Chapter 17 : วันพบญาติรถ BMW คันหรูลดความเร็วลงเมื่อเข้าใกล้เขตมหาวิทยาลัยในช่วงเช้าของวันที่ท้องฟ้ามีเมฆครึ้ม เม็ดฝนร่วงหล่นลงมาบางเบา น้ำเปิดไฟเตรียมเลี้ยวเมื่อเข้าใกล้ประตูทางเข้า หากสายตาเหลือบไปเห็นเด็กหญิงที่แต่งตัวเหมือนกันเปี๊ยบสองคน กับตายายที่กำลังควานหาของในกระเป๋าผ้าอยู่ตรงที่ไม่ไกลจากป้ายรถประจำทางนัก ดูเหมือนว่าจะมาหาคนในมหาวิทยาลัยนี่แหละ
น้ำเคลื่อนรถไปอย่างเชื่องช้า ผ่านหน้าเด็กหญิงที่เกาะชายเสื้อตายายไว้แน่นราวกับกลัวว่าจะหลง ส่วนตายายหยิบร่มออกมากางกันอย่างงกๆ เงิ่นๆ ตรงหน้ามีกองข้าวของกองใหญ่ ชายหนุ่มแตะเบรกเบาๆ แล้วค่อยๆ ถอยรถกลับมา เขาเปิดประตูรถออกแล้วเดินเข้าไปสอบถาม
“มาหาญาติในมหาลัยเหรอครับ”
สองตายายรีบตอบ “จ้า พ่อหนุ่ม มาหาหลาน เขาเรียนอยู่วิศวะ”
“อ่อ งั้นเข้าไปพร้อมกับผมก็ได้ครับ คณะอยู่ใกล้ๆ กัน เดี๋ยวผมไปส่งนะ”
“จริงหรือพ่อหนุ่ม ขอบใจเหลือเกิน ตากับยายกำลังกลุ้มอยู่เลยว่าจะเข้าไปในคณะยังไง” คุณยายยิ้มกว้าง
“รอแป๊บนะครับ ผมขอเคลียร์หลังรถหน่อย” ชายหนุ่มรีบหันไปเก็บข้าวของที่โยนไว้บนเบาะหลัง เอาไปใส่กระโปรงท้ายรถ จากนั้นจึงเชื้อเชิญตายายกับหลานๆ ขึ้นมานั่ง
คุณตานั่งอยู่บนเบาะข้างคนขับ สองแขนโอบกอดกระเป๋าผ้าไว้บนตัก “ขอบใจนะ พ่อหนุ่ม เป็นอาจารย์ที่มหาลัยนี่ใช่มั้ย”
น้ำหัวเราะ “ผมดูแก่ขนาดนั้นเลยเหรอครับคุณตา”
“ไม่หรอกๆ ตาเห็นพ่อหนุ่มขับรถแพง เลยนึกว่าเป็นอาจารย์น่ะสิ”
“แต่สมัยนี้ด็อกเตอร์หนุ่มๆ ก็มีถมไปนา พ่อหนุ่ม” คุณยายตอบมาจากทางเบาะหลัง “ถ้ามีอาจารย์หน้าหล่อเหมือนพ่อหนุ่ม สงสัยสาวๆ จะไม่ยอมเรียนแน่แล้ว”
ชายหนุ่มอมยิ้ม พลางส่ายหน้าไปมา “ผมยังเรียนอยู่เลยครับ” ขณะที่พูดไป สายตาก็เหลือบมองกระจกมองหลังไปด้วย แล้วไปสะดุดอยู่ที่สองสาวที่กำลังจ้องมาทางตนเขม็ง หากเขาก็ไม่ได้พูดอะไร จนสักพักพวกเธอจึงเอ่ยถามขึ้น
“พี่... พี่เรียนอยู่คณะอะไรคะ”
“มนุษยศาสตร์ครับ”
“แล้ว... พี่ชื่ออะไรเหรอคะ”
“ชื่อน้ำครับ”
“หนูชื่อฝน / หนูชื่อฟ้า” สองสาวหันมองหน้ากันแล้วหัวเราะคิก “โตขึ้นไม่เรียนวิศวะแล้ว เรียนมนุษยศาสตร์ดีกว่า”
น้ำหลุดหัวเราะออกมาอีกครั้งกับความไร้เดียงสาของเด็กๆ ก่อนจะเคลื่อนรถเข้าไปจอดเทียบตรงหน้าตึกเรียนคณะวิศวกรรมศาสตร์ “ถึงแล้วล่ะครับ แล้วได้นัดหลานไว้มั้ยครับเนี่ย” จากนั้นจึงก้าวลงจากรถมาเปิดประตูให้
“ไม่ได้นัดหรอก แต่เดี๋ยวโทรตามก็ได้น่ะ ขอบใจนะพ่อหนุ่ม”
“งั้นผมไปก่อนนะครับ”
คุณตาคว้าแขนเสื้อชายหนุ่มไว้ “รอเดี๋ยว” เขาล้วงมือเข้าไปในถุงผ้า หยิบถุงใส่ขนมข้าวต้มน้ำวุ้นกับถุงน้ำเชื่อมที่มัดรวมกันไว้ออกมาส่งให้ ขนมหวานของโปรดของน้ำพอดิบพอดี “แบ่งไปกินสิ”
“เอ่อ จะเอามาให้หลานไม่ใช่เหรอครับ อย่าเลยดีกว่า” น้ำปฏิเสธอย่างนุ่มนวล
“ตาเอามาหลายถุง กะว่าเผื่อเขากับเพื่อนๆ เขานั่นล่ะ ร้านเราอยู่นครสวรรค์ ดังมากเลยนา” คุณตาจับมือชายหนุ่มยกขึ้นแล้วเอาถุงคล้องไว้
“นครสวรรค์?” ...หรือว่า...
“หลานตาเรียนอยู่วิศวะเครื่องกล เป็นประธานรุ่นด้วยนะ” คุณตาเอ่ยอย่างภูมิใจ
“อ้อ...”
เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นแทรก น้ำมีนัดกับเพื่อนที่คณะตอนเช้า นี่คงโทรมาตามกันแล้ว เขาจึงรีบยกมือไหว้แล้วกล่าวลา “ขอบคุณครับ ถ้างั้นผมไปก่อนนะครับ” เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดรับ พร้อมกับวิ่งกลับไปที่รถแล้วขับออกไปช้าๆ
ตายายกับหลานสาวยืนโดดเด่นเป็นอนุสาวรีย์อยู่ที่ใต้กันสาดด้านหน้าตึก มองเหล่านักศึกษาที่กำลังทยอยเดินกันเข้ามาที่ตึกเรียนอยู่ชั่วครู่ จึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออกไป ไม่นานหลังจากนั้นเด็กหนุ่มผู้เป็นหลานชายก็วิ่งหน้าตาตื่นเข้ามา
“ตายาย! ฟ้าฝน! มากันยังไงครับเนี่ย!” เมฆยังไม่ทันผูกเนกไทให้เรียบร้อย ผมเผ้าก็ยังกระเซอะกระเซิง เขายืนหอบแฮกอยู่ตรงหน้าหมู่ญาติ หากยังไม่ทันอ้าปากถาม เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น
“เมฆ! ตายายกับยัยฟ้ายัยฝนแอบไปหาเราน่ะ! ไปถึงรึยัง! นี่ทิ้งจดหมายไว้ในห้อง แม่หัวใจจะวาย” ปลายสายโวยวายเสียงดังลั่น
เด็กหนุ่มอยากจะเป็นลมอยู่ตรงนั้น เขายกมือขึ้นกุมขมับ “อยู่ครับ เพิ่งเจอกันเลย... ครับๆ เดี๋ยวบ่ายๆ ผมจะพาไปขึ้นรถทัวร์” พอวางสายไปก็ถอนหายใจยาว “ตายาย เล่นอะไรกันครับเนี่ย!”
“ก็พี่เมฆไม่กลับบ้าน ฟ้ากับฝนคิดถึงนี่นา” เด็กหญิงทั้งสองตอบแทน
“ยัยฟ้ายัยฝนนอนร้องไห้ทุกคืน รบเร้าให้พามาหาเมฆ ตากับยายเองก็เป็นห่วง แต่พ่อแม่เราเขาไม่ยอมพามา บอกว่าไม่อยากให้มากวน”
“มันจะกวนอะไรกันล่ะฮึ! มาเยี่ยมแค่แป๊บๆ ให้ตายายกับน้องเห็นหน้าหน่อย!” สองคนตายายพูดเข้าขากันเป็นอย่างดี “ตายายไม่ได้กวนแกใช่มั้ยฮึ เมฆ!”
“โธ่ ไม่กวนหรอกครับ แต่ออกมากันเองแบบนี้... ลำบากแย่” เมฆก้มลงหอบข้าวของของคุณตาคุณยายแล้วเดินนำออกไป “กินอะไรกันมารึยังครับ ไปนั่งที่โรงอาหารกันดีกว่า”
“แล้วเมฆไม่มีเรียนหรือ เห็นคนเดินเข้าตึกกันเยอะแยะ”
“ของผมอีกชั่วโมงกว่าถึงจะเข้าเรียนครับ ปกติผมยังไม่ตื่นเลยนะเนี่ย”
เด็กหญิงทั้งสองวิ่งไปเกาะแขนพี่ชาย “คิดถึงพี่เมฆ ฟ้าฝนมีของมาให้พี่เมฆเยอะแยะเลย”
เมฆยิ้มกว้าง “พี่เมฆก็คิดถึงทุกคน เดี๋ยวเราไปหาที่นั่งกันก่อนนะ”
เด็กหนุ่มเดินหอบของ โดยที่แขนทั้งสองข้างมีน้องสาวเกาะอยู่ ส่วนตายายเดินตามหลัง มุ่งหน้าไปยังม้าหินใต้ต้นไม้ร่มรื่นด้านหน้าโรงอาหาร ทว่าระหว่างทางก็พบเข้ากับกลุ่มพี่ว้ากปีสี่ที่กำลังจะเดินไปที่ตึกเรียนพอดี
เมฆค้อมศีรษะลงแทนเพราะไม่อาจยกมือไหว้ได้ “สวัสดีครับ”
“อ้าว ประธานรุ่น ทักทายกันวางของลงก่อนไม่ได้เรอะ” ตั้งใจเตรียมหาเรื่องให้รุ่นน้องทันที
“ขอโท...” เมฆยังพูดไม่จบ น้องสาวทั้งสองคนก็ก้าวออกมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ยกมือไหว้พร้อมกับย่อตัวลงเสียด้วย
“สวัสดีค่ะ ฟ้ากับฝนมาเยี่ยมพี่เมฆค่ะ”
กลุ่มรุ่นพี่หยุดกึก โดยเฉพาะตั้งใจกับไข่ย้อย พวกเขาแพ้เด็กหญิงฝาแฝด ผมยาวๆ หน้าตาจิ้มลิ้มน่ารัก ตัวขาวๆ แต่งตัวใส่ชุดกระโปรงเหมือนกันเป๊ะ แบบนี้น่ะในฝันเลย
...นะ... น่ารักอ้ะ! ฝาแฝดด้วยอ้ะ!
ตั้งใจและไข่ย้อยถึงกับมือสั่น “สะ... สวัสดีครับ” ใบหน้าเคร่งขรึมแปรเปลี่ยนไปอย่างฉับพลัน “อะ... เอ้อ... น้องเรอะ ประธานรุ่น”
“น้องสาวครับ ส่วนนี่ตากับยาย” เด็กหนุ่มหันไปทางตายายที่ยืนอยู่ด้านหลัง “ตายาย นี่พี่ปีสี่คณะผมครับ”
กลุ่มรุ่นพี่ยกมือไหว้กันอย่างพร้อมเพรียง “สวัสดีครับ”
ตายายยกมือไหว้รับ “สวัสดีจ้ะ โอ้โห... หล่อกันทุกคนเลยเนอะพี่ๆ ของเมฆเนี่ย ยังกะดาราหนังเลยน่ะ”
รุ่นพี่หันมองหน้ากันเลิ่กลั่ก ตั้งแต่เป็นพี่ว้ากมาก็เพิ่งจะมีคนชมว่าหล่อนี่แหละ ทั้งผมยาวรุงรังและหนวดเฟิ้มแบบนี้ ที่ว่าเหมือนดารานี่ หมายถึงมหาโจรตัวโกงหรือเปล่าเนี่ย ทว่าถ้าขืนยังยืนอยู่นานมากไปกว่านี้ พวกเขาอาจจะยิ้มแก้มปริ เก๊กแตกได้ เหล่ารุ่นพี่จึงส่งสายตาปรึกษากัน แล้วเห็นพ้องต้องกันว่าควรจะรีบถอยทัพก่อน “งั้นพวกผมไปก่อนนะครับ ใกล้เข้าเรียนแล้ว” จากนั้นจึงหันไปโบกมือให้เด็กหญิงทั้งสอง
ฟ้าฝนโบกมือลา “บ๊ายบายค่ะพี่ปีสี่”
เมฆแอบหัวเราะเบาๆ กับความหัวงูของรุ่นพี่ นี่น้องเขาเพิ่งแปดขวบเองนะ ยังมาทำเสียงอ่อนเสียงหวานใส่ แต่อย่างน้อยฟ้าฝนก็ช่วยไม่ให้เขาต้องวิดพื้นแต่เช้าล่ะ... จะว่าไปก็น่าจะให้ไปขอลายเซ็นเฮดว้ากให้เขาด้วยเสียเลย!
หลังจากพากันไปนั่งที่โต๊ะหินแล้ว พวกแหนมและตำลึงก็ตามเข้ามาสมทบ
“โหย ตายายซิ่งอะครับ มาจากนครสวรรค์เลย ไกลเหมือนกันนา”
“ก็ออกมาตั้งแต่เมื่อคืน รอให้พ่อแม่ไอ้เมฆหลับก่อนน่ะ” คุณตาพูดพลางหยิบขนมจากในถุงผ้าส่งให้เด็กหนุ่ม “ตาเอาขนมที่บ้านมาฝากทุกคนด้วย แต่เมื่อกี้ให้พ่อหนุ่มไปคน”
เมฆโอบกอดน้องสาวทั้งสองคนที่นั่งอยู่บนตักคนละข้าง หอมแก้มคนละฟอดแล้วเงยหน้าขึ้น “หือ ให้ใครไปอะครับ”
“ให้พี่น้ำค่ะ” เด็กหญิงตอบเสียงแจ๋ว
“ฮะ!” ดวงตาสีดำราวกับสีของนิลเบิกโพลง “เจอพี่น้ำด้วยเหรอ”
“พ่อหนุ่มเขาพาพวกเรามาส่งที่หน้าคณะเมฆเนี่ย” คุณยายพูดบ้าง “เจ้าฟ้ากับเจ้าฝนน่ะ เปลี่ยนใจจากพี่เมฆเลยละ”
เด็กหญิงหัวเราะคิกคัก “พี่น้ำหล่อยังกะโอปป้าที่เพื่อนของฟ้าฝนติ่งอยู่เลยค่ะ”
“หลงเสน่ห์พี่น้ำอีกสองคนละบ้านนี้” ตำลึงพึมพำ ขณะก้มหน้าก้มตารับประทานขนมไปด้วย
แหนมหันไปถามเมฆบ้าง “พี่น้ำรู้จักคนในบ้านมึงด้วยเหรอวะ”
“จะรู้ได้ไง คงเจอโดยบังเอิญ”
“ตายายกำลังหาคนถามว่าจะเข้าไปในมหาวิทยาลัยนี่ได้ยังไง พ่อน้ำเขาขับรถผ่านก็เลยลงมาถาม แล้วก็พามาด้วยกัน”
“ใจดีจังเลยเนอะ” ตำลึงพูดพร้อมกับเหลือบมองใบหน้าของเพื่อนรักที่กำลังยิ้มแฉ่งไปด้วย
“พี่เมฆรู้จักพี่น้ำด้วยเหรอคะ” น้องสาวทั้งสองถาม
“อือ รู้จัก”
“งั้นพาไปหาพี่น้ำอีกนะ”
“พี่เขาเรียนนะ จะไปป้วนเปี้ยนที่คณะเขาไม่ดีหรอก”
เด็กหญิงเบะปาก ก่อนจะหันไปหยิบของออกมาจากกระเป๋าเป้ที่พวกเธอสะพายมา “พี่เมฆดูสิ ฝนซื้อขนมที่ร้านหน้าโรงเรียนมาฝาก”
“ฟ้าเอาหนังสือการ์ตูนที่พี่เมฆชอบมาให้ด้วย”
“ขอบใจนะ แล้วอยู่โรงเรียนตั้งใจเรียนรึเปล่า พี่เมฆไม่อยู่มีใครแอบมาจีบน้องของพี่เมฆมั้ย”
“มีเต็มเลย”
เด็กหนุ่มขยี้เส้นผมบนศีรษะน้องสาวทั้งสองเบาๆ “แก่แดดนัก!”
“แล้วเมฆ ตำลึงกับแหนมล่ะลูก ตั้งใจเรียนรึเปล่า หรือวันๆ เอาแต่จีบสาว”
พอได้ยินคุณยายถาม เพื่อนรักของเมฆก็พากันหัวเราะกันอย่างไม่เกรงใจ “จะเอาเวลาที่ไหนไปจีบสาวครับยาย! ตื่นมาก็เรียน เรียนเสร็จก็ไปประชุมเชียร์ กว่าจะเสร็จประชุมเชียร์ก็เหนื่อยแทบตาย ไหนจะต้องทำการบ้าน อ่านหนังสืออีก พอได้อาบน้ำเตรียมนอนก็หมดวันซะแล้ว!”
“ดีแล้วลูก เมียน่ะ จะรีบมีไปทำไม” คุณยายพูดเสียงขรึม พลางส่งถุงผ้าถุงใหญ่หนักอึ้งให้ “เอ้า ขนมนี่เก็บได้นานหน่อย เมฆเอาไว้แบ่งกับเพื่อนกินวันหลังนะ”
“ขอบคุณครับยาย แบกมาหนักแย่”
“ยายเป็นห่วง กลัวเมฆไม่ค่อยมีขนมถูกใจ...”
“ที่นี่ร้านอาหารเพียบครับยาย หน้ามอก็มี ยายไม่ต้องห่วง ดูไอ้เมฆสิ หน้าตาออกจะสดใสมีน้ำมีนวล” แหนมพูดกลั้วหัวเราะ พร้อมกับหยิกแก้มเพื่อนรักไปด้วย
“เห็นแบบนี้ตายายก็สบายใจ ฟ้าฝนก็จะได้หายคิดถึงเมฆบ้างน่ะ”
เมฆยิ้มบาง “ทีหลังตายายไม่ต้องลำบากมาก็ได้ โทรมาก็พอนะครับ หายออกจากบ้านมาแบบนี้ พ่อแม่ตกใจแย่”
พวกเขาพูดคุยกันต่อไปอีกสักครู่ก็ถึงเวลาเข้าเรียนของพวกเด็กหนุ่ม เมฆจึงบอกให้ทุกคนรออยู่ที่โต๊ะจนกว่าเขาจะเรียนเสร็จ “เดี๋ยวช่วงบ่ายผมจะไปส่งที่ท่ารถ พ่อกับแม่บอกว่าอากล้าจะไปรอรับที่ท่ารถที่กรุงเทพน่ะครับ”
“เย็นๆ ค่อยกลับไม่ได้เหรอคะ ฟ้ากับฝนยังไม่หายคิดถึงพี่เมฆเลย” เด็กหญิงเกาะแขนพี่ชายแจ
“ไม่ได้หรอกนะ เย็นๆ พี่เมฆต้องเข้าประชุมเชียร์ แล้วถ้าดึกก็จะเดินทางกันลำบาก... ตายายเหนื่อยจะแย่แล้ว”
“ให้ฟ้ากับฝนนอนกับพี่เมฆไม่ได้เหรอ”
“นอนได้ยังไง หอพี่เมฆมีแต่ผู้ชาย”
เด็กหญิงทำแก้มพองลมอย่างไม่พอใจนัก “ฟ้ากับฝนยังไม่อยากกลับบ้านนี่นา”
“เดี๋ยวค่อยคุยกันอีกทีละกันนะ ตอนนี้พี่เมฆต้องไปเรียนก่อน”
“ไปเถอะ ตากับยายรออยู่ที่นี่ล่ะ” ตายายจับแขนหลานสาวทั้งสองให้นั่งลง “อย่ากวนพี่เขา สัญญากับตายายแล้วไม่ใช่รึ”
ฟ้าฝนจำใจต้องนั่งลงตามที่ตายายบอก พวกเธอมองตามพี่ชายไปจนลับสายตา
ระหว่างที่รอ สองตายายลุกเดินเล่นบ้าง เดินไปหาซื้ออะไรมารับประทานเล่นบ้าง เมื่อบริเวณรอบๆ สงบลงเพราะนักศึกษาขึ้นไปเรียนกันหมด พวกเขาจึงนั่งหลับเอาแรง โดยมีหลานสาวทั้งสองนอนหนุนตัก
ทว่าเมื่อตายายผล็อยหลับไป เด็กหญิงก็ลุกขึ้นแล้วย่องออกมาจากโต๊ะ พวกเธอจูงมือกันออกไปเดินดูโรงอาหาร แล้วเริ่มขยับขยายออกไปรอบนอก
“อยากเห็นพี่เมฆตอนเรียนจังเลย”
“แต่ถ้าขึ้นไปบนตึกเรียนต้องโดนว่าแน่ๆ”
“งั้นไปหาพี่น้ำดีมั้ย”
“ฝนรู้เหรอจะไปหาที่ไหน”
“ก็พี่น้ำบอกว่าคณะอยู่ใกล้ๆ ชื่อคณะมนุษยศาสตร์ไง”
“งั้นก็ไปสิ! ไปกัน!”
ฟ้าและฝนตกลงกันได้แล้วก็เดินไปถามทางไปคณะมนุษยศาสตร์กับคนที่อยู่แถวๆ นั้น พอเดินไปอีกสักพักก็ถามคนต่อไป ถามไปเรื่อยๆ จนมายืนอยู่ข้างหน้าป้ายคณะมนุษยศาสตร์ในที่สุด
“แล้วจะไปหาพี่น้ำที่ไหนล่ะ”
“ก็ถามเอาจากคนที่เดินผ่านไปผ่านมานี่แหละ”
เด็กหญิงถามหาคนชื่อน้ำต่อไปเรื่อย หากคราวนี้ไม่ง่ายเหมือนตามหาที่ตั้งคณะ พวกเธอเดินวนไปวนมาจนอ่อนใจ เมื่อยขาแล้วก็ยังไม่เจอตัวคนที่ต้องการพบสักที สุดท้ายก็ตัดสินใจว่าจะเดินกลับไปรอพี่ชายต่อดีกว่า
ทว่าระหว่างทางที่เดินกลับ ฟ้าหันไปเห็นชายหนุ่มหน้าตาคุ้นเคยยืนคุยอยู่กับผู้ชายตัวโตอีกสองคน เธอหันไปกระตุกแขนฝน แล้วจูงมือกันวิ่งเข้าไปหาทันที
ฝ่ายน้ำนั้น เขาเพิ่งเรียนเสร็จ พอเดินออกจากห้องเลคเชอร์มาก็ถูกคนสองคนที่ไม่ได้รู้จักมักจี่ตามให้ออกมาคุยกันทางด้านนอก โดยอ้างว่ามีเรื่องสำคัญ
“ผมไม่รู้จัก ตุ๊กตาอะไร แฟนใคร? ผมไม่ได้ไปยุ่งอะไรกับคนของพวกคุณ” น้ำส่ายหน้าไปมาอย่างอ่อนใจ
“มึงอย่ามาทำเป็นไม่รู้ ตุ๊กตาน่ะแฟนกู!”
“แฟนคุณแล้วจะมาเกี่ยวอะไรกับผม” ชายหนุ่มพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย หากดวงตาฉายแววดุดัน
“ไม่ต้องทำมาไขสือ! ตุ๊กตาขอเลิกกับกูเพราะมึงไปจีบนี่ไง”
“จีบ? เมื่อไหร่กัน” น้ำพ่นลมหายใจออกหนักๆ “ผมไม่มีเวลาให้กับเรื่องไร้สาระหรอกนะ เอาเวลาไปไล่ตามคนของคุณเถอะ”
“ไอ้เหี้ย” คนหนึ่งในสองคนนั้นกระชากคอเสื้อของน้ำพร้อมกับง้างกำมือออก
น้ำปัดมืออีกฝ่ายออกอย่างแรง ขึงตาใส่แล้วคว้าข้อมือของอีกฝ่ายไว้ เขาพูดเสียงขรึม “ใครกันแน่”
“หยุดนะ! จะทำอะไรพี่น้ำน่ะ!” เด็กหญิงที่เพิ่งเดินเข้ามาถึงตะโกนลั่น “จะแกล้งพี่น้ำเหรอ ไอ้คนนิสัยไม่ดี!” จากนั้นก็กรีดร้องเสียงดังระงม “ช่วยด้วยค่ะ ช่วยพี่น้ำด้วย! มีโจรจะทำร้ายพี่น้ำค่ะ!”
“ฉิบหาย! เด็กเหี้ยที่ไหนวะ!”
คราวนี้กลับเป็นน้ำที่คว้าคอเสื้อของคนพูดแล้วกระตุกเข้าหาตัวอย่างแรง เขาโน้มใบหน้าเข้าไปกระซิบ “ใครกันแน่ที่เหี้ย... มึงจะกลับไปดีๆ หรืออยากจะให้กูกระทืบไส้แตกอยู่ตรงนี้”
“ไอ้!” อีกฝ่ายเบิกตาโพลง
น้ำปล่อยมือออก “มึงคิดว่าอาจารย์จะเข้าข้างใคร ระหว่างกูกับพวกมึง อย่าคิดมีเรื่องกับกูจะดีกว่านะ” เขาเบี่ยงตัวหลบ ก่อนจะชกเข้าไปที่ลิ้นปี่อีกฝ่ายอย่างไม่เบาแรงนัก หากก็มากพอที่จะทำให้คนแปลกหน้าคนนั้นทรุดลงไปกองบนพื้น จากนั้นก็หันไปเตะตวัดขาชายแปลกหน้าอีกคนให้ร่วงลงไปบนพื้นใกล้ๆ กัน
“อย่ามาให้กูเห็นหน้าอีก ขี้เกียจมือเปื้อนเลือดว่ะ” สีหน้าที่บ่งบอกว่าเขาหมายความอย่างที่พูดจริงๆ ส่งผลให้ทั้งสองคนบนพื้นเสียวสันหลังวาบ แต่เมื่อพูดจบชายหนุ่มก็กึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้าไปหาเด็กหญิงทั้งสองโดยไม่หันหลังกลับไปอีก เขาย่อตัวลง ยิ้มให้เด็กหญิงอย่างอ่อนโยน สีหน้าราวกับเป็นคนละคนกับเมื่อครู่ “ฟ้ากับฝนใช่มั้ย มาได้ยังไงเนี่ยครับ”
“พี่น้ำเป็นอะไรรึเปล่า ไอ้คนนิสัยไม่ดีนั่นทำให้พี่น้ำเจ็บรึเปล่า!” พวกเธอตะโกนจนหอบแฮก สีหน้าตื่นกลัว
“ไม่เป็นไรครับ ฟ้ากับฝนมาช่วยไว้พอดีเลย ไปเถอะ เรารีบไปจากตรงนี้กันก่อนนะ” น้ำรีบจูงมือพวกเธอเดินไปยังโรงอาหารของคณะซึ่งอยู่ไม่ไกลออกไปนัก
ชายหนุ่มปลอบเด็กหญิงทั้งสองจนพวกเธอหายตื่นกลัว เขาไปซื้อน้ำกับขนมหวานมาให้พวกเธอรับประทานเพื่อให้รู้สึกดีขึ้นด้วย จากนั้นก็นั่งอยู่ใกล้ๆ มองพวกเธอค่อยๆ ละเลียดชิมขนม “อร่อยสู้ที่บ้านไม่ได้ใช่มั้ยล่ะ” น้ำถามพร้อมรอยยิ้มละมุน
“อร่อยน้อยกว่าฝีมือคุณแม่นิดเดียวค่ะ” ฟ้าตอบ
“แล้วพี่น้ำไม่กินเหรอคะ” ฝนถามบ้าง
“ไม่ล่ะ กินที่คุณตาให้มาไปถุงเบ้อเริ่ม พี่น้ำไม่ต้องกินข้าวได้จนเย็นเลยเนี่ย”
“พี่น้ำกินแล้วเหรอคะ / อร่อยใช่มั้ยล่า ที่บ้านของฟ้ากับฝนน่ะ ทำขายวันนึงเยอะมากกกก แต่ขายหมดทุกวันเลยนะคะ”
น้ำเท้าแขนลงกับโต๊ะ เอียงคอฟังพวกเธอได้อย่างเอ็นดู “โอ้โห... แล้วน้องฟ้าน้องฝนช่วยทำด้วยรึเปล่า”
“ช่วยค่ะ ฟ้ากับฝนช่วยห่อใบตอง”
“เก่งๆ อืม... แล้วเมื่อก่อนพี่เมฆช่วยด้วยรึเปล่า”
เด็กหญิงเงยหน้าขึ้น “พี่น้ำรู้จักพี่เมฆด้วย!”
“อ้อ... อือ... รู้จัก พี่เมฆของน้องฟ้ากับน้องฝนน่ะ เขาเป็นคนดัง” น้ำพูดกลั้วหัวเราะ
“จริงเหรอคะ!” ฟ้าและฝนเอ่ยอย่างตื่นเต้น “ที่โรงเรียนน่ะ พี่เมฆมีแฟนคลับด้วยนะคะพี่น้ำ เพื่อนของฟ้ากับฝนน่ะ บอกว่าพี่เมฆทั้งหล่อ ทั้งเก่ง เท่สุดๆ ในโลกเลย”
“อื้อหือ มีแฟนคลับด้วย แล้ว... เวลาพี่เมฆอยู่บ้าน ใจดีกับน้องฟ้าน้องฝนรึเปล่า”
“ใจดีที่สุดเลยค่ะ ใจดีเหมือนพี่น้ำเลย” สองสาวตอบเสียงดัง “พี่เมฆช่วยสอนการบ้าน อาบน้ำให้ด้วย แล้วก็อ่านนิทานให้ฟังก่อนนอนทุกคืนเลย”
“เหรอ” น้ำอมยิ้ม... นั่งฟังไปด้วยความอิจฉา เมฆทำให้เขานึกถึงตัวเองสมัยก่อนซึ่งมีริซาโกะคอยดูแล พอย้อนนึกไปแล้ว ตัวเขาในตอนนั้นคงจะโหยหาความรัก ความอบอุ่นของครอบครัวมากละมั้ง ครั้งหนึ่งถึงได้ตกหลุมรักพี่สะใภ้ไปเสียได้
“น้องฟ้ากับน้องฝนอายุเท่าไหร่กันครับเนี่ย ดูจะห่างจากพี่เมฆเยอะเหมือนกันเนอะ”
“แปดขวบค่ะ ห่างกับพี่เมฆสิบปี ใครๆ ก็ว่าฟ้ากับฝนเป็นลูกหลง บางคนก็แกล้งล้อว่าคุณพ่อเก็บฟ้ากับฝนมาจากหลังบ้าน”
ฝนพยักหน้าหงึกหงักตามแฝดพี่ของเธอ แล้วเอ่ยเสริม “แต่ว่าถ้าใครมาล้อแบบนี้ จะโดนพี่เมฆดุแล้วไล่จนเปิงไปเลย”
ชายหนุ่มพยักหน้าหงึกหงัก “เพราะงั้นน้องฟ้ากับน้องฝนเลยรักพี่เมฆมากใช่มั้ย” เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมเมฆถึงมีนิสัยชอบดูแลปกป้องคนอื่น เพราะมาจากครอบครัวอบอุ่นแบบนี้นี่เอง
แต่แล้วน้ำก็นึกขึ้นมาได้ว่า เด็กหญิงทั้งสองคนนี่... เมื่อเช้าเขาเห็นมาพร้อมกับคุณตาคุณยายไม่ใช่หรือ “จริงสิ แล้วฟ้ากับฝนมาแบบนี้ คุณตาคุณยายล่ะครับ”
“คุณตาคุณยายหลับค่ะ ฟ้ากับฝนเลยแอบมา”
น้ำเบิกตาโพลง “หา! แอบมาเหรอครับ แล้วนี่คุณตาคุณยายตื่นมาไม่ตกใจแย่เหรอ!”
พอได้ยินแบบนั้นเด็กหญิงทั้งสองก็หน้าเสียทันควัน “อะ...”
ชายหนุ่มยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู “นานแล้วเหมือนกันนะ ป่านนี้ตามหากันให้วุ่นแล้วมั้งเนี่ย!”
เด็กหญิงกระโจนไปเกาะแขนชายหนุ่ม “พี่น้ำ ฟ้ากับฝนจะโดนดุมั้ย พี่เมฆต้องโกรธแน่ๆ เลย”
“น้องฟ้ากับน้องฝนทำผิดนี่ครับ ถึงจะโดนดุก็ต้องฟังผู้ใหญ่นะ แล้วก็ต้องขอโทษทุกคนด้วย” น้ำถอนหายใจยาว พลางลูบศีรษะพวกเธอเบาๆ “ทุกคนคงกำลังเป็นห่วงน้องฟ้ากับน้องฝนแย่แล้ว” จากนั้นจึงหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดโทรออกไป
ทางฝ่ายสองตายายนั้น หลับไปสักพักก็สะดุ้งตื่น หากหลานสาวทั้งสองหายตัวไปแล้ว พวกเขาจึงรีบลุกขึ้นเดินตามหา แต่เมื่อหาจนทั่วโรงอาหารแล้วยังไม่เจอก็เริ่มตื่นตระหนก
ขณะที่กำลังตามหากันอยู่นั้น พวกของตั้งใจเพิ่งเรียนเสร็จและมาถึงโรงอาหารพอดี พอตายายเห็นเข้าก็พุ่งตรงเข้าไปหาด้วยสีหน้าเป็นกังวล “คุณคะ เห็นฟ้ากับฝนมั้ยคะ”
ตั้งใจเบิกตากว้าง “ไม่เห็นครับ น้องหายตัวไปเหรอครับ”
“ค่ะ หาทั่วโรงอาหารแล้วก็ยังไม่เจอ”
“แล้วประธานรุ่น เอ้อ... เมฆไปไหนครับ”
“ตาเมฆไปเรียนค่ะ โอย... จะทำยังไงดี” คุณยายพูดเสียงสั่นเครือ มีน้ำตาเอ่อคลอนัยน์ตา
“คุณยายใจเย็นก่อน เดี๋ยวพวกผมช่วยตามหาให้เองนะครับ ไปนั่งก่อนเดี๋ยวจะเป็นลม” ไข่ย้อยประคองคุณยายไปนั่ง ส่วนใบตองไปตามคุณตามานั่งรวมกัน แล้วจึงแยกย้ายกันออกตามหา
คุณยายเป็นกังวลจนร้องไห้ โดยมีคุณตาช่วยโอบไหล่และปลอบโยน “ใจเย็นก่อนนะยาย ฟ้าฝนเป็นเด็กฉลาด คงแอบไปเดินเล่นน่ะ เดี๋ยวก็คงเจอตัว”
สักพักเมฆกับเพื่อนอีกสองคนก็มาถึงที่โรงอาหาร เมื่อมาถึงก็เห็นว่าคุณตาคุณยายไม่นั่งอยู่ที่โต๊ะตามที่บอกไว้ พวกเขาจึงเดินตามหา แล้วพบกับพวกพี่ว้ากเข้าพอดี
รุ่นพี่ทั้งห้ากับรุ่นน้องอีกสามคนยืนล้อมตายายด้วยสีหน้าเป็นกังวล ตัวรุ่นพี่นั้นเหงื่อโซมกายเพราะวิ่งตามหาเด็กหญิงจนทั่วคณะแล้ว หากไม่พบแม้แต่เงา
“ขอโทษนะครับพี่” เมฆพูดสีหน้าสลด
รุ่นพี่ส่ายหน้า “ไม่ใช่เวลามาขอโทษ ตามหาน้องคุณให้เจอก่อนดีกว่า”
“ในโรงอาหารนี่ก็ถามจนแทบจะหมดทุกคนแล้ว หรือว่าน้องฟ้าน้องฝนจะออกไปข้างนอก”
“ถ้างั้นเดี๋ยวลองโทรหาไอ้น้ำให้ดูที่คณะมนุษย์ให้ แล้วพวกเราแยกไปคณะอื่นใกล้ๆ” เต้าหู้พยักหน้า “เฮ้ย มึงสองคนไปทางคณะวิทย์...”
หากก่อนที่จะแยกย้ายกันไป เสียงโทรศัพท์ของเมฆดังขึ้น เด็กหนุ่มจึงรีบหยิบขึ้นมากดรับสาย “พี่น้ำ!”
สีหน้าของเด็กหนุ่มผ่อนคลายลงเมื่อได้รับฟังข้อความจากคนในโทรศัพท์ เขาทรุดตัวลงนั่งบนม้านั่งอย่างโล่งอก พลางยกมือข้างที่ว่างขึ้นกุมขมับ “ครับ ครับ ขอบคุณครับ ผมจะรอที่โรงอาหารนะครับ”
“น้ำว่าไงน่ะ” ป๊อกเด้งรีบถาม
“ฟ้ากับฝนไปหาพี่น้ำครับ ตอนนี้พี่น้ำกำลังพาตัวมา”
“โอย... ค่อยยังชั่ว” พวกรุ่นพี่ทิ้งตัวลงนั่งตามม้านั่งบ้าง “ตัวนิดเดียว เก่งชะมัดเลย”
เมฆยกมือไหว้พวกพี่ว้ากปีสี่ของเขา “ขอบคุณพี่มากครับที่ช่วยตามหา ไม่ได้พวกพี่ ตายายผมก็คงจะแย่”
เต้าหู้เขกศีรษะเมฆเบาๆ “เฮ้ย! ไม่เป็นไรน่ะ เดี๋ยวประชุมเชียร์ผมจะเอาคืน!”
เด็กหนุ่มยิ้มกว้าง เขารู้ว่าพี่ว้ากก็พูดไปอย่างนั้นเพื่อรักษามาดโหด จากนั้นจึงหันไปปลอบคุณยาย “เดี๋ยวพี่น้ำก็พาฟ้าฝนมาแล้ว ยายไม่ต้องร้องไห้แล้วครับ”
หญิงสูงวัยใช้ทิชชูในมือซับน้ำตาจนชื้น พอสงบใจได้จึงหันไปขอบอกขอบใจหนุ่มๆ ทั้งหลาย “ตายายขอบใจพ่อคุณทุกคนมากเหลือเกิน ทั้งหล่อทั้งน้ำใจดี ไอ้เมฆได้อยู่มหาวิทยาลัยกับพี่ดีๆ แบบนี้ ตายายก็สบายใจ”
“ไม่เป็นไรครับ” พวกรุ่นพี่ตอบอย่างเขินๆ
กลุ่มรุ่นพี่ถอยออกไปแล้ว เหลือเมฆกับเพื่อนรักและตายาย “พวกมึงไปกินข้าวก่อนไป บ่ายนี้กูไม่เข้าแล็บนะ จะไปส่งตายายกับน้องที่ท่ารถ”
“เมฆจะโดดเรียนหรือ” คุณตาหันมาท้วง
“แล็บภาษาอังกฤษ เรียนกับคอมฯ น่ะครับ ไว้ผมไปเข้าแล็บทวนเอาวันเสาร์อาทิตย์ก็ได้ครับ ไม่เป็นไร”
“คราวหน้าตาไม่มาแล้ว ทำเขาลำบากไปทั่ว”
“อย่าพูดแบบนี้สิครับตา ตาไม่มาพวกผมก็ไม่มีหนมกินดิ” ตำลึงเอ่ยปลอบ “ต้องโทษพี่น้ำแหละ หล่อมากจนทำให้คนวุ่นวายไปหมด”
“พี่น้ำเกี่ยวไรด้วยวะ” เมฆหันไปขึงตาใส่
ตำลึงหัวเราะหึๆ ก่อนจะลุกขึ้น “ไปๆ ไอ้แหนม ไปซื้อข้าวก่อน ตายายกินไรดีครับ เดี๋ยวพวกผมไปซื้อมาให้”
คุณยายส่ายหน้า “กินไม่ลงแล้วล่ะ”
“กินสักหน่อยดีกว่า เดี๋ยวต้องเดินทางอีกไกลนะครับ” เมฆบีบมือคุณยายเบาๆ “ซื้อก๋วยเตี๋ยวแล้วกันมึง เส้นหมี่น้ำ ของกูเส้นเล็กนะ”
“โอเค” แหนมกับตำลึงรับคำ จากนั้นจึงรีบเดินออกไป
TBC~*
เริ่มตอนมาคุณตาคุณยายก็แจกขนมจีบสุดเลยนะคะ เตรียมหาแฟนให้หลานชายสุดค่ะ 55555 คงเล็งเห็นแล้วว่าหน่วยก้านดี
ฝากเนื้อฝากตัวไว้เลยนะพี่น้ำ เปิดตัวได้น่าประทับใจแบบนี้ สอบผ่านด่านคุณตาคุณยายแน่ๆ แล้วค่ะ งานฉลุย 
ขอบคุณทุกคนที่แวะมาอ่านนะค้า ตอนหน้าฮัสกี้จะพาผู้ชายมาสวีตกันแหละ สปอยล์เบาๆ อิ๊อิ๊
แล้วก็ สุขสันต์วันลอยกระทงค่า ใครไปลอยขอให้เจอหนุ่มๆ ควงกันมาลอยกระทงเยอะๆ เลยนะคะ 
หัวข้อ: เหนือเมฆ [บทที่ 55 : เหนือเมฆ (จบ)][p.80][260716] (อ่าน 810927 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก