▓ ▒ ░ ต้น-สน∞ปาฏิหาริย์รักที่รอคอย ░ ▒ ▓CHAPTER 33: รักแรกแปลกนักหนา (NO CHILD UNDER 18)
สิบปีที่ผ่านมานั้น ต้นผ่านเรื่องราวสุขและเศร้าด้วยกันกับสนจนนับไม่ถ้วน หลายครั้งที่อุปสรรคและความไม่เข้าใจได้ทำร้ายหัวใจดวงนี้ให้เจ็บหนัก แต่คำว่ารักที่สนมอบให้ก็ช่วยเยียวยาบาดแผลให้หายเป็นปลิดทิ้ง
"ต่อไป...นายอย่าน้อยใจอีกนะต้นว่าเราไม่รัก เพราะคนที่เรารัก...ไม่เคยเป็นคนอื่นเลย เรารักนายคนเดียวรู้ไหมต้น"
ต้นพยักหน้า น้ำตาค่อยๆ เหือดหายไป คราวนี้ต้นคงยิ้มได้อย่างมีความสุขเต็มที่เสียที ไม่ต้องคอยระแวงสงสัยอีกแล้วว่าคนที่ต้นเฝ้ารักเฝ้าคอยรักต้นบ้างหรือเปล่า
"นายจำได้ไหมต้นที่เราเคยบอกนายว่าเรามีสองทางเลือก ตอนนี้...เราเลือกได้แล้วว่าเราจะไปทางไหน เราจะบอกรักนายหลายครั้งแล้วแต่ก็ติดหลายอย่าง ไม่แน่ใจตัวเองด้วยว่าจะพานายไปได้ไกลแค่ไหน เรากลัวว่าจับมือนายเดินไปแล้วต้องปล่อยมือนายกลางทาง แต่ตอนนี้...เรามั่นใจแล้วนะต้น เราจะจับมือนายแล้วเดินไปด้วยกัน เราไปด้วยกันนะต้น ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น นายอย่าปล่อยมือเรานะ เพราะเรา...จะไม่มีวันปล่อยมือนายอีกแล้ว ถึงตายเราก็จะจับมือนายไว้จนลมหายใจสุดท้าย"
สนพูดแล้วก็เลื่อนมือขวาลงไปตามลำแขนของต้น เมื่อสัมผัสถูกฝ่ามือแล้วก็จับประสานมือต้นไว้
"อย่าปล่อยมือเรานะต้น" สนย้ำอีกครั้ง ต้นพยักหน้าแล้วก็ยิ้ม
สนมองหน้าต้นนิ่งเหมือนกับครุ่นคิดอะไรบางอย่าง คืนนี้ สนอยากให้ความรักของต้นกับสนเป็นความรักที่สมบูรณ์แบบ เหลือเพียงอย่างเดียวเท่านั้นที่ต้นกับสนยังไปไม่ถึง นั่นก็คือความสัมพันธ์ทางกาย ถ้าหากคืนนี้จะเป็นคืนสุดท้ายที่ต้นกับสนได้อยู่ด้วยกัน สนอยากให้มันเป็นคืนสุดท้ายที่ต้นกับสนจะจดจำไปตลอดชีวิต
สนตัดสินใจดึงผ้าห่มที่ต้นห่มไว้ออกไป ยังไม่ทันที่ต้นจะถามด้วยซ้ำ สนก็เลื่อนตัวขึ้นไปทาบทับตัวต้นไว้เสียก่อน เมื่อส่วนนั้นของร่างกายเบียดกัน ความเครียดเขม็งของมันก็ทำให้ต้นเข้าใจได้ทันทีว่าสนกำลังจะทำอะไร
"ต้น...เราต้องการนาย เราอยากให้นายอยู่กับเราตลอดไป ไม่อยากเสียนายให้ใครอีก นายต้องการเราหรือเปล่าต้น นายก็ไม่อยากเสียเราไปให้ใครใช่ไหมต้น"
สนถามย้ำ ใบหน้าที่อยู่ห่างจากต้นไม่ถึงคืบทำให้ต้นได้ยินเสียงลมหายใจของความต้องการนั้นชัดเจนทีเดียว
"นายกำลังจะทำอะไรน่ะสน" ต้นถามแม้ว่าจะรู้อยู่แล้ว
"นายตอบเรามาคำเดียวต้น นายต้องการเราหรือเปล่า"
สนยังคงถามย้ำคำถามเดิม หัวใจของต้นไม่เป็นส่ำ ก็คงพอๆ กับสนนั่นแหละ แม้ว่าต่างคนต่างก็ประหม่า แต่เมื่อมาถึงขั้นนี้แล้วก็คงหยุดไม่ได้
"เราต้องการนาย" ต้นบอกออกไปในที่สุด
สนยิ้มพอใจ จากนั้นจึงค่อยๆ ส่งริ่มฝีปากของตัวเองลงไปทักทายกับริมฝีปากของต้นอย่างแผ่วเบา ก่อนที่จะค่อยๆ ขบริมฝีปากบนของต้น แล้วก็ย้ายมาริมฝีปากล่าง เมื่อความต้องการทวีขึ้น สนจึงค่อยๆ บดริมฝีปากลงไปพร้อมกับน้ำหนักของสัมผัสที่เพิ่มขึ้น สอดลิ้นเข้าไปควานหารสหวานในโพรงปากของเจ้าของร่างที่กำลังสั่นเทิ้ม ไม่นานนัก สนหยุดแล้วสอดลิ้นเข้าไปอีกครั้งพร้อมกับให้เวลาเพิ่มขึ้น ต้นรู้สึกเสียวสะท้านจนต้องโอบมือรอบคอสนไว้ ส่งลิ้นกลับไปทักทายกับคนที่รุกล้ำบ้าง เตือนให้ผู้บุกรุกรู้ว่าต้นไม่ยอมที่จะถูกรุกล้ำฝ่ายเดียวอีกแล้ว เพียงช่วงเวลาสั้นๆ ต้นก็พอสัมผัสได้ถึงความหฤหรรษ์ของมันจนแทบหยุดไม่ได้
สนสอดมือของเขาเข้าไปในเสื้อของต้น ลูบไล้ไปตามหน้าอกที่ขาวเนียนลื่น เจ้าของร่างเสียวสะท้านจนต้องบิดตัวไปมา แต่กลับไม่ช่วยให้ความเสียวกระสันหายไปแม้แต่น้อย แม้ปากจะยังไม่ว่างแต่เสียงครางของต้นก็เล็ดลอดออกมาให้พอได้ยิน สนรู้สึกพอใจมากทีเดียวที่ได้ยินเช่นนั้น
หลังจากที่สนและต้นพอใจกับจูบที่แสนร้อนแรงนั้นแล้ว สนค่อยๆ ดึงชายเสื้อของต้นขึ้น ต้นให้ความร่วมมือเป็นอย่างดีด้วยการชูแขนสองข้างขึ้นให้เสื้อหลุดออกไปโดยง่าย สนจับมือต้นที่ยกสูงกดลงไปบนเตียงนอน ก่อนจะนำความเย็นและผิวสากๆ ละเลงเล่นลงไปกับเม็ดตุ่มบนหน้าอกของต้น เจ้าของร่างพลิกไปมา เสียวจนร่างกระตุกเบาๆ พยายามจะยกมือมากอดสนไว้ก็ทำไม่ได้เพราะสนขึงมือสองข้างไว้อยู่ พอสนเปลี่ยนมาเล่นกับอีกข้างบ้างจึงปล่อยมือต้นเป็นอิสระ สัมผัสที่แปลกใหม่นั้นทำให้ต้นบิดเกร็งจนต้องหาที่พึ่งพิงด้วยการจับต้นแขนทั้งสองข้างของคนที่รุกล้ำไว้
สนหยุดพร้อมกับชันเข่านั่งคร่อมต้นไว้ ถอดเสื้อของตัวเองออกไว้ข้างเตียงแล้วโถมตัวเข้าหาต้นอีกครั้ง ต้นถึงกับเสียวสะท้านเมื่อร่างกายได้สัมผัสกับกล้ามเนื้อแกร่งของสน ช่วงล่างเบียดกันแน่นอีกครั้งจนรู้สึกได้ถึงความเครียดเขม็งของทั้งสองฝ่าย แม้ต้นจะเคยกอดสนบ่อยๆ แต่ก็ไม่เคยกอดสนตอนที่ท่อนบนเปลือยเปล่าอย่างนี้เลย เมื่อเนื้อแนบเนื้อมันช่างให้อารมณ์และความรู้สึกที่แตกต่างกันมากมายนัก ทั้งเสียวซ่านและอบอุ่น ผิวเนื้อและกล้ามเนื้อที่กำยำสมชายของสนได้ปลุกเร้าความต้องการของต้นให้กระเจิดกระเจิงจนยากจะเรียกกลับคืนมาแล้ว มันจะกลับมาได้ก็ต่อเมื่อภารกิจนี้เสร็จสิ้นไปเท่านั้น
เพลงจูบคำรบที่สองเริ่มขึ้นอีกครั้ง แถมคราวนี้ดูจะเร่าร้อนยิ่งกว่าเดิมด้วยซ้ำเมื่อต่างฝ่ายต่างมืออยู่ไม่สุข ต้นควานสะเปะสะปะไปจนเจอสิ่งนั้นที่แข็งตัวซ่อนอยู่ในกางเกงวอร์มผ้ายืดของอีกฝ่าย เมื่อเคล้นคลึงจนรู้จักขนาดของมันดีแล้วก็ยิ่งอยากรู้จักมากขึ้น ต้นจึงสอดมือเข้าไปในขอบกางเกงผ้ายืดจนกระทั่งได้สัมผัสเจ้าสิ่งนั้นที่อยู่ในเนื้อผ้าที่บางกว่าอีกครั้ง คราวนี้เจ้าของสิ่งพิเศษต้องยุติการจูบคำรบที่สองไว้ก่อนหลับตาพริ้มและครางออกมาอย่างพอใจ
"อาห์...ต้น เก่งมาก"
เมื่อต้นเล่นกับสิ่งนั้นจนพอใจแล้วสนก็ชันเข่าลุกขึ้นนั่งอีกครั้ง คราวนี้ต้นลุกขึ้นตามมาด้วย เจ้าเม็ดตุ่มสองข้างของสนอยู่ในระดับที่ต้นจัดการได้พอดิบพอดี ต้นจึงไม่รอช้า วนปลายลิ้นลงไปสัมผัส สลับกับขบกัดและดูดดึงเบาๆ จนสนต้องแหงนหน้าสูดปาก สนใช้มือสองข้างคอยลูบไล้แผ่นหลังขาวเนียนของต้น ก่อนจะส่งมืออีกข้างเลื่อนต่ำลงควานหาสิ่งนั้นของต้นบ้าง เมื่อเจอแล้วจึงคลึงเคล้นเล่นอย่างสนุกมือ เล่นเอาเจ้าของสิ่งนั้นเผลอครางอยู่เป็นระยะๆ
"สน...นอนลงเร็ว" ต้นบอกเสียงกระเส่า
สนรีบทำตามอย่างว่าง่าย นอนหงายลงบนเตียงอย่างรีบร้อนราวกับไม่อยากให้ความหฤหรรษ์ของรสรักแรกขาดตอนไปแม้เสี้ยววินาที ไม่นานต้นก็โถมตัวลงไปสูดดมตรงซอกคอแล้วไล่ลิ้นสูงขึ้นเรื่อยไปจนเจอติ่งหู ต้นไล้เลียและขบเบาๆ จนสนเผลอครางและกอดต้นไว้แน่นอย่างลืมตัว
"อาห์....ต้น"
จากนั้นต้นเปลี่ยนเป้าหมายใหม่มาที่ต้นแขนของสนบ้าง นี่คือส่วนของร่างกายสนที่ต้นชอบมากที่สุด ต้นแขนที่ขาวเนียน กลมแน่น มีกล้ามพองามนั้นช่างน่าหลงไหล ต้นสูดดมและส่งลิ้นลงเล่นกับมันจนเปียกชุ่ม เจ้าของต้นแขนยิ้มพอใจและปล่อยให้ต้นเล่นอยู่กับมันนานเท่าที่ต้องการ
"พร้อมหรือยังต้น" สนถามพร้อมกับหอบกระเส่า ต้นพยักหน้า เสียงหอบหายใจดังพอกัน
ต้นใช้มือถึงกางเกงผ้ายืดของสนออก เผยให้เห็นสิ่งนั้นที่แข็งตัวซ่อนอยู่ในชุดชั้นในสีขาวยี่ห้อดังที่ตอนนี้แทบซ่อนมันไว้ไม่อยู่ ร่างของหนุ่มเหนือขาวเนียนสะอาดที่ต้นหลงใหลปรากฏเต็มตาต่อหน้า ต้นแทบอดใจไม่ไหว
สนจัดการดึงกางเกงผ้ายืดของต้นออกไปเช่นกัน ก่อนจะขึ้นมาทาบทับบนตัวของต้นและบรรเลงเพลงจูบอีกครั้ง คราวนี้ต้นรู้งานแล้วจึงเล่นสนุกกับมันได้ไม่ยาก สนเลื่อนตัวต่ำลงเรื่อยๆ จนมาเจอสิ่งนั้นของต้น
ต้นดูจะตกใจไม่น้อยที่สนยอมทำให้ก่อน ชุดชั้นในของต้นถูกดึงลงจนเจ้าสิ่งนั้นเผยตัวตนและขนาดที่แท้จริงของมันกับโลกภายนอก เมื่อเจ้าสิ่งนั้นค่อยๆ หายเข้าไปในปากของสนแล้วต้นก็ถึงกับผวาครางบิดตัวไปมา มือกำผ้าปูที่นอนแน่น สนกลืนกินมันอย่างหิวกระหายจนอีกฝ่ายไขว่คว้ามือหาที่ยึดเหนี่ยวเป็นระวิง จนกระทั่งมาลงเอยด้วยการจับศีรษะของสนไว้เพื่อควบคุมจังหวะเข้าออกตามที่ต้นต้องการ สนเงยหน้าขึ้นมามองใบหน้าที่บิดเบี้ยวของอีกฝ่ายเป็นระยะ ยิ่งรู้ว่าต้นเสียวกระสันมากแค่ไหนสนยิ่งรู้สึกดี
เมื่อสนพอใจแล้วจึงเป็นฝ่ายนอนลงไปให้ต้นจัดการกับส่วนนั้นของเขาบ้าง ต้นใช้มือลูบคลำเจ้าสิ่งนั้นที่อยู่ในชุดชั้นในเนื้อผ้าดีเล่นเบาๆ ก่อนจะค่อยๆ ดึงขอบชุดชั้นในนั้นออกอย่างช้าๆ และส่งมันไปอยู่ที่ปลายเท้าให้คนใส่เขี่ยออกไป
ต้นจัดการกับสิ่งนั้นอย่างหื่นกระหายพอกัน ที่เคยเห็นในคลิปว่าเขาทำอะไรกันบ้างต้นก็พยายามนำมาใช้เท่าที่จำได้ คนที่ถูกกระทำจึงอยู่ในสภาพไม่ต่างจากต้นเมื่อสักครู่นี้
"ต้น...อาห์...นายเก่งมาก อย่างนั้นแหละต้น เข้าไปอีก" สนร้องบอกให้ต้นทำในสิ่งที่จะช่วยเพิ่มความสุขให้มากยิ่งขึ้น ต้นก็ทำให้โดยไม่เกี่ยงเลย
จนกระทั่งมาถึงขั้นตอนสุดท้าย สนเดินโทงเทงไปหยิบถุงยางจากกระเป๋าพร้อมกับขวดโลชั่นที่พอจะใช้เป็นสารหล่อลื่นแทนได้มา ถ้าต้นเคยมีอะไรกับทินแล้วสนก็คิดว่าน่าจะผ่านได้ไม่ยาก แต่ที่ไหนได้ เมื่อสนพยายามเข้าไปในพื้นที่ส่วนตัวของต้น คนถูกรุกล้ำกลับร้องเจ็บเสียแล้ว
"สน...เบาๆ เราเจ็บ"
"นายยังไม่เคยอีกเหรอต้น" สนสงสัย
ต้นส่ายศีรษะ สนยิ้มพอใจเมื่อรู้ว่าที่ผ่านมาเขาเข้าใจผิดเรื่องต้นกับทินไปเอง ถ้าอย่างนั้นสนก็คงจะเป็นคนแรกของต้นในคืนนี้ สนโน้มตัวลงไปเล่นเกมชิวหาพาเพลินกับต้นอีกรอบ พร้อมกับค่อยๆ ส่งสิ่งนั้นเข้าไปอย่างช้าๆ จนสุด ถึงตอนนี้ แม้เจ็บเหมือนร่างกายจะแยกเป็นเสี่ยงแต่ต้นก็ยอมเพื่อให้คนที่รักมีความสุข
สนค่อยๆ ขยับเข้าออกอย่างช้าๆ ต้นเจ็บจนน้ำตาแทบไหลในตอนต้น แต่เมื่อเริ่มคุ้นเคยแล้วความเจ็บปวดก็กลายเป็นความเสียวกระสันที่มากยิ่งกว่าขั้นตอนอื่นๆ ที่ผ่านมาเสียอีก ต้นเริ่มสนุกกับมันแล้ว เขาเอื้อมมืออีกข้างไปด้านหลังแล้วจับกดก้อนกลมกลึงของอีกฝ่ายเป็นจังหวะเพื่อช่วยเพิ่มแรงที่โถมเข้ามาหา เสียงครวญครางดังระงมไปทั่วห้อง
เนิ่นนานทีเดียวที่สองหนุ่มได้โหมป้อนความสุขทางร่างกายให้แก่กันในหลายๆ ท่วงท่า จนกระทั่งพายุแห่งความรักนั้นสงบลงพร้อมกับหยาดรักที่ขับพ่นออกมามากมายราวกับไม่ได้ผ่านกิจกรรมเช่นนี้มาแรมปี นับว่าเป็นพายุที่แปลกมากทีเดียว เพราะเมื่อมันทวีไปถึงขั้นสูงสุด พายุนั้นก็ลดระดับลงอย่างรวดเร็วภายในไม่กี่วินาที ภารกิจแห่งความสุขนั้นเสร็จสิ้นลงไปแล้ว ผู้ทำภารกิจต่างก็เหนื่อยหอบ แต่กลับมีรอยยิ้มที่เต็มเปี่ยมด้วยความสุขบนใบหน้าด้วยกันทั้งคู่
"นายมีความสุขหรือเปล่าต้น" สนถามไปหอบไป
ต้นพยักหน้า แม้จะเหนื่อยแต่ก็ยิ้มอย่างมีความสุข
"เรารักนายนะต้น เราสองคน...เป็นของกันและกันแล้วนะ"
สนหยุดหอบแล้วทิ้งตัวซบลงบนอกต้นอย่างเหนื่อยอ่อน แต่สนก็ยังไม่นอนหรอก ยังเหลืออีกภาระกิจที่สำคัญที่สนต้องทำกับต้นให้ได้คืนนี้ เมื่อนอนพักจนพอหายเหนื่อยแล้วสนก็ลุกขึ้นใส่เสื้อผ้าพร้อมกับบอกให้ต้นทำเช่นเดียวกัน
"ต้น...เราไปดูดาวกัน ใส่เสื้อผ้าเร็ว"
"ตอนนี้เลยเหรอ เรากลัวหนาวน่ะ" ต้นทำท่ากังวล
"มีเราอยู่ทั้งคน กลัวทำไมความหนาว เร็ว...อุตส่าห์มาถึงนี่แล้วนะ อีกหลายปีกว่าเราจะได้กลับมาอีกนะต้น"
เมื่อฟังเหตุผลแล้วต้นก็คงเถียงไม่ได้จึงต้องรีบใส่เสื้อผ้าตามที่สนบอก สนเดินไปหยิบเสื้อกันหนาวมาส่งให้ต้นใส่ แล้วสนก็ใส่ของตัวเองบ้าง เมื่อพร้อมแล้วสนจึงจูงมือต้นเดินออกไปจากห้อง
สนเล็งที่ที่จะพาต้นไปนั่งดูดาวไว้แล้วตั้งแต่เมื่อหัวค่ำ เมื่อพาต้นเดินลัดเลาะไปเรื่อยๆ ก็มาถึงเนินหญ้าแห่งหนึ่งที่สามารถมองเห็นท้องฟ้าได้ทั่ว ไร้แสงไฟฟ้ารบกวน แต่อากาศก็หนาวเสียจนต้นยืนตัวสั่น
สนนั่งลงกับพื้นหญ้า กางขาออกเป็นตัววี แล้วก็ชี้ให้ต้นนั่งลงไปตรงระหว่างขาสองข้าง ต้นยืนงงว่าจะนั่งยังไงดี แต่พอนั่งลงไปแล้วสนก็ช่วยจัดท่าให้ต้นนั่งเอนหลังซบกับอกของสนจนกระทั่งเรียบร้อยดี
"รักต้นนะ ถ้ารู้ว่าบอกรักกันแล้วมีความสุขแบบนี้ เราทำไปตั้งนานแล้ว ขอบคุณที่รอเรานะต้น"
สนกอดกระชับต้นไว้อย่างรักใคร่ ถ่ายทอดไออุ่นให้คนในอ้อมแขนที่บัดนี้หัวใจพองโตสุขล้นให้พอสู้กับอากาศที่แสนหนาวในค่ำคืนนี้บนยอดดอยอินทนนท์ คืนที่แสนหนาวหรือจะสู้รักที่แสนอุ่น สิบปีที่รอคอยปาฏิหาริย์รักนี้คุ้มค่าที่สุดแล้ว
อ้อมกอดที่แสนอบอุ่นนั้นช่วยไล่ความเหน็บหนาวออกไปได้มากทีเดียว ต้นเอนหลังไปทางขวา หันไปหาสนแล้วก็หอมแก้มข้างขวาของสนเบาๆ สนหัวเราะชอบใจแล้วก็ชี้ให้ต้นหอมอีกข้าง ต้นยิ้มเขินแต่ก็จัดให้ตามที่สนขอ
"ชื่นใจจัง รักต้นที่สุดเลยรู้เปล่า" สนกอดต้นเล่นแน่นๆ อย่างหมั่นเขี้ยว
"ทำไมบอกรักบ่อยจัง"
"ก็เราไม่ค่อยได้บอกไง นายไม่ชอบเหรอ" สนแกล้งทำหน้างอ
"เปล่า...ชอบมากต่างหากล่ะ"
สนยิ้มแล้วก็ซุกหน้าลงตรงซอกคอด้านซ้ายของต้น "หอมจัง ใช้น้ำหอมที่เราซื้อให้ตอนวันเกิดคราวที่แล้วหรือเปล่า"
"อืม...ก็ใช้มาตลอดนั่นแหละ หอมดี เราชอบ" ต้นตอบพลางยิ้ม มีความสุขราวกับว่ากำลังฝันไป ไม่น่าเชื่อว่ามันจะเกิดขึ้นได้ นึกถึงตอนที่แอบรักสนแรกๆ แล้วต้นก็นึกไม่ออกเลยว่าจะมีวันนี้ได้ยังไง
"ต้น...นายบอกว่าแอบชอบเราตั้งแต่อายุสิบสาม นายจำได้ไหมว่าชอบตอนไหน"
"จำได้สิ เราไม่เคยลืมอยู่แล้ว นายจำได้ไหม ตอนที่นายไปช่วยเราทำงานประดิษฐ์ที่บ้าน บ้านนกสามเหลี่ยมอันนั้นไง ตอนนั้นนายเพิ่งตัดผมทรงใหม่ ดูหล่อดี เราก็เลย...ชอบนาย" ต้นยิ้มเขินในตอนท้าย
"นี่นายแอบชอบเราเพราะความหล่อเหรอเนี่ย" สนหัวเราะอย่างเอ็นดู "แล้วถ้านายไปเจอคนที่หล่อกว่าเราล่ะ นายจะชอบเขาไหม เราไม่ยอมให้นายชอบใครอีกแล้วนะ รู้เปล่า"
"นายไม่รู้เหรอว่าเราน่ะ เจอคนหล่อกว่านายตั้งหลายคน"
"จริงอะ มีคนหล่อกว่าเราเยอะเลยเหรอ แล้วนายชอบเขาหรือเปล่าล่ะ"
"ชอบที่ไหนล่ะ สนหล่อที่สุดสำหรับเราแล้ว" ต้นลากเสียงยาวตอนท้ายแล้วก็หัวเราะมีความสุข
"หนาว" เสียงสั่นจนต้องกอดอก
สนจึงกระชับวงแขนให้แน่นขึ้น "หายหนาวยัง"
ต้นพยักหน้า "อกนายอุ่นดีนะ"
สนเลยถือโอกาสขโมยหอมแก้มใสๆ ที่สนหลงไหลมานานแล้วซะเลย "หอมจัง"
ต้นหัวเราะชอบใจ ปล่อยหลังพิงกับอกอุ่นของสน ต้นคงจดจำคืนนี้ไปอีกนานแสนนาน ความทรงจำครั้งนี้คงจะช่วยหล่อเลี้ยงหัวใจและความรักของต้นได้เป็นอย่างดียามห่างไกล
"แล้วนายล่ะสน นายเริ่มรู้ตัวว่าชอบเรามากกว่าเพื่อน...ตั้งแต่ตอนไหน" เรื่องนี้แหละที่ต้นอยากรู้มากที่สุดในตอนนี้
"ตอนแรกเราก็สงสัยเหมือนกัน แต่เรารู้คำตอบแล้วล่ะ นายจำตอนเราอยู่มอสามได้ไหม ตอนนั้นเราเป็นแฟนกับเฟิร์น แล้วเฟิร์นก็ชอบเอาน้ำมาให้เราตอนเล่นฟุตบอลแทนนายบ่อยๆ แล้วนายก็หายไปไม่เอาน้ำมาให้เราอีก นายรู้ไหมว่าตอนนั้นเรามองหานายทุกวันเลย นายไม่ยอมกลับบ้านกับเรา บางทีตอนเช้าก็ไม่ไปโรงเรียนกับเราอีก เราไปหานายที่บ้านนายก็ไปหาเพื่อนคนอื่น ตอนนั้นเราเซ็งมากเลย มันทำให้เราคิดได้ว่า...ต่อให้เรามีแฟนสวยๆ กี่คนก็แล้วแต่ ไม่มีใครทำให้เรามีความสุขได้เหมือนเวลาที่เราอยู่กับนายเลย เราก็เลยต้องไปง้อนายกลับมาเป็นเพื่อนเราเหมือนเดิม ตอนนั้นเราไม่รู้หรอกว่าเป็นความรักหรือเปล่า แต่มันเป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้เรารู้ว่า...เราขาดนายไม่ได้ มันก็คงเป็นจุดเริ่มต้นความรักที่เรามีให้นายนั่นแหละ"
ต้นพยักหน้าเข้าใจ "ก็นานเหมือนกันนะ แล้วนายรู้ตัวจริงๆ เมื่อไหร่ล่ะ"
"ก็ตอนที่เรารู้ว่านายเป็นเกย์ไง ตอนที่นายหายไปตั้งหลายวัน เรานะ...แทบจะเป็นบ้าเลย กินไม่ได้นอนไม่หลับ แล้วพอนายกลับมา นายก็ยังจะหนีเราไปอยู่หออีก ตอนนั้นแหละที่เราน่าจะรู้ตัวแล้วว่าเรารักนาย" สนหยุดเว้นจังหวะแล้วพูดต่อ
"ต้น...หัวใจของเรา ทั้งตัวของเรา เราให้นายไปหมดแล้วนะ นายไม่ต้องนอนฝัน ไม่ต้องแอบรัก ไม่ต้องแอบมอง ไม่ต้องรอปาฏิหาริย์เหมือนที่ผ่านมา"
ต้นหันมายิ้มให้กับสน รู้สึกดีใจและภูมิใจที่ต้นรักคนๆ นี้มาตลอด สนอาจไม่ใช่คนที่ดีที่สุดที่ต้นจะหาได้ แค่เป็นคนที่ต้นรักมากที่สุดก็พอแล้ว
"ขอบคุณมากนะสน ตอนนี้เรายังสงสัยอยู่เลยว่าเราฝันไปหรือเปล่า ตอนสมัยเรียนมัธยม เราได้แต่คอยแอบมอง แอบชอบอยู่ห่างๆ บางคืนก็เก็บเอาไปฝันถึง จะบอกก็ไม่กล้าบอก กลัวนายรับไม่ได้ กลัวจะไม่ได้เป็นเพื่อนกันอีก เวลานายมีแฟน...เราก็ได้แต่แอบน้อยใจอยู่คนเดียว แอบร้องไห้ตั้งหลายครั้ง ให้นึกยังไงก็นึกไม่ออกว่าวันนี้...นายก็รักเราเหมือนกัน มันเหมือนฝันจริงๆ นะสน หวังว่าพรุ่งนี้ตื่นขึ้นมาแล้วเราคงไม่ได้ฝันไป" คนพูดน้ำตาซึมด้วยความตื้นตันใจ
"โอ๋...คนดีของสน เราขอโทษนะ ก็ตอนนั้นเราไม่รู้ เผลอทำนายเจ็บไปตั้งหลายครั้งแน่ๆ เลย ขอโทษนะต้น เราไม่รู้จริงๆ" สนพูดพลางลูบผมต้นเบาๆ เป็นเชิงปลอบใจ
"เราไม่เป็นไรแล้วล่ะ มันผ่านมาหมดแล้ว" ต้นหัวเราะเบาๆ "อ้าว...ไหนว่าจะสอนเราดูดาวไง เนี่ยเห็นไหม ดาวเต็มฟ้าเลย จะให้เราดูดาวกลุ่มไหนก่อนล่ะ"
ต้นทวงถามเมื่อนึกได้
"อ้อๆ ลืมไปๆ งั้นเรามาเริ่มจากดาวลูกไก่กับนายพรานก่อนดีไหม มันอยู่ใกล้ๆ กัน เป็นกลุ่มดาวประจำหน้าหนาว เนี่ย อยู่ตรงนั้น นายเห็นไหม ดูดาวนายพรานก่อน มันจะมีดาวสามดวงเรียงกันเป็นเข็มขัดนายพราน นายเห็นหรือยัง" สนพูดพลางชี้ไปที่ตำแหน่งดาวสามดวงที่เรียงกัน ตอนนี้ดาวนายพรานค่อนมาอยู่เกือบกลางท้องฟ้าเพราะว่าดึกแล้ว
"เห็นละๆ แล้วดาวลูกไก่ล่ะ"
"นั่นไง เป็นกระจุกๆ มันจะจางๆ หน่อยนะ นายต้องเพ่งดูดีๆ"
สนชวนต้นดูดาวไปหลายกลุ่มจนพอใจ แล้วก็กลับมาคุยกันต่อ
"ถ้านายไปเรียนเมืองนอก เราขอไปหานายปีละครั้งนะต้น เราจะไปอยู่กับนายสักเดือนนึง ไปทำกับข้าวให้นายกิน ดูแลห้องให้นาย ว่างๆ ก็พานายไปเที่ยว นายจะได้ไม่เหงา ดีไหมต้น"
"อืม...ก็น่าสนใจ แล้ว...ร้านนายล่ะ นายจะปิดร้านไปตั้งเดือนนึงเลยเหรอ"
"ไม่ปิดหรอก ให้พ่อกับแม่ช่วยดูให้ก็ได้ แค่เดือนเดียวเอง"
"แล้ว...พ่อกับแม่นายจะไม่ว่าอะไรเหรอ ถ้าเขารู้ว่าเราคบกัน เราจะทำยังไงกันดีน่ะสน" ต้นทำหน้าเครียด
"ตามแผนที่เราคิดไว้ หลังจากนี้เราจะไปขอถอนหมั้นกับนินา แล้วพานายไปคุยกับแม่เราก่อน เราคิดว่าแม่เราจะเข้าใจ แม่เราเป็นคนใจดี เขาเองก็รักนายมากนะต้น เขาไม่ว่าหรอกถ้าเราสองคนจะรักกัน แต่พ่อเรา...เราคุยกับเขาเรื่องที่เรารักนายตั้งนานแล้วล่ะ หลายปีแล้ว นายก็คงพอเดาได้ว่าเขาคงไม่เห็นด้วย ที่เราบอกรักนายไม่ได้ก็เพราะว่าเราสัญญากับพ่อเราไว้ แต่ว่าตอนนี้เราก็ผิดสัญญาไปเรียบร้อยแล้ว" สนหัวเราะขำตัวเองเบาๆ
"พอคุยกับแม่แล้วเราก็จะบอกพ่อ แต่ว่าเราจะรอให้นายไปเรียนเมืองนอกก่อน เราไม่อยากให้พ่อเราเกลียดนาย เราอยู่ทางนี้ เราจะค่อยๆ คุยกับพ่อกับแม่ของเราแล้วก็พ่อกับแม่ของนายเอง แผนแรกที่เราคิดไว้มันต้องอาศัยการคุยเยอะหน่อย บางทีก็อาจจะต้องทำมึนๆ ไปบ้าง เราก็หวังว่าพอนายกลับมาแล้วเราก็น่าจะคุยกับทุกคนได้สำเร็จ แต่ถ้าไม่สำเร็จ เราก็ว่าจะชวนนายไปอยู่ด้วยกันที่คอนโดแถวๆ ศาลายา เราคงพานายหนีไปได้ไม่ไกลมากหรอกนะต้น นายคงเข้าใจเรานะ เราห่วงพ่อกับแม่ เราทิ้งเขาไปไม่ได้ ยังไงเขาก็เป็นพ่อเป็นแม่เรา เราอาจจะต้องดื้อทำแบบนี้จนกว่าเขาจะเข้าใจเราสองคนนั่นแหละ เราเชื่อนะ พ่อกับแม่ของพวกเราเขาอยู่เหงาๆ ไม่ได้นานหรอก สุดท้ายเขาก็จะยอมให้เราสองคนกลับมาอยู่ด้วยกันที่บ้านจนได้แหละ"
ต้นคิดตามและพยักหน้าเข้าใจ จะว่าไปแผนนี้ก็ฟังดูเข้าท่ามากทีเดียว ถ้าแม่ของต้นกับสนเข้าใจ ก็น่าจะไม่ใช่เรื่องยากที่สนจะค่อยๆ ตะล่อมให้พ่ออีกสองคนเข้าใจ แล้วสนเองก็เป็นคนที่พ่อของต้นรักและเอ็นดูมากเช่นกัน
"แล้วแผนที่สองล่ะ" ต้นถามอย่างสงสัย
"แผนที่สองเหรอ อืม...เราไม่เลือกมันแล้วล่ะ นายอย่ารู้เลย มันไม่ค่อยดีหรอก จริงๆ มันก็ไม่ดีมากๆ เลย เราไม่อยากทำตัวร้ายกาจอย่างนั้น ยกเว้นว่ามันจำเป็นจริงๆ ถึงจะทำ"
"โห...มันฟังดูน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ แสดงว่ามันต้องแย่มากเลยใช่ไหม"
"ใช่...แย่มาก แต่มันก็มีข้อดีนะ"
"ยังไงเหรอ"
"ก็...มันจะทำให้พ่อกับแม่ของเราเข้าใจจากเรื่องที่เกิดขึ้นจริงไงต้น เขาจะได้เห็นเราทุกข์ทรมาน ทรมานจนเขาอาจจะทนเห็นลูกมีความทุกข์ไม่ไหว เลิกบังคับเราในที่สุด"
"เหรอ...ก็ฟังดูน่าสนใจนะ เพราะบางทีพูดไปแล้วเราก็ยังไม่ค่อยแน่ใจหรอกว่าพ่อแม่จะเข้าใจเราหรือเปล่า ถ้าเขาเข้าใจจากเหตุการณ์จริงก็น่าจะดีนะ แล้วนายจะทำยังไงล่ะพ่อกับแม่ถึงจะเห็นเราทุกข์ทรมานขนาดนั้น"
"เราบอกนายไม่ได้น่ะต้น เอาเป็นว่า...เราไม่อยากทำบาปทำกรรมกับใคร ไม่อยากใช้ใครเป็นเครื่องมือ โดยเฉพาะคนที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่อะไรด้วย นายเคยได้ยินไหมต้น เสร็จนาฆ่าโคถึก เสร็จศึกฆ่าขุนพล นั่นแหละคือทางเลือกที่สองที่เราเคยคิดไว้ หลายคนอาจจะคิดว่าเราโง่เพราะเห็นว่าเราไม่ทำอะไรกับนินาเสียที แต่เราก็มีเหตุผลที่ยังเก็บเขาไว้อยู่ เราไม่ได้โง่หรอกนะต้น เผลอๆ คนอื่นจะโง่ด้วยซ้ำที่ต้องมาเป็นเครื่องมือให้เรา แต่เราไม่เลือกวิธีนี้แล้วล่ะ อย่าพูดถึงมันดีกว่านะ ส่วนนินา เราเห็นแล้วว่าเขาร้ายกับนายมาก เราได้ยินกับหูแล้ว เดี๋ยวเราจะจัดการให้ นายไม่ต้องห่วงหรอก เราไม่มีวันใช้ชีวิตอยู่กับผู้หญิงคนนี้ได้อย่างเด็ดขาด" สนหยุดเว้นจังหวะแล้วก็ถอนหายใจ
"ยังไงๆ เราก็ขอโทษนายด้วยนะต้นที่ปล่อยให้นายรอซะนาน นายคงเข้าใจเรานะ ชีวิตไม่ได้มีแต่ความรัก หลายๆ คนยังต้องยอมทิ้งความรักด้วยซ้ำเพื่อรักษาสิ่งอื่นที่สำคัญกว่าไว้ เราจะทำอะไรเราก็ต้องคิดถึงพ่อกับแม่ ไม่ใช่คิดถึงแต่ความต้องการของเราคนเดียว เรามีกันอยู่แค่สามคน แล้วเราก็เป็นลูกชายคนเดียวที่พ่อกับแม่รักมาก หลายครั้งเราก็ลังเลนะต้นว่าเรา...ควรจะตอบแทนเขาด้วยการให้สิ่งที่เขาต้องการดีไหม เราก็เข้าใจพ่อกับแม่นะต้น โดยเฉพาะเรื่องอยากมีหลาน ถ้าเราทำให้ได้โดยไม่ต้องไม่ต้องเสียนายไปเราก็อยากทำให้เค้า แต่ตอนนี้...เราตัดสินใจได้แล้วล่ะต้น พ่อกับแม่คงไม่ได้สิ่งที่เขาต้องการแล้วล่ะ แต่เขาก็น่าจะมีความสุขที่เห็นลูกของเค้ามีความสุขมากกว่า จริงไหม"
ต้นพยักหน้าเข้าใจ ฟังๆ ดูแล้วทางเลือกที่สองของสนก็คงน่ากลัวจริงๆ นั่นแหละ ต้นก็ไม่ค่อยเข้าใจนักว่าใครจะถูกสนใช้เป็นเครื่องมือบ้าง แต่เมื่อไม่เลือกมันแล้วก็อย่าไปอยากรู้เลยดีกว่า
"นายง่วงนอนหรือยังต้น ไปนอนกันไหม"
"อืม...แต่ว่า...นอนเฉยๆ นะ"
สนหัวเราะชอบใจ "ทำไม...นายกลัวเราทำอะไรนายเหรอ ถามจริงๆ นอกจากต้นแขนของเราแล้ว นายไม่ชอบตรงนั้นของเราบ้างเหรอ" สนถามทีเล่นทีจริง
ต้นทำหน้าเหรอหรา "ทำไมต้องชอบด้วยล่ะ ไม่เห็นชอบเลย"
"จริงเหรอ นายไม่ชอบตรงนั้นของเราจริงเหรอ เสียใจอะ" สนทำเสียงเศร้า "เราก็นึกว่านายชอบซะอีก ไม่ชอบหน่อยเหรอ"
ต้นหัวเราะพร้อมกับเขินไปด้วย "ชอบก็ได้"
"จริงเหรอต้น นายชอบตรงนั้นของเราแล้วเหรอ" สนทำท่าดีใจแล้วก็กอดต้นแน่น "โห...ดีใจจังต้นชอบตรงนั้นของเราแล้ว"
แล้วต่างคนต่างหัวเราะด้วยกันอย่างมีความสุข หวังว่าเรื่องร้ายๆ คงจะผ่านไปเสียที จากนี้ไป ต้นกับสนจะได้เดินหน้าทำความเข้าใจกับพ่อแม่อย่างเต็มที่
"ไป...ไปนอนกันนะครับที่รัก" สนพูดพลางดันตัวต้นให้ลุกขึ้น แล้วสนจึงค่อยลุกขึ้นยืนตาม
"เราเหนื่อย ขี่หลังนายได้ไหม" ต้นอ้อนบ้าง
"ได้อยู่แล้ว มา...ขึ้นมาเลย" สนตบที่ไหล่สองข้างของตัวเองเบาๆ เป็นเชิงเชิญชวน
ต้นจึงไม่รอช้า กระโดดเกาะหลังสนทันที คนถูกเกาะเซไปเล็กน้อยเพราะต้นก็ตัวหนักไม่ใช่เล่น สนค่อยๆ ออกเดินไปช้าๆ เมื่อปรับตัวได้แล้วจึงเดินด้วยจังหวะปกติ
"รักต้นนะ" สนอดจะบอกรักอีกไม่ได้ "ถ้านายไปอยู่เมืองนอกแล้ว นายอย่าลืมเรานะต้น"
"ลืมได้ยังไงล่ะ เราก็รักของเราซะขนาดนี้" ต้นหัวเราะเบาๆ
พอเดินไปได้สักพักต้นก็ถาม "เหนื่อยหรือยัง เราจะเดินเองแล้ว เดี๋ยวนายหลังหักซะก่อน"
สนจึงหยุดเดิน แอบดีใจไม่น้อยที่ต้นจะเดินเอง พอต้นลงจากหลังแล้วสนก็แซว
"นายต้องกินให้น้อยลงแล้วก็ออกกำลังกายเยอะๆ หน่อยนะต้น"
"นายว่าเราอ้วนเหรอ เราไม่อ้วนซะหน่อย เดี๋ยวจะฟิตหุ่นแข่งกับนายให้ดู"
สนคว้าเอวต้นมากอดไว้ แล้วก็พาต้นเดินไปต่อ "จะอ้วนจะผอมยังไงเราก็รักอยู่ดีแหละ รู้ไหม"
สองหนุ่มหันมายิ้มให้กันอย่างมีความสุข เดินเคียงคู่อยู่ใต้ท้องฟ้าที่ยามนี้มีแสงดาวระยิบระยับคอยส่องทางให้คู่รักเดินไปด้วยกันจนถึงที่หมาย นี่แหละความรักที่เกิดจากความผูกพัน ใครไม่ได้เป็นต้นกับสนเองคงไม่เข้าใจหรอกว่ามันลึกซึ้งขนาดไหน มีแต่คนสองคนเท่านั้นที่รู้กันดีที่สุด ไม่มีใครมาตัดสินแทนได้
TBC
หัวข้อ: ▓ ▒ ░ ต้น-สน∞ปาฏิหาริย์รักที่รอคอย - SP6: จากเพื่อนสู่รัก [5.2.2017] ░ ▒ ▓ (อ่าน 194746 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก