ต่อคับต่อ
คำเดียว
เป็นรัยมากปะคับ พี่พูห์...555+
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ไหนว่าเกลียดกัน 21
บทที่ 21
"งั้นก็ไม่ต้องเดินมาอีก หยุดอยู่แค่นั้นล่ะ" บาสว่าประชด
"แค่นี้ก็แค่นี้ก็ได้คร้าบ ใช่สิ ทีนี้ก็ทีมึงไง" เดี่ยวยอมอย่างจำใจ
"งั้นก็เดินมา อย่าบ่นมาก เดี๋ยวจะโดนลด อีกนะ" บาสตะโกนบอกไป
" ครั้บ" ว่าแล้วเดี่ยวก็เดินไปหาบาสได้อีก11 ก้าว
" แค่นี้พอยังระยะห่างของเรา" บาสถามไป โดยที่ยังไม่หันไปมองเดี่ยวเหมือนเดิม
"ยังหรอกบาส มันยังไม่พอสำหรับกู" เดี่ยวบอกไป
"แล้วมึงจะเอาไรมาแลกอีก" บาสถามไป
"หัวใจกูไง " เดี่ยวตอบอย่างมั่นใจ ถ้าหากเดี่ยวได้มีโอกาสได้เห็นหน้าบาสในตอนนี้จะเห็นว่าบาสกำลังหน้าแดงอยู่
"ยังไงล่ะ กูไม่เข้าใจ" บาสแกล้งถามไป
"งั้นด่านสุดท้ายต้องเด็ดสุด ... กูรักมึง รักมากด้วย กูจะไม่ยอมเสียมึงไปไหนอีก กูจะดูแลมึงเอง กูจะยอมหัวเราะและร้องไห้ไปกับมึง ทุกอย่างที่กูพูดมา กูทำได้ทั้งหมดเลย.... มึงยกโทษให้กูได้ป่าว และกูขอเดินไปหามึงตรงที่มึงยืนอยู๋ด้วยได้ไหม"
บาส เผลอยิ้มออกมาจนได้
"อืม...ก็" แล้วบาสก็ค่อยๆหันหน้ากลับมาทางเดี่ยว
"นะ กูจะบ้าตาย เพราะคิดถึงมึงอยู่แล้ว"
"ไม่รู้สิ แล้วแต่มึงสิ อยากเดินมาก็เดินมาสิ ใครไปดึงขาไว้ล่ะ" บาสตอบหน้าตาย
เดี่ยวได้ใจ รีบเดินเข้าไปจนถึงตัวบาส แล้วโอบไหล่ของบาสเอาไว้ พลางบอกอย่างร่าเริง
"มึงยกโทษให้กูแล้วใช่ป่าว งั้นเรากลับห้องเรากันเถอะ กูคิดถึงห้องเราจะแย่อยู่แล้ว"
"มั่ว มึงอ่ะมั่วมากเลย คิดเองเออเองหมดเลย เดินกลับถอยหลังไปอีก 30 ก้าวเลย " บาสดุเดี่ยว แต่ก็ยอมเดินไปกับเดี่ยวด้วยดีจนถึงห้อง
เมื่อมาห้องพัก
"บาสมึงหายโกรธและยกโทษให้กุแล้วใช่ป่าว" เดี่ยวถามขึ้น
"ไม่รู้ไม่ชี้ มันต้องดูพฤติกรรม กันต่อไปเรื่อยๆ ตอนนี้ยังให้คำตอบไรไม่ได้หรอก"
"แคนี้กูยังพิสูจน์ให้มึงเห็นไม่พออีกเหรอ ว่ากูจริงจังกับมึงมากแค่ไหน กูไม่เคยทำให้ใครมากเท่ามึงขนาดนี้มาก่อยนะ รูป่าว" เดี่ยวว่างอนๆ
"ถ้ามึงอยากให้กูยกโทษให้ ไม่ต้องมาพูดมากเลย กูจะเป็นคนพิจารณาเองว่าสมควรยกโทษให้มึงหรือไม่ แต่ถ้ามึงทนรอไม่ได้ มึงก็ไม่ต้องรอ กูไม่ว่า " ว่าแล้วบาสก็จะเดินเข้าห้องไปโทรศัพท์หาใครบางคน
"รอสิ กูรอมึงได้เสมอ รอได้ทั้งชีวิตเลยด้วย" เดี่ยวรีบตอบเพราะกลัวบาสจะงอนอีก
"งั้นก็ตามใจมึง" แล้วบาสก็จะเดินต่อไป
"แล้วนั่นมึงจะโทรหาใครอีกอ่ะ กูอยู่นี่ทั้งคน ไม่ต้องโทรหาคนอื่นได้ป่าวครับ" เดี่ยวอ้อน
"ไม่ได้โทรหาใครที่ไหนหรอก แค่จะโทรหาพี่ต้อมหน่อยอ่ะ เห็นพี่ต้อมบอกว่าจะมาหากูหหน่อยคืนนี้" บาสตอบอย่างไม่ใส่ใจ
"เค้ามาทำไม" เดี่ยวเริ่มเครียด แต่บาสกำลังจะยิ้ม
"พี่ต้อมเค้าเป็นห่วงกู ก็เลยว่าจะมาเยี่ยมกูซะหน่อย มึงมีปัญหาไรรึป่าว"
"แล้วทำไมมึง ไม่บอกว่า กูอยู่กับมึง ไม่ต้องมาหรอก " เดี่ยวรีบบอก
"เค้ารู้แล้ว" เดี่ยวตอบไป
"หรือไม่ก็บอกว่า กูจะดูแลมึงให้ดีเอง "
"เค้าก็รู้แล้ว"
"งั้นก็... ก็บอกว่ากูจะไม่ยอมไปจากมึง และไม่ยกมึงให้ใครเด็ดขาด"
"เค้าก็รู้แล้วเหมือนกัน"
"และนายเองก็จะไม่ยอมไปจากกู"
"อันนี้เค้าก็รู้แล้ว"
"งั้นก็...ก็...ก็ บอกไปว่ากูรักมึง รักมากด้วย"
"อันนี้เค้าก็รู้แล้ว " บาสตอบหน้าแดงๆ
"โอ๊ย ...รู้หมดแล้วเหรอ งั้นมึงก็บอกว่า มึงรักกู เค้าจะได้ไม่มาหามึงอีก"
"อันนี้เค้ารู้มาตั้งนานแล้ว" บาสตอบไป แล้วหน้าแดงทันที เค้ารีบเอามือมาปิดปากตัวเองทันที นี่เค้าเผลอพูดไรออกไปนี่
"จริงเหรอ" เดี่ยวถามยิ้มๆ
"ไม่รู้โว้ย ... " บาสหน้าแดงหมดแล้วตอนนี้ เกมส์นี้บาสแพ้เดี่ยวอีกแล้ว
"แล้วพี่ต้อมจะมากี่โมงอ่ะ"
"พี่ต้อมเค้าไม่มาหรอก ...กูแค่อยากแกล้งมึงเฉยๆ" บาสทำหน้าทะเล้นใส่เดี่ยว
"นี่มึงแกล้งกูเหรอ ...เอ่อ...แต่ไม่เป็นไร... ถือว่าคุ้ม " เดี่ยวทำหน้าทะเล้นกลับ
"คุ้มยังไง" อันนี้บาสงงจริงๆ
"ก็คุ้มที่ได้ยินมึงบอกว่ามึงรักกูไงอิอิ คุ้มจริงๆๆว่ะ ...มึงว่ป่ะ" เดี่ยวทำท่าพยักหน้าไปมาอย่างกวนๆ
"อิอิ...อันนั้นกูก็แกล้งมึงอีกเหมือนกันแหละ" บาสตอบไปอย่างนั้น เพื่อแก้ตัวเท่านั้น แต่เดี่ยวก็รู้ดีว่าบาสรู้สึกเหมือนที่เค้าพูดออกมาในตอนแรก นั่นคือ บาสยังรักเค้าอยู่เหมือนเดิม แต่ก็ยอมเล่นไปตามเกมส์ของบาส
"นี่มึงแค่อยากแกล้งกูเฉยๆ..ช่ายป่ะ"เดี่ยวทำแก้มป่อง
"เอ่อ..สิ..แล้วมึงจะทำไม"
"ก็ทำแบบนี้ไง" ว่าแล้วเดี่ยวก็ดึงตัวของบาส ลงมานั่งในตักของตัวเอง
เดี่ยวเห้นสายตาของบาส เต็มไปด้วยความหวาดกลัว สาตากำลังสันระริก ตัวก็สั่น บาสคงยังไม่ลืมเหตุการณ์ในวั้นนั้น เดี่ยวเลยแค่จุ๊บที่หน้าผากของบาสเบาๆเท่านั้น
"กูทำแค่นี้มึงคงไม่ว่ากุนะเพื่อเป็นการลงโทษที่มึงแกล้งกู..."
"...." บาสเงียบ
"มึงไม่ต้องกลัวกูหรอก กูสัญญาแล้วไง ว่ากูจะไม่ทำร้ายหัวใจของตัวเองอีกแล้ว" เดี่ยวบอกอย่างมั่นใจ
"ขอบใจนะ " เดี่ยวตอบและยิ้มในที่สุด
"กูหิวแล้ว ไปกินข้าวกันเถอะ" เดี่ยวจูงมือบาส
"ไปสิ"
ชีวิตของพวกเค้ากำลังเริ่มต้นด้วยดีอีกครั้ง แต่บาสได้ตัดสินใจไว้แล้วว่า เค้าจะ กลับบ้านที่เชียงใหม่ของเค้าเป็นการถาวร แต่ตอนนี้บาสกลับไม่กล้าบอกเดี่ยวอีกแล้วในเรื่องนี้
"เดี่ยววันนี้กูมีเรื่องจะบอกมึง" บาสพูดขึ้นด้วยสีกน้าจริงจังก่อนออกไปเรียน
"แน้ มึงจะบอกว่ามึงรักกูอ่ะดิ กูรู้แล้ว แต่กูก็ยังอยากฟังอยู่ดีว่ะ งั้นก็บอกมาสิ กูรอฟังอยู่...."
"กูจะกลับไปอยู่เชียงใหม่" บาสพูดแทรกขึ้น
"อะ....อะไรนะ ...มึงล้อกูเล่นตั้งแต่เช้าเลยนะ แต่กูว่ามุขนี้ไม่ขำว่ะ " เดี่ยวแกล้งเฉไฉ แต่ใจกลับร้อนรน
"กูไม่ได้ล้อเล่น กูจะกลับเชียใหม่อาทิตย์หน้า และอาจจะไม่กลับมาที่นี้อีก" บาสก้มหน้าพูดตอนนี้เดี่ยวกับบาสกำลังยืนคุยกันอยู่หน้าหอพัก แล้วอยู่เดี่ยวก็จับมือบาสเดินขึ้นบนหอพักอีกครั้ง
"มึงจะทำไรเดี่ยว เราต้องไปเรียนกันนะโว้ย " บาสขัดขืนเดี่ยว
"มึงคิดว่าคนที่กำลังจะเสียของที่รักที่สุดในชีวิตไป มึงคิดว่าเค้าจะมีกะจิตกะใตทำไรได้อีกเหรอ" เดี่ยวพูดเสียงแข็ง และพยายามดึงบาสกลับขึ้นหอ
"แต่วันนี้กูต้องไปทำเรื่องย้ายที่เรียนนะโว้ย มึงไม่อยากเรียนมึงก็ไม่ต้องไป แต่กูจะไป" บาส สะบัดแขนจนหลุดจากเดี่ยว
"กูมีค่ากับมึงแค่นี้ใช่ป่าว มึงใจร้ายมาก ที่ทำแบบนี้กับกู" แล้วเดี่ยวก็เดินกลับหอไป
"เอ้ย ๆไอ้เดี่ยว กูไม่เรียนแล้วก็ได้ มึงรอกูด้วย กูจะบอกมึงเองว่าทำไมกูต้องไป เอ้ย รอกูด้วย"
แล้วบาสก็วิ่งไล่เดี่ยวไปจนถึงห้องนอน
"ทำไมไม่ไปเรียนล่ะ มาสนใจคนไม่สำคัญอย่างกูล่ะ ไหนๆมึงก็จะทิ้งกูไปแล้วนิ " เดี่ยวงอนบาส
"มึงงอนกูเหรอเดี่ยว 555555+ ขำว่ะ" บาสแกล้งขำเพื่อทำให้บรรยากาศดีขึ้น
"มึงคงมีความสุขนะ ที่มึงจะได้ไปจากคนอย่างกู" เดียวพูดเสียงเครือ
"ฮ่าๆๆๆๆ .........ฮือๆๆๆๆๆ......... กูขำ กูดีใจที่จะได้ไปจากมึง....แล้วทำไมมึงไม่มองกูตอนนี้ล่ะ นี่เหรอวะสภาพคนดีใจของมึง...ฮือๆๆๆๆ"แล้วบาสก็สะอื้นออกมา
เดี่ยวค่อยเงยหน้าขึ้นมามองหน้าบาส
"มึงร้องไห้ทำไมล่ะบาส มึงจะร้องไห้เสียใจทำไมในเมื่อมึงเป็นฝ่ายทิ้งกูเอง"เดียวพูดไปสะอื้นไป
"มึงคิดได้แค่นี้เองเหรอเดียว มึงคิดว่ากูสุขนักเหรอไงที่กูต้องไปจากคนที่กูรัก มึงดูสิ มึงดูกูตอนนี้ กูเหมือนคนมีความสุขมากรึไง" บาสพูดพร้อมจับตัวเดี่ยวขึ้นมา
"ถ้ามึงรักกู แล้วทำไมมึงต้องไปจากกู "
"กูมีเหตุผลของกู"
"มึงยังไม่หายโกรธกูเรื่องนั้นใช่ป่าว"
"แล้วมึงคิดว่าหากกูยังโกรธมึงเรื่องนั้นอยู่ กูจะยอมให้มึงมาแตะต้องตัวกูอย่างนี้รึไง"
"งั้นมึงบอกกูมาดิ ว่าทำไมมึงต้องไป มึงบอกกูมา"
"กูรู้สึกว่ากูไม่เหมาะจะอยู่ในเมืองหลวงแบบนี้ กูเหมาะกับบ้านนอกมากกว่า และอีกอย่างที่บ้านกูไม่มีใครดูแล กูต้องกลับไปดูแลที่บ้านด้วย"
"แล้วกูล่ะ บาส กูล่ะ แล้วมึงไม่คิดถึงกูบ้างรึไง"
"กูเชื่อว่ามึงจะลืมกูได้อีกไม่นาน" บาสพูดมาถึงตอนนี้ก็ด้มหน้าลง
"มึงพูดแบบนี้ มึงดูถูกความรักของกูมากเลยนะบาส มึงคิดว่ากูจะรักใครได้อีกเหรอไง ไอ้บ้า...โธ่เว้ย " แล้วเดี่ยวกูเดินออกมากำลังจะออกจากห้อง
แล้วบาสก็วิ่งมากอดข้างหลังเดี่ยวเอาไว้
"ฮือๆๆ.... เดี่ยวกูขอโทษ กูไม่ได้ตั้งใจว่ามึงแบบนั้น....ฮือๆๆๆ กูคงทนไม่ได้ถ้าหากมึงไปรักใครอีกคนที่ไม่ใช่กู"
"แล้วมึงคิดว่ากูจะรักใครได้อีกล่ะ " เดี่ยวพูดโดยทียังไม่หันหน้ามา
"กูไม่รู้ ไม่รู้จริงๆ กูรู้แค่ว่ากูคงตายแน่หากมึงไปรักคนอื่น" บาสพูดปนสะอื้น
"......" เดี่ยวเงียบ
"กูสัญญาวากูจะมาเยี่ยมมึงบ้าง ถากูพร้อมเมื่อไร ถ้ามึงว่าง มึงก็ไปเยี่ยมกูได้"
แล้วเดี่ยวก็หันหน้ามาคุยกับบาส
"กูถามมึงจริงๆนะบาส มึงยังกลัวเรื่องในคืนนั้นอยู่อีกใช่ป่าว"
"......" บาสพยักหน้า
"งั้น....กูจะไม่ขออะไรมึงทั้งนั้น กูจะไม่ขอให้มึงกลับมาหากู ขอแค่มึงยังอยู่ในที่ทีกูสามารถมองเห็นมึงได้ก็พอ กูจะไม่ขอให้มึงพูดหรือยิ้มกับกู แล้วกูก็จะไม่ขอให้มึงจับมือกูด้วย แค่มึงอยู่ในที่ที่ กูจะเห็นมึงได้ กูขอแค่นี้....ได้ไหม" เดียวจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของบาส
"มันไม่ใช่อย่างที่มึงคิดนะเดี่ยว มึงกำลังเข้าใจกูผิด กูไม่ได้หมายควา...." บาสพยายามอธิบาย แต่ทำไมมันช่างยากเย็นเหลืเกิน
"มึงคงจะรู้นะ" แล้วเดี่ยก็พูดพร้อมกับจี้องหน้าบาส
"........." เงียบ
"ว่ากูจะไม่มีวันปล่อยมึงไปเด็ดขาด" เดี่ยวพูดเสียงเข้ม
"......"
แล้วเดี่ยวก็เดินออกไป บาสเองก็ทรุดลงนั่งกับพื้นทันทีและร้องไห้อย่างนั้นทั้งคืน
วันรุ่งขึ้นหน้ามหาลัยมีนักเรียนวิศวะจำนวนหลายสิบคนมายืนขวางทางอยู่
ซึงก็น่าจะรู้ว่าดีว่านี่ฝีมือของใคร
"จริงๆเลยนะนายเดี่ยว มึงนี่เหลือเชื่อจริงๆเลย" บาสพูดขึ้นขณะที่กำลังจะเดินผ่านกำแพงคนนี้เข้ามหาลัย
"เอ้ยๆๆๆ เป้าหมายมาแล้ว ระวังให้ดีนะทุกคน" คนนึงพูดขึ้นเมื่อเห็นบาส
"ผมขอทางเดินออกไปหน่อยนะครับ" บาสขอร้อง
"พวกเราขอโทษนะ แต่ว่านายเราให้นายผ่านไปไม่ได้หรอก พวกเรามีหวังโดนดะ...เดี่ย......อัดตายแน่" เด็กท่าทางเป็นเด็กเรียนบอกบาส
"แล้วตอนนี้นายเดี่ยวเพื่อนของนายอยู่ไหนล่ะ เดี๋ยวเราไปคุยกะเค้าเอง"
"ยืนอยู่หลังนายนั่นแหละ "
พอบาสหันไป ก็เห็นเดี่ยวกำลังยืนยิ้มอยู่พลางขยี้ตาแดงๆคล้ายกับว่าเค้าไม่ได้นอนมาทั้งคืน
"บาส" เดี่ยวเรียก
"มึงทำไรของมึงอะเดี่ยว" บาสพูดพร้อมกับชี้ไปที่กำแพงมนุษย์
"ก็แค่อยากรักษาหัวใจของตัวเองเอาไว้ไง" เดียวตอบยิ้มๆและก้มหน้าลงเอามือขยี้ผมตัวเองจนยุ่งเหยิง แต่บาสก็สังเกตได้ว่า แก้มของเดี่ยวตอนนี้แดงมาก ปากก็ยิ้มตลอด
"ทำไรเป็นเด็กๆไปได้ นะมึง" บาสพูดอมยิ้ม พร้อมกับส่ายหน้าไปมา
"ก็มึงอยากไปจากกูเองทำไมอ่ะ" เดี่ยวพูดเสียงงอนๆ
"มึงอย่าทำแบบนี้เลยนะเดี่ยว กูบอกแล้วไงว่ากูพร้อมเมื่อไรกูจะกลับมาเยี่ยมมึงบ้าง มึงว่างมึงก็ไปหากูที่โน่นได้"
"กูก็บอกมึงแล้วเหมือนกันว่า กุจะไม่ปล่อยมึงไป"
"ก็กูบอกมึงแล้วไงว่า มันยากที่กูจะอยู่ที่นี่ได้อย่างสบาย"
"กูก็บอกแล้วไงว่า กุจะปกป้องมึงเอง ไม่ว่าจะเกิดไรขึ้น"
"ตอนนี้แม้แต่กูจะยิ้ม กูยังทำได้ยาก กูเกือบลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่ายิ้มเค้ายิ้มกันยังไง เพราะกูสูญเสียมามากเหลือเกิน มึงก็รู้นิ"
"กูก็บอกมึงแล้วไงว่า กูจะไม่ขอให้มึงยิ้ม หรือทำอะไรให้กูทั้งนั้น แค่มึงอยู่ตรงๆที่กูมองเห็นมึงได้ก็พอ"
"เถียงกุทุกคำเลยนะมึง ฮ่า.......ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ" บาสหัวเราแต่น้ำเสียงและดวงตาของเค้ากำลังร้องไห้
"มึงอย่าไปเลยนะบาส กูจะดูแลมึงให้ดีขึ้น จะไม่โมโหกับเรื่องเล็กน้อย และจะไม่ทำให้มึงร้องไห้อีก "
"ที่กูไปไม่ใช่เพราะมึง มึงก็รู้ดีนี่ ว่ากูชอบมึงมากแค่ไหน ไม่ใช่สิ ต้องใช้ว่า กูรักมึงมากแค่ไหนถึงจะถูก"
"ถ้ามึงรักกูจริงมึงก็อย่าไปสิ"
"กูรักมึง รักมากด้วย แต่ยังไงกูก็ต้องไป นี่มันไม่เหมาะกะกูหรอก"
"ยังไงๆ มึงก็ยืนยันว่ามึจะไปใช่ป่าว"
"....."บาสพยักหน้า
"ได้...ถ้าอย่างนั้น...กูจะเป็นฝ่ายไปเอง"
"........"บาสอึ้งรับประทาน
"ในเมื่อมึงไม่อยู่ที่นี่ งั้นกูก็จะไปที่นั่นเอง โอเค้"
" หมายความ....ว่า... ว่ามึงจะไปอยู่เชียงใหม่กับกูงั้นเหรอ" บาสถามตะกุกตะกัก
"ช่าย" เดี่ยวตอบอย่างภูมิใจ
"แล้วมึงจะไปอยู่ได้ยังไง ที่บ้านกูมันต่างจังหวัดนะโว้ย บ้านนอกนะ ไม่ใช่เมืองนอก มึงเป็นคุณหนูมาตั้งแต่เกิด แล้วมึงจะไปอยู่ยังไงว่ะ"
" ก็มึงนั่นแหละ ไม่ยอมอยู่ที่นี่เอง แล้วจะให้กูปล่อยมึง ให้ไปจ๊ะจ๋ากับหนุ่มคนอื่น ที่โน่น มีหวังกูตายแน่ๆ"
"งั้นมึงคงรักกูมากสินะ ฮ่าๆๆๆๆ " บาสแกล้งแซว
"ป่าวซะหน่อย กูแค่ไม่อยากให้ใครมาซวยเพราะรักคนอย่างมึงต่างหากกูสงสารเค้า" เดี่ยวตอบแก้เขิน
"ได้ งั้นกูจะไปหาหนุ่มเชียงใหม่ที่โน่น "
"มึงก็ลองดูสิ กูจะไม่ปล่อยไว้แน่" เดี่ยวตอบจริงจัง แต่
"5555555555+ ไหนว่ามึงไม่สนไง"บาสแหย่
"เอ่อ กูยอมรับก็ได้ว่ากูหึงมึง" เดี่ยวตอบเสร็จก็ก้มหน้าลง เพราะไม่อยากให้บาสเห็นว่าเคากำลังเขินจนหน้าแดงไปหมดแล้ว
"ก็แค่นั้นล่ะ ฟอร์มอยู่ได้"
"เอ่อ แต่กูคงต้องไปหลังมึงหลายวันหน่อยนะ เพราะกูต้องทำเรื่องย้ายก่อน" เดี่ยวบอก
"งั้นเหรอ อิอิอิ งั้นก็ดีสิ กูจะได้มีเวลา...."
"หยุดความคิดนี้ของมึงไปเลยถ้ากูรู้ว่ามึงไปจ๊ะจ๋ากับใคร หรือมีใครมาจีบมึง กูจะรีบไปทักทายส่งท้ายชีวิตให้มันทันทีเลย" เดี่ยวพูดพร้อมกับทำท่าสะบัดข้อมือไปมา
"กูรักมึงนะเดี่ยว รักมากด้วย" อยู่บาสก็พุดขึ้นมา เดี่ยวก็เขินสิครับ
เดี่ยวกระดิกนิ้วชี้ให้บาสขยับไปใกล้เค้ามากขึ้น บาสได้แต่จ้องมองอย่างเงียบงัน พร้อมกับน้ำตาที่ไหลรินลงมา เดี่ยวตกใจมากที่เห็นบาสร้องไห้ เค้ารีบมาประชิดตัวบาสทันที
"เดี่ยวมึงอย่าจากกูไปไหรอีกนะ กูขาดมึงไม่ได้ ฮือๆๆๆๆ.......มึงอย่าไปไหนอีกนะ" บาสสะอื้น
"ได้กูสัญญา กูจะไม่จากมึงไปไหนอีก แต่มึงก็อย่าร้องไห้อีกนะ มึงรู้ป่าวว่าตอนที่มึงร้องไห้ กูรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะแตกเป็นเสี่ยงๆ อย่าร้องนะครับบาสคนดี โอ๋ๆๆๆๆ" เดี่ยวพูดพร้อมกับลูบหัวบาสไปมาเบาๆ
"ขอบใจ"
"มึงก็อย่าทำร้ายกูด้วยคำว่าเกลียดของมึงอีกเลยนะ มึงรู้ป่าวว่าคำนั้นมันหมายถึงว่ากูสามารถตายได้เลยนะ ถ้าหากมันออกมาจากปากมึง"
"กูจะไม่พูดอีกแล้ว ตอนที่กูพูดว่าเกลียดมึง มึงรู้ไว้เถอะว่ากูกำลังกรีดเนื้อตัวเองอยู่ " บาสตอบพร้อมรอยยิ้ม
"งั้นมึงคงหมดเนื้อไปครึ่งตัวแล้วล่ะ เพราะมึงพูดบ่อยเหลือเกินว่ามึงเกลียดกู ฮ่าๆๆ" เดี่ยวแซว
"บ้า มึง กูกำลังซึ้งๆๆอยู่ .........ฮ่าๆๆๆๆ" บาสผลักเดี่ยวออกไปเบาๆ
แล้วพวกเค้าก็หัวเราะออกมาอย่างเสียงดัง
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เดี๋ยวพรุ่งนี้มาต่อตอนจบให้นะคับผม
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
