หัวข้อ: [นิยายหน่วงจิต]คุณครับกรุณาหวานบ้างก็ได้ TT^TT - 11/15/63

[kkmm]

ผมว่านายเอกทำถูกแล้วนะที่จะทำอะไรก็ได้ที่ทำให้ตัวเองรู้สึกดี แต่อยากข้อให้คิดให้ดีก่อนทำนะ

[Zitraphat]

เพลง ยังไม่รู้ – CAIROTERA feat. แสตมป์ อภิวัชร์

มองดูนาฬิกา ทำไมมันเดิน...ช้า
กว่าจะผ่านแต่ละช่วงเวลา มันช่างนาน...เหลือเกิน
พยายามไม่คิดอะไรปล่อยใจให้ว่าง เอาไว้
แต่เมื่อกลับมาดูใหม่ ก็ผ่านไปไม่เท่าไร

ทำไมเวลามันเดินช้าช้าทุกวินาที
แต่ละวันในตอนนี้ ไม่รู้มันเป็นอะไร
กับการที่เธอไม่อยู่ เมื่อวันนี้เธอไม่อยู่
เหมือนเวลามันจะหยุดไป

ไม่มีเธอแล้ว ก็เหมือนว่าโลกทั้งใบมันหยุดหมุน
ความเหงาข้างในจิตใจและความว้าวุ้น
มันทำร้ายจนฉันเอง ต้องจมอยู่อย่างนี้
เหมือนไม่มีหนทางที่จะผ่านพ้น
เฝ้าแต่นับวันคืนเวลาที่จะลืมเธอได้สักหน
แต่ต้องทนไปอีกเมื่อไรก็ ยังไม่รู้เลย

อยากจะหมุนเวลาให้มันเดินไปเร็วกว่านี้
ให้มันผ่านพ้นไปซักที แต่จะทำก็ทำไม่ได้
พยายามทำเป็นไม่คิด และปล่อยเวลาให้มันหมุนไป
แต่เมื่อกลับมาดูใหม่ ก็เพิ่งผ่านไปไม่เท่าไร

ทำไมเวลามันเดินช้าช้าทุกวินาที
แต่ละวันในตอนนี้ ไม่รู้มันเป็นอะไร
กับการเธอไม่อยู่ เมื่อวันนี้เธอไม่อยู่
เหมือนเวลามันจะหยุดไป

ไม่มีเธอแล้ว ก็เหมือนว่าโลกทั้งใบมันหยุดหมุน
ความเหงาข้างในจิตใจและความว้าวุ้น
มันทำร้ายจนฉันเอง ต้องจมอยู่อย่างนี้
เหมือนไม่มีหนทางที่จะผ่านพ้น
เฝ้าแต่นับวันคืนเวลาที่จะลืมเธอได้สักหน
แต่ต้องทนไปอีกเมื่อไร ก็ยังไม่รู้เลย

ไม่มีเธอแล้ว ก็เหมือนว่าโลกทั้งใบมันหยุดหมุน
ความเหงาข้างในจิตใจและความว้าวุ้น
มันทำร้ายจนฉันเอง ต้องจมอยู่อย่างนี้
เหมือนไม่มีหนทางที่จะผ่านพ้น
เฝ้าแต่นับวันคืนเวลาที่จะลืมเธอได้สักหน
แต่ต้องทนไปอีกเมื่อไร ก็ยังไม่รู้…

ฉันเองยังไม่รู้… และมันทำร้ายจนฉันเองต้องจมอยู่อย่างนี้…
เหมือนไม่มีหนทางที่จะผ่านพ้น
เฝ้าแต่นับวันคืนเวลาที่จะลืมเธอได้สักหน
แต่ต้องทนไปอีกเมื่อไรก็ยังไม่รู้เลย

[iammoonoi]

ไฮยะ...จะลุ้นขึ้นไหมเนี่ย พี่อิฐ กับ ผม..แต่ยังจะลุ้นต่อไป
ทุกคนสู้ๆ..

ลุ้นคนเขียนด้วยดีก่า ที่สปอยๆ ไว้ นานแล้วน้า อุ๊ย...

[poggojang]

ทำไมไม่ควงจิมให้อิฐเห็นอะ 





เผื่อมันจะหึงบ้าง

[beamintron]

 :katai3:เราว่าไปอยู่กับจิมจิม ดีกว่า แต่ถ้าเรื่องความรุ้จักกันเราว่า อยุ่กับอิฐดีกว่านะเพราะ
หปเจอกับจิมในบาร์ใช่ ม้าเรื่องความรุ้จักก็ไม่ค่อยรุ้อาจจะจับไปขายก็เป็นได้แต่ถ้าจากที่อ่านมาถึงตอนนี้
เราว่าอยุ่กับจิมดีกว่าอ่ะ อิฐนี่ก็สรุปโทรมาร้อยสาย จะมาถามแค่เรื่องลูกหมาเนื่ยนะ
ตอนหน้าหวังว่าจิมจะเป็นคนดีไม่ใช่พวกหลอกขาย 
ติดตามๆๆ

[mahmeow]

ลูกหมาเหรอ.???....มาไม้ไหนนะเนี่ย...= =
จิตตกขนาดนี้จะอยากได้ลูกหมาไหมเนี่ย...พี่จะหวานก็ไม่ถูกเวลาเลย..T_T
ตอนที่แล้วก็น่าสงสาร...มันไม่ดีเลย..โปรยเงินให้แบบนั้น...
วันหลังต้องบอกให้เขาใส่กระเป๋าตังค์ให้ด้วย..ห้ามโยนใส่นะ...

[creator]

มันทนไม่ไหว จิมมมมมมมมมมมมมมมมมม หลับมานะนะนะนะนะ
ทิ้งอิพระเอกนี่ไปเถอะ


อ่าตอนนี้สะใจเว่อร์ 5555 

[hembetaro]

โอเช...ตามจิมไปโลด...อยู่กับพี่อิฐมันก็เห็นเราเป็นของตาย
จะแสดงท่าทางหยาบคายทำร้ายจิตใจกันยังงัยก็ได้
ส่วนเรื่องนอนกับคนอื่นทั้งที่ตัวเองมีแฟนอยู่แล้ว ทีพี่อิฐมันยังเลย
เราต้องรู้จักหาสิ่งที่ดีที่สุดให้ตัวเอง  ถ้าไอ้ที่มีอยู่มันเลวร้าย
ลองไปวัดดวงกับคนใหม่ดีกว่า อย่างน้อยมันคงจะดีกว่า 'จมปลัก' อยู่กับพี่อิฐแหละ

 

[giew1]

นี่พี่อิฐจะให้น้องหมาเป็นโซ่ล่ามนายเอกไว้หรอ !
ผมฟ้องข้อหากักขังหน่วงเหนี่ยว(จิตใจ) ได้นะ ! 
เอือม ปวดใจ ปวดตับ เซ็ง หน่าย ! 

[cob]

เป็นปลื้มกับฝรั่งจิมนี่จัง น่าจะมาเจอกันได้ตั้งแต่คบกับอีตาะี่อิฐได้สามวันแรกละอ่ะ จะได้ให้คุณ'ผม'เลิกไปแล้วคบกับฝรั่งจิมไปเลย 
ยังอยากรู้นะว่าพี่อิฐคิดอะไรอยู่ ถ้าเลิกกันไปเขาจะเสียใจมั้ยที่ไม่มีคุณ'ผม'แล้ว
เพราะอ่านตอนที่โยนเงินให้หลังทำภารกิจเสร็จแล้วมันปรี๊ดจริงๆค่ะ5555 หมั่นไส้สุด
ยังไงก็ขอเป็นกำลังใจให้ทั้งคุณ'ผม'และคนเขียนเลยนะคะ
จะมารออ่านความคิดของอีตาพี่อิฐ 55555

[Zitraphat]

คุณครับกรุณาหวานบ้างก็ได้ TT^TT



...  “พี่มารับไปทานข้าว... ”
.
.
.

...ผมขมวดคิ้วให้กับเจ้าของคำพูด ...
พวกเซลล์ในบริษัทที่รู้จักพากันสวัสดีแก ...เสียงใครบางคนแจ้งว่านัดบอสไว้หรือเปล่า วันนี้บอส ไม่ได้เข้าออฟฟิศ ...แต่พี่แกก็ไม่สนใจนอกจากยิ้มๆแล้วเดินมาลากผมออกจากโต๊ะ ...
.
.
.
   


....
เวลาแค่ชั่วอึดใจ...ผมก็มานั่งนิ่งบนรถแกแล้ว...
...
แอร์เย็นเฉียบแต่ไม่ได้สบายเลย.. บรรยากาศมันอึดอัด มันเหมือนมีอะไรหนักๆล้อมรอบตัวผมอยู่ตลอดเวลา ...รอบข้างมีแค่บรรยากาศอึดอัดและความเงียบ...
.
.
.

"ไปทานติ่มซำร้านเดิมไหม?"
.
.
.
แกพูดลอยๆแล้วเอื้อมมือมาจับมือผม....
.
.
.

ชั่วเสี้ยว...ผมดึงมือผมออกโดยไม่ทันคิดด้วยซ้ำ...
แกชะงักไปนิดเดียว ก่อนจะปรับสีหน้าแล้ว กลับมาสนใจที่พวงมาลัยรถเหมือนเดิม....
.
.

“ไปดูลูกหมากัน เสร็จแล้วพี่จะพาไปทานข้าว...”

..พี่แกพูดแค่นั้นแล้วหมุนพวงมาลัยรถ เลี้ยวออกจากบริษัท...





#6 ช่องว่าง...



...นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมหายไปจากชีวิตแก...
.
.
.

แต่นี้เป็นครั้งแรกที่ผมไม่อยากกลับมา...ไม่เหมือนเดิม...ผมไม่อยากเป็นแบบเดิม..
ผมเหนื่อยเกินไป...เหนื่อยกับการวิ่งตามวิ่งไล่ คุณไม่รู้หรอกว่า การที่ผมชวนแกคุยแต่ละครั้งมันยากเย็นแค่ไหน ...ที่คนหนึ่งพยายามจะพูดจะอ้อน แต่อีกคนกลับเห็นว่ามันไร้สาระ และสั่งให้หุบปาก..
.
.
.
สมใจพี่อิฐแกแล้วมั้ง ...ครั้งนี้ผมได้แต่นั่งเงียบแล้วมองออกไปนอกรถ ..
ผมไม่อยากง้อ ไม่อยากชวนคุย ไม่อยากมองหน้า ไม่อยากโดนแกสัมผัส ไม่อยากกระทั่งได้ยินเสียงตะคอกจากแก.. หรือแม้แต่ชั่วเสี้ยววินาที ผมยังคิดเลย...
.
.
.
...ว่าผมไม่อยากหายใจร่วมกับแก..
.
.
.
‘ไปไหนมา? รู้ไหมพี่เป็นห่วง?’

บางทีผมก็อยากได้ยินคำนั้น ถึงมันจะไม่มีคำตอบจากผมก็เถอะ...
ทุกครั้งที่ผมหายไป พี่อิฐไม่เคยถามว่าไปไหน ..พี่อิฐแกเป็นผู้ใหญ่... ผู้ใหญ่ที่พอจะมองออกว่า คำตอบที่แกได้ มันไม่ใช่เรื่องที่แกอยากจะได้ยินนักหรอก...
และถ้าเป็นอย่างนั้น มันคงจะดีกว่าที่แกไม่ถาม...
.
.
.

ผมเกลียดผู้ใหญ่แบบแก...
.
.
.

ผู้ใหญ่ใจร้ายที่มักจะหาจุดอ่อนของเด็กในปกครอง มาฆ่าเด็กคนนั้นเอง...
....อย่างเลือดเย็น...
.
.
.
.
เป็นผู้ใหญ่ที่นิสัยเหมือนกับ ป๋า ของผม ...
.
.
.

ป๋า ที่ทำให้ผมชินกับนิสัยเฉยชาของคนอื่น...
ป๋าที่ค่อยๆสร้างให้ตัวผม ห่วงและเทคแคร์ แค่คนที่ตัวเองชอบ ..
.
.
.
ทำทุกอย่างให้เขาสนใจ เพื่อที่เขาจะไม่ไปจากเรา ..รอคอย ...เพื่อที่เขาจะกลับมา...
.
.
.
....และเฉยชากับการอยู่คนเดียว..
.
.
.

ป๋า ฝึกจนผมชิน ...ชินชากับการอยู่คนเดียว...
สมัยเรียนผมอยู่หอมาตลอด... มาเพราะคำโฆษณาชวนเชื่อของป๋า ตัวเอง ....ป๋าเป็นคนเลือกโรงเรียนประจำให้ โรงเรียนชายล้วนในตัวจังหวัดปริมณฑล นี่ล่ะ ... ปริมณฑลที่ขนาดข้ามสี่ห้าจังหวัดกว่าจะถึงบ้านผม...
.
.
.

...ตลอดเวลาที่เรียนที่นี้ ผมไม่เคยคิดเลยนะว่า ป๋าจะทำอะไรกับผมอย่างนี้  ...การเรียนที่เหมือนโดนจับขังในหอของโรงเรียน... ผมแค่คิดว่าป๋าต้องการให้ผมเกรดดีๆ เรียนโรงเรียนดีๆ ...
ไม่ได้คิดหรอกว่า...
ผมจะถูกป๋าทิ้งตัวไว้ที่นี้ ...
แล้วจากนั้นก็ไม่มาดูดำดูดีอะไรผมอีกเลย...
.
.
.
มีแค่เงินที่ส่งมาให้ทุกสิ้นเดือน ....
ผมเพิ่งรู้ตัวและแน่ใจว่าโดนป๋าทิ้ง ตอนมัธยมสอง ...
ตั้งสองปีกว่าผมจะเพิ่งตาสว่าง... แล้วรู้ว่า.. ป๋า...จับผมยัดเข้าโรงเรียนนี้เพราะต้องการกันให้ผมออกห่างจากผู้หญิงของป๋า....
.
.
.

กันไม่ให้ผมไปวุ่นวายกับแม่เลี้ยง ...

....โลกสวยงามของผมมันตกแตกไม่มีเหลือ...และก็หลังจากนั้นก็ที่ผมนอนกับผู้ชายจริงๆ ...ตอนเกือบๆจบม.2 ได้มั้ง นอนกับมันแค่เพราะชอบเวลาที่โดนมันกอด ผู้ชายคนแรกในชีวิตผม เป็นรุ่นพี่ตัวโคตรใหญ่ ... ติดนิสัยเถื่อนๆลุยๆ มันเป็นคนเดียวที่ชอบกอดผมไม่ยอมปล่อย มันเป็นคนเดียวที่เวลาเหงื่อผมเข้าตามันจะเอาชายเสื้อมันเช็ดหน้าให้ผม... มันเป็นคนเดียวที่เวลาผมป่วยแล้วจะมานั่งเฝ้าผมใกล้ๆ ...มันเป็นคนเดียวที่เวลากินผลไม้อะไร มันจะป้อนให้ผมถึงปาก...

...
กับมันก็ไม่ถึงกับรัก จะออกแนวหมากินหมามากกว่า เพราะถึงจะเรียนโรงเรียนชายล้วน แต่ผมกับมันก็ไม่ได้เป็นตุ๊ดเป็นแต๋ว ..
ก็แค่อยากลอง ...ก็แค่คบกันแล้วต่างคนต่างอุ่นใจ ...
มันชอบคนเทคแคร์ ส่วนผมชอบคนที่เป็นผู้ใหญ่กว่า ..สารภาพได้เต็มปากเต็มคำเลยว่า ผมติดนิสัยเด็กเสี่ย ...อะไรที่เทคได้ ทำให้ได้ ถ้าถูกใจผมทำให้ได้แบบถวายหัว ... ก็ขนาดเรื่องเซ็กส์ ผมยังยอมๆมันเลย ..
.
.
.

..แล้วเราก็ห่างกัน... ตอนมันจบ ม.6 มันดันทำผู้หญิงท้อง แล้วทางฝ่ายผู้หญิงเขาเรียกร้องให้แต่งงาน ...
ก็แค่นั้น ..ผมไม่ได้เสียใจอะไร ...ตอนนี้ได้ข่าวว่า ลูกสองแล้วมั้ง ...ไม่ได้สนใจ ...
.
.
.

จากนั้นผมก็เข้ามาเรียน กรุงเทพฯ  ย่าใหญ่ ที่เป็นคนเลี้ยงผมมาเป็นคนส่งเสียแทนป๋า ...
ผมเรียนด้วยทำงานด้วยไม่ถึงกับลำบากแต่ก็ไม่สบายอะไรนัก ...
เพราะตอนปีหนึ่งผมเช่าอยู่หอกับเพื่อน... ฟันน้องสาวเพื่อนที่อยู่หอเดียวกัน เลยแอบคบกัน จากนั้นเสือกได้กับพี่ชายมันอีก ... น้องสาวมันไม่เท่าไหร่ แต่พี่ชายมันหึงโหดมาก...
ผมเก็บของออกจากหอนั่นตอนที่พี่ชายมัน เอามีดสปาตาร์ จะปักหัวผมแต่พลาด ...มีดปักคาตู้เสื้อผ้าห่างหน้าผมไปนิดเดียวจริงๆ ตอนนั้นคิดถึงหน้าย่าใหญ่ลอยมาเลย ผมช็อกไปชั่วครู่กว่าจะได้สติถีบเจ้าของมีดแล้วเก็บเสื้อผ้ายัดกระเป๋า...ตอนจะออกมาไอ้เบื๊อกนั่นแหกปากร้องไห้กอดขารั้งผมไม่ให้ไป...
.
.
.
สันดานไหมล่ะ....เมื่อกี้แม่งจะเอามีดปักหัวกูชัดๆ...
 
.
.
.

....จากนั้นก็หยุดยาว....
.
.
.
ผมขยาดกับการอยู่ร่วมกับคนอื่น จนต้องมาเช่าห้องอยู่คนเดียวอีกครั้ง...
.
.
.

คบๆเลิกๆ ไปเรื่อย ทั้งผู้ชาย ผู้หญิง ...
ยิ่งเป็นเซลล์ด้วยแล้ว ยิ่งเจอคนหลากหลาย ...
.
.
.

...แล้ววันหนึ่ง พี่อิฐก็เข้ามา ...
.
.
.
ไม่รู้ว่าตอนไหน แต่พอผมรู้สึกตัวอีกที ก็มีพี่อิฐเข้ามาในชีวิตแล้ว ...
หลักฐานการมีตัวตนของพี่อิฐอยู่แทบจะทุกที่ที่ผมไป ทั้งที่ห้อง ทั้งที่บ้าน ทั้งที่ทำงาน อยู่แม้กระทั่ง ในตอนที่ผมต้องชนงานประมูลใหญ่ๆ ผมชอบเวลาที่แกคอยเคลียร์ปัญหาให้ ชอบความรู้สึกดีๆในเวลาที่ไม่ต้องร้องขอแต่แกก็ยื่นมือเข้ามาช่วย ...
.
.
.

...ในวงการธุรกิจ ที่ผมทำมันเป็นธุรกิจใหญ่ก็จริง แต่ไม่ใช่ธุรกิจวงกว้าง ...
ข่าวคราวมันถึงกันหมด การที่ผมมีพี่อิฐเป็นแบล็คให้มันเลยเหมือนมีคนกรุยทาง ... จนผมคิดภาพในวันที่ผมไม่มีพี่อิฐไม่ได้เลย ...ได้แต่คิดว่าถ้าอยากเลิกกับพี่อิฐมันก็มีแค่ทางเดียว..
.
.
.
ลาออกแล้ว ไปให้ไกลจากธุรกิจประเภทนี้ .... 


***


“คุณเล็กบอกพี่ว่า เราจะลาออก...”

เหมือนประโยคบอกเล่ามากกว่าประโยคคำถาม...

“...ผมเหนื่อย....”

.
.
.
.

ใช่ ...ผมตอบแกแค่นั้น ...
ตอนนี้ผมเหนื่อยเกินไป เหนื่อยหน่ายเหนื่อยใจ เหนื่อยกับการที่ต้องวิ่งตามแก แล้วต้องกลับมาคุยกันคนละภาษาเหมือนเดิม...
.
.
.
ในรถพี่อิฐบ่นอะไรไม่รู้ เทศน์เสียยาว และก็หยุดไม่ได้ตามประสาผู้ปกครองอบรมเด็กในสังกัด ...บ่นเรื่องงานของผมล่ะมั้ง บ่นว่าผมจะไปทำอะไรล่ะมั้ง..ไม่รู้สิ ผมไม่ได้ฟัง ไม่ได้สนใจสิ่งที่แกพูดพล่าม ...สมองผมเหนื่อยเกินไปที่จะรับเรื่องหนักๆที่เหมือนมีใครมีเขวี้ยงใส่สมอง ...
.
.
.

หันไปมองนอกถนนที่รถยนต์หลากหลายจอดนิ่งรอไฟแดง...
.
.
.

...ผมปลดสายคาดออกแล้ว เปิดประตูเดินลงไปทั้งอย่างนั้น....
.
.
.


***


.
.
.

ตื่นมาในวันที่ไม่มีใคร....
.
.
.

สมองผมว่างเปล่า...มันโล่งไปหมดกระทั่งความรู้สึก...

เพดานห้องสีขาวว่างเปล่า...
.
.
.
ผมได้แต่หันมองรอบๆ ...
.
.
.
ที่ไหน ? ที่ไหน ?  ที่ไหน ? ทำไมไม่มีใคร ? ทำไมไม่มีใครอยู่ข้างๆผม ?
.
.
.
ครั้งแรกที่ความรู้สึกเหงามันจู่โจมจนผมแทบอยากตาย...

ผมนอนหลับตานิ่งๆเกือบพักใหญ่ๆ ถึงได้มีสติรู้ว่า นี่เป็นห้องของผมเอง
ห้องที่แทบไม่รู้สึกถึงการมีอยู่ของสิ่งมีชีวิตเลย...
ตู้เย็นใบใหญ่ว่างเปล่า ต้นไม้ที่ระเบียงเฉาตายไปนานแล้ว เพราะผมไม่ค่อยอยู่ห้อง ... ดอกไม้ในกระถางเหี่ยวแห้งจนกรอบและร่วงหล่นอยู่รอบๆ ...

จนอดเผลอคิดไม่ได้ว่า ถ้าผมตายอยู่ในห้องนี้ ...

..อีกกี่เดือนกี่ปีกว่าจะมีคนรู้เรื่องและพบศพ??

.
.
.

ตัดความคิดเรื่องที่ยิ่งเลวร้าย ...

ผมเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ของตัวเอง เหมือนอย่างที่คิด ..ไม่มีสายอะไรจากใครทั้งนั้น ..
นอกจากสายๆหนึ่งที่โทรมาแค่ครั้งเดียว...

.
.
.
ผมตัดสินใจกดโทรกลับไป...

“...คิดถึงนะครับ...”

เสียงผมมีแค่นั้นประโยคนั้นประโยคเดียวที่ครางออกมา ก่อนน้ำตามันจะไหลแล้วหลุดร้องไห้โฮ...
.
.
.

เสียงในสายอีกฟากเงียบไป ก่อนจะตอบกลับมา...ว่า ...
.
.
.
.


“ร้องไห้ทำไม? รู้แล้วหรือว่าความเหงามันเป็นยังไง? ”

“..ย่าใหญ่...”
.
.
.
.
.
“...ถ้าอยู่คนเดียวไม่ไหว...เหงาก็กลับบ้านเรา ...”

.
.
.

[giew1]

จิ้มก่อนครับ 
-----------------------------
รอดูต่อไปว่าจะเป็นยังไง ตอนนี้ผมเดาทางไม่ออกแหะ
สงสารนายเอกจัง โดนลอยแพไปกับโรงเรียนประจำ 

[MiU]

ซึ้ง อ่านไปน้ำตาจะไหลเลย 

[DasHimmel]

ง่ะ ชีวิตนายเอกน่าสงสารอ่า 
เหมือนจะดูเฉยๆแต่ก็โหยหาความรัก
ยังไงก็กลับไปพักกายพักใจก่อนเถอะ เหนื่อยแทนเลยแบบนี้

[wan_sugi]

ถ้าผมสามารถ "สลัด" ทุกอย่างทิ้งไป แล้วเริ่มใหม่ได้ คงดีนะ 

[moredee]

สงสารนะ  ขอให้เข้มแข็งแบบไม่ต้องเสแสร้ง
เป็นไม้เลื้อยที่ยืนได้ด้วยตัวเอง 'ผม' พ่อดอกการะเวก

[๛ナーリバス๛]

นายเอกโดดเดี่ยวอ่ะ

แน่ใจเหรอว่าอยู่กับคนที่เทคแคร์ ดูแลเรื่องงานกับเรื่องเงินแล้วมีความสุข เราไม่ว่าใช่สิ่งที่นายเอกต้องการจริงๆหรอก ควรจะหวานกว่านี้สิ

อย่าจิมเป็นต้น นายเอกต้องชอบแบบนัั้น สิไม่ใช่ ผู้ใหญ่ เฉยชาแบบอีพี่อิฐ

อึดอัดใจชิบเป๋งงง


ขออภัยอาจจะไม่สุภาพ

[dahlia]

หวังว่า "ผม" จะได้พบเจอสิ่งที่มันสดใสบ้างนะ 

[cob]

ซึ้งเลยตอนที่พูดว่าย่าใหญ่ โฮรรรรรรร
ชีวิตคุณ'ผม'นี่ก็ขมได้ที่เลยนะเนี่ย
เป็นกำลังใจให้นะคะ ขอให้เจอแต่เรื่องดีๆ
คบๆเลิกๆมาตั้งหลายที ลองทิ้งพี่อิฐไปอีกสักคนจะเป็นไรไป555

[ArmyJ]

.....................
ขอโทษจริงๆ คือมันพูดไม่ออก
เป็นกำลังใจให้นะคะ

[jimmyFG]

อ่านตอนนี้แล้วอยากพูดคำเดียวว่า 'เยี่ยม'

ในมี่สุดก็ออกจากกรอบได้สักที

[MangoBlue]

กลับไปหาย่าเนอะ ไปพักใจ
เฮ้ออออ อ่านแล้วเครียดจริงๆ สรุปที่เราเข้าใจไม่รู้ผิดรึเปล่า
คือคุณชอบให้มีคนมาเทคแคร์ พี่อิฐเราว่าเขาเทคแคร์คุณได้ไม่ดีเลยนะ
จากที่อ่านมาเขากรุยทางเรื่องงานให้ (อันนี้เราว่ามันคือผลประโยชน์อะ)
อยากรู้ใจพี่อิฐจังว่ารู้สึกยังไงกับคุณบ้าง เราอ่านเราก็ยังรู้สึกเหนื่อยแทนคุณเลย
แต่คุณนั้นแหละที่ทำให้ตัวเองเหนื่อย....

ทุกอย่างมันจะโอเคถ้าบทสรุปคือพี่อิฐมันซึน แต่เราว่าไม่ใช่ว่ะ เฮ้ออออออออ~

[PandP]

กลับไปหาคนที่รอเราดีกว่า

[hembetaro]

OMG

นายเอกน่าสงสารโคตร
เอาใจช่วยให้ผ่านช่วงนี้ไปได้

อ่านนิยายเรื่องนี้แล้วหน่วงโคตรไ
แต่จะเลิกไม่อ่านแล้วก้อไม่ได้
มันค้างอย่างแรง

ชักเข้าใจนายเอกแระว่าตอนนั้น
ทำไมถึงทนคบพี่อิฐได้ 7 ปี
 

[prince magic]

เฮ้อ อ่านแล้วรู้สึกหน่วงใจจัง

กลับไปพักใจกับย่าใหญ่ เหอะนะ
 

[Poseidon]

อย่างน้อยก็ยังมีคนที่รักคุณอย่างจริงใจนะ
ไปอยู่กับย่าเถอะ 

[KURATA]

พี่อิฐต้องคิดว่านายเอกของเราคบกับแกก้อเพราะเรื่องเงินอย่างเดียวแน่ๆ เลยอ่ะ
จากที่ตอนแรกที่ไปดูหนังกัน นายเอกหงายมือจะขอจับมือพี่อิฐ แต่พี่แกบอกว่า ยังไม่จ่ายตอนนี้
และตอนนี้ที่นายเอกโทรไปหา พี่แกก้อบอกว่าจะโอนให้
มันตะหงิดๆ พิกลแหะ (ทั้งหมดคือข้อสันนิษฐานนะจ๊ะ อิอิ)
กลับบ้านเถ๊อะ รักรออยู่
ยังไงก้อรอตอนต่อไปค่่า
ปล.ปลื้มจิมอ่ะ 

[♠DekDoy♠]

กลับไปหาคนรักจริง ๆ สักทีนะ

[Eternal luv]

 

มีตอนที่พีคกว่านี้มั๊ยคะ อ่านตอนนี้แล้วแบบ............
ไม่รู้จะอธิบายยังไง

[saotome]

สงสารอ่ะ พี่อิฐรักบ้างรึเปล่าอ่ะอยากรู้