[ต่อตอนที่3ค่ะ ^^]
สถานที่อโคจรมักจะเป็นทางเลือกแรก ๆ ของจอมทัพเสมอ เวลาที่เขามีปัญหาหรือเรื่องค้างคาใจ อยากจะปล่อยวางทุกสิ่งทุกอย่างแล้วหันหน้าพึ่งเสียงเพลงและแอลกอฮอล์ และบางทีอาจรวมไปถึง ผู้หญิงด้วย
เขามองหญิงสาวผมสั้นรูปร่างดีที่นั่งดื่มอยู่เก้าอี้ถัดไป เจ้าหล่อนหันมายิ้มให้เขา จิบของเหลวในแก้วนิดหน่อย สีเชอร์รี่ข้นคลั่กเปรอะมุมปาก จอมทัพกระตุกยิ้ม ดูก็รู้ว่าอีกฝ่ายตั้งใจ และถ้าเขาไม่เล่นด้วยก็น่าเสียดาย เขาเดินไปหาเธอช้า ๆ
"ปากเปื้อนน่ะครับ"
หญิงสาวไม่ได้ตกใจอะไร เธอเอียงคอมองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยแววตาหยอกล้อ
"ตายจริง ฉันมองไม่เห็นน่ะค่ะ"
มือเรียวลูบแขนเขาเบา ๆ สายตายังคงออดอ้อนไม่หยุด
"ถ้าคุณจะช่วย..."
!!!
จอมทัพถูกกระชากออกจากด้านหลัง เขาทรงตัวก่อนจะเพ่งมองว่าใครกันที่บังอาจมาลองดี
"ไอ้เบียร์"
คู่อริที่เคยซัดกันเมื่อไม่นานมานี่เอง จอมทัพยิ้มมุมปาก ท่าทางเขาจะเผลอไปยุ่มย่ามกับเด็กของหมอนั่นเข้าให้แล้ว แต่จะโทษเขาฝ่ายเดียวก็ไม่ถูก ในเมื่อฝ่ายหญิงเองก็ตั้งใจยั่วเขาเหมือนกัน
"ยุ่งอะไรกับเด็กกู"
"เด็กมึง? เปลี่ยนคนอีกแล้วเหรอวะ"
อีกฝ่ายชักสีหน้าเมื่อได้ยินอย่างนั้น ปกติไม่ชอบหน้ากันอยู่แล้ว ยิ่งจอมทัพยั่วโมโหเขาแบบนี้ เห็นทีต้องสั่งสอน เบียร์ทำท่าจะเข้ามาเอาเรื่อง ทว่าหญิงสาวข้างกายเป็นฝ่ายฉุดรั้งไว้ สื่อสารผ่านสายตาว่าไม่อยากให้มีเรื่อง
"ไงไอ้จอม มึงมาทำอะไรตรงนี้เนี่ย พวกกูจองโต๊ะไว้ให้มึงเรียบร้อยละ อ้าวไอ้เบียร์ ทำไมทำหน้าอย่างนั้นวะ ใจเย็นมึง ไอ้นี่มันคงเมาแล้ว อย่าถือสามันเลย"
"ไอ้นะ! กูยังไม่เมา!"
จอมทัพตอบเพื่อนอย่างอารมณ์เสีย นภัทรยังคงทำหน้าไม่รู้สึกรู้สาอะไร ก่อนที่เขากับนาวาจะพากันดึงตัวจอมทัพออกมา
"อะไรของพวกมึงวะ ทำอย่างกับกลัวมัน" จอมทัพว่า หลังจากเดินมาที่โต๊ะของตัวเองแล้ว เมื่อกี้น่าอายชะมัด ไม่รู้ทำไมอยู่ ๆ เพื่อนเขาถึงไปพูดแบบนั้น
"มึงก็อย่าซ่าให้มากนักไอ้จอม วันนี้พวกไอ้เบียร์มันก็มา แล้วถ้าเมื่อกี้พวกกูไม่เข้าไปห้าม มึงเละไปละ"
"เออ ถูกของไอ้นะมัน ว่าแต่มึงจะไปยุ่งกับเด็กไอ้เบียร์ทำไมวะ โน่น กูเตรียมไว้ให้มึงละ"
นาวาชี้ไปยังโต๊ะที่เขาเตรียมไว้ หลังจากได้ข่าวว่าไอ้คุณชายมันอยากนั่งดื่มท่ามกลางสาว ๆ ทำเอาเขาแปลกใจอยู่เหมือนกัน เพราะปกติหมอนั่นยุ่งเรื่องผู้หญิงที่ไหน แต่เขาไม่ได้ปฏิเสธหรอกว่ามันไม่ดี ในเมื่อการจัดหาสาว ๆ สวย ๆ พร้อมกับเหล้าเบียร์แบบนี้มันเข้าทางเขาเลย
ไม่ได้ผิดจากจุดประสงค์ของเพื่อน เมื่อเจ้าหล่อนทั้งหลายทำหน้าที่ได้เป็นอย่างดี จะน่าแปลกใจก็ตรงที่ไอ้คุณชายมันดันนั่งนิ่ง ๆ ไม่โอนอ่อนไปตามของล่อตาล่อใจที่บดเบียดอยู่รอบกายเลย
"ไม่สนุกเหรอมึง นี่กูหาแต่คนเด็ด ๆ มาเลยนะเว้ย"
"เฉย ๆ ว่ะ" จอมทัพตอบเรียบ ๆ ทำราวกับสาว ๆ พวกนั้นจะไม่ได้ยิน
คนเป็นเพื่อนก็จนใจ นภัทรกับนาวามองหน้ากันอย่างแปลกใจ ไอ้ตอนจะมาก็เป็นฝ่ายโทรมาบอกเองว่าให้หาเด็กให้ด้วย พอหาให้แล้วกลับไม่ถูกใจซะนี่ มันยังไงกันพ่อคุณชาย
"แล้วมึงเป็นเหี้ยไรเนี่ย อย่างกับพ่อมึงจะสั่งงดเหล้าเดือนนึง"
นาวาว่าพลางมองเพื่อนที่เอาแต่ดื่มอย่างเดียวไม่พูดไม่จา จะว่าไปแล้วจอมทัพดูแปลก ๆ มาหลายวันแล้ว ถึงแม้จะชอบชวนเขาเข้าร้านเหล้าบ่อย ๆ แต่พวกเขาก็รู้ดีว่าที่ทำไปเพราะประชดพ่อมันเท่านั้น แต่วันนี้กลับทำเหมือนมาจากความรู้สึกจริง ๆ
"เรื่องของกู"
"อ้าวไอ้นี่ มึงชวนพวกกูมาเองมั้ยวะ" นาวาเริ่มฉุนนิด ๆ
"ช่างมันเถอะมึง ท่าทางจะมีปัญหา ใช่มั้ยไอ้จอม"
จอมทัพยกแก้วขึ้นดื่มอีกครั้ง สายตามองตรงแต่ไม่ได้โฟกัสที่ตำแหน่งใด เขาได้ยินคำถามของนภัทร แต่เลือกที่จะไม่ตอบ ความจริงแล้วการที่เขาเงียบแบบนี้มันก็เป็นคำตอบชัดเจนแล้ว
"อย่างมึงมีปัญหาคาใจกับเขาด้วยเหรอวะไอ้คุณชาย วัน ๆ เอาแต่เที่ยว ไม่เห็นมีภาระอะไรให้รับผิดชอบ ชีวิตดีจะตาย"
"จริงอย่างที่ไอ้นาวามันพูด ขนาดเวลาหงุดหงิดมึงยังมีที่ระบาย" นภัทรพูดยิ้ม ๆ ยกแก้วของตัวเองขึ้นดื่มก่อนจะพูดต่อ "ว่าแต่ที่ระบายของมึงหายหน้าไปไหนวะ ช่วงนี้ไม่ค่อยเห็นน้องเขาเลย"
จอมทัพบีบแก้วในมือแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว เขาคงไม่บอกเพื่อนหรอกว่าสาเหตุที่เป็นแบบนี้ก็เพราะเด็กนั่น เด็กกำพร้าที่พ่อเขาอุปการะด้วยความสงสาร เด็กน่ารำคาญที่คอยตามดูแลเขา เด็กธรรมดา ๆ ที่จอมทัพไม่คิดว่าจะกลายเป็นคนที่มีอิทธิพลต่อเขาได้ขนาดนี้
จะทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดไปถึงไหนกันเพียงดิน
"วันก่อนกูเห็นพี่มึงมารับ เดี๋ยวนี้ไม่กลับกับมึงแล้วเหรอวะไอ้จอม"
"ไม่รู้แม่ง"
คงเบื่อกับการรองรับอารมณ์เขาเต็มทน ถึงได้ตั้งใจหลบหน้า อีกทั้งแทนภพยังเอาใจใส่ขนาดนั้น ถ้าเพียงดินจะเลือกแบบนั้นก็ไม่น่าแปลกใจ
"แต่กูว่าก็ดีนะ มึงจะได้ไม่ต้องมีคนมาคอยกวนใจ เห็นมึงบ่นบ่อย ๆ ว่ารำคาญ"
นาวาพูดด้วยท่าทีสบาย ๆ พลางกดโทรศัพท์เล่นไปด้วย เขาพูดออกมาตามที่คิด ในเมื่อที่ผ่านมาเขาเองก็รับรู้ว่าจอมทัพไม่ชอบใจเพียงดินมากแค่ไหน ถึงขนาดแกล้งแรง ๆ ให้เด็กคนนั้นหวาดกลัวจะได้เลิกติดตาม คงจะเกลียดมากจริง ๆ
แต่ถ้านาวาละความสนใจจากโทรศัพท์มามองหน้าเพื่อนสักหน่อย บางทีเขาอาจจะคิดได้ว่าสิ่งที่เขาคิดไม่ถูกต้องเสมอไป ประโยคเมื่อครู่ของนาวาคล้ายจะไปสะกิดต่อมความรู้สึกบางอย่างของจอมทัพเข้า และกลายเป็นนภัทรที่นั่งเลยไปอีกฝั่งเป็นคนอ่านขาด เขาแค่นหัวเราะอย่างระอา
ไม่รู้ว่าไอ้คุณชายมันจะรู้ตัวบ้างไหมว่าท่าทางหงุดหงิดของมันตอนนี้อย่างกับคนหึงเมีย ตั้งแต่มานั่งโต๊ะแล้วดื่มเอา ๆ เหมือนคนอกหัก ไหนจะแววตาที่คล้ายจะโกรธเคืองที่ฉายออกมาตอนที่นาวาพูดถึงเพียงดินอีก ทำเหมือนเด็กที่ถูกแย่งของเล่น ทว่านภัทรคิดว่าเขาเข้าใจไม่ผิด จอมทัพไม่ได้มองเพียงดินเป็นของเล่นเลย
เขาไม่รู้หรอกว่าความสัมพันธ์ของสองคนนั้นเป็นยังไง แต่เท่าที่รู้มา เห็นว่ารู้จักกันมาเป็นสิบปี แค่สามปีที่เขารู้จักจอมทัพ และเห็นเพียงดินเป็นฝ่ายตามดูแลไม่ห่าง แล้วก่อนหน้านั้นล่ะ สองคนนั้นจะสนิทกันขนาดไหน ไอ้คุณชายเพื่อนมันก็ซื่อบื้อจริง ๆ ออกปากไล่เขาปาว ๆ ทั้งที่อยู่ด้วยกันมานานขนาดนั้น ขาดเพียงดินไปมันจะชินได้ยังไง อย่างตอนนี้ที่ห่างกันไม่กี่วันอาการก็เริ่มออกแล้ว
"เบาหน่อยมึง เดี๋ยวก็ขับรถกลับไม่ได้พอดี กูไม่ไปส่งนะบอกไว้ก่อน" นภัทรปราม
"อีกอย่าง น้องเพียงดินของมึงไม่ได้มาคอยตามล้างตามเช็ดให้มึงเหมือนเมื่อก่อนแล้วนะ"
จอมทัพหันขวับ ดวงตาคู่คมไม่พอใจ ทว่านภัทรกลับยิ้มขำ ทำเอาคุณชายจอมหัวเสีย มาทำให้เขาหงุดหงิดแล้วยังมีหน้ามาหัวเราะอีก
แล้วก็เป็นอย่างที่ไอ้นภัทรมันพูดจริง ๆ หลังขากเจ้าพวกนั้นดื่มจนพอใจแล้วก็กลับไปโดยไม่บอกไม่กล่าว ทิ้งให้เขานั่งเมาเป็นหมาไม่มีพวก ดีที่จอมทัพยังหอบเอาสภาพของตัวเองเดินมาถึงที่จอดรถได้
ล้วงกุญแจรถออกจากกระเป๋ากางเกง จอมทัพต้องสะบัดหัวหลายทีเพราะเขาเริ่มมองภาพตรงหน้าไม่ชัดแล้ว ดูเหมือนคราวนี้จะหนักกว่าทุกวัน น่าตลกดี คนอย่างเขาไม่เคยต้องเมาหัวราน้ำขนาดนี้ แต่ต้นเหตุเป็นเพราะเด็กคนนั้น
!!!
จอมทัพถูกกระชากอย่างแรงจากด้านหลัง ก่อนที่กำปั้นหนัก ๆ จะพุ่งเข้าใส่โดยไม่ทันตั้งตัว ร่างสูงล้มลงกับพื้น พยายามมองผ่านแววตาพร่ามัวว่าใครที่เป็นฝ่ายหาเรื่อง เหตุการณ์เกิดขึ้นคล้าย ๆ เดิม คู่อริก็คนเดิม ต่างตรงที่คราวนี้มันยกพวกมาเป็นโขยง และเขาตัวคนเดียว
เบียร์ขยุ้มคอเสื้อคุณชายแสนอวดดีก่อนจะดึงขึ้นมา หัวเราะอย่างสมเพช พรรคพวกรอบข้างร่วมกันหัวเราะด้วยความสะใจ ไม่ใช่ภาพที่จะเห็นกันได้ง่าย ๆ จอมทัพที่กำลังพ่ายแพ้ จนตรอกเหมือนหมา
"สภาพมึงตอนนี้ โคตรทุเรศเลยว่ะ"
จอมทัพแค่นยิ้ม เขามองไปรอบ ๆ เพื่อประเมินสถานการณ์ และพบว่าคืนนี้ตัวเองน่าจะสาหัสเอาการ
"พวกมึงมันก็เก่งแต่เวลามีพวก พวกหมาหมู่"
สิ้นคำนั้นจอมทัพก็ล้มลงกับพื้นอีกครั้ง เขานึกเจ็บใจตัวเอง ถ้าไม่ดื่มหนักเขาคงไม่อ่อนเปลี้ยขนาดนี้
"งั้นมึงก็เตรียมตัวตายคาตีนหมาหมู่อย่างพวกกูได้เลย!"
เขาไม่รู้ว่าพวกมันพูดว่าอะไรต่อ เพราะเสียงฝ่าเท้ากระทบลำตัวเป็นเพียงสิ่งเดียวที่ได้ยิน แว่วเสียงหัวเราะและด่าทอ จอมทัพทำได้เพียงรองรับมือและเท้าของพวกมัน หากเป็นเวลาปกติเขาคงไม่อยู่เฉย แต่เพราะตอนนี้ร่างกายตัวเองอ่อนแอเกินกว่าจะลุกขึ้นสู้ แต่นั่นยังไม่เท่าจิตใจของเขา เขาไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองไร้เรี่ยวแรงเท่าวันนี้มาก่อนเลย
จอมทัพแทบไม่รู้สึกตัว หรือบางทีเส้นประสาทเขาอาจจะถูกทำลายไปแล้ว เขานอนตัวงอ ได้กลิ่นเลือดผสมกับเหล้าคลุ้งไปหมด ได้ยินเสียงหอบหายใจของตัวเอง และเสียงฝีเท้าของพวกมันที่กำลังห่างออกไป
เวลาอย่างนี้ทำให้จอมทัพคิดถึงแม่ คิดถึงอดีตก่อนที่เขาจะเป็นต้นเหตุทำให้แม่ต้องตาย ก่อนหน้านั้นเขาเคยมีความสุขมากกว่านี้ พ่อและแม่รักเขา ป้าจันทร์เองก็รักเขา สายตาของทุกคนในบ้านมองเขาด้วยความรัก แต่ตอนนี้มันเปลี่ยนไปแล้ว
ทุกอย่างไม่เหมือนเดิมหลังจากวันที่ได้รับโทรศัพท์ว่าแม่เกิดอุบัติเหตุระหว่างมาหาเขาที่โรงเรียน มาหาลูกชายที่วันนั้นกลายเป็นเด็กเกเรมีเรื่องชกต่อยกับเพื่อนที่โรงเรียนจนต้องเข้าห้องปกครอง แม่คงจะรีบมากจนไม่ระวัง แม่รีบมาหาเขา
จอมทัพคิดถึงแม่เหลือเกิน
เขาอยากลุกขึ้นสู้ แต่สภาพตอนนี้แค่หายใจยังลำบาก ฉับพลันก็รู้สึกว่ามีมือ ๆ หนึ่งค่อย ๆ ประคองเขาขึ้นมา จอมทัพถึงได้รู้ว่าตัวเองยังไม่ตาย บางทีเขาอาจจะเกเรเกินไปจนแม่ไม่อยากรับไปอยู่ด้วย
"ฮึก.. พี่จอม"
เขาได้ยินเสียงร้องไห้ก่อนจะเห็นตัวเสียอีก เหมือนหัวใจที่ยับเยินได้รับอากาศจนพองโต ความรู้สึกของเขากำลังบอกให้ยิ้ม แต่การแสดงออกทางสีหน้ากลับตรงกันข้าม เขาไม่สามารถยิ้มได้ในเวลาอย่างนี้
"ผมขอโทษครับ... ผมอยากมาช่วย แต่... "
เพียงดินกอดร่างคนเป็นพี่ไว้แน่น น้ำตาไหลอาบแก้ม หยดลงกระทบใบหน้าของคนในอ้อมกอด
"ผมเรียกรถพยาบาลแล้ว ฮึก... พี่จอมอย่าเป็นอะไรนะครับ"
ตั้งแต่ได้รับโทรศัพท์จากเพื่อนของจอมทัพที่เพียงดินมารู้ทีหลังว่าชื่อนภัทร เจ้าตัวก็ไม่ลังเลที่จะเรียกแท็กซี่ออกมาคนเดียว เพียงดินเห็นจอมทัพตั้งแต่ออกจากร้าน สภาพเมามายจนไม่น่าจะขับรถกลับได้ เพียงดินไม่ได้เข้าไปหาตอนนั้นเพราะพวกอริของจอมทัพเข้ามาหาเรื่องเสียก่อน เหตุการณ์ต่อมาน่ากลัวจนเพียงดินทำได้แค่ยืนมองเงียบ ๆ หลังจากพวกนั้นไปแล้วถึงได้พาตัวเองออกมาหาร่างที่นอนจมกองเลือดอยู่ที่พื้น
"พี่จอม... ห้ามหลับนะครับ อดทนนะครับ"
อีกแล้ว...
กี่ครั้งแล้วที่เพียงดินเสียน้ำตาเพราะเขา ทำไมต้องเป็นห่วงขนาดนี้ ทำไมต้องใส่ใจ ไล่ไปให้ไกลแล้วทำไมถึงยังกลับมา ยังไม่เข็ดอีกหรือไง ทำไมถึงน่ารำคาญขนาดนี้
"มึงกลับมาทำไม"
"พี่จอมอย่าเพิ่งพูดเลยครับ พี่จอมเจ็บอยู่"
จอมทัพยื่นมือไปแตะแก้มคนน้องเบา ๆ ต่อให้สายตาพร่ามัวแค่ไหนเขาก็มองเห็นสีหน้าเจ็บปวดของเพียงดินได้ชัดเจน และเขาก็คิดว่าเพียงดินน่าจะมองเห็นแววตาของเขาได้ชัดเจนเหมือนกัน
"กูถามว่ากลับมาทำไม... มึง.. ไม่เกลียดกูเหรอ"
"ฮึก... ผมจะเกลียดพี่จอมได้ยังไง"
เพียงดินสะอื้นจนตัวโยน ตั้งแต่รู้จักกันมา จอมทัพไม่รู้จริง ๆ หรือไงว่าเพียงดินคิดอะไรอยู่ ทั้งที่เป็นห่วงขนาดนี้ ดูแลขนาดนี้ ถูกทำร้ายแต่ก็ยังกลับมา แบบนี้ยังคิดว่าจะเกลียดกันอีกเหรอ
"ทำไมไม่โกรธ.. ไม่เกลียด"
เป็นคำถามที่เพียงดินเองก็เฝ้าหาคำตอบให้กับตัวเอง ที่ทำไปเพราะสงสารงั้นหรือ ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่ความรู้สึกของเขาเปลี่ยนไป ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่อยากดูแลพี่ชายคนนี้ในฐานะอื่น
ตอนนี้เพียงดินหาคำตอบได้แล้ว
"ผม... รักพี่จอม"
สิ่งแรกที่เขารับรู้หลังจากเปิดเปลือกตาขึ้นคืออาการปวดบริเวณช่วงท้อง เขาพยายามจะลุกโดยสัญชาติญาณ แต่ความเจ็บเล่นริ้วขึ้นมาจนขยับแทบไม่ได้ จอมทัพทำได้เพียงมองเพดานสีขาวครีม พลางลำดับเหตุการณ์ก่อนหน้า
แล้วก็ต้องยิ้มอย่างสมเพช ไม่น่าเชื่อเลยว่าเขาจะถูกพวกไอ้เบียร์รุมกระทืบ ท่าทางมันคงแค้นเขาน่าดูถึงได้หาโอกาสเล่นงาน ดันเลือกวันถูกเสียด้วยสิ เล่นซะสะบักสะบอมขนาดนี้ มันคงเลิกยุ่งกับเขาไปอีกนาน
ด้วยร่างกายที่ไม่สามารถทำตามที่ใจสั่งได้ จอมทัพเลยทำได้เพียงมองไปรอบ ๆ ห้องเท่านั้น และเขาก็เพิ่งสังเกต ว่ามีใครบางคนนั่งฟุบหลับอยู่ใกล้ ๆ เตียง แม้ใบหน้าจะจมลงไปกับแขนของเจ้าตัวที่เอามาหนุนต่างหมอน แต่จอมทัพก็รู้ได้ทันทีว่าเจ้าของร่างบอบบางนี้เป็นใคร ก็มีอยู่แค่คนเดียว
แม้จะเจ็บปวดไปหน่อยแต่เขาก็พยายามเอื้อมมือไปแตะร่างน้อย ๆ นั่นอย่างที่ใจต้องการ ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะสามารถสัมผัสเพียงดินเบา ๆ ได้ด้วย เพราะที่ผ่านมาเขามักจะรุนแรงกับเจ้าตัวเสมอ อย่างน้อยจะบีบจะจับก็ต้องเกิดรอยบ้างล่ะ
"ดิน... "
แปลกใจตัวเองเหมือนกันที่ยิ้มออกมาทั้งที่เจ็บขนาดนี้ แต่พอมองปรางแก้มใส ๆ ที่โผล่พ้นอ้อมแขนบางออกมา มันก็พาลนึกไปถึงเมื่อคืน ตอนที่เขาจับมันอย่างอ่อนโยน ก่อนที่เพียงดินจะพูดความในใจออกมา
"ดิน... น้องดิน... "
เสียงเขาเบาราวกับกระซิบ แน่นอนเพราะเป็นความตั้งใจ จอมทัพไม่ได้ต้องการสนทนาด้วย เขาแค่... พูดลอย ๆ กับตัวเอง
แต่เพียงดินกลับรู้สึกตัว บางทีอาจมาจากมือเย็น ๆ ที่ลูบผมเขาอยู่ก็ได้ คนตัวเล็กขยี้ตาเบา ๆ รู้สึกเหมือนมีอะไรมารบกวนเวลานอน ดวงตากลมกระพริบถี่ ๆ ก่อนที่ภาพตรงหน้าจะชัดเจนขึ้น แววตาฉายความตกใจ
"พี่จอม! ฟื้นแล้วเหรอ"
"อืม" จอมทัพตอบ
"ยะ.. อย่าเพิ่งขยับนะครับ เดี๋ยวผมไปตามหมอก่อน"
ทำท่าทางเหมือนกับกระต่ายที่ได้รับความสุขมากไป เพียงดินรีบร้อนวิ่งออกจากห้องเพื่อไปตามหมอมาดูอาการ ทิ้งให้คนป่วยมองตามอย่างนึกขำ เด็กนั่นคงตกใจมากจริง ๆ จนลืมไปว่าแค่กดปุ่มเรียกพยาบาลก็ได้
หรือถ้าคิดให้เข้าข้างตัวเองหน่อย ก็คงเป็นห่วงเขามากเกินไป
"ครับพี่แทน พี่จอมไม่เป็นอะไรแล้วครับ... ได้ครับ เดี๋ยวผมบอกพี่จอมให้ครับ"
เพียงดินกดวางสายหลังจากคุยธุระเรียบร้อยแล้ว กลับเข้ามาในห้องสวนกับหมอและพยาบาลพอดี ดูเหมือนจอมทัพจะไม่ได้อาการหนักมาก
"เป็นยังไงบ้างครับคุณกวี"
ถามเลขาคนสนิทที่คุณลุงฝากให้มาจัดการธุระเรื่องค่ารักษา เห็นว่าเสร็จธุระแล้วจะมาเยี่ยมเจ้าลูกชายตัวดีตอนเย็น ๆ พร้อมกับแทนภพ
"ไม่เป็นไรแล้วครับคุณดิน คุณจอม... ดวงแข็งใช่เล่น"
เพียงดินยิ้มขำ มองเลยไปยังคนป่วยบนเตียง แล้วก็ต้องรีบเสมองไปทางอื่นเมื่อพบว่าคนบนเตียงก็กำลังมองเขาอยู่เหมือนกัน
"คุณกวีต้องกลับแล้วใช่มั้ยครับ"
"ครับ แล้วคุณดินจะกลับเลยหรือเปล่า เดี๋ยวผมไปส่ง"
เพียงดินอึกอักเล็กน้อย สุดท้ายก็ตอบปฏิเสธ ในเวลาอย่างนี้เขาไม่อยากห่างกับจอมทัพสักนาทีเดียว
กว่าคุณลุงกับพี่แทนภพจะมาก็คงค่ำ ถ้าปล่อยให้จอมทัพอยู่คนเดียวอาจจะฟุ้งซ่านขึ้นมาก็ได้ แต่ถึงแม้เพียงดินจะอาสาอยู่เป็นเพื่อนก็ไม่ได้ต่างกับอยู่คนเดียวหรอก ในเมื่อเขาไม่พูดอะไรเลย มือเล็กปอกผลไม้ที่ได้จากคุณกวีอย่างใจเย็น หลังจากที่ก่อนหน้านี้คุณพยาบาลเอาข้าวต้มและยามาให้ เพียงดินช่วยป้อนข้าวคนป่วยเงียบ ๆ มือที่เคยอ่อนกลับเกร็งขึ้นมาดื้อ ๆ ก็จอมทัพเอาแต่มองหน้าเขาตลอดเวลาอย่างนั้น
เพียงดินจัดผลไม้ใส่จาน ถึงแม้ปกติจอมทัพจะไม่ทานของว่าง แต่ความจริงแล้วเพียงดินแค่หาเรื่องทำพอให้ตัวเองไม่ว่างก็เท่านั้น อย่างน้อยระหว่างที่รอคุณลุงกับพี่แทนภพมา เขาจะได้ไม่อึดอัด
ไม่รู้จะเริ่มพูด จะชวนคุยอย่างไร ในเมื่อเมื่อคืนเพียงดินเพิ่งจะสารภาพความในใจออกไป
"ไอ้ดิน"
เพียงดินเงยหน้ามองอย่างแปลกใจ ไม่ใช่เรื่องปกติที่จอมทัพจะเรียกเขา การที่อยู่ ๆ ก็เรียกแสดงว่ามีเรื่องอยากคุย ซึ่งมันต้องไม่ใช่เรื่องดี
"มาใกล้ ๆ ดิ"
คนถูกเรียกทำท่าทางไม่แน่ใจ จนจอมทัพต้องเรียกซ้ำอีกครั้ง เด็กน่ารำคาญเดินมาอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ระยะห่างยังไกลเกินกว่าที่เขาต้องการ ดูเหมือนว่าจะกลัวสายตาดุ ๆ ที่เขามองไปเหลือเกิน
ทำเหมือนทุกครั้ง แต่คราวนี้จอมทัพไม่ได้คิดว่ามันน่ารำคาญ มันน่า... อย่างอื่นมากกว่า
"ใกล้อีก" เขาเรียก
"ครับ?"
"กูบอกให้มาใกล้ ๆ กูไม่จับมึงปล้ำตอนนี้หรอก" เขาแกล้งพูด เพียงดินหน้าแดงนิดหน่อยซึ่งเขาก็คิดว่ามันน่ามองดี แค่ที่พูดไปเมื่อกี้น่ะเรื่องจริง อย่าว่าแต่จับปล้ำเลย สภาพอย่างนี้แค่ลุกขึ้นนั่งยังยาก
เมื่อได้ระยะห่างที่จอมทัพคิดว่าพอแล้ว เขาจึงเอื้อมมือไปจับมือของอีกฝ่ายเบา ๆ เพียงดินกระตุกมือเล็กน้อย แววตากระต่ายมองเขาด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย จอมทัพรับรู้ว่ามันมีความกลัวอยู่ในนั้น ถึงแม้จะไม่มากเท่าตอนที่เขาคิดจะขืนใจหมอนี่ก็ตาม
และเพราะอย่างนั้น จอมทัพจึงพยายามแตะต้องให้อ่อนโยนที่สุด เขานึกถึงลูกกระต่ายตัวเล็ก ๆ ที่เพิ่งย้ายบ้าน พวกมันมักจะหวาดกลัวและต้องการเวลาปรับตัว ถ้าเผลอทำรุนแรงมันจะเครียดเอาได้ และเขาคิดว่าวิธีดูแลสัตว์ตัวเล็กเบื้องต้นก็น่าจะใช้กับเพียงดินได้เหมือนกัน
เขาค่อย ๆ ลุกขึ้นนั่ง ตอนนี้ไม่เจ็บมากเท่าไหร่แล้ว หรืออาจเป็นเพราะมีคนดูแลดีด้วยก็ไม่ทราบ จอมทัพรั้งมือบอบบางให้เข้ามาใกล้ ๆ ร่างเล็ก ๆ เดินตามมาอย่างว่าง่าย ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงรีบหนีไปให้ไกลก่อนที่จะถูกจอมทัพใช้เป็นที่ระบาย แต่ครั้งนี้มันต่างออกไป จอมทัพกำลังอ่อนโยนกับเขา เหมือนกับ... พี่จอมคนใจดี ที่เพียงดินเคยรู้จักเมื่อนานมาแล้ว
ลำแขนหนาเกี่ยวเอวบางให้นั่งลงบนเตียงด้วยกัน มือเย็น ๆ ยังกุมมือนุ่มของอีกฝ่ายไว้ไม่ปล่อย ต่อให้ป่วยแต่นิสัยมือไวใจเร็วของจอมทัพก็ไม่ได้ลดลงเลย เขาเอาคางเกยไหล่เหมือนแมวที่กำลังอ้อน เพียงดินนั่งตัวเกร็งด้วยเพราะทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้จอมทัพจะมาไม้ไหนอีก
"พี่จอม... " เพียงดินเรียกเบา ๆ เผื่อบางทีจอมทัพอาจจะยังไม่สร่างแล้วมองว่าเขาเป็นคนอื่น จอมทัพที่สติสัมปชัญญะครบถ้วนจะไม่ทำแบบนี้แน่ ๆ
"ขออยู่แบบนี้"
ใช้น้ำเสียงนิ่ง ๆ แถมยังลูบหลังมือเบา ๆ แบบนั้น ใครจะกล้าปฏิเสธ ยิ่งเป็นเพียงดินด้วยแล้ว คงไม่กล้าแม้แต่จะคิด
"เมื่อคืน มึงร้องไห้ทำไม"
จอมทัพถามหลังจากเงียบอยู่นาน แม้เขาจะรู้ว่าที่เพียงดินร้องไห้เพราะอะไร แต่เขาแค่อยากได้ยินจากปากเจ้าตัว
"ผม... ตกใจนี่ครับ"
"แค่ตกใจ?"
"ก็... เป็นห่วงพี่จอมด้วยครับ ผมขอโทษนะครับ ผมอยากเข้าไปช่วย แต่ผมไม่กล้า พี่จอมเจ็บมากใช่มั้ยครับ"
จอมทัพแค่นยิ้ม ต่อให้เมื่อคืนเด็กนี่เข้ามาช่วยเขา สภาพก็คงไม่ต่างจากตอนนี้หรอก ตัวก็แค่นั้นจะไปสู้อะไรใครเขาได้
"กูไม่โทษมึงหรอก"
"พี่จอม คราวหลังต้องไม่กลับคนเดียวนะครับ"
เพียงดินหันมาบอกด้วยสีหน้าเป็นกังวล และเพราะมัวแต่เป็นห่วง ถึงไม่รู้ตัวว่าตอนนี้ใบหน้าตัวเองใกล้กับจอมทัพแค่ไหน
คุณชายจอมหลบสายตาห่วงใยที่มองมา
"ใครบอกกูอยากกลับคนเดียว ไอ้นะกับไอ้นาวามันทิ้งกู... มึงก็ทิ้งกู"
ถึงเขาจะเป็นคนไล่เองก็ตามที แต่จอมทัพเพิ่งรู้เดี๋ยวนั้นเองว่าการอยู่โดยไม่มีใครสนใจ มันแย่แค่ไหน
"ผมไม่ได้ตั้งใจทิ้งพี่จอมนะครับ ผม... ขอโทษ"
"แล้วระหว่างกูกับไอ้พี่แทน มึงจะเลือกใคร"
"ครับ?"
"กูถามว่ามึงจะอยู่ข้างใคร"
เขารู้ดีว่ากำลังทำตัวเป็นเด็กไม่รู้จักโต ทำเหมือนเด็กที่ถูกแย่งความสนใจ ที่ผ่านมาคนทั้งบ้านเพิกเฉยใส่เขา แต่คราวนี้มันไม่เหมือนกัน จอมทัพทนไม่ได้ถ้าเพียงดินจะไปจากเขาอีกคน
"ขะ.. ข้าง"
"หรือมึงถูกไอ้พี่แทนซื้อไปแล้ว มันใจดีกว่ากู พูดเพราะกว่ากู มึงคงชอบ--"
"ผมไม่ได้ชอบพี่แทนนะครับ!"
ด้วยความลืมตัวจึงเผลอพูดออกไปเสียงดัง นิ่งไปทั้งคนถามและคนตอบ ดวงตาทั้งคู่สบกันพอดี เหมือนจอมทัพจะหาคำตอบได้จากแววตาคู่นั้น แต่เพียงดินกลับเป็นฝ่ายหลบตาก่อน ก่อนจะลุกออกจากเตียงด้วยใบหน้าเห่อร้อน ขืนนั่งอยู่ต่อไปเขาต้องอาการแย่ลงแน่ ๆ
"เดี๋ยว"
หากแต่คนบนเตียงรั้งไว้ไม่ให้ไป จอมทัพจับมืออีกฝ่ายไว้เฉย ๆ เขาอยากทำมากกว่านี้แต่ร่างกายไม่เอื้ออำนวย และนึกถึงคำสั่งของหมอที่บอกว่าให้พักผ่อนเยอะ ๆ จอมทัพนอนลงทั้ง ๆ ที่ยังจับมือเพียงดินอยู่
"กูจะนอนแล้ว"
"ครับ?"
"กล่อมหน่อย"
จอมทัพพูดยิ้ม ๆ จ้องเด็กในปกครองไม่วางตา ชอบนักเวลาแก้มใส ๆ ขึ้นสีแดงระเรื่อ ด้วยเหตุผลอะไรก็ไม่ทราบ แต่มันน่ามองยิ่งกว่าอะไรดี
แต่คนถูกขอร้องกลับไปไม่เป็น ตั้งแต่เกิดมาเคยกล่อมใครที่ไหนกัน โดยเฉพาะคนอย่างจอมทัพ
"ผมกล่อมไม่เป็นหรอกครับ"
"งั้นมึงบอกกูหน่อย ว่าเมื่อคืนมึงพูดอะไรกับกู"
ในเมื่อไม่ยอมทำตามคำขอ จอมทัพจึงเสนอวิธีที่ง่ายที่สุดไปให้ ทันทีที่เขาถามออกไป รู้สึกได้เลยว่ามือที่จับอยู่เริ่มเย็นขึ้น สองแก้มเจือริ้วสีแดงจาง ๆ เมื่อคืนเขากับเพียงดินคุยอะไรกันมากมาย แต่มันมีคำสำคัญอยู่ในนั้น คำพูดที่ไม่ว่ายังไงเขาก็ไม่มีวันลืม
"อย่าหลบตากู
มองตากู แล้วตอบ"
"ผม... "
"พูดเหมือนเมื่อคืน ที่มึงบอกกู กูอยากได้ยินอีก"
เพียงดินกำลังจนมุม ดวงตาคมจ้องเขานิ่ง มือหนายังจับมือเขาไม่ปล่อย เพียงดินได้ยินเสียงหัวใจตัวเองว่ามันเต้นแรงแค่ไหน อยากจะแกล้งเป็นลมแล้วหนีจากสถานการณ์นี้เดี๋ยวนี้เลย แต่ในเมื่อทำอย่างนั้นไม่ได้ จึงต้องกลั้นใจบอกออกไป
"ผมรัก... "
"พูดดัง ๆ กูไม่ได้ยิน"
"ผมรักพี่จอม"
จอมทัพเผยยิ้ม เขาละสายตาจากใบหน้าน่ารัก ต่อให้ไม่มองก็รู้ว่าอีกฝ่ายหน้าแดงแค่ไหน
"พูดอีก"
"รัก.. พี่จอม"
"พูดอีก"
คนเอาแต่ใจยังสั่งให้พูดต่อไปเรื่อย ๆ ตั้งแต่แม่เสียไป จอมทัพไม่เคยได้ยินคำว่ารักจากปากใครอีกเลย เพียงดินเป็นเหมือนน้ำที่รินรดความรู้สึกเขาให้ชุ่มฉ่ำ เหมือนปุ๋ยเม็ดเล็กที่ช่วยให้เขาได้เติบโต เพียงดินเป็นมากกว่าน้องชาย เป็นคนที่คอยอยู่ข้างเขาเสมอเวลาที่เขาไม่เหลือใคร
"ผมรัก... "
"ดิน"
เขาขัดขึ้นก่อนที่เพียงดินจะบอกรักเขาอีกครั้ง น่าแปลกใจที่เขาไม่ได้มองว่ามันน่ารำคาญ หรือบางทีกำแพงที่เขาตั้งไว้อาจจะถูกทำลายโดยเด็กคนนี้ไปนานแล้วก็ได้ การขาดเพียงดินไปไม่กี่วันทำให้จอมทัพรู้ซึ้งถึงคำว่าไม่เหลือใคร และเขาไม่ต้องการให้มันเป็นแบบนั้นอีกแล้ว
"มึงอย่าเลิกรักกูนะ"
คำสั่งกลาย ๆ ที่ฟังดูเหมือนคำขอร้องทำเอาเพียงดินน้ำตารื้น ไม่บ่อยนักที่อีกฝ่ายจะแสดงความอ่อนแอให้เห็น ไม่บ่อยที่จะเอ่ยคำขอร้องออกมา และเป็นคำขอที่เพียงดินทำได้ไม่ยากเลย
"ครับ ผมจะอยู่ข้าง ๆ พี่จอม"
-------------------------------
ขอโทษที่ช้าค่ะ แหะๆ
หัวข้อ: เรื่องสั้น วายร้าย [จอมทัพxเพียงดิน] (ย้ายจากเด็กดี) ตอนที่3 (อ่าน 3054 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก