ตอนที่ 18.1
หลังจากทำงานหนักมาทั้งสัปดาห์ รัตติกาลและเจ้านายเพิ่งจะมีเวลามาเดินเล่นกันที่เวิ้งนาครเขษม
วันพรุ่งนี้จะมีคนใช้คนใหม่มาอาศัยที่เรือนหลังเล็กของบ้านร้อยเอกอินทรวงศ์แล้ว ถึงอย่างนั้นข้าวของเครื่องใช้บางอย่างยังขาดเหลือ เรือนเล็กยังตกแต่งได้ไม่ครบครัน รัตติกาลจึงถือโอกาสชวนคนรักออกมาซื้อของพร้อมกับเที่ยวด้วยกันเสียเลย
เดิมทีตอนอยู่บ้านเช่าขนาดเล็ก นายบ่าวก็ไม่ได้ต้องดูแลบ้านเรือนเท่าไร ทว่าเวลานี้เมื่อบ้านขยับขยายใหญ่ขึ้น หากไม่มีคนใช้มาคอยช่วยดูแลจัดการก็ออกจะลำบากไม่น้อย อย่างเช่นการหาซื้อของเล็กๆ น้อยๆ อย่างที่นอนหมอนมุ้ง เจ้านายของเขาก็ต้องมาเลือกซื้อเอง ถ้าเป็นบ้านอื่นคงมีภรรยามาคอยช่วยจัดการแทนแล้ว ดังนั้นรัตติกาลจึงเริ่มเข้าใจถึงความจำเป็นที่คนรักของตนต้องรับคนใช้เข้ามาเพิ่ม
คนรักของเขามีหน้าที่การงานที่ก้าวหน้า บ้านเรือนและบริวารก็เป็นหน้าเป็นตาอย่างหนึ่ง หากใครรู้ว่าบ้านหลังใหญ่แต่มีเพียงเจ้านายและคนรับใช้ผู้ชายอยู่ด้วยกันสองคน ไม่วายต้องตกเป็นหัวข้อสนทนาสนุกปากในวงสังสรรค์
รัตติกาลขับรถมาที่ชุมชนเวิ้ง สถานที่แห่งนี้มีพ่อค้าชาวจีนมาค้าขายอยู่มาก มีโรงภาพยนตร์ บริเวณไม่ไกลออกไปก็เป็นตลาดผ้าและถนนเยาวราช เรียกได้ว่าหากมาที่นี่ หากอยากจะหาซื้ออะไรย่อมหาได้ไม่ยาก ไม่ต้องพูดถึงตลาดโจรที่มักมีข้าวของหายากมาขายบ่อยครั้ง
ชายหนุ่มชอบแวะมาเดินดูข้าวของที่นี่ บางครั้งก็จะซื้อของกลับไปตั้งไว้ในห้องประหนึ่งว่ากำลังสะสมของเก่าที่ไม่เก่าสำหรับคนสมัยนี้ ตอนที่ขับรถของร้อยเอกอินทรวงศ์ครั้งแรกเขาก็ตื่นเต้นไปสามวันเจ็ดวัน อย่างไรเขาก็เป็นผู้ชาย ย่อมชอบพวกรถและของเก่าเป็นธรรมดา มีเพียงคนรักของเขาเท่านั้นที่ดูจะไม่มีความชอบในสิ่งใดเป็นพิเศษ ไม่สนใจความหรูหรา ไม่สนใจหน้าตาทางสังคม ไม่แปลกใจที่จอมพลภิภพถึงได้ไว้วางใจให้ร้อยเอกหนุ่มเป็นผู้ช่วย
กระนั้นในสนามการเมือง ใช่ว่าเจ้านายของเขาจะรุดหน้าทางการงานไม่มีวันสะดุดเสมอไป ถึงตอนนั้น...เขาเองก็ต้องตัดสินใจทำอะไรบางอย่างเช่นกัน
หนึ่งนายหนึ่งบ่าวเดินซื้อข้าวของและเก็บไว้ที่รถรอบหนึ่งแล้ว ตอนนี้จึงมาเดินเล่นเพื่อดูว่าจะมีอะไรให้ซื้อเพื่อความสำเริงสำราญใจหรือไม่
รัตติกาลเดินนำคนรักไปที่ร้านขายเครื่องดนตรี เขาด้อมๆ มองๆ ว่าวันนี้คนขายจะมีของที่เขาต้องการหรือไม่
ชายหนุ่มเคยแวะมาที่นี่หลายครั้ง ส่วนมากจะมากับคนรักเพื่อหาซื้ออุปกรณ์ดูแลรักษาเครื่องดนตรีไทย แต่เขายังไม่เคยซื้อเครื่องดนตรีเป็นชิ้นเป็นอันสักครั้ง เนื่องจากเครื่องดนตรีไทยในบ้านมาจากช่างประจำของร้อยเอกหนุ่ม ดังนั้นถ้าหากโชคดี วันนี้เขาคงได้ติดไม้ติดมือกลับไปบ้างสักชิ้น
“แปะ มีของที่ผมเคยถามมาหรือยัง”
เมื่อได้ยินเขาเอ่ยถามเจ้าของร้าน ร้อยเอกอินทรวงศ์ก็หันมามองเขาด้วยสีหน้าฉงน
คนขายท่าทางมีอายุเดินหายไปหลังร้านเพื่อหยิบของบางอย่างออกมา
“อันนี้ใช่ไหมที่ลื้อจะเอา” มือเหี่ยวย่นของชายสูงวัยเปิดกระเป๋าบุกำมะหยี่ แล้วเครื่องดนตรีขนาดเล็กชิ้นหนึ่งก็ปรากฏตรงหน้าสายตา
“อันนี้แหละ! โห ขอบคุณมากเลยแปะ อุตส่าห์หามาได้”
“กว่าจะได้มาก็ยากพอดูนา...” อาแปะขายเครื่องดนตรียิ้มเป็นนัยจนเห็นฟันหลอ
“ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้น ผมมีจ่ายแน่นอน” แล้วรัตติกาลก็หันใบหน้าไปทางเจ้านายที่ดูเหมือนมีเงินถุงเงินถัง
ที่จริงเขาเตรียมเงินมาจ่ายเอง แต่แค่อยากแกล้งหยอกคนรักเล่นเสียก่อน
“เท่าไรหรือ” ดวงหน้าหวานเอ่ยถามคนขายโดยไม่ยิ้ม
พออาแปะดีดลูกคิดและบอกราคาเท่านั้น ร้อยเอกอินทรวงศ์ถึงกับอ้าปากค้างด้วยความตกใจ ส่วนรัตติกาลก็ได้แต่หัวเราะคิกคักอย่างสนุกสนาน ยังให้เจ้านายใบหน้าเคร่งเครียดยิ่งกว่าเดิม จนเจ้าของร้านคิดว่าอาจจะเสียแรงเปล่าที่หาเครื่องดนตรีฝรั่งหายากนี่มาเสียแล้ว
แม้แต่รัตติกาลเองก็คิดว่าคนรักจะลากเขาออกจากร้านเหมือนกัน ทว่าพอเห็นร่างเล็กกว่าหยิบกระเป๋าสตางค์ขึ้นมา ก็ต้องรีบจับมือห้ามไว้
“แปะ เดี๋ยวผมขอลองเครื่องก่อน”
“เชิญๆ...ว่าแต่ลื้อเล่นเครื่องนี่เป็นด้วยเรอะ”
“ไม่เป็นจะสั่งกับแปะไหมเล่า?”
อาแปะร้านเครื่องดนตรีทำหน้าตาเหรอหรา ยิ่งเมื่อเห็นชายหนุ่มร่างสูงหยิบเครื่องดนตรีในกล่องออกมาถือและจัดท่าก็ตาโตด้วยความไม่อยากเชื่อสายตา
รัตติกาลถือตัวเครื่องด้วยมือซ้าย หยิบคันชักด้วยมือขวา
เขาไม่ได้จับ ไวโอลิน นานแล้ว มากกว่าหกปีที่มาอยู่ในยุคสมัยนี้ ความรู้สึกบางอย่างจึงแล่นขึ้นมาเมื่อลองสีเครื่องดนตรีชนิดคู่ใจ
มือของชายหนุ่มขยับคันชักเพื่อลองเสียงและปรับเส้นสายให้เข้าที่ และเมื่อเขาลองเล่นโน้ตเพลงง่ายๆ คนงานในร้านและคนนอกร้านบางคนถึงกับชะเง้อหน้ามามอง
We wish you a merry christmas, and a happy new year
เพลงง่ายขนาดนั้นหากทำให้คนฟังรู้สึกแปลกหูไม่เบา
“เพลงที่ลื้อเล่นนี่มันแปลกจริงๆ”
รัตติกาลยักไหล่ ก่อนจะเก็บเครื่องดนตรีลงกล่องดังเดิม
“ผมเอานี่แหละ” เขาจัดการเอาเงินเก็บส่วนตัวออกมาจ่ายให้เจ้าของร้าน โดยมีสายตาของคนรักมองอยู่ตลอด
.
.