Chapter 59
“แม่ครับ ราชกลับมาแล้วครับ”
“ไหนมาให้แม่หอมหน่อยสิลูก ฟอด…ฟอด…ชื่นใจจังเลย” ครุฑราชในตอนนี้อายุได้หกขวบกว่าๆ ได้แต่ยืนยิ้มกริ่มพร้อมกับนัวเนียผู้ให้กำเนิดของตัวเอง
“คุณพ่อกลับมาแล้วลูก ไปรับพ่อหน่อยไป” เด็กน้อยอายุหกขวบพยักหน้ารับก่อนจะเดินออกไปหน้าบ้านเพื่อต้อนรับผู้ให้กำเนิดอีกคนหนึ่ง วารินทร์ได้แต่ยืนยิ้มอย่างอารมณ์ดีก่อนจะหันกลับไปเตรียมอาหารต่อ
หลังจากเหตุการณ์ในการลักพาตัวครุฑราชในวันนั้น และการแผลงฤทธิ์ของครุฑราช ทำให้ลดากลายเป็นเศรษฐีที่เป็นอัมพาตในเวลาเดียวกัน สุดาได้แต่เวทนาแต่ก็ทำอะไรไม่ได้มากนัก ได้แต่จ้างคนเฝ้าดูแลอย่างใกล้ชิด โดยมีคนจากวายุเทพคอยแวะเวียนไปเยี่ยมเยียนบ้างเป็นบางโอกาส ยกเว้นแต่วารินทร์ที่ไม่เคยคิดแม้แต่จะก้าวขาเข้าไปใกล้บริเวณที่ลดาอยู่อาศัย แต่ก็ไม่มีใครกล้าพูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้
“อึบ…ฟอด สวัสดีครับ วันนี้ราชเป็นเด็กดีหรือเปล่าครับ” พายุอุ้มเด็กชายขึ้นเข้ากับร่างกายที่ยังคงกำยำเสมอต้นเสมอปลาย แม้เวลากาลเวลาจะผ่านไปมากกว่าหกปีแล้วก็ตาม
“ราชเป็นเด็กดีเสมอครับคุณพ่อ…แต่ตอนนี้ราชอยากหาคุณแม่แล้ว เราไปหาคุณแม่ด้วยกันนะครับ”
“ได้สิครับลูก พ่อก็คิดถึงคุณแม่เหมือนกันครับ” พายุพูดแหย่ลูกตัวเอง เพราะ…
“ไม่ได้ครับ!!! ราชไม่ให้คุณพ่อคิดถึงคุณแม่ คุณแม่เป็นของราชคนเดียว” ครุฑราชโต้กลับเสียงดัง…สิ่งหนึ่งในตัวครุฑราชที่น่าแปลกและทุกคนในบ้านก็รับรู้ดีคือ ครุฑราชหวงวารินทร์มากแม้แต่กับพายุที่เป็นพ่อ เคยมีเหตุการณ์ที่มีคนพยายามจะจีบวารินทร์ เมื่อครุฑราชสังเกตเห็นเข้า ชายคนนั้นก็ถูกงูฉกพร้อมกับโดนนกไล่จิกไปพร้อมๆกัน และแน่นอนวารินทร์ค่อนข้างหนักใจกับปัญหานี้ แต่พายุดูจะสะใจเสียมากกว่าที่ลูกคอยปัดเป่าพวกแมลงหวี่แมลงวันให้ไปให้พ้นห่างจากเมียสุดที่รักของเค้า
“คุณอยากทานอะไรเป็นพิเศษไหม” เมื่อพายุก้าวขาเข้ามาในครัว วารินทร์ก็เอ่ยถามทันที แต่ก่อนที่พายุจะได้ตอบอะไร เสียงเล็กๆก็ดังขัดขึ้นเสียก่อน
“ราชอยากทานหมูทอดกระเทียมฝีมือคุณแม่ครับ”
“แม่ทำไว้ให้แล้วไงครับ” วารินทร์ชี้ไปยังจานขนาดใหญ่ที่จัดจานอย่างสวยงาม แต่ก็ยังไม่วาย…
“งั้นราชอยากทานขนมจีบก็ได้ครับ” วารินทร์ได้แต่ส่ายหน้าอย่างอ่อนใจกับนิสัยหวงในตัววารินทร์จนเกินพอดีของครุฑราช
“ผมทานอะไรก็ได้ครับ ขอแค่ทานกับคุณ ฟอดดดดดด” พายุเดินเข้าไปกอดวารินทร์ หอมแก้ม และปลายตามองปฏิกิริยาของลูกตัวเอง ซึ่งก็เป็นไปตามคาด ครุฑราชยืนเบะปากจะร้องไห้อยู่เนืองๆ พายุจึงยอมหยุดแกล้งลูกตัวเอง
“โอ๋ๆ ไม่ร้องนะครับ พ่อก็รักครุฑราชคนนี้เหมือนกัน” พายุผละออกจากตัววารินทร์และจัดการอุ้มครุฑราชขึ้นแล้วกลับไปกอดกับวารินทร์อีกครั้งหนึ่ง ซึ่งเป็นภาพที่ให้ความรู้สึกอบอุ่นแบบครอบครัว
“อะไรกันละเนี่ย ครอบครัวสุขสันต์แต่หัววันเชียวนะ”
“นั่นสิ คิดถึงสมัยก่อนจังเลยเนอะคุณ”
“เพี๊ยะ!!! บ้า คุณนี่พูดอะไรอายลูกอายหลานมันบ้าง” สุดาพูดจบก็เดินเข้ามาถามไถ่ถึงงานในบริษัทพร้อมกับเล่นกับหลานรักไปด้วย โดยวารินทร์ก็ปลีกตัวออกไปเตรียมโต๊ะอาหารให้พร้อมเพื่อจะได้ทานข้าวเย็นกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา
“วันนี้ก็อร่อยเหมือนทุกวันเลยครับคุณแม่” หลังจากอาหารเย็นคำแรกเข้าปาก ครุฑราชก็พ้นคำชื่นชมฝีมือของมารดาตัวเองออกมาทันที
“หืม ถ้าอร่อยก็ต้องทานเยอะๆนะครับ น้องราชจะได้โตเร็วๆ”
“ครับคุณแม่” ช่วงเวลาการทานอาหารผ่านไปอย่างผ่อนคลายพร้อมกับเสียงพูดคุยเป็นระยะๆ จนกระทั่งทุกคนแยกย้ายกันไปพักผ่อนตามอัธยาศัย วารินทร์จึงพาครุฑราชขึ้นห้องเพื่อทำความสะอาดร่างกาย
“ให้แม่อาบน้ำให้ไหมลูก”
“ไม่เอาครับ ราชจะอาบน้ำเอง”
“เก่งมากครับ งั้นแม่เอาชุดนอนวางไว้ให้ที่ปลายเตียงนะครับ”
“ครับ” พูดจบครุฑราชก็เข้าวิ่งเข้าห้องน้ำเพื่อชำระคราบไคลตามร่างกายจนสะอาดหมดจดก่อนจะออกมายืนตรงหน้าของวารินทร์เพื่อให้แต่งตัวให้
“แอ๊ดดดด…คนเก่งอาบน้ำเสร็จแล้วหรอ พ่อมาส่งเข้านอนครับ”
“ครับคุณพ่อ” ครุฑราชกระขึ้นไปนอนตรงกลางเตียงพร้อมกับตบที่นอนทั้งสองข้างเพื่อให้วารินทร์และพายุนอนกล่อมตัวเองคนละข้างจนกว่าตัวเองจะหลับ
“คุณแม่ครับเกาหลังราชหน่อย” ครุฑราชพลิกตัวเข้าหาอ้อมกอดวารินทร์ทันที เพื่อให้วารินทร์เกาหลังตัวเองได้ถนัด พายุก็ช่วยกล่อมอีกแรงโดยการตบก้นเบาๆจนกระทั่งครุฑราชหลับไปจริงๆ
“คุณ…ลูกหลับแล้ว เรากลับห้องกันเถอะ” พายุพูดชวนวารินทร์ด้วยคำพูดธรรมดา แต่สายที่มองมานั้นไม่ได้ธรรมดาอย่างคำพูดเลย
“ฟอด แม่รักราชนะครับ” วารินทร์จัดการห่มผ้าให้ครุฑราชก่อนจะพาตัวเองออกจากห้องนอนของลูกแล้วเดินกลับห้องตัวเองโดยมีพายุเดินนำหน้า
“คุณอาบน้ำก่อนเลยนะวารินทร์” พายุบอกวารินทร์พร้อมกับปลดเครื่องแต่งกายออกอย่างไม่รีบร้อน วารินทร์ก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรกับลำดับการใช้ห้องน้ำอยู่แล้ว จึงเข้าไปจัดการร่างกายของตัวเองก่อน
วารินทร์อาบน้ำสระผมไปได้ครู่หนึ่ง ก็รู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างกำลังใกล้เข้าตัวเค้า แต่ไม่ทันที่จะหันกลับไปมองก็ถูกมือปริศนาโอบเอวไว้พร้อมกับจมูกของใครบางคนคลอเคลียอยู่แถวซอกคอระหงษ์ของตัวเอง ทำให้วารินทร์เกิดอาการขนลุกอย่างช่วยไม่ได้แต่ก็ไม่ได้ห้ามปรามการกระทำของพายุ
“อ๊าาาา เบาหน่อยพายุ”
“ซื้ดดดดดดดดดด คุณกำลังทำให้ผมคลั่งนะ”
“อื้ออออ…อ๊ะ…แล้วชอบหรือเปล่าล่ะ” วารินทร์ช้อนตามองพายุอย่างเชิญชวน หลังจากนั้นครู่เดียวร่างของวารินทร์ก็ถูกยกขึ้นแล้ววางลงหน้ากระจก ริมฝีปากของทั้งสองประกบเข้าหากันอย่างโหยหาแต่ก็คุ้นเคยกันเป็นอย่างดี
“ผมจะเข้าไปละนะ…ซี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด อ่าาาาาา ทำไมแน่นขนาดนี้” วารินทร์กอดคอพายุแน่นเพื่อพยุงร่างตัวเองให้ทรงตัวอยู่ได้แม้ว่าจะมีบางอย่างบุกรุกเข้าไปในร่างกายของตัวเอง หลังจากนั้นครู่หนึ่งวารินทร์ก็เอ่ยปากบอกกับพายุว่า…
“พายุ…ไปที่เตียง” สิ้นเสียงกระเส่าของวารินทร์ ร่างบางก็ถูกยกย้ายไปยังสถานที่ๆต้องการ แต่ในขณะเดียวกันพายุก็ยังไม่ได้หยุดกิจกรรมเข้าจังหวะที่กำลังเข้าได้เข้าเข็ม ร่างของวารินทร์ถูกกระแทกกระทั้นไปตลอดทางจนถึงเตียง คนถูกกระทำได้แต่จิกเล็บลงกับแผ่นหลังของพายุด้วยความเสียวซ่าน
“อ๊าาาาาาาาาา!!! พายุ ตรงนั้น!!! ยะ…หยุดก่อน!!!” วารินทร์กรีดร้องขึ้นด้วยความเสียวจนแทบขาดใจ แต่เหมือนเสียงนั้นจะส่งไปไม่ถึงผู้กระทำ เพราะพายุเร่งกระแทกตอกย้ำจุดเสียวของวารินทร์ จนสุดท้ายสายน้ำขาวสีขุ่นก็พุ่งออกมาจากตัววารินทร์
“แฮ่กๆ พักกะ…ก่อน มะ…ไหมคุณ”
“ทนหน่อยนะที่รัก ผมยังไม่เสร็จเลย” พายุยังคงรังแกวารินทร์อยู่เรื่อยๆตลอดทั้งคืนจนกระทั่งวันรุ่งขึ้นของอีกวันพายุจึงยอมหยุดทำพิศวาสรักกับวารินทร์
“พายุ…ฉันไม่ไหวแล้วนะ” วารินทร์พูดเสียงแหบแห้งด้วยความเหนื่อยล้า ซึ่งไม่เคยมีใครทำให้วารินทร์เหนื่อยเพลียได้เหมือนพายุอีกแล้วบนโลกใบนี้
“ผมจะยอมหยุดก็ได้ครับ…อืม แต่นี่ก็จะเช้าแล้ว คุณนอนพักหน่อยเถอะ เดี๋ยวผมดูลูกเอง” วารินทร์พยักหน้าอย่างจำยอมก่อนจะผล็อยหลับไปในที่สุด พายุเห็นดังนั้นก็จัดการทำความสะอาดคราบกามออกจากตัววารินทร์ จากนั้นก็จัดการชำระร่างกายของตัวเองเพื่อไปดูแลครุฑราชในยามเช้าต่อ
“ลูกชาย…ตื่นหรือยังครับ” ครุฑราชหันมายิ้มแป้นให้กับผู้มาเยือน เพราะจริงๆครุฑราชตื่นตั้งแต่เช้ามืดแล้ว เพียงแต่ยังอยากนอนกลิ้งเล่นอยู่บนที่นอนรอให้ใครบางคนมาเรียกก็เท่านั้น
“ทำไมคุณแม่ไม่มาปลุกราชล่ะครับ”
“คุณแม่นอนพักผ่อนอยู่ครับ ลูกชายอยากทานอะไรตอนเช้าครับ เดี๋ยวพ่อบอกยายทมให้ทำให้”
“ราชอยากทานฝีมือคุณแม่มากกว่า”
“เอาไว้เป็นตอนกลางวันละกันนะครับ ราชไม่สงสารแม่หรอ ตอนนี้แม่เหนื่อยมากๆ นอนยังไม่ตื่นเลยครับ” พายุพยายามเกลี้ยกล่อมลูกชายอยู่นาน จนสุดท้ายครุฑราชก็ยอมทานอาหารเช้าของยายทม
“งั้นครุฑราชอาบน้ำแต่งตัวให้เรียบร้อย เดี๋ยวมื้อกลางวันพ่อพาไปทานข้าวข้างนอกพร้อมกับคุณแม่ดีไหมครับ”
“ครับ” ครุฑราชพยักหน้าก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปจัดการตัวเอง พายุจึงพาตัวเองลงมาข้างล่างเพื่อให้ยายทมเตรียมอาหารเช้าให้กับครุฑราชและคนอื่นๆ
“อ้าว ไอ้วายุมาแต่เช้าเชียว กินข้าวกันมาหรือยัง”
“อรุณสวัสดิ์พี่ชาย ยังไม่ได้กินเลย น้านาเค้าอยากมากินข้าวเช้ากับน้องราช”
“อรุณสวัสดิ์ครับพี่พายุ พี่รินทร์ล่ะครับ” นารินทร์ที่เดินตามหลังมาเอ่ยถามอย่างสงสัย เพราะปกติเวลานี้พี่ชายตัวเองต้องจัดเตรียมอาหารอยู่ในครัวแล้ว
“นอนยังไม่ตื่นน่ะ เพลียมากไปหน่อย” พายุยักคิ้วหลิ่วตาใส่วายุอย่างเจ้าเล่ห์ วายุเข้าใจทันทีว่าพายุต้องการจะสื่ออะไร…นารินทร์ก็เช่นกันและต่อมาไม่นานหน้านารินทร์ก็เห่อแดงเป็นมะเขือเทศเพราะความเขินอาย
“นาหน้าแดงๆนะ ไม่สบายหรือเปล่า” พายุแกล้งหยอกถามนารินทร์ คนถูกถามได้แต่ยู่หน้าก่อนจะเดินหนีเข้าไปในครัว ปล่อยให้พายุกับวายุหัวเราะกันอยู่สองคน
“น้านาครับ ราชคิดถึงจังเลย” ครุฑราชวิ่งเข้าสวมกอดนารินทร์ทันทีพร้อมกับเอาหน้าถูกับท้องของนารินทร์เบาๆอย่างออดอ้อน
“น้านาก็คิดถึงน้องราชครับ วันนี้น้านาจะมาทานข้าวเช้ากับน้องราชด้วยดีไหมครับ”
“ดีสิครับ งั้นเราไปทานข้าวกันเลยนะครับ” ครุฑราชจูงมือนารินทร์เข้าไปห้องอาหารก่อนจะขอให้ยายทมช่วยตักข้าวให้
“อ้าวๆๆๆ ทานไม่เรียกพ่อกับอาเลยนะ ทั้งน้าทั้งหลานเลย”
“มัวรอได้ยังไงครับ น้องต้องรีบทานข้าวนะครับ” ครุฑราชบอกทั้งๆที่เคี้ยวข้าวจนแก้มตุ่ย
“หืม ไปหัดแทนตัวเองว่าน้องมาจากไหนครับ หลานอา”
“ราชไม่ได้แทนตัวเองซะหน่อย ราชหมายถึงน้องในนี้ต่างหาก” ครุฑราชชี้ไปที่ท้องของนารินทร์ก่อนจะทานข้าวต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ต่างกับผู้ใหญ่ที่ค่อนข้างตกจกับคำพูดของครุฑราช
“น้องราชพูดอะไรของหนูเนี่ย น้าจะมีน้องอยู่ในท้องได้ยังไงครับ” นารินทร์ถามด้วยความตกใจแต่ก็พยายามคุมสติตัวเองไว้ให้นิ่งที่สุด
“มีได้สิครับ ราชว่าน้องต้องหิวแน่ๆ น้านาทานเยอะๆนะครับ” วายุ นารินทร์ และ พายุมองหน้ากันเลิ่กลั่กก่อนที่เสียงปริศนาจะดังโผล่มาเสียก่อน
“หลานนาไม่ได้ไม่โกหกหรอก”
“…”
“พี่เองก็เหมือนจะสัมผัสได้เหมือนกัน” วายุวางช้อนลงทันทีก่อนจะหันมามองหน้านารินทร์นิ่งๆ
“พี่วายุอย่ามองนาแบบนี้ นาไม่รู้เรื่อง” นารินทร์บอกเสียงสั่นเพราะกลัววายุจะเข้าใจว่าตัวเองปิดบัง แต่กลายเป็นว่าวายุน้ำตาไหลรินอย่างห้ามไม่อยู่
“พี่ดีใจที่สุดเลยนา…ไอ้พายุ!!! กูจะมีลูกแล้ว!!!” วายุพูดเสียงดังลั่นจนคนทั้งบ้านได้ยิน จากนั้นคำแสดงความยินดีพร้อมกับความตื่นเต้นก็หลั่งไหลเข้ามากระทบหูของทั้งคู่อย่างไม่ขาดสาย และคนที่ดูจะตื่นเต้นที่สุดก็คือสุดาและสุพจน์ที่จะมีหลานคนใหม่มาให้เอ็นดูให้สมใจ
“ทำไมนารินทร์ถึงท้องได้ล่ะคุณ” พายุถามเมื่อได้จังหวะอยู่กับวารินทร์ตามลำพัง
“ฉันไม่อยากจะคิดหรอกนะว่าเป็นเพราะครุฑราชอยากมีน้อง เลยทำให้นารินทร์ท้องได้อย่างปาฏิหาริย์”
“ก็ดีแล้ว…วายุมันก็ดูจะดีใจมาก”
“ก็คงงั้นมั้ง”
“…”
“…”
“วารินทร์”
“…”
“ไม่คิดอยากจะมีลูกอีกสักคนหรอ” สายตาเจ้าเล่ห์ของพายุถูกส่งไปหาวารินทร์อย่างไม่ปิดบัง คนถูกถามนิ่งชะงักไปครู่หนึ่ง
“คนบ้า” วารินทร์หน้าขึ้นสีแดงระเรื่อทันที ซึ่งไม่ได้มีให้เห็นกันบ่อยนัก พายุจึงรีบรุกหนักขึ้นก่อนที่ทั้งคู่จะพากันหายเข้าไปในห้องส่วนตัวอีกครั้งหนึ่งและไม่ได้ออกมาอีกเลยจนเช้าของอีกวัน
อีกด้านหนึ่งของครุฑราชที่ไม่ได้ไปโรงเรียนเพราะวันนี้เป็นวันหยุดก็วิ่งเล่นไปมากับเพื่อนๆในละแวกนั้นโดยไม่ได้เอะใจหรือสงสัยเลยว่าพ่อแม่ของตัวเองหายไปไหน ไม่ใส่ใจแม้แต่คำสัญญาของบิดาที่จะพาไปทานข้าวข้างนอกบ้าน
“ราช พ่อกับแม่นายไปไหนหรือเปล่าวันนี้น่ะ”
“ไม่ไปไหนหรอก แต่คงรับแขกไม่ได้”
“ทำไมล่ะ”
“…” ครุฑราชไม่ตอบเสียเฉยๆ ใครจะคิดว่าเด็กหกขวบอย่างครุฑราชจะรู้ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นภายในบ้าน ทั้งเรื่องของตัวเองและครอบครัว เพียงแต่ทำแกล้งไม่รู้เพื่อไม่ให้ผิดสังเกตหรือดูโตเกินเด็กในวัยเดียวกันก็เท่านั้น
“ไม่รู้เหมือนกัน”
END
จบไปแล้วจ้า สำหรับนิยายเรื่องนี้ ขอทิ้งปมไว้นิดนึงเนอะ อิอิ
บางส่วนของ ภาค ครุฑราช
“คุณรู้ตัวไหมคุณราช คุณมันเห็นแก่ตัวที่สุด ผลั๊ก!!! ผลั๊ก!!!”
“…”
“คุณไม่ควรทำแบบนี้ พ่อแม่คุณจะรู้สึกยังไง ทางที่ดีคุณอย่ามายุ่งกับผมดีกว่า!!!”
“…”
“ผมเกลียดคนแบบคุณที่สุดเลย!!!”
“พูดจบหรือยัง”
“ยัง!!! คุณมันงี่เง่าพูดไม่รู้เรื่อง!!! ไม่รู้จักโตเสียที”
“ผมเบื่อจะฟังคุณเต็มทีแล้ว”
“จะทำอะไร ยะ…หยุดนะ!!!”
“ก็ในเมื่อพูดจากันไม่รู้เรื่อง…ก็คุยกันด้วยภาษากายดีกว่า!!!”
แค่นี้พอเนอะ เปิดตัวเมื่อไรจะแจ้งในเพจนะจ๊ะ ขอบคุณทุกคนที่ติดตามจนตอนสุดท้ายจ้า
โพลล์
หัวข้อ: เสน่ห์หานาคราช Ms.Shizuru Special 1 27/02/2015 P.45 (อ่าน 565758 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก