Part 19
..โต๋ขอตะเกียง
.
.
.
.
.
ขึ้นรถกลับพร้อมไอ้พี่โต๋ ทีแรกนึกว่าไอ้พี่บอมย์ มันจะไม่ถือกระเป๋ามาส่งที่รถซะแล้ว
กูยั่วโมโหมันไว้เยอะ แต่มันก็ยอมถือกระเป๋ามาส่งที่รถให้ปกติ พวกมันโครตรักษาคำพูดเลย
ใช่ได้ทีเดียวนิสัยข้อนี้ ระหว่างนั่งรถ จู่ๆ ไอ้พี่โต๋ ก็พูดขึ้นมา
“เดี๋ยวถึงคอนโดฯ เก็บเสื้อผ้าสองสามชุด ไปนอนบ้านพี่” ห่ะ!.ว่าไงนะ อยู่ๆเสือกชวนกูไปนอนด้วยล่ะ?
อย่าบอกนะเกิดอารมย์เปลี่ยว เอ๋!.ติดใจรสจูบกูเมื่อเช้ารึว่ะ.. ถึงเป็นคนทำให้กูต้องศึกษาวิชาปลูกป่า
ไม่ได้หมายความว่า กูต้องทดลองปลูกกับมึงวันนี้นี่ ไอ้บร้าาาาๆๆๆๆ!!!!
“คิดอะไรอยู่ ทำไมหน้าแดงหูแดง คิดทะลึ่งอยู่หรือเปล่า?” เวร...เสือกเดาถูกอีก
“ป่าว!!....ไม่ได้คิดดดดๆๆๆ...ทำไมชวนไปนอนบ้านด้วยอ่ะ?...ไม่ไปหรอก”
“พ่อพี่อยากเจอ.ให้พาไปวันนี้ ค้างที่บ้านสองคืน วันอาทิตย์บ่ายๆจะมาส่ง” กูไปรู้จักกับพ่อพี่มึง
ตอนไหน ทำไมต้องอยากเจอกูด้วยว่ะ! อ่านะ!..มาเฟียนี่หว่า หรือคิดจะสืบประวัติคนที่เข้าใกล้
ทายาท ไม่ได้การหล่ะ ไม่ไปดีกว่า
“ไปไม่ได้อ่าครับ พ่อตะเกียงไม่ให้ไป ห้ามไปนอนค้างที่ไหน” เนี๊ยะแหล่ะ!...เหตุผลสุโค่ย หึหึหึหึ!!
“ไปได้แน่ พ่อตะเกียงอนุญาตแล้ว” ดูมันกล้าอ้างพ่อกูอีก มึงไปเจอพ่อกูตอนไหน ตลกแสรดดๆๆ..
“....( o>0<o )?.....” ไม่คุยกับมึงแหล่ะ! เล่นแรงอ่า เอาพ่อมาล้อเล่นได้ไหง ของสูงนะนั้น
“ ไม่เชื่อดิ..ถึงได้ทำหน้าอย่างนั้น งั้นแป๊ป” ว่าแล้วมันก็ล้วงโทรศัพท์มากดเลขยุกยิก กดโทรออก
“สวัสดีครับ...ผมโตโต๋เองครับ (ชื่อจริงมันแหล่ะ ‘โตโต๋’) มีเรื่องรบกวนให้พ่อช่วยนะครับ”
พ่อมันนะเอง..นึกว่าโทรหาใคร ต่อให้พ่อมึงช่วยพูดกูก็ไม่ไป กะยืมมือพ่อหลอกพรากเวอร์จิ้นกูดิ
คิดว่ากูนึกไม่ทันงั้น
“อ๋อครับ..น้องตะเกียงไม่เชื่อว่าพ่ออนุญาตให้ไปนอนที่บ้านผมนะครับ..รบกวนพ่อบอกให้หน่อยนะครับ”
นั่นมันพ่อมึง กูหมายถึงพ่อกูโน้นที่ไม่อนุญาต ใครเค้าหมายฟวายถึงพ่อพี่เมิงกานนนๆๆๆ..เวง
“อยู่กับผมในรถนี่แหล่ะครับ...สักครู่นะครับ.........เอ้า.....พ่อจะคุยด้วย” แน่ะ! ..เสือกยื่นโทรศัพท์ให้กู
คุยอีก..เฮ้อ!..ไม่ไหวจะเคลียร์ คุยก็คุยว่ะ!...ถือซะว่าทักทายสวัสดีผู้ใหญ่ นั่งรถเค้าฟรีเป็นเดือน
ขอบคุณหน่อยก็ยังดี
“สวัสดีครับ...ตะเกียงพูดสายอยู่ครับ”
“ตะเกียงลูก...พ่อเองนะ” อะจ๊ากกกกๆๆๆ ไหนพ่อไหน เสียงเหมือนพ่อกูเลยหว่ะ! หรือกูหูฝาด
ตวัดหางตามองหน้าพี่โต๋ มันดันเสือกยักคิ้วกวนกูซะนี่..ชิ!..นิสัย
“ประทานโทษครับ..พ่อไหนอ่าครับ..พ่อพี่โต๋ใช่เปล่าครับ” ถามให้ชัวร์ไปเลย ดีกว่าหลอน
“ตะเกียง..ทำไม..จำเสียงพ่อไม่ได้รึไง..นี่พ่อเกริก” ชัวร์เลยครับ พ่อกูเอง พ่อไอ้ตะเกียงชื่อ
‘ตระเกริกไกร’ แปลกได้อีกไหมล่ะชื่อพ่อกู
“จำได้แล้วครับพ่อ..พ่อมีอะไรอ่า” ไปรู้จักพ่อกูตอนไหน ตีซี้เรียกพ่อซะสนิทปากเลย ชวนเข้าใจผิด
นึกว่ามันคุยกะพ่อตัวเอง เสือกมีเบอร์พ่อกูได้อีก ตกลงมีอะไรที่กูไม่รู้อีกบ้าง
“เย็นนี้เก็บเสื้อผ้าไปนอนบ้านพี่โต๋นะลูก จำที่พ่อบอกวันก่อนได้ไหม ลุงสิงห์อยากเจอตะเกียง
ลูกไปกราบสวัสดีลุงด้วยนะ สำคัญอย่าดื้อเด็ดขาด ลุงเป็นพ่ออีกคน อ่อ!มีอีกเรื่อง ต่อไปนี้ให้
เชื่อฟังพี่โต๋เค้า พ่อฝากให้พี่เค้าคอยดูแลเรา เรียนห้องเดียวกันใช่ไหม ถึงยังไงก็ตาม ตะเกียง
ต้องเคารพพี่เค้าเป็นพี่เราอีกคน อย่าให้พ่อรู้นะว่าเราดื้อ เข้าใจที่พ่อพูดไหม?” มาเป็นชุด
กูได้แต่ปากอ้าตาค้าง อึ้งไปหลายวิทีเดียว ไอ้เรื่องไปพบลุงสิงห์ อยากเจออยู่แล้วไม่ได้
เลวร้ายอะไร แต่ที่ให้ไอ้พี่โต๋ดูแลกูนี่สิ เจ้าพ่อคร๊าบบบๆๆๆ..ทบทวนดูก่อนไหม
กูเพิ่งถูกปล้นจูบแรกไปเมื่อเช้า ตกลงเจ้าพ่อจะส่งลูกขึ้นเตียง เห้ย!..ไม่ใช่ขึ้นเขียงเองเลย
ช่ายม่ายยยๆๆๆ...นรกสาดดดดดๆ
“ทำไมเงียบไปลูก..ได้ยินพ่อพูดหรือเปล่า” จะแกล้งตอบว่าไม่ได้ยิน คงไม่ได้สินะ
ไอ้พี่ห่าจ้องมาซะขนาดนั้น
“ได้ยินครับ” เป็นคำตอบสุดท้าย
“ได้ยินแล้วอย่าลืมที่บอก พ่อวางหล่ะนะ” เป็นคำสั่งสุดท้ายเช่นกัน กูส่งโทรศัพท์คืนมัน
“ดีใจมากหรือไง ถึงได้ทำหน้ายังกะปวดขี้ซะงั้น” เอ่อ!..จัดมา ว่าแดกกะเค้าเป็นได้อีก ตอนนี้กูไม่
สู้มึงหล่ะ..รู้สึกพลังงานหมด ขอรวบรวมสติ เดินลมปราณสักแป๊ป นับเลขในใจนับ 1, 2, 3,
4, 5, 6, &&&&&&& เอาหล่ะ! พลังชีวิตกูกลับมาแหล่ะ..ถึงเวลาหาคำตอบสักที
“...พี่ไปรู้จักกับพ่อผมตอนไหน” คำถามข้อแรก
“ ตั้งกะเกิด” สงสัยต้องเล่นปุสฉา..วิสัชนา..กับไอ้เกรียนนี่อีกหลายคำถาม ดูมันตอบกูดิ แม่งเอ้ย!!
บอกกับตัวเองว่าเย็นเข้าไว้ไอ้ตะเกียง อย่าให้มันจับจุดมึงได้ว่ามึงยั่วขึ้น มันเกิดนึกสนุกแกล้งยั่วโมโห
มึงแน่ๆ
“พี่เป็นอะไรกับลุงสิงห์” กูต้องใช้สมองอัจฉริยะทำงานอย่างมีสติ ถามงี้ซะแต่แรกคงไม่ยากเกิน
วิเคราะห์ข้อมูล
“เป็นลูก” สั้นได้อีกมึง ที่นี้ก็รู้แล้วหล่ะ..ลุงสิงห์เป็นพ่อมัน งั้นไม่แปลกที่มันจะรู้จักพ่อกูตั้งแต่เด็ก
เรียกพ่อกูว่าพ่อได้เต็มปากซะขนาดนั้น
“พี่รู้มาตลอดสินะ ว่าตะเกียงเป็นลูกพ่อเกริก” ถามหยั่งเชิง..จะได้รู้ว่ามึงเป็นคนแบบไหนแน่ ถ้ารู้มา
ก่อนหน้านี่ แล้วแกล้งทำไม่รู้ มันนรกชัดๆ เห็นกูเป็นตัวตลกอยู่ตลอดมา แต่ถ้าไม่รู้
ที่ผ่านมากูไม่ติดใจ ไม่งั้นไอ้ตะเกียงไม่ยอมสงบอีกต่อไปแน่คอยดูเถอะ
“ไม่รู้.” กุดได้อีกมึง ต่อให้ยาวกว่านี้ไม่ได้หรือว่ะ ชักมีน้ำโหแหล่ะ! เดี๋ยวปั๊ด..จำกดซะเลยไอ้นี่...ชิ
“ขอละเอียดหน่อยได้ไหม” ใจเย็นกับมันเข้าไว้ อยากรู้ข้อมูลต้องอดทน
“ก็ไม่บอกแต่แรก..อยากรู้ละเอียดก็บอกมา ขอมาก็จัดให้..เริ่มเลยนะ .เพิ่งรู้เมื่อวานพ่อพี่โทรมา
จำได้ไหมตอนนั่งรถกลับจากโรงเรียนเมื่อเย็นวานนะ ตอนนั้นไม่แน่ใจว่าใช่ตะเกียงคนเดียวกันนี้
หรือเปล่า เลยกลับไปคุยรายละเอียดต่อที่บ้าน พี่แน่ใจต่อเมื่อได้คุยโทรศัพท์กับพ่อเกริก ถึงได้รู้ว่า
เป็นลูกพ่อเกริก ที่เหลือพ่อเกริกคงบอกแล้วนิ เป็นไง โอเคป่ะ...ละเอียดพอหรือยัง”
“อืม!....” นายแน่มาก ไอ้พี่ห่าราก มึงนี่ลูซิเฟอร์ชัดๆ กูว่าไอ้บอมย์กวนแล้วนะ ยังไม่ได้ครึ่ง
มึงเลย แม่ง!...โครตเซี้ยว
“ที่นี่ไปค้างได้ยัง แล้วไม่ต้องคิดทะลึ่งอีกนะ” ไอ้สาดดดดๆๆ...โอ้ย!..ตกลงกูต้องรบกับมึงใช่ไหม
ท้าทายกูจริง ได้เมื่อต้องการไอ้ตะเกียงจัดให้ ขอโทษครับพ่อ ไม่ได้ดื้อนะขอทำมันหน้าร้อนบ้างเห่อะ!
ขอโทษไปก่อนแหล่ะกู
“รู้ว่าตะเกียงเป็นลูกพ่อเกริก..แล้วเมื่อเช้าทำไมถึงจูบล่ะ?” มา..กูทนหน้าหนาก็ได้ เมื่อด้านมา
กูหนากลับลองกันสักตั้ง
“พ่อเกริกอนุญาตให้พี่ลงโทษตะเกียงได้ ถ้าไม่เชื่อฟัง เมื่อเช้าคือบทลงโทษ” เชื่อมึงแล้ว ด้านสุดสุด
กล้าพูดเน๊อะ วิธีลงโทษบ้านป่ะมึงดิ..ไอ้สราดดดดๆๆ...
“แล้วตะเกียงดื้อกับพี่ตอนไหน ทำไมพี่ไม่พูดดีดี” ถึงเวลาเคลียร์กันเสียที ดูสิมึงจะว่าอย่างไร
“พี่เตือนตะเกียงก่อนแล้วนะ ให้โอกาสถึงสามครั้ง อยากลองทดสอบบทลงโทษพี่เอง จำไม่ได้หรือ”
จำได้ ทำไมกูจะจำไม่ได้ แค่กูนั่งหน้าเนี๊ยะมันจะอะไรนักหนา กูเพียงต้องการเหตุผล ว่าทำไมกูต้อง
ฟังคำสั่งงี่เง่านั่น เล่นไม่เคลียร์ กดจูบกูซะ
“ขอเหตุผลเรื่องเมื่อเช้าหน่อยได้ไหม” ตอบมาสิ ลูซิเฟอร์ จะแถยังไง กูจะฟัง
“ง่ายๆ พี่ไม่ชอบ..ปกตินั่งยังไง ทำเหมือนรังเกียจหนีหน้าพี่ พอหรือยังเหตุผล” เหตุผลเอาแต่ใจตัว
เองสิไม่ว่า มึงไม่ใช่ไงเมินกูก่อน อุตส่าห์ทักดีดี ดันไม่ตอบ ตกลงกูผิดงั้นสิ
“เหตุผลฟังไม่ขึ้น ใช้ความพอใจตัดสินเอาเองแบบนี้ ใช้ได้ที่ไหน” อย่านึกว่ากูจะยอมให้หล่ะ..คราวนี้
“แล้วตะเกียงตอบได้ไหม มีเหตุผลอะไรถึงไปนั่งหน้า” แน่ะ!...ย้อนกูอีก กูจะตอบได้ไง ว่ากูไม่
พอใจมึง ขืนพูดไปมึงคิดเลยเถิด เสือกเข้าใจว่ากูงอนมึง ซวยกูอีกเข้าเนื้อไปใหญ่ หรือกูงอนมัน
จริงหว่า??..ไม่น้าาา..กูไม่ได้งอน แค่ไม่สบอารมย์แค่นั้นเอง แล้วกูไม่สบอารมย์เรื่องอะไร ที่มัน
เมินไม่คุยกะกูไง แสดงว่ากูแคร์มัน อุแม่เจ้า! บัดซบแล้วไงสมอง...กูแคร์มันไม่น่าเชื่อ..กูแคร์มัน..
ไม่..ไม่..ไม่..พรืดๆๆๆ..บรื้อออออๆๆๆๆ...อะจ๊ากกกกๆๆๆ..คิดได้ไงว่ะ!....
“เป็นอะไร..ถามไม่ตอบ..นั่งหน้าแดง..คิ้วขมวดส่ายหน้าไปมาอยู่ได้..” กูแพ้ทางมัน....ใช่แหล่ะ!..ดวง
มันต้องเป็นดาวข่มกูชัวร์..เหตุผลทางวิทยาศาสตร์ใช้ไม่ได้ ใช้โหราศาสตร์แทนดีกว่า ไม่งั้น..ทำไมกู
โดนมึงต้อนตลอด มึงต้องเป็นดาวข่มกูแน่ๆ ไม่ได้การล่ะเห็นที่ต้องหาเครื่องลางของขลังมา
ป้องกันซะแล้ว ต้องหาพระปิดตูดมาไว้บูชา มีวัดไหนปลุกเสกบ้างว่ะ?
“อืม..เหตุผลเดียวกับพี่มั้ง” ตอบกวนมึงกลับซะเลย เพราะกูไม่มีคำตอบที่เหมาะสม
“อ่าห่ะ!...เหตุผลเดียวกับพี่..งั้นแสดงว่าที่ทำไปเรียกร้องให้พี่สนใจงั้นสิ...เหตุผลของพี่ไม่ชอบเห็น
ตะเกียงเมินพี่จึงทำ แต่ตะเกียงไม่เห็นต้องทำตัวเป็นเด็กเลยนิ เอ้.!...แต่ก็เด็กจริงๆด้วยดิ..ที่หลังไม่ต้อง
ทำแบบนี้ก็ได้ พูดกับพี่ตรงๆ อยากให้พี่ทำอะไร ทำให้ได้พี่จะทำ โอเคป่าว”
“+++sos888!!....” ขอบอกหน้ากูจาระเบิด ไอ้บร้าาาาๆๆ....นรกสัด..สัด..มันคือลูซิเฟอร์กลับชาติ
มาเกิดแน่ๆ...มานุเอลรูปหล่อ...อย่างกูต้องหาทางเพิ่มพลัง..ไม่งั้นหน้ากูระเบิดตายแน่ๆๆๆ
“...........................” เงียบดีที่สุด
“ตะเกียง” มันเรียก
“ตะเกียง” มันเรียกอีก
“ตะเกียง...อยากโดนแบบเมื่อเช้าหรือไง..เพิ่งบอกไปหยกๆ” ไอ้เหี้ยยยยๆๆๆ...แล้วมึงจาให้กูทำไรเล่า
กูไม่กลัวมึงหรอก..ทำเป็นขู่ ที่กูยอมเพราะเจ้าพ่อสั่งไว้หรอก ไม่งั้นลองทำดูสิ
จะล่อให้หลับลืมตื่นไปเลย เวรจริงกู..ไมต้องเจองี้ด้วยว่ะ!
“อะไรเล่า...มีไรก็พูดมาดิ..” ตัดรำคาญแม่งล่ะ
“พี่เรียกทำไม..ไม่ขาน” อุบ๊ะ!.. ไอ้...ไอ้..อรึ้ยยยๆๆๆ..ไม่รู้จะทำไงกะมัน อัจฉริยะอย่างกู ไม่มีวิธี
จัดการกะไอ้พี่บ้านี่จริงๆ เลยหรือนี่ เฮือกกกก!....ถอนหายใจไว้อาลัยกับชีวิต
“ปกติพี่เซ้าซี่งี่เง่าแบบนี้ป่าว?” ประชดมันซะเลย ว่ามันไปด้วยหล่ะ
“กะคนอื่น..ก็ไม่นะ..แต่กับเด็กดื้อบางคน...คงต้องมีมั้งหล่ะ...พ่อฝากมาแล้วนี่..ต้องใส่ใจเยอะหน่อย..ไม่
งั้นเค้าว่าเอาได้ทีหลัง...ไม่มีน้ำยาปราบเด็กดื้อเอาแต่ใจ..ชอบเอาชนะ...อวดเก่ง...ชวนทะเลาะ”
สาดดดดเอ้ย!..ที่พูดมาทั้งหมดนะ...ไม่ใช่นิสัยมึงสักนิดเลยนิ...กูหมดความอดทนแล้วเห่อะ!
“ดื้อมาก..ก็ไม่ต้องยุ่งดิ..” กูไล่แล้วน้าๆๆๆ..
“ไม่ได้หรอก...บอกแล้วไง...พ่อเค้าฝากมา..ที่สำคัญยุ่งไปแล้ว..รับปากแล้วด้วยดิ..ขืนทำไม่ได้
เค้าดูถูกตายเลย”
“แล้วพี่ต้องการอะไรจากผม” ตรงๆ เลยดีกว่า
“ไหนตกลงกันแล้วไง..ห้ามแทนตัวว่าผม..” กูจำได้ แต่กูโมโหเว้ยยย!
“อึ้ยยยๆๆ..!..ก็ได้พี่ต้องการอะไรจากตะเกียง” กูเปลี่ยนก็ได้ ไม่ได้ยอมมึงน้าาา....
“แล้วตะเกียงคิดว่าพี่ต้องการอะไรหล่ะ?” แน่ะๆ!...ทุกทีเลยมึง กูถามมึง ไม่ใช่ให้มึงย้อนมาถามกู
เอาสิว่ะ!..ลองกันอีกสักยก เล่นยี่สิบคำถามก็ได้ ดูกูจะไม่ชนะมึงบ้างให้มันรู้ไป ไอ้กรวกกกกๆๆๆ
“แล้วพี่คิดว่าไงหล่ะ” กวนมันกลับซะเลย...เอาสิ มึงถามมากูถามกลับ
“ถ้าเกิดพี่บอกไป ตะเกียงให้พี่ได้ป่าวหล่ะ!” แน่ะ!..ทำหน้าเจ้าเล่ห์ ได้อีกมึง
“ต้องดูก่อน ว่าขออะไร ให้ได้..ไม่ได้..ไม่รับปาก” กูไม่บ้าจี้...ตกหลุมที่มึงขุดล่อหรอก
“จริงก็...ไม่ได้ลำบากอะไรหรอก..ที่อยากขอ..ขึ้นอยู่กับตะเกียงจะยอมพี่หรือเปล่า”
“ลองบอกมาก่อนดิ..” กูก็อยากรู้ มึงก็ลองบอกมาก่อนดิว่ะ!
“พี่อยากขอ...ขอ..ขอตะเกียงยอม.........................................”
รักคนอ่าน รักคนคอมเม้นท์ รักแฟนคลับตะเกียงทุกคน
Luk.
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
