“ถึงแล้ว มารับด้วย”ผมโทรหามันทันที เพราะมันบอกเองมาถึงให้โทรไม่ต้องนางเอกที่ชอบเกรงใจ
“หาไรกินไปก่อน อีกครั่งชั่วโมง”มันตอบกลับมา พวกผมก็เลยไปนั่งข้างในกัน พักห้องชุดพี่บลูกันอยู่ไม่ไกลจากนี่มาก พี่บลูยังง็องแง็งไม่เลิก ขู่ผมด้วยถ้าไอ้ไผ่มาจะบอก ทำเอาฮาแทนที่จะกลัว สักพักมันก็เดินมา พี่พายสะกิดผมที่กำลังกินข้าวผัดปูจานใหญ่อยู่
“ผัวมึงเดินเป้าเปล่งประกายมาเลย ดูดู”พี่หวายพยักเพยิด ก่อนจะแย่งผมกิน
“อิจฉาของผัวเขาล่ะสิ”ผมก็ลอยหน้าใส่แก ที่เบะปากใส่แบบหมั่นไส้
“รอนานป่ะ”มันเดินมาถึงก็ผลักพี่เจย์ให้ออกและนั่งแทน
“บอกกูก็ลุกแล้ว ถีบมาได้”พี่เจย์บ่นก่อนจะนั่งกระแทกไปโดนพี่บลูที่กำลังจะตักไอติมเข้าปากเลยพลาดไปเข้าจมูกแทน
“ไม่นานหรอก แต่ถ้ามึงมาช้าอีก เมียมึงคงแดกข้าวผัดช้างอีกจานแน่ มึงเลี้ยงให้มันตายอดตายยากไงวะ”พี่หวายพูดประชดใส่ผมแต่แสยะยิ้มให้มัน
“คนมันตะกระ”มันตอบเรียบๆ ยักคิ้วใส่ผมที่เหล่มองมัน แต่ไม่สนใจหันไปกินต่อเดี๋ยวไม่ทันพี่หวาย
“งานมึงเรียบร้อยแล้ว”พี่บลูถามมัน ก่อนจะเรียกเด็ก สั่งเบียร์เพิ่ม
“อืม ถ่ายรูปเก็บรายละเอียดแล้ว กลับไปค่อยเริ่มลงมือทำ อร่อยป่ะ”มันก็พยักหน้าบอก ก่อนจะถามผมเอามือกอดไหล่
“มากกก”ผมบอก หันไปกินต่อ
“มากกว่าขี้ไหม”มันกวนตีนอีก
“ไม่รู้ กูไม่ใช่มึงที่เคยแดก”ผมเลยย้อนมันไป คนกำลังอร่อยเสือกพูดให้จินตนาการ พี่หวายแทบจะสำลอกออกมาเลย กำลังนั่งกินนั่งจิบเบียร์เพลินๆ ผมมองไปก็เห็นยายป้าพิม ตาลุงวัฒน์ ใส่ยศแม่งให้หมด ตามด้วยอีกสี่คนเดินมาทางพวกเรา
“น้องมาถึงนานแล้วเหรอ”เสียงหวานๆเอ่ยทักขึ้น พวกผมก็ยกมือไหว้อย่างไม่ต้องแนะนำเพราะทราบแล้ว
“น้อง คุณพิมถาม”ไอ้ไผ่บอกผมที่นั่งกินต่อ
“อ้าว น้องไม่รู้นิ ขอโทษครับ มาถึงสักพักแล้ว”ผมไม่รู้จริงๆ นึกว่าป้าแกพูดกับไอ้ไผ่ ไม่ได้แอ๊บนะ
“แล้วพักกันที่ไหนล่ะ ที่นี่หรือเปล่า”คุณพิมถามอีก ก่อนจะพยักหน้าให้คนที่เหลือนั่งลง
“เปล่าครับ พักห้องเพื่อน”ไอ้ไผ่เป็นคนบอก ก่อนจะจิบเบียร์
“เหรอ เสียดายจัง แต่ยังไงคืนนี้พาน้องกับเพื่อนมาด้วยนะ เรามีปาร์ตี้แบบกันเอง”คุณพิมรับทราบก่อนจะเชิญพวกผม ที่พยักหน้ารับยิ้มๆ ก่อนจะแนะนำให้รู้จักกัน พี่ไปป์กับพี่รินทร์ คุยสนุกดี พอกับ พี่อาร์ทกับพี่แน็ค ที่เป็นกันเอง ส่วนตาลุงนั่นก็หน้านิ่งแต่มองผมกับไอ้ไผ่เกือบตลอด ส่วนคุณพิมก็มองบ้างแต่ตอนนี้คุยกับพี่บลูอยู่ ไปๆมาๆรู้จักกับพ่อแม่พี่บลูซะงั้น
“ไม่ค่อยได้เห็น ส่วนใหญ่จะเจอคุณพ่อคุณแม่ และพี่สาว น้องบลูซะมากกว่า”คุณพิมพูดด้วยรอยยิ้ม
“ครับ ผมไม่ค่อยชอบไปงานเท่าไร”พี่บลูก็ตอบรับ ส่วนพี่พายก็เฉยๆ คุยกับผม
“ถึงว่า แต่ช่วงนี้ไม่เห็นท่านออกงานเลย”เธอถามต่ออีก
“ให้พี่สาวแทนครับ ท่านอยากพักผ่อนอยู่บ้านมากกว่า”พี่บลูก็ตอบไปอีก ก่อนจะหันไปถามพี่พายว่าเอาอะไรอีกไหม พี่พายก็ส่ายหน้าหันมาสนใจผมต่อ พี่ๆคนอื่นก็คุยกันสนิทอย่างฉับไว มีนัดแนะกินนอกรอบก่อนกลับด้วย
“คุณพิม เราจะไปกันหรือยัง”คุณวัฒน์ที่นั่งเงียบได้สักพักพูดกับคุณพิม ทำเอาคนอื่นเงียบเลยครับ
“คุณไปก่อนก็ได้”คุณพิมตอบแต่ไม่หันไปมอง
“คุณลืมอะไรไปหรือเปล่า ว่าคุณนัดคุณหลินไว้”คุณวัฒน์เอ่ยเตือน ทำเอาคุณพิมหันไปมอง ทำหน้านิดหน่อย
“อืม งั้นขอตัวก่อนนะ คืนนี้เจอกัน”เธอบอกด้วยรอยยิ้มหวาน ตามองไอ้ไผ่ที่พยักหน้ารับเฉยๆ พร้อมกับคนอื่นๆ
“พี่ไผ่”ผมเรียกมันให้หันมา มันเลิกคิ้วใส่”พาไปเข้าห้องน้ำหน่อย”ผมบอกมันก็พยักหน้า
“โตแล้วยังต้องให้พี่พาไปอีกเหรอ”คุณพิมถามยิ้มๆ เอามือกอดอก ผมก็ยิ้มกลับไป
“ครับ บางทีก็อาบน้ำให้ด้วยเลย เน๊าะ”ผมตอบเธอก่อนจะพยักหน้ากับมันเป็นอันรู้กัน รับคำตามกูเดี๋ยวนี้ไม่งั้นกูจะเยี่ยวแม่งตรงนี้แหละ
“อืม ไปยัง”สำเร็จ ยายป้าหุบยิ้มไปเลยก่อนจะเดินไปจริงๆสักที คุณวัฒน์มองหน้าผมกับมันอีกครั้งยกยิ้มด้วย
“จนได้”พี่หวายแม่งพูดขำๆ
“สงสัยคืนนี้จะสนุกว่ะ”พี่เจย์ก็เอามั่ง พี่พายกับพี่บลูอมยิ้ม
“งั้นพี่ก็ขอตัวด้วยเลย ยังไงน้องๆก็ไปนะ”พี่ไปป์ชวนอีกครั้งก่อนจะเดินไปพร้อมพี่รินทร์ที่ทำหน้ายิ้มๆให้ผมกับมัน
“คุณวัฒน์เขม่นนายจังเลย”พี่อาร์ทพูดขึ้นมาหลังจากเหลือแต่พวกเรา
“เขาก็เขม่นนายกับเราเหมือนกันแหละ”พี่แน็คพูดบ้างก่อนจะก้มหัวนิดๆขอบคุณพี่บลูที่รินเบียร์ให้
“นั่นดิ ไอ้ไผ่มึงไปทำอะไรเขาวะ”พี่หวายพูดอย่างเห็นด้วย
“เปล่า กูอยู่เฉยๆ”ไอ้ไผ่บอกด้วยน้ำเสียงเหมือนหน้ามันแหละ
“เราว่าเขาอิจฉานาย เป็นผู้ชายซะเปล่า นิสัยหยุมหยิม อย่างกับผู้หญิง อะไรไม่ถูกใจเหวี่ยงน่าดู เราโดนมาแล้ว”พี่แน็คออกความเห็นก่อนจะพูดเซ็งๆ
“เรื่องอะไร”พี่อาร์ทถามเหมือนไม่รู้มาก่อน
“เรื่องภาพถ่าย เราถามและทำตามที่เขาต้องการแล้วนะ แต่เขาไม่ค่อยพอใจให้เราแก้อยู่นั่นแหละ บอกตามตรงเราอดทนกับคนประเภทนี้ได้ไม่นานหรอก”พี่แน็คพูดแบบเบื่อๆ เหมือนโดนแกล้ง
“แล้วคุณพิมได้ดูหรือยัง”พี่อาร์ทถามอีกเหมือนจะช่วยเสนอแนะ
“เขาคงได้ดูหรอก ถ้าตานี่ไม่นำเสนอ ช่างเถอะ มันผ่านไปแล้ว ทนได้ก็ทน”พี่แน็คพูดปลงๆ
“อย่าคิดมาก”ไอ้ไผ่ตบไหล่บอกพี่แน็คที่พยักหน้ารับ
“เรามีฝีมือ อยู่ไหนก็ไม่ลำบากหรอก”พี่หวายบอกมั่ง แกยิ้มออกมา
“ใช่ พวกใกล้วัยทองก็งี้แหละ”พี่เจย์บอกยิ้มๆ พากันหัวเราะเลยครับ
“ขอบใจนะ ดูพวกนายรักกันดีจัง”แกพูดชมพวกมันหลังจากหัวเราะจนสบายใจแล้ว
“เห็นแล้วก็นึกถึงเพื่อนเหมือนกัน ตอนนี้ก็แยกย้ายทำงานกันหมด นานๆจะได้เจอสักที”พี่อาร์ทก็บอกมั่ง คุยกันสักพักพวกแกก็ขอตัว ไอ้ไผ่พาผมไปเข้าห้องน้ำเรียบร้อยก็ไปห้องพี่บลูกัน
“สวยจังเลย”ผมชมเมื่อเดินไปตรงระเบียงเห็นเมืองพัทยารอบๆ แต่เมื่อก่อนผมว่าสวยกว่านี้นะ ตอนนี้มันดูเจริญแออัดไปหมด แต่คอนโดพี่บลูที่นี่ดีหน่อยไม่อยู่ใกล้ชุมชนจนเกินไป คนไม่ค่อยพลุกพล่าน เพราะเหมือนเป็นที่ส่วนบุคคลเปิดรับเฉพาะแขกวีไอพีเท่านั้น ครอบครัวพี่บลูเป็นหุ้นส่วนที่นี่อยู่พวกเราเลยสบายไป
“กูว่าสายตากูสั้นว่ะ”ผมขมวดคิ้วบอกมัน
“รู้ได้ไง ไปตรวจแล้ว”มันก็ถามกลับ จ้องตาผมด้วย
“กูอยู่นี่มองไม่เห็นกรุงเทพเลย”ผมพูดเสร็จ มันดึงหัวผมทันทีเลย
“เดี๋ยวมึงจะบอดแทน”มันพูดเอามือจิ้มหน้าผากผมด้วย ผมก็หัวเราะ มันเดินมาอุ้มผมทำท่าจะโยน
“เชี่ยะ เดี๋ยวกูร่วงเป็นฝีเฝ้าคอนโด”ผมโวยใส่มัน มือก็เกาะคอไปด้วย แต่ผมเว่อร์ไปงั้นแหละหาเรื่องลวนลามมัน
“เจ้าที่เขาไม่ให้มึงอยู่หรอกแย่งเครื่องเซ่นเขาหมด”มันก็แหย่ผมกลับ
“จวยเหอะ”ผมดึงจมูกมัน”เรื่องไรกูจะอยู่ที่นี่ กูจะเกาะกินสิงร่างมึงนี่แหละ”ผมพูดต่อเปลี่ยนเป็นเข้าเอวมันแทน มันจับผมวางตรงขอบระเบียงแต่มือมันกอดผมแน่นมาก ที่จริงมันมีที่รองรับยื่นออกไปเลยไม่น่ากลัวเท่าไร
“เกาะกูแดกว่างั้นเถอะ”มันกัดจมูกผม ที่ย่นหนีปากมัน
“ก็มึงสัญญาแล้วว่าจะเลี้ยงกูให้ดี ไม่งั้น อื๊อ อื๊อ”ผมกระซิบบอกมันก่อนจะโดนปิดปาก
“ก็เลี้ยงอยู่นี่ไง เคยให้อดไหม หืม”มันก็กระซิบมั่ง”โดยเฉพาะ ทุกดอกเน้นๆเลย หึหึ”จบท้ายหื่นๆ
“จัดดีจริงๆเลยเรื่องนี้ เพลากูมั่งก็ได้ เดี๋ยวดอกกูสึกหมด คริคริ”ผมก็ว่ามันเลยโดนจี๋เอวแต่มือมันก็กอดไว้
“แหม ล่อที่ระเบียงเลยไหมครับคู่เสี้ยน ตลอดนะพวกมึง”เสียงมารขัดขวางคนร่วมรัก เอ้ย คนรักกันดังขึ้น
“หนีไอ้คู่โน้นมาเจอคู่มึงอีก แต่กูสมน้ำหน้าไอ้บลูว่ะ เมียมึงแม่งแสบเด็ก”พี่เจย์เดินมายืนข้างผมมั่ง จุดบุหรี่สูบ มันมองหน้าผมว่าไปทำอะไรไว้ พี่หวายเลยเล่าให้ฟัง มันเขกหัวเข้าให้แต่ก็ขำ
“ฝิ่นไปเล่นน้ำกัน”พี่พายเดินออกมาเรียกผมให้ไปเล่นน้ำกัน ผมหูตั้งเลยจะลงแต่โดนมันแกล้งรัดเอาไว้
“พาย เปลี่ยนชุดเลย”เสียงพี่บลูดังออกมา
“ทำไม มึงจะให้กูใส่ทูพีชไง”พี่พายก็สวนกลับ แกใส่เสื้อยืด กางเกงขาสั้น โชว์เรียวขาขาวจั๊วะ สงสัยชาติที่แล้วถวายตะเกียบคู่กับหลอดนีออน
“กางเกงยาวกว่านี้ไม่มีเหรอ”พี่บลูถามอีก คิ้วขมวดเลย
“มึงจะบ้าไง ใครเขาใส่กางเกงขายาวเล่นน้ำ ไอ้ประสาท”พี่พายด่ากลับ ท้าวเอวด้วย
“ก็ยาวกว่านี้หน่อยสิ”เสียงแกเริ่มเบาลง เมื่อโดนขึ้นใส่มั่ง
“ไม่มี พูดมากกูจะใส่กางเกงในตัวเดียวเล่นแม่งเลย”พี่พายพูดใส่แถมขู่อีก
“เออน่า มันไม่แก้ผ้าเล่นก็บุญแล้ว ไปไป กูก็อยากเล่นน้ำทะเลเหมือนกัน”พี่หวายเลยตัดบท
“กูว่ามึงอยากไปดูบิกินี่มากกว่าว่ะ”พี่เจย์ยักคิ้วว่าอย่างรู้ทัน
“หรือมึงไม่อยาก”พี่หวายถามกลับ
“อยากสิ แหม มึงเป็นหม้อ กูก็เป็นฝา ดูดีจะตาย”พี่เจย์ก็รี่ตามเลย
“ดู เนื้อคู่ หม้อกับฝาเขาวิ่งไปประกบกัน”ผมตะโกนแซวพวกแก ทำเอาฮาแตก
“เด็กเปตร”เสียงตอบกลับมาพร้อมปรี่จะมาเตะผม แต่ผมเกาะไอ้ไผ่แน่นเป็นกันชน มันเลยโดนแทนผมซะ ก่อนจะพากันลงไปเล่นน้ำ ซื้อบอลพลาสติกไล่เตะใส่กัน จนเย็นก็ขึ้นมาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้านอนกันสักพัก ก็เตรียมไปงาน ไอ้ไผ่มันไม่อยากไปหรอกแต่ขัดไม่ได้
“มากันแล้ว ตามสบายเลย”ยายป้าพิมอยู่ในชุดเดรสคล้องคอสีน้ำทะเล ยิ้มรับทันที”เอ้อ ไผ่ เดี๋ยวมากับพิมก่อนนะ พอดีมีคนอยากรู้จักเขาสนใจงานที่ไผ่ทำน่ะ”คุณพิมเดินมาใกล้พร้อมกับบอกมัน
“ครับ”มันก็ตอบรับสั้นๆ หันมามองหน้าผมที่ยิ้มเฉยๆ”เดี๋ยวมา”มันบอกก่อนจะพยักหน้าให้เพื่อนมัน แล้วเดินไปพร้อมคุณพิมไปตรงคนกลุ่มหนึ่งและก็แนะนำ ผมนั่งมองจากมุมนี้รู้สึกว่ายายคุณพิมจะใกล้ชิดมันมาก
“ไม่มีไรหรอก”พี่พายกระซิบบอกผม แกเห็นผมมองไม่วางตาคงกลัวผมจะคิดมาก
“ไม่มีทางด้วย”พี่บลูพูดอีก เอามือจับหัวผมโยกไปมา
“ฝิ่นรู้น่า”ผมบอกก่อนจะกินบุฟเฟ่ที่พี่หวายกับพี่เจย์ไปตักมาให้
“ไง เด็กติดพี่โดนทิ้งเหรอ”เสียงทักผมดังขึ้น ทำให้เงยหน้าขึ้นไปมอง
“คุณลุงก็โดนทิ้งเหมือนกันนั่นแหละ ไม่เห็นมีใครคบเลย”ผมก็พูดกับยิ้มๆให้ดูเหมือนเป็นการแซว แกหุบยิ้มเลย เพื่อนมันก็กลั้นขำ หยิบโน่นกินนี่ปิดปากกันไป
“นี่ ฉันไม่ใช่เพื่อนเล่นนะจะได้มาล้อเลียน”เขาพูดเสียงแข็งๆใส่ พี่บลูเริ่มมองหน้าแล้วครับ
“รู้ครับไม่ใช่เพื่อน และก็ไม่คิดจะเป็นด้วย”ผมก็พูดเรียบๆไม่ยิ้มแล้วเหมือนกัน นิสัยเหมือนที่พี่อาร์ทกับพี่แน็คบอกเลย ผู้ชายอะไร กูเป็นเกย์ยังไม่ขนาดนี้เลย
“เฮ้ย”เขาเริ่มขึ้นเสียงแต่ไม่ดังเท่าไร
“ผมว่าเชิญคุณที่โต๊ะตัวเองดีกว่านะครับ เดี๋ยวผมจัดการน้องผมเอง”พี่พายพูดเรียบๆ
“ปกติน้องผมเขาไม่ใช่เด็กก้าวร้าวอะไรกับใครมาก่อนนะ”พี่บลูพูดพร้อมกับลุกยืนเต็มความสูง ผายมือเชิญเขา ทำให้เขาต้องถอยไปอย่างไม่ค่อยพอใจนัก
“กูบอกแล้วว่าวัยทอง”พี่เจย์พูดตามหลัง
“ดูเขาจะไม่ชอบไอ้ไผ่เอามากๆเลยว่ะ กูว่าต้องเกี่ยวกับคุณพิมแน่นอน”พี่หวายออกความเห็น
“แต่เขาไม่น่าจะมาหาเรื่องไอ้ฝิ่น มันไม่ได้เกี่ยวอะไรด้วยสักหน่อย”พี่พายพูดขึ้นอย่างไม่ชอบใจ
“เกี่ยวสิ เขาคงดูออกว่ามันสองคนเป็นอะไรกันไง”พี่บลูเอ่ยออกมา
“ถ้ารู้แล้วยังจะมาหาเรื่องทำไมวะ ในเมื่อมันไม่ได้สนใจคุณพิมนั่นสักหน่อย”พี่หวายสงสัยอีก
“ไอ้ควายยย ขอกูด่าหน่อยเถอะ”พี่เจย์ด่าก่อนขออีก ส่ายหน้าก่อนจะพูดต่อ”ไอ้ไผ่มันไม่คิด ถ้าต่อมเสือกมึงไม่ผิดพลาด มึงน่าจะดูออกนะว่าเขาสนใจไอ้ไผ่นอกหน้าขนาดไหน ดูสิ มาทำงานไม่กี่วัน เจ๊ดันมันซะขนาดนั้น”
“เออว่ะ กูลืมคิด”แกทำหน้าเหมือนลืมจริง พากันส่ายหน้าเลย
“มีอะไรกัน”ไอ้ไผ่ที่เดินกลับมาถามทันที
“ไม่มีอะไร แค่แหย่ลุงเขานิดหน่อย เสร็จแล้วเหรอ”ผมบอกมันก่อนจะดึงมือให้นั่งลง
“เออ เขามาพูดอะไร”มันพยักหน้ารับก่อนจะถามอีก
“เปล่า กินนี่สิอร่อย กลับไปพี่ทำนะ น้องชอบ”ผมบอกก่อนจะเปลี่ยนเรื่องซะ แต่เรื่องจริงที่ไอ้ยำหอยเชลล์นี่มันอร่อย
“แหวะ พี่อย่างนั้น น้องอย่างนี้”พี่หวายทำเสียงใส่ล้อ ผมก็ยิ้มรับก่อนจะคุยเรื่องอื่นกัน พี่อาร์ทกับพี่แน็คมานั่งด้วย
“สนุกกันไหม ขาดเหลืออะไรบอกนะ เต็มที่”เสียงคุณพิมถามก่อนจะนั่งตรงข้ามกับคู่ผม
“ครับ”
“ขอบคุณครับ”พวกเราก็ตอบรับกันไป
“พี่น้องคู่นี้ไม่ห่างกันเลยนะ”คุณพิมเอ่ยยิ้ม ๆ พวกเพื่อนมันมองหน้าผมสองคนอมยิ้มอย่างรู้กัน จากนั้นก็คุยกันเรื่องอื่น ผมสังเกตเธอเป็นระยะๆ ส่วนใหญ่จะคุยกับไอ้ไผ่ซะมากกว่า นานทีถึงจะหันมาสนใจผม แต่มันก็ตักโน่นตักนี่ให้ผมตลอดเรียกว่าไม่ได้หยุดปากเลย จนมีอยู่ครั้งผมกับยายป้าสบตากันจังๆเลย
“มีอะไรหรือเปล่า มองหน้าฉันขนาดนั้น”จู่เธอก็ถามผมขึ้นมา ทั้งๆที่ผมไม่ได้คิดอะไรเลยนะแค่บังเอิญเท่านั้น มีแต่เธอที่มองผมตลอด
“พูดได้นะ”เธอย้ำด้วยรอยยิ้ม ไอ้ไผ่หันมามองผมที่ทำหน้าเฉยๆ เลิกคิ้วเป็นคำถาม
“น้องเปล่านะ”ผมบอกส่ายหน้าด้วย”จริงๆ”ย้ำอีก
“ก็เห็นว่ามองอยู่เหมือนจะพูดอะไรสักอย่าง พูดมาเถอะ”เธอยังพูดดูดีมีน้ำใจ ไอ้ไผ่พยักหน้า
“ที่จริงก็ไม่มีอะไรหรอก คือ”ผมพูดอ้ำอึ้งก้มหน้าซ่อนแววตา ก่อนจะหันไปยิ้มหวานๆให้คุณพิม”แค่คิดถึงญาติผู้ใหญ่ฝ่ายแม่ที่เรียกว่าป้าน่ะครับ ดูคุณพิมน่าจะรุ่นเดียวกันก็เลยเผลอมองไป ขอโทษนะครับ”ผมพูดจบด้วยความซึ้งใจมาก พวกเพื่อนมันเกือบปล่อยก๊าก พี่สองคนก็เหมือนกันแต่กลั้นไว้ ยายคุณพิมค่อยๆหุบยิ้มทำหน้าแทบไม่ถูกเลย
“ไม่ถือสาน้องนะ น้องคิดถึงป้าจริงๆ”ผมย้ำอีก มองไอ้ไผ่ที่อมยิ้มน้อยๆ ก่อนจะหันไปมองยายพิมที่ปรับสีหน้าใหม่
“เอ้อ ไม่เป็นไรจ๊ะ นึกว่าเรื่องอะไร ฉันไม่ถือหรอก”พูดดีๆก็ได้ป้า เดี๋ยวฟันกร่อนหมด อยู่ดีๆก็มาถามให้พูดซะงั้น”ฉันขอตัวก่อนนะ ตามสบาย”เธอพูดก่อนจะลุกไป
“สัด เอาจนได้ แม่ง”พี่หวายพูดขำๆ
“เป็นไง กูบอกแล้วว่างานเลี้ยงต้องสนุก”พี่เจย์พูดกวนๆ
“อยากถามเองนี่หว่า คนไม่ได้มองก็หาว่ามอง”ผมพูดแบบปากยื่นปากยาวเลย “อย่ามาว่านะ”ผมชี้หน้ามันๆเลยเขกหัวเข้าให้
“นิสัย”มันว่าผมยิ้มๆ และยายป้านั่นก็ไม่กลับมาอีก ฮ่าๆๆๆ สะใจ ผู้หญิงมีไม่กี่เรื่องที่เคือง อายุก็เป็นอาวุธอย่างหนึ่งที่ไม่ถูกโฉลกและถ้าย้ำมากๆ ก็ทำเอาดิ้นพล่านได้ พวกผมไม่ได้อยู่จนงานเลิกหรอก กลับก่อนและรู้สึกได้ว่าคุณพิมมองมาทางพวกผมอีกครั้ง ยิ้มให้ไอ้ไผ่กับเพื่อนๆมันที่บอกลา พอเห็นหน้าผมเธอก็ยิ้ม
“เอาไว้เจอกันใหม่นะจ๊ะ”เธอพูดกับทุกคนแต่มองผมเป็นพิเศษ อยากบอกเหลือเกิน ได้สิครับคุณป้า คริคริ
**********************************************************************************************
ปล.ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้นเพราะไม่มีไง อ๊าคคคโดนคนอ่านถีบ ค่อยมีค่อยไป น้องฝิ่นเขาชิวๆอยู่ ไม่มีความรุนแรงแบบไฮโซเขาจิกกัน ขำๆ ช่วงนี้มาช้าไปบ้างก็อย่าเพิ่งหนีหายกันนะ มีงานเข้าจริงๆจ๊ะ
***เจอกันวันจันทร์จ๊ะ ตอนนี้ยุ่งพอสมควร ขอบคุณที่ยังติดตามกันอยู่จ๊ะ