ตอนที่ 16 The Line Between Us : เส้นคั่นระหว่างสองเรา
(ตอนที่ 16/1)
Rate: NC-18, Shotacon, Rape, 3P, SM
*เนื้อหารุนแรงโดยเฉพาะฉากข่มขืน กรุณาใช้วิจารณญาณในการอ่าน*
ร่างสูงแข็งแรงนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานตัวประจำ แหล่งกบดานแห่งนี้ นับว่าเป็นความลับพอสมควร และเป็นที่ ๆ เขาชอบใช้ โดยเฉพาะในเวลาที่ต้องใช้ความคิดเช่นนี้ กระดาษรายงานที่พึ่งได้รับมาสด ๆ ร้อน ๆ ถูกวางลงบนโต๊ะหลังอ่านจบ เนื้อหาของมัน ทำให้เขาเครียดมาได้พักหนึ่งแล้ว
มือแกร่งกุมขมับอย่างครุ่นคิด เขารู้ดี...ว่าเรื่องแบบนี้ สักวันก็ต้องเกิดขึ้น
งานในโลกมืด จะอย่างไรก็ไม่สามารถทำให้มันขาวสะอาดไปได้
ไม่ว่าจะตบตาเพียงใด สักวันความจริงก็ต้องปรากฏ
โคโตะก็ไม่ใช่คนโง่ เพียงแต่ว่า...รู้เรื่องนี้มาจากใคร ต้องมีใครสักคน...ที่บอกทุกอย่าง และล้างสมองโคโตะได้
มือใหญ่กำแน่นอย่างแค้นเคือง คน ๆ นั้น...มันเป็นใครกัน
เพียงเวลาไม่นาน แต่ด้วยสมองอันปราดเปรื่อง และการลงมืออย่างเงียบเชียบเป็นความลับสุดยอด เขาสามารถสืบได้ว่า โคโตะ...กำลังวางแผนเก็บคนของเขา...คนที่เป็นบุคลากรที่สำคัญในองค์กรนี้ ทีละคน ๆ
ถ้าเป็นโคโตะ ที่รู้โครงสร้างขององค์กรโดยทฤษฎีอย่างดีเยี่ยม คงลงมือวางแผนได้ไม่ยากเย็นนัก
แต่ที่แปลกคือ โคโตะที่แสนจะละเอียดอ่อนและอ่อนโยน ทำไมจึงลงมืออย่างเลือดเย็นได้ขนาดนี้
เพราะเขาไม่เคยให้ลงมือปฏิบัติเลย...โคโตะ...ไม่เคยต้องมือเปื้อนเลือด...เขาไม่มีวันยอม แผลใจจากการฆ่าคน มันบาดลึกยากจะจางหาย เขารู้ดี...นับตั้งแต่วันที่สังหารพวกสัตว์นรก ที่สังหารครอบครัวเขา รวมทั้งทำลายทั้งร่างกายและจิตใจของโคโตะจนยับเยิน
เขาไม่เคยคิดจะให้โคโตะ ต้องลงมาแปดเปื้อนเหมือนกับเขา ที่ในตอนนี้ มือทั้งสองข้างเปื้อนเลือดจนยากจะหาสิ่งใดชะล้างได้แล้ว
แต่นั่นก็ไม่สำคัญ หากสิ่งนั้นทำให้โคโตะยิ้มได้ ต่อให้ต้องฆ่าคนอีกสักเท่าไหร่ เขาก็ไม่แคร์!
เขาผิดพลาดแล้วสินะ ที่ไปขอร้องให้โคโตะสืบเรื่องของคน ๆ นั้น ด้วยความเชื่อใจว่าโคโตะ จะไม่คิดทรยศอย่างเด็ดขาด
ทว่าตั้งแต่กลับมา โคโตะ...ก็เปลี่ยนไป
ท่าทีห่างเหิน แววตาไม่ไว้วางใจและปวดร้าว แสดงออกมาอย่างชัดแจ้ง
การลงมืออย่างเหี้ยมโหดและเลือดเย็น
ทุกอย่างเกิดขึ้น นับตั้งแต่ตอนนั้นจริง ๆ...
ต้องเป็นคน ๆ นั้นแน่ ๆ ที่ทำให้เป็นเช่นนี้
...ยามาโนะ เรอิจิ!
..........................................
ทั้ง ๆ ที่โคโตะ เป็นน้องชายเพียงคนเดียวเท่านั้น...ที่เขาตั้งใจจะดูแลอย่างดี...ตั้งใจจะจะปกป้องไว้ให้ได้ จากอันตรายทั้งปวง แต่โศกนาฏกรรมที่เกิดขึ้นนี้ ก็เปลี่ยนแปลงวิถีชีวิตและทุกสิ่งทุกอย่างของพวกเขาลง...อย่างสิ้นเชิง
...ในวันนั้น...วันเกิดครบรอบ 14 ปี...ของพวกเขา
"มาโอะ...รอด้วยซี่" ร่างเล็กวิ่งกระหืดกระหอบตามหลังมาอย่างเหน็ดเหนื่อย
"นายขาสั้นเอง จะมาบ่นอะไร รีบ ๆ เข้าสิ เดี๋ยวก็สายพอดีนะ" เสียงหัวเราะจากพี่ชายผู้สูงกว่า แข็งแรงกว่า และมีพลังมากกว่า ทำให้คนตัวเล็กกว่าที่วิ่งตามไม่ทันเริ่มกระเง้ากระงอด
"ขี้โกงนี่ ใครจะไปอยากขาสั้นกันเล่า" ดวงตากลมโตค้อนให้ พลางมองร่างสูงใหญ่กว่าเด็กในวัยเดียวกันของมาโอะแกมอิจฉา ตัวเขาเอง...ทั้ง ๆ ที่เกิดมาพร้อมกัน แต่กลับตรงกันข้าม เขาเองนั้น ตัวเล็กกว่าเด็กรุ่นเดียวกันเยอะด้วยซ้ำ แถมยังค่อนข้างขี้โรคอีกต่างหาก
คล้ายว่ามาโอะจะได้รับทุกสิ่งทุกอย่างไปมากกว่าตั้งแต่เกิดแล้ว ทั้งโตเร็วกว่า แข็งแรงกว่า และยัง...มีเสน่ห์กว่า...ในสายตาของเขา มากมายนัก
แต่เขาไม่เคยที่จะน้อยใจ เพราะพี่ชายคนนี้ ไม่ว่าจะเมื่อไหร่ ก็จะคอยดูแลและปกป้องเขาอยู่เสมอ
พวกเขาเป็นฝาแฝด...ถึงจะไม่ใช่แฝดเหมือนจากไข่ใบเดียว...แต่พวกเขาก็เป็นพี่น้อง ที่เกิดมาแทบจะพร้อมกัน จากในครรภ์เดียวกันของมารดา
สายใยที่เชื่อมถึงกันผ่านรกในครรภ์ ยังคงเชื่อมถึงกันได้ตลอดเวลา แม้จนบัดนี้
ร่างสูงที่จงใจวิ่งช้าลงถูกกระโดดกอดจากด้านหลัง "จับได้แล้ว ฮึ ถ้าจะให้วิ่งจริง ๆ ชั้นก็ไม่แพ้นายหรอกน่า"
"อยากเดินเร็วนัก แบกไปด้วยเลยแล้วกัน" มือเรียวเล็กโอบกอดรอบคอ ขึ้นขี่หลังคนตัวสูงอย่างคล่องแคล่ว รอยยิ้มน่ารักแกมเจ้าเล่ห์ส่งไปให้อีกฝ่าย คนถูกขี่หลังหันมาหัวเราะ "ถึงขานายจะสั้น แต่ก็หาวิธีอู้ได้ตลอดอยู่ดีนั่นแหละ"
"แล้วจะไม่แบกไปหรือไง" เสียงเล็ก ๆ ถามอย่างงอน ๆ "นายผิดเองนะ ที่ทำให้ชั้นวิ่งตามจนเหนื่อย"
"โอเค ๆ เกาะแน่น ๆ ล่ะ ถ้าหล่นไประหว่างทางไม่ตามเก็บด้วย"
"อื้ม" ร่างบางตอบรับ ก่อนจะกระชับอ้อมกอดรอบคอแกร่งแนบแน่นกว่าเก่า "ไม่ว่ามาโอะจะไปที่ไหน โคโตะก็จะไปด้วย...อย่าทิ้งโคโตะนะ" เสียงใสออดอ้อน
"มาโอะไม่มีวันทิ้งโคโตะแน่นอน สัญญาได้เลย" นิ้วก้อยที่เกี่ยวกันทำให้ร่างเล็กอมยิ้มอย่างมีความสุข
"โคโตะรักมาโอะนะ...รักที่สุดในโลกเลย"
"อ้อนแบบนี้อยากได้อะไรอีกล่ะเนี่ย" คนกำลังแบกพึมพำ
เสียงใสหัวเราะคิก "โคโตะไม่อยากได้อะไรหรอก ขอแค่มีมาโอะอยู่ด้วยก็พอ"
คำพูดจริงใจ สายใยที่สัมผัสได้...ใช่...ขอแค่พวกเขาได้อยู่ด้วยกัน ก็ไม่ต้องการอะไรมากไปกว่านี้อีกแล้ว
......................................
"ภาพที่เจ้านั่นมันแอบถ่ายไป มีภาพของฉันอยู่ด้วย หลักฐานนั่น จะทำให้ฐานะทางการเมืองของฉันสั่นคลอน ดังนั้น แกต้องไปจัดการ...ปิดปากพวกมันให้หมด แล้วเอาฟิล์มมาให้ได้" เสียงทรงอำนาจสั่ง
นักการเมืองท้องถิ่นเช่นเขา กลับพลาดง่าย ๆ โดนถ่ายรูปตอนกำลังรับเงินใต้โต๊ะ มันเป็นอะไรที่หยามกันจนยากจะให้อภัย หลังจากสืบทราบจนแน่ชัดว่าคนทำเป็นใคร เขาก็ตัดสินใจ ที่จะสั่งสอน ให้พวกมันได้รู้ซึ้งกันเสียบ้าง
รอยยิ้มพึงใจราวสุนัขผู้ล่าได้พบเหยื่อ แสดงออกอย่างชัดแจ้ง
"จัดการได้...ทั้งหมด ใช่มั้ยครับนายท่าน"
คนฟังหันหลังให้ ดวงตาจ้องมองออกไปนอกหน้าต่าง เสียงราบเรียบพูดต่อไปว่า "โทษฐานที่พวกมันลบหลู่ชั้น...คือความตาย! จัดการพวกมันอย่าให้เรื่องมาถึงฉันก็แล้วกัน จะทำยังไงก็ตามสบาย"
ร่างสูงที่ฟังคำสั่งพยักหน้ารับ ใบหน้ากร้านแดดมีรอยยิ้มอำมหิต "รับทราบครับ นายท่านไม่ต้องห่วง"
....................................
"โคโตะ นายกลับบ้านไปก่อนเลยนะวันนี้" ร่างสูงสุดเท่ของมาโอะในชุดนักเรียนโผล่เข้ามาในห้องเรียนของโคโตะพลางสั่งความ เสียงกรี๊ดกร๊าดเบา ๆ จากสาว ๆ ในห้อง ทำให้ร่างบอบบางแอบขัดใจไม่น้อย
"ทำไมล่ะ วันนี้จะมีงานฉลองวันเกิดพวกเรานะ นายจะไปไหนกัน"
"ฉันต้องทำเวร แล้วก็มีของที่ต้องไปซื้ออีกนิดหน่อย" มาโอะตอบ
ร่างบอบบางยิ้มหวาน "ถ้านายจะแวะซื้อของขวัญให้ชั้นล่ะก็ จะกลับช้าหน่อยก็ไม่เป็นไร" เขาว่ายิ้ม ๆ
มือใหญ่กว่าลูบผลนุ่มของอีกฝ่ายเบา ๆ พลางบ่นพึมพำ "รู้ดีงี้ก็ไม่เซอร์ไพรส์กันพอดีสิ อุตส่าห์จะเก็บเป็นความลับซะหน่อย"
ร่างเล็กกอดพี่ชายไว้ "ไม่เซอร์ไพรส์ก็ไม่เป็นไรนี่ ของที่มาโอะให้ โคโตะชอบทั้งนั้นแหละ"
"งั้นโอเคนะ กลับบ้านดี ๆ ล่ะ"
คนตัวเล็กพยักหน้ารับ แล้วมองอีกฝ่ายเดินจากไป หลังจากนั้นแค่พริบตา รอบโต๊ะเขาก็มีแต่คนมารุมล้อม "พี่ชายเธอเหรอ โคโตะ เขาเท่จังเลยนะ แนะนำให้รู้จักบ้างสิ" สาว ๆ เพื่อนร่วมห้องหลายคนเริ่มเข้าทางเขา ดวงตากลมโตมองมายังเด็กสาว ที่ดูไม่เรียบร้อยสักนิดแม้จะอยู่ในห้องเรียนอย่างเฉยเมย พลางพึมพำว่า
"อย่าเสียเวลาเลย มาโอะน่ะ เป็นเกย์" ร่างเล็กพูดหน้าตาเฉย ท่ามกลางสีหน้าเหรอหราแทบไม่เชื่อจากหลายคนที่ได้ยิน
"จริงเหรอ ไม่น่าเชื่อเลย"
"จริงสิ สเปคของมาโอะน่ะ ต้องเป็นเด็กผู้ชายตัวเล็ก ๆ น่ารัก ๆ แล้วก็อ้อนเก่ง ๆ ด้วยนะ" คนพูดบรรยายต่อไปอย่างออกรส
คนฟังเริ่มอึ้ง "เสียเวลาจริง ที่แท้ก็เป็นพวกอย่างว่า...พวกเราไปกันเถอะ" ว่าแล้ววงก็สลายลงในพริบตา ปล่อยให้จอมเจ้าเล่ห์อมยิ้มเพียงลำพัง ที่จัดการกับศัตรูหัวใจในอนาคตได้จนหมดเรียบร้อย
มาโอะเป็นของเขาเท่านั้น เรื่องอะไรจะยกให้ใครง่าย ๆ กันล่ะ!
............................................
ร่างบอบบางเดินกลับบ้านลำพังอย่างอารมณ์ดี วันนี้เป็นวันเกิดของพวกเขาทั้งสอง ของขวัญสำหรับมาโอะเขาเตรียมไว้แล้ว และยังอดตื่นเต้นไม่ได้กับสิ่งที่มาโอะจะหามาให้เช่นกัน วันดี ๆ แบบนี้...ปีหนึ่งมีแค่ครั้งเดียว แต่ก็เป็นวันที่เขาจะมีความสุขที่สุด
ครอบครัวของพวกเขาเป็นครอบครัวที่ค่อนข้างอบอุ่น แม่ที่แสนใจดีมักเตรียมจัดทำอาหาร เค้ก และขนมเอาไว้ให้ ก่อนจะจัดปาร์ตี้เล็ก ๆ ในครอบครัวฉลองกันตอนกลางคืนเมื่อผู้เป็นพ่อกลับมาจากงานแล้ว
ปกติแล้วพวกเขาจะไม่เชิญใครมางาน เด็กน้อยชอบจะอยู่ด้วยกันมากกว่า ช่วยกันเปิดของขวัญ ช่วยกันตัดเค้ก แล้วก็แบ่งกันทานอาหาร เป็นความสุขเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ได้ทำอะไรร่วมกัน
วันนี้ก็คงจะเป็นอีกวันที่ดีมากแน่ ๆ
มือเล็ก ๆ ที่เปิดประตูออกชะงักเมื่อมองเข้ามา ข้าวของภายในบ้านถูกรื้อค้นกระจัดกระจาย สภาพห้องเลอะเทอะราวกับว่าคนทำต้องการค้นหาอะไรบางอย่าง เห็นได้ชัดจากตู้โต๊ะลิ้นชักที่ล็อคกุญแจ ถูกทุบทำลายจนหมดสิ้น สิ่งของด้านในโดนเทออกทิ้งขว้างไม่ใยดี
เด็กชายมองไปรอบ ๆ อย่างตกใจ ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงกรีดร้องดังมาจากห้องครัวด้านใน...เป็นเสียงที่คุ้นเคยซึ่งเขาไม่มีวันลืม
"แม่ฮะ!" ร่างเล็ก ๆ รีบวิ่งเข้าไปทันที สภาพครัวเละเทะไม่ต่างจากด้านนอก แต่ที่แย่ไปกว่านั้น เขายังเห็นมารดาของตนเอง กำลังโดนเจ้าพวกสัตว์นรกนั่นทำร้าย!
"โคโตะ.." เสียงอ่อนแรงจากร่างเปลือยเปล่าพยายามพูด ผู้ชายแปลกหน้าตัวใหญ่กำยำ ท่าทางนักเลงคนหนึ่งคร่อมอยู่เหนือร่างเธอ
"หนีไปซะ..เร็ว..อึก..!" มือแกร่งของเจ้าเดนนรกนั่นบีบลำคอขาวให้หยุดร้อง ร่างบอบบางของหญิงสาวเกร็งแน่น ลมหายใจที่ติดขัดทั้ง ๆ ที่ยังถูกทรมานทรกรรมเช่นนี้ทำให้ยิ่งยากจะขัดขืน แม้จะห่วงแสนห่วงลูกชายที่จู่ ๆ ก็เข้ามาในสภาวะที่อันตรายเช่นนี้
เด็กน้อยวิ่งเข้าใส่โดยไม่ได้เกรงกลัวต่อสิ่งใดทั้งนั้น "หยุดนะ! จะทำอะไรแม่ชั้น หยุดเดี๋ยวนี้!"
เขาพยายามจะดึงมือที่รัดรอบคอบางนั้นออกไป แต่ด้วยเรี่ยวแรงที่ปกติก็น้อยอยู่แล้ว ทำให้ไม่อาจหยุดยั้งคนตรงหน้าได้ มือมั่นคงยังคงบีบแนบแน่น ไม่สะดุ้งสะเทือน
ร่างบอบบางเกร็งกระตุกดิ้นรนอย่างอึดอัดอยู่เป็นครู่ด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง คนด้านบนชักรำคาญจึงออกแรงมากขึ้นไปอีก เสียงดังกร็อบก่อนที่ร่างนั้นจะแน่นิ่งไป ท่ามกลางเสียงเรียกแทบขาดใจของโคโตะ
"แม่!!!" ร่างเล็ก ๆ ร่ำไห้และดึงรั้งให้อีกฝ่ายออกไปจากผู้เป็นมารดาอย่างเอาเป็นเอาตาย ชายคนนั้นที่ยังกลัดมันไม่เลิกใช้มือผลักออกไปโดยแรง จนร่างเล็กกระเด็นไปกระแทกพื้น หากยังคงไม่มีผล โคโตะผุดลุกขึ้น แล้ววิ่งเข้าหาอีกครั้ง คนอารมณ์ค้างมองมาอย่างหงุดหงิดเป็นที่สุด ข่มขืนคนตาย มีหรือจะได้อารมณ์เท่าคนเป็น แต่เพราะพลั้งมือฆ่าไปแล้ว แม้จะยังทำไม่ทันเสร็จสิ้น
"เอะอะอะไรกันนักกันหนาวะ" ร่างผอมสูงชะลูดของชายอีกคนเดินเข้ามาจากห้องอีกด้าน ในมือที่มีเพียงหนังหุ้มกระดูกถือมีดอยู่ด้วย
...แถมยังเป็นมีดที่เปื้อนเลือด...
"เฮอะ ตายสบาย ๆ ไม่ชอบ กว่าจะยอมคายที่ซ่อนออกมาได้ เล่นเอาเหนื่อย" คนผู้มาใหม่ยังคงพึมพำต่อ ลิ้นยาวชวนสยองเลียปลายมีดที่มีคราบเลือด ก่อนจะแสยะยิ้ม "แต่ได้ชำแหละคนเป็น ๆ นี่มันสะใจดีจริง"
เด็กน้อยตาเบิกกว้าง ร่างกายสั่นระริกจนแทบจะยืนหยัดอยู่ไม่ไหว ร่างชุ่มเลือดที่นอนอยู่หลังประตูนั้น..คือผู้เป็นบิดานั่นเอง
"พ่อ!!! อะ..อื้้อ.." เสียงร้องหายขาดไปเพราะถูกจับปิดปากไว้
"เฮ้ย เสร็จแล้วก็มาช่วยกันหน่อยสิวะ ไอ้เด็กเวรนี่ยุ่งซะจริง ดูซิ เลยเผลอบีบคอนังผู้หญิงนั่นหักคามือไปเลย แทนที่จะได้สนุกมากกว่านี้" คนในห้องหาแนวร่วม เพราะร่างบอบบางที่จับยึดอยู่ดิ้นเสียจนแทบเอาไม่ไหวแล้ว
"อย่ามัวชักช้าสิแกนี่ ฆ่ามันซะก็หมดเรื่อง เดี๋ยวตำรวจก็แห่มากันพอดี" ชายผอมสูงผู้นั้นรีบเตือน ด้วยความที่ตัวสูงกว่ามาก มือแข็งแรงจึงช่วยยึดจับแขนบอบบางนั้นไว้ไม่ให้หนีได้อย่างง่ายดาย
โคโตะดิ้นรนพยายามพลิกตัวให้เป็นอิสระ แต่แขนที่ถูกรวบไว้ ไหนจะส่วนตัวที่ถูกคนเบื้องหน้าพยายามรั้งไว้ไม่ให้หนีไปได้โดยง่าย
"ตัวก็แค่นี้ แรงมากจริงนะ" เสียงจากชายร่างใหญ่คำราม มือคว้าสาบเสื้อนักเรียนที่ด้านหน้าได้ ก็กระชากเข้ามาจนกระดุมหลุดคามือ เสื้อที่หลุดลุ่ยเผยให้เห็นแผ่นหลังขาวละเอียด ผิวเนียนสวยยิ่งกว่าผู้หญิง บวกใบหน้าได้รูปที่ดวงตาคู่งามยังคงนองไปด้วยน้ำตา ทำให้คนอารมณ์ค้างเผลอมองมาอย่างลืมตัว
"สวยไม่เลวนี่หว่า แกสนใจบ้างมั้ย" ดวงตาหื่นกระหายจ้องมองจนโคโตะเสียววาบ ท่าทางราวกับต้องการจะกลืนกินทำให้เด็กน้อยเผลอหยุดดิ้นโดยแทบไม่รู้ตัว แขนที่ดึงรั้งถูกจับไขว้ล็อคไว้ด้านหลัง เหลือขาที่ยังเป็นอิสระที่พอตั้งสติได้ก็ถีบดิ้นไม่ยอมหยุด มือหยาบที่เริ่มรำคาญจึงคว้าหมับที่ขาเรียวน่าลูบนั้นไว้ก่อนจะยกร่างนั้นขึ้น แล้วพยักเพยิดให้คนจับทางด้านหัวช่วยยกวางพาดบนโต๊ะ
เป็นโต๊ะที่ยังคงมีร่างที่ไร้วิญญาณของหญิงสาวอยู่ มือข้างหนึ่งปัดร่างนั้นทิ้งลงไปด้านล่างอย่างไม่ใยดี
เด็กชายที่โดนยึดจับมองมาด้วยนัยน์ตาแดงช้ำ
"ไม่นะ..แม่!!!"
ภาพที่เห็นทำร้ายจิตใจจนแทบแหลกสลาย โคโตะทั้งร้องทั้งดิ้นแต่ไม่สามารถจะหลุดจากการยึดจับได้ เสื้อผ้าถูกฉีกกระชากออกจนหมด หลงเหลือเพียงเรือนร่างที่เปลือยเปล่า เด็กชายตัวสั่นด้วยความกลัว แต่ไม่อาจขัดขืนได้ มือของอีกฝ่ายแข็งแรงราวคีมเหล็ก ที่ไม่ว่าจะต่อต้านเช่นใดก็ยังคงไร้ผล
ดวงตากลมโตเปียกเปียกชุ่มไปด้วยน้ำตาจนพร่าเลือน หากยังคงไม่หยุดดิ้น คนพวกนี้จะทำอะไรเขา..เด็กน้อยยังไม่เข้าใจเลย แต่ที่รู้แน่ชัดก็คือคนพวกนี้ ฆ่าพ่อกับแม่ของเขา!
"มาโอะ...ช่วยด้วย อย่านะ" ได้แต่ร่ำร้องขอความช่วยเหลือ พี่ชายเพียงคนเดียว..ที่เหลืออยู่ ถ้ามาโอะอยู่ล่ะก็...
แขนที่ถูกจับยึดถูกตรึงไว้เหนือศีรษะแน่นโดยชายร่างสูง ในขณะที่ชายร่างใหญ่อีกคน ยังคงพยายามจับขาขาวนั้นกดลงกับโต๊ะไม่ให้ดิ้นก่อนจะฝืนแกมบังคับจับอ้าออก
สัมผัสหยาบกร้านน่าขยะแขยงลูบไล้ร่างเรียบลื่น จูบไล้ตะกละตะกราม ทั้งกัดทั้งเลียลิ้มรสชาติราวกับร่างกายของเขาเป็นอาหารชั้นเยี่ยม ยิ่งสัมผัสยิ่งคลื่นไส้จนแทบอยากจะอาเจียน ร่างบอบบางเบือนหน้าหนี มีเพียงน้ำตาที่คลอเบ้าอย่างเจ็บปวดใจที่ไม่อาจหลีกหนีไปให้พ้น ๆ จากเจ้าพวกสัตว์นรกนี้ได้
เสียงหัวเราะพึงใจในลำคอยามได้ยินกลับคล้ายเสียงปีศาจซาตานจากนรกที่มองมาอย่างเย้ยหยัน ร่างสูงใหญ่ที่คุกคามลงเบื้องล่างเริ่มบีบเค้นบั้นท้ายเล็กแกมกระตุ้นด้วยแรงไม่มียั้ง เด็กชายสะดุ้งเฮือกยามรู้สึกได้ถึงการบีบบังคับแทรกเข้าด้วยปลายนิ้วอวบหนา
"โอ๊ย เจ็บนะ ไม่!!!" โตโตะบิดตัวดิ้นรน หากเรี่ยวแรงเท่าที่มี ไม่อาจสู้แรงผู้ใหญ่ถึงสองคนนั้นได้ นิ้วชุ่มน้ำลายที่แทรกเข้า หาได้ช่วยลดความเจ็บปวดจากการล่วงล้ำได้แม้แต่น้อย ช่องทางคับแคบบวกกับร่างตึงเครียดยิ่งเกร็งแน่น สร้างความทรมานมากกว่าเดิม
นิ้วกักขฬะดึงดันเข้าลึกจนปวดแสบ เลือดสด ๆ เริ่มหลั่งรินภายใน เด็กน้อยได้แต่เพียงร่ำร้องขอความเห็นใจ หากเสียงอ้อนวอนกลับคล้ายปลุกเร้า ให้อีกฝ่ายจัดการรุนแรงขึ้นอีก
เสียงที่ร้องดังขึ้นทำให้ชายร่างผอมสูงผู้ยึดจับอีกฝั่งอมยิ้ม นิ้วยาวรสเฝื่อนล้วงลึกเข้าปากเล็ก กวาดไล้ภายในจนอึดอัดก่อนบีบกรามบอบบางบังคับให้อ้ากว้าง แล้วขยับร่างเข้าหาแกมบังคับแทรกแก่นกายใหญ่ของตนเองเข้าโพรงปากอุ่น
เสียงขลุกขลักในลำคอแทบสำลัก ยิ่งดิ้นคนตรงหน้ายิ่งแสยะยิ้ม มือแข็งแรงยึดจับร่างบอบบางไว้จนดิ้นไม่หลุด ขยับบั้นท้ายดึงดันสวนเข้าออกลึก ลมหายใจที่ขาดห้วงอึดอัดกับการล่วงล้ำดุดัน ฉายแววทรมานเด่นชัดทางดวงตางามเพราะไม่อาจออกเสียงได้ มีเพียงน้ำตาทดแทนการระบายออกที่แสนเจ็บช้ำ
"อึ้้ก..อื้อ!!!" ร่างเล็กสะดุ้งอีกรอบเมื่อรู้สึกได้ถึงการล่วงล้ำที่ใหญ่กว่าเดิมเบื้องล่างจากชายอีกคนที่คร่อมอยู่ ช่องทางเล็กแคบถูกรุกรานทีละน้อยแม้จะยังไม่ผ่อนคลายเท่าที่ควร ความเป็นชายที่คับแน่นดันเข้าหา ไม่ใส่ใจว่าร่างกายที่บอบบางนั้นจะฉีกขาด หรือเลือดจะไหลริน
คนทำเริ่มกลัดมัน ขยับสวนร่างเข้าหาไม่มียั้ง ร่างเล็กกระตุกเฮือกเกร็งแน่นทรมาน ช่องทางที่อ่อนไหวถูกกระแทกกระทั้นเสียดสี จนร่างกายบอบบางแทบไม่อาจต้านทานไหว ภายในที่เจ็บปวดจนแทบด้านชา ได้แต่ทนรับสภาพอย่างจำยอม
"เฮ้ย ตาข้าบ้างสิวะ" คนอีกฝั่งทัดทานหลังจากเห็นเพื่อนได้ปลดปล่อยสมใจ ร่างกำยำถอนกายออกพลางหัวเราะ
"เอาสิ เดี๋ยวข้าค่อยต่ออีกรอบก็ได้ แหม ไอ้เด็กนี่..เด็ดกว่าแม่ผู้หญิงนั่นอีกว่ะ"
คำพูดที่แสบถึงทรวง ทำให้ร่างบอบบางดิ้นแรงขึ้นอย่างโกรธแค้น หากโดนมืออวบหนานั่นกดร่างไว้ ปล่อยให้เพื่อนเริ่มบรรเลงเพลงกามให้ต่อเนื่อง ร่างผอมสูงเลียริมฝีปากอย่างกระหาย แล้วลงมือบ้าง คนถูกทำดิ้นรนอึดอัด แต่ยังคงเปล่าประโยชน์โดยสิ้นเชิง
สติสัมปชัญญะเริ่มรางเลือน ทั้งหวาดกลัวและเจ็บปวด...ทรมาน...มือบอบบางไขว่คว้าเพียงอากาศธาตุ ไร้ซึ่งความสามารถจะหยุดยั้งใด ๆ
ท่ามกลางเสียงหัวเราะกักขฬะอย่างสะใจของคนทั้งคู่ที่กำลังข่มเหงเขา ดวงตาคู่งามที่ปวดร้าวหลับลงทั้งน้ำตา ความทรมานที่ไม่จบไม่สิ้น...ทำให้นึกอยากจะตายเสียให้พ้น ๆ อยากจะหนีจากสภาพในตอนนี้...
ถ้าเขาดิ้น..ถ้าขัดขืนอย่างรุนแรงได้สักที ถ้าเขา...กัดหรือทำให้พวกมันโกรธได้...พวกมันคงโมโหจนฆ่าเขาทิ้งแน่ กำลังเฮือกสุดท้ายที่มี..ถ้าใช้มัน...เขาคงได้ตายสมใจ
จะได้จบสิ้นกันไปเสียที กับความทรมานที่เจ็บปวดจนทนทานไม่ไหวเช่นนี้
จะอย่างไรคนพวกนี้..คงจะฆ่าเขาแน่ ๆ อยู่แล้ว เหมือนกับพ่อ..และแม่..ที่ถูกฆ่าอย่างเลือดเย็น
ร่างบอบบางเกร็งตัวขึ้น พยายามจะขัดขืน ก่อนจะนึกเรื่องสำคัญขึ้นมาได้
...มาโอะ...
ในความทรมานเจียนตายนั้น...เด็กน้อยเพียงคิด...ถึงพี่ชาย...
โคโตะได้แต่ผ่อนกำลังลง เขาต้องพยายามมีสติไว้ เขาจะไม่..ขัดขืนอีกแล้ว ต้องรักษาชีวิตเอาไว้ ให้นานที่สุด ต้องอดทน...อดทนเข้าไว้!
...เขาจะตายไม่ได้...
ถ้าเขาตายล่ะก็...มาโอะจะเป็นยังไง...
มาโอะ..กำลังจะกลับมา...มาโอะจะต้องมาช่วยเขาแน่ ๆ...เขาจะต้อง...
...มาโอะ...
...................................