ต่อจากรีพลาย 599 ครับ Chapter 16 : Major Moral
“ไป เดี๋ยวกูอาบน้ำก่อน”
แง่งๆ ผมแยกเขี้ยวใส่มัน พยายามแกะมือนั่นออกจากเอวขณะเดินอยู่
แกะ แง่มๆ ต้องออกสิ
แกะ เอามือมึงออกไปน๊า
และแกะ.. หมับ
“ทำไมซนจังวะ!”
มันตวัดมือโอบตัวผมจากที่เดินข้างๆให้หันหน้ามาปะทะกัน
มืออีกข้างเอามันพาดผ่านแผ่นหลังผม
..มึงกอดกูทำไม๊ TT
“ปล่อยเด้ เดี๋ยวกูเดินตามเอง”
งุงิ
ไอ้ทัศน์อ้อยอิ่งอยู่ซักครู่ แล้วจึงปล่อยผม และเดินนำหน้าไป
ผมลังเลว่าจะเดินตามหรือวิ่งหนีดี ขึ้นไปบนห้องกะมันนี่ไม่ปลอดภัยเลยนะ
ร่างสูงๆนั่นหยุดเดินและหันกลับมาเหมือนรู้ว่าคนข้างหลังชะงักอยู่
“ไม่เป็นไรหรอก”
หือ อะไร อะไรมึง
“กูจะอาบน้ำ แค่นั้นเอง กูไม่ทำอะไรมึงหรอก”
อ่า..
มึงเชื่อได้เหรอ
“ไม่เป็นไรหรอก มาเถอะ เชื่อกูสิ”
ผมไม่พูดอะไร แต่ขาเดินไปแล้วครับ เดินไปหามันนั่นแหละ
ต๊อกแต๊ก ต๊อกแต๊ก
กูเชื่อคนยากนะ แต่กูเชื่อมึงง่าย -*-
.
.
ห้องไอ้ทัศน์ยังเหมือนเดิม เหมือนที่ผมเห็นครั้งสุดท้าย
ข้าวของส่วนใหญ่อยู่เป็นที่เป็นทาง [อันนี้คุณต้องลบภาพห้องผมออกไปให้หมดซะก่อนนะ ก๊าก]
แต่ก็มีกระป๋องเบียร์แดกแล้ว วางเกะกะบ้างสองสามกระป๋อง
“จะเก็บไปทิ้งอีกรึไง”
ไอ้ทัศน์ถามยิ้มๆ เมื่อเห็นผมมอง’ป๋องเบียร์อยู่
ผมจำได้ว่าครั้งสุดท้ายที่มานั้นเก็บขวดเหล้าขวดเบียร์มันออกไปทิ้งด้วย
“เรื่องดิ ไปอาบน้ำเร็วๆ”
ผมแง่งใส่มัน
มันจึงได้ฤกษ์หันหน้าเข้าหาตู้เสื้อผ้าและแกะกระดุมเสื้อออกทีละเม็ด
จะถอดต่อหน้ากูเลยเรอะ !!
ไม่ไม่
ผมรีบหันหลัง แล้วนั่งลงบนเตียง
อ่าว เวร เตียง เตียง เตียง
ไม่ได้ ผมควรจะอยู่ห่างๆเตียงสิ
ผมจึงลุกออกจากเตียงมองหาเป้าหมายใหม่ โซฟาดีกว่ามั๊ย? มุมสุดนู้นเลย ปลอดภัยดี
“ผ้าขนหนูให้กูหน่อย”
เสียงมันขอมา ผมหันซ้ายหันขวา ผ้าขนหนูอยู่ไหน
อ่อ พาดอยู่บนเก้าอี้นี่เองครับ ผมจึงหยิบมา และหันไป
เอ่อ.. เปล่าครับ ไม่มีอะไร
ผมเห็นแค่แผ่นหลังเปล่าๆ
ขาวไปอ่ะ น่าจะคล้ำกว่านี้หน่อย ผมชอบผิวเข้มๆ เอ้ย ไม่ใช่ ไปกันใหญ่แล้วกู -*-
มือมันยื่นมาข้างหลัง ผมไม่ส่งให้ซักทีมั้ง มันเลยหันหน้ามา
“มองอะไรอยู่?”
“เปล่า”
ผมตอบทันควัน ก้มหน้างุดๆ
ยื่นผ้าขนหนูส่งๆให้มันไป
ดูเหมือนมันผอมอะ แต่เวอร์ชั่นถอดเสื้อไม่ผอมเลย บึ้กมากมาย
อ๊าก แงๆ ผมไม่น่ามาอยู่ตรงนี้เลย กูเขินผู้ชายได้ไงวะเนี่ย
“เฮ้ย! ไรวะ”
ไม่ให้ร้องได้ไงฮะ มันไม่ดึงผ้าขนหนู แต่ดึงแขนผมเข้าไปหาตัวมันอะ
ไม่ๆ ก่อนขึ้นมามึงบอกกูว่าไง
มึงบอกกูว่าไงไอ้ทัศน์ !
“ผ้า ผ้าขนหนูอยู่นี่ ไปอาบน้ำเร็วๆ ปล่อยกูเลยด้วย”
ผมรัวรวดเดียว ดิ้นฮึดฮัด
“มากกว่านี้ก็เคยเห็นแล้วนี่ เขินอะไรมากมาย”
ไอ้เหี้ยมีหน้ามาถาม ตอนนั้นกูเมาม๊ายยยย??
“กะ..กู กูเปล่าเขิน หุ่นมึงไม่เร้าใจกูหรอก”
น่าน ปากกู
“หุ่นมึงก็ไม่เร้าใจกูเหมือนกันแหละ”
อ๊ากกก มันต่อปากต่อคำ
“แม่ง งั้นก็ปล่อยกอดเลย”
ผมแว๊ดใส่ ไอ้ทัศน์หัวเราะก๊าก
“เออ ไม่เร้าใจ.. แต่ไม่ได้บอกว่าไม่อยากกอด”
มึงหมาควายว่าไงวะ ??
แง่ง..
ผมเงยขึ้นมอง
และใบหน้าที่โน้มลงมาก็เป็นสิ่งสุดท้ายที่เห็น เพราะผมหลับตาปี๋ทันทีที่รู้สึกถึงริมฝีปากชื้นประทับลงมา
มันไม่เหมือนทุกทีเลย..
ไม่เหมือนเวลามันโกรธหรือโมโหเลยนี่นา
ทำไมเป็นแบบนี้นะ..
Innocent and tenderly true..
..เป็นจูบที่แนบสนิทและนุ่มนวล
ผมไม่ลืมตา และไม่ดิ้นเลยแหะ
เวรกำ ดิ้นสิเกรย์ ผลักมัน ดิ้นเซ่ TT..
มือใหญ่เปลี่ยนจากโอบลำตัวมาลูบหลังลูบไหล่ปลอบโยนเบาๆ เมื่อรู้สึกได้ว่าผมตัวสั่น
ริมฝีปากจูบย้ำๆเบาๆอยู่อย่างนั้น
ผม ผม คือ ผม..
“อึง.. อือ ม..มึง”
ผมพยายามบอกมันผ่านเรียวปากที่โดนปิดทับ
มันอ้อยอิ่งอยู่นิดหนึ่ง ละริมฝีปากออกมาพียงนิดเดียว จมูกโด่งๆยังเคลียอยู่กับจมูกผม
ผมค่อยๆลืมตาขึ้น เห็นสายตาแห่งคำถามของมัน
“มีเหล้ามั๊ย?”
แง.. ไม่เมา ไม่มึน แล้วภาพมันชัดเกินไปคร้าบบบ กูจะตายเอา
ไอ้ทัศน์หัวเราะออกมา
“ไม่มี”
มันตอบสั้นๆ แล้วผมก็หลับตาปี๋อีกครั้ง เมื่อเรียวลิ้นเปียกๆโลมเลียไปรอบๆริมฝีปาก
ปากที่ปิดสนิทแน่นของผมเผยออกช้าๆ
แต่มือดันอกมันออกมานิดหนึ่ง
“เบียร์ก็ได้อะ”
ผมทำหน้าอ้อนวอน
ไอ้ทัศน์หัวเราะอ่อนใจกับหน้าแดงแปร๊ดของผม
มือแกร่งยกขึ้นมาลูบหัวยุ่งๆของผมเบาๆ
“กูไม่ทำอะไรหรอกน่า”
มันบอกให้สบายใจ
“ก่อนขึ้นมาก็พูดเงี้ย”
ผมเถียง
แถวบ้านกูไม่เรียก..จูบ ว่า ‘ไม่ได้ทำอะไร’ เว้ย แง่งๆ
“ไม่ได้กะจะทำมากกว่านี้ เดี๋ยวจะพาไปเที่ยว”
มันแนบปากลงมาอีกที เม้มริมฝีปากผมเบาๆ สอดลิ้นเข้ามาตวัดเล่น
จูบย้ำลึกๆ ..และเนิ่นนาน
มันค่อยๆผละออก แล้วก็เอาผ้าขนหนูไปจากมือผม
ผมหายใจหอบน้อยๆ ไม่ได้เหนื่อยเหมือนทุกที แต่มันรู้สึกแปลกๆ
คงเพราะโดนจูบแบบนี้ในขณะสติยังสมบูรณ์นี่มันไม่ดีกับหัวใจเท่าไหร่
ถ้ามันรุนแรง อย่างน้อยผมก็ดิ้นกระแด่วและก่นด่ามันได้วะ
-*-
“แต่ถ้ายังมองหน้าอยู่ก็ไม่แน่ว่าจะจบแค่นี้หรอกนะ”
ในที่สุดมันก็พูดขึ้น ผมจึงละสายตาจากมัน หันหลังให้ทันที
“รีบอาบน้ำเลยมึง!”
มันหัวเราะเบาๆ แล้วเข้าห้องน้ำไป
ผมได้ยินเสียงน้ำจากฝักบัวไหลซู่
ปลอดภัยแล้ว จึงหย่อนตัวนั่งลงบนเตียง
มือยกขึ้นลูปริมฝีปากเบาๆอย่างเผลอๆ
เฮ้ย เวร
ไม่ได้ๆ อย่ารู้สึกดีนะมึง นั่นผู้ชาย อยากจะบ้า ชอบจูบของมันเข้าไปได้ -*-
,,Yet, they’ll never have someone like you to guide them and help along the way.. So, tell me when it’s time..
หือ..
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมามอง แล้วก็ต้องแปลกใจ
..สายเข้า ~Green
“ ’ไรมึงวะ”
ผมค่อยๆกรอกเสียงลงไป
“วิธีรับโทรศัพท์นายนี่ทำให้ฉันไม่อยากพูดต่อเลยนะ”
กรีนตอบกลับมา
“งั้นนายก็วางซะสิ”
ผมยังไม่ลืมเรื่องที่คณะวิศวะหรอกครับ
“ไม่ต้องนึกว่าฉันเกิดคิดถึงนายขึ้นมาหรอก แต่มีคนอยากเจอนายกับฉัน นายอยู่ที่ไหน ฉันจะไปรับ”
เดี๋ยวๆ เดี๋ยวก่อน อะไรของมันวะ
“เฮ้ย ไม่ได้”
ผมอยู่ห้องไอ้ทัศน์นะ
“ต้องได้ และเดี๋ยวนี้ มันจำเป็น”
“แล้วทำไมไม่บอกล่วงหน้าเล่า”
ผมโมโห
“ฉันลืม”
แม่ง -*-
“กู..”
“แม่มาถ่ายทำสารคดีที่เชียงใหม่ อยากเจอฉันกับนาย กินมื้อเที่ยงด้วยกัน จะไปหรือไปไม่ไป”
“แม่มาเหรอ แม่มาเหรอ แม่มาเหรอกรีน”
“เฮ้ยๆ หุบปาก หูฉันจะหนวก ก็บอกไปแล้วไง”
“ฉันไปหาก็ได้ นายอยู่ไหน”
“ฉันพักอยู่หอเพื่อน หอ…”
และเมื่อมันบอกชื่อหอและห้อง ผมก็รู้ว่าผมอยู่ถัดมาหนึ่งชั้นเท่านั้นเอง
เอาละกู
ผมยิ่งให้มันมารับไม่ได้ เลยบอกว่าเดี๋ยวไปที่ห้องมันเอง
ไม่ได้ ลงไปตอนนี้ก็เร็วไป รออีกซักสิบนาทีแล้วกัน
ผมนั่งเคาะโต๊ะ นึกดูว่าจะบอกไอ้ทัศน์ว่าไงดี
ห้านาทีผ่านไป..
แต่รู้สึกว่านานมาก แล้วผมก็อยากเจอแม่เหลือเกิน ค่อยบอกกรีนว่าผมอยู่ใกล้ๆหอมันพอดีก็แล้วกัน ผมจะลงไปละ
“มึง..”
ผมเคาะประตูห้องน้ำ
“ทัศน์..”
ผมเรียกอีกครั้ง แล้วเสียงน้ำจากฝักเบาก็หยุดไป
“แป๊ปนะ จะเสร็จแล้วล่ะ”
“คือ..”
ผมกลืนน้ำลาย “คือกูมีธุระน่ะ มึงไม่ต้องรีบหรอก กูจะไปแล้ว ฝากกุญแจรถคืนไอ้แอร์แล้วกันนะ”
ไอ้ทัศน์เงียบ แล้วจึงถาม
“แล้วไปยังไง”
“เออ.. คือ.. เพื่อนมารับ”
ผมบอกได้แค่นั้น แล้วก็รีบออกจากห้อง กลัวว่าไอ้ทัศน์จะออกมาซะก่อน
ไม่รู้สิครับ นาทีนั้นไม่อยากอธิบายยืดยาว โกหกมันง่ายดี..
ผมเองก็อยากเจอแม่เต็มที ถึงแม้จะไปกับกรีน ถ้ามีแม่คงไม่เลวร้ายนักหรอกนะ
ผมเดินอย่างช้าๆ ลงบันไดไป
และเดินอย่างช้าที่สุดกว่าจะถึงห้องที่กรีนบอกว่ามันอยู่ เพื่อให้เวลาดูเนิ่นนานกว่าห้านาทีอีกหน่อย
ผมเคาะประตูเมื่อถึงหน้าห้อง
แน่นอนว่ากรีนที่ยังพันผ้าขนหนูอยุ่ ไม่ได้แต่งตัวนั้นแปลกใจที่เปิดประตูออกมาเจอผมเร็วกว่าที่คิด
“คือ ฉันบังเอิญอยู่ใกล้ๆนี่พอดี”
ผมรีบอธิบาย
ก็ใกล้จริงนี่หว่า ชั้นห้านี่เอง
“เออ งั้นเข้ามาก่อน ไม่นึกจะมาเร็วขนาดนี้ ฉันขออาบน้ำแป๊ปนึง”
เย้ย อาบน้ำอีกแล้วเหรอ
พวกมึงเป็น’ไรกับการอาบน้ำรึเปล่า
ผมคิดพลางนึกถึงไอ้คนชั้นบน
ผมเดินเข้าห้องไป และกรีนรีบเข้าห้องน้ำ
ผมมองไปรอบๆห้อง นี่คงเป็นห้องเพื่อนที่ผมเห็นวันนั้นละมั้ง
ผมเลือกนั่งลงบนเก้าอี้ตัวหนึ่ง ไม่นานนัก กรีนก็ออกมาและจัดการแต่งตัว
ผมไม่ได้คุยกับกรีนเลยนับตั้งแต่วันที่เจอกับมันที่คณะวิศวะ
และวันนี้ก็เป็นครั้งแรกในรอบหลายๆเดือนที่มันโทรหาผม
ผมมองพี่ชาย และไม่พบข้อบกพร่องใดๆในตัวเขา
กรีนเหมือนที่พ่อพูดไว้ สุดยอดและเพอร์เฟ็กต์
ผมไม่เคยอิจฉาพี่ชายเลย ตรงกันข้ามผมชื่นชมด้วยซ้ำในบางครั้งกับความเก่งกาจ
และผมไม่เคยเสียใจที่เป็นในสิ่งที่ตรงข้ามกับเขาทุกอย่าง
แค่เสียดาย..ที่เราไม่ผูกพันกันอย่างพี่น้องอีกแล้ว คงเพราะเราต่างกันเกินไป
“เอาละ ไปเถอะ”
กรีนบอก เมื่อแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย
ผมไม่แน่ใจว่ากรีนจะพักที่นี่ชั่วคราวหรือจะอยู่เลย
เพราะเท่าที่ได้ยินวันนั้น มันบอกว่าอาจารย์ว่ามันได้งานที่นี่
แต่ที่ไหนนั้น ผมเองก็ไม่รู้หรอกครับ
มันผิดวิสัยสำหรับผมกับกรีนไปแล้ว ที่จะถามว่าคนใดคนหนึ่งทำอะไร ที่ไหน หรือเป็นอย่างไรบ้าง
ผมเดินตามกรีนออกมาจากห้อง และเดินมาเรื่อยๆตามทางเดิน ห้องกรีนไม่ได้อยู่ตรงมุมเดินมาเจอเลยเหมือนห้องไอ้ทัศน์
แต่ก็ไม่ได้อยู่ลึกเข้าไปนัก เดินแป๊ปเดียวก็มาถึงลิฟต์แล้ว
“เกรย์ มาเร็วสิ”
ผมได้ยินเสียงกรีนเรียก แล้วจึงรีบเข้าลิฟต์ไป
ก่อนหน้านั้นผมหยุดมองตรงบันได เพราะเหมือนเห็นหลังใครเดินขึนไปไวไว
แต่ก็ช่างเถอะ คนหอนี้ตั้งเยอะแยะนี่หว่า
.
.
“อื้ม.. ดีใจที่เห็นสองหนุ่มปรองดองแล้ว”
เธอยิ้มพอใจ ขณะตักอาหารเข้าปาก
ผมกับกรีนหน้ามุ่ย
“โธ่ ไม่ๆ อย่าทำหน้าเหมือนถูกบังคับมานั่งคู่กันอย่างนั้นสิ”
แม่ผมพูดกลั้วหัวเราะเมื่อเห็นหน้าเราสองคน
“จริงๆแล้ว มันก็เป็นอย่างนั้นแหละฮะ”
ผมงุบงิบตอบ แต่ก็พอใจที่เห็นแววตาสดใสคู่เดิมของคนเป็นแม่
“สบายดีรึเปล่าครับ”
กรีนถาม
“ดี เดินทางตลอดแหละ แล้วพวกเราล่ะ”
“ก็ดีครับ ทำงานกับบริษัทโยธา ตอนนี้มีโครงการงานอยู่แถวคำเที่ยง”
กรีนยิ้ม
ผมจึงได้ความรู้ไปพร้อมกันว่าพี่ตัวเอง ทำอะไรอยู่ที่ไหน อย่างไร
“แล้วเกรย์ล่ะ ชีวิตมหา’ลัยเป็นไง”
“ก็ทั้งดีและไม่ดีครับ แต่ผมไม่เครียด ไปได้เรื่อยๆ”
“กรีนก็คอยช่วยดูน้องสิ ถิ่นเก่าเราไม่ใช่เหรอ”
แม่หันไปพูดกับกรีน
“อ้อ ไม่เป็นไร สบายมากแม่ อีกอย่างผมคนละคณะกับกรีน มันไม่เหมือนกันหรอกครับ”
ผมยิ้มนิดหนึ่งด้วยท่าทีที่แสดงให้เห็นว่าสบายๆ
“ถึงงั้นก็เถอะ เมื่อก่อนเรายังเคยบอกแม่ ว่าชอบให้กรีนคอยสแตนบาย มันรู้สึกปลอดภัยและมั่นใจดีไม่ใช่เหรอ”
Summer has come and passed the innocent can never last นะแม่..
ตอนนั้นกับตอนนี้ไม่เหมือนกันแล้ว
ถึงมันจะดีที่รู้สึกว่ามีใครซักคนอยู่เสมอถ้าหากผมเกิดปัญหาขึ้นมา
แต่กรีนคงยอมกินขี้นะแม่นะ ถ้าจะต้องอยู่ในตำแหน่งนั้น
“เข้าห้องน้ำแป๊ปนะฮะ”
ผมอยากหลีกเลี่ยงกรีนไปก่อน
.
.
“มันไม่ได้แล้วล่ะครับ มันนานไปแล้ว..”
ผมออกมาจากห้องน้ำอย่างเงียบๆ แต่เมื่อเห็นหน้าเครียดๆของกรีนก็หยุดอยู่แค่นั้น ไม่เดินไปที่โต๊ะ แม้จะได้ยินบทสนทนาเพียงแผ่วเบา
“มันตลกดีนะ เมื่อก่อนเรารักน้องอย่างกับอะไรดี”
แม่ผมยิ้ม พูดเรื่อยๆ
“เกรย์กับผมอยู่ในครอบครัวเดียวกัน ถูกเลี้ยงมาเหมือนกัน เป็นพี่น้องกัน แต่เกรย์กลับเติบโตมาแล้วเป็นต่างจากผม”
“นั่นคือเหตุผล?”
“ไม่เชิงครับ แม่ออกไปจากบ้านตั้งแต่ผมหกขวบ ผมรู้มากกว่าแม่อีกว่ารักเกรย์มากแค่ไหน ผมพร่ำสอนอะไรมันบ้าง ผมทำอะไรเพื่อมันบ้าง”
ผมมองพี่ชาย
ใช่กรีน ..ฉันรู้
“แต่เกรย์ก็โตมาเพียงเพื่อจะทำตรงข้ามกับที่ผมบอกทุกอย่าง ดูเพื่อนแต่ละคนที่คบ ดูกิจกรรมที่ทำ ทำตัวเหมือนพวกบ้าๆไปวันๆ”
กรีนเม้มปาก
“ผมพยายามที่สุดแล้วที่จะดึงกลับมา”
ผมเกเรมากช่วงม.ต้น ผมจำได้ดี
“แต่กรีนทำไม่ได้ กรีนก็เลยดึงกรไว้แทน”
แม่ผมลองเชิง
“ครับ ผมดูแลกร และทำให้มั่นใจว่า วิธีที่เกรย์ทำตัว มันไม่ถูก”
“กรก็เลยไม่ชอบเกรย์ เพราะว่ากรีนไม่ชอบ..”
“นั่นไม่ใช่สิ่งที่ผมตั้งใจให้เกิด ผมแค่..”
กรีนหยุดพูดไป ส่ายหน้าน้อยๆ
“เกรย์ต่างกับผมทุกอย่าง ผมชอบให้ทุกอย่างถูกต้อง เนี๊ยบ ไม่มีข้อโต้แย้ง เกรย์มันแหวกกรอบและชอบตั้งคำถามว่าทำไม”
“เช่น..”
แม่ผมเลิกคิ้ว
“เท่าที่ผมได้ยินมา เกรย์ไม่รับการว๊าก ผมหมายถึงการรับน้องแบบหนึ่ง เกรย์บอกว่ามันไม่ต่อต้าน เพราะมันต้านไม่ได้ แต่มันไม่เห็นด้วย และไม่มีวันทำตามคำสั่งที่บอกเหตุผลกับมันไม่ได้ว่าทำ ทำไม”
กรีน มีเพื่อนเป็นพี่ว๊ากคณะผมแหงแลย..
“มันก็เหมือนที่เกรย์เป็นกับผมเมื่อเขาโต ปีกกล้าขาแข็ง ผมอาจเป็นพวกเผด็จการ แต่ผมคิดว่าวิธีของผมมันดีที่สุด และน้องเวรนั่นก็เป็นคนที่ดื้อรั้นที่สุด”
ดูเหมือนจะเป็นครั้งแรกที่น้ำเสียงพี่ชายผมฟังดูหวั่นไหว
“จนถึงตอนนี้.. ผมก็ยังเชื่อว่าเกรย์ผิด แต่บางครั้งผมก็อดคิดไม่ได้ ว่าที่ผมทำไป มันถูกรึเปล่า..”
กรีนหลีกเลี่ยงจะไม่พูดว่านอกจากนั้น มันคิดว่าผมเป็นเกย์
กรีนเกลียดเกย์ครับ เกลียดอย่างมากด้วย ตั้งแต่ก่อนที่ผมจะนอกลู่นอกทางด้วยซ้ำไป
ผมรู้..
และพอมาวันนึงที่ผมดูเหมือนเป็นอย่างนั้น
ไม่ว่าจะการที่มีไอ้ป๋องเป็นเพื่อนสนิท ไม่ว่าการไปเล่นดนตรีในบาร์เกย์
กรีนคงรู้สึกเหมือนโดนทรยศ..
“ผมเข้างานตอนบ่าย ผมอยากอยู่ต่อ แต่ต้องรีบไปให้ทันครับแม่”
“แม่เข้าใจ ไปเถอะ ไว้เจอกันใหม่ แม่ยังอยู่ที่นี่ งานยังไม่เสร็จหรอก”
“เอ่อ แม่ไปส่งเกรย์ด้วยแล้วกันนะครับ”
“ก็ต้องส่งอยู่แล้ว ห่วงว่าน้องชายเธอจะต้องเดินกลับเหรอ”
แม่ผมเย้า แต่กรีนไม่ขำ และยกมือไหว้ลาแม่ไป
ผมตัดสินใจเดินกลับมาที่โต๊ะเมื่อรู้สึกว่าตัวเองคงเข้าห้องน้ำนานไปแล้ว
“แอบฟังรึไง”
แม่ผมเหล่ตา
“ก็เห็นคุยกันอยู่ ผมก็..”
ผมหย่อนตูดนั่งลง
“มันมีอะไรอีกมั๊ย เรื่องเรากับพี่น่ะ”
แม่มองตา
ผมถอนใจ
“กรีนเกลียดเกย์”
“แล้วเราเป็น?”
“เปล่าครับ”
ผมปฏิเสธ ผมยังคงเห็นสาวๆเซ็กซี่อยู่
ถึงแม้หน้าไอ้ทัศน์จะลอยเข้ามาบ้าง แต่นี่มันหลังจากความแตกหักเกิดขึ้นแล้ว
“อืม แม่รู้ พ่อก็คนนึงละ เป็นพวกไม่ชอบเพศที่สาม แล้วกรีนอีก กรก็คงเหมือนกันในเมื่อกรีนฝังหัวขนาดนั้น”
แม่ผมถอนใจ
“แล้วทำไมเกรย์ไม่บอกไปล่ะ ว่าไม่ได้เป็น บางทีทุกอย่างอาจจะไม่-”
ผมส่ายหน้า
“ประเด็นไม่ได้อยู่ที่ผมเป็น หรือ ไม่เป็น”
“อ่าว แล้วประเด็นอยู่ตรงไหน”
แม่ผมถาม ยากนักจะรู้ว่าเธอคิดยังไง
“ประเด็นอยู่ที่ทำไมต้องเกลียดพวกเขา”
ในที่สุดผมก็พูดออกมา
“มันก็เหมือนผู้หญิงหรือผู้ชายทั่วไป ที่มีทั้งดีและเลวอยู่ในตัว เพื่อนที่สนิทที่สุดคนนึงของผมเป็นเกย์ แต่มันเป็นคนดีที่สุดคนนึงที่ผมเคยรู้จักเหมือนกัน”
นี่คือสาเหตุที่ผมไม่เคยเถียงเมื่อโดนเหน็บแนมว่าเป็นเกย์ เพราะผมไม่รู้ว่ามันมีความผิดตรงไหนกัน
“
บางทีอาจเพราะยังมีการมองว่ามีสภาพจิตใจที่ไม่ปกติ ถึงแม้จะเป็นคนดี..”
ผมพ่นลำหายใจ
“ข้อพิสูจน์เรื่องสภาพจิตใจผิดปกติล่ะครับ?”
แม่ยิ้มอย่างจนใจ
“หรือบางที อาจเป็นเพราะ พวกเกย์ส่วนมาก ชอบมีแฟนเป็นผู้หญิงบังหน้าหรืออะไรแบบนั้น เลยมีบางคน..”
“แล้วทำไมเกย์บางคนต้องทำอย่างนั้นล่ะครับ ถ้าค่านิยมที่เกลียดเกย์ หรือเห็นรักร่วมเพศเป็นความผิดปกติไม่เกิดขึ้นก่อน พวกเขาจะต้องปิดบังตัวเองไหม จะต้องรู้สึกถูกรังเกียจรึเปล่าถ้าแสดงออกโดยเปิดเผยว่ารักใครหรือชอบแบบไหน”
ผมถาม..
รู้สึกเหมือนกำลังโต้วาทีกับแม่
“ผู้ชายหรือผู้หญิงมีแฟนหลายคนตั้งเยอะ แต่ไม่มีใครเกลียดพวกเขาเป็นกลุ่มๆ มองเป็นรายคนได้ แต่ทำไมเกย์ทั่วโลกโดนเกลียดหมดในสิ่งที่พวกเขาบางคนยังไม่ได้ทำ”
“เราเหมือนที่กรีนว่าไว้นะ..เด็ดเดี่ยว ดื้อรั้น มีความคิดเป็นของตัวเอง”
หางม้าปลิวสะบัดน้อยๆตามแรงลม แม่ผมกระตุกยิ้ม “เออ.. แล้วก็เกรียนด้วย ฮ่าๆ”
.
.
แม่มาส่งผมที่หอพัก
ทันทีที่ขึ้นห้องมา ชายนนก็บ่นหิวและชวนผมไปกินข้าว
“แล้วไอ้แอร์ล่ะ”
“แอร์บอกกำลังกลับมาแล้วครับ เกรย์มาพอดี เราไปรอแอร์ข้างล่างกันเถอะครับ”
ผมพยักหน้ารับแล้วเดินลงมากับไอ้นน
เห็นเด็กวิศวะหน้าหอยืนเป็นกลุ่ม คงเลิกจากคณะกันแล้ว ไอ้แอร์กำลังร่ำลาเพื่อนๆและพี่ๆมัน
อ่า.. ผมเห็นไอ้ทัศน์ด้วย กำลังคุยอะไรอยู่นั่นน่ะ
ผมกับนนเดินไปหาไอ้แอร์
“แอร์ครับ กินข้าวกัน ผมหิวแล้ว”
“จุ๊ๆ อย่าพูดดังเด้ ไอ้คุณนน”
“ทำไมล่ะครับ”
เฮ่อ.. ไอ้แอร์กลอกตาไปมา แต่ผมเข้าใจครับ นนมันสุภาพชนเกิ๊น พวกผมชินแล้ว แต่เพื่อนไอ้แอร์คงฮาแตก
ผมแอบขำ แล้วก็หันไปมองไอ้ทัศน์ ผมเตรียมยิ้มให้มันอย่างดีเชียวนะ..
มันก็เห็นผมแล้ว
แต่ดวงตาคู่นั้นกลับมองผ่านไป ราวกับเราไม่เคยรู้จักกันมาก่อนเลย..
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
หัวข้อ: INDY in love เกรียนนัก..แต่ก็รักละวะ! 2/4/59 ::Special Idylle:: Final P.289 (อ่าน 2442106 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก