หัวข้อ: "รัก........เชิญครับ" จบแล้วค่ะ ย้ายได้เลย >>> รายละเอียดเปิดจองหนังสือ {20/7/55} ByAeaw

[bulldog17]

ตื่นเต้นด้วยคน

[gupalz]

เราเตรียมน้ำร้อนกับไมโครเวฟพร้อมแล้ว จะได้กินมาม่าอีกมั้ยเนี่ย

[namngern]

ก่อนอื่นต้องขอขอบคุณสำหรับคำชี้แจ้ง
และตอนพิเศษที่จะเขียนให้นะคะ
แฮ่ๆ ตอนนั้นเราก็อ่านตินลมนานแล้วก็ลืมๆไป
ขอโทษน้า  แต่ดีใจมากคะที่ตอบคอมเมนต์เรา

อ่านตอนนี้แล้วเครียด
จะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้
มันจะดีขึ้น หรือเลวร้ายลงกันละนี่ เฮ้อ
แล้วไหนจะคุณยะน้องพีอีก
หืดขึ้นคอเลยนะคุณหมอ

รออ่านตอนต่อไปจ้า
+1 ให้น้าาา

[sakiko]

ไม่กล้า อ่าน. ขอจองท่่ีละกัน. 5555

[i_ang]

แอบเข้ามาคุยนิดหน่อย อิอิ

Nus@nT@R@ ::: ลุ้นๆๆๆ เหมือนกันเลย อิอิ

malula ::: ตื่นเต้นเหมือนกัน ตื่นจนไม่รู้จะเขียนยังไงดีแล้ววว

badcow ::: อิอิ ตอนแรกคิดว่าไม่มีนะ มาม่า แต่แบบว่า เอ๊ะ! รึจะมีดี....กำลังตัดสินใจอยู่ 55+

zazoi ::: ที่บอกว่าจากไปอย่างเหงาๆ เพราะ คนเขียนคิดถึงหมอนุกะคุณฟ้าค่ะ ถ้าจบก็คงไม่ได้เขียนเรื่องราวของสองคนนี้อีกแล้ว (มั้ง) เลยแบบว่ามันต้องเหงาแน่ๆ เลย แต่ อิงหนึ่ง นนท์แดน พียะ ก็คงทำให้หายเหงา ไม่ทิ้งไปไหนหรอกค่ะ สัญญา จะเขียนต่อให้จบเลยคร้าา
 
Salome ::: สงสารคุณฟ้าเหมือนกัน เสียน้ำตาได้ทุกตอนเนอะะะะ T^T (คุณฟ้าร้องไห้ แต่คนเขียนเครียดมากทุกตอนที่คุณฟ้าร้องไห้เลยนะคะ T^T)

JJHJJH ::: บวกให้เช่นเดียวกันนะคะ ^^ ใกล้จบแล้วค่ะ ถ้าไม่ดราม่าก็คงตอนสอนตอนคงจบได้ แต่ถ้าเผลอเขียนดราม่าแล้วละก็...เหอๆๆ คงยาวอีกห้าหกตอนแน่ๆ เลย ตอนนี้กำลังตัดสินใจอยู่เลยคร้า ว่าจะเอาไงดี มาม่าหรือไม่มาม่า คิดหนักนะเนี้ยยยย

bulldog17 ::: ร่วมด้วยช่วยกันตื่นเต้นจ๊ะ

 gupalz ::: 555+ เตรียมค่าไฟด้วยนะ เวฟมาม่าเยอะเกิน ไฟฟ้าขึ้นน้าาา (เดือนที่ผ่านมาคนเขียนจ่ายค่าไฟ 500 กว่าบาทแน่ะ ทุกที่นี่แค่ 200 กว่าๆ เองเถอะ เซงเลย กร๊ากก นอกเรื่องไปเนอะะ)

namngern ::: คนเขียนก็ขอบคุณมากๆ นะคะ ที่ช่วยออกความเห็น ^__^ แล้วเดี๋ยวแต่งตอนพิเศษตอนนี้แล้วจะเอามาลงให้อ่านนะคะ (ตอนวาเลนไทน์แรกของผม เวอร์.ลม) ตอบแทนค่ะ

 sakiko ::: จองถาวรเลยนะคะ เดี๋ยวออกตั๋วตลอดชีพให้ค่ะ อิอิ

ปล.ตอนแรกคิดว่าจะไม่มาม่าน้าาาา แต่แอบอ่านเม้นท์แล้ว เหมือนมีเส้นทางโผล่ขึ้นมาอีกทาง อิอิ จะดราม่าดีไหมน้าาา ลุ้นตอนหน้ากันละเนอะ
บับบายยยย แอบมาตอบเม้น อิอิ
สีเหลืองอ่อน// aeaw

[ทิวลิปสีส้ม]

ดีใจแทนคุณฟ้า
แล้วก็ตามลุ้นเอาใจช่วยคุณฟ้าต่อไป
หวังว่าการไปพบคุณพ่อคุณแม่คราวนี้จะเป็นไปด้วยดีนะคะ ^^

[หมวยลำเค็ญ]

ใกล้จบแล้ว แปลว่า ไม่มีมาม่าชามโตใช่มั้ยคะ

ขอหวานๆ หน่อยนะคะ อืดมาม่ามาหลายตอนแล้วววว

ติดตามอยู่ตลอด เม้มได้บ้าง เม้มไม่ได้บ้างเพราะอ่านมือถือ

รออ่านน้องพี คุณยะ ด้วยนะคะ น่าจะได้มาม่าอีกชามโตๆ

[CarToonMiZa]

 

บวกเป็ด

[Y2Y]

แอบเข้ามาคุยนิดหน่อย อิอิ

ปล.ตอนแรกคิดว่าจะไม่มาม่าน้าาาา แต่แอบอ่านเม้นท์แล้ว เหมือนมีเส้นทางโผล่ขึ้นมาอีกทาง อิอิ จะดราม่าดีไหมน้าาา ลุ้นตอนหน้ากันละเนอะ
บับบายยยย แอบมาตอบเม้น อิอิ
สีเหลืองอ่อน// aeaw

อย่ามา  คุงน้องแอ๋ว อย่ามา มาม่าแถวนี้เด้ดขาดไม่งั้นคนโพสจะงอนไม่โพสให้นะ ... นี่คือคำขู่  เข้าใจ๋

[Rhythm]

รออ่านต่อไป

[nongrak]

ขอให้พ่อแม่คุณหมอทำใจยอมรับฟ้าเถอะนะ
สงสารฟ้าแค่คิดว่าหมอไม่รักก็ร้องไห้ไปตั้งเยอะแล้ว

[mascot]

สู้สู้ นะคุณฟ้า มีคุณหมออยู่ข้างๆ หายห่วง

[PetitDragon]

คุณหญิงแม่คงเป็นลมงานนี้ 


อย่าเพิ่งไปครับ เหลืออีกตั้งหลายคู่ ยังไม่หมดเลย   

[Bowbonk]

 

[Calo love]

 
ว๊ากกกกกกกกกกกกกก...............ผมเจอเเล้วครับพี่แอ๋ว
ผมหา ตินกะลม หมอนุกะน้ำฟ้า จเอเเล้ว
หาทีเดียวได้สองคู๋ อั๊ยย่ะ...........ขอบคุณนะครับที่เอามาลงให้อ่านอีกครับ
(ที่เคยถามไปในเรื่องของซีซวงตอนนี้ออฟเจอแล้วครับพี่เเอ๋ว)
.
.
.
.
.
แล้ว.........."ทะเลหวาน" จะเอามาลงให้ติดตามไหมครับในเล้าๆๆๆ รออยู่นะครับ

+ เป็ด ตัวน้อยๆ ให้ตอนที่ 29 เพราะจะมารอตอนต่อไปนะครับ

รักพี่แอ๋ว รักคุณหมอ รักน้ำฟ้า รักติน รักลม..........ต่ออิงกะหนึ่ง พีกะยะด้วยนะครับ อิอิ ขอมากไปแล้วเรา
อ๋อ.......ทีกะเชนด้วยนะครับ อิอิ

ติดตามต่อครับ........ยิ่งอ่านยิ่งสนุก
(หากทำหนังสือเเจ้งด้วยน้าอยากได้ครับ)
 

[i_ang]

ว๊ากกกกกกกกกกกกกก...............ผมเจอเเล้วครับพี่แอ๋ว
ผมหา ตินกะลม หมอนุกะน้ำฟ้า จเอเเล้ว
หาทีเดียวได้สองคู๋ อั๊ยย่ะ...........ขอบคุณนะครับที่เอามาลงให้อ่านอีกครับ
(ที่เคยถามไปในเรื่องของซีซวงตอนนี้ออฟเจอแล้วครับพี่เเอ๋ว)
.
.
.
.
.
แล้ว.........."ทะเลหวาน" จะเอามาลงให้ติดตามไหมครับในเล้าๆๆๆ รออยู่นะครับ

+ เป็ด ตัวน้อยๆ ให้ตอนที่ 29 เพราะจะมารอตอนต่อไปนะครับ

รักพี่แอ๋ว รักคุณหมอ รักน้ำฟ้า รักติน รักลม..........ต่ออิงกะหนึ่ง พีกะยะด้วยนะครับ อิอิ ขอมากไปแล้วเรา
อ๋อ.......ทีกะเชนด้วยนะครับ อิอิ

ติดตามต่อครับ........ยิ่งอ่านยิ่งสนุก
(หากทำหนังสือเเจ้งด้วยน้าอยากได้ครับ)
 

หาเจอแล้วใช่ 55+ ส่วนเรื่อง ทะเล...หวาน โดนย้ายห้องแล้ว ไปอยู่ในห้องนิยายแต่งไม่จบ
ตอนนี้ก็เรียบๆ เคียงๆ เขียน ไปนิดๆ หน่อยๆ รอให้แต่งจบ แล้วค่อยเอาลง แต่คาดว่าอีกยาวนานนนนนนน ^^'

[Calo love]

หาเจอแล้วใช่ 55+ ส่วนเรื่อง ทะเล...หวาน โดนย้ายห้องแล้ว ไปอยู่ในห้องนิยายแต่งไม่จบ
ตอนนี้ก็เรียบๆ เคียงๆ เขียน ไปนิดๆ หน่อยๆ รอให้แต่งจบ แล้วค่อยเอาลง แต่คาดว่าอีกยาวนานนนนนนน ^^'

อิอิโดนดองไปเลยสิท่า..........แต่ก็ติดตามนะครับ
ฝากพี่เเอ๋วช่วยเขียนต่อให้ด้วยนะครับเพราะหลายคู่เลหือเกิน(สงสารคุณหมอกะรุ้งนะครับ)
ช่วยให้ลงเอยสักทีนะครับ...........

[nutjung19]

มามง มาม่า อะไร ไม่เอาน๊าาาาา

ว่าแต่จะมาต่อยัง รออยู่ และกดดัน

[Calo love]

แงแงแงแง.........อ่านกี่ทีก็สนุก อินเวอร์ครับพี่แอ๋ว
รีบมาต่อตอนต่อไปนะครับแบบว่าอยากไปงานแต่งคุณหมอครั :-[บ...........

[Calo love]

พี่แอ๋วครับ อ๊อฟ เอาด้วยคนหนึ่งครับหนังสือ....นะครับ
(อ๊อฟเข้าหน้าเพจนิยายพี่แอ๋วไม่ได้ครับเพราะที่ทำงานเข้าเฟซไม่ได้ครับ)
ไม่รู้ว่าต้องสั่งจองอะไรยังไงครับ แต่เอาด้วยคนหนึ่งขอรายละเอียดด้วยครับ.................

[mascot]

รู้สึกว่าหายเงียบไปนานเกินไปแล้วน้าาาาาา

[JJHJJH]

คิดถึงคุณหมอกับคุณฟ้า

[i_ang]

เน็ตที่หอพัง ขโมยต่อเน็ตข้างบ้าน ก็สุดแสนจะทำได้ยาก ต่อไม่ติด สภาพอากาศด้วย T^T พยายามขโมยมาทั้งวันเพิ่งจะขโมยได้ก็ตอนนี้แหละ
แต่งตอน 30 จบแล้วน้า สั้นนิดหน่อย อิอิ เด๋วพรุ่งนี้เข้าออฟฟิตจะเอาไฟล์ส่งให้คนโพสนะคะ
รอก่อนนะคะ (เน็ตหอพังมาอาทิยต์หนึ่งแล้ว ปวดตับมาก แล้วอาทิตย์นี้ก็ไม่ได้เข้าออฟฟิตเลย เลยไม่มีเน็ตใช้ ทำอะไรไม่ได้เล๊ยย ขอโต๊ดน้าา พรุ่งนี้จะเข้าออฟฟิตแระ เจอกันคร่าา แต่ต้องรอคนโพส มาโพสนะคะ)
แอบมีสปอร์ตตอนพิเศษตินลมมาด้วยนะ อิอิ อยากให้อ่าน มันหวาน คนเขียนชอบมากๆๆ
บายย aeaw

[Y2Y]

ตอนที่ 30  เปิดตัว

“มือเย็นนะครับ ตื่นเต้นหรือครับ”

มือนิ่มที่ผมถือโอกาสคว้ามากุมยามเจ้าตัวเผลอ เพราะมัวแต่ชะเง้อมองไปยังหลังคามุงกระเบื้องดินเผาสุกที่โผล่พ้นยอดไม้มาบางส่วนนั้นเย็นเฉียบ ต่างจากมืออุ่นที่เคยกอบกุมมานับครั้งไม่ถ้วน
   
“เอ่อ...เอ่อ...คะ...ครับ...”

คุณฟ้ารีบหันไปมองสาวใช้ด้านหลัง แล้วหันมาตอบคำถามผมด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก แก้มนวลขึ้นสีแดงระเรื่อ พยายามจะดึงมือออกเพราะรู้ว่าตกเป็นที่จับจ้องของคนด้านหลัง แต่ผมไม่ยอมปล่อย มันไม่ใช่เรื่องเสียหายอะไรเพราะนี่เป็นบริเวณรั้วบ้านของผม   

“ปล่อยเถอะครับคุณหมอ ไม่ดูดี” คุณฟ้าบอกเสียงเบา ส่งสายตาอ้อนวอนมา ราวกับว่าการจับมือถือแขนเป็นเรื่องต้องห้าม

“ทำไมล่ะครับ” ผมถามทั้งที่รู้ คุณฟ้าหันไปมองข้างหลังอีกครั้งแล้วหันกลับมามองหน้าผม ก้มมองมือตัวเองที่ถูกผมกุมเอาไว้

“เด็กเห็น มันไม่ดี” คุณฟ้ากระซิบบอก หันหน้าไปมองข้างหลังอีกครั้ง น้ำอ้อยพอจะรู้ว่าแขกของผมอยู่ในอาการไหนเลยก้มหน้ามองบ่อปลาใกล้ๆ แทนเสีย 

“เด็กจะได้ชินไงครับ อีกหน่อยคุณฟ้าก็ต้องมาอยู่ที่นี่” คนฟังยิ้มเขิน ยอมให้ผมกุมมือแต่โดยดี แต่ไม่วายหันหน้าไปมองคนที่เจ้าตัวนึกอาย

“คุณหมอครับ คือ...” คุณฟ้าเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง

“น้ำอ้อยไปที่เรือนก่อน” ผมหันไปบอก ถ้าน้ำอ้อยยังอยู่ คุณฟ้าคงไม่กล้าพูด

“ค่ะ คุณนุ”

“คืออะไรครับ” ผมถามคุณฟ้าตอนที่น้ำอ้อยเดินไปแล้ว

“กอดหน่อยครับ” คุณฟ้าพูดอายๆ ผมรั้งร่างเพรียวเข้ามากอดตามคำขอ เพราะอยากทำมากกว่ากอด ปากของผมถึงได้กดลงไปบนแก้มนวลสีแดงระเรื่อชวนให้หลงใหล น่ารักน่าเอ็นดูยามที่เจ้าตัวเขินอาย

แก้มนวลของคุณฟ้ากับมือนิ่มของคุณฟ้า อุณหภูมิต่างกันมาก มือนี่เย็นเฉียบเหมือนเพิ่งไปแช่ถังน้ำแข็งมา แต่แก้มกลับอุ่นจนร้อนเหมือนคนเป็นไข้

“หัวใจคุณฟ้าเต้นแรงมากนะครับ” พอกอดกันอย่างนี้ ผมสัมผัสได้ถึงหัวใจที่เต้นเร็วและแรงของคุณฟ้า

“ก็ผมตื่นเต้น แล้วก็กลัวด้วยครับ”

“ไม่มีอะไรน่ากลัวหรอกครับ”

“มีสิครับ ก็ผมกลัวครอบครัวคุณหมอจะรับไม่ได้ ที่...ที่...” คุณฟ้าอึกอักที่จะพูด สองมือกอดผมแน่นขึ้น

“ที่พาผู้ชายเข้าบ้านหรือครับ” ผมพูดในสิ่งที่คุณฟ้าไม่ได้พูดออกมาเพราะเจ้าตัวเงียบไปเสียก่อน ผมแนบจูบบนแก้มนวลอีกครั้ง ไม่รู้ทำไมถึงหลงใหลกับแก้มนี้เหลือเกิน ไม่สิครับ ผมน่ะหลงใหลคุณฟ้าไปทั้งตัวและหัวใจต่างหาก   

“ครับ ผมกลัว”

“บอกแล้วไงครับว่าไม่ต้องกลัว คุณพ่อคุณแม่พี่นุใจดี แล้วพี่นุก็อยู่ข้างน้องฟ้าเสมอนะครับ ทุกอย่างจะผ่านไปด้วยครับ” ผมปลอบคนขี้กลัว แทนตัวเองว่าพี่นุ และคนในอ้อมแขนว่าน้องฟ้า แต่แล้วน้องฟ้าของผมคล้ายจะตัวสั่นขึ้นทันทีที่ผมพูดจบ ได้ยินเสียงสูดจมูกฟึดฟัดดังตามมา น้องฟ้าของผมกำลังขี้แย เดาว่าน่าจะมีสาเหตุมาจากคำเรียกขานที่เปลี่ยนไป

พี่นุ...น้องฟ้า ฟังดูน่ารักและใกล้ชิดกันมาขึ้นอีกหลายเท่า และน้องฟ้าของผมก็คงต้องการมันเหมือนกัน เพราะผมสังเกตจากสีหน้าและแววตาของตอนที่น้ำอ้อยเรียกชื่อผม 

“ร้องไห้ทำไมครับ ไม่ชอบที่พี่นุเรียกแบบนี้หรือครับ ไม่เรียกก็ได้นะครับ” ผมเชยคางเจ้าของใบหน้าน่ารักขึ้นมาถาม ตากลมใสน่ามองเริ่มรื้นน้ำตา

“ชะ...ชอบครับ...ชอบมาก...แล้วที่ร้องไห้ก็...ก็...เพราะดีใจ...” น้องฟ้าของผมบอกเสียงสั่น (ขอเรียกว่าน้องฟ้านะครับ) นัยน์ตาฉ่ำบอกความรู้สึกตามคำที่พูด น้องฟ้าเป็นคนอารมณ์ไม่คงที่ หวั่นไหวง่าย ทั้งที่ดูภายนอกจะเหมือนเป็นคนเข้มแข็ง ทว่าเข้าในกลับอ่อนแออย่างไม่น่าเชื่อ

“พี่นุอยากเรียกน้องฟ้าอย่างนี้มานานแล้วนะครับ แต่ยังไม่มีโอกาส วันนี้และวันต่อๆ ไป พี่นุขอเรียกน้องฟ้าว่าน้องฟ้า แล้วน้องฟ้าก็ต้องเรียกพี่นุว่าพี่นุด้วยนะครับ” ผมบอกคนที่ยกหลังมือขึ้นปาดน้ำตาช้าๆ ตาสวยไม่ได้แดงกล่ำมากนักเพราะน้ำตาไม่ได้ไหล มันแต่คลออยู่ที่เบ้าตา เช็ดทีเดียวน้ำตาก็หลายเกลี้ยง 

“ครับ พี่นุ” น้องฟ้าตอบรับเสียงเบา ใบหน้าเปื้อนยิ้มและแดงระเรื่อตามแรงเขิน ทำให้คนน่ารักดูน่ารักมากยิ่งขึ้น ผมภูมิใจที่ได้กอดคนๆ นี้ ได้รักและได้ครอบครอง

“ฟังแล้วชื่นใจจังครับ”

ผมหอมแก้มสีแดง อยากดึงเอาตัวคนน่ารักขี้แยที่ดีใจหรือเสียใจอะไรก็ร้องไห้ได้ตลอดเข้ามากอด แต่จำต้องตัดใจเพราะเราสองคนยืนกันอยู่ตรงนี้นานแล้ว เกรงว่าคนบนเรือนจะรอนาน ป่านนี่น้ำอ้อยคงรายงานว่าผมมาถึงแล้วและพาใครอีกคนหนึ่งมาด้วย

ทุกคนอาจกำลังเฝ้ารอ...

“ไปครับ เดี๋ยวคุณพ่อคุณแม่พี่นุจะรอนาน” ผมว่าแล้วกุมมือนิ่มอีกครั้ง จับจูงให้เดินไปด้วยกัน



“ตาหนู”

เสียงคุณหญิงแม่เรียกผมทันทีที่เห็นผมเดินขึ้นบันไดมา ตรงชานเรือนมีคุณพ่อนั่งจิบชากับขนมถ้วยฟู คุณหญิงแม่นั่งทำหน้าโกรธๆ ข้างตัวมีสองพี่น้องน้ำอ้อยกับน้ำหวานค่อยพัดลมเย็นให้ ทั้งที่บรรยากาศโดยรอบเย็นสบายเพราะต้นไม้สูงใหญ่รายล้อมรอบตัวเรือน พี่ยะที่นั่งกอดหมอนทำท่าไม่สบอารมณ์ มองไปทางห้องนอนทางฝั่งซ้ายของเรือน ห้องนอนชั่วคราวของพี และคนสุดท้ายคือยัยภาน้องสาวของผมกำลังนั่งอ่านหนังสือวรรณกรรมด้วยท่าทางสบายอารมณ์ ไม่มีสีหน้าเป็นทุกข์ร้อนเหมือนน้ำเสียงที่โทรมาหาผมเมื่อก่อนหน้านี้

ผมน่าจะมาช้าไป ดูเหตุการณ์ตอนนี้แล้ว คาดว่าเรื่องที่ทำให้ยัยภาโทรตามตัวผมมานั้น หาข้อยุติได้แล้ว พีก็ไม่ได้อยู่ที่ชานเรือนด้วย น่าจะอยู่ในห้องนอนเพราะพี่ยะมองไปทางนั้นตลอด

“สวัสดีครับคุณพ่อคุณแม่” ผมยกมือไว้คุณพ่อและคุณหญิงแม่ พลางเดินไปหยิบเบาะที่วางอยู่ข้างฝามารองนั่ง ไม่ลืมหยิบมาเผื่อคนที่เดินตามหลังมาด้วยท่าทางกล้าๆ กลัวๆ ผมไม่ได้เดินจูงมือน้องฟ้าขึ้นมานะครับ ตอนเดินมาถึงตรงตีนบันได น้องฟ้าขอให้ผมปล่อยมือ ผมก็ตั้งใจอย่างนั้นเหมือนกัน เหตุผลก็เพราะต้องเกรงใจผู้ใหญ่ 

“ไหว้พระเถอะลูก”

ท่านสองรับไหว้น้องฟ้า พวกท่านสองคนมีสีหน้าไม่แปลกใจเท่าไหร่ที่เห็นหน้าน้องฟ้าของผม นั่นอาจเพราะน้ำอ้อยบอก ส่วนยัยภาวางหนังสือในมือลงแล้วสำรวจตรวจตาคนที่นั่งเยื้องๆ ไปทางด้านหลังของผม ผมนั่งพับเพียบ น้องฟ้าก็นั่งพับเพียบตาม หน้าตาที่หงุดหงิดบึ้งตึงของพี่ยะผ่อนลงเพื่อจะรับไหว้น้องฟ้า และยิ้มทักทายตามประสาคนที่รู้จักกันแล้ว

“คุณพ่อคุณแม่ครับ นี่น้องฟ้าครับ ยัยภานี่น้องฟ้า...” ผมแนะนำให้ทุกคนได้รู้จักกัน

“สวัสดีครับคุณพ่อคุณแม่ สวัสดีครับพี่ภา” น้องฟ้ายกมือไหว้คุณพ่อคุณแม่ของผมอีกครั้ง ส่วนท่านทั้งสองก็รับไว้ จากนั้นน้องฟ้าก็หันไปไหว้น้องสาวของผม ไม่ต้องแปลกใจว่าทำไมน้องฟ้าถึงได้เรียกคุณพ่อและคุณหญิงแม่ของผมว่าคุณพ่อคุณแม่ เพราะผมบอกแกมบังคับก่อนเดินมาถึงที่เรือนเองครับ ตอนแรกดื้อว่าจะไม่เรียก

“แล้วกับเจ้ายะล่ะ รู้จักกันแล้วเหรอ?” คุณพ่อผมถาม ไม่แน่ใจว่าถามใคร แต่พี่ยะรีบชิงตอบก่อนใคร

“รู้จักกันเรียบร้อยแล้วครับคุณพ่อ เค้กที่นุมันเอามาฝากเป็นประจำก็เป็นเค้กจากร้านน้องฟ้านี่แหละครับ”

“พ่อเราน่ะถามตานุ ไม่ได้ถามเรา ยุ่งไม่เข้าเรื่องนะตายะ”

ผมละอยากขำคุณหญิงแม่ของตัวจริงๆ ท่านมักเป็นแบบนี้ประจำ เวลาที่โกรธก็ตั้งท่าจะประชดประชันอย่างเดียวเลย และตอนนี้พี่ยะเป็นคนที่ถูกคุณหญิงแม่โกรธ ซึ่งก็เป็นประจำสำหรับแม่ลูกคู่นี้ แต่พี่ยะใช่จะยอม รายนี้ต่อปากต่อคำด้วยตลอด ไม่เหมือนผม คุณพ่อและยัยภา เราสามคนมักจะไม่ถือสาเอาอะไรกับคำประชดตามอารมณ์ของคุณหญิงแม่มากนัก

“อ้าว...ก็เรื่องเกี่ยวกับผมนี่ครับ ผมก็ต้องสิครับคุณหญิงแม่ ใช่ไหมครับคุณพ่อ”

“ไม่ต้องไปดึงท่านนายพลมาเกี่ยวเลยนะ เราน่ะมีความผิดล้นตัวนะตายะ ทำอะไรไม่เคยคิดถึงหัวอกคนเป็นแม่เลย ไม่ใช่แต่ฝั่งนี้ แต่ฝั่งนู่นด้วย ถ้าแม่เค้ารู้ เราจะทำยังไงหะ แม่จะโดนถอนหงอกหมดหัวก็คราวนี่แหละ”

“โถ...คุณแม่ครับ แล้วจะให้ผมทำยังไง ผมไม่ได้มีพี่เลี้ยงเป็นโดเรม่อนนะครับจะได้ขอไทม์มาแม็กซีนย้อนไปแก้ไขอดีตได้ ถึงได้ผมก็ไม่เอา แบบนี้น่ะดีแล้ว แล้วผมก็รักของผมด้วย คุณแม่อย่าใจร้ายจับเราสองคนแยก....โอ๊ยยย...ยยย คุณแม่เจ็บนะครับ” 

พี่ชายผมยังพูดไม่ทันจบประโยคก็ถูกคุณหญิงแม่ใช้พัดในมือตีเข้าที่แขน ไม่แรงมากแต่หลายทีอยู่ ส่วนพี่ยะก็ได้แต่ร้อง ไม่ได้ขยับหนีไปไหน พวกเราสามคนถูกสอนมาน่ะครับว่า ต้องไม่หนี ต้องยอมรับความผิดและบทลงโทษของความผิดนั้น อย่างเช่นตอนนี้ที่พี่ยะนั่งให้คุณแม่ตีโดยไม่ขยับหนีไปไหนเลย ถึงเจ็บก็ต้องทน

“เจ็บเท่ากับที่ทำให้แม่เสียใจไหมหะ ตาพีน่ะหลานของแม่นะ แม่เลี้ยงมาตั้งแต่อ้อนแต่ออด แต่เรากลับมาทำอย่างนั้นกับหลานของแม่ ท่านนายพลท่านดูลูกชายคนโตของท่านพูดนะ มันน่าไหม แล้วยังคิดจะเอาหลานดิฉันไปอยู่ที่อื่นอีก นี่ดิฉันเลี้ยงลูกให้กลายเป็นคนเห็นแก่ตัวอย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่” คุณหญิงแม่หันมาฟ้องเสียงเครือ มือยกผ้าเช็ดหน้าซับน้ำตาที่ซึมออกมา

“เอาน่าคุณหญิง ก็อย่างที่เจ้ายะมันพูด เรื่องมันเกิดไปแล้ว เรากลับไปแก้สิ่งที่เกิดขึ้นในอดีตไม่ได้ ที่เหลือต่อจากนี้คือเราต้องทำให้มันถูกต้องและดีขึ้น เจ้ายะก็เหมือนกัน พ่อขอสั่งให้เลิกยุ่งกับหลาน แต่ก่อนเป็นยังไงก็ช่าง แต่ต่อจากนี้ไปห้ามเกิดเรื่องแบบนั้นอีก ไม่อย่างนั้นพ่อจะส่งตัวหลานไปอยู่กับแม่ของเขา”

“คุณพ่อครับ...อย่างนี้ผมก็ตายสิครับ” พี่ยะโอดครวญเสียงเบา แต่ไม่กล้าเถียงหรือต่อรองคำสั่งใดๆ ท่านนายพลของคุณหญิงหรือคุณพ่อของเราสามคน แม้จะใจดี มีเหตุผล แต่ก็เป็นคนที่เด็ดขาด คำไหนคำนั้นเสมอ 

จากบทสนทนาที่ผมได้ฟัง เดาได้ไม่ยากว่าทุกคนรู้เรื่องของพี่ยะกับพีแล้ว และรับได้แต่ไม่ได้เห็นด้วยหรือยอมให้มันเกิดขึ้นอีก

“หึ...จะตายก็ให้มันรู้ไป” คุณหญิงแม่ตวัดตาขุ่นขวางใส่

“ตายไปหลานคุณแม่ก็เป็นม่ายนะครับ” พี่ยะว่าทีเล่นทีจริง ทำเอาคุณหญิงแม่ของผมอารมณ์พุ่งปรี๊ดเลยทีเดียว

“ตายะ!! ท่านนายพล ท่านดูลูกชายคนโตของท่านนะ โอ้ยย...ดิฉันจะบ้าตาย รู้อย่างนี้ดิฉันคืนลูกให้แม่เค้าไปตั้งแต่เมื่อวานไปก็ดี”

“พี่พิณมาหรือครับคุณแม่” ผมตกใจไม่น้อยเลย พี่พิณกลับเมืองไทยแล้ว ผมไม่ได้เจอพี่พิณมาสิบกว่าปีแล้ว เท่าๆ กับอายุของพีเลยล่ะ

“พี่ชายตัวดีของเราไม่ได้เล่าให้ฟังรึไง เห็นมีอะไรก็ช่วยกันปกช่วยกันปิดแม่ตลอดนี่ แม่ล่ะโกรธเราจริงๆ นะตานุ มีอะไรทำไมไม่บอกแม่ ตาพีก็หลานเราหรือเราคิดว่าไม่ใช่หลาน ถึงปล่อยให้พี่เราทำอะไรกับหลานก็ได้ กี่ปีมาแล้วที่หลานแม่ถูกรังแก แม่เสียใจนะ เสียใจมาก” น้ำเสียงท่านกลับมาสั่นเครือครั้ง ตาเริ่มแดง พีเป็นหลานรักเพราะเป็นหลานคนแรก

“เอาน่าคุณหญิง เราคุยกันเรียบร้อยแล้วน่า” คุณพ่อของผมขยับเข้าไปใกล้ แล้วโอบไหล่ปลอบ ผมหันหน้าไปมองน้องฟ้า รายนั้นก็เหมือนจะมีน้ำตาซึมๆ อยู่บ้าง อ่อนไหวจริง

“ดิฉันละอายใจนะคะท่านนายพล รับปากว่าจะดูแลลูกเค้าอย่างดี แต่แล้วก็กลายเป็นแบบนี้เสียได้ ดิฉันตัดสินใจแล้วนะคะ ดิฉันจะคืนลูกให้แม่เค้าไป แม่เค้าคงดูแลได้ดีกว่าเรา”

“ได้ไงครับคุณแม่ ผมไม่ยอมหรอกนะครับ พีเป็นเมี....”

“หยุดนะตายะ! ห้ามพูด! อยากให้แม่เป็นลมตายหรือไง” คุณหญิงแม่ของผมเปลี่ยนโหมดอารมณ์ได้เร็วมาก เมื่อครู่เศร้า พอพี่ชายของผมโวยวายขึ้นมา ท่านก็รีบโวยวายกลับ เพราะคำพูดของพี่ยะด้วยแหละ ท่านทนฟังไม่ได้

“อย่าเพิ่งเป็นอะไรนะครับคุณแม่ อยู่รับขวัญลูกสะใภ้คนโตก่อน”

“ท่านนายพล ท่านดูลูกชายคนโปรดของท่าน ดูดู๊ดู ดูพูดกับดิฉันสิคะ”

คุณพ่อของผมส่ายหน้า ยกชาขึ้นจิบ ราวกับว่าไม่ขอยุ่งกับแม่ลูกคู่นี้ คุณหญิงแม่ของผมชอบพูดว่าพี่ยะเป็นลูกคนโปรดของคุณพ่อ ส่วนผมน่ะ แน่นอนครับว่าเป็นลูกคนโปรดของคุณหญิงแม่ไปโดยปริยาย ทั้งที่ความจริงท่านทั้งสองรักลูกทุกคนเท่ากัน

“พี่ยะก็ อย่าไปยั่วคุณแม่สิคะ คุณแม่ด้วยนะคะ เสียงดังไปเดี๋ยวพีก็ตื่นกันพอดี เพิ่งหลับตะกี้เองนะคะ แล้วก็...เรายังมีแขกของพี่นุอยู่นะคะ” น้องสาวผมว่า

“จริงอย่างยัยภาว่า ใจเย็นลงก่อนนะคุณหญิง เดี๋ยวหนูฟ้าก็ตกใจแย่”

คุณพ่อนายพลของผมว่า ก่อนจะหันมาพูดกับหนูฟ้า ท่านเรียกว่าหนูฟ้าก็น่ารักดี ถึงจะฟังเหมือนเรียกเด็กผู้หญิงก็ตาม แต่ท่านคงไม่รู้จะเรียกน้องฟ้าของผมยังไงดี จะเรียกแบบที่เรียกพวกผมก็คงไม่เหมาะ

“เค้กที่ฝากมาให้อร่อยมากนะหนูฟ้า พ่อว่าจะพาหลานๆ ไปนั่งทานที่ร้านตั้งหลายทีแล้ว เจ้าพวกนั้นน่ะร่ำร้องอยากจะให้พาไปทานเหลือเกิน ทั้งเค้กทั้งขนม แต่เผอิญช่วงนี้พ่อยุ่งเรื่องสมาคมไปหน่อยเลยไม่ได้พาไปสักที เห็นว่าอยู่ติดกับคลินิกเจ้านุมันใช่ไหม”

น้องฟ้าคลี่ยิ้มบางๆ อยู่บนใบหน้ายามที่คุยกับคุณพ่อของผมเป็นครั้งแรก

“ครับคุณพ่อ แต่ถ้าคุณพ่อกับหลานๆ ชอบทาน เดี๋ยวผมฝากพี่นุเอามาให้ครับ จะได้ไม่ต้องลำบากไปไกล” จากบ้านของผมไปถึงร้านเชิญครับหรือว่าจะถึงคลินิกผมก็ได้ มันไกลอย่างที่น้องฟ้าว่า อยู่คนละมุมเมืองกันเลยด้วยซ้ำ

“ไม่ต้องหนูฟ้า พ่อเกรงใจ ของซื้อของขาย ให้บ่อยๆ ขาดทุนแย่เลย แล้วหลานพ่อเยอะด้วย ทานทีสี่ห้าปอน์ดก็คงไม่พอ”

“ท่านนายพลคะไม่คิดจะพาดิฉันไปด้วยหรือคะ”

คุณหญิงแม่ผมถามงอนๆ เรื่องของหวานท่านไม่อยากพลาด ท่านทั้งสองชอบทานเค้กเหมือนกัน แต่ช่วงหลังมานี่หมอสั่งห้ามทานเยอะเพราะมีผลต่อสุขภาพ ผมเลยไม่ค่อยจะเอามาฝากพวกท่านเท่าไหร่ ส่วนมาเอามาให้หลานมากกว่า

“โธ่...ทำไมจะไม่คิดล่ะคุณหญิง ผมไป หลานไป คุณหญิงก็ต้องไปด้วยอยู่แล้ว”

หลานของผมมีสี่คน ลูกยัยพาสามคนและลูกพี่ยะอีกหนึ่งคง ไม่รวมพีเพราะพีน่ะเป็นหลานในกรณีพิเศษ

“แล้วร้านหนูฟ้าปิดวันไหนบ้าง พ่อจะได้ไม่ไปเก้อ ”

“ร้านเปิดทุกวันครับคุณพ่อ”

“อ้าว อย่างนี้ไม่เหนื่อยแย่หรือ?”

“ไม่หรอกครับ สนุกมากกว่าครับ”

“งั้นรึ ดีนะ เด็กสมัยนี้ขยันขันแข็งดี อายุเท่าไหร่แล้วล่ะเรา”

“ยี่สิบสามครับ”

“อืม...น้อยกว่าเจ้านุไปหกปี” 

ตอนนี้ผมไม่เห็นร่องลอยความกังวลอยู่บนใบหน้าของน้องฟ้าเท่าไหร่แล้ว ส่วนคุณพ่อก็ชวนคุยผิดวิสัยคนพูดน้อย และทุกคนในครอบครัวของผมเหมือนจะตั้งใจฟังคุณพ่อกับน้องฟ้าคุยกัน มากกว่าจะชวนคุยหรือถามไถ่อะไร ซึ่งก็ผิดนิสัยที่เป็นเพราะคุณหญิงแม่ พี่ยะ และยัยภา พูดคุยเก่งครับ คล้ายกับทุกคนกำลังรอเวลาที่ผู้นำครอบครัวจะนำเข้าสู่เรื่องสำคัญ

...แล้วมันก็จริง   
 
“จะเข้าเรื่องเลยไหมเจ้านุ?”

“ครับคุณพ่อ”

>>>>>>>>>>>>> Happy Na Ka <<<<<<<<<<<<<<<

คนเขียนขอคุย :: ก่อนอื่น ขอโทษมากๆ นะคะ ที่หายไปนานมาก (มากกกก) เลยทำให้ต่อตอนที่ 30 ไม่ค่อยจะรื่นไหลเท่าไหร่เนอะ T^T (อยากรื้อแล้วเขียนใหม่ แต่คนเขียนเป็นประเภทเขียนแล้วเขียนเลย ไม่กล้ารื้อสิ่งที่เขียนไปแล้ว อะเนอะ)
   เรื่องพี่นุกะน้องฟ้า ใกล้จะจบแล้วนะคะ แค่ไม่กี่ตอนก็จบแล้ว (แต่ไม่สามารถบอกจำนวนตอนได้ Y^Y เพราะมันไม่แน่นอน มันขึ้นอยู่กับความสั้นยาวของแต่ละตอนและพลังกายพลังใจของคนเขียน เพราะหลังๆ มาเนี้ยเหนื๊อยเหนื่อย อิอิ) หรืออาจเซอร์ไพร์สจบตอนหน้า !! ไม่รู้เหมือนกัน ติดตามกันต่อไป
   แต่ก็พยายามจะแต่งให้จบภายในเดือนมิย.ให้จงได้ เพราะจะรีบทำเป็นหนังสือแล้วววว (เขียนยังไม่จบเลยเน้อออ) สนใจเก็บเอาไปตัดสินใจกันนะคะ
   ถึงแม้จะใกล้จบแล้ว แต่เรื่องรัก...เชิญครับ มันก็เหมือนไม่มีจุดพีคอะไรเลยเนอะว่าไหม...(นี่แหละคือสิ่งที่คนเขียนนึกเสียใจอยู่เหมือนกัน เขียนอะไรๆ ไม่ค่อยมีจุดพีคจุดขายเล๊ยยยยย) อยากเขียนให้มีจุดแตกหัก แต่โครงเรื่อง เนื้อหา ตัวละคร มันไม่ให้ มันไปไม่ได้เลยอ่ะ (บ่นๆ)
   แอบสปอร์ยตอนพิเศษ รัก...เธอ ที่สัญญาเอาไว้ว่าจะเอามาลงในเล้าเป็ดอีกสองตอน อันได้แก่ตอน เรารักกันนะครับ(เวอร์.ติน) และตอน วาเลนไทด์นี้...ของผม (เวอร์.ลม)
อันนี้เอามาสปอร์ยตอน เรารักกันนะครับ อ่านสปอร์ยแล้วไปเจอของจริง ต้นเดือน มิย.นะคะ ^__^’ ที่อยากเอามาสปอร์ยเพราะคนเขียนคิดว่า ตอนพิเศษมันหวานทุกตอนเล๊ยย หวานอะราวเดอะเวิร์ด 55+

สปอร์ยจ๊ะ ^___^

“จำวันแรกที่เราเจอกันได้ไหมครับ”
   “วันไหนนะ...วันไหนน้า วันปีใหม่หรือเปล่า วันนั้นห้องตินจัดงานเลี้ยงปีใหม่ ตินกับเพื่อนเอาเค้กมาแจกห้องของลม ลมยืนอยู่ตรงประตูพอดี เราเลยได้เจอกัน ตินเอาเค้กให้ลมแล้วก็บอกลมว่า ‘สวัสดีปีใหม่ครับคุณลม’ แล้วก็เดินออกไปเลย รู้ไหมว่าเพื่อนในห้องของลมนะมองตามตินตาละห้อยเลยนะ”
คนน่ารักแกล้งถามและบรรยายถึงฉากที่เราพบกันด้วยเสียงที่ใสแจ๋ว ปากเล็กฉีกยิ้มกว้าง เขาคงจำวันนั้นได้ดี ดีพอๆ กับผม วันที่ผมยืนเค้กให้เขาแล้วบอกเขาว่า ‘สวัสดีปีใหม่ครับ...คุณลม’
   “ไม่ใช่วันปีใหม่ครับ วันงานกีฬาสีตอนมอสี่ต่างหาก เราอยู่สีเดียวกัน พอเจอหน้าติน ลมก็สะบัดหน้าใส่ทันที ถ้าผู้หญิงตบหน้าแปลว่ารัก สงสัยผู้ชายสะบัดหน้าใส่คงแปลว่ารักแหงๆ ตอนที่ตินลงแข่งวิ่ง ลมเป็นสตาฟคอยเอาน้ำเย็นมาให้ดื่ม เอาผ้าเย็นมาให้ตินเช็ดเหงื่อ แล้วก็เอายาดมมาให้ตินดมด้วยนะ จำได้ไหมครับ”
เมื่อคนรักของผมแกล้งจำไม่ได้ ผมก็เอาอย่างเขาบ้าง อยากรู้ว่าเขาจะเอ่ยถึงวันไหนบ้างที่เป็นวันแห่งความทรงจำของเราสองคน
   “มันใช่ที่ไหนเล่า ตินก็...เราเจอกันครั้งแรกวันที่รถของแม่ตินเสียอยู่หน้าโรงเรียนต่างหาก คนขับรถของลมก็ไปช่วยซ่อม วันนั้นนะ ลมบอกเขาลงไปช่วยเองแหละ เพราะอยากเห็นหน้าตินใกล้ๆ ได้ยินเสียงร่ำลือมานานว่าเด็กห้องหนึ่ง ลูกอาจารย์มณีที่สอนภาษาไทยหล่อมาก สาวๆ กรี๊ดกันกระจาย เลยอยากรู้ว่าสมคำร่ำลือไหม แล้วก็นะ...หล่อสมคำร่ำลือจริงๆ”

โปรดติดตาม...


บับบายนะคะ
สีเหลืองอ่อน // aeaw
 

[CarToonMiZa]

  :z13:ให้ทะลุถึงหัวใจ

[Tiamo_jamsai]

 

[nongrak]

แสดงว่าครอบครัวของหมอนุรู้เรื่องของฟ้าแล้วแน่เลย

[bulldog17]

ค้างงงงงง

[malula]

คงไม่มีปัญหาแล้วมั้ง เพราะปัญหาที่หนักกว่าคือเรื่องยะ-พี ยังผ่านไปได้เลย

[PetitDragon]

คงไม่มีอะไรน่าห่วงแล้วมั้ง...เป็นครอบครัวที่สุขสันต์จริงๆ 


รอลม-ตินนะครับ