ตอนที่ 9 : ลักพาตัวเพื่ออะไร
- พี่กลับถึงบ้านแล้วนะครับ -
ผมอ่านข้อความที่นิฌานส่งมาแล้วเก็บโทรศัพท์ไม่สนใจ ใครเลยจะเชื่อว่าคนอย่างนิฌาน ชาญชัยจะไปงานเลี้ยงแล้วกลับบ้านตั้งแต่สามทุ่ม แถมยังรายงานตัวอย่างดี ไม่โทรกวน ไม่หยอกล้อ ไม่ทำตัวน่าหมั่นไส้อย่างที่เคยเป็นได้จริงๆ
แต่ก็ไม่รู้ว่าดีแตกเอาตอนไหน
ดีไม่ดีอาจจะยังอยู่ในงาน แต่แสร้งหลอกให้ตายใจก็ได้
ผมไม่คิดตอบข้อความของนิฌาน เพราะเพิ่งเรียนขับรถสำหรับวันนี้เสร็จ สองชั่วโมงแรกเป็นไปอย่างตะกุกตะกัก แต่คุณครูชมว่าผมมีสมาธิดีมาก และเตรียมตัวมาดี เรียกว่าภาคทฤษฎีอัดแน่น เหลือแต่ปฏิบัติที่ยังต้องเรียนรู้อีกสักพัก
“แล้วเจอกันวันพรุ่งนี้นะเจ”
“ขอบคุณครับ”
ผมสะพายกระเป๋าออกจากสนามฝึก ก่อนจะนั่งรถเมล์สองป้ายแล้วเดินเข้าซอยเพื่อกลับบ้าน ช่วงดึกแบบนี้คนเดินสวนนั้นน้อยยิ่งกว่าน้อย ดูเปลี่ยวร้างน่าขนลุกไม่เบา ผมยกโทรศัพท์ทำทีเป็นคุยกับเพื่อนทั้งที่ปลายสายว่างเปล่า สาเหตุสำคัญมาจากรถคันหนึ่งที่ตามหลังมาครู่ใหญ่
อาจเพราะเห็นผมไม่ยอมวางสายสักที รถปริศนาถึงไม่กล้ากระทำการอุกอาจ ผมสังเกตยี่ห้อรถด้วยหางตา พบว่าหรูหราราคาแพงเกินกว่าจะเป็นโจรเรียกค่าไถ่ แต่โทษเถอะ ครอบครัวทองคำดีไม่มีเงินมากพอให้เรียกร้อง รวมทั้งไม่เคยสร้างความบาดหมางให้ดักทำร้าย ที่พอนึกออกก็คือมีคนเพ่งเล็งแฟนของพี่ชาย...แต่เสี่ยที่มีเลขาจอมมารคุมอยู่นั้น...ใครจะกล้าหาเรื่องด้วย แถมถ้าคิดจะทำอะไรแผลงๆ ขึ้นมาสู่ไปหาพี่จิยังได้เรื่องกว่ามาหาผม ฉะนั้นที่พอเข้าเค้าก็มีแต่ผู้เกี่ยวข้องกับนิฌาน ชาญชัย บุคคลที่ผมเพิ่งคลุกคลีด้วยในช่วงนี้
จะแกล้งทำเป็นคุยโทรศัพท์หรือวางสายเพื่อพิสูจน์ดีนะ
การทำแบบหลังมันเสี่ยงมาก แต่การให้คนแปลกหน้าขับรถตามไปถึงบ้าน แล้วอาจจะเฝ้าหน้าบ้านไปจนถึงเช้าวันถัดไปนั้นเกรงจะสร้างความแตกตื่นให้กับพ่อและแม่มากกว่า ไม่ใช่ว่าไม่รักตัวกลัวตาย แต่ถ้าจะลอบทำร้ายกันจริงๆ ควรทำไปตั้งนานแล้ว นี่ใกล้ถึงบ้านเต็มทีแต่ไม่ยักไม่หลบเลี่ยงหนีหาย แสดงว่าอยากจะเจรจาบางอย่างมากกว่า
ผมตัดสินใจทำเป็นวางโทรศัพท์แต่ความจริงแล้วกดปิดเสียง และก็เป็นดังคาด รถปริศนาเร่งเครื่องขับปาดหน้า ประตูที่นั่งข้างคนขับถูกเปิดออก พร้อมชายร่างโตที่รีบจับตัวผมยัดเข้าไปในรถอย่างรวดเร็ว
รถคันหรูเร่งเครื่องออกจากซอยทันควัน นับเวลาเกิดเหตุจนถึงตอนนี้ไม่ถึงหนึ่งนาที
รวดเร็ว รวบรัด บ่งบอกว่าอีกฝ่ายวางแผนมารอบคอบ ผมเงยมองหญิงสูงวัยตรงหน้า อายุอานามคงราวๆ ห้าสิบกว่าปี หรืออาจมากกว่านั้นเพราะผิวหน้าดูเด้งเกินวัยทั้งที่คอเหี่ยว คาดว่าคงผ่านกรรมวิธีมากมายเพื่อคงความสวยสาวเอาไว้สุดความสามารถ เครื่องแต่งกายในชุดเดรสเรียบหรูประโคมสร้อยเพชรและต่างหูระยิบระยับ เหมือนกำลังจะไปงานมากกว่าวางแผนลักพาตัวเด็กหนุ่มอายุสิบแปด
ในชีวิตผมไม่เคยข้องเกี่ยวกับบุคคลระดับนี้ยกเว้นเสี่ยกับนิฌาน ถ้าเดาจากอายุและอิงจากละคร เธออาจจะเป็นแม่เสี่ยที่อยากให้ผมไปเกลี้ยกล่อมพี่จิให้เลิกกับลูกชายเธอ แต่เป็นไปไม่ได้ในเมื่อแม่เสี่ยอยู่ต่างประเทศ แต่งงานมีครอบครัวใหม่นานแล้ว จะมานึกหวงลูกชายที่ใกล้ขึ้นคานทำไม ฉะนั้นนิฌานจึงยังยึดตำแหน่งผู้ต้องสงสัยอันดับอย่างเหนียวแน่น
หญิงสูงวัย รู้จักกับนิฌาน มีเงิน มีอำนาจ ต้องการคุยกับผมสองต่อสอง
เมื่อนำทุกอย่างมารวมกัน ผมก็สรุปได้เพียงว่าเธอคือเจ้าของเสียงในโทรศัพท์ที่สอบถามเรื่องงานผู้จัดการ คนใกล้ตัวที่นิฌานจำต้องว่าจ้างผมมาบังหน้า
“ดูเธอไม่ตกใจเลยนะ” หญิงวัยกลางคนถามอย่างประหลาดใจเมื่อขึ้นรถมาได้ก็โดนผมจ้องอย่างเพ่งพิจารณา
“เพราะคุณไม่คิดปกปิดนี่ครับ รถคันนี้ตามผมมาตั้งแต่สนามฝึกยันป้ายรถเมล์หน้าบ้าน แถมยังขับเข้ามาในซอยที่คงไม่มีใครมีรถยี่ห้อนี้อีก...”
สำหรับคนชอบดูซีรีส์สอบสวน ความผิดปกตินี้พบเห็นได้ไม่ยาก
“เธอดูฉลาดกว่าที่ฉันคิด แต่ก็สมแล้วที่เป็นคนของเลขาคมสัน”
อันที่จริงผมไม่ใช่คนของคมสัน แต่ปล่อยให้เข้าใจผิดแบบนั้นก็ปลอดภัยกับชีวิตดี
“คมสันกับนิฌานให้ค่าจ้างเท่าไหร่กับงานผู้จัดการ ฉันจะให้เธอมากกว่าสองเท่า”
“ผมจะเชื่อคนแปลกหน้าได้ยังไงว่ามีเงินให้จริงๆ”
“ฉันเป็นแม่ของนิฌาน”
...น่าแปลกที่ผมไม่ประหลาดใจเลย
อาจเพราะแม้ใบหน้าเธอจะฉีดโบทอกซ์ และเหมือนผ่านการศัลยกรรมมา แต่ก็ยังมีบางส่วนคล้ายคลึงกับนิฌาน โดยเฉพาะดวงตาแพรวพราวเหมือนคิดอะไรตลอดเวลานั่น
“ฉันต้องการให้เธอลาออกจากการเป็นผู้จัดการดาราซะ”
“แล้วคุณจะให้ผมอ้างเหตุผลอะไรกับเลขาคมสันครับ ในเมื่อเขาเป็นฝ่ายทาบทามติดต่อผมเอง และผมก็ตอบตกลงเซ็นสัญญาไปแล้ว ถ้าจู่ๆ ยกเลิกกะทันหันเลขาคมสันต้องสงสัยแน่”
“ต่อให้สงสัยแต่เลขาคมสันก็ทำอะไรไม่ได้ถ้าเธอยืนยันจะไม่รับงานนี้” ไม่พูดเปล่า ชายที่นั่งข้างคนขับยังหยิบปืนขึ้นมาจ่อศีรษะผมเป็นเชิงบังคับให้เลิกคิดแทนคนอื่นแล้วรีบๆ ตอบตกลงเสียที “ก็แค่เงียบๆ ไปซะ”
ผมยอมรับ ผมกลัวใจแทบขาด จู่ๆ โดนปืนจ่อไม่ใช่เรื่องตลกนะ!
“คุณทำแบบนี้มากี่คนแล้ว” ผมพยายามคุมเสียงไม่ให้สั่น ที่กล้าขนาดนี้เพราะเชื่อ...เชื่อว่านี่คือการขู่ เธอไม่มีทางทำร้ายผม เพราะเธอคือแม่ของพระเอกชื่อดัง ยิงเด็กอายุสิบแปดตายคารถถือเป็นการกระทำสิ้นคิดสุดขีด “ถ้าผมออก เลขาคมสันก็จะหาผู้จัดการคนใหม่ให้กับนิฌานอยู่ดี แล้วคุณจะทำแบบนี้ไปเรื่อยๆ เหรอครับ”
ใจเย็นเข้าไว้เจตรินค่อยๆ คิด...เพราะผมไม่อยากเลิกเป็นผู้จัดการ แต่ถ้าไม่หาทางลงที่น่าพอใจ เธอก็คงไม่ยอมปล่อยผมลงจากรถ
“อย่าแก้ปัญหาที่ปลายเหตุเลยครับ เรามาคุยถึงต้นเหตุกันดีกว่า ทำไมคุณถึงอยากให้นิฌานไม่มีผู้จัดการ เพราะจะเข้ามาแทรกแซงตารางงาน หรือเพราะอยากแทรกแซงด้านรายได้”
ไม่ปฏิเสธ แถมสายตายังจ้องอย่างระแวดระวัง แสดงว่าเดาถูกทาง
“ผมช่วยคุณได้นะ แทนที่จะให้เงินผมออก เปลี่ยนมาจ้างผมเป็นสายมั้ยครับ”
“ฉันจะเชื่อเธอได้ยังไง”
“คุณชมว่าผมฉลาด และคงไม่มีคนฉลาดที่ไหนปฏิเสธเงิน”
“แต่เธอเพิ่งปฏิเสธฉัน”
“ผมปฏิเสธที่จะรับเงินเพื่อลาออก แต่ผมกำลังหาทางให้ตัวเองได้เงินทั้งสองทาง จากค่าจ้างของนิฌาน และจากค่าจ้างในการเป็นสาย...ของคุณ”
ราวกับผู้หญิงคนนี้ฝังใจเรื่องเงินเป็นพิเศษ ถึงได้ดูเชื่อถือผมขึ้นทันตา ผมอดนึกถึงแววตาของนิฌานตอนพูดเรื่องโดนทรยศไม่ได้...แสดงว่าผู้จัดการก่อนหน้านี้...อาจมีหลายคนโลภมากจนไขว้เขว แต่เทียบกับการไล่ตามดาราที่เที่ยวหยอด หาเรื่องจีบคนอื่นไปทั่ว ความจริงใจไม่มี การเลือกรับเงิน(โดยมีปืนจ่อ)ก็เป็นหนทางที่สบายกว่าจริงๆ นั่นแหละ!
พอเห็นความลังเลของคู่สนทนาผมก็รีบย้ำเตือนไปอีก
“ผมทำงานนี้แค่สามเดือนเท่านั้น แค่สามเดือน ผมก็จะลาออกไปเองโดยไม่มีใครสงสัย ช่วงชิงจังหวะนี้ดีกว่ามั้ยครับ เพราะผู้จัดการคนต่อไปคงไม่คุยง่ายเหมือนผม”
“ฉันต้องการรู้ตารางงานทั้งหมด รวมทั้งบัญชีรายได้ของนิฌาน”
“ผมส่งตารางงานให้คุณตอนนี้เลยยังได้ แต่บัญชีนั้นผมไม่รู้ นิฌานไม่ให้ผมยุ่ง” ผมว่าตามสัตย์จริง แถมยังส่งตารางงานแสดงความจริงใจด้วย
“ทำไมถึงมีตารางแค่สามวัน”
“นิฌานจะบอกผมล่วงหน้าแค่สามวันเท่านั้น เขาระวังตัวดี”
หญิงวัยกลางคนสบถอย่างไม่สมวัย หารู้ไม่ว่าผม...โกหก
ถ้าไม่รู้ตารางล่วงหน้า ผมจะนัดครูสอนขับรถได้ยังไงละเอ้อ
การต่อรองที่ดีคือการบอกครึ่งหนึ่งเก็บครึ่งหนึ่ง นอกจากจะปลอดภัยกับตัวเองและนิฌานแล้ว ยังทำให้คนคนนี้ต้องพึ่งพาผม ฉะนั้นไอ้การขู่ทำร้ายคงเว้นไปสักระยะ ซึ่งกว่าจะถึงตอนนั้นผมอาจจะหาทางรอดที่ดีกว่า เพราะตอนนี้น่ะ...มันคือการแก้ปัญหาเฉพาะหน้าล้วนๆ!
เอาปืนออกไปสักทีเถอะ!แม้รู้แก่ใจว่าคงไม่ลั่นไก แต่ก็กลัวว่าปืนมันจะลั่น
“เธอต้องรายงานฉันทุกอย่าง เรื่องที่เขากำลังคบหาคนรัก เพื่อนสนิท หรือที่ที่ชอบไป”
“นิฌานเป็นปลาไหลตัวพ่อ เขาไม่เคยคบหาใครนานๆ ทั้งแบบเพื่อนและแฟน แถมยังชอบไปงานปาร์ตี้ไม่ซ้ำกันทุกงาน”
เห็นสายตาจ้องเขม็งนั่นผมก็รีบกลับคำ
“แต่ผมจะพยายาม”
“ดี ฉันจะให้เงินมัดจำก่อนก้อนหนึ่ง ถ้าเธอมีข้อมูลที่ดีกว่านี้ ฉันจะให้เพิ่มอีก” เธอกล่าวพลางเขียนเช็คส่งให้ผมในจำนวนหกหลัก ถือว่าใจป้ำไม่เบา “ห้ามบอกเรื่องนี้กับใครล่ะ”
“ผมไม่พูดแน่ แต่คุณควรรีบส่งผมกลับที่เดิม เพราะหากดึกกว่านี้พ่อแม่ผมจะเป็นห่วง และคนแรกที่จะโดนโทรถามคือนิฌาน ถึงตอนนั้นจะเกิดอะไรขึ้นผมก็ไม่รับผิดชอบแล้ว”
“ไปส่งเขา”
ผมพอหายใจโล่งขึ้นเมื่อหญิงวัยกลางคนหันไปสั่งคนขับรถให้กลับสู่เส้นทางแสนคุ้นเคย
“นี่คือนามบัตรผม หากมีครั้งหน้าอีกรบกวนโทรนัดด้วยนะครับ อย่าตามมาถึงหน้าบ้านแบบนี้ ผมไม่อยากให้ครอบครัวไม่สบายใจ” ถ้าไม่เพราะเหตุผลข้อหลัง อย่าหวังเลยว่าคนอย่างเจตรินจะยอมเสียสละตัวเองยอมโดนปืนจ่อ
“แล้วฉันจะติดต่อไป”
“ครับ”
พอถูกพามาหน้าปากซอย ผมก็เดินกลับบ้านเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ก่อนจะชะงักเมื่อเห็นพี่ชายยืนอยู่หน้าประตู คอยชะเง้อคอมองหาใครบางคน
จริงสิ วันนี้พี่จิมีคิวนอนบ้านตัวเอง
“เจ! ทำไมกลับดึกแบบนี้ โทรไปก็ไม่ยอมรับ”
“ผมปิดเสียงตอนเรียนขับรถแล้วลืมเปิด เลยไม่ได้ยิน” ผมอ้าง ก็เพราะรู้จักครอบครัวตัวเองดีไงถึงได้รีบปิดเสียงก่อนโดนลักพาตัว ต่อให้เดือดร้อนแค่ไหนผมก็ไม่มีวันขอความช่วยเหลือจากพี่ชายตัวเองแน่ พี่จิยิ่งไม่ค่อยมีสติ เข้าใจเรื่องราวสุดซับซ้อนไม่ค่อยไหวอยู่ด้วย เอะอะกลัวจะฝอยน้ำไหลไฟดับพูดไม่ได้ศัพท์ชวนปวดหัว แล้วกับคนที่มีปืน...ใครจะกล้าให้พี่ชายตัวเองเผชิญหน้า!
“หน้าซีดจัง เหนื่อยเหรอไอ้น้อง อย่าบอกนะว่าวันนี้ลองขับแล้วไม่รอดก็เลยเปลี่ยนใจ เอาเลยเจ พี่คนนี้ไม่ขัดข้อง เรียนดึกกลับดึกขนาดนี้อันตรายจะตาย ถ้าเจเปลี่ยนใจก็ไม่มีใครว่าหรอกนะ! ยังไงซะครอบครัวเราก็ไม่ได้ใช้รถเป็นประจำอยู่แล้ว ดีซะอีก จะได้ลดปัญหาอุบัติเหตุ เจรู้มั้ยว่าประเทศไทยมีการเสียชีวิตจากอุบัติเหตุบนท้องถนนเป็นอันดับหนึ่งเลยนะ ต่อให้เราไม่ชนเขาเขาก็มาชนเรา คิดดีแล้วน้องเอ๋ย ถ้าไม่ไหวก็บอกไม่ไหว อย่าเก็บอะไรไว้คนเดียว...เจน่ะชอบคิดมากคิดเยอะ คิดเผื่อคนอื่นแต่ไม่เห็นเผื่อตัวเองบ้างเลย พี่น่ะนะ...”
“พี่จิ หยุดพูดได้แล้ว ยุงกัดผมแล้ว”
“เออ ยุงกัดพี่เหมือนกัน งั้นเข้าบ้านกันเถอะ แล้วนี่กินอะไรรึยัง แม่เก็บกับข้าวเผื่อด้วยนะ”
“กินมาแล้วครับ”
“ดีมากไอ้น้อง วัยกำลังกินกำลังโตต้องรับประทานอาหารให้ตรงเวลา เป็นโรคกระเพาะแล้วไม่คุ้มเสี่ยง แต่เสียดายชะมัด วันนี้แม่ทำแกงกะหรี่หมูทอด อร่อยเหาะอย่างนี้เลย!“ พี่จิไม่พูดเปล่ายังยกนิ้วโป้งด้วย “ขนาดเสี่ยยังขอเบิ้ลตั้งสองชาม คุณคมสันถึงกับขอสูตรเด็ดไปให้พ่อครัวที่คฤหาสน์ หึหึหึ...นับจากนี้สูตรแกงกะหรี่บ้านทองคำดีจะขจรไกล ไม่มีใครจะทำอร่อยได้เท่าแม่ผู้ยิ่งใหญ่ นางจรวย ทองคำดีอีกแล้ว! ฮุยเลฮุย”
“ฮุยเลฮุยอะไรของพี่จิเนี่ย” ผมหลุดยิ้ม ความเครียดเมื่อครู่เบาบางลงอย่างมหัศจรรย์
เพราะนี่คือครอบครัวคนสำคัญของผม คือบ้านของผม
ไม่มีอะไรสุขใจเท่าบ้านเรา จริงมั้ยล่ะครับ
หลังอาบน้ำเสร็จผมก็หาข้อมูลแม่ของนิฌานทันที ตอนแรกหาแบบไม่คาดหวัง แต่เหลือเชื่อครับ เพราะข้อมูลของเธอบนโลกโซเชียลนั้นมีเยอะกว่าที่คาด
ผู้จัดการคนแรกของนิฌานก็คือแม่แท้ๆ!
ไม่นับว่าแปลกในเมื่อนิฌานเข้าวงการตอนแปดขวบ เด็กวัยขนาดนั้นมักมีผู้ปกครองคอยดูแลใกล้ชิดอยู่แล้ว โดยเฉพาะเมื่อนิฌานได้รับรางวัลนักแสดงนำยอดเยี่ยม ได้รับคำชมมากมาย ถูกเรียกว่าเด็กมหัศจรรย์ แม่ของเขาถึงกับยอมลาออกจากงานเพื่อเป็นผู้จัดการให้ลูกชายเต็มตัว
นับจากชีวิตของนิฌานในวงการบันเทิงก็เริ่มต้นอย่างเข้มข้น ต้องยอมรับว่าการที่เขาเป็นยังเป็นดาวจรัสแสงไม่เคยดับนั้นมาจากความพยายามในวัยเด็กที่ไม่เคยเว้นช่วง ทำให้มีสายป่านต่อยาวไม่เคยขาด ภาพของสองแม่ลูกออกสื่อนั้นมีเป็นเรื่องชินตาจนใครหลายคนล้วนชื่นชม เพราะแม่ของนิฌานเป็นซิงเกิ้ลมัม เนื่องจากมีปัญหาหย่าขาดกับสามีตั้งแต่นิฌานอายุเพียงห้าขวบเท่านั้น
หลายความเห็นล้วนพูดถึงแม่นิฌานในทางที่ดี เพราะเธอไม่เคยอาย แถมยังภูมิใจมากเสียด้วยที่การเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวนั้นทำให้ลูกชายประสบความสำเร็จขนาดนี้
‘นิฌานคือลูกที่ฉันภูมิใจ เขาไม่เคยทำให้ฉันผิดหวัง’
เพราะนิฌานยังเด็ก บทสัมภาษณ์ส่วนใหญ่แม่ของเขาจึงเป็นคนตอบ จนกระทั่งเริ่มโตขึ้น ถึงได้พอออกปากบ้าง แต่ทุกครั้งมักพูดถึงผู้ปกครองในแง่ดี ได้รับคำชมว่าลูกกตัญญู เชื่อฟังอย่างดีถึงขนาดยอมดรอปเรียนหลายครั้งเพื่อรับงานภาพยนตร์ ทำให้นิฌานเรียนจบช้ากว่าเพื่อนร่วมรุ่นถึงสองปี
แต่เมื่อเรียนจบปุ๊บ แม่ของนิฌานก็ถูกปลดจากการเป็นผู้จัดการดาราปั๊บ
ผมเริ่มได้กลิ่นตุๆ ตรงนี้
‘คุณแม่เริ่มมีอายุมากขึ้น ไม่คล่องแคล่วเหมือนแต่ก่อน และตอนนี้ผมก็เข้าวงการเต็มตัวแล้ว เลยอยากให้ท่านได้มีอิสระ ได้กิน ได้เที่ยวอย่างเต็มที่ทดแทนที่ต้องช่วยดูแลผมมาตลอดหลายสิบปี ไม่ต้องห่วงนะครับ นับจากนี้ผมจะเลี้ยงดูคุณแม่เอง’
คำสัมภาษณ์นั้นทำให้นิฌานได้รับรางวัลลูกกตัญญู...พร้อมภาพคู่แม่ลูกที่หายไปจากวงการอย่างถาวร นับแล้วก็เป็นเวลากว่าห้าปี ตอนนั้นผมเพิ่งสิบสาม ตั้งอกตั้งใจเรียนไม่สนเรื่องราวในวงการบันเทิง ก็ไม่แปลกที่ไม่รู้จักเรื่องราวเบื้องลึกของนิฌาน เพราะตอนหาข้อมูลเรื่องเขา ผมดูแค่การทำงานกับข่าวเรื่องความเจ้าชู้ ไม่เคยคิดเจาะลึกทางครอบครัวมาก่อน
“ทำอะไรอยู่น่ะไอ้เจ คิ้วขมวดจนเป็นปมแล้ว”
“พี่จิคิดว่าหน้าตา ชื่อเสียง เงินทอง ทำให้สายสัมพันธ์แม่ลูกตัดขาดกันได้มั้ยครับ”
“ทำไมถามแปลกอย่างนี้ล่ะ” พี่จิเกาหัว “พี่ก็ไม่รู้หรอกนะว่าสามารถตัดขาดได้มั้ย แต่จากที่พี่เคยทำงานในแวดวงบันเทิงมาก่อน หน้าตาคือสิ่งสำคัญที่สุด เพราะมันคือจุดเริ่มต้นของชื่อเสียง เรียกว่าหน้าตาดีมีชัยไปกว่าครึ่ง ดูอย่างจิระสิ ต่อให้เขาตดในที่สาธารณะยังไม่มีกล้านินทาเลย! มีแต่จะชมว่าน่ารักน่าเอ็นดู ต่อให้ทำอะไรผิดก็ยอมยกโทษให้! แต่พี่ไม่ได้หมายความว่าจิระไม่เก่งหรอกนะ จิระมาถึงจุดนี้ได้เพราะความสามารถ และเมื่อได้ชื่อเสียง...ก็จะนำมาซึ่งเงินทอง เงินสำคัญไฉนใครเลยจะรู้ แต่ทุกอย่างในโลกนี้ก็ต้องใช้เงินซื้อทั้งนั้น”
“พี่จิพูดมีสาระนะเนี่ย”
“ใช่มั้ยล้า”
“แต่ไม่ตรงคำถาม”
พี่จินั่งเหี่ยว ผู้ชายตัวโตนั่งขัดสมาธิทำไหล่เหี่ยวหน้าบู้อยู่บนเตียงไม่ใช่ภาพน่าดูนักหรอก
“ก็พี่ไม่รู้นี่ว่าตัดขาดได้มั้ย แต่ถ้าต้องถึงขั้นนั้นจริงๆ คงมีปัจจัยที่หลากหลาย ไม่ใช่แค่หน้าตา ชื่อเสียง เงินทอง แต่ยังมีความอคติ ความเห็นแก่ตัว ความขัดแย้งกันด้วย” พูดจบพี่จิก็เบิกตาโพลง “อย่าบอกนะว่าถึงวัยหนีออกจากบ้านแล้ว ไม่นะเจ ถ้ามีเรื่องอะไรก็พูดกันดีๆ อย่าหนีออกจากบ้าน!”
“ผมไม่ได้อยู่ในวัยต่อต้านสักหน่อย!” ผมว่าอย่างโมโห ทำให้คนในบ้านถึงชอบคิดว่าอยู่ในวัยกำลังโตทุกที ผมโตแล้วนะ! ปกป้องทุกคนได้ด้วย!
“ก็ช่วงนี้เจกลับบ้านดึก พ่อแม่เป็นห่วงนะรู้มั้ย”
“ผมไปเรียนขับรถ!”
“อ้าว เจไม่ได้เลิกเรียนแล้วเหรอ”
“ผมไม่ได้คิดเลิกเรียนสักหน่อย วันนี้ครูยังชมว่าทำดีเลย”
“นั่นสิเนอะ เจเวลาตั้งใจจะทำอะไรก็ทำได้ดีตลอด เก่งมากน้องรัก”
“อารมณ์ไหนของพี่จิเนี่ย...” ผมทำหน้าไปไม่เป็นกับอาการผีเข้าผีออกของพี่ชาย ก่อนจะนึกได้ว่าควรเล่าเรื่องในวันนี้ให้นิฌานฟังสักหน่อย แม้จะรับปากแม่ของเขาไปแล้ว...แต่ผมต้องซื่อสัตย์ต่อคนจ่ายเงิน
‘ที่สำคัญคือน้องเจจะไม่หักหลังพี่ ไม่แทงข้างหลังทะลุถึงหัวใจแน่นอน’
ผมหัวเราะแห้งๆ ในลำคอ คนดีมีศีลห้าต้อศีลแตกข้อมุสาเพราะเขาแล้ว แต่ให้โทรไปตอนนี้ก็ไม่เหมาะเลยส่งข้อความไปแทน
- พรุ่งนี้มารับผมหน่อย -
นิฌานตอบกลับแทบจะในทันที
- ได้เลยครับน้องเจ ฝากบอกคุณแม่ด้วยนะว่าพี่จะไปฝากท้อง -
ไม่เย้าแหย่น่ารำคาญเหมือนเดิม แถมยังกระชับได้ใจความ เป็นผู้เป็นคนน่าเชิดชู
ผมปิดโทรศัพท์ นอนกลิ้งเล่นบนเตียงระหว่างรอพี่จิอาบน้ำ
พอย้อนนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ก็เผลอขดตัวอย่างหวาดๆ มารู้สึกตัวเอาตอนนี้เองว่าใจกล้าบ้าบิ่นชะมัด เชื่อมั่นในความคิดตัวเองเกินไปมั้ย ถ้าเกิดฝ่ายนั้นไม่รับคำยิงผมทิ้งขึ้นมาจริงๆ จะว่ายังไง
ความกลัวเกิดขึ้นอย่างเชื่องช้าเมื่ออยู่คนเดียว พอเงยมองหาพี่ชายคนดี ก็ได้ยินเสียงร้องเพลงดังลั่นจากในห้องน้ำให้พอสงบจิตสงบใจได้บ้าง
ผมสูดหายใจเข้าลึก ก่อนจะยิ้มเฝื่อน รับงานผู้จัดการดาราหวังเงินเยอะแท้ๆ แต่ไหงกลายเป็นลึกลับซ้อนเงื่อนได้ขนาดนี้ล่ะเนี่ย
วูบหนึ่งคิดอยากฉีกสัญญาให้จบเรื่องจบราวไปซะ! ปล่อยนิฌานรับมือไป ปัญหาของเขาก็แก้ไขไปคนเดียวสิ ทำไมผมที่ไม่เคยรู้จักมักคุ้นต้องมาปวดหัวเป็นเพื่อนด้วย!
แต่พอนึกหน้านิฌานตอนบอกว่าอยู่กับผมแล้วสบายใจ เรียกน้องเจอย่างนั้นน้องเจอย่างนี้ ยอมเชื่อฟังตัดขาดกับดาราหน้าใหม่ด้วยรอยยิ้มระรื่น รับปากว่าจะไม่หยอกเล่นทำตัวเป็นเด็กดีมีวินัย เข้านอนเร็วไม่เมาหัวราน้ำ ไม่หาความสำราญอย่างเคย ผมก็...รู้สึกว่าจะทิ้งเอาดื้อๆ อย่างนี้ไม่ได้
สงสัย...เชื้อใจอ่อน ใจดี มีเมตตา ใฝ่คุณธรรมจะสืบมาทางสายเลือดทองคำดี
ต่อให้เป็นเจตรินก็ต้องยอมรับชะตากรรม!!
-------------
แอบหย่อนปมสักเล็กน้อย มีแววมาม่านิดๆ แต่เรื่องนี้รับประกันเช่นเดิมว่าไม่ดราม่ามากค่ะ เพราะตัวเอกหรือน้องเจนั้นแม้จะไม่มองบวกเท่าหนูจิ ไม่โวยวายซึนเดเระอย่างจิระ แต่มีสติรับมือดีมากและไม่เคยตีโพยตีพาย มีแต่ความน่ารัก มุ่งมั่น น่าเอ็นดูในทุกๆ ตอน!! #อวยแค่ไหนถามใจดู
มารอดูกันตอนต่อไปนะคะว่าน้องเจจะบอกนิฌานยังไง แอบวางแผนยังไง รับประกันว่าน้องไม่ยอมโดนขู่ฝ่ายเดียวค่ะ!
#justUnotUS
เพจนักเขียนที่รักน้องเจสุดหัวใจ
หัวข้อ: {{ Just U,Not US }} เมื่อผมเป็นผู้จัดการดารา -(ตัวอย่าง)ตอนพิเศษ:เกมเศรษฐี P.25 (อ่าน 144604 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก