[[THE CAGE]] . . กรงรัก . . .
[24]
“ผู้จัดการ มาช่วยดูทางนี้หน่อยสิครับ”
เสียงเด็กเสิร์ฟที่กำลังรับหน้าที่จัดโคมไฟร้องเรียก ส่งผลให้นิชารีบดิ่งไปทางนั้นในทันที ด้วยรู้ดีว่าทุกคนต่างวุ่นวายมากเพื่อเตรียมการให้ร้านออกมาดูดีที่สุด ขณะที่ตัวเขาเองรับหน้าที่เดินตรวจความเรียบร้อยโดยรวม
“โคมไฟทางนี้ปลั๊กเสียบไม่พอ ปลั๊กสามตาเหมือนจะหมดแล้วด้วย”
“จริงเหรอ ถ้าอย่างนั้นเลื่อนมาทางนี้หน่อยสิ ริมโซฟาตัวนั้นมีปลั๊กว่างอยู่อีกรู”
“อ้อ จริงด้วย ขอบคุณครับ ผู้จัดการ”
นิชาได้ยินใครต่อใครเรียกเขาเช่นนี้มาตลอดวัน ชักรู้สึกแปลกๆในใจ เขาเองก็เพิ่งจะยี่สิบสามไปไม่กี่เดือน ถูกเรียกแบบนี้รู้สึกแก่นิดๆอย่างไรไม่รู้ เขายิ้ม พลางมองรอบๆร้านซึ่งในตอนนี้พร้อมต้อนรับลูกค้าแล้ว
แม้จะไม่รู้ถึงเนื้องานธุรกิจแบบนี้ดีนัก แต่ธนกรก็อ้าแขนให้โอกาสเขาเรียนรู้งานไปด้วยกัน ด้วยความที่โปรไฟล์ของเขาเองก็ดี แม้จะไม่ได้จบมาทางด้านนี้โดยตรงก็ตาม แต่ธนกรมองว่าการศึกษาไม่ใช่ทางออกของทุกสิ่ง เขาไม่ได้ต้องการคนเก่ง แต่ต้องการคนที่พร้อมจะปรับตัวและก้าวไปข้างหน้าด้วยกัน
นับว่าเป็นโอกาสที่ดีที่จะได้เริ่มต้นทางเดินใหม่ๆ ได้เรียนรู้สิ่งใหม่ๆ และหวังว่าจะทำให้ได้พบกับความสุขใหม่ๆในชีวิตด้วยเช่นกัน
“เหม่ออะไรครับ คุณผู้จัดการ”
น้ำเสียงนุ่มติดตลกดังขึ้นทางด้านหลัง ทำเอาคนที่กำลังเหม่อจริงดังที่ว่าเกือบสะดุ้ง นิชาหันกลับไปมองทางเจ้าของร้านตัวจริงที่อยู่ในชุดสูทสีดำไม่มีเน็กไท เข้ากับเชิ้ตตัวในสีแดงเข้มที่ปลดกระดุมเม็ดบน และทรงผมสีน้ำตาลที่เซ็ตไว้อย่างมีสไตล์ได้เป็นอย่างดี
“คิดอะไรนิดหน่อยน่ะครับ เอกพร้อมรับลูกค้าแล้วยัง?”
“พร้อมแล้วสิครับ แต่ตื่นเต้นเหมือนกันนะ ดูสิ มือเย็นเลย” ไม่พูดเปล่า ยื่นมือมาจับมือบางเพื่อให้สัมผัสถึงความเย็นที่ปลายนิ้วจริงอย่างว่า “เนอะ เย็นใช่ไหม?”
“อื้อ จริงด้วย ไม่เป็นไรหรอกครับ ทุกอย่างเตรียมพร้อมซะขนาดนี้ ต้องออกมาดีแน่”
นิชาอมยิ้มให้กับท่าทางตื่นเต้นอย่างปิดบังไม่มิดบนใบหน้าหล่อเหลา ร่างตรงหน้าออกจะดูดีเพียบพร้อม ดูเผินๆเป็นคนมั่นและรักความท้าทาย แต่กลับรู้สึกไม่ค่อยมั่นใจในตนเองในเรื่องที่สำคัญแบบนี้ เขาส่ายศีรษะเล็กน้อย ช่างผิดกับคนบางคนเสียเหลือเกิน คนคนนั้นมั่นใจไปเสียทุกเรื่อง ทั้งๆที่บางเรื่องไม่ควรที่จะเอาตัวเข้าไปเสี่ยงเลยเสียด้วยซ้ำ
เขาหลับตาลงเพื่อไล่ความคิดถึงชายหนุ่มคนเดิมออกไป ในวันนี้เขาตัดสินใจดีแล้วว่าจะไม่หันหลังกลับไปอีก เขาต้องเริ่มต้นชีวิตใหม่ได้แล้ว ชีวิตนี้ได้รับบาดแผลมามากเพียงพอที่จะต้องใช้เวลานานในการเยียวยารักษา อย่างน้อยเขาก็อยากจะหาความสุขให้กับตนเองเพื่อชดเชยหลายปีที่ขาดหายไป
“นท... เป็นอะไรรึเปล่าครับ?”
“ไม่มีอะไรครับ ผมแค่... มีอะไรเข้าตานิดหน่อย”
หากธนกรไม่ทัก เขาก็คงไม่ทันได้รู้ตัวว่าหยาดน้ำตารื้นขอบตาจนแทบรินไหลออกมาได้ทุกเมื่อ แม้ว่าเวลาจะผันผ่านไปนานหลายเดือน แต่การคิดถึงเตชินท์ก็ยังเป็นจุดอ่อนที่สะกิดบาดแผลที่ยังไม่แห้งดีจนทำให้เจ็บช้ำได้อยู่
“... อย่าโกหกผมนะ”
ใบหน้าหวานเงยขึ้นด้วยความประหลาดใจ ดวงตาสบประสานกับนัยน์ตาคมกล้าที่เหมือนจะมองทะลุเข้าไปในกายของเขา ผิวแก้มใสร้อนขึ้นเมื่อถูกจ้องมองตรงๆเช่นนั้น แม้ว่าบุคลิกจะแตกต่างกันมาก แต่ดวงตาแบบนี้ --- เป็นแววตาแบบเดียวกันกับเตชินท์ไม่ผิดเพี้ยน
“ผมเป็นห่วงคุณนะ”
นิชากะพริบตาปริบๆเมื่อมือใหญ่เลื่อนมาจรดขอบตาเพื่อปาดหยดน้ำใสให้อย่างเบามือ เผลองับริมฝีปากของตนเองด้วยอาการประหม่าที่ยากระงับ โดยไม่รู้เลยว่ากิริยานั้นทำให้ใครต่อใครที่ได้มองเห็นอดสนใจไม่ได้
“คุณเป็นผู้จัดการของผมนะ เป็นหน้าเป็นตาของร้าน ถ้าตาบวมก็แย่สิครับ”
ธนกรเอ่ยพลางหัวเราะพลาง ก่อนจะช่วยจัดเน็กไทสีเงินที่หลวมเกินไปหน่อยของร่างตรงหน้าให้เข้าที่เข้าทางอย่างคล่องแคล่ว ซึ่งผิดกับนิชาที่แม้จะเคยผูกมาหลายต่อหลายครั้ง แต่ก็ยังผูกไม่คล่องนัก
“อืม หล่อแล้ว ชุดนี้เหมาะกับคุณนะ”
ชายหนุ่มเอ่ยพลางมองผู้จัดการร้านตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า นิชาอยู่ในชุดสูทสีขาว เชิ้ตสีดำ และเน็กไทสีเงินเมทัลลิก ชุดนี้เป็นชุดฟอร์มพนักงานก็จริง แต่ด้วยความที่ร้านของเขาเน้นรูปลักษณ์และความสง่างามเป็นหลัก ชุดยูนิฟอร์มทั้งหมดจึงเป็นชุดสูท ซึ่งพนักงานแต่ละคนก็ไม่ได้สวมสูทสีเดียวกัน แต่เลือกตัดให้เหมาะสมกับพนักงานเป็นรายคนไป นับว่าเป็นการลงทุนที่สูงไม่ใช่น้อย แต่สำหรับธนกร เขามองว่าการเริ่มต้นทำสิ่งใดอย่างละเอียดตั้งแต่แรก หลังจากนั้นก็จะราบรื่นไปได้ด้วยดี
“ขอบคุณครับ”
“อ้าว นั่นไง เอก”
เจ้าของนามละสายตาจากใบหน้าเยาว์วัยที่อยู่เบื้องหน้า พลางหันไปทางต้นเสียง รอยยิ้มพลันปรากฏบนใบหน้าดูดีเมื่อพบว่าผู้มาทักทายคือใคร
“ป๊า ม้า มาแล้วหรือ?”
เขาตรงเข้าสวมกอดมารดาที่มาในชุดราตรีที่ทำจากผ้าไหมสีเลือดนกเนื้อดี ในขณะที่ชายสูงวัยที่ยืนอยู่เคียงข้างสวมชุดสูทสีเทาเข้มดูภูมิฐาน นิชาที่ยืนอยู่ใกล้ๆพยายามเขยิบกายถอยห่าง ด้วยตั้งใจว่าจะให้ครอบครัวได้สนทนากันได้อย่างสะดวก แต่เขากลับถูกรั้งเอาไว้
“นท มานี่สิ ป๊าครับ ม้าครับ นี่ผู้จัดการร้านคนใหม่ของผม ชื่อนทครับ”
นิชารีบยกมือไหว้ ผู้ใหญ่ทั้งสองก็รีบรับไหว้พลางยิ้มให้อย่างเป็นมิตร
“หล่อจังเลยนะพ่อหนุ่ม อายุเท่าไหร่แล้วล่ะ?”
“แหม ม้า เจอคนน่ารักหน่อยไม่ได้เชียวนะ”
“เอ๊ะ ลูกนี่ ม้าแค่ทักทายตามประสา... คุณนี่ก็พอกัน หัวเราะกันอีก แทนที่จะเข้าข้างกันซะหน่อย” เธอหันไปเอ็ดผู้เป็นสามีที่ยืนหัวเราะในลำคออยู่ข้างกาย “บ้านเราก็แบบนี้ล่ะนะ เอกเขาก็กวนๆ แต่จริงๆเขาเป็นคนจิตใจดี ม้าฝากดูแลเขาด้วยนะลูก”
นิชายิ้มแล้วรับคำ แม้จะรู้สึกงงๆเล็กน้อยกับการฝากฝัง ทั้งๆที่เขาเป็นแค่ลูกจ้าง แต่มารดาของเจ้าของร้านกลับฝากให้เขาดูแลเจ้าของร้านเสียนี่ แต่เขาก็หัวเราะออกมาเบาๆเมื่อเห็นสีหน้าหน่ายโลกของธนกรที่ยืนอยู่ไม่ห่าง
“ได้ครับ ไม่ต้องห่วงครับ”
“ดีเลย มีนทอยู่ม้าค่อยวางใจ วันไหนเอกโดดงาน บอกม้าเลยนะ จะรีบจัดการเลย”
“โธ่ม้า ผมโตแล้วนะ” ชายหนุ่มร่างสูงโอดครวญพลางทำหน้าเบ้ราวกับเป็นเด็กเล็กๆที่ถูกผู้ใหญ่ดุ “พอละๆ เดี๋ยวจะยาว ป๊ากับม้ามานั่งทางนี้ดีกว่าครับ ผมเตรียมที่เอาไว้ให้อยู่แล้ว เนี่ยรอพี่หญิง... อ้อ พูดถึงก็มาเลย ป๊า ม้า เดี๋ยวผมตามไปนะครับ ไปรับพี่หญิงก่อน”
เขาโบกมือให้กับร่างระหงของพี่สาวที่ก้าวเข้ามาด้านในก่อนใครเนื่องจากเธอได้บัตรผ่านประตูพิเศษสำหรับครอบครัว เลิกคิ้วเล็กน้อยเมื่อพบกับร่างสูงใหญ่ของคนที่ไม่ได้คาดไว้ว่าจะมาด้วยที่ก้าวตามมาในชุดสูทสีดำเช่นเดิม จนบางทีเขาก็อดสงสัยไม่ได้ว่าพี่เขยของเขาชอบการแต่งตัวสไตล์นี้ หรือจริงๆแล้วมีสูทอยู่แค่ตัวเดียวกันแน่ ผิดกับผู้เป็นพี่สาวที่มาในชุดที่ดูดีเป็นพิเศษที่เห็นแล้วน่าชื่นใจ
“พี่หญิง วันนี้สวยจัง”
“ขอบใจนะคุณเตชินท์เลือกให้น่ะ”
“อ้อ... ต้องขอบคุณคุณพี่เขยสินะ ขอบคุณนะครับที่เลือกชุดให้พี่สาวของผม แล้วก็ขอบคุณที่ให้เกียรติมาร่วมงานวันนี้ด้วย”
“ไม่เป็นไร เราครอบครัวเดียวกัน ยินดีด้วยนะ”
“ขอบคุณครับ”
“เออ เอก พี่ขอเข้าห้องน้ำหน่อยสิ”
“อ้อ ได้เลยครับ ทางนู้นครับ”
ธนกรมองตามร่างเพรียวของพี่สาวเดินไปทางห้องน้ำด้านหลังร้านที่ตกแต่งเอาไว้อย่างดี ก่อนจะหันกลับมาทางร่างหนาของพี่เขยที่ยังยืนอยู่ที่เดิม สายตามองไปรอบๆราวกับกำลังตามหาบางสิ่งบางอย่าง หรือไม่ก็บางคนอยู่
“พักนี้ไม่ค่อยได้พบกันเลยนะครับจะว่าไป”
“... เราเคยพบกันที่ไหนด้วยหรือ?”
นอกจากวันแต่งงานแล้ว เขาก็จำไม่ได้ว่าเคยเจอน้องภรรยาคนนี้อีกเมื่อไหร่ จริงๆไม่เคยสนทนากันเลยเสียด้วยซ้ำไป แต่ไม่รู้ทำไม เห็นหน้ากวนๆของหมอนี่แล้วรู้สึกหงุดหงิดเสียจริง
“อ้าว ลืมกันซะแล้ว แต่อย่างว่า วันนั้นพี่คงไม่มีสติเท่าไหร่”
“วันนั้นคือวันไหน?”
ธนกรแย้มยิ้ม “วันที่พี่สร้างวีรกรรมสาดเหล้าใส่แฟนเก่าของพี่ไงครับ บังเอิญผมก็อยู่ตรงนั้นพอดี”
เตชินท์นิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะยักไหล่อย่างไม่ตระหนก
“แย่จัง มาเห็นตอนแย่พอดี”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ยังไงซะพี่ก็เข้ามาเป็นครอบครัวของผมแล้ว ก่อนหน้านี้จะมีอดีตยังไงมันไม่ใช่เรื่องของผม ขอแค่อย่าทำให้พี่สาวของผมเสียใจเป็นพอ... อ้อ เรื่องของเล็กก็อีกคน เรายังไม่ได้คุยกัน แต่คิดว่าอากงคงคุยกับพี่แล้ว ผมจะไม่รื้อฟื้นล่ะนะ”
“ขอบใจนะที่ไม่โกรธกัน”
เตชินท์ระบายลมหายใจยาวอย่างเบาที่สุดเท่าที่จะทำได้เพื่อระงับอารมณ์ที่เริ่มกรุ่นขึ้นมาน้อยๆ ด้วยน้ำเสียงและท่วงท่าที่สบายๆราวกับกำลังคุยเรื่องดินฟ้าอากาศของร่างตรงหน้า แต่แววตากลับจดจ้องอย่างกดดันราวกับเหยี่ยวที่หมายตาเหยื่อ ซึ่งสิงห์อย่างเขาไม่ชอบใจนักกับสายตาเช่นนี้ หากเป็นคนอื่นเขาคงสั่งเก็บไปแล้ว
“ผมไม่โกรธพี่หรอกครับ อดีตคือเรื่องที่ผ่านไปแล้ว แตพี่คงจะไม่โกรธผมเหมือนกันใช่ไหมครับ?”
“พี่จะโกรธนายเรื่องอะไรล่ะ? ไม่ได้ทำอะไรสักหน่อยนี่”
ธนกรเหยียดยิ้ม พร้อมกับหัวเราะเบาๆ
“ใช่ครับ ตอนนี้ผม ‘ยัง’ ไม่ได้ทำอะไร แต่ว่าผมแค่อยากเกริ่นไว้ก่อน ว่าบังเอิญวันที่ผมได้เห็นพี่สาดเหล้าใส่แฟนเก่า ผมกำลังคิดจะจริงจังกับใครสักคนอยู่พอดี แล้วก็บังเอิญอีกนั่นแหละที่ผมหันไปเห็นหน้าแฟนเก่าของพี่ แล้วเกิดถูกใจขึ้นมา”
ธนกรยังคงมีรอยยิ้มประดับมุมปากอย่างสบายอารมณ์ แม้จะได้เห็นรอยขบฟันจนกรามขึ้นเป็นสันบนใบหน้าคมเข้ม
“ไหนๆก็พี่ก็แต่งงานไปแล้ว งั้นผม ‘ขอ’ รับแฟนเก่าของพี่มาดูแล พี่คงไม่โกรธกันใช่ไหมครับ?”
“... นายคิดว่า... ถ้าคิดว่าทำได้ ก็เชิญตามสบาย”
เตชินท์พยายามทำใจให้สงบ แล้วตอกกลับด้วยสีหน้านิ่งๆสบายๆคล้ายกับทุกพูดมาทั้งหมดไม่ใช่เรื่องใหญ่และไม่มีผลกระทบใดๆต่อเขา
“เป็นอันว่าตกลง อ้อ พี่หญิงออกมาพอดี เชิญพี่กับพี่หญิงทางโต๊ะนั้นเลยครับ ผมต้องไปเตรียมงานต่อแล้ว”
ธนกรผละจากไปโดยที่เตชินท์ยังไม่ทันได้โต้ตอบ เขาเดินไปหานิชาที่ช่วยเสิร์ฟเครื่องดื่มให้กับบิดามารดาของเขาอยู่ที่โต๊ะ
“แหม โต๊ะนี้นี่ให้ผู้จัดการร้านมาเสิร์ฟน้ำเลยเหรอ”
“เอก ไปไหนมาลูก แล้วไหนหญิงล่ะ? อ้าว ชินมาด้วยเหรอ?”
ชื่อนี้ทำให้ความซีดขาวปรากฏบนใบหน้างดงามในพริบตา นิชาเงยหน้าขึ้น มองไปทางร่างสูงที่กำลังเดินไปรับนภิสาที่หน้าห้องน้ำหญิงแล้วก็รู้สึกตื่นตระหนกขึ้นมา
หมายความว่าอย่างไร?
อย่าบอกนะว่าธนกรกับนภิสาคือพี่น้องกัน ถ้าเป็นอย่างนั้น ผู้ใหญ่ทั้งสองท่านนี้ก็คือ ---“นท เป็นอะไรรึเปล่าครับ?”
“อะ... อ้อ ไม่เป็นไร...”
“เอก ให้นทพักหน่อยเถอะลูก ตั้งแต่ม้าเข้ามานทก็ยุ่งไปหมด หาน้ำหาขนมมาให้ ทั้งๆที่ม้าบอกว่ารอร้านเปิดก่อนก็ได้”
“ได้ครับม้า นท ไปพักทางนู้นกันก่อนไหม?”
“ไม่เป็นไรครับ ผมไม่เป็นไร”
ใกล้เข้ามา ใกล้เข้ามา หากใกล้กว่านี้ เขายังไม่มั่นใจว่าจะควบคุมตนเองเอาไว้ได้รึเปล่า
“ใกล้เวลาร้านเปิดแล้ว นท ไปห้องน้ำกันก่อนไหม เดี๋ยวร้านเปิดคงไม่มีเวลาปลีกไปเข้าห้องน้ำละ”
ธนกรพยักพเยิดไปทางห้องน้ำชายที่อยู่อีกฟากฝั่งกับห้องน้ำหญิง ซึ่งนิชารีบฉวยโอกาสนี้เอาไว้ในทันที
“จริงสิ ไปกันเถอะ”
“นท ดูแลตัวเองด้วยนะลูก”
มารดาของเจ้าของร้านก็ยังเอ่ยด้วยความเป็นห่วงเมื่อเขาเดินตามร่างสูงไป ทำให้เขาอดรู้สึกผิดขึ้นมาในใจไม่ได้ บุคคลเหล่านี้เองที่รับเตชินท์เข้าไปเป็นลูกเขย ดูใจดีทั้งสองท่านเลย โชคดีแล้วที่เตชินท์ได้เข้าไปอยู่ในครอบครัวที่ดี อย่างน้อยเขาก็หวังว่าชายหนุ่มคนนั้นจะสร้างครอบครัวที่ดีและมีความสุขได้อย่างแท้จริง
“อ้าว เอกล่ะม้า?”
“ไปห้องน้ำน่ะ สวยเชียววันนี้ลูก”
“คุณชินเลือกให้ค่ะ”
“ชินนี่ช่างเลือกจริงๆ คุณน่ะ หัดเอาอย่างลูกเขยของเรามั่งสิคะ”
“อะไรกัน ผมออกจะน่ารัก”
ได้ยินผู้เป็นพ่อชมตนเองหน้าตาเฉย นภิสาก็หัวเราะออกมาอย่างเสียไม่ได้ เธอมองไปรอบๆร้านและนึกชื่นชมน้องชายอยู่ในใจ สไตล์การตกแต่งดูดีมากทีเดียว ซ้ำยังเก็บรายละเอียดได้อย่างเรียบร้อย เห็นห่ามๆแบบนั้น ไม่น่าเชื่อเลยว่าจะทำได้อย่างเรียบร้อยเช่นนี้
“อ้าว... นั่น”
“รู้จักเหรอลูก นั่นผู้จัดการร้านของเอกเขา”
“อ้อ ค่ะ ไม่แน่ใจว่าใช่รึเปล่า แต่เหมือน... คนรู้จัก ที่เปิดร้านกาแฟ ที่ม้าชอบคุกกี้เขาน่ะค่ะ”
“อ้าวเหรอ รู้จักก็ไปทักสิลูก แล้วทำไมเขาออกมาทำที่นี่แทนล่ะ”
“ไม่รู้สิคะ ยังไม่ชัวร์ว่าใช่คนเดียวกันรึเปล่า เดี๋ยวรอจังหวะเห็นหน้าชัดๆก่อนดีกว่า”
เตชินท์พยายามปั้นหน้าให้นิ่งที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่การได้ยินบทสนทนาเช่นนี้ เสมือนเป็นการตอกย้ำว่านิชาหยุดการทำงานที่ร้านกาแฟแห่งนั้นไปแล้วตามที่คาดเอาไว้ แม้จะไม่อยากเชื่อ แต่ก็เป็นความจริง เด็กคนนั้นเลิกทำร้านที่เป็นของ ‘พวกเขาสองคน’ ไปแล้ว
แต่ความจริงในเรื่องนี้ ยังไม่หนักหนาเท่ากับภาพที่ได้เห็นกับตา ในวินาทีนี้ที่เขาแทบอยากจะพุ่งไปกระชากคอเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมนั่นให้ออกห่างร่างเล็กของเขา แต่ก็ทำไม่ได้ เนื่องจากทุกคนยังอยู่พร้อมที่นี่ ได้แต่กำหมัดแน่นจนมือสั่นระริก
ธนกรหันมายิ้มให้กับร่างบางที่ดูมีสีหน้าดูดีขึ้นหลังจากได้เดินหลบฉากออกมา
“อ้อ ใช่ เกือบลืมแน่ะ นท”
“ครับ?”
เจ้าของนามเดินเข้ามาหาอย่างว่าง่าย ก่อนจะนิ่งงันไปเล็กน้อยเมื่ออีกฝ่ายหยิบกุหลาบสีแดงสดออกมาจากไหนไม่รู้แล้วกลัดไว้บนเสื้อสูทให้เขา
“เท่านี้ก็ครบสูตร ไปเปิดร้านกันครับ”
ธนกรดูรื่นเริงและมีความสุขเสียจนนิชาอดยิ้มตามไปด้วยไม่ได้ เขาหันไปทางประตูกระจกหน้าร้านที่กำลังถูกเปิดออก ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อพบกับกลุ่มคนจำนวนมากที่มาออกันอยู่หน้าร้านและพร้อมก้าวเข้ามาทุกเมื่อ
“ไหนคุณว่าส่งบัตรเชิญแค่วีไอพีไม่ใช่เหรอครับ?”
“ใช่ ทั้งหมดเนี่ย วีไอพีหมดเลย มีลูกนักการเมืองด้วยนะ เพราะงั้นน่ารักๆอย่างคุณต้องระวังตัวให้ดีด้วยนะครับ เดี๋ยวจะเผลอถูกใครคว้าติดมือกลับบ้านไปด้วย”
นิชาได้แต่เผยอปากค้างเมื่ออีกฝ่ายเพียงแค่หัวเราะแล้วเดินจากไปต้อนรับกลุ่มแขก ‘วีไอพี’ ที่ว่า ก่อนจะตั้งสติแล้วรีบเร่งฝีเท้าเดินตามเจ้าของร้านไปทำหน้าที่ของตนเอง
--- โดยมีสายตาของร่างสูงสง่าอีกคนมองตามไปตลอดทาง
นิชาเพิ่งจะรู้ในวันนี้นี่เอง ว่าร้านนี้คงจะไม่ใช่ 'ร้านเหล้า' ธรรมดาๆอย่างที่เขาคิดไว้ ตอนแรกเขาคาดว่าคงจะเป็นร้านบรรยากาศสบายๆที่ไม่ใหญ่นัก แต่ดูจากสภาพในตอนนี้ ชัดเจนทีเดียวว่าเขาคิดผิด
นอกจากแขกทุกคนที่ได้รับเชิญมาร่วมวันเปิดร้านจะเป็นแขกระดับวีไอพี ซึ่งมีตั้งแต่ลูกหลานนักการเมืองชื่อดัง ไปจนถึงดาราชั้นนำของประเทศหลายคน เขายังเห็นอีกว่า พนักงานแต่ละคนล้วนไปนั่งร่วมโต๊ะกับแขกเพื่อรินเหล้าให้ ตลอดจนชวนคุยเรื่องสัพเพเหระเพื่อสร้างความสนุกสนาน เขายังแอบเห็นอีกว่ามีแขกหลายคนที่ขอเบอร์โทรศัพท์พนักงานไปด้วย
เขาชักไม่แน่ใจแล้วว่า ที่นี่คือร้านเหล้า หรือโฮสต์คลับกันแน่
ว่าแต่ที่ประเทศไทย โฮสต์คลับไม่ผิดกฎหมายหรือ?
ขณะกำลังคิดเพลินๆอยู่นั่นเอง ชายหนุ่มร่างสูงเจ้าของร้านก็เดินมาพอดี และไม่มามือเปล่า กลับถือแก้ววิสกี้มายื่นให้ด้วย
"เอ้า ดื่มสักหน่อย"
"เอ๋ จะดีเหรอครับ เวลางานแบบนี้"
"ไม่เป็นไร ผสมมาอ่อนๆ นิดเดียว ถือว่าฉลองให้กับร้านใหม่นะ"
"งั้นก็ ขอบคุณครับ"
นิชารับขึ้นมาจิบเล็กน้อยพอเป็นพิธี เขาไม่ชอบดื่มนอกบ้านมากนัก ไม่ใช่ว่าคออ่อน แต่เขาเป็นคนคอแข็งมากอย่างหาจับตัวได้ยาก ซึ่งด้วยเหตุผลนี้เอง สมัยเรียนเขาจึงบอกเพื่อนๆที่ชอบชวนไปดื่มว่าดื่มไม่เก่ง เพราะไม่อย่างนั้นเขาจะกลายเป็นตัวเต็งในการประชันคอทองแดงอย่างที่ใครต่อใครมักทำกัน
คนที่รู้ว่าเขาดื่มเก่งแค่ไหนนั้น มีอยู่แค่เพียงคนเดียว นั่นคือเตชินท์ ผู้ซึ่งเคยพยายามจะมอมเหล้าเขาโดยการท้าดวลดื่มเหล้าตอนเพิ่งคบกันใหม่ๆ แต่สุดท้ายคนที่ล้มพับไปก่อนกลับเป็นชายหนุ่มร่างหนาเสียเอง โดยที่เขานั้นเพียงแค่มึนนิดหน่อยเท่านั้น
"ว่าแต่ ไม่เป็นไรเหรอครับ?"
"หืม? เรื่องอะไรครับ?"
"ก็... ดูเหมือนว่าพนักงานหลายคนจะแจกเบอร์"
"อ๋อ นั่นเรื่องส่วนตัวครับ ถ้าทำให้แขกมีความสุขได้ก็โอเค แต่ไม่ต้องห่วง ผมบอกทุกคนไว้แล้วว่าให้พกโทรศัพท์สองเครื่อง เครื่องหนึ่งไว้รับแขก อีกเครื่องก็ใช้ส่วนตัว... นทล่ะ เตรียมไว้รึเปล่า?"
"เปล่าครับ อย่างผม.. ไม่คิดว่าต้องให้เบอร์ใคร" เขาหัวเราะ "หน้าที่ของผู้จัดการคงไม่ต้องไปรินเหล้าด้วยใช่ไหมครับ?"
"ก็แล้วแต่กรณีครับ ถ้าแขกต้องการ คุณก็สามารถไปร่วมด้วยก็ได้ แต่ก็อยู่ที่ความสมัครใจก็คุณด้วยนะ"
"จะว่าไป ร้านนี้... ไม่ใช่ร้านเหล้าธรรมดาเหรอครับ?"
ถามไปแบบนั้น ใจก็เต้นตุ๊มๆต่อมๆอย่างบอกไม่ถูก เมื่อเห็นประกายสนุกแล่นวาบในแววตาของร่างสูงกว่าที่ไม่คิดปิดบังรอยยิ้มสดใส
"อืม จริงๆก็ร้านเหล้าธรรมดาแหละครับ แค่แขกจะต้องเป็นสมาชิกเท่านั้น แล้วก็... พนักงานเสิร์ฟก็ต้องเสิร์ฟเครื่องดื่มถึงที่ เพราะงั้นผมถึงได้จ้างพนักงานหน้าตาดีไงครับ"
นิชากะพริบตาปริบๆ อึ้งอยู่หลายวินาทีกับคำตอบที่ได้รับ ส่งผลให้ธนกรหัวเราะออกมาเบาๆ
"ไม่ต้องกลัวนะ ผมไม่ได้ทำอะไรผิดกฎหมายครับ ไม่มีการลวนลาม ไม่มีการออฟเด็ก เพราะพนักงานของเราเป็นผู้ชายทุกคน แต่ถ้าแขกต้องการจะไปต่อ ก็อยู่ที่ตัวพนักงานครับว่าจะเล่นด้วยรึเปล่า กฎหมายไม่ได้ห้ามไม่ให้พนักงานรินเหล้าให้นี่นา แค่นั่งคุยเป็นเพื่อนด้วยเฉยๆเท่านั้นครับ ไม่มีอะไรเกินเลยกว่านั้น"
"เข้าใจแล้วครับ"
ร่างบางพยายามยิ้ม เขาไม่ได้รู้สึกไม่ดี เพียงแค่รู้สึกไม่ชินและประหลาดใจมากพอสมควรเท่านั้น แต่ดูจากบรรยากาศรอบกายแล้วก็เป็นจริงดังที่ธนกรว่า แขกทุกคนวางตัวดี แม้ว่าเขาก็ไม่แน่ใจนักว่าเมื่อเหล้าเข้าปากแล้วจะเป็นอย่างไรก็ตาม ในเมื่อธนกรผู้เป็นเจ้าของร้านยังวางใจ ตัวเขาก็ไม่มีอะไรที่จำเป็นต้องกังวล
"นท เดี๋ยวผมไปดูทางนู้นก่อน ฝากคุณดูทางนี้ด้วยนะ"
"ครับ"
เขารับคำ พร้อมกับระบายลมหายใจเบาๆ ร่างเพรียวยืนพิงกำแพงในมุมที่ไม่มีคนนัก เนื่องจากอยู่ติดกับทางเดินไปทางลานจอดรถ แต่มุมมืดนี้กลับเป็นจุดดีที่ทำให้เขาเฝ้ามอบภาพรวมของร้านได้อย่างสบายใจที่ไม่เป็นเป้าสายตาของใคร
ทันใดนั้น ข้อมือบางถูกฉุดด้วยแรงรั้งที่หนักหนาเกินกว่าที่เขาจะฝืนได้ ใบหน้าสวยหันไปทางเจ้าของร่างใหญ่ที่จู่ๆก็โผล่มากระชากเขาด้วยสายตาตระหนก และเมื่อพบว่าเป็นใคร เรือนกายที่สั่นระริกก็พลันสงบนิ่ง แม้ว่าหัวใจจะเต้นแรงจนได้ยินเสียงก้องไปทั้งโสต
"พี่ชิน..."
"มานี่"
"ปล่อยก่อนครับ นทกำลังทำงาน"
"บอกให้มานี่"
กระแสเสียงเย็นชา พาให้ทั่วกายของเขาเย็นเฉียบ ดวงหน้าคมยังดุดันเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน ติดแค่จะดูซูบไปกว่าเดิมเท่านั้น แต่นั่นยังไม่ทำให้เขารู้สึกสะท้านในใจได้เท่าแววตาปวดร้าวที่สั่นไหวที่กำลังสะท้อนภาพใบหน้าของตัวเขาเอง
"... ไม่ได้ครับ พี่มีธุระอะไรก็รีบพูดมาตรงนี้ เพราะนทต้องเฝ้าร้าน"
"พูดที่นี่ไม่สะดวก มากับพี่"
"ไม่ได้ครับ"
"นท จะมากับพี่ดีๆหรือจะให้อุ้มไป?"
นิชาชะงัก เขาทอดถอนใจ พลางสบสายตาคมกล้านั่นด้วยแววตาอ่อนแสง เห็นท่วงท่าร้อนใจของร่างตรงหน้าก็นึกประหลาดใจ อยากจะเอ่ยถามว่าเป็นอะไร แต่นั่นไม่ใช่สาระที่เขาจำต้องรับรู้อีกต่อไปแล้ว
"ทำไมนทถึงต้องทำตามที่พี่พูดด้วยล่ะครับ?"
"ทำไมเหรอ? ก็..."
ก็ ---
อะไร?พวกเขาเลิกกันไปแล้ว
ระยะห่างที่ร่างตรงหน้าเว้นเอาไว้ย้ำชัดได้เป็นอย่างดี ดวงตาคู่สวยไม่มีรอยบวมช้ำ แต่แววตาก็ยังคงแสดงให้เห็นถึงความเจ็บปวดที่มีต่อบาดแผลที่ฝังลึก เรือนกายบอบบางดูเหมือนจะสูงขึ้นอีกหน่อย แต่กลับดูจะผอมลงกว่าเดิมเสียอีก แม้ว่าสีหน้าจะดูสดใสขึ้นอย่างคนที่ได้รับการพักผ่อน แต่เหตุใด ดวงหน้าหวานกลับหม่นหมอง
"ผอมลงรึเปล่า?"
เตชินท์เอ่ยเบาๆโดยไม่ทันรู้ตัว หลังจากได้พินิจมองร่างตรงหน้าด้วยสายตาคำนึงราวกับมองเท่าไหร่ก็ไม่อิ่ม เขายอมปล่อยข้อมือบางลง แล้วเปลี่ยนเป็นยืนพิงกำแพงเคียงกันแทน
นิชาเองก็แปลกใจที่อีกฝ่ายยอมรามือง่ายๆเช่นนี้ แต่เขาก็รู้สึกโล่งอกแล้วที่ไม่ต้องมีเรื่องมีราวใหญ่โตตั้งแต่วันแรกที่เริ่มทำงานที่นี่
"นิดหน่อยครับ..."
เขาเงียบไปชั่วครู่ ร่างสูงก็เงียบเช่นกัน ไม่นาน ริมฝีปากคู่สวยก็ขยับไปก่อนที่สมองจะสั่งการเสียอีก
"พี่เองก็ผอมลงเหมือนกันนะครับ"
"อืม งานเยอะน่ะ"
"... ทานข้าวให้ตรงเวลาด้วยนะครับ"
“ห่วงพี่หรือ?”
น้ำเสียงของร่างที่ยืนอยู่เคียงข้างฟังดูเรียบๆ โดยไม่แสดงอาการขบขันอย่างที่ควรจะเป็น ทว่าเขาไม่คิดจะหันไปมองสีหน้าของผู้พูด ด้วยรู้ดีว่าหัวใจยังไม่มั่นคงเพียงพอที่จะยืนหยัดอยู่ได้โดยไม่มีผู้ชายคนนี้
เพียงแค่ได้กลิ่นน้ำหอมกลิ่นเดียวกันจากคนไม่รู้จักที่เดินผ่าน ก็สามารถทำให้ความทรงจำทั้งหมดแล่นวาบเข้ามาให้ปวดใจ
ในตอนนี้ กลิ่นอันแสนคุ้นเคย จากชายหนุ่มที่เขาปรารถนาจะฝังร่างเอาไว้ในอ้อมแขนอันแข็งแกร่งนั่น กำลังยืนอยู่ข้างๆเขา ด้วยระยะห่างเพียงไม่กี่นิ้ว เพียงแค่เอื้อมมือไปเท่านั้น เขาก็สามารถแตะสัมผัสความอุ่นร้อนจากผิวกายของเตชินท์ได้
แต่เขาทำแบบนั้นไม่ได้
เขาไม่มีสิทธิ์ที่จะทำอีกต่อไปแล้ว
ทั้งๆที่อยู่ใกล้กันแค่นี้ แต่กลับไม่สามารถทำได้แม้เพียงมองหน้ากัน
หยดน้ำตาจะรื้นขึ้นมาก็ไม่มีประโยชน์ ในเมื่อ ร้องไห้ไป เขาก็ไม่มีวันเรียกร้องอะไรได้อีก
ต่อให้อยู่ใกล้กันเพียงแค่นี้ ในระยะที่สามารถได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกันได้ด้วยซ้ำ
แต่ก็ไม่มีสิทธิ์ ไม่มีวันกลับไปเป็นแบบเดิมได้อีกแล้ว
ร่างทั้งสองยืนอยู่ที่ตรงนั้น โดยไม่มีใครปริปากพูดอะไร รับรู้เพียงแค่เสียงของลมหายใจ ที่ยืนยันให้รู้ว่าต่างฝ่ายยังไม่จากไปไหน ความรู้สึกเอ่อล้น ความทรงจำมากมายพรั่งพรู โดยไม่รู้ว่าจะสิ้นสุดลงเมื่อไหร่
แต่ไม่มีใครพูดคำใด นอกจากหัวใจที่เต้นรัว และความรู้สึกเจ็บในหัวใจ ที่คงไม่เลือนหายไปอีกหลายวัน
Talk: สวัสดีกลางสัปดาห์
พักนี้แลดูเหมือนคนว่างงาน อัพบ่อยจนตัวเองก็ประหลาดใจค่ะ
เรื่องของเรื่อง ตอนนี้ลำไส้อักเสบ เพราะกินยำหอยแครงไปเมื่อวาน
อาการหนัก ถึงขั้นแอดมิดเข้ารพ. แขนถูกเสียบน้ำเกลือ แต่ก็ยังไม่วายแต่งนิยายเพราะว่างไม่ได้
แต่หม่อมแม่กำลังจะยึดคอมแล้ว คงอัพตอนหน้าอีกทีหลังจากออกจากรพ.เลยนะคะ
(เสาร์อาทิตย์นี้ ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดก็คงได้ลงต่อค่ะ)
ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะคะ
หัวข้อ: [[THE CAGE]] . . . กรงรัก . . . ** รวมเล่มแล้วค่า p.59 ** (อ่าน 555887 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก