Rule #9 Be tough as a nail.
ถึงจะบอกว่าแค่ชั่วคราวก็เถอะ
“ช้า”
เสียงเย็นเอ่ยขึ้นทันทีที่เขารีบวิ่งเอาเอกสารที่บริษัทย่อยแฟกส์มาให้ทันทีที่ได้รับ ขวัญข้าวก้มหน้าขอโทษ ในช่วงเวลาที่เขาเป็นเลขาฝึกหัดภายใต้การดูแลของมธุวัน ขวัญข้าวค้นพบสัจธรรมที่ว่า นอกจากคุณมธุวันแล้ว คนรอบของคุณธีรเชษฐ์
เปรียบเสมือนธาตุอากาศสำหรับร่างสูง
จะเป็นอากาศดีหรือเป็นมลพิษ นั่นเป็นสิ่งที่ธีรเชษฐ์จะตัดสินใจอีกครั้ง
ขวัญข้าวรู้สึกว่าที่เขาโดนโขกสับให้ทำงานแทบทุกอย่างต่อจากคุณมธุวันโดยที่ไม่มีเวลาได้เรียนรู้งานน่าจะเป็นเพราะร่างสูงน่าจะยังอารมณ์เสียเรื่องที่ทะเลาะกับเลขาของตน แต่บางครั้งเขาก็แอบสังเกตเห็นร่างสูงนั่งเหม่อ แววตาที่ไร้ความรู้สึกในยามปกติกลับดูเศร้าสร้อย....ราวกับกำลังสำนึกผิด
น่าสงสารจัง...
ร่างเล็กอดคิดไม่ได้ ก่อนจะสะดุ้งเมื่อดวงตาคมตวัดกลับมามองเขาแล้วรีบกลับไปทำงานต่อ
ฮือ...คุณจอมทัพช่วยผมด้วย
หลังจากช่วงบ่ายเมื่อวานที่เขามาเป็นเลขาให้ธีรเชษฐ์ วันนี้คุณมธุวันก็กลับมาแล้ว
ขวัญข้าวไม่เคยคิดว่าตัวเองจะดีใจที่เจอร่างโปร่งขนาดนี้มาก่อนในชีวิต ชนิดที่อีกนิดเดียวร่างเล็กก็แทบจะพุ่งเข้าไปกอดขาของเลขารุ่นพี่แล้วอ้อนว้อนไม่ให้อีกฝ่ายทะเลาะกับเจ้านายไปตลอดชีวิต
แต่มธุวันกลับเดินผ่านห้องของธีรเชษฐ์ไปโดยไม่หยุดมองด้วยซ้ำ แล้วเปิดประตูเข้าไปนั่งในโต๊ะเลขาซึ่งอยู่ภายในห้องของเมฆา
ส่วนขวัญข้าวก็ได้แต่ก้มหน้าก้มตาทำงานต่อไปถึงแม้จะคิดถึงเจ้านายที่แสนใจดีซึ่งไม่เคยแม่แต่จะพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงห้วนสั้นด้วยซ้ำมากก็ตาม
ฮือ...เมื่อไหร่จะถึงพรุ่งนี้เนี่ย
ร่างเล็กเหลือบมองนาฬิกาที่วางอยู่บนโต๊ะอย่างเซ็งจิต นาฬิกาที่บอกเวลาสิบเอ็ดโมงตรงทำให้เขานึกถึงสมัยที่เขายังเป็นเลขาฝึกหัด ร่างเล็กเดินเข้าไปในครัวเล็กๆด้านข้างแล้วเขย่งปลายเท้าเอื้อมหยิบโหลคุ้กกี้ที่ยังคงอยู่ที่เดิมที่เขาจำได้ แล้วเปิดฝาขวดก่อนจะคีบเอาคุ้กกี้ออกมาสามชิ้น แล้วเดินไปชงกาแฟดำ
“หมอก...”
ธีรเชษฐ์เงยหน้าขึ้นมาทันทีที่เห็นจานคุ้กกี้คุ้นตา ก่อนจะชะงักเมื่อเห็นว่าคนที่นำขนมมาให้เขาเป็นเลขาชั่วคราวที่ยืมมาจากจอมทัพ
“ของว่างครับ...”
“ไม่หิว”
ร่างสูงเอ่ยเสียงเรียบ ก้มลงทำงานของตัวเองต่อไป ขวัญข้าวเหลือบมองคอมพิวเตอร์ที่ร่างสูงจ้องอยู่ ก่อนจะกลั้นใจเอาอาชีพของตัวเองไปแขวนอยู่บนเส้นด้าย เอื้อมมือไปปิดโน๊ตบุ๊คส์เครื่องนั้นเพื่อเรียกร้องความสนใจจากร่างสูง
“เธอ!”
ธีรเชษฐ์ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ซึ่งทำให้ขวัญข้าวต้องเงยหน้าจนเกือบคอเคล็ด ร่างเล็กตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว แต่ก็ควบคุมสติของตัวเองไว้ได้
“ตะ…ต้องทานนะครับเดี๋ยวไม่สบาย”
ขวัญข้าวเอ่ยด้วยเสียงที่คิดว่ามั่นคงที่สุดแต่กลับออกมาเล็กและสั่นเครือเหมือนจะร้องไห้ ภาพในตอนนี้เหมือนเขาเป็นหนูแฮมสเตอร์ไม่กลัวตายที่วิ่งดุ๊กดิ๊กเข้าไปกระตุกหนวดราชสีห์โดยไม่มีทางหนีทีไล่ให้ตัวเอง
แต่ธีรเชษฐ์เพียงแต่ส่ายหน้าเบาๆแล้วนั่งกลับลงไป ธีรเชษฐ์เอื้อมมือไปหยิบแก้วกาแฟ ก่อนจะเปลี่ยนใจเอื้อมไปหยิบคุ้กกี้ขึ้นมากัดด้วยแววตาเหมือนที่เขาเห็นเมื่อวาน
ขวัญข้าวไม่รู้หรอกว่าสองคนนี้ทะเลาะอะไรกัน แต่เขาดูออกว่าหากธีรเชษฐ์อยากจะคืนดีกับอีกฝ่ายเต็มแก่แล้ว
ขวัญข้าวได้แต่ภาวนาว่าทั้งสองจะคืนดีกันในเร็ววัน และส่วนที่หนักที่สุดของการเป็นเลขาให้ประธานบริษัทคนนี้ รวมถึงเป็นส่วนที่ทำให้มธุวันอารมณ์เสียง่ายที่สุด จะไม่ปรากฎตัวขึ้นระหว่างที่เขาอยู่ในหน้าที่วันนี้
แน่นอนว่าคนอย่างเขา ขออะไรมีหรือจะได้สิ่งนั้น
“คุณเชษฐ์อยู่ไหน?! พาฉันไปหาเขาเดี๋ยวนี้!!!”
ขวัญข้าวไม่มีสายตาจิตสังหาร หรือรูปร่างสูงโปร่งมาต่อกรกับหญิงสาวที่สูงกว่าเขาเกือบช่วงหัวถึงแม้ไม่มีรองเท้าส้นสูงหกนิ้วที่เธอกำลังใส่ ร่างเล็กจึงทำได้เพียงใช้ร่างกายของตัวเองขวางประตูไว้ ภาวนาไม่ให้อีกฝ่ายลงไม้ลงมือกับเขามากนัก
“ขอโทษครับ..ท่านประธานยังไม่มา แล้วท่านก็สั่งไว้ว่าวันไม่ให้ใครเข้าพบ”
ขวัญข้าวเอ่ยเสียงแหลมเล็ก ไม่ได้มีความน่าเกรงขามเลยซักนิด แต่เลขาตัวน้อยก็เกาะประตูอย่างเหนียวแน่น ไม่เปิดช่องให้หญิงสาวเข้าใกล้ประตูได้
“หึ เนี่ยเหรอ เลขาที่เขาร่ำลือกันว่าเป็นเมียตัวจริงของคุณเชษฐ์ ไหนว่าน่ากลัวนักหนา มีน้ำยาแค่นี้รึไง”
ขวัญข้าวตัวสั่นเป็นลูกนก แต่ยังคงไม่ยอมขยับหนี หญิงสาวเล็งเห็นแล้วว่าเขาไม่สู้คนจริงๆ ถึงได้แสยะยิ้มออกมา มือที่ไว้เล็บยาวแหลมสีแดงตวัดใส่แก้มของเขาจนหน้าหัน ขวัญข้าวยังไม่ทันจะได้รู้สึกเจ็บกับแรงตบก็ต้องร้องออกมาเมื่อรู้สึกถึงแรงกระชากที่ผมตัวเอง กว่าจะรู้ตัวร่างเล็กก็ลงไปนอนกิงกับพื้นเสียแแล้ว
"มานี่! หน็อย...คิดจะเก็บคุณเชษฐ์ไว้กินคนเดียวใช่มั้ยล่ะ คิดว่าทำตัวใสซื่อสตรอเอบร์รี่แบบนี้แล้วฉันจะหลงกลเหรอ ฉันได้ยินเรื่องของแกมาหมดแล้วมารยาแค่นี้หลอกฉันไม่ได้หรอก"
ส้นสูงส้นเข็มกระแทกลงมาบนมือของร่างเล็กก่อนที่หญิงสาวจะโถมกายลงมาใส่เขา ขวัญข้าวได้แต่ยกมือปัดป้องการกระทำของหญิงสาว ไม่ใช่แค่ตบ เขารู้สึกถึงกำปั้นของเธอที่กระแทกลงมาตามใบหน้าและลำตัว ก่อนที่เสียงกรีดร้องของหญิงสาวจะดังขึ้นเมื่อเส้นผมยาวสลวยถูกกระชากจนหงายไปด้านหลัง
"ผมไม่รู้หรอกนะ ว่าคุณได้ยินอะไรมาบ้าง...แต่ผมไม่ทำร้ายผู้หญิง"
ขวัญข้าวได้ยินเสียงจากสวรรค์ของคุณมธุวัน ร่างเล็กชันตัวขึ้นนั่งอย่างยากลำบาก หอบหายใจเข้าออก พยายามข่มความเจ็บปวดไว้อย่างสุดความสามารถ มองคุณมธุวันที่ดันร่างของหญิงสาวกระแทกกับประตูห้องของธีรเชษฐ์แล้วกดเธอไว้อย่างนั้น
"กรี้ด แกเป็นใคร ปล่อยฉันนะ ช่วยด้วย!!!"
หญิงสาวร้องโวยวาย
"ก็อยากฉะกับเมียตัวจริงของคุณเชษฐ์ไม่ใช่เหรอครับ...ผมอยู่นี่แล้วไง..."
มธุวันเอ่ยเสียงเรียบ หญิงสาวเบิกตากว้าง ออกแรงดิ้นมากกว่าเดิม แต่แขนเรียวของมธุวันแข็งแรงกว่าที่เห็น ร่างโปร่งยังคงกดร่างของหญิงสาวติดประตูไว้ แต่ไม่ได้ทำอะไรมากกว่านั้น
"มาก็ดี ผมก็ติดต่อของเล่นของคุณเชษฐ์คนอื่นมาวันนี้เหมือนกัน รู้สึกวันนี้จะไม่ใช่คิวคุณตรวจ แต่ไหนๆก็มาแล้ว ไปกับเราเลยแล้วกัน"
มธุวันเอ่ยด้วยน้ำเสียงชวนคุย ท่าทีที่เปลี่ยนไปนั้นทำให้ร่างเล็กแปลกใจเล็กน้อย เช่นเดียวกับหญิงสาว
"ตรวจ...ตรวจอะไร?"
"ก็คุณเชษฐ์เขาเลือดบวก แถมไม่เคยกินยา ถึงใส่ถุงยางก็ยังมีโอกาสบ้าง ผมอุตส่าห์ทำตัวเป็นเมียหลวงที่ดี พาทุกคนไปตรวจฟรีๆ อย่าปฎิเสธน้ำใจกันหน่อยเลยน่า..."
มธุวันอธิบายด้วยน้ำเสียงใจเย็น เหมือนกำลังอธิบายเรื่องยากๆให้เด็กอนุบาลฟัง
"มะ..ไม่จริง ไม่จริ๊ง กรี๊ดดดด!!!!"
หญิงสาวกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง จังหวะเดียวกับที่พนักงานรักษาความปลอดภัยหลายคนวิ่งเข้ามาจับตัวหญิงสาวไว้แล้วลากตัวออกไป
"ขวัญ!!!"
ร่างเล็กได้ยินเสียงร้องอย่างแตกตื่นของเจ้านายตัวจริงของตน ก่อนที่ร่างของจอมทัพจะทรุดลงมาข้างๆเขาเพื่อสำรวจบาดแผล
"คุณพาขวัญข้าวไปโรงพยาบาลก่อน ผมจะลงไปคุยกับตำรวจ" มธุวันเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่เปลี่ยนแปลง แต่ขวัญข้าวสังเกตได้ถึงความเป็นห่วงในด้วยตาของร่างโปร่ง "ถ่ายรูปบาดแผลไว้ด้วยนะ"
"ขวัญ เจ็บมั้ย เจ็บมากรึเปล่า ขวัญ..."
แต่คนที่ขวัญกระเจิงไปแล้วกลับเป็นจอมทัพที่ถามเขาซ้ำไปซ้ำมาด้วยสายตาเจ็บปวดราวกับตัวเองเป็นคนโดนทำร้าย ไม่ได้ฟังคำพูดของมธุวันซักนิด
"คุณมธุวันครับ.."
ขวัญข้าวเรียกเลขารุ่นพี่เสียงเบา นิ่วหน้าด้วยความเจ็บจากบาดแผลที่มุมปาก เจ้าของชื่อหันกลับมาพร้อมเลิกคิ้วสูง
"เอ่อ...พูดแบบนั้นไปจะดีเหรอครับ ท่านประธานกับคุณจะเสียหาย..."
"ช่างเขาสิ" มธุวันตอบอย่างไม่แยแส ขวัญข้าวยิ่งรู้สึกผิด ทั้งที่ปกติร่างโปร่งไม่เคยลงไม้ลงมือหรือแตะเนื้อต้องตัวคนที่มาโวยวายหาธีรเชษฐ์ซักครั้ง แต่ครั้งนี้ร่างโปร่งกลับต้องมาช่วยเขาทั้งที่เลขาอย่างเขาควรจะจัดการเรื่องแบบนี้ได้แท้ๆ "ผู้ชายนิสัยเสียที่ปล่อยให้เลขาของตัวเองต้องมาเจออะไรแบบนี้ ไม่ได้มีชื่อเสียงอะไรให้รักษามากหรอก"
"หมอก..."
คนในหัวข้อสนทนาที่เพิ่งกลับมาจากออกไปธุระข้างนอกเดินออกมาจากลิฟต์ มองดูสภาพเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างสับสนว่าเกิดอะไรขึ้น มธุวันเบือนหน้าหนีแล้วเดินตามยามที่กำลังลากหญิงสาวออกไป ถ้าเดาไม่ผิดในหัวของร่างโปร่งคงกำลังทำเสียง 'เชอะ!' อยู่เป็นแน่
"ทำแผล...ใช่ๆ ต้องทำแผล..."
จอมทัพที่เพิ่งได้สติพึมพำ ละล้าละลังไม่รู้ว่าควรจับตรงไหนไม่ให้ร่างเล็กรู้สึกเจ็บ ขวัญข้าวพยายามยิ้มให้ร่างสูงหายห่วง แต่ความเจ็บปวดทำให้เขานิ่วหน้าอีกครั้ง
"ขอโทษนะขวัญ"
"ครับ?เหวอ!!"คนเจ็บร้องลั่นเมื่อร่างของตนถูกอีกฝ่ายชอบตัวขึ้นอุ้ม ก่อนที่จอมทัพจะพาเขาไปยังลิฟต์ที่ยังเปิดค้างไว้อยู่
"คุณจอมทัพครับ..."ร่างเล็กเรียก ขวัญข้าวไม่ได้รู้ตัวเลยว่าน้ำเสียงของตัวเองออดอ้อนจนจอมทัพแทบจะอ่อนยวบลงไปแค่ได้ฟัง
"ว่าไงขวัญ..."
"ผมไม่อยากไปโรงพยาบาล ผมไม่เป็นอะไรมากหรอกครับ มีแค่แผลฟกช้ำ คุณจอมทัพพาผมไปห้องพยาบาลได้มั้ยครับ"
จอมทัพมีสีหน้าลังเล แต่สุดท้ายก็ยอมตกลง ขวัญข้าวโอบแขนรอบคอเจ้านายของตน ส่วนหนึ่งเพื่อกันไม่ให้ตัวเองตก อีกส่วนหนึ่งแค่อยากจะขยับเข้าไปแนบชิดกับแผ่นอกกว้างให้มากกว่านี้
ขอฉวยโอกาสซักนิดคงไม่เป็นไรมั้ง?
จอมทัพพาเขาเข้ามาที่ห้องพยาบาลของบริษัท เจ้าหน้าที่ฝ่ายพยาบาลออกไปพักทานข้าวทำให้ทั้งห้องมีเพียงพวกเขาสองคน ร่างสูงวางเลขาตัวน้อยที่อยู่ในสภาพสะบักสะบอมไปทั้งตัวลงบนเตียงหลังฉากกั้น แล้วเดินกลับไปล็อคห้องอีกครั้งเพิ่งความเป็นส่วนตัว
"คุณจอมทัพ..ทะ...ทำอะไรน่ะครับ?"
ขวัญข้าวที่นั่งห้อยขาอยู่บนเตียงตกใจเมื่อจู่ๆร่างสูงก็ทรุดตัวลงบนพื้นกอดขาเขาไว้
"ไม่เอาแล้ว ฉันไม่ให้ขวัญไปไหนแล้ว" จอมทัพพึมพำเสียงสั่น เอนศีรษะซบลงบนตักของร่างเล็กที่เขามันใจว่าเป็นส่วนที่ไม่มีบาดแผล "ขวัญเป็นของฉัน ฉันไม่ให้ขวัญไปกับคนอื่นอีกแล้ว..."
"ไม่ใช่ความผิดของคุณจอมทัพหรอกครับ...ผมไม่ได้เรื่องเอง"
ถ้าเป็นคนมธุวัน คงจัดการเรื่องนี้เสร็จตั้งแต่แรกโดยที่ไม่ต้องวุ่นวายแบบนี้แล้ว
ขวัญข้าวยกมือขึ้นลูบศีรษะของเจ้านายที่เสียขวัญยิ่งกว่าเขาอย่างอ่อนโยน นิ่วหน้าเมื่อรู้สึกถึงความรู้สึกเจ็บแปลบที่มือข้างนั้น แต่ไม่อยากพูดอะไรให้จอมทัพกังวล
"เดี๋ยวฉัน...ต้องถ่ายรูปเป็นหลักฐานก่อนทำแผล ขวัญถอดเสื้อได้มั้ย..."
จอมทัพถามเสียงเบา ขวัญข้าวพยักหน้า แต่เมื่อร่างสูงไม่ขยับไปไหน เลขาจึงเอ่ยด้วยน้ำเสียงเอียงอาย
"ออกไปรอหน้าฉากกั้นก่อนได้มั้ยครับ"
"อ่า..ขอโทษที.."
จอมทัพรีบเดินออกไปตามคำขอ ขวัญข้าวถอนหายใจ ก่อนจะเริ่มปลดกระดุมด้วยมือข้างที่ไม่บาดเจ็บเพียงข้างเดียวอย่างทุลักทุเล เขาไม่ได้อายขนาดนั้นหรอก เพียงแค่ไม่อยากให้จอมทัพเห็นมือที่บาดเจ็บก็เท่านั้น
คงไม่เป็นไรมากหรอกมั้ง
"เสร็จแล้วครับ"
จอมทัพเดินกลับเข้ามาตามเสียงเรียกของเลขาของตน ร่างสูงกลั้นหายใจเมื่อเห็นรอยแผลตามร่างกายของขวัญข้าว ความ
รู้สึกหลายอย่างประดังประเดเข้ามาพร้อมกัน โกรธ โมโห เป็นห่วง รู้สึกผิด....
...รู้สึกผิดที่รู้สึกใจเต้นกับผิวกายขาวเนียนภายใต้ร่มผ้าที่เขาเพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรก
แต่ไม่รู้ว่าทำไมเรือนร่างกึ่งเปลือยที่เขาไม่เคยเห็นถึงได้ดูคุ้นตาอย่างบอกไม่ถูก
"ขอโทษนะขวัญ..." ...ที่ฉันปกป้องขวัญไม่ได้
ร่างเล็กที่คิดว่าเขาขอโทษที่จะต้องถ่ายรูปพยักหน้า แล้วให้ความร่วมมือกับร่างสูงเป็นอย่างดี จอมทัพกัดฟันกรอดทุกครั้งที่กดถ่ายภาพ เขาจะให้ผู้หญิงคนนั้นชดใช้ที่กล้าแตะต้องคนของเขาอย่างสาสม!!
จอมทัพทำแผลให้ร่างเล็กเงียบๆ ขวัญข้าวมักจะสะดุ้งแทบทุกครั้งที่เขาแตะ และนั่นยิ่งทำให้ร่างสูงรู้สึกโมโหตัวเองที่ที่ไม่สามารถทำให้ขวัญข้าวไว้ใจมากพอที่จะผ่อนคลายกับสัมผัสของเขา
"เสร็จแล้ว"
ร่างสูงมองสำรวจอีกครั้งว่าตัวเองไม่พลาดอะไร ขวัญข้าวนั่งรอให้เขาออกไป แต่ครั้งนี้จอมทัพยังยืนอยู่ที่เดิม
"ขวัญไม่ต้องอายหรอก ใส่เลย"
จอมทัพว่า ขวัญข้าวอึกอัก ก่อนจะยอมใส่เสื้อแต่โดยดี คนมองสังเกตว่านิ้วมือของร่างเล็กข้างหนึ่งเริ่มบวมแปลกๆ และขวัญข้าวก็นิ่วหน้าทุกครั้งที่ติดกระดุม
"ขวัญ มือเป็นอะไร?"
ขวัญข้าวชะงัก หลบสายตาจับผิดของเจ้านายด้วยสีหน้ามีพิรุธ
"เปล่าครับ..."
"ขวัญ อย่าโกหกฉัน"
จอมทัพเอื้อมมือไปจับมือที่เริ่มบวมของร่างเล็ก ขวัญข้าวสะดุ้งเฮือก ร้องออกมาเบาๆอย่างห้ามไม่อยู่
ว่าแล้วไง...
"ไปโรงพยาบาลกัน"
"มะ...ไม่ไปไม่ได้เหรอครับ?"
ร่างเล็กถามเสียงสั่น
"ขวัญ มันบวมหมดแล้วนะ ไปโรงพยาบาลกันเถอะ" จอมทัพเอ่ยด้วยความเป็นห่วง "นะ ถือว่าฉันขอ"
ขวัญข้าวลังเล ก่อนจะพยักหน้า ได้แต่ภาวนาไม่ให้อาการเจ็บของมือร้ายแรงอย่างที่คิด
"กระดูกนิ้วร้าวน่ะครับ ต้องฉีดยาสามเข็มนะครับ แล้วก็เดี๋ยวดามนิ้วชี้กับนิ้วกลางไว้ เดี๋ยวหมอสั่งยาแก้ปวดให้ แล้วจะนัดมาดูอาการใหม่นะครับ"
คุณหมอเอ่ยขึ้นหลังจากเห็นภาพเอ็กซเรย์
ว่าแล้ว...ฮือ...
"ถ้าอย่างนั้นตามคุณพยาบาลไปฉีดยาเลยนะครับ เดี๋ยวหมอออกใบรับรองแพทย์เรื่องบาดแผลทั้งหมดเอาไว้ใช้ในศาลด้วย"
คุณหมอเอ่ยอย่างใจดี จอมทัพกล่าวขอบคุณ แต่ขวัญข้าวกลับตัวแข็งทื่อไม่ยอมขยับ
"ขวัญ?"
ร่างสูงเรียกอย่างเป็นห่วง
"ไม่..ไม่ได้เหรอครับ..."คนเจ็บพึมพำเสียงเบา
"อะไรนะ?" จอมทัพก้มลงมาใกล้คนที่ก้มหน้างุด
"ไม่ฉีด..ไม่ได้เหรอครับ"ขวัญข้าวถามเสียงสั่น เมื่อเห็นดวงตากลมโตที่เอ่อท้นไปด้วยน้ำตา จอมทัพรู้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น
"ขวัญ...กลัวเข็มเหรอ?"
จอมทัพกระซิบถามกลับ ถึงแม้จะอาย แต่คนเจ็บก็พยักหน้าหงึกหงัก และนั่นยิ่งทำให้ร่างสูงรู้สึกสงสารเลขาตัวน้อยของตนมากขึ้นไปอีก ร่างสูงโอบคนที่ทำหน้าเครียดเข้ามาใกล้ กระซิบเสียงเบาแต่หนักแน่นให้ร่างเล็กได้ยิน
"ไม่ต้องกลัวนะ ฉันจะปกป้องขวัญเอง ฉันสัญญา"
"ฮึก..."
"คนไข้อยู่นิ่งๆนะคะ ถ้าคนไข้ชักมือหนีแล้วเข็มหักยิ่งเจ็บนะคะ"
คุณพยาบาลขู่หลังจากแขนเล็กกระตุกหนีเข็มเป็นรอบที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ ขวัญข้าวเอ่ยขอโทษขอโพยทั้งน้ำตา แต่ก็ไม่สามารถหยุดตัวเองได้
"เอ่อ...คุณพยาบาลครับ"
จอมทัพผงกศีรษะเรียกคุณพยาบาลให้เดินมาตรงมุมห้องที่เขายืนอยู่ โชคดีที่เธอดูจะเป็นคุณพยาบาลที่ใจเย็นพอสมควร เพราะสิ่งสุดท้ายที่ขวัญข้าวต้องการในตอนนี้คือคนมาตวาดแว้ดๆใส่เขา
"คะ?"
"คือ ลองแบบนี้ได้มั้ยครับ..." จอมทัพก้มลงซุบซิบกับร่างในชุดกระโปรงสีขาว พยาบาลสาวพยักหน้าอนุญาต จอมทัพจึงเดินไปนั่งลงบนเตียงข้างๆร่างเล็ก
"ขวัญ..."
"ขอ...ขอโทษครับ"
ขวัญข้าวก้มหน้างุด เขาทำให้ทุกคนต้องเสียเวลาอีกแล้ว
"ขวัญ มานั่งตักฉัน"
"เอ๊ะ?"
คนถูกสั่งเงยหน้าขึ้นอย่างไม่เข้าใจ ทำไมเขาต้องไปนั่งตักคุณจอมทัพด้วยล่ะ
แต่จอมทัพไม่ยอมให้เขามีทางเลือก ร่างสูงโอบแขนรอบเอวของเขาแล้วดึงให้ร่างที่เบาเหมือนปุยนุ่นขึ้นมาอยู่บนตักเขาอย่างเบามือที่สุด มือใหญ่กดศีรษะของเขาให้ซบลงกับแผงอกแกร่งอย่างเบามือ
"ขวัญ ขวัญเชื่อใจฉันมั้ย?"
ร่างสูงกระซิบถาม ลูบศีรษะที่ปกคลุมไปด้วยเส้นผมนุ่มนิ่มนั้นอย่างเอ็นดู
ขวัญข้าวพยักหน้า
"ขวัญฟังเสียงฉันนะ ฟังเสียงฉันแค่คนเดียว หลับตาซะนะ ฉันไม่ยอมให้ใครมาทำอะไรขวัญหรอก..."
ร่างเล็กหลับตาลงอย่างว่าง่าย ฟังเสียงหัวใจที่เต้นอย่างสม่ำเสมอของร่างสูง พยายามข่มใจไม่ให้จินตนาการโลดแล่นไปไกลกว่าความเป็นจริง จอมทัพส่งสัญญาณให้พยาบาลเริ่มฉีดยา
"อึ้ก!"
ร่างเล็กสะดุ้งเฮือกเมื่อเข็มฉีดยาเข็มแรกปักเข้ามา แต่จอมทัพใช้แขนข้างหนึ่งโอบเอวเขาไว้แน่น ส่วนอีกข้างก็ใช้นิ้วหัวแม่มือนวดวนบริเวณแอ่งชีพจรแถวคอของร่างเล็ก สร้างความรู้สึกประหลาดแล่นปราดไปทั่วร่างถึงแม้จะยังไม่สามารถกลบความเจ็บปวดได้ทั้งหมด
"อ๊ะ..จะ..เจ็บ..."
เสียงครางหวานหูในความฝันคืนที่เขานอนกับคู่นอนปริศนากลับเข้ามาในหัว จอมทัพขมวดคิ้ว นึกด่าตัวเองในใจที่หื่นไม่ดูเวล่ำเวลา
อาจเป็นเพราะเขาจินตนาการไปว่าคืนนั้นเขากำลังกอดขวัญข้าวอยู่ ทำให้เสียงของคนคนนั้นเหมือนขวัญข้าวเหลือเกิน....
"อดทนหน่อยนะครับขวัญ..."
ร่างสูงคลอเคลียใกล้ขมับของร่างเล็กอย่างปลอบโยน ถึงแม้จะไม่ได้สัมผัสผิวเนียนนุ่มนั้นแต่จอมทัพก็รู้ว่าการกระทำของเขาปลอบโยนคนที่กำลังหวาดกลัวได้ดีแค่ไหน
"อึก..."
"ขวัญเก่งมากเลย..."
จอมทัพชมอีกฝ่ายไม่ขาดปาก ทำให้ร่างเล็กดูจะผ่อนคลายลงจนฉีดยาครบทุกเข็ม จอมทัพอุ้มอีกฝ่ายลงบนรถเข็นที่พยาบาลเข็นมารอ แล้วพาขวัญข้าวกลับไปรอคุณหมอต่อ
-----------
เมฆหมอกรอต่อไป ไม่มีตอนสำรองไว้ในคลังเลย
หัวข้อ: [ตีพิมพ์แล้ว ]How to คู่มือการเป็นเลขาฉบับเกือบสมบูรณ์ แจ้งข่าวนิยายเล่มออกแล้วน้าาา (อ่าน 241930 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก