บทที่ 9
ไส้กรอกบิ๊กไซซ์ใส่มาลองเยส
พี่พระพายไม่สบาย…
ตัวร้อนจนผมต้องบอกให้นอนอยู่หอ แต่พี่เขาก็ดื้อมาก โวยวายจะมาส่งผมที่มอให้ได้ ผมเลยต้องโทรหาพี่สายฟ้าให้ลงมาเทศน์เขาไปชุดใหญ่ คนป่วยถึงยอมนอนพักแต่โดยดี
เนี่ย พี่สองคนนี้มีซัมติงกันจริงๆ นะ ผมบอกแล้วพี่พระพายไม่ฟังอะ แต่พี่สายฟ้าบอก(ด่า)แค่ไม่กี่ประโยค(ชุดใหญ่)พี่พระพายก็ยอมทำตามซะอย่างนั้น แต่ที่ผมไม่เข้าใจ ทั้งที่พี่พระพายชอบพี่สายฟ้า แล้วทำไม…
ผมเผลอยกมือลูบแก้มตัวเองเมื่อนึกถึงวันนั้น วันที่พี่พระพายแกล้งหอมแก้มผมไปฟอดใหญ่
คนนิสัยไม่ดี ถ้าพี่สายฟ้ารู้แล้วโมโหหึงผมไม่ช่วยพูดจริงๆ ด้วย!
“ไม่สบายเหรอวะ หน้าแดงแจ๋” เสียงตั้มทำให้ผมสะดุ้งและหลุดจากความคิดของตัวเอง พอหันมองก็เห็นเพื่อนตัวดีมีสีหน้าสงสัยใคร่รู้สุดๆ “เป็นไรบอกได้นะเว้ย อยากใส่ใจ”
“เปล่า ไม่ได้เป็นอะไร” ผมกระซิบตอบ เพราะตอนนี้เรานั่งอยู่ในห้องเรียน และอาจารย์วิชานี้ดุมาก “ร้อนนิดหน่อย”
“ร้อนเนี่ยนะ?” ตั้มถามย้ำ เขากระชับเสื้อคลุมตัวเองแน่น “แอร์ห้องนี้หนาวอย่างกับห้องดับจิต!”
“ตั้มเคยนอนในห้องดับจิตเหรอถึงรู้”
“กูเปรียบเทียบ อย่ามาหลอกด่ากูตาใสนะนังตัวดี”
“ตั้มชอบด่าเราอะ ไม่คุยด้วยแล้ว ตั้งใจเรียนไปเลย”
ผมหยิกเขาไปทีนึง อีกฝ่ายเตะขาผมกลับ จากนั้นพวกเราก็ตั้งใจเรียนกันต่อ ถ้าไม่ใช่ว่ามือถือผมสั่นขึ้นมาจนต้องละสายตาลงไปกดดู
PP : หนู พี่รู้สึกไม่ดีเลย
Fennn : อ้าว พี่เป็นหนักกว่าเดิมเหรอ
Fennn : ไปหาหมอมั้ย
Fennn : โทรหาพี่สายฟ้าหรือยัง?
PP : ยังเลยหนู...พี่กลัวเป็นไข้จับสั่น
PP : หนูกลับมาเฝ้าไข่พี่ที
ฮะ?...
PP : ไข้*
อ๋อ...
Fennn : พี่รอเราก่อนได้มั้ย วิชานี้เราเลิกบ่ายสามครึ่ง อีกครึ่ง ชม. อะ
Fennn : แล้วเดี๋ยวเราเข้าไปหา แต่ถ้าไม่ไหวโทรหาพี่สายฟ้าเลยนะพี่
PP : พี่รอได้ๆ
PP : หนูอย่าลืมซื้อแมสปิดปากมาใส่ด้วยนะ อยู่ใกล้พี่แล้วเดี๋ยวจะติดไข่จนเป็นไข่จับสั่นอีกคน
ไข่...ไข่อะไรอีกแล้ว...
PP : ไข้สิ***
PP : พี่ตาลาย ขอโทษนะ แป้นก็ไม่ค่อยดี
Fennn : แป้นพิมพ์พี่พังเหรอ เราว่าเอาไปซ่อมดีมั้ย?
PP : 555555 นั่นสิ พี่ก็ว่าจะเอาไปซั่ม
PP : ซ่อม*
PP : เฮ้อ...แป้นมันแย่จริงๆ แหละหนู
PP : แต่ถึงแป้นจะไม่ดี แต่เย็ตดีมากเลยนะ
PP : เน็ต*
อือ...เน็ตน่าจะดีจริงๆ แหละ ส่งมารัวเลย
Fennn : โอเค พี่พระพายนอนพักไปก่อนนะ
Fennn : แล้วจะเอาอะไรมั้ย พี่กินอะไรหรือยัง
Fennn : เดี๋ยวเราซื้อเข้าไปให้
PP : เอ้อ งั้นพี่ฝากซื้อบิ๊กไซซ์ใส่มาลองเยสด้วย
Fennn : บิ๊กไบท์ใส่มายองเนสหรือเปล่าพี่…
PP : นั่นแหละๆ หัวพี่มันเบลอๆ เรียงคำไม่ถูก
Fennn : โอเคครับ เราเรียนต่อก่อนนะ
ผมตัดบทสนทนาไว้แค่นั้นแล้วเงยหน้ากลับมาตั้งใจเรียนต่อ แต่ถึงอย่างนั้น ในหัวกลับมีคำแปลกๆ ลอยวนไปมาเต็มไปหมด ตั้งแต่ไข่จับสั่นยันมาลองเยส…
แป้นพิมพ์พี่พระพายนี่น่ากลัวจริงๆ
พอเลิกเรียนผมก็บอกตั้มว่าวันนี้ไม่เข้ารับน้องเพราะต้องกลับไปดูแลพี่พระพาย ซึ่งเพื่อนผมก็ฉวยโอกาสนี้โดดรับน้องไปด้วยอีกคน ก่อนเข้าหอผมแวะ 7-11 ด้านล่างเพื่อซื้อไส้กรอกบิ๊กไบท์ใส่มายองเนสให้เขาตามที่สั่ง และซื้อเผื่อตัวเองด้วยเพราะผมก็หิวเหมือนกัน พอเดินเข้ามาในหอก็เจอคุณป้าฉวีเจ้าของหอส่งยิ้มมาให้พร้อมกวักมือเรียกให้ไปหาที่เคาน์เตอร์
“ครับ?”
“หนูเฟน อะ ป้าให้ หลานป้ามันเอามาฝากจากสวน แต่เยอะมาก ป้ากินไม่หมด” ป้าฉวีส่งถุงใส่กล้วยหอมสองหวีใหญ่มาให้ผม “แบ่งๆ ไปกินนะลูกนะ ตัวเราน่ะเล็กนิดเดียว”
“ขอบคุณนะครับป้า” ผมยิ้มให้ป้า สองมืออุ้มถุงใส่กล้วยไว้กับอก
“เออ แล้วก็อีกเรื่อง” ป้าฉวียื่นหน้าเข้ามาใกล้ สีหน้าจริงจังปนสงสัย “หลังๆ มานี้เพื่อนข้างห้องเราเขาร้องเรียนป้ามา”
“หือ ร้องเรียนอะไรครับป้า?”
“เขาบอกว่าห้องหนูน่ะเล่นของ”
“เล่นของ?” ผมทวนคำเสียงสูง “เล่นอะไรครับป้า ผมไม่เข้าใจ”
“เขาบอกป้าว่าช่วงดึกๆ ได้ยินเสียงคนท่องบทสวดอะไรบางอย่างที่ไม่ใช่ภาษาไทยคล้ายๆ ภาษาเขมรไม่ก็สันสกฤต ท่องแบบนี้มาอาทิตย์กว่าแล้ว” ป้าฉวียกมือป้องปากตัวเอง “เขาเลยคิดว่าห้องหนูเล่นของเล่นไสยศาสตร์ เลี้ยงผีอะไรทำนองนั้น เขากลัวน่ะ แต่ไม่กล้าไปถาม กลัวโดนเสกหนังควายเข้าท้องเลยฝากเรื่องไว้กับป้า หนูไม่สังเกตเหรอลูกว่าข้างๆ ห้องตัวเองเขาไม่กลับมาอยู่หอหลายวันแล้ว”
“อ้อ…”
“สรุปว่าท่องอะไรกันเหรอลูก?”
“คือ…” ผมกลอกตา พยายามคิดหาคำอธิบายที่ฟังดูดี แม้ผมจะไม่รู้เลยก็ตามว่าที่พี่พระพายท่องอยู่ทุกคืนนี้มันเป็นบทสวดอะไรกันแน่ “พี่พระพายน่ะครับ เขา เอ่อ...มีแพลนว่าจะบวช เลยต้องฝึกท่องบทสวดสำหรับเตรียมบวชน่ะครับ”
“อ๋อ อย่างนี้นี่เอง” ป้าฉวีมีสีหน้าโล่งอก “อนุโมทนาบุญด้วยนะลูก บวชวันไหนบอกป้าหน่อยนะ ป้าอยากทำบุญด้วย”
“ได้ครับป้า”
“งั้นป้าไม่กวนแล้วจ้ะ”
ผมยิ้มให้ป้าแกเล็กน้อยก่อนเดินขึ้นลิฟต์กลับห้อง ข้าวของที่พะรุงพะรังเต็มมือทำให้การเปิดห้องเป็นไปอย่างทุลักทุเล ความจริงผมจะเคาะประตูเรียกให้พี่พระพายมาเปิดก็ได้ แต่ผมไม่อยากรบกวนคนป่วย ให้เขานอนพักสบายๆ ดีกว่า
“พี่พระพายเป็นไงบ้าง?”
ผมทักคนที่นอนไขว่ห้างกระดิกเท้ายิกๆ อยู่บนเตียงพร้อมกับมือถือในมือที่ส่งเสียง อื้อๆๆ อ๊าๆๆ อะไรสักอย่างออกมาดังลั่น พอพี่พระพายเห็นผมก็ตาโตลุกลี้ลุกลนกดปิดเสียงในโทรศัพท์เป็นการใหญ่
“เอ่อ มาเร็วจังเลยหนู”
“ก็เราเป็นห่วงพี่” ผมตอบ เดินไปวางของบนโต๊ะญี่ปุ่นตัวเล็กที่ตั้งอยู่ข้างเตียง ผมหันกลับมาหาพี่พระพาย สบตาเขา “แต่ดูเหมือนพี่จะสบายดีกว่าที่เราคิดเลย”
“พี่ปวดหัว…” พี่พระพายเสียงแหบขึ้นทันตา เขาใช้ปลายเท้าเขี่ยผ้าห่มที่กองอยู่ปลายเตียงขึ้นมาคลุมตัว ช้อนตามองผมด้วยแววตาน่าสงสาร “พี่หนาว แต่เหงื่อไหลเต็มตัวไปหมด”
“เช็ดตัวมั้ยพี่”
“หนูเช็ดให้พี่นะ” แววตาอีกฝ่ายวาวขึ้นแวบนึงก่อนจางหายไป ผมขมวดคิ้ว คิดว่าตัวเองน่าจะตาฝาด
“อื้อ ก็มีแค่เรากับพี่ เราก็ต้องเช็ดให้พี่ไง”
“งั้นเช็ดเลยหนู พี่พร้อมแล้ว” เขาเตะผ้าห่มออกจากตัว นอนแผ่กางแขนกางขาให้ผม “ตัวพี่เป็นของเราแล้ว จะทำอะไรก็ตามสะดวกเลยครับ”
“พูดจาน่ากลัวเหมือนพี่อยากให้เราทำมิดิมิร้ายพี่เลย”
“ก็อยาก…” ปลายเสียงพี่พระพายแผ่วลง เขากระแอมเบาๆ “อยากให้เช็ดตัวให้เร็วๆ รู้สึกเหมือนนอนอยู่ในกองไฟเลยครับหนู”
“งั้นพี่ถอดเสื้อแล้วนอนรอเราบนเตียงนะ” ผมพูดอย่างไม่คิดอะไร “เดี๋ยวเราเอาผ้าเช็ดตัวไปชุบน้ำก่อน...แล้วนั่นพี่เป็นอะไรน่ะ? หน้าแดงกว่าเมื่อกี้อีก พี่? เฮ้ย ทำไมทำจมูกบานแบบนั้นอะ?!”
“เปล่าๆ พี่ไม่ได้เป็นอะไรครับ” พี่พระพายปฏิเสธ ลมหายใจเขาหืดหาดๆ ผมคิดว่าคงเป็นเพราะอาการไม่สบายนั่นแหละที่ทำให้พี่เขาหายใจไม่สะดวก “เดี๋ยวพี่เปลื้องผ้านอนรอเราบนเตียงเนอะ โอ๊ย แค่คิดก็ร้อนรุ่ม”
“ก็ต้องร้อนสิ พี่ไม่สบายไง อุณหภูมิในตัวต้องขึ้นสูงกว่าปกติอยู่แล้ว”
ผมส่ายหัวแล้วเดินเข้าห้องน้ำ ได้ยินเสียงบทสวดเดิมๆ ดังออกจากปากเขาอีกครั้ง หรือพี่พระพายจะเตรียมตัวบวชจริงๆ อย่างที่ผมอ้าง? ช่วงนี้เขาสวดบทแปลกๆ บ่อยมาก จะหันหน้าเข้าสู่ทางธรรมจริงน่ะเหรอ? ผมคิดในขณะที่เดินออกจากห้องน้ำ พี่พระพายถอดเสื้อรออยู่แล้ว เพิ่มเติมคือเขาถอดกางเกงรอด้วย เหลือแค่บ็อกเซอร์ตัวเดียวเท่านั้น
“พี่...ถอดกางเกงทำไม”
“ก็จะได้เช็ดได้ทั่วๆ ตัวไง” เขาตอบกลับตาใส
“เราว่าเช็ดแค่ช่วงตัวข้างบนก็พอแล้วมั้ง”
“เช็ดข้างล่างด้วยดีกว่าหนู” พี่พระพายสบตาผม แววตาวาบวับ ปากเขาสั่นนิดๆ คล้ายพยายามกลั้นยิ้ม แต่กลับไปออกอาการที่จมูกบานๆ แทน “ข้างล่างมันร้อนรุ่มกว่าข้างบนอีก”
“ตามใจพี่แล้วกัน” ผมว่าพลางบิดผ้าให้เปียกหมาดๆ แล้วเช็ดไปตามแขนทั้งสองข้างและบริเวณหน้าอกพี่พระพาย ระหว่างนั้นรู้สึกเหมือนโดนจ้องอยู่ตลอดเวลา แต่ก็ไม่ได้สนใจ ตั้งหน้าตั้งตาเช็ดตัวพี่เขาจนกระทั่ง...
ดุ๊กดิ๊กๆ
“...”
“สวัสดีจ้ะ คิดถึงนมดุ๊กดิ๊กมั้ยจ๊ะหนูจ๋า” ผมมองมือตัวเองที่ถือผ้าเช็ดตรงหน้าอกให้พี่พระพาย รู้สึกได้ถึงแรงขยับดุ๊กดิ๊กใต้ผ้านั้น “ดุ๊กๆ ดิ๊กๆ แล้วก็ดิ๊กๆ ดุ๊กๆ โอ๊ย! หนูอย่าหยิกนมพี่!”
“นี่แน่ะ! เล่นบ้าอะไร น่าเกลียด มานมดุ๊กดิ๊กใส่เค้า พี่บ้า!” ผมออกแรงหยิกหัวนมพี่พระพายจนอีกฝ่ายตีมือผมเพียะๆ พอดิ้นหลุดจากมือผมได้ก็ลุกปุบปับนั่งพิงหัวเตียง สองมือไขว้ปิดหน้าอกตัวเองไว้แน่น สายตาที่มองมาตัดพ้อจนเกือบสงสาร เกือบแล้วแหละ ถ้านมดุ๊กดิ๊กมันไม่ติดตาผมขนาดนั้น
“หนู! พี่เจ็บนม!”
“ก็หยิกให้เจ็บ”
“เราทำแบบนี้กับพี่ไม่ได้นะ พี่อ่อนไหว!”
“ก็พี่ทำเราเสียสายตาก่อน!” ผมเถียงอย่างไม่ยอมแพ้ “ถ้าพี่มาทำนมดุ๊กดิ๊กใส่เราอีก เราจะกัดหัวนมพี่ให้ขาดเลย”
“ซี้ดหนู…” พี่พระพายกัดปากตัวเอง เสียงเขาสั่นเครือเจือแววกระเส่า แววตาลอยๆ เหมือนกำลังจินตนาการอะไรบางอย่าง “อย่าพูดแบบนั้น พี่คิดไปถึงนู่นแล้ว”
“คิดถึงไหนก็เรื่องของพี่ แต่ถ้าพี่ไม่อยู่นิ่งๆ เราไม่เช็ดตัวให้แล้วนะ” ผมขู่ ตีหน้าดุใส่เขา “นี่เราดุพี่อยู่นะ อย่าทำหน้าระรื่นได้มั้ย กลัวเราบ้างสิ!”
“ตัวก็แค่นี้ อย่างกับลูกแมวขู่มิ้วๆๆๆ น่ากลัวจังเลย”
“พี่พระพาย!”
“ยอมแล้วจ้า อะมาๆ เช็ดตัวให้พี่ต่อนะครับ สัญญาว่าจะอยู่นิ่งๆ เป็นเด็กดีแล้ว” พี่พระพายยิ้มหวาน นั่งพิงหัวเตียงกางแขนกางขาให้ผมเช็ดตัวต่อ ผมหรี่ตามองเขาเล็กน้อย พอเห็นว่าอีกฝ่ายไม่มีท่าทีจะแกล้งกันแล้วถึงได้จัดการกับร่างกายพี่เขาต่อ เนี่ย ตัวก็ร้อนแต่ทำตัวเหมือนสบายดี ถ้าคืนนี้ไข้กลับมาจะดุให้ “ลูบขาอ่อนพี่หน่อยครับ อูยยย นั่นแหละๆ วนหน่อย อ่าห์ ดีมากเลยครับ”
“เงียบนะพี่พระพาย!”
“ก็มันสบายตัว ให้พี่ครางหน่อยไม่ได้เหรอ”
“เสียงพี่น่าเกลียด”
“เสียงน่าเกลียดหรือหนูฟังแล้วสยิวกิ้วเอาดีๆ”
“อยากโดนฟาดมั้ย” ผมตีขาอ่อนเขาดังลั่น พี่พระพายซี้ดปาก เขาสบตาผม กัดปากน้อยๆ สีหน้าฟินเวอร์
“ฟาดอีกสิหนู เชิญลงทัณฑ์บัญชาให้สมอุราให้สาแก่ใจ!”
“พอ ไม่เช็ดแล้ว ใส่เสื้อผ้าไปเลย!”
ผมรวบผ้าขนหนูลงกะละมังน้ำใบเล็กแล้วหอบกลับเข้าห้องน้ำ หลังล้างทำความสะอาดเรียบร้อยก็เดินออกมา พี่พระพายแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว พอเห็นผมก็ฉีกยิ้มกว้างให้อยู่บนเตียง ดูท่าทางจะสบายดีแล้วมั้งเนี่ย
“บิ๊กไซซ์พี่ล่ะครับ”
“ถ้าหมายถึงบิ๊กไบท์” ผมเดินไปหยิบจานมาสองใบ จัดการเอาไส้กรอกบิ๊กไบท์ราดมายองเนสวางใส่จานให้ทั้งผมและพี่พระพาย ก่อนเอาจานไปให้พี่เขาที่นั่งรอสบายใจอยู่บนเตียง “นี่ครับ”
“ซื้อมากินเองด้วยเหรอ”
“อื้อ ก็เราหิว” ผมนั่งริมเตียงข้างๆ พี่พระพาย กัดบิ๊กไบท์เข้าปากคำใหญ่ แต่ดูเหมือนว่าของผมจะใส่มายองเนสเยอะไปหน่อยมันเลยเลอะริมฝีปากจนต้องแลบลิ้นเลีย “อ๊ะ เลอะหมดเลย”
“หนู!”
“อะไรพี่ จู่ๆ เสียงดัง เราตกใจนะ” ผมสะดุ้งเมื่อจู่ๆ พี่พระพายก็เรียกซะดังลั่น พอเงยหน้ามองเขา เจ้าตัวก็จ้องผมตาเขม็ง
“พอ เลิกกิน!”
“เอ๊า อะไรของพี่?” ผมขมวดคิ้วแน่น ดึงจานหนีพี่พระพายที่พยายามจะเอื้อมมือมาแย่งไปให้ได้ “จู่ๆ มาห้ามเรากินได้ไง เงินเราก็ซื้อมาอะ”
“ไม่ได้ มันอันตราย เอามานี่ พี่ไม่ให้เรากิน”
“เอ๊ะ พี่เป็นบ้าเหรอ แค่กินไส้กรอกมันจะอันตรายตรงไหน” ผมตีมือเขาที่ยื่นเข้ามา “อ๋อออ รู้แล้ว พี่หวงของกินใช่มั้ย จะแย่งเรากินล่ะสิ แต่นี่ส่วนของเรานะ ของพี่เราก็ซื้อมาให้แล้ว จะมาแย่งเราทำไม ถ้าไม่อิ่มค่อยไปซื้อใหม่ก็ได้”
“มันไม่ใช่อย่างนั้น” พี่พระพายเสยผมตัวเองจนยุ่ง จากนั้นเขาก็ขยี้หัวตัวเองจนกระเซิงไปหมด ดวงตาคมจ้องผมเขม็ง ฉวยโอกาสตอนที่ผมเผลอแย่งจานใส่บิ๊กไบท์ไปจนได้ “ไม่รู้ล่ะ ห้ามกินไส้กรอก!”
“เอาไส้กรอกเราคืนมานะ!”
“ถ้าอยากกินนักก็กินไส้กรอกพี่นี่!”
“มันก็เหมือนกันปะพี่ เป็นไรอะ เรางงแล้วนะ”
“ไม่รู้ ห้ามกิน ห้ามๆๆๆ” พี่พระพายพูดจบก็ยัดไส้กรอกของผมเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ จนแก้มบวม ผมได้แต่อ้าปากค้างมองเขากินของผมอย่างหน้าไม่อาย แถมยังมายักคิ้วให้อีกต่างหาก
“เออ เราไม่กินก็ได้!” ผมเบะปาก ผุดลุกเดินตึงตังไปหยิบกล้วยที่ป้าฉวีฝากมาให้แล้วเดินกลับมานั่งที่เดิม จ้องหน้าเย้ยพี่พระพาย “เรากินกล้วยก็ได้ ป้าฉวีให้เรามา เราไม่แบ่งพี่พระพายแล้ว คนขี้งก กับเค้าที่เป็นน้องก็งกได้ลงคอ!”
“เชี่ย กล้วยก็ไม่ได้ หนู อย่ากินกล้วย!”
“กล้วยเรา พี่ไม่มีสิทธิ์!” ผมรีบยัดกล้วยเข้าปากไปคำใหญ่เพราะกลัวพี่พระพายแย่งของกินไปอีก แต่ผมประเมินพี่พระพายต่ำเกินไป ถึงกล้วยเข้าปากผมแล้วเขาก็ยังจะแย่ง! “อื้อ อี้ๆ อุดอ๊ะ! อันอุกอออะ อื๊อ!” (อื้อ พี่ๆ หยุดนะ! มันจุกคออะ อื๊อ!)
ผมพยายามตีมือพี่พระพายที่ดึงกล้วยออกจากปากผม น้ำตาเล็ดเพราะแค้นใจที่สู้พี่เขาไม่ได้จนกล้วยหลุดติดมืออีกฝ่ายไปในที่สุด ยังไม่ทันได้อ้าปากด่าให้สาสมกับสิ่งที่เขาทำกับผม พี่พระพายก็เกี่ยวเอวผมดึงไปคร่อมตัวเองซะอย่างนั้น
“พี่!”
“เกินไปปะ ตัวแค่นี้ขยันยั่วกันเหลือเกิน” พี่พระพายล็อกเอวผมเอาไว้แน่น เขาฟาดก้นผมไปทีนึง แววตาคมปลาบจ้องเข้ามาในตาผม “ดื้อ ตีซะเลยดีมั้ย ชอบมาทดสอบความอดทนคนอื่นแบบนี้”
“พี่พูดบ้าอะไร เรายั่วอะไรวะพี่ พี่นั่นแหละที่แย่งของกินเรา นิสัยไม่ดี!”
“หนูนั่นแหละนิสัยไม่ดี”
“พี่นั่นแหละ” ผมดิ้น ฟาดไหล่เขารัวๆ “ปล่อยเราเลย ไม่คุยด้วยแล้ว พวกขี้งกของกิน”
“ยัง ยังไม่รู้ความผิดตัวเอง” พี่พระพายทำเสียงฮึ่มฮั่ม เขาออกแรงกอดเอวผมแน่นกว่าเดิมจนตัวเราแนบชิดกัน ผมยกมือยันอกเขาไว้เพื่อรักษาระยะห่าง เราสบตากันนิ่ง ผมได้ยินเสียงลมหายใจของพี่พระพายที่ใกล้กว่าปกติ “อยากกินนักใช่มั้ยไส้กรอก ชอบกินนักใช่มั้ยกล้วย”
“อะไรของพี่อีก?!”
“งั้นจำไว้เลยนะ ว่าไส้กรอกกับกล้วยที่หนูกินได้ มีแค่ไส้กรอกกับกล้วยของพี่เท่านั้น!”
“เราจะกินไส้กรอกกับกล้วยของพี่ได้ยังไง ก็พี่หวงของกินกับเราอะ” ผมถาม แต่ยังไม่ทันได้คำตอบก็รู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่าง ผมสบตาพี่พระพายนิ่ง “พี่...อะไรแข็งๆ ดันก้นเรา”
“อ้อ…” พี่พระพายเหยียดยิ้มรับ เขาตีก้นผมอีกทีนึง “ไส้กรอกกับกล้วยของพี่เอง”
“...”
“ที่บอกว่าหนูกินได้ก็อันนี้แหละครับ : )”
ผมเงียบไป พี่พระพายก็เงียบ เขาเอาแต่ยิ้มแล้วหัวเราะหึๆ ใส่ผมที่ช็อกค้างไปแล้ว ตอนนั้นเองที่ประตูห้องเปิดเข้ามาโดยไม่ให้สุ่มให้เสียง
“พระพายมึง กูเอาเลคเชอร์มาให้...ประชาธิปไตยช่วย!”
ผมหันไปมอง เห็นพี่สายฟ้ายืนอ้าปากหวออยู่หน้าประตูที่ยังไม่ทันได้ปิดสนิทดี บนพื้นเต็มไปด้วยเอกสารที่กระจายออกจากแฟ้มงานและสมุดเล่มบางๆ อีกสองสามเล่ม
“เอ่อ มันไม่ใช่อย่างที่มึงคิด”
“มันจะไม่ใช่ได้ยังไง!?”
“มันไม่ใช่เว้ย!”
“แต่พระพายน้อยของมึงทิ่มตูดน้องอยู่!” พี่สายฟ้าตะโกนลั่น เขาชี้นิ้วสั่นๆ มาทางพวกเรา “กูอยู่มุมนี้ กูเห็น เห็นทุกอย่าง นี่มึงจะพรากผู้เยาว์จริงๆ ใช่มั้ย มึงมันชั่วร้ายไม่ต่างจากพวกที่อยู่ในรัฐ...!”
“กูยังไม่ได้พราก!”
“แต่มึงแข็งขัน!”
“แค่แข็งขันแต่ยังไม่ได้เริ่มรัฐประหาร! โอ๊ย!” พี่พระพายร้องลั่น เขาสะดุ้งสุดตัวเมื่อโดนผมหยิกนมแล้วบิดอย่างแรงจนเผลอคลายอ้อมกอด ผมรีบลุกจากตัวเขา หันซ้ายหันขวา คว้าจานที่ตกอยู่ข้างๆ มาฟาดเข้ากลางลำตัวที่ดุนดันของพี่พระพาย “อ่อกกกกก!!!”
ผมหน้าบึ้ง จ้องมองพี่พระพายที่นอนตัวงอกุมพระพายน้อยของตัวเองหน้าเขียวหน้าแดงสลับกันไปหมด
“พี่มันภัยสังคม!” ตะโกนใส่หน้าเขาแล้วผมก็เดินตึงตังหนีออกจากห้องไปทันที
ฮึ! ผมจะฟ้องแม่ จะฟ้องฟรองซ์ จะให้ฟรองซ์มาปาดคอพี่พระพายให้ขาดไปเลย คนนิสัยไม่ดี : (
เทพท้อกับประชาธิปไตยที่หายไป @LostDemocracy44
บางทีกูก็สงสัย ว่ากูจะโดน ม.44 ลากคอก่อนหรือเพื่อนกูจะโดนคดีพรากผู้เยาว์ก่อน แต่ตอนนี้กูต้องรักษากระเปี๊ยวมันก่อน คอหักคอพับไปหมดแล้วเว้ยไอ้ชิบหาย! พพ.น้อยมึงฟื้นสิ ฟื้น! มึงจะตายก่อนได้เลือกตั้งไม่ได้นะ!
-----------------------------
เป็นกำลังใจให้ พพ น้อยโดยการกด 69 แล้วสาธุนะคะ คงจะคึกคักไม่ได้อีกนาน TT
ขอบคุณซอร่าอีกครั้งที่มาเล่นต่อมุกกันในแชท เราจะสามบาทสิบบาทไม่ได้ถ้าขาดคนตบมุก (ปุจฉา ซอร่าคือใคร ซอร่าคือเพื่อนในจินตนาการของเรา เวลาเหงาๆ ก็จะมีเสียงนางดังขึ้นในหัว /หยอก)
แต่งจบแล้วก็หิว ขอตัวไปหาบิ๊กไซซ์ใส่มาลองเยสกินก่อนนะคะ หวังว่าจะได้รอยยิ้มกลับไปจากเรื่องนี้ค่ะ
#เพื่อนกล่อมนอน
หัวข้อ: หาเพื่อนนอนสนใจทัก DM ครับ : ตอนพิเศษวันคริสต์มาส [25/12/2019] P.30 (อ่าน 241831 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก