หัวข้อ: [คุณอาที่รัก]<โชเฮ X ไคริ> แนวโชตะ สำหรับคนชอบอ่านแนวฝ่ายรับเป็นเด็กน้อย(ตัวแสบ) ค่ะ~

[JJHJJH]

แร๊งงงง >.<

[Jesale]

เอ่อ.....เลือดกำเดาไหล
ไคริ ทำนอกสถานที่เลยหรอ

[dahlia]

ไครินี่ แค่ 8 ขวบจริงเหรอ แต่ละตอนทำเอา  

[spok1234]

หื่น ดี ครับ

อิ อิ

On SKY ..

[namtaan]

แรงดีจริงๆนะปีศาจน้อย
กล้ามากๆ
บวก 1 แต้มให้ตอนพิเศษนะคะ
ขอบคุณค่ะ

อยากไปนั่งส่องจากกระเช้าข่างๆ


เห็นรูปนี้แล้วคิดถึงไคริ

บวก 1 แต้มให้มาร์คกี้ด้วยจ้า
รูปปลากรอบโดนมากๆ
 

[rellachulla]

อ๊ายยยยย
หื่นได้ถ้วยเลยจ้าอิหนูไคริ

ชอบมากจร้า ถึงจะหื่นแต่ยังน่ารักมว๊ากกกกกกกก

[Red_sister]

เด็ก 8 ฃวบจงเจริญ 5555
แม้แต่บนชิงช้าสวรรค์ยังทำได้ 5555
เก่งนะเนี่ยยยยย 

[love2y]

ไคริเอ้ยยยยยยยยยย
อายุแปดขวบเองลูก
ทำหื่นขนาดนี้ >.,<

[anajulia]

กร้ากกกกกกกกกกกกกกส์
หลานป้า หนูสุโก้ยยยยยยยยยยยยยยยจริงๆลูก

คุณโชเฮคะ คุณนี่มัน....เป็นตาแก่บ้ากามที่โชคดีที่สุดในญี่ปุ่นเลยรู้ตัวมั้ยเนี่ย
ผจญภัยในกระเช้า คริคริ >//////<

[tea]

เอ่อ...ไคริเนี่ยแปดขวบจริงเหรอ
แบบว่า.....เจ้าเล่ห์สุดๆ
จะสงสารโชเฮดีไหมเนี่ย

[knightofbabylon]

อยากไปนั่งส่องจากกระเช้าข่างๆ


เห็นรูปนี้แล้วคิดถึงไคริ

รูปน่ารัก

ไคริเอ๊ยยยยย.. คนอ่านจะเป็นลม
 

[railay]

 
 

[*4_m3*]

รางวัล"เยาวชนหื่น"แห่งปีได้แก่....
หนูไคริค่าาาาาาาาาา

[โน๊อา]

เอิ๊ก เอิ๊ก ขอบคุณมาก ๆ สำหรับเรื่องน่ารัก น่ารักจ้า


>> ขอต่ออีกรอบ คิคิ

[papa]

โอ้ว นอกสถานที่   

[butajang]

ขอบคุณนะคะไรเตอร์ โห ไคริเเรงได้อีกนะลูก 55++ ป้าจะเลือดพุ่ง

[Xenon]

คุณอาที่รัก ตอนพิเศษ 3

 

   คืนคริสต์มาสอีฟ เป็นคืนที่มองไปทางไหน ก็เห็นมีแต่คู่รักเดินคลอเคลียกันอย่างน่าอิจฉา ไคริซึ่งออกมาซื้ออาหารกล่องจากร้านสะดวกซื้อเพียงลำพัง ถึงกับถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย เมื่อวันนี้แทนที่เขาและโชเฮ จะได้ฉลองกันตามประสาคนรัก แต่ชายหนุ่มกลับต้องนั่งปั่นต้นฉบับให้ทันกำหนดเส้นตายแทน จนแทบไม่มีเวลาจะพูดคุยกับเขาทั้งวันเลยด้วยซ้ำไป

   “บ้าชะมัด วันแบบนี้ แทนที่จะได้ฉลองเหมือนคู่รักคนอื่น ๆ เขาบ้าง”

   ไคริเดินไปบ่นไปอย่างนึกเซ็ง ยิ่งมองคู่รักคนอื่น อิงแอบแนบชิด พูดคุย ยิ้ม หัวเราะคิกคักให้กัน ก็ยิ่งทำให้ดีกรีความเบื่อทวีคูณยิ่งขึ้นไปอีกหลายเท่าตัวนัก เด็กชายตัดสินใจ เดินก้มหน้าก้มตาไม่มองใคร เพื่อตรงกลับบ้าน แต่ทว่า...

   ปึก ... ตุบ ...

    “โอ๊ย!”

   เสียงกระแทก ตามมาด้วยเสียงวัตถุหล่นกระทบพื้น และเสียงอุทานด้วยความเจ็บของร่างเล็ก ทำเอาร่างสูงกว่าสะดุ้ง เพราะเขามัวแต่เหม่อลอย เลยเผลอชนเอาเข้ากับอีกฝ่าย ที่เป็นเพียงเด็กเล็ก ๆ แรงปะทะนั่นก็ทำเอาให้ร่างนั้นลงไปนั่งก้นจ้ำเบ้าอย่างที่เห็น

   “ขอโทษ ๆ เป็นยังไงบ้างเจ้าหนู  ขอโทษที ฉันมัวแต่เหม่อเลยไม่ได้ทันมองเธอ”

   ไคริขมวดคิ้วเงยหน้ามองคนพูด แต่เมื่อเห็นสีหน้าสำนึกผิดจริงของอีกฝ่าย เขาก็ถอนหายใจ และยื่นมือไปจับมือของเด็กหนุ่มที่ยื่นส่งมาเพื่อช่วยฉุดเขาลุกขึ้น

   “ไม่เป็นไรครับ ผมเองก็เหม่อเหมือนกัน”

    เด็กหนุ่มคนนั้นยิ้มตอบ แล้วสำรวจร่างกายของอีกฝ่าย เมื่อเห็นว่าไม่มีบาดแผลอะไร เขาก็รู้สึกโล่งอก แล้วกล่าวทักอย่างแปลกใจแทน

   “ทำไมเด็กอย่างเธอ มาเดินคนเดียวในเมืองมืด ๆ แบบนี้ล่ะ พ่อแม่ไปไหน อย่าบอกนะว่าหลงทาง?”

   ไคริลอบถอนหายใจอย่างนึกเซ็ง ที่อีกฝ่ายทำเหมือนกับเขาเป็นเด็กเล็ก ๆ ทว่า เจ้าตัวกลับปั้นยิ้มหวาน แล้วตอบกลับไปแทน

   “บ้านผมอยู่แถวนี้เองล่ะครับ พอดีวันนี้ผู้ปกครองผมงานยุ่งมาก ผมเลยต้องมาซื้อข้าวกล่องคนเดียวนี่ล่ะ”

   คนฟังหรี่ตามองอย่างไม่ค่อยพอใจนัก ที่ผู้ปกครองของอีกฝ่ายยอมปล่อยให้เด็กเล็ก ๆ ออกมาเดินซื้อของในเมืองตอนมืด ๆ เช่นนี้ ถึงแม้จะมีงานยุ่งแค่ไหนก็ตาม หากแต่ความเป็นจริงแล้ว ไคริถือวิสาสะออกมาซื้อของเองตอนโชเฮงานยุ่งมากต่างหาก เนื่องจากเด็กชายเบื่อที่จะทำกับข้าวเอง กินเองคนเดียว และอยากออกมาเดินเล่นแก้เซ็ง เพราะโชเฮนั้นปิดสวิตซ์รับรู้เรื่องราวอื่น นอกจากต้นฉบับของตนโดยสิ้นเชิงไปเสียแล้ว

    “ฉันไปส่งเธอที่บ้านดีกว่า ให้กลับเองก็เป็นห่วง”

   เจ้าตัวยื่นข้อเสนอ ที่ทำให้เด็กน้อยต้องพิจารณาฝ่ายตรงข้ามอีกครั้ง พลางถอนหายใจเบา ๆ

   “พี่ชายนี่เป็นพวกชอบหาเรื่องยุ่งใส่ตัวสินะ”

   “เอ๋?”  คนฟังหันมามองเพราะได้ยินไม่ถนัด แต่ไคริไม่ได้พูดซ้ำ เพียงแค่ยิ้มหวาน ๆ ส่งให้

   “ขอบคุณครับ”

   ไคริเลือกที่จะไม่ปฏิเสธ เพราะดูเหมือนว่าคนตรงหน้าจะมีนิสัยตัดสินใจแล้วก็คงจะทำให้ได้ จะว่าไปคนใกล้ตัวเขา ก็เป็นแบบนี้เหมือนกัน พวกชอบยุ่งเรื่องของคนอื่น โดยที่คนอื่นเขาไม่ได้อยากให้ยุ่งแท้ ๆ แต่เด็กชายเองก็ไม่ได้รังเกียจคนแบบนี้หรอกนะ

   ร่างเล็กนึกแล้วก็อมยิ้ม เมื่อคิดถึงใครบางคนที่กำลังทำงานยุ่งวุ่นวายอยู่ที่บ้าน ก่อนจะยอมให้คนข้าง ๆ จูงมือไปส่งบ้านอย่างเสียไม่ได้ เพราะอีกฝ่ายเล่นดึงมือเขาไปจูงโดยไม่ได้ถามความสมัครใจเขาเลยสักนิด

   เดินไปได้แค่ไม่กี่นาที ไคริ ก็หันมาบอกคนที่มาส่งที่หันมามองเด็กชายด้วยความสงสัยว่าหยุดเดินทำไม

   “ถึงแล้วครับบ้านผม”

   “ไม่ไกลนี่นา”  เด็กหนุ่มอุทาน

   “ก็ผมบอกพี่ชายแล้วไงล่ะครับ ว่าอยู่แถวนี้”

   ไคริบอกแล้วก็ดึงมือของตัวเองออกจากมือของอีกฝ่าย แล้วก็ต้องประหลาดใจ ที่เห็นเจ้าตัวหรี่ตามองบ้านนั้นอยู่สักพัก ก่อนจะทุบมือตัวเอง แรง ๆ เมื่อนึกออกในที่สุดว่าเจ้าบ้านที่แสนจะคุ้นตานี่มันบ้านของใครกันแน่

   “บ้านพี่โชเฮนี่นา! มิน่าทำไมถึงรู้สึกคุ้น ๆ”

   คราวนี้ไคริมองอีกฝ่ายนิ่งแทนอย่างสำรวจยิ่งกว่าเดิม เด็กหนุ่มเป็นหนุ่มน้อยอายุราว 17 – 18 ที่หน้าตาจัดว่าดีมากคนหนึ่ง ผิวขาว ตาโต จมูกโด่ง ริมฝีปากบางได้รูป ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกเกิดความระแวงขึ้นมาเรื่อย ๆ

   “พี่ชายเป็นอะไรกับคุณโชเฮครับ”

   คำถามที่ออกจากปากร่างเล็กนั้น ทำให้อีกฝ่ายหันมามองด้วยความแปลกใจ ที่จู่ ๆ ก็รู้สึกว่าน้ำเสียงนั้นฟังดูเย็นชากว่าเดิมอย่างน่าประหลาด

   “ฉันน่ะเหรอ?  ฉันเป็น…”

   คำแนะนำตัวนั้นจู่ ๆ ก็ถูกขัดขึ้นมาด้วยเสียงของใครคนหนึ่งที่มีสีหน้าร้อนใจเป็นที่สุด

   “ไคริ! หายไปไหนมา รู้ไหมว่าฉันเป็นห่วงแค่ไหน!”

   โชเฮนั่นเอง หลังจากปั่นต้นฉบับเสร็จและส่งแฟกซ์ไปให้ บก.ของเขาแล้ว ชายหนุ่มก็เพิ่งสังเกตว่า ไคริหายไป เขาตามหาจนทั่วและเตรียมจะออกจากบ้านไปตามหาเด็กชายต่อด้านนอก ก็พบว่าอีกฝ่ายยืนอยู่หน้าบ้านแทน

   ไคริตอนแรกก็ดีใจที่โชเฮเป็นห่วง แต่เมื่อนึกถึงเด็กหนุ่มข้าง ๆ เขาก็หน้ามุ่ยลง แล้วเมินที่จะตอบคำถามนั้นแทน โชเฮหรี่ตามองอีกฝ่ายด้วยความแปลกใจ แล้วเริ่มหันมาให้ความสนใจอีกคนที่ยืนข้าง ๆ

   “หือ?  อ้าว  ริคุ ไม่ใช่เหรอ มาทำอะไรที่นี่น่ะ?”

   “พี่โชเฮจริง ๆ ด้วยนั่นล่ะ  อ่ะ แสดงว่าเด็กนี่ ก็ลูกพี่น่ะสิ!”

   เด็กหนุ่มอุทานด้วยความตกใจ โชเฮที่เตรียมอ้าปากจะปฏิเสธก็ต้องชะงักเมื่อเสียงเล็ก ๆ เสียงหนึ่งขัดแทรกขึ้นมา

    “เป็นคนรักต่างหาก”

   “เอ๋?”  ริคุหันมามองทางไคริอย่างไม่ค่อยแน่ใจในสิ่งที่ได้ยินนัก ส่วนโชเฮซึ่งสะดุ้งเฮือกในตอนแรก ก็รีบหาเรื่องโพล่งขึ้นมาแก้ตัวกับเด็กหนุ่มตรงหน้าทันที

   “เป็นลูกรุ่นพี่อาซึมะต่างหาก จำได้หรือเปล่า รุ่นพี่อาซึมะ เคนจิ รุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัยของฉันยังไงล่ะ”

   “อ้อ...ลูกชายของคุณเคนจินั่นเอง  อืม จะว่าไปหน้าก็คล้ายคุณเคนจิ อยู่เหมือนกันนะเด็กคนนี้ ตาก็เหมือนคุณยูริด้วยสิ”

    เด็กหนุ่มพึมพำ ซึ่งก็ทำให้ไคริรู้สึกสนใจในตัวของอีกฝ่ายมากยิ่งขึ้น

   “รู้จักคุณพ่อกับคุณแม่ผมด้วยหรือครับ?”

    ริคุมองคนถาม แล้วยิ้มร่าเริงรับ ก่อนตอบคำถามนั้น

   “ใช่แล้ว ฉันยังเคยไปกินข้าวบ้านเธอตั้งหลายครั้ง จะว่าไป ฉันเคยอุ้มเธอ ตอนเธอยังเป็นทารกด้วยซ้ำไปนะ”

   “แล้วก็เกือบทำเธอตก จนรุ่นพี่อาซึมะโมโหใหญ่ และไม่ยอมให้หมอนี่อุ้มเธออีกเลยนั่นล่ะ”

    ประโยคที่แทรกขัดขึ้นมาอย่างเบื่อหน่ายของใครบางคนทำเอาเด็กหนุ่มสะดุ้งเฮือก ส่วนไคริมองอีกฝ่ายตาปริบ ๆ

   “โถ่ พี่โชเฮ! อย่าเอาอดีตมารื้อฟื้นสิครับ!”

   ริคุรีบหันไปบอกกับโชเฮ แล้วหันมาทางเด็กชายอีกครั้ง  ไคริมองเด็กหนุ่มที่เกือบจะฆาตกรรมเขาตอนเด็ก ๆ ด้วยแววตาแปลก ๆ ชนิดที่ทำเอาอีกฝ่ายยิ้มแห้ง ๆ แล้วรีบเปลี่ยนเรื่องคุยทันที

   “แหม ไม่คิดเลยว่าจะมาเจอพี่โชเฮที่นี่ ไม่ได้เจอกันนานมากเลยนะครับเนี่ย”

   “ก็นานพอดู ว่าแต่นายย้ายมาอยู่แถวนี้ตั้งแต่ตอนไหน ฉันนึกว่านายยังอยู่ที่เดิมอยู่เลยนะนั่น”

   โชเฮตอบรับด้วยรอยยิ้ม ซึ่งจากบทสนทนาของทั้งคู่ ก็ทำให้ไคริขมวดคิ้ว พลางทวนคำอย่างสงสัย

   “ที่เดิม?”

   “อ๋อ ฉันลืมแนะนำไปสินะ บ้านหมอนี่กับบ้านฉันอยู่ติดกัน รู้จักกันมาตั้งแต่หมอนี่เกิดแล้วล่ะ เมื่อก่อนก็สนิทกันจนเหมือนจะเป็นพี่น้องแท้ ๆ ด้วยซ้ำ พอดีฉันย้ายมาทำงานที่นี่ ก็เลยห่าง ๆ กันไป”

   “อืม เพื่อนบ้านเองหรอกหรือ”

   ไคริพึมพำกับตัวเองแผ่วเบา เห็นดังนั้นโชเฮจึงอมยิ้มแล้วก้มลงกระซิบใกล้ ๆ

    “หายหึงแล้วสินะ”

   เด็กชายหน้าแดงวาบเมื่อได้ยินเช่นนั้น และแกล้งทำเป็นเฉไฉไม่สนใจในสิ่งที่ชายหนุ่มบอก โชเฮหัวเราะในลำคอ แล้วจึงเอ่ยปากชวนทั้งคู่เข้าไปคุยในบ้านแทน

   “เอ้า! อากาศเย็นจะตาย มายืนคุยกันหน้าบ้านอยู่ได้ เข้าไปคุยข้างในกันเถอะ นาน ๆ เจอกันที”

   “ก็ได้ครับ วันนี้พอดีผมก็ว่าง... อ๊ะ”

   ริคุซึ่งกำลังตอบรับสะดุ้งโหยง เมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นจากกระเป๋าเสื้อ เขาหยิบมาดูเบอร์แล้วขมวดคิ้ว ทำหน้าบึ้งก่อนกดรับ

   “โทรมาทำไม ไหนบอกวันนี้ยังไงก็ไม่ว่างไงล่ะ!”

   เสียงกระชากทำเอาโชเฮและไคริหันมามองอีกฝ่ายตาปริบ ๆ

    “อะไรนะ จะมาหา ... ไม่จำเป็นหรอก ตอนนี้ฉันมีคนเดทด้วยแล้ว  ... ใครงั้นเหรอ อยากรู้ไปทำไม ไม่เกี่ยวกับนายสักหน่อย”

   บรรยากาศที่เริ่มชวนกดดันน่าอึดอัดสำหรับคนที่อยู่ด้วย และไม่รู้ว่าปลายสายพูดอะไร จู่ ๆ ริคุ ก็มีสีหน้าโกรธจัด พร้อมกับโพล่งเสียงดังอย่าง

ลืมตัว

   “หาว่าฉันกุเรื่องขึ้นมาเองงั้นรึ! หนอย! เออ ก็ได้ งั้นฟังเสียงเขาสิ!”

   จากนั้นเด็กหนุ่มก็หันขวับมาหาโชเฮ แล้วยื่นโทรศัพท์จ่อหน้าอีกฝ่าย

   “พี่โชเฮ พูดอะไรหน่อยสิ”

   “หา? แล้วจะให้ฉันพูดอะไร...”

   โชเฮบอกตะกุกตะกัก เพราะยังจับต้นชนปลายไม่ถูก แต่ริคุเมื่อเห็นอีกฝ่ายพูดแค่นั้น เขาก็ดึงโทรศัพท์ออกมาคุยต่อทันที

   “ได้ยินหรือยัง แน่ล่ะ เขาดีกว่านายร้อยเท่า ... เออ ไม่ต้องมาก็ได้  ไปตายซะไป!”

   เด็กหนุ่มกดปิดมือถือตัวเอง แล้วจึงหันมาหาโชเฮ ที่ยืนอึ้งกับไคริ ก่อนเปลี่ยนเป็นยิ้มหวาน เหมือนดังไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นก่อนหน้า

   “ว่าไงครับพี่ ไหนบอกจะชวนไปนั่งคุยข้างในไง ไปสิ ไม่ได้คุยกันตั้งนานแล้ว เราด้วยนะไคริคุง อยากฟังเรื่องของตัวเองตอนเด็ก ๆ ไหมล่ะ?”

   “เอ่อ ....จะดีเหรอพูดไปแบบนั้นน่ะ”

   โชเฮที่ตั้งสติได้ บอกกับอีกฝ่ายเกี่ยวกับบทสนทนาทางโทรศัพท์เมื่อครู่ ที่ฟังดูยังไงแล้ว สถานการณ์ตอนนี้ก็ดูไม่ค่อยจะดีเอาเสียเลย

   “อ๋อ นั่นหรือครับ ... ช่างมันเถอะ ก็แค่คนบ้างาน งี่เง่า ไม่เคยรักษาสัญญาแบบนั้น เลิกกันไปเลยก็ดีเหมือนกัน ...”

    ริคุตอบพลางยักไหล่ ทำเป็นไม่ใส่ใจอะไร แต่ก็แอบเม้มปากแน่น เมื่อนึกถึงใครคนนั้นที่เขาเพิ่งสนทนากันมา

   “แฟนสินะ”

    ความจริงโชเฮอยากจะถามต่อว่าเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง แต่เขาก็ไม่กล้า แม้ฟังจากบทสนทนาดังกล่าวก็พอจะเดาออกอยู่ก็ตามว่าคนรักของอีกฝ่ายเป็นเพศใด

   “ครับ... แต่ต่อไปนี้ก็ไม่ใช่แล้วล่ะ”

   สีหน้าคนตอบสลดลง แล้วจึงแสร้งทำเป็นยิ้มก่อนจะแกล้งกระเซ้า อีกฝ่าย

   “พี่โชเฮยังโสดใช่ไหมล่ะครับ รับผมเป็นแฟนเอาไหม ผมทำงานบ้านเก่งนะ”

   “ไม่ได้! คุณโชเฮ เป็นของผม!”

   เสียงตวาดดังขึ้นอย่างลืมตัวของร่างเล็ก ทำเอาชายหนุ่มอีกสองคนมองเด็กชายตาปริบ ๆ  จากนั้น ริคุ จึงหันกลับไปมองหน้าโชเฮ แบบไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง

   “พี่ ... รสนิยมเปลี่ยนไปเยอะเลยนะ”

   โชเฮที่อ้าปากค้างจะแก้ตัวก็ดูเหมือนจะไร้ประโยชน์เสียแล้ว เขาถอนหายใจ แล้วจึงยิ้มแห้ง ๆ ส่งให้เด็กหนุ่มตรงหน้า

   “เรื่องมันยาว เข้าไปคุยในบ้านดีกว่า”

   ริคุมองอีกฝ่าย แล้วจึงเหลือบมามองไคริ ที่เกาะแขนโชเฮข้างหนึ่งแจด้วยความหวง เขาถอนหายใจเบา ๆ แล้วจึงยิ้มรับ พร้อมพยักหน้า

   “ก็ดีเหมือนกันครับ”

--------

------

--

[Xenon]

   ในห้องรับแขกของบ้าน  โชเฮกับริคุ นั่งคุยกันพักใหญ่ และเมื่อเด็กหนุ่มรับรู้เรื่องราวทั้งหมด เขาก็พยักหน้าเข้าใจ แล้วยิ้มให้โชเฮและไคริ ยอมรับเรื่องราวของทั้งคู่ โดยไม่คิดตำหนิ หรือคัดค้านแต่อย่างใด แถมยังแสดงความยินดีกับเด็กชายแทนเสียอีก

   “แหม ไคริคุง โชคดีแล้วนะ ได้พี่โชเฮเป็นคนรักน่ะ เฮ้อ! ฉันนี่สิ โชคร้ายชะมัด ดันหลวมตัวไปคบกับคนงี่เง่าพรรค์นั้น ไอ้บ้าหื่นกาม ขี้หึงสารพัด  ทีตัวเองน่ะอยากได้อะไรก็บังคับฉันทุกอย่าง แต่พอฉันขอบ้าง ดันไร้ความรับผิดชอบ ไม่เคยทำตามสัญญาสักครั้ง แล้วก็อ้างแต่ว่างานยุ่ง บ้าชะมัด!”

   เมื่อเอ่ยถึงคนรักของตนบ้าง เด็กหนุ่มก็เริ่มบ่น และอารมณ์เสียอีกครั้ง จากนั้นจึงหันไปทางโชเฮ

   “พี่มีเบียร์ติดตู้เย็นบ้างไหมครับ”

   “ไม่มีหรอก พอดีไม่ได้ซื้อตุนไว้”

   โชเฮบอก ทั้ง ๆ ที่มีเบียร์แช่เย็น อยู่หลายขวด แต่ดูจากสภาพอารมณ์คนตรงหน้าแล้ว ขืนยกมาให้ มีหวังอีกฝ่ายซดหมดจนเมาแอ๋เป็นแน่  ที่สำคัญริคุนั้นคออ่อนมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว แถมเป็นพวกเมาแล้วชอบอาละวาด เสียด้วยสิ 

   “ถ้าอย่างนั้นผมไปซื้อดีกว่า”

   ริคุบอกอีกฝ่าย แล้วเตรียมจะออกไปซื้อเบียร์ข้างนอกมาดื่ม หากแต่โชเฮรีบห้ามไว้ก่อน

   “เฮ้ย! จะดีเหรอ  กินอย่างอื่นแทนก็ได้นี่นา ไม่เห็นต้องเมาเลย คริสต์มาสทั้งทีนะ”

   เด็กหนุ่มฝืนยิ้มรับ เข้าใจในความเป็นห่วงของโชเฮดี แต่ก็ยังคงยืนกรานความตั้งใจเดิม

     “ผมรู้ แต่ตอนนี้อยากเมาให้ลืมนี่นา”

   “แสดงว่าไม่ได้อยากเลิกกับคนรักของพี่ชายจริง ๆ ใช่ไหมล่ะครับ”

   เสียงของไคริที่นิ่งเงียบฟังทั้งคู่สนทนากันมานานเอ่ยขัดขึ้น ริคุหันมามองเด็กชายอึ้งๆ  แล้วจึงถอนหายใจพลางตอบ

   “มันก็จริงอยู่หรอก แต่พูดแบบนั้นไปซะแล้วนี่นา ... หมอนั่นคงเกลียดฉันแล้วล่ะ”

    ไคริฟังประโยคนั้นก็ยิ้มให้ แล้วจับมือริคุบีบเบา ๆ ให้กำลังใจ

   “ยังไม่แน่หรอกครับ แต่สิ่งที่พี่ชายควรทำเป็นสิ่งแรกตอนนี้ มันไม่ใช่การไปหาซื้อเบียร์มานั่งดื่มย้อมใจไม่ใช่หรือครับ”

   โชเฮมองคนรักตัวน้อยของตนแล้วยิ้มออกมาอย่างภูมิใจ ก่อนจะหันไปตบบ่าของเด็กหนุ่มผู้ซึ่งเปรียบเสมือนน้องชายของเขาอีกคนหนึ่ง

   “นั่นสิ ถูกอย่างไคริบอก นายมีเรื่องที่สมควรทำมากกว่านี้ไม่ใช่หรือไง”

   ริคุนิ่งกับถ้อยคำที่ทั้งคู่พยายามจะสื่อให้เขาฟัง เขาก้มหน้านิ่ง แล้วจึงเงยหน้าขึ้นมองโชเฮ และไคริ ก่อนจะพยักหน้าน้อย ๆ แล้วส่งยิ้มให้

   “ครับ ... ผมจะลองโทรไปขอโทษหมอนั่นดู แต่ถ้าเขาไม่ให้อภัย ...ก็ถือว่าผมกับหมอนั่นคงมีวาสนากันแค่นี้”

   เด็กหนุ่มบอกแล้วก็ตัดสินใจกดเบอร์มือถือโทรออกหาชายคนรัก รออยู่สักพักก็มีเสียงรับสายจากปลายทาง  ริคุเงียบไปนานเพื่อรวบรวมความกล้า แล้วจึงบอกออกไปแผ่วเบา

   “... ฉันขอโทษ”

   ปลายสายเองนั้นเมื่อได้ฟังประโยคดังกล่าว ก็เงียบไปเช่นกัน จนคนที่โทรไปเริ่มใจเสีย สักพักเสียงจากปลายสายจึงดังขึ้น

   “นายออกมานอกบ้านได้ไหม?”

   “เอ๋?”  ริคุอุทานงง ๆ กับประโยคนั้น เขาตัดสินใจเดินไปที่หน้าต่าง แล้วจึงเปิดม่านดู และก็ต้องตกใจ เมื่อเห็นร่างสูงที่คุ้นเคย กำลังยืนรอเขาอยู่นอกบ้าน

   “ไม่น่าเชื่อ มาได้ไงกันน่ะ!”

   เด็กหนุ่มอุทาน แล้วจึงรีบวิ่งออกไปนอกบ้านทันที เมื่อเห็นอีกฝ่ายเริ่มไอเบา ๆ ด้วยความหนาวของอากาศปลายเดือนธันวาคมเช่นนี้

   “ริวจิ! มาถูกได้ไง แล้วมายืนรอตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ...”

   เมื่อออกมาเผชิญหน้าร่างสูงที่ด้านนอก เด็กหนุ่มก็ทำเป็นโวยวายใส่ แม้ท้ายประโยคน้ำเสียงนั้นจะเบาลงด้วยความเป็นห่วง เมื่อเห็นสีหน้าซีด ๆ ของชายคนรัก เขาเป็นชายหนุ่มที่ดูมีอายุมากกว่าริคุราวห้าหกปี ใบหน้าคมสันหล่อเหลา สวมสูทภูมิฐาน ท่วงท่าที่ยืนก็ดูสง่างามและมีบุคลิกชวนมองทีเดียว

   “พอดีฉันจำชื่อโชเฮได้ คนที่นายเคยเล่าให้ฟังว่าเป็นเพื่อนบ้านแล้วสนิทกันเหมือนพี่น้อง ฉันเลยโทรหาไปที่บ้านของนาย ก่อนจะถามเขาถึงที่อยู่ปัจจุบันของพี่ชายนายคนนี้ยังไงล่ะ จากนั้นฉันก็คิดว่าจะยืนรอจนกระทั่งนายจะออกมาเอง”

   คำพูดพร้อมรอยยิ้มน้อย ๆ ที่ดูเหมือนไม่ได้ติดใจอะไรกับคำพูดเอาแต่ใจที่ผ่านทางโทรศัพท์ของตนก่อนหน้า ทำให้ริคุใจอ่อนและแทบจะหายโกรธอีกฝ่ายไปเรียบร้อย

   “บ้า ... แล้วถ้าฉันเกิดอยากค้างคืนที่นี่ขึ้นมาเล่า นายไม่ต้องยืนรอยันเช้าหรอกหรือไง”

   “ก็ช่วยไม่ได้นี่นา คราวนี้ฉันเองก็ผิด ที่รับปากแล้วทำไม่ได้”

   ถ้อยคำยอมรับผิดนั้น ทำให้ทิฐิที่มีของเด็กหนุ่มหายไปจนหมด และยอมรับว่าความจริงแล้วเรื่องนี้ เขาเองก็มีส่วนผิดอยู่บ้างไม่น้อย

   “ฉันก็ผิดเหมือนกัน ที่โมโหแล้วพาลใส่นายแบบนั้น ทั้งที่ก็รู้ว่านายงานยุ่งขนาดไหน”

   “ถ้าเข้าใจกันดีแล้ว ก็รีบกลับไปปรับความเข้าใจกันที่อื่นจะดีไหมครับพี่ชาย จะได้ไม่รบกวนเวลาในคืนคริสต์มาสของชาวบ้านเขา”

   บรรยากาศหวานซึ้งที่เริ่มก่อตัวขึ้น จู่ ๆ ก็ต้องสะดุดลง เมื่อเสียงเล็ก ๆ ที่แฝงความรำคาญ ดังโพล่งขัดขึ้นมา ทำเอาริคุและชายหนุ่มอีกคน  หันขวับมาทางคนพูดทันที

   “เฮ้ย! ไคริ พูดแบบนั้นได้ยังไง เอ่อ ขอโทษทีนะครับที่เสียมารยาท”

    โชเฮหันไปดุเด็กชาย แล้วรีบโค้งขอโทษคนรักของริคุ ซึ่งยิ้มน้อย ๆ  รับการขอโทษนั้น ส่วนริคุเองนั้น มองไคริกับโชเฮ แล้วก็นึกขึ้นมาได้ แล้วจึงหัวเราะเสียงดัง ก่อนตบแขนของชายหนุ่มที่เขานับถือเหมือนพี่ชายคนหนึ่ง

   “อ่ะ ... จริงสิ ผมก็ลืมนึกไป ขอโทษที เชิญตามสบายเลยนะครับ พี่โชเฮ  แต่อย่าหักโหมเกินไปล่ะพี่  ผมเป็นห่วงสุขภาพ  ทั้งพี่ ทั้งไคริคุง เลย

ล่ะนะ”

    โชเฮที่เจอกับคำพูดแซวแบบนั้นเข้า ถึงกับหน้าแดงน้อย ๆ ด้วยความอาย เขาดุใส่ริคุแก้เขิน แล้วจึงหันไปดุไคริอีกคน

   “เดี๋ยวเถอะ ตามสบายอะไรกันเจ้าเด็กตัวแสบนี่!  เธอก็เหมือนกันไคริ อย่าไปพูดอะไรแปลก ๆ ให้ชาวบ้านเข้าใจผิดสิ”

    ทว่าแม้จะโดนดุ แต่ไคริกลับยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ แถมยังดึงมือโชเฮเข้าบ้านโดยไม่สนว่าคนอื่นจะมองพวกตนยังไง โชเฮยิ้มแห้ง ๆ ให้กับคนรักของริคุ แล้วเดินตามเด็กชายเข้าไปอย่างเสียไม่ได้ ชายหนุ่มคนนั้นเงียบสักพัก แล้วหันมาทางเด็กหนุ่มคนรักของตนบ้าง

   “เด็กคนนั้น เป็น...นั่น ของเขางั้นหรือ?”

   ริคุหัวเราะอย่างขำ ๆ พลางยักไหล่แล้วตอบ

   “ใช่ ... น่าทึ่งใช่ไหมล่ะ”

    อีกฝ่ายมองไล่หลังคนที่ปิดประตูบ้านไปแล้ว และจึงหันกลับมาทาง ริคุพลางยิ้มน้อย ๆ

   “อืม ... ก็ดี  เขามีคนรักแล้วแบบนี้ก็ดี ฉันจะได้ไม่หึงเวลานายพูดถึงเขาอีก”

   คำสารภาพที่เพิ่งเคยรับรู้ ทำเอาเด็กหนุ่มรู้สึกแปลกใจและตกใจอยู่มากทีเดียว

   “นายหึงพี่โชเฮด้วยงั้นเหรอ ฉันก็บอกแล้วไงว่าสนิทกันเหมือนพี่น้องแท้ ๆ”

   “ฉันหึงผู้ชายทุกคนที่เข้าใกล้นายทั้งนั้นนั่นล่ะ”

   คำตอบจากร่างสูงทำให้คนฟังชะงัก หน้าแดงน้อย ๆ แต่ก็แกล้งทำเป็นหันไปทางอื่น แล้วบ่นกลบเกลื่อน

   “เหอะ บ้าชะมัด”

   ริวจิยิ้มน้อย ๆ  รู้นิสัยอีกฝ่ายดีว่าเป็นเช่นไร เขาก้มมองนาฬิกาข้อมือ แล้วบอกกับเด็กหนุ่ม

   “ไปกันได้แล้วริคุ ฉันโทรจองห้องสวีทโรงแรมไว้แล้ว”

   ริคุหันกลับมาทางริวจิ พร้อมกับทำหน้างง ด้วยความสงสัย

   “ห้องสวีท? จองทำไม?”

   คนฟังยิ้ม เป็นรอยยิ้มที่คนมองต้องขมวดคิ้ว เพราะมันดูไม่เป็นมิตร และมีนัยแอบแฝงอย่างน่าสงสัยอยู่มากทีเดียว แต่แล้วคำตอบของเจ้าตัวที่ตามมา ก็ช่วยเฉลยข้อข้องใจให้เด็กหนุ่มได้อย่างหมดสิ้น

   “ไม่น่าถาม ... ก็จะชดเชยที่ผิดสัญญาให้คืนนี้ทั้งคืนไงล่ะ”

    ริคุกลืนน้ำลายลงคอ แล้วทำเป็นเปลี่ยนเรื่องกลบเกลื่อนแทนทันที

   “ง่า ....พอดี ฉันนึกได้ว่า มีธุระจะพูดอะไรกับพี่โชเฮสักหน่อยน่ะ”

   ดูเหมือนว่าริวจิเองนั้นไม่คิดจะยอมตามน้ำคำกลบเกลื่อนของอีกฝ่าย เขายิ้มเย็นขู่ แถมยังจับบ่าของเด็กหนุ่มแน่นไม่ให้หนีเข้าไปในบ้านของ โชเฮอย่างที่ตั้งใจไว้อีกด้วย

   “ไม่ต้องเปลี่ยนเรื่อง อีกอย่าง เจ้าหนูนั่นไม่ยอมให้นายเข้าไปขัดจังหวะเขาแน่ มองตาก็รู้แล้ว”

    ริคุขมวดคิ้วยุ่งกับคำพูดของคนรัก แล้วผลักอกอีกฝ่ายที่ทำท่าจะกอดเขาออกไปห่าง ๆ

   “อย่าไปยัดเยียดความคิดหื่นกามของตัวเองให้เด็กสิ!”

   ริวจิมองคนรักที่อ่อนวัยกว่าของตน แล้วถอนหายใจเบา ๆ  ก่อนจะตอบออกไปอย่างที่ตัวเองคิด

   “นายนี่นะมองคนไม่เป็นเอาเสียเลย  เด็กคนนั้นน่ะมีแววนะ โตขึ้นต้องเป็นผู้ใหญ่ที่ ‘ดี’ แน่ ๆ”

   เจ้าตัวเน้นคำว่าดี เป็นพิเศษ แสดงให้เห็นความหมายว่ามันต้องมีอะไรแอบแฝง ริคุหน้าแดงน้อย ๆ เริ่มพอจะเข้าใจในสิ่งที่คนรักต้องการจะบอก เขาทุบอกของริวจิเบา ๆ แล้วบ่นใส่

    “ตาแก่ลามก ...”

   ริวจิหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ แล้วจึงโน้มใบหน้าลงไปกระซิบข้างหูของอีกฝ่าย

   “หึ ... ไปกันได้แล้ว เกรงใจเจ้าของบ้านเขาหน่อย เขาจะใช้เวลากับคู่รักเขาบ้าง นายก็ดันมาขัดจังหวะเสียอย่างนั้น”

   “ความผิดฉันคนเดียวหรือไง!”

   ริคุที่ทั้งอายทั้งฉุนตวาดลั่น ร่างสูงสั่นศีรษะอย่างระอา แต่ก็อดยิ้มด้วยความเอ็นดูไม่ได้

   “อืม ๆ ฉันผิดเอง บอกแล้วเดี๋ยวจะชดใช้ให้ทั้งคืน”

   “ไม่เอาโว้ยเจ้าบ้า! อ๊ะ ปล่อยนะ ฉันเดินเองได้!”

   เสียงโวยวายค่อย ๆ หายไป โชเฮถอนหายใจพิงประตูอย่างโล่งอก แล้วก้มมอง ร่างเล็กที่กำลังสนุกกับการปลดกางเกงของเขาออก และจัดแจงช่วยปลุกเร้าอารมณ์ส่วนกลางลำตัวของเขาให้ตื่นตัวขึ้นเรื่อย ๆ

   “ไคริ ... นี่มันหน้าประตูบ้านนะ”

   โชเฮบอกอย่างเหนื่อยใจ แต่ร่างเล็กซึ่งไม่สนถึงความลำบากใจของอีกฝ่ายแม้แต่น้อย เงยหน้ามายิ้มหวานส่งให้เขาแทน

   “ก็ล็อกซะก็ไม่มีใครเปิดเข้ามาเห็นแล้วนี่ครับ ไม่เห็นเป็นไรเลย”

   เด็กชายบอกพลางยิ้มหวานยั่ว ทำเอาคนมองต้องถอนหายใจอีกครั้ง แล้วเปรยบ่นเบา ๆ

   “เลิกมีอารมณ์ไม่เลือกที่แบบนี้ได้แล้วนะ”

   คนฟังค้อนขวับเข้าให้แล้วโต้กลับอย่างไม่ยอมแพ้

   “ไม่เลือกที่ที่ไหน ผมอุตสาห์ดึงคุณเข้ามาในบ้านแล้วนะ  ไม่จูบโชว์ไล่สองคนนั้นไปก็ดีเท่าไหร่แล้ว”

   “เด็กแก่แดด”

    โชเฮพึมพำบ่น ไคริเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่าย แล้วจับเสื้อชายหนุ่มดึงขึ้นมาพลางบอกกับเขาอย่างเอาแต่ใจสมวัยตัวเอง ที่นาน ๆ จะเป็นสักครั้ง

   “คุณโชเฮผิดเองนะที่ไม่มีเวลาว่างให้ผม ไม่รู้ล่ะ ว่างแล้วนี่นา ชดเชยผมคืนมาด้วยนะ”

   “ชดเชย … ยังไง” 

    ชายหนุ่มถามด้วยความสงสัย ชักรู้สึกถึงลางสังหรณ์ไม่ดีบางอย่างที่เริ่มก่อตัวขึ้นในตอนนี้

   “คืนนี้ทั้งคืนไงล่ะ” 

    คำตอบที่ได้รับตามมาทำเอาโชเฮเผลออุทานออกมาอย่างลืมตัว

   “หา!?”

   “ไม่ยอมให้นอนก่อนแน่…. ”

    ไคริบอกพลางยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ชนิดที่ทำให้คนสูงวัยกว่าต้องถอนหายใจยาว อย่างเหนื่อยอ่อน

   “ไคริ ... ฉันเพิ่งปั่นต้นฉบับเสร็จนะ ยังไม่ได้นอนพักสักนิด ...อืม”

    เสียงครางดังขึ้นเบา ๆ เมื่อมือเล็ก ๆ เริ่มที่จะเกาะกุมและเคลื่อนไหวในส่วนที่ตื่นตัวของตนอีกครั้ง

   “ถ้าอย่างนั้นคุณก็นอนเฉย ๆ เดี๋ยวคืนนี้ผมอยู่บนเองก็ได้”

   “เด็กบ้า ...  อา ... พอก่อนไคริ”

    โชเฮร้องห้าม เพราะการที่ต้องมายืนเปลือยส่วนล่าง รับลมหนาวหน้าประตูบ้านแบบนี้ มันทำให้เขารู้สึกแปลก ๆ พิกล แต่เด็กน้อยที่กำลังสนุกกับช่วงล่างของเขา ดูเหมือนจะไม่ยอมฟัง แถมยังแกล้งเข้าให้อีก

    “โอ๊ย! อย่ากัดสิ!”

    เสียงหัวเราะในลำคอเบา ๆ ของไคริ ทำเอาโชเฮนึกหมั่นไส้อีกฝ่ายขึ้นมาตงิด ๆ แล้วจึงสบถในใจกับชะตากรรมของตัวเองขึ้นมา

   ‘…เฮ้อ! ฉลองคริสต์มาสกับปีศาจน้อยแบบนี้ พระเจ้ากลั่นแกล้งแท้ ๆ เลยฉัน!…’

.... END ....

มาแล้วค่ะ ขอโทษทีนะคะ เอามาลงช้าไปหน่อย พอดีเพิ่งปั่นนิยายเรื่องหลักที่เขียนอยู่จบ เลยต้องเคลียร์อะไรหลายอย่างหน่อย

หลังจากนี้ก็คงไปอัพคุณตำรวจยอดรักได้ตามปกติ



แล้วก็อยากสำรวจความต้องการสักนิด สำหรับเรื่องคุณอาที่รัก ว่ามีนักอ่านอยากเก็บในรูปแบบหนังสือทำมือไหมคะ?



พอดีเรื่องนี้ปัดเคยปริ้นท์ในรูปแบบทำมือมาแล้ว 1 ครั้ง เมื่อนานมาแล้ว แต่เปิดจอง-ขาย เฉพาะบอร์ดที่เล่นอยู่

ถ้ามีคนสนใจ ปัดจะรีปริ้นท์อีกรอบ โดย เปลี่ยนปกใหม่ +แก้ไขคำผิด ที่มีหลุดออกมาบ้าง (แต่ไม่มาก) พอดีไฟล์ต้นฉบับเก่าที่ทำเตรียมไว้พร้อมพิมพ์ หายไปกับการล้างเครื่อง (ไม่รู้ไปเก็บไว้ไหน) แต่ก็มีไฟล์เวิร์ดเนื้อในสำรองอยู่ (แต่ไฟล์ปกหายเกลี้ยง)



แจ้งไว้ได้นะคะ ถ้ามีคนสนใจก็จะเปิดขายอีกรอบ (ราคาคาดว่าคงจะเท่ากับพิมพ์ครั้งแรก คือ 150 บาท )

*ตอนแรกว่าจะฟรีค่าลงทะเบียน แต่พอไปคำนวนราคาที่ร้าน มันขึ้นมาอีกเกือบยี่สิบบาททีเดียว (สงสัยกระดาษขึ้นราคา - -*) ถ้าจัดทำคงต้องรบกวน เรื่องค่าส่งเพิ่มนะคะ ขออภัยในความไม่สะดวก - -.



โดยเนื้อหาข้างในก็จะมี เนื้อเรื่องหลักทั้งหมด 6 ตอน / ตอนพิเศษ 3 ตอน (ทั้งหมดลงในเล้าให้อ่านแล้ว)

และ บทเสริมอีก 1 ตอนยาว (ที่ไม่ได้ลงในบอร์ดใด ๆ แม้แต่บอร์ดเก่าที่เคยลงเรื่องนี้)

 

ถ้ามีคนสนใจจะมาอัพเดทเนื้อหาเรื่องการสั่งจองอีกครั้งค่ะ

 


ป.ล. ขอบคุณสำหรับทุกคอมเมนต์ที่เมนต์ให้กับนิยายเรื่องนี้ค่ะ  ทำให้คนเขียนมีกำลังใจที่จะโพส และเตรียมแต่งเรื่องต่อไป มาลงเล้าได้มากทีเดียว (กลัวสุดก็คือ แปะนิยายแล้วไม่มีคนอ่าน คนเมนต์นี่ล่ะค่ะ --.) 



ขอบคุณนะคะ 





ป.ล. (อีกรอบ) รูปภาพอิมเมจน้องไคริกับโชเฮที่เอามาลงน่ารักดีค่ะ  ของปัดก็มีอิมเมจรูปเหมือนกัน แต่น่ากลัวจะเอามาลงไม่ได้ เพราะมันติดเรต หุ ๆ

[Red_sister]

 

ฮ่า มาอ่านและ สนุกทุกตอนพิเศษ 5555

[anajulia]

ไคริของป้าน่ารักตามเคย กึ๋ยๆๆๆๆ

[b27072010]

มีคู่รักเพิ่มขึ้นอีก 1 คู่แล้ว

แต่ไครินี้ซิหื่นตลอดเลยนะ

[Cha Ris Ma]

 
น่ารักดีตอนนี้มีหึงกันแบบน่าหยิก

[roseen]

 :L1:สนุกดี

[rellachulla]

ร้ายยยยย กาจจจจ มากอิหนูไคริ
ฮ่าๆ

[Rockstar]

ห...หื่น จริงๆเลยเด็กคนนี้ โตขึ้นต้องเป็นผู้ใหญ่ที่ดีแน่ๆ ฮ่าๆๆๆ
โชเฮ ทำอะไรไม่ได้เลยจริงๆ แพ้ทางความหื่นของเด็กหมดเลย

[aim]

ปีศาจน้อยนี่มันตัวแสบ แถมหื่น จริง ๆ ไม่อยากคิดโตขึ้นนี่จะหื่นขนาดไหน

อยากถามว่าทำหนังสือจะมีเรื่องหลักแค่ 6 ตอนเองหรอ  ให้จบก่อนค่อยทำก็ได้ รอซื้ออยู่จ๊ะ

[JJHJJH]

ไคริปีศาจน้อย อิอิ

[Xenon]

ปีศาจน้อยนี่มันตัวแสบ แถมหื่น จริง ๆ ไม่อยากคิดโตขึ้นนี่จะหื่นขนาดไหน

อยากถามว่าทำหนังสือจะมีเรื่องหลักแค่ 6 ตอนเองหรอ  ให้จบก่อนค่อยทำก็ได้ รอซื้ออยู่จ๊ะ

ก็หกตอน + ตอนพิเศษ อีก 3 (ที่ลงในเล้า) + ตอนเสริมที่เป็นบทสรุปปิดท้าย(ไม่ได้ลงตามบอร์ด)  ก็จบแฮปปี้เอนดิ้งพอดีนั่นล่ะค่ะ  ^ ^"
เรื่องนี้แต่งจบนานแล้วค่ะ และที่จะทำมือ นั่นหมายถึง รีปริ้นท์ค่ะ ^ ^ แต่ถ้าไม่มีใครสนใจก็ไม่รีค่ะ เพราะเคยพิมพ์ไปแล้วรอบนึง  

นิยายเรื่องนี้ไม่ยาวมาก ขนาดเล่มก็เท่าพ็อคเกตบุคทั่ว ๆ ไปน่ะค่ะ  อืม... ราว 150 กว่าหน้าได้มั้งคะ

[Shock_n2n]

สงสัยจะเป็น ผู้ใหญ่ ที่ดี จริงๆนะ แบบนี้
อิอิ

[jimmyjimmy]

   ไคริ หนู หื่นนนนนนนนน 

แถมดีกรี ความ หวง หึง ก้อเกิน 100%

ชักจะสงสาร คุณโชเฮ แล้วดิ

กลัวจะเป็นโรค หัวใจ วาย คา อก