#34 (30%)
วันที่ 1
ตื่นเต้นมาแทบตาย แต่พอวันงานจริงๆ ผมกลับต้องมานั่งแกว่งเท้าเล่นอยู่ใต้ตึกคณะขนาบข้างสามหนุ่มอย่างเกี๊ยก ดิน พิษที่ตามติดประหนึ่งเรามีเชือกมาผูกติดกันเอาไว้ตั้งแต่เช้า น่าเบื่อ น่าเบื่อจริงๆ
“ทำไมมันน่าเบื่ออย่างนี้ล่ะ” ผมหันไปถามดิน ซึ่งเจ้าตัวเองก็กำลังทำหน้าไร้อารมณ์อยู่เหมือนกัน
วิศวะสัมพันธ์ที่ผมคิดเอาไว้ในตอนแรกคือมันต้องแบบว้าว ว้าวเลย แต่นี่วันแรกกลับเงียบเหงามาก มากแบบมากกกกก มีคนจากมหา’ลัยอื่นเข้ามาเพิ่ม แต่ส่วนใหญ่จะเป็นนักกีฬา แต่มันก็ยังไม่ได้คึกคักอย่างที่เลคิดอะ ก็คาดหวังเอาไว้สูง แต่พอพบว่ามันไม่ได้เป็นอย่างที่คิดก็เลยเฟลหน่อยๆ
“วันแรกก็แบบนี้แหละ” เกี๊ยกตอบคำถามผม “วันแรกแข่งกีฬาอย่างเดียว พาเหรดไม่มี หลีดไม่มี แข่งกีฬาก็ไม่ใช่รอบชิงชนะเลิศคนก็เลยไม่ค่อยให้ความสนใจ”
เป็นอย่างที่เกี๊ยกว่าสาเหตุที่ทำให้ผมต้องมานั่งแกว่งขาเล่นก็เพราะวันนี้มันมีแต่แข่งกีฬาอย่างเดียวนี่แหละ ทั้งแสดงผู้นำเชียร์ ทั้งกีฬารอบชิงชนะเลิศ รวมถึงพิธีเปิดจริงๆ ก็เอาไปอยู่ในวันที่สองจนหมด คือกีฬาน่ะเริ่มแข่งแล้วนะ (ยกเว้นฟุตบอลที่เป็นกีฬายอดนิยม จะแข่งทั้งหมดในวันที่สอง) แต่พิธีเปิดอยู่ในวันสุดท้าย เห็นคนอื่นบอกว่าเขาอยากให้เปิดกับปิดอยู่ในวันเดียวกันวันแรกก็เลยยังไม่มีอะไรที่น่าสนใจ
ขนาดพี่ๆ ในบ้านยังไม่มาเลยอะ มีแค่พี่วินที่มาเพราะพี่ปู่รหัส (ลืมยังว่าพี่วินเป็นสายรหัสเล) เป็นประธานหรือหัวหน้า เรียกว่าอะไรสักอย่างแต่เอาเป็นว่าพี่วินใหญ่สุด สามารถออกคำสั่งได้
“พรุ่งนี้นู้น พวกใหญ่ๆ ถึงจะมา”
“อ๋อ” ผมขานรับแล้วถอนหายใจ วันนี้อากาศร้อนมาก ร้อนจนผมเริ่มรู้สึกแสบผิว อันที่จริงผมโดนพี่คุมซ้อมบอกเลยว่าวันแรกให้เก็บตัวพักผ่อนอยู่ที่บ้าน อย่าพยายามออกแดดเดี๋ยวผิวเสีย ไม่ออกเลยยิ่งดี “ร้อนจัง”
“ไปคอนโดกูไหม” ดินเสนอซึ่งคนอื่นล้วนพยักหน้าเห็นด้วย แต่ผมเม้มปากแล้วส่ายหน้า เห็นดังนั้นพวกที่เหลือจึงได้แต่ถอนหายใจ แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร
เลไม่อยากไปนั่งหรือนอนอยู่เฉยๆ อะ!
“ไปดูกีฬากันอีกดีไหม” ตอนเช้าก็ไปดูมานะ แต่ก็ไปแปปเดียวแวบเข้าดูนั่นนี่แล้วก็เดินออกมา มันร้อนอะ
“เที่ยงแล้ว น่าจะหยุดแข่งพอดี อยากดูอีกคงต้องรอตอนบ่าย” ผมถอนหายใจ ความอยากอยู่ต่อเริ่มใกล้จะหมด จนกระทั่งบังเอิญเห็นร่างของใครบางคนในชุดเสื้อช็อปสีแดงยืนอยู่ไกลออกไป ผมตัดสินใจวิ่งไปหาเขาทันที
“พี่วิน!!!” ตะโกนด้วยวิ่งด้วยโบกมือไปด้วย จนเจ้าของชื่อที่กำลังยืนคุยกับใครสักคนอยู่หันมามองแล้วขมวดคิ้ว ผมถูกมือหนายกขึ้นห้ามตอนกำลังจะเข้ากอด หลังจากที่พี่วินคุยงานกับคนข้างๆ และอีกฝ่ายเดินจากไปเป็นที่เรียบร้อยแล้วร่างหนาจึงหันมาดุผม
“อย่าพึ่งกวน พี่ทำงานอยู่”
ฟังแล้วก็ต้องทำหน้าหงอยลง “เลไม่มีที่ไปแล้ว”
“กลับบ้าน”
“ไม่อยากกลับ พี่วินจะไปไหนต่อ”
“ไปเช็คงานที่ตึกปีสี่” ผมทำตาโตใส่ทันที “จะไป?”
“อื้อ!” เขาทำหน้าเหมือนไม่ไว้วางใจที่จะให้เลไปด้วย แต่สุดท้ายก็ยอม
“ตามมาดีๆ”
“โอเค” จากนั้นผมก็เดินตามหลังพี่วินไปติดๆ (โดยมีพิษ ดิน เกี๊ยกตามหลังผมมาอีกที) เขาพาผมไปที่ตึกของปีสี่ที่ยังสวยและดูอลังการเหมือนเดิม เดินเข้าตึกแล้วก็ขึ้นลิฟต์ไปที่ชั้นสาม พี่วินจูงมือผมมาหน้าห้องๆ หนึ่ง เปิดประตูเข้าไปปุ๊บแอร์เย็นฉ่ำก็กระแทกใส่หน้า สิ่งต่อมาที่เห็นคือคนที่อยู่ด้านใน
“โอ้ยยย น้องเลมา”
“น้องเลน่ารักจังเลยครับบบบบบ”
ผมยิ้มรับเสียงเรียกที่ตะโกนมาพร้อมกับขยับไปอยู่ด้านหลังพี่วินเล็กน้อย เพราะทั้งห้องเต็มไปด้วยรุ่นพี่ รุ่นพี่และรุ่นพี่นับร้อยกว่าคนจะได้ ทุกคนกำลังนั่งทำงานกันทั้งนั้น ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นอุปกรณ์สำหรับใช้ในการเดินพาเหรดในวันพรุ่งนี้ ซึ่งเห็นแล้วก็ทำให้ผมรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาอีก
พี่วินจัดให้ผมนั่งเก้าอี้ตรงใกล้ๆ ประตูทางออก ส่วนเขาก็เดินตระเวนดูและถ่ายไปทั่ว ผมได้นั่งอยู่เฉยๆ เหมือนเดิมเพิ่มเติมคือมีแอร์เย็นฉ่ำ สามหนุมข้างกายก็คล้ายว่าหงุดหงิดน้อยลงกว่าเดิม
“น้องเลคะ พี่ขอถ่ายรูปได้ไหม”
“หือ เล เลดูไม่พร้อมเลยนะ” ผมอยู่ในชุดเสื้อยืดทำขึ้นเพื่องานนี้โดยเฉพาะ สีชมพูอ่อน สกรีนคำว่า ‘วิศวะสัมพันธ์ 20xx’ กับกางเกงขายาวสีเทาและรองเท้าผ้าใบธรรมดา ผมก็มัดจุกเฉียงไปข้างๆ ไม่ให้ปรกหน้าผากแบบลวกๆ
“น้องเลหน้าตาดีอยู่แล้วค่ะ” พี่เขาว่าก่อนจะยืนขนาบข้าง ยกโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดถ่ายแซะ! จากนั้นก็หันมาขอบคุณผมแล้วก็เดินจากไป
ผมนั่งอยู่เฉยๆ ต่อไปอีกประมาณสิบนาที ก่อนจะตัดสินใจลุกขึ้นยืนเป็นเวลาเดียวกันกับที่ประตูห้องเปิดออก และคนคุ้นหน้าคุ้นตาที่ช่วงนี้เริ่มจะเจอบ่อยๆ ก็เดินเข้ามา แหน่ะ เจอพี่ซันอีกแล้ว
ร่างสูงเดินเข้ามาในห้องก่อนที่เลจะเดินต่อท้าย ผมไม่ได้เดินตามหลัง แค่จุดหมายที่เราจะไปหาในห้องนี่น่ะมันอยู่ใกล้ๆ กัน
“พี่ตี๋!!” ผมเรียกชื่ออีกฝ่าย จำพี่ตี๋ได้ไหม ลูกชายเฮียขาว เจ้าของร้านโจ๊กชายสี่ตรงหัวมุมตลาด ไม่ได้กินโจ๊กมาหลายเดือนเลย คิดถึง “พี่ตี๋ๆๆ”
“อ้าว น้องเล” ใบหน้าขาวเงยขึ้นมองแล้วทำเบิกตากว้าง “มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย”
“เข้ามาตั้งนานแล้วไม่เห็นเลเหรอ” ผมหันหน้าไปมองคนข้างๆ พี่ตี๋ “พี่บอมเป็นไงบ้าง”
“...” พี่บอมมอง
“พี่บอมทำไมไม่ตอบ”
“...”
“พี่บอม” อีกฝ่ายทำหน้าหนักใจก่อนจะยอมคายคำพูดออกมาเสียงเบา
“บอสสั่งไม่ให้พี่พูดกับน้องเล”
“หา?” ผมขานรับ ว่าจบพี่บอมก็เงียบเหมือนจะไม่อยากพูดออกมาอีก ผมไม่บังคับให้พี่บอมพูดต่อ ได้แต่มองรอบกายของพี่ๆ ทั้งสองที่เต็มไปด้วยสิ่งของมากมายก่อนจะถาม “ทำอะไรกันอยู่ให้เลช่วยไหม”
“ตัดฟิวเจอร์บอร์ดเป็นรูปหัวใจครับ ได้เลช่วยทำก็ดี มันเยอะมากเลย” พี่ตี๋ว่าพร้อมกับส่งอุปกรณ์มาให้ ผมพยักหน้าหงึกๆ ก่อนจะลงมือวาดรูปหัวใจแล้วใช้กรรไกรตัดตามรอยพร้อมกับเกณฑ์สามสหายมาทำด้วย ทำหัวใจได้แค่ห้าดวงความสนใจของผมก็เปลี่ยนอยู่กับกลุ่มของพี่ซันที่นั่งอยู่ไม่ไกลกันนัก
เขากำลังเล่นเกมอะไรกันก็ไม่รู้ในไอแพด ผมชะโงกหน้าเข้าไปมองทีละนิด มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่พี่ซันหน้ามามองผมเพราะว่าผมขยับเข้ามาใกล้เขาจนกับจะติดกัน
“มึงมีอะไร” เขาถาม
“อเลยากดู” ผมบอก ก่อนที่อีกฝ่ายจะหันหน้าไปให้ความสนใจกับเกมตรงหน้าดังเดิม
หมากรุก
พี่ซันกำลังเล่นเกมหมากรุกในไอแพด เหมือนจะเล่นกับผู้เล่นคนอื่นอยู่ รอบแรกเขาชนะ รอบสองผ่านไปก็ชนะ รอบสามเปลี่ยนไปเป็นกับเอไอ (ประมาณว่าเล่นแข่งกับระบบ) ใช้เวลานานนิดหน่อยแต่สุดท้ายก็ขึ้น
WIN!
ผมอ้าปากค้าง ชนะระบบได้เลยนะนั่น!
“พี่ซันเล่นหมากรุกเก่งจัง”
“มันเล่นมาตั้งแต่เด็กๆ ละ” ผมเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียงที่นั่งตัดอะไรสักอย่างอยู่ หน้าเขาคุ้นๆ จำได้ว่าเป็นพี่ว้าก แต่จำไม่ได้ว่าชื่ออะไร “พี่ชื่อเอกครับ”
“อ้ออ พี่เอก” เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น รายชื่อคนโทรเข้าทำเอาเสียวสันหลังวาบ ผมผละตัวจากพี่ซันและพี่เอกก่อนหลังจากนั้นจึงกดรับ
“พี่นนท์นี่…”
(น้องเลทำไมหนูไม่อยู่บ้านล่ะค่ะลูกกก พี่บอกแล้วยังไงคะว่า...) พี่รหัสผมสาธยายอีกยาวเหยียด จนคนฟังได้แต่ทำหน้าแหย่พร้อมกับถามกลับ
“รู้ได้ยังไงว่าเลออกมาด้านนอก”
(มีคนขอถ่ายรูปหนูแล้วอัพขึ้นไอจีเมื่อกี้นี้เองค่าา) ผมถอนหายใจ ไม่ต้องเดาเลยว่าใคร ก็น่าจะเป็นพี่ผู้หญิงที่ขอถ่ายรูปกับผมเมื่อไม่นานมานี้ (รีบกลับบ้านนะ ยิ่งทำตัวให้ลึกลับยิ่งมีแต่คนอยากมาดูเรามากขึ้นนะคะ)
“ทราบแล้วครับ” ผมว่าเสียงอ่อน
(น้องเลกลับบ้านไปนอนตอนนี้เลย พรุ่งนี้ต้องตื่นมาแต่งหน้าตอนตีสามนะคะลูก เดี๋ยวง่วงนะ)
“โอเค เลจะกลับแล้ว” ผมฟังพี่นนท์นี่พูดอะไรอีกนิดหน่อยก่อนจะกดตัดสาย จากนั้นจึงส่งสายตาไปให้สายสหายในเชิงว่าต้องไปแล้ว พวกเขาลุกขึ้น เลลุกตาม แต่ในจังหวะที่ลุกบังเอิญไปเห็นหัวใจที่ตัวเองตัดเสร็จเลยหยิบขึ้นมาอันหนึ่ง ล้วงโทรศัพท์กดเข้าไอจีที่ไม่ได้เข้ามานานแสนนานแล้วถ่ายรูปหัวใจลง Story ใส่แคปชั่นว่า‘luv luv’
แฮชแท็ก #เลเล่เล้เล๊เล๋
@ggin คนสวยอัพไอจี ฮืออออออออออ ; – ;
@capcher จาดู จาดู จาปายยยยยยยยดู
@jaysonkung อัพเดทตารางเลนะ ครั้งแรกเดินขบวน (เปิดงานประมาณ 8-9 โมง) ครั้งที่สองโชว์หลีด (จัดเต็มชุดใหญ่ไฟกะพริบ) ยังไม่รู้เวลาที่แน่ชัดรู้แต่ช่วงเย็นๆ
@manguy เข้ากรุงเทพมาดูน้องเลเลยครับ จะเจอให้ได้
@3ee468 ใจเต้นตุ๊บๆ เลย เลจะสวย สวย สวยมากแน่ๆ
@restna รู้สึกจะเห็นความวุ่นวายขึ้นเรื่อยๆ กลัวคนทำเลเจ็บ ขอให้พรุ่งนี้เป็นวันที่ดี อย่ารุมน้อง อย่าถึงตัวน้องเลยนะคะ
บ้าน
17.30 น.
ครืด ครืด
ผมที่พึ่งเดินออกมาจากห้องหยิบโทรศัพท์ยกดู พอเห็นว่าใครโทรมาก็ยิ้มพร้อมกับยกแนบติดหู
(เป็นไงบ้างครับ)
“พี่ฮิม” ผมพูดชื่อปลายสายค้างเอาไว้ ขณะล้มตัวลงนอนบนเตียง “มีอะไรเหรอ”
(คิดถึง) ฟังต่อไป (ทำอะไรอยู่)
“กำลังจะนอน”
(หือ ทำไมวันนี้นอนเร็วจัง)
“พรุ่งนี้ต้องตื่นไปแต่งหน้าตอนตีสาม นอนเผื่อ”
(เหรอครับ)
“พอดีเลย กล่อมเลหน่อยสิ” ผมแนบใบหน้าข้างหนึ่งเข้ากับหมอน ซุกตัวอุ่นอยู่บนที่นอน แล้วหลับตาคอย
(อยากฟังอะไร)
“อะไรก็ได้”
(พี่ร้องเพลงกล่องดีไหม)
“หือ” ผมลืมตาขึ้น “เหมือนตอนเด็กนะเหรอ”
(เอาเพลงอะไรดีครับ)
ผมเม้มปาก ตอนเด็กน่ะพี่ฮิมก็เคยร้องเพลงเด็กกล่อม เพลงโปรดผมคือ twinkle twinkle little star แต่ถ้าจะให้พี่ฮิมร้องเพลงนี้ให้ฟัง คิดภาพตามแล้วมัน
“คิ!” ขำอะ!
(เล? ขำเหรอ)
“ฮือ คิดภาพพี่ฮิมร้องเพลงกล่อมเด็กแล้วมันตลกอะ ขอเพลงธรรมดาได้ไหม” พี่ฮิมเงียบไป แต่หลังจากนั้นเสียงทุ้มก็เอ่ยขึ้นเป็นทำนองอย่างที่ผมขอ
The other night dear, as I lay sleeping
I dreamed I held you in my arms
You are my sunshine ของ Johnny Cash ฉบับพี่ฮิมเริ่มต้นด้วยจังหวะช้า เสียงของฮิมทุ้ม ฟังสบายและเพราะ ผมหยิบโทรศัพท์มาตั้งนาฬิกาปลุกตอนตีหนึ่งครึ่งเพราะมีแววว่าจะเผลอหลับ จากนั้นจึงหลับตาซึมซับเสียงกล่อมที่ดังคลออยู่ในหู
But when I awoke, dear, I was mistaken
So I hung my head and I cried
You are my sunshine, my only sunshine
You make me happy when skies are gray
You'll never know dear, how much I love you
Please don't take my sunshine away
You told me once, dear, you really loved me
And no one else could come between
But now you've left me and love another
You have shattered all of my dreams
You are my sunshine, my only sunshine
You make me happy when skies are gray
You'll never know dear, how much I love you
Please don't take my sunshine away
In all my dreams, dear, you seem to leave me
When I awake my poor heart pains
So when you come back and make me happy
I'll forgive you dear, I'll take all the blame
You are my sunshine, my only sunshine
You make me happy when skies are gray
You'll never know dear, how much I love you
Please don't take my sunshine away
.
Please don't take my sunshine away
(คนดี)
“...”
(หลับแล้วเหรอ)
“...”
(ฝันดีครับ)
(30%)
เราชอบแต่ง mood แบบนี้มากเลย ละมุ่นดี
ติดแท็ก #วิศวะแดนแฟนมีเกียร์
ลงเพลงในธัญวลัยไม่เป็น ไปฟังตามชื่อคลิปได้ค่ะ
You Are My Sunshine (Lullaby Version) - The Hound + The Fox
หัวข้อ: • แฟนวิศวะ • 290519#sp - Never have I ever p.57 (อ่าน 610749 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก