เราคงเป็นคนที่โชคร้ายที่สุดในโลกสินะ
ไม่มีอะไรให้หวัง....ไม่มีอะไรให้ฝัน
ไม่มีครอบครัว...ไม่มีความรัก
ไม่มีแม้กระทั่งศักดิ์ศรี....ที่เคยภูมิใจนักหนา
แล้วยังจะฝืนอยู่ไปทำไมกัน
มันเป็นความผิดตั้งแต่แรกแล้ว ที่มีชีวิตรอดอยู่
คนเดียว นับตั้งแต่อุบัติเหตุวันนั้นเมื่อหกปีก่อน
ที่ยังตามมาหลอกหลอนทุกคืนให้นอนฝันร้ายอยู่เสมอ ทำไมไม่ตายตามพ่อกับแม่ไป มีชีวิตอยู่ทำไม....มีชีวิตอยู่ให้ตัวเองเจ็บปวดทำไม
อยู่ไปเพื่ออะไรกัน
เรือนรางบอบบางเปลือยเปล่าขาวนวลที่นอน
เคียงข้างร่างสูง .... สงบนิ่งไม่ไหวติง
มีเพียงดวงตากลมโตที่เหม่อมองนิ่ง
เหมือนไม่รับรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง
หยาดน้ำตาที่เคยหลั่งรินเป็นสายยังไม่จางหาย
เกรียงไกรจูบสัมผัสซ้ำที่หน้าผากมนเนียนอย่างหลงใหล
"ส้มจ๋า.....ไกรขอโทษไม่คิดจะรังแกส้มอย่างนี้เลย"
ใบหน้าคมเครียดขรึม หลังพายุอารมย์ที่โหมกระหน่ำ การกระทำที่โหดร้าย หยาบหยามน้ำใจอย่างถึงที่สุด เขาทำไปได้อย่างไร
ทำอย่างนั้นไปได้ยังไง กับคนที่บอกตัวเองว่าเกลียดที่สุด ไม่อยากยุ่งเกี่ยว ไม่อยากเข้าใกล้มากที่สุด แต่เขาเองนั่นแหละที่มานั่งเสียใจแบบนี้ คำขอโทษเป็นร้อยเป็นพันครั้งของเกรียงไกร
ไม่ได้แทรกซึมเข้าไปในหัวใจดวงน้อยที่แตกสลายไม่มีชิ้นดีเลยสักนิด
ร่างบางค่อยยันกายลุกขึ้นอย่างเชื่องช้า ความเจ็บร้าวยังคงติดแน่นฝังอยู่ทุกความรู้สึก ความเกลียด
หวาดกลัว ยังไม่จางหาย
"ส้ม...จะไปไหนกัน..." ร่างสูงลุกตาม
ร่างเล็กค่อยประคองตัวเข้าห้องน้ำอย่างอยากลำบาก
ไม่สนใจมือที่เอื้อมมาประคอง สะบัดหนีอย่างรังเกียจ
แล้วเกรียงไกรจะทำอะไรได้ นอกจากต้องยอมปล่อยไปเท่านั้น
*******************
สิ่งที่เห็นตรงหน้า คือ ร่องรอยแห่งความอัปยศ
ที่ทิ้งไว้ตามตัว เต็มไปทั่วไม่เว้นแม้แต่ในส่วนที่แม้แต่ตัวเองก็ไม่เคยคิดว่าจะมีร่องรอยใดปรากฎ
สายสัมพันธ์จ้องมองเงาตัวเองที่สะท้อนในกระจกอย่างสมเพช
นี่นะหรือ สายสัมพันธ์ คนที่เข้มแข็งอยู่เสมอ
รักในศักดิ์ศรีของตัวเองมากกว่าสิ่งใด
นี่น่ะหรือ ตัวเขาที่เคยภูมิใจนักหนา
น่าขำ
ใบหน้าหวานซีดเซียวหัวเราะเยาะในสภาพของตัวเอง หยาดน้ำตาหลั่งรินอีกครั้ง
*************************
ความเงียบสงบภายในห้องน้ำทำให้เกรียงไกรร้อนรน ทำไมถึงเงียบขนาดนี้
สายสัมพันธ์ไม่โวยวาย ต่อยตีเขา
ไม่ด่าทอ ไม่ดิ้นรนขัดขืนอะไรเลย
ร่างเล็กสงบนิ่ง....
เหมือนไม่มีจิตวิญญาณอยู่ในร่าง
เหมือนกับว่าความรู้สึกทั้งมวลหลุดหายไป
เพล้งงงงงงงงงงงงงงง
เสียงกระจกแตกในห้องน้ำ
ทำให้ร่างสูงกระแทบจะถลันตัวเข้าไปทันที
"ส้ม....ส้ม....เป็นอะไรส้ม...เปิดประตูนะส้ม..เปิด"
เกรียงไกรทั้งเคาะทั้งพยายามดันให้ประตูห้องน้ำเปิด
แต่ไม่มีเสียงจากข้างในออกมาเลย
"ส้มมมมมมม เปิดนะ..ส้ม..เปิดประตูเดียวนี้ส้ม"
ร่างสูงทั้งกระแทกประตู ทั้งถีบ กว่าที่กลอนประตูจะหลุดออกไปได้
เขารีบวิ่งเข้ามา และสิ่งที่เห็นเบื้องหน้า
ทำให้ความรู้สึกชาวูบหัวใจหล่นลงสู่ปลายเท้า
เศษกระจกกระจัดกระจาย พร้อมกับหยดเลือดเต็มพื้น
มือเล็ก ๆ ที่ค่อยกรีดเศษกระจกไปที่ข้อมือทั้งสองข้าง
"ส้มมมมมมม ส้ม ...หยุดนะ..อย่าทำอย่างนี้นะ..ส้ม" เกรียงไกรทั้งลากทั้งดึงร่างบางให้ออกมาจากห้องน้ำ
"ปล่อยยยยยยย ปล่อยยยย ให้มันตายไปเลย...
จะได้สาแก่ใจแกไง...ปล่อยให้ตายไปได้มั้ย.."
ร่างบางทั้งสะบัดทั้งดิ้นรนการเกาะกุม
ชายหนุ่มทั้งดึงทั้งลาก ร่างเล็กที่ดิ้นรนขัดขืน
สายสัมพันธ์เจ็บ แต่เขาเองก็เจ็บไม่แพ้กัน
ทำไมถึงทำอย่างนี้ ทำไม เขามันเลวมากใช่มั้ย
ทำให้ร่างบางต้องเป็นแบบนี้ ต้องทำร้ายตัวเองขนาดนี้
เขามันเลวเอง ผิดเองที่ทำร้ายคนตรงหน้าขนาดนี้
เขามันเลว เลวจนไม่น่าอภัยให้ได้
*********************
"ส้ม...อย่าทำแบบนี้ได้มั้ย...ส้มตบไกรสิ
ส้มโวยวาย..จะทำอะไรไกรก็ได้..แต่อย่าทำแบบนี้ได้มั้ย...อย่าทำร้ายตัวเองขนาดนี้ได้มั้ย"
ร่างสูงพูดด้วยความปวดร้าว หยาดน้ำใสคลอหน่วยตา
ไม่เคยรู้เลยว่าตัวเองจะเลวร้ายได้ขนาดนี้
ทำร้ายคนอีกคนได้มากขนาดนี้
เขาใช้ยาล้างแผลล้างที่บาดแผลและทายาให้ พันรอบข้อมือเล็กด้วยผ้ากอซและสำลีที่หาได้จากกล่องยา โชคดีที่แผลไม่ลึก
แต่จิตใจของคนตรงหน้าล่ะ แตกร้าวสลายไปเพราะการกระทำของเขาแล้ว
ร่างสูงโอบกระชับร่างเล็กเข้าหาตัว
กอดไว้อย่างทะนุถนอม
ทำไมต้องเป็นแบบนี้ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย
ทำไมเขาถึงได้โหดร้ายถึงเพียงนี้
นึกถึงเหตุการณ์เมื่อครู่ที่เพิ่งพ้นผ่าน
เหตุการณ์ที่เลวร้ายที่สุด เพราะความเลวของเขาเพียงคนเดียว เพราะเขาเอง
***************************
"กินข้าวหน่อยนะส้ม" ร่างสูงคนข้าวต้มในถ้วยไปมา เป่าให้คลายความร้อนและส่งเข้าปากร่างเล็กตรงหน้า
ใบหน้าเนียนหวาน ซีดเผือด มีเพียงดวงตากลมที่เหม่อมองอยู่ ถึงทำให้คนที่นั่งอยู่เคียงข้างรับรู้ได้ว่าอีกคนยังมีชีวิต...ยังมีลมหายใจ
"ออกไป....." เสียงหวานใสแห้งผาก จ้องมองใบหน้าคมนั้นอย่างเคียดแค้น เย็นชา
เกรียงไกร คนที่ทำลายน้ำใจอย่างถึงที่สุด
ทำลายศักดิ์ศรีของเขาจนย่อยยับ ไม่มีวันจะยกโทษให้.....ไม่มีวัน
"เข้าใจแล้ว...เดี๋ยวไกรจะไป...แต่ส้มกินข้าวก่อนเถอะนะ" สายสัมพันธ์เอ่ยปากไล่เขาเป็นครั้งที่ร้อยแล้ว แต่เขาก็ยังหน้าด้านหน้าทนอยู่ต่อ
เมื่อมองเห็นความร้าวรานในดวงตาที่ส่งมายังเขา
จะให้ทิ้งไปได้อย่างไร ในเมื่อเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นมันเป็นฝีมือเขาล้วน ๆ แล้วจะไม่ให้เขารับผิดชอบการกระทำนี้ได้หรือ
"ขอร้องเถอะนะ...ถือว่าสงสารกันได้มั้ย..ขอให้ส้มอยู่คนเดียวเถอะนะ....ขอร้องเถอะนะ" หยาดน้ำตาที่ค่อยหลั่งรินอีกครั้ง ทำให้ร่างสูงใจหาย
ร่างบางสั่นสะท้านตามแรงอารมย์ ความเจ็บปวดรวดร้าว ทางกายมันรักษาได้ แต่จิตใจล่ะ
จิตใจที่แตกสลาย จะเยียวยาได้อย่างไร
"ส้ม............" เกรียงไกรเอ่ยเสียงแผ่ว กลืนก้อนแข็ง ๆ ที่มาจุกที่ลำคอ ถึงขนาดนี้แล้ว
ถึงขนาดขอร้องกันขนาดนี้ เขาเองยังจะใจร้ายอยู่อีกหรือ มือแกร่งเอื้อมเข้าหาเพื่อจะเกลี่ยน้ำตาให้ร่างเล็ก
แต่สายสัมพันธ์สะบัดหนี
สมควรแล้ว มันก็สมควรต่อการกระทำเลวร้ายของเขาแล้ว
"ส้ม...ไกรวางข้าวไว้ตรงนี้นะ...มีอะไรส้มเรียกไกรนะ" ร่างสูงยอมผละจากด้วยหัวใจเจ็บร้าวไม่แพ้กัน
เกรียงไกรออกไปแล้ว ทิ้งไว้เพียงร่างเล็กที่ยังไม่หายโศกเศร้าอาดูร แล้วจะทำอย่างไรต่อไป
แล้วจะให้ทำยังไงกับชีวิตต่อไปดี
ร่างบางซบหน้าร้องไห้ กอดตัวเองไว้เงียบ ๆ
เพียงลำพัง
*************************
"ไอ้ส้มโว้ยยยยย...ไอ้ส้มอยู่มั้ยวะ" อเนกกดกริ่งเป็นครั้งที่เท่าไหร่ไม่รู้ แต่ที่แน่ ๆ ตอนนี้รู้ว่ากริ่งบ้านไอ้ส้มมันต้องเสียแน่ ๆ ไม่งั้นป่านนี้มันต้องวิ่งร่าหน้าบานออกมาหาเขาแล้ว
เกรียงไกรนั่นเองที่วิ่งออกมา
ขุนไกรนี่หว่า ขุนไกรมันมาทำอะไรที่นี่วะ
แปลกเว้ย ทุกทีเห็นกัดกันจะเป็นจะตายแต่วันนี้มันมาทำอะไรวะ แล้วไอ้ส้มมันไปไหนของมัน
ไม่มาเปิดประตู
"อ้าว...มาไงวะมึง..ไอ้ห่าส้มมันไปไหนวะ" อเนกเดินเข้ามาในบ้าน เอ่ยทัก เมื่อเกรียงไกร ปลดกลอนประตูให้
"เอ่อ...ส้มไม่ค่อยสบาย..กู..กูเลยมาอยู่เป็นเพื่อน" ร่างสูงรีบหลบตา เมื่ออเนกมองมาอย่างแปลกใจ ไอ้ไกรเนี่ยอะนะ มาอยู่เป็นเพื่อนไอ้ส้ม
แล้วทำไมไม่สบายทำไมไม่บอกเขา
ทุกทีป่านนี้ต้องโทรมาอ้อนให้ไปหาแล้ว
ยิ่งถ้าไม่สบายด้วยแล้ว ยิ่งต้องโทร แต่นี่ให้ขุนไกรมาอยู่เป็นเพื่อนเฉยเลย แปลกเว้ย
"แล้วมันอยู่ไหนอ่ะ...เป็นอะไรวะ..ไม่สบายไม่บอกกูสักคำ...คนอุตส่าห์เป็นห่วง..." ท้ายประโยคของอเนกทำให้เกรียงไกรรู้สึกขัดใจ ทำไมต้องมาเป็นห่วงด้วย ส้มเป็นของเขานะ...เขาดูแลเองได้ ไม่ต้องให้คนนอกมายุ่งหรอก
"อะไรวะ...มองหน้ากูทำไม..ไอ้ห่าส้มมันอยู่ไหนอ่ะ...กูไปดูหน่อยดิ" อเนกพยายามจะเดินเข้าห้องนอนของสายสัมพันธ์
"กูว่าอย่าเลย...ส้ม...ส้มคงอยากนอนพักน่ะ" เกรียงไกรยืนขวาง ไม่อยากให้อเนกเข้าไปหาส้มไม่อยากให้ใครมายุ่งกับส้ม เขาหวง
"อะไรของมึงวะไอ้ไกร...แปลกจริง..มากันกูทำไมวะ...กูจะไปดูมันหน่อยว่าตายห่าไปแล้วหรือยัง"
หนุ่มร่างท้วม ผลักมือของเกรียงไกรออกห่าง มันอะไรของมันนักหนาวะ ไอ้ไกร หรือว่ามันฆ่าหมกไอ้ส้มไว้ในห้องแล้ว ไม่แน่นะ....แบบนี้
"กูจะไปหาไอ้ส้ม...มึงนี่ท่าทางแปลก ๆ ทำอะไรน่าสงสัยไว้วะ" ดวงตาที่จ้องมองมาอย่างจับผิดทำให้ร่างสูงต้องปล่อยให้อเนกเข้าไปหาคนในห้องอย่างง่าย ๆ
ดวงตากลมค่อยหรี่ปรือขึ้นเมื่อรู้ว่าใครอยู่ตรงหน้า
"หมู....หมู..." สายสัมพันธ์โผกอดร่างอวบอ้วนนั้นแน่น ร้องไห้จนตัวโยน สร้างความงุนงงสงสัยให้กับอเนกเป็นอย่างมาก
"เป็นไรส้ม...ร้องไห้ทำไม...ใครทำอะไรมึง" มืออวบอ้วนกอดกระชับร่างกายเล็กบางของอีกฝ่ายไว้ ตกใจกับท่าทีของสายสัมพันธ์
"มือเป็นอะไรวะส้ม...ไหนขอกูดูหน่อยสิ" อเนกดึงมือเล็ก ๆ นั่นขึ้นดู เมื่อพบว่ามันถูกพันไว้และมีเลือดซึมออกมทั้งสองข้าง
"ไม่มีอะไร....ส้ม...เอ่อ..ส้มแค่" สายสัมพันธ์อึกอัก
ไม่รู้จะหาข้อแก้ตัวอะไรดี
"ส้มมันโดนกระจกหล่นใส่น่ะ...กระจกมันไม่ค่อยดีก็เลยหล่น....มึงออกไปเหอะหมู...ส้มมันจะได้พักผ่อน" เกรียงไกรรีบแก้ให้แทน และฉุดให้ร่างอ้วนท้วนเดินออกมา
"กอดมันทำไม...อยากให้มันรู้เรื่องของเราหรือไง" เกรียงไกรหันมากระซิบกับร่างเล็กตรงหน้า
ประสานสายตากับดวงตาเย็นชาของอีกฝ่ายแล้วก็ต้องรีบหลบ
"ไปหมู...เดี๋ยวกูมีเรื่องจะคุยกับมึงด้วย..ปล่อยไอ้ส้มมันนอนเหอะ..." เกรียงไกรเดินนำอเนกที่ยอมเดินตามออกมาอย่างงง ๆ ไอ้สองคนนี่มันเป็นอะไรของมันวะ
**************************
"หมู...มึงกับส้มเป็นแค่เพื่อนกันหรือเปล่า" เกรียงไกรหน้าเครียด เมื่อนั่งลงตรงข้ามร่างอวบอ้วนที่กำลังดูภาพถ่าย และเทปสัมภาษณ์ที่สองคนไปทำหน้าที่มา โอเคแล้ว เหลือแต่พิมพ์แล้ว
ก็เตรียมพรีเซ้นท์ซึ่งเป็นหน้าที่ของเขากับอาทิตย์
"ถามอะไรของมึงวะ...ไม่ให้เป็นเพื่อนแล้วให้เป็นพ่อมันหรือไง" อเนกตอบกลับ ไม่สนใจกับคำถามบ้า บอของอีกฝ่าย
"คือ..กูหมายความว่า..มึงคิดอะไรเกินเลยกับมันหรือเปล่า...แบบว่ามึงเห็นว่ามันน่ารักหรือเปล่า"
ชายหนุ่มยังคงพยายามที่จะถามต่อไป มันสำคัญกับเขามาก ในเมื่อส้มบอกว่ารักกันกับอเนก เขาก็อยากรู้จากปากอเนกให้แน่ใจ
"ถามห่าอะไรของมึงวะ...แต่ว่ามันก็น่ารักดีไอ้ส้มอ่ะ...บางทีตามกูเหมือนลูกแหง่แหละ..อย่างว่าละวะรู้จักกันมานาน พอพ่อกับแม่มันตายมันก็เลยเห็นกูเป็นญาติมันไปเสียชิบ...กูก็บอกตรง ๆ ว่าสงสาร ไอ้ส้มมันไม่มีใคร....มึงเหอะ..อย่าหาเรื่องกัดกันกับไอ้ส้มมันให้มากเลย..ถือว่าสงสารมันเหอะ"
อเนกร่ายยาวไปเรื่อย ไม่ทันได้สังเกตใบหน้าของอีกฝ่าย
"เหรอ...กูรู้แล้ว..กูจะไม่แกล้งมันแล้ว" ความสัมพันธ์ของอเนกกับส้มเป็นแบบนี้เองเหรอ
เขาเพิ่งเข้าใจ....แต่ว่า..เขาทำเรื่องที่ร้ายกาจมากกว่าทะเลาะด้วยไปแล้วน่ะสิ
"ต่อไปกูจะดูแลส้มเอง...ไม่ต้องให้เป็นหน้าที่มึงหรอก" ประโยคนั้นทำให้อเนกมองกลับมาอย่างประหลาดใจ
นี่มันจะทำให้แปลกใจทั้งวันเลยหรือไง ทำยังกับว่าจะรับผิดชอบไอ้ส้มเป็นเมียมันงั้นแหละ
"อะไรของมึงวะ..อากาศมันร้อนมากเหรอขุนไกร"
ร่างอวบอ้วนส่ายหน้า
สงสัยมันจะประสาทจริง ๆ
"แต่มึงคิดได้อย่างงั้นก็ดี...อย่าไปทะเลาะกับมันมากเลยไอ้ส้มอ่ะ...สงสารมัน"
"ไม่ทะเลาะหรอก...ต่อไปนี้กูจะไม่ทะเลาะกับส้มอีกแล้ว..กูสัญญา" ดวงตามุ่งมั่นที่มองมาทำให้อเนกขมวดคิ้ว
"กูว่ามึงไปบอกไอ้ส้มเหอะ....อย่ามาบอกกับกูเลย" อเนกก้มลงไปสนใจกับข้อมูลตรงหน้าต่อ
ไกรสัญญาส้ม...ต่อไปไกรจะไม่ทะเลาะกับส้มอีก
ไกรจะดูแลส้มเอง....
ร่างสูงหันไปมองห้องคนป่วย และส่งยิ้มบาง ๆ ไปให้ เหมือนกับขะสื่อให้อีกคนรับรู้ความรู้สึกของเขา
***************************
"หมูมันกลับไปแล้ว....บอกว่าให้ส้มหายเร็ว ๆ ด้วย" ร่างสูงนั่งมองร่างเล็กบางตรงหน้า
ใบหน้าคมยิ้มหวาน รู้ว่าส้มกับไอ้หมูไม่มีอะไรกันเกินเลย เขาก็สบายใจ
และยิ่งสบายใจขึ้นอีกเมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อคืน
ยังไงตอนนี้เขาก็รู้แล้ว...ว่าส้มเป็นของเขาคนแรก
และไม่เคยมีใครได้แตะต้องตัวส้มมาก่อน
"ไม่กินข้าวอีก...เดี๋ยวหิวนะ..." เกรียงไกรเอื้อมหยิบชามข้าวต้มมาตักส่งให้ ข้าวต้มในชามมันร้อนจนกลายเป็นเย็น และเย็นจนกลายเป็นชืดไปแล้ว
"ไม่กิน...บอกแล้วไม่ใช่เหรอ..ว่าให้ออกไป"
น้ำเสียงเย็นชา และใบหน้างอง้ำ ไม่ได้ทำให้เกรียงไกรท้อใจเลย ยังคงพูดต่อไปเรื่อย ๆ
"ไล่ได้ไง...เราเป็นอะไรกันยังไม่รู้อีกเหรอ" เกรียงไกรส่งยิ้มมาให้ แหม.....คนของเขาทั้งคน
จะให้ปล่อยทิ้งไปง่าย ๆ ได้ไง
"เป็นอะไร....ไม่ได้เป็นอะไรกันสักนิด" ร่างเล็กรีบหลบสายตาคนตรงหน้า ที่มองมาอย่างหวานฉ่ำ
เริ่มรู้สึกหวาดกลัวกับสายตาแปลก ๆ ของอีกฝ่าย ดึงผ้าห่มให้กระชับพันร่างแน่นขึ้น และเริ่มถอยหนีอย่างไม่ไว้ใจ
"หนีอีกแล้ว....รู้แล้วนะ...ถ้าไม่กิน...ไกรจะทำอะไร" ร่างสูงทำท่าจะเดินเข้าหาอีกครั้ง
"กิน...กินแล้ว..กินแล้ว" สายสัมพันธ์รีบพูดลนลาน
แค่นี้ก็เจ็บจนลุกไม่ไหวแล้ว....ขืนโดนทำอะไรอีก
คงต้องตายจริง ๆ แน่ ๆ ดูสภาพตัวเองตอนนี้แล้ว
คงไม่สามารถดิ้นรนหลบหนีเกรียงไกรได้ง่าย ๆ
"รู้ก็กินสิ..อ่ะ...อ้ามมมมมมมมม" เกรียงไกรตักข้าวป้อนให้สายสัมพันธ์
"กิน...กินเองได้...ไม่ต้องมายุ่ง" มือเล็กเอื้อมหยิบช้อนมาตักกินเองทันที จะบ้าหรือไง ถึงแขนเจ็บแต่ไม่ได้เป็นง่อย จะมาป้อนทำบ้าอะไร
ร่างสูงยอมส่งช้อนให้ และนั่งมองเจ้าส้มของเขา
ที่ตั้งหน้าตั้งตาตักข้าวใส่ปาก
แล้วก็ยิ้มอย่างดีใจ
รู้หรอกน่ะ ว่าโกรธว่าเกลียด แต่ถ้าว่าง่ายอย่างนี้
ไม่ทรมานตัวเอง แบบนี้ อย่างน้อยเขาก็ยังจะหาข้ออ้างดูแลต่อไปได้ ส้มเป็นของเขา ส้มของเขาคนเดียว ร่างสูงยิ้มจนตาหยี เมื่อมองกิริยาอาการลนลานของร่างบาง น่ารักจริง ๆ ส้มของเขาน่ารักจริง ๆ ส้มน่ารักที่สุดในโลกเลย
***********************
:
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
