหนัก แล้วปิดลงอย่างช้า ก่อนดำดิ่งสู่ห้วงนิทราในเวลาไม่นานนัก
.....................................................................................
ในรถอีกคันหนึ่งที่แล่นออกจากตัวตึกไปก่อนหน้ารถของสีฟ้า คณิตยิ้มอย่างคนอารมณ์ดี เขามีความสุขที่สามารถหาสาวสวยมานั่งเคียงข้างได้สักที ส่วนสาวสวยที่นั่งอยู่ข้างๆ เขากลับกำลังรู้สึกลำบากใจอย่างมาก
“ด้ากลัวคุณลมโกรธจัง” สาวเจ้าเปิดปากออกมาทันที ที่รถแล่นออกมาสู่ถนนสายหลักที่การจารจรคับคั่ง
“ไม่หรอกครับคุณด้า ผมว่า คุณลมน่าจะขอบใจพวกเราสองคนด้วยซ้ำ”
คณิตหันมาบอกให้อีกฝ่ายสบายใจ หญิงสาวที่เขาเพิ่งรู้จักแค่ไม่กี่ชั่วโมง แต่ก็ได้ยินเสียงอยู่หลายครั้งตอนที่ช่วยไอ้เพื่อนรักโทรเข้ามาหาเจ้านายหนุ่มของเจ้าเธอ
ครั้งแรกที่ได้ยินเสียงก็ตกหลุมรักเสียงนี้ไปแล้ว พอมาเจอตัวจริงก็ยิ่งมั่นใจว่า นี่แหละสาวสวยในฝัน เขาไม่ปล่อยให้หลุดมือไปแน่
“แน่ใจนะคะ” เธอถามย้ำ เพื่อเพิ่มความสบายใจให้กับตัวเอง หวังว่าพอถึงที่หมายแล้วเจ้านายหนุ่มคงไม่โกรธเธอ จนถึงขั้นไล่ออกหรอกนะ
“แน่นอนครับ ยิ้มๆ นะครับ เรากำลังไปเที่ยวทะเลกัน สดชื่นหน่อย”
ญาดายิ้มแห้งๆ ให้คณิต
เฮ้อออ...เธอจะโดนข้อหาหลอกลวงและกักขังหน่วงเหนี่ยวเจ้านายไหมเนี่ย คงไม่มั้ง สีฟ้ากับภาคีเป็นคนรักกันนี่นา ถือว่าเธอช่วยให้คนทั้งสองมีเวลาอยู่ร่วมกันในวันหยุดสุดสัปดาห์ก็แล้วกัน ก็ตามคำที่คณิตกับภาคีพูดกรอกหูเธอนั่นแหละ
“ผมขอเรียกปฏิบัติการนี้ว่า ‘อุ้มเขาไปทะเล’ นะครับ คุณด้า”
นี่คือคำพูดประโยคสุดท้ายของคณิต ก่อนที่เธอจะตกปากรับคำและเอากาแฟหอมกรุ่นไปเสิร์ฟเจ้านายหนุ่ม ที่ตอนนี้ไม่รู้เหมือนกันว่าจะรู้ตัวหรือยัง ว่ากำลังโดนหนุ่มคนรักล่อลวงไปกักขังหน่วงเหนี่ยวที่ทะเลตลอดวันหยุดยาวที่กินเวลานานถึงสี่วัน
............................................................................
........ซ่า.....ซ่า.........
เสียงอะไรนะ น่ารำคาญจริง แล้วนี้ก็อะไรอีกล่ะที่ป้วนเปี้ยนอยู่บนหน้าอยู่ได้ คนจะนอน
“ตื่นได้แล้วครับ” คำปลุกดังเข้าสู่หมวดการรับรู้ ขณะที่สิ่งกวนใจบนผิวแก้มก็คล้ายจะหายไป
สีฟ้างัวเงียตื่นขึ้นตามเสียงปลุก พอเข้าใจแล้วว่าอะไรรบกวนเขาอยู่เมื่อครู่ ก็ปากหยักที่เห็นอยู่ไกลแค่ลมหายใจกั้นนะสิ
“พามาที่ไหนเนี่ย” พอลืมตาตื่นขึ้นมา ก็พบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงในห้องสี่เหลี่ยม ที่มีความสลัวเพียงน้อยนิดของจันทร์ดวงโตที่ทอดผ่านกระจกใสไร้ม่านหนาเข้ามา
“ทะเลครับ”
“หือ...ทะเล พามาทำไม”
“ทะเลที่ลมอยากมาไง ตินช่วยลมรักษาสัญญาไงครับ” ชายหนุ่มบอกอย่างอารมณ์ดี มาทะเลแต่เปลี่ยนคนที่มาด้วยจากคุณหมอพิษณุมาเป็นเขาแทน
“ช่วยได้มาเลยนะติน” สีฟ้าต่อว่า แต่แล้วก็แทบจะตั้งตัวไม่ทัน เมื่อถูกร่างกำยำกดทับลงมา เป็นความรู้สึกคุ้นเคย ใบหน้าที่แนบใกล้ก็ทำสร้างสัมผัสที่วาบหวาม จมูกโด่งแนบจรดชิดผิวเนื้อที่หน้านวลชวนให้สะท้าน จนเกือบจะเผลอวาดมือเรียวเหนี่ยวต้นคอหนาให้แนบเข้ามาชิดกว่าเดิม แต่สีฟ้าก็ยังรวบรวมความต้องการที่วิ่งลิ่วเอาไว้ทัน มือเรียวเล็กยกขึ้นต้านแผ่นอกหนาแทนที่จะเกาะเกี่ยวดังความต้องการแรก
“อื้อ...อย่าดื้อสิครับ” เสียงพร่าด้วยอารมณ์ที่ถูกขัดใจดังอู้อี้อยู่ข้างใบหูนิ่ม ถึงจะโดนขัดอารมณ์ แต่มีหรือแค่มือเล็กๆ จะหยุดยั้งมือใหญ่ที่ลามไล้ไปทั่วเรือนกายหวานใต้เสื้อเซิ้ตเนื้อดีได้
“อะ...อื้ม...........” แล้วเรียวปากสวยก็ถูกรุนรานแล้วชักชวนให้หยุดอาการต่อต้านต่างๆ ก่อนถูกชักจูงให้ต้องหันมาให้ความร่วมมือกับร่างกำยำ พันธนาการต่างๆ ถูกปลดปล่อยไปเมื่อไหร่ไม่มีใครนึกอยากรู้ หากสิ่งที่รู้คือยามนี้เรือนกายทั้งสองไร้อาภรณ์ห่อหุ้ม มีเพียงแสงจันทร์ที่ทอดแสงออกมาสาดกระทบ กับเสียงคลื่นที่ม้วนตัวเข้าหาเม็ดทรายขาวสะท้อนแสงจันทร์ เป็นท่วงทำนองหวานสอดรับกับภาษากายที่วิ่งวนเข้าสู่ห้วงแห่งความสุข
...
เสียงคลื่นดังปลิวมากับสายลม ดังเข้ามาให้ได้ยินไม่หยุดหย่อน ไม่แตกต่างจากเรือนกายที่ก่ายกอดที่คร้านจะนับ ว่าผ่านช่วงเวลาแห่งสุขมากมายเท่าไหร่ คล้ายไม่ยอมรับรู้คืนวันที่หมุนผ่าน
“นี่นะพามากินอาหารทะเล” เสียงหวานว่า ก่อนจะพลิกตัวหันหลังให้กับแผ่นอกกว้างที่ยังตามมาสวมกอดอย่างไม่ลดละ ไม่ยอมให้เกิดช่องว่างระหว่างสองเรา ในช่วงเวลาแห่งสองเราแม้แต่น้อยนิด
“นี่ไงครับ ทะเล”
“รู้ว่ามันเป็นทะเล แต่ไหนล่ะอาหารทะเล”
“ก็นี่ไงครับ กินมาทั้งคืนแล้ว ทำเป็นจำไม่ได้ หิวอีกแล้วใช่ไหมล่ะ งั้นตินเสิร์ฟให้อีกนะครับคนดี”
ถ้าเป็นอาหารที่กินแล้วอิ่มท้อง สีฟ้าก็พร้อมจะกินมันตามที่คนตาหวานเยิ้มพูด แต่มันไม่ใช่อาหารน่ะสิ แล้วที่สำคัญเขาหรือจะได้กิน มีแต่อีกฝ่ายที่อิ่มเอมกับอาหารที่สร้างจากเรือนกายของเขา หรือว่าเขากลายสภาพเป็นสารพัดอาหารจานอร่อยในสายตาของภาคีไปแล้ว
“พอแล้วติน ลมหิว หิวข้าว หิวข้าวได้ยินไหม ตั้งแต่เมื่อคืนแล้วนะ แล้วนี่มันกี่โมงแล้ว เห็นใจกันไหมเนี้ย ” สีฟ้ารัวกำปั้นใส่ร่างกำยำที่ตั้งหน้าตั้งแต่จะลามไล้เรือนกายของเขาไม่หยุดหย่อน
“หิวจริงเหรอครับ?” ภาคีเงยหน้าขึ้นมาถาม ดูเหมือนจะไม่เชื่อคำพูดของคนในอ้อมกอดเท่าไหร่ เขาก็ยังไม่ได้กินอะไรเหมือนกัน ยังไม่หิวเลย
“เอ๊ะ ก็หิวจริงสิ จะโกหกเพื่ออะไร คิดจะไม่ให้ลมได้กินอะไรเลยใช่ไหม” เสียงหวานตอบจริงจัง
“ครับ ให้กินครับ เดี๋ยวรอภาคีแป๊บนะครับ”
ภาคียอมถอนกายจากเรือนร่างหอมกรุ่นที่หวานล้ำ เดินไปหยิบโทรศัพท์ที่โต๊ะ กดโทรออก
“หนึ่งเอาอาหารมาให้หน่อย อืม...ลมหิว หิวมาก อย่าถามมากได้ไหมว่ะ แค่นี้แหละ ให้ไว” ภาคีกดวางสาย เดินกลับมามายังเตียงนุ่มที่มีร่างหวานๆ รอเขาอยู่
“คุณด้ามาด้วยหรือเปล่า?” สีฟ้าคำถาม เมื่อภาคีล้มตัวลงนอนกอดเขา หน้าหล่อวางพักไว้กับแผ่นอกเหมือนเด็กขี้อ้อน
“ครับ”
สีฟ้าถอนหายใจหนักกับคำตอบของภาคี ญาดามาด้วย แล้วเขาจะทำหน้ายังไงเวลาเจอญาดาล่ะคราวนี้
........................................................................................
มาทะเลคราวนี้ สีฟ้าได้กินอาหารทะเลทุกมื้อ ไม่ว่าจะเป็นกุ้ง หอย ปู ปลา เป็นอาหารจานอร่อยที่ไม่เคยซ้ำเมนูเลยสักครั้ง แต่สิ่งที่สีฟ้าไม่ได้จากการมาทะเลคราวนี้คือร่างกายที่เปียกชุ่มน้ำทะเลรสเค็ม เท้าที่สัมผัสกับเม็ดทรายสีขาวต้องแสงแดดอุ่น หากมีเพียงเรือนกายกำยำที่ได้สัมผัส แผ่นหลังที่แตะต้องแต่เนื้อเตียงนุ่ม กับผ้านวมผืนหนาที่ห่อหุ้มกายยามเข้าสู่ห้วงนิทรา
และรู้เพียงว่าเขาไม่สามารถออกไปรับแสงแดดโดยตรงได้เลย นอกจากมันจะลอดผ่านรอยแยกของม่านผืนหน้าเข้ามากระทบกับผิวกายขาวนวลในยามกลางวัน
......................................................
หัวข้อ: "รัก........เชิญครับ" จบแล้วค่ะ ย้ายได้เลย >>> รายละเอียดเปิดจองหนังสือ {20/7/55} ByAeaw (อ่าน 511873 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก