27.
พอกลับมาจากเกาะ หมอปุ่นก็แทบจะวิ่งขึ้นไปบนบ้าน สอดส่ายสายตามองหาเจ้าโทรศัพท์ที่ตัวเองลืมเอาไว้ก่อนไป แล้วก็เจอมันนอนแน่นิ่งอยู่บนโต๊ะหน้าทีวี คงจะวางลืมไว้ตอนที่รอไอ้คุณเพื่อนเนสมันเก็บของ กดเปิดหน้าจอดูด้วยความกังวล..แล้วมันก็เป็นจริงอย่างที่คิด
"ซวยแล้วเนส!!" หมอปุ่นหันหน้าจอโทรศัพท์ไปให้ไอ้คุณเพื่อนดูจำนวนเบอร์โทรเข้าที่ไม่ได้รับสาย
'Miss called 118' พอเหลือบมองนาฬิกาก็ต้องหงุดหงิดอีกรอบ จะทำยังไงได้ในเมื่อข้อจำกัดคือเวลา อยากจะโทรไปหาซะตอนนี้ แต่ก็กลัวว่าจะไปรบกวนคนที่กำลังหลับ(รึเปล่าก็ไม่รู้)
"เออ....ซวยจริง ไม่เถียง!!" หันไปขอบใจมันดีไหม ไอ้คุณเพื่อนมันให้กำลังใจ พร้อมกับเสียงหัวเราะตามหลัง ...เออ!! ไม่เจอกับตัวบ้างก็แล้วไป
คราวนี้เอาไง..ก็ทำได้แค่รอ..และรอเวลาให้ตอนเช้าของฝั่งโน้นมาถึง ก็อีกราวๆ 5 ชั่วโมง จะบ้าตาย!!! ทำไงได้ ตอนที่ไอ้เสือมันนั่งกดโทรศัพท์ตั้งร้อยกว่าสายแล้วไม่มีคนรับ มันก็คงกังวลแบบนี้ หรืออาจจะมากกว่านี้ด้วยซ้ำ คิดแล้วก็อยากจะเอาหัวโหม่งกำแพงซักทีสองที ให้สมกับความขี้ลืมของตัวเอง
กว่าที่เวลาจะวนมาครบ หมอปุ่นต้องเช็คเวลาให้แน่ใจอีกที ก่อนจะกดตามหมายเลขที่จดแปะไว้บนหัวนอน แทบจะต้องกลั้นใจรอให้มีคนมารับสาย ทางโน้นจะตื่นรึยัง จะรีบออกไปไหนไหม หรือว่าจะยังนอนอยู่บนเตียง..แล้วการรอคอยก็สิ้นสุด เมื่อมีคนกดรับสาย...แต่ไม่มีเสียงใดๆตอบกลับมา
"......"
"ชีต้าห์...นี่พี่หมอพูดนะครับ ตื่นรึยัง"
"....." กริบ...ไม่มีเสียงใดๆ ที่จะบ่งบอกว่ามีสิ่งมีชีวิตอยู่ที่ปลายสาย ...หวังว่าไอ้เสือมันคงไม่คิดว่าเป็นนาฬิกาปลุกแล้วกดรับหรอกนะ ..ไหนลองฟังซิ เผื่อได้ยินเสียงกรนล่ะก็..ใช่เลย!!
แต่แทนที่จะได้ยินเสียงหายใจ หรือเสียงกรนเบาๆ ของคนที่ยังไม่ตื่นอย่างที่คิด ตอนที่จะตัดสินใจกดวาง กลับได้ยินเสียงแปลกกว่านั้นลอดเข้ามา ทำเอาคนรอฟังผุดลุกขึ้นยืน นึกเจ็บใจตัวเองขึ้นมาสุดๆก็ตอนนี้
"...ฟืดดดด อึก!!"
"ชีต้าห์...เป็นอะไร!!?” หมอปุ่นถามอย่างร้อนรน แต่อีกฝ่ายก็ไม่มีวี่แววว่าจะตอบกลับ คนรอฟังก็ยิ่งร้อนใจเข้าไปอีก
“พี่หมอไปเอาโน๊ตบุ้คที่ลืมไว้ที่เกาะ ลืมโทรศัพท์ไว้ที่บ้าน..”
“.....”ยังคงไม่มีเสียงตอบกลับ แม้ว่าจะพยายามแนบหูจนแทบจะรวมไปกับโทรศัพท์ อีกฝ่ายก็ยังคงเงียบสนิท ได้ยินแค่เสียงลมหายใจออกที่เป่ารดโทรศัพท์
“กำลังร้องไห้ หรือว่าไม่สบาย ช่วยบอกให้รู้ ก่อนที่พี่จะขาดใจตายซะก่อนเถอะ" หมอปุ่นเริ่มถามเสียงอ่อนใจ
"อึก!! ไอ้พี่หมอบ้า...นิสัยไม่ดี ฟืดดด...." ปลายสายตอบกลับมาอย่างที่ขอ แต่เสียงที่ได้ยินก็สั่นเต็มที แถมยังปนเสียงสะอื้นอีกต่างหาก คงไม่ใช่ป่วยแล้วแบบนี้..
"พี่หมอขอโทษครับ, คนดีของพี่ไม่ร้องนะ...." ยิ่งได้ยินเสียงคนที่รอคุยมาตั้งแต่เมื่อวาน ชีต้าห์ก็ยิ่งปล่อยโฮ สะอื้นหนักๆกับหมอนข้าง
กดโทรศัพท์จนมือแทบหงิกตั้งแต่เมื่อวาน แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าเจ้าของโทรศัพท์จะตอบรับ โทรทางไกลที่ได้รับอนุญาตแค่อาทิตย์ละครั้ง นึกโกรธ และเป็นห่วงไปสารพัดที่ไม่ยอมบอกเหตุผลก่อนว่าทำไมถึงรับไม่ได้ กะเอาไว้ว่าถ้าโทรเข้ามาจะไม่ยอมรับสาย แต่มือมันก็ไวกว่าความคิดซะนี่
หมอปุ่นนั่งไม่ติดที่ เดินถือโทรศัพท์วนไปมาในห้อง นี่ถ้าไอ้เสือแสบมันอยู่แค่เชียงใหม่ คงได้วางหูแล้วโทรไปจองตั๋วเครื่องบิน แล้วบินไปหาซะเดี๋ยวนี้ อยากไปกอดปลอบด้วยตัวเอง เช็ดน้ำตาให้เสียเอง ไม่อยากจะคิดสภาพว่าตอนนี้หน้าตาจะเป็นยังไง ร้องไห้ทั้งคืนรึเปล่า ตาจะบวมไหม ต้องหาอะไรประคบ เดี๋ยวจะไปเรียนไม่ได้อีก
"พี่หมอผิดเอง ลืมโทรศัพท์ไว้ที่บ้าน อย่าร้องไห้เลยนะ"
"ฟืดดด..อึก!! ใครร้องไห้ ไม่ได้ร้องซักหน่อย อย่ามามั่ว...!!" ไอ้เสือตะโกนใส่โทรศัพท์เข้ามา พร้อมกับเสียงสะอื้นและเสียงสูดน้ำมูกไม่ใช่รึนั่น
"ครับๆ ไม่ร้อง ก็ไม่ร้อง เช็ดน้ำตาซะด้วยล่ะ ระวังน้ำมูกไหลเลอะหมอนนะ" คนที่นอนร้องไห้อยู่กับหมอนอย่างที่โดนว่าถึงกับลุกขึ้นมานั่ง เอามือปาดน้ำตาออกจากหน้าอย่างลวก ยกหูโทรศัพท์ไปให้ไกลแล้วแอบสูดน้ำมูก เหมือนกลัวคนที่อยู่ในโทรศัพท์จะได้ยินเสียง
"ผมไม่ได้ร้องเพราะคิดถึงใครหรอก จะเลิกคิดถึงแล้วด้วย ไอ้คนใจร้ายที่ปล่อยให้รอ ไปไหนก็ไม่ยอมบอก!!" มาเป็นชุด..ต่อท้ายด้วยเสียงฟืดเบาๆ คงจะแอบหันหน้าไปทางอื่น หมอปุ่นอมยิ้มกับตัวเอง แต่ในอกก็ปวดหนึบ มีความสุขแต่ก็โดนความคิดถึงทรมานจนแทบจะคลั่งตายอยู่ทางนี้
"ใจร้ายจัง เลิกคิดถึงกันเลยเหรอ ปวดใจนะเนี่ย" ไอ้เสือที่ทำเป็นใจแข็งเริ่มน้ำตาร่วงอีกรอบ คราวนี้โมโหตัวเองกว่าอะไร
"ผมไม่ใจอ่อนให้หรอก!!"
"ผู้ร้ายปากแข็ง!!" หมอปุ่นไม่ยอมแพ้
"เอ๊ะ!! ผมกำลังโกรธอยู่นะ!!" เสียงไอ้เสือชักเริ่มจะหงุดหงิด แล้วยิ่งได้ยินเสียงหัวเราะต่ำในลำคอเหมือนกับว่าไอ้พี่หมอบ้าพอใจอะไรนักหนา ก็ชักอยากจะวิ่งเข้าไปสอยพุงให้ตัวงอตอนที่เผลอ ..ติดอยู่ที่..ระยะทางมันไกลเหลือเกิน
"ขอโทษครับ กระผมผิดไปแล้ว สัญญาว่าจะไม่ห่างจากโทรศัพท์อีกเป็นอันขาด จะลงโทษยังไงก็ได้ แค่อย่าเลิกคิดถึงกันก็พอ.." คำพูดประชดที่ได้ยินทำเอาคนที่กำลังโกรธ ยกมือปาดน้ำตาอีกรอบ แต่คราวนี้คลี่ยิ้มออกมา แทบอยากจะหัวเราะเลยด้วยซ้ำ
"ผมโทรไปตั้งหลายรอบ ไม่ยกโทษให้ง่ายๆหรอก ฟืดดดด" คราวนี้คลี่ยิ้มออกมาพร้อมกันทั้งต้นทางและปลายทาง ไอ้คนหนึ่งก็ตัวแสบไม่ชอบยอมแพ้ (ทั้งที่จริงหายโกรธไปตั้งแต่กดรับโทรศัพท์) ส่วนอีกคนก็อยากแกล้งต่ออีกซักนิด ยิ่งเจอผู้ร้ายปากแข็งก็ยิ่งอยากแกล้ง
"งั้น..พี่หมอจะกอดเอาไว้ ลูบหลังเบาๆ ไหนลองหอมแก้มคนที่ไม่ได้อาบน้ำดูซิ มีกลิ่นเปรี้ยวๆ รึเปล่า" ชีต้าห์เผลอตัวหัวเราะคิก จะมากอดมาหอมได้ยังไงอยู่ไกลกันตั้งครึ่งโลก ต่อให้เมื่อวานไม่ได้อาบน้ำ พี่หมอก็ไม่มีทางรู้ได้หรอก แบบนี้มัน...ต้องลองแกล้งกลับ..!!
"แค่กอด...เหรอ..?" หมอปุ่นนั่งนิ่งกำลังคิดว่าที่ตัวเองได้ยินเมื่อกี้..เหมือนไอ้เสือมันกำลังอ้อนให้กอดนะ..หรือจะมากกว่านั้น ...เฮ้ยยย หรือว่าเราจะหูฝาด!!
"ชีต้าห์..เดี๋ยวก็จับมาฟัดให้ตายซะหรอก" ไอ้เด็กแสบยังคงถือโทรศัพท์แล้วทิ้งตัวลงนอนหงายไปกับเตียงเหมือนเดิม เริ่มอารมณ์ดีขึ้นมาตอนที่ได้ยินคำขู่กลับ แสดงว่าวิธีนี้ใช้ได้ผล
"ไม่เชื่อหรอก..ขนาดวันนั้นก่อนกลับ ผมอุตส่าห์'ยั่ว'แทบตาย พี่หมอยังไม่เห็นจะทำอะไรเลย" พอพูดไปแล้ว ชีต้าห์ก็กลั้นใจรอฟังเสียงตอบกลับ แต่ก็ผิดคาด...เพราะปลายสายเงียบสนิท..
หมอปุ่นกำลังนั่งคิดทบทวนเหตุการณ์ของ'วันนั้น' ที่ไอ้เด็กแสบมันพูดถึงแล้วที่บอกว่า'ยั่ว'มันคือทั้งหมดนั่นเลยเรอะ!!! ที่แกล้งเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยผ้าขนหนูผืนเดียว, แกล้งมานอนเบียดให้เรานอนไม่หลับเกือบทั้งคืนอีก โธ่เว้ย...!! พลาดไปแล้วไอ้ปุ่น พลาดให้ไอ้ตัวแสบมันหลุดมือไปได้ยังไง แถมไปไกลแบบนี้ กว่าจะได้เอาคืนตัวต่อตัว มีหวัง...เฉาตายไปก่อน แล้วทำไมเพิ่งจะมาบอกตอนนี้!!!
"ชีต้าห์!! ไอ้ตัวแสบ...แกล้งพี่ใช่ไหม!!?" เท่านั้นแหละ ไอ้เด็กแสบที่รอฟังอยู่มันก็ระเบิดหัวเราะเสียงดังลั่นโทรศัพท์ เดาเอายังได้เลยว่ามันกำลังกลิ้งไปกลิ้งมาบนที่นอน
"ฮ่าๆ ผมพูดจริงนะ ก็เห็นพี่หมอนอนหลับไป ก็เลย...หนีมาด้วยความเสียใจ ฮ่าๆ " ดูมันหัวเราะ..ชอบใจ!! แกล้งคนอื่นได้แล้วมีความสุขเหลือเกิน ไอ้เด็กแสบ..จะจดใส่กระดาษโน้ตแปะเอาไว้เลย เรื่องแรกที่ต้องเอาคืนตอนไอ้เสือตัวแสบกลับมา
"กลับมาล่ะน่าดูแน่ เตรียมตัวไว้เลย!!" ยังทำอะไรไม่ได้นอกจากคำขู่ หมอปุ่นกัดฟันกรอดๆ อย่างหงุดหงิด โมโหตัวเองที่ตามไอ้เสือแสบไม่ทัน
"เคยกลัวที่ไหน!! จ้างให้ก็ไม่กลัวหรอก!!" ชีต้าห์ทำเป็นลอยหน้าลอยตาต่อปากต่อคำ เพราะถึงยังไงก็ไม่มีใครทำอะไรได้อยู่ดี ยิ่งได้ยินเสียงขู่ต่ำๆ ลอดไรฟัน ไอ้เสือตัวแสบมันก็ก็ยิ่งยิ้มชอบใจ
"พอเถอะ ลงโทษพี่หมอแบบนี้ มันทรมานเกินไปแล้วนะ!!" คนที่โดนลงโทษด้วยความคิดถึง ทรุดตัวลงนั่งบนเตียงพร้อมกับเสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่ ..ได้ยินเสียงแต่ไม่ได้เห็นหน้า พอได้เห็นหน้าก็ต้องผ่านจอคอมฯ แตะต้องก็ไม่ได้อีก ทำได้แค่ถอนหายใจตามจำนวนครั้งที่คิดถึงอยู่ทุกวัน
"พี่หมอ...คิดถึงผมไหม..?" แทนที่จะบอกว่าคิดถึงเค้า กลายเป็นว่าชีต้าห์ไปถามหมอปุ่นแทน
"ถามมาได้....ไปที่เกาะก็ไม่เป็นอันทำอะไร คราวหน้าลองโทรเข้าเบอร์ไอ้เพื่อนเนสก็ได้" หมอปุ่นบ่นพึมพำ ปลายสายเงียบไปอีกแล้ว.. คุยแบบนี้ช่างลำบากจริง ไม่เห็นหน้าก็เลยไม่รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไร
"เอาไว้..ให้ผมคิดถึงหมอเนสก่อน แล้วผมจะโทรไป.."
"งั้นก็ไม่ต้องโทรเลย!!" เสียงไอ้เสือหัวเราะคิกคักชอบใจที่ยั่วได้สำเร็จ คิดเอาไว้อยู่แล้วว่าต้องโดนสวนกลับแบบนี้
"เอาแต่ใจ!!" คำที่เคยว่า แต่ตอนนี้ไอ้เสือมันกลับเอามาย้อนใส่ แถมด้วยเสียงหัวเราะให้ได้ยิน
"ก็ไม่รู้ว่าติดเชื้อใครมานะสิ หวงด้วย!!"
'ชีต้าห์!! บ๊อบบี้มาเรียกอยู่หน้าบ้านแล้วนะ!!' เสียงว่าที่คุณแม่ยายที่แทรกเข้ามาในโทรศัพท์ทำเอาคุณหมอขี้หวงหูผึ่ง
"ครับแม่, เดี๋ยวผมออกไป"
"บ๊อบบี้!!..คือใคร!!?" หมอปุ่นเอ่ยถามอย่างอดไม่ได้
"เพื่อนนะ ผมต้องออกไปแล้ว...พี่หมอก็ไปนอนเถอะ พรุ่งนี้เช้าก็ต้องทำงานอีก" แม้ว่าอยากจะถามต่ออีกหน่อย แต่ก็ไม่อยากซักไซ้ให้มากความ แล้วอีกอย่างด้วยความต่างของเวลาก็จำต้องพอเพียงแค่นี้
"ครับผม!! แล้วก็จำข้อห้ามที่พี่หมอบอกไว้ด้วยล่ะ อย่าไปยิ้มให้ใครมาก ใครมาชวนไปไหนก็บอกว่ามีแฟนแล้วนะ" ทั้งอย่างงั้นก็ยังไม่วายสั่งลาอีกรอบ ได้ยินเสียงหัวเราะชอบใจดังมาจากปลายสาย
"พี่หมอก็เหมือนกัน แล้วตอนนอน ฝันถึงผมด้วยนะ" ไอ้เสือหัวเราะพร้อมสั่งต่อท้าย ก็ถ้าบังคับให้ตัวเองฝันได้ ก็คงอยากจะฝันมันทุกคืนล่ะมั้ง
"เราก็อย่าลืมกินข้าวเช้าด้วยล่ะ คิดถึงนะครับ รักมากด้วยรู้รึเปล่า.." ก่อนจะวางก็ต้องหยอดคำหวานเอาไว้ก่อน เผื่อว่าไอ้หน้าไหนมันจะมายุ่ง ไอ้เสือตัวแสบมันจะได้ไม่มีกะจิตกะใจคิดถึงใคร
"คิดถึงครับ..ผมวางล่ะนะ" ปลายสายบอกลาก่อนจะกดวางสายไปก่อน หมอปุ่นวางโทรศัพท์บนโต๊ะพร้อมกับเสียงถอนหายใจ สายตายังทอดมองเจ้าอุปกรณ์สื่อสารอย่างอาลัย แล้วก็ต้องตัดใจเอาไว้แค่นั้น
--------------------
"เฮ่ย!! ยังมีชีวิตอยู่นี่หว่า" เปิดประตูห้องออกมาตอนเช้า พอเจอหน้าไอ้คุณเพื่อนมันก็ทักทายซะ....
"เออ!! ยังอยู่อีกนานโว้ย..แล้วนี่ไปเอาของกินมาจากไหน" อย่าบอกนะว่ามันตื่นเช้าไปตลาดซื้อของกินพวกนี้มา ..ไม่มีทางเป็นไปได้ โลกคงหมุนกลับด้านอ่ะ
"ไม่รู้ของใคร เอามาแขวนไว้ที่หน้าประตูบ้านเรา เดาเอาว่าคงกินได้" กรรม!! ไอ้หมอบ้านี่มันจะเลี้ยงง่ายไปไหม แล้วใครมันเอามาแขวนไว้ให้แต่เช้าขยันจริง
"แปลก!!?" หมอปุ่นหรี่ตามองไอ้คุณเพื่อนอย่างไม่ไว้ใจ แปลกตรงที่มันหยิบเข้ามากินได้โดยไม่สงสัยนี่แหละแปลก.. แล้วมันรู้ได้ไงว่าต้องแขวนไว้หน้าบ้านตอนเช้า ปกติไม่ถึงเวลาเข้างานมันไม่ลุกขึ้นมาหรอก
"แปลกอะไร คิดมากไปได้ กินๆเข้าไปเถอะ!!" ชามข้าวต้มกุ้งหอมกรุ่นถูกเลื่อนมาวางตรงหน้า ส่วนของตัวมันเองเป็นข้าวต้มทะเล ..แหม!..ไอ้คนเอามามันช่างรู้ใจเกินไปล่ะมั้ง
"แล้วเจ้าแตงกวาไม่มาเรียนแล้วรึ..? ตอนอยู่ที่เกาะได้ยินว่าบ่นพึมพำว่าอาจารย์โหด"
"แค่กๆ " ไอ้คนที่กำลังตักข้าวต้มเข้าปากถึงกับสำลักแทบพุ่งออกมาตรงหน้า ส่วนหมอปุ่นนั่งหัวเราะก๊ากสมน้ำหน้าที่เอาคืนไอ้มาดเยอะมันได้
"แค่ล้อเล่น..ทำเป็นสำลัก" พอจะรู้แล้วว่าไอ้คนที่เอาส่วยมาส่งแต่เช้าเป็นใคร ถ้าไม่ใช่ไอ้เจ้าลูกศิษย์ตัวโต ที่ช่างขยันเอาใจอาจารย์ของมันซะเหลือเกิน เช้าถึงเย็นถึงแบบนี้ สงสัยไม่นานงานจะเข้า!!
"นิสัยว่ะ!! เดี๋ยวก็อดกินอ่ะ!!" หมอปุ่นลากชามข้าวต้มหลบ ..เห็นแล้วก็อดขำมันไม่ได้ แต่แซวมากไม่ได้ เพราะคนที่จะซวยคือไอ้เจ้าเด็กโข่งนั่น มันโดนฟาดงวงฟาดงาใส่แน่ๆ
“ตอนเย็นเข้าเมืองด้วยกันหน่อยดิ ไปซื้อสาย LANลากไปในห้องอีกสาย”
“เย็นนี้เหรอ!!?” ไอ้คุณเพื่อนทำหน้าเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง
“เฮ้ย..ถ้าไม่ว่างก็ไม่เป็นไร เดี๋ยวไปคนเดียวก็ได้” เพราะดันไปออกปากชวนก่อนที่จะถาม หมอปุ่นก็เลยไม่แน่ใจขึ้นมา ปกติอยู่กันสองคน ไปไหนก็ไปกัน แต่ลืมไปว่าตอนนี้ต่างคนเริ่มมีใครบางคนของตัวเองให้ต้องคิดถึงก่อน..ซึ่งจะไปว่ามันก็ไม่ได้ เพราะตอนที่ไอ้เสืออยู่ ก็ปล่อยมันอยู่คนเดียวออกจะบ่อย
“ไปได้ดิ เลิกงานนะ”
“อืม..ขากลับได้ซื้อของใช้เข้าบ้านด้วย” ไอ้คุณเพื่อนมันพยักหน้ารับไม่พูดอะไรต่อ แล้วลงมือจัดการกับอาหารเช้าตรงหน้า ก่อนจะออกไปโรงพยาบาลพร้อมกัน
=========================
แอบมาลงเช้าวันจันทร์ที่ทุกคนกำลังยุ่ง 555
พี่หมอปุ่นโดนน้องยั่วซะหัวปั่น น่าฉงฉานจริง ๆ 
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามและให้กำลังใจกันเสมอ ๆ 
หัวข้อ: "รักร้าย...ไอ้ตัวแสบ"[ตอนพิเศษสั้น(ที่สุด!)3เมษา,55] (อ่าน 632838 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก