***ยังไม่ได้ทวนนะครัชอาจจะตกหล่นไปบ้าง***
ตอนที่ 10
กายบางนอนหลับตาพริ้มอยู่บนที่นอนกว้างข้างกายมีร่างสูงนอนกอดก่ายไม่ห่างกาย หลังจากบทลงโทษที่แสนจะเร่าร้อน ต้ารหมดเรี่ยวแรงหลังจากปลดปล่อยไปหลายครั้ง เพราะตนเองเรียกร้องให้อีกฝ่ายทำทุกอย่างอย่างที่ใจต้องการ บทรักที่เต็มไปด้วยราคะและท่วงท่าที่ดุดัน ทำให้ต้ารู้สึกเต็มอิ่มทุกครั้ง ไม่ต่างกันกับไม้เมืองเขาลุ่มหลงและมัวเมากับร่างกายขอต้า เขากัดกินราวกับเป็นเนื้อรสเริศระดับห้าเอ
เพราะความเคยชินของร่างกายที่มักจะตอบโต้ไปแบบอัตโนมัติ ยามที่อีกคนกอดแนบกาย ใบหน้าหวานๆ ก็รีบซุกเข้ากับแผ่นอกกว้างทันที มันจะเป็นเช่นนี้แทบทุกคืน หลายวันหลายสัปดาห์ ผ่านไป ต้ารักษาความลับของตนเองไว้เรื่องเขากับไม้เมืองได้เป็นอย่างดี จนบางครั้งความเกือบแตกเพราะความอยากรู้อยากเห็นของวุ่นวายที่มักจะเห็นเขาอยู่กับหมอไม้ตามลำพังอยู่บ่อยๆ
“อืออออ” เสียงครางอือเบาๆ ของร่างบางดังอยู่ในลำคอก่อนจะพลิกกายหันหนีสิ่งรบกวนเวลานอนของตนเองอย่านึกรำคาญ
“แมวดื้อเอ้ยย” ร่างหนาตื่นมาได้สักพักแล้วแต่ที่ไม่ยอมลุกไปไหนเพราะมัวแต่มองคนที่นอนหลับสนิทจนเพลิน เขายกมือขึ้นเขี่ยแก้มนวลเบาๆ จนอีกคนขยับตัวหนี ไม้เมืองหัวเราะหึหึแล้วถดกายลุกจากที่นอน ก้มลงไปกดจมูกลงกับแก้มนุ่มแล้วผละออก เขาทำแบบนี้ทุกวันถ้าตื่นก่อนแมวขี้เซา
ยามที่อีกคนออกไปจากห้องดวงตากลมก็ปรือขึ้นอย่างช้าๆ สัมผัสชื้นที่อยู่บนพวงแก้มนั้นทำเอาเขาหัวใจสั่นไหว ริมฝีปากบางขบเม้มเข้าหากันพลันใบหน้าหวานก็เห่อร้อนขึ้นมา
“คนบ้า” พูดว่าอีกฝ่ายออกมาด้วยรอยยิ้มก่อนจะหลับตาลงอีกครั้ง ดีที่วันนี้ไม่มีเรียนไม่อย่างนั้นคงจะลำบากเดินสะโพกครากไปเรียนแน่ๆ เมื่อคืนไม้เมืองไม่ออมแรงให้เลย ดุเหมือนหมา!
ระหว่างที่นอนคิดอะไรเพลินๆ ประตูห้องก็เปิดออกพร้อมกับร่างหนาที่เดินเข้ามา ในมือมีแก้วกาแฟส่งกลิ่นหอมยั่วยวน
“หิวรึยัง” ไม้เมืองถามเสียงนุ่ม ต้าพยักหน้า เพราะเมื่อคืนเสียพลังงานไปเยอะ
“ลุกไปอาบน้ำล้างหน้าไหวไหม? หรือจะให้กูอุ้มไป”
“ไหวแค่นี้จิ๊บๆ” ปากเก่งไปอย่างนั้นที่จริงแทบจะคลานเข้าห้องน้ำเสียด้วยซ้ำ ไม่เมืองส่ายหน้านิดๆ กับความดื้อรั้น เขาวางแก้วกาแฟลงกับโต๊ะอ่านหนังสือก่อนจะก้าวดุ่มๆ ไปช้อนตัวอีกคนขึ้น
“อ๊ะ พี่” อีกคนผวากอดคอคนอุ้มเอาไว้แน่นด้วยความตกใจ
“ชักช้า” เขาพูดแค่นั้นก่อนจะวางร่างนั้นลงกับพื้น หยิบแปรงสีฟันส่งให้พร้อมกับบีบหลอดยาสีฟันป้ายลงไปให้ด้วย การกระทำเล็กๆ น้อยๆ ที่ต้าร์ไม่เคยสังเกตตั้งแต่ก้าวเท้าเข้ามาอยู่ร่วมชายคา คือ ไม้เมืองจะบีบยาสีฟันใส่แปรงไว้ให้เขาทุกวัน ทำมื้อเช้าให้ก่อนไปทำงานแทบทุกวัน แอบซื้อขนมเค้กมาใส่ไว้ในตู้เย็นไม่เคยขาดเพราะรู้ว่าอีกคนชอบ เขาทำมันตลอดแม้ว่าอีกคนจะไม่เคยรับรู้ กระทั่งบางครั้งเสื้อผ้าชุดนักเรียนเขาก็เป็นคนลงมือรีดให้เองและเอาไปแขวนไว้ให้
ต้าร์ยืนแปรงฟันด้วยสีหน้าง่วงๆ มีแอบชำเลืองมองร่างสูงนิดๆ
“อืน อำ ไอ” (ยืนทำไร)
“มองเมีย”
“-///- เอีย อ้อ อึง อะ” (เมียพ่องมึงอะ)
“นั่นแม่กู ไอ้สัส”
“คึคึ” ต้าร์บ้วนปากแล้วหันมาหัวเราะใส่คนที่ยืนทำหน้ายุ่งๆ
หมับ!
จุ๊บ!!
“อื้อ พี่ไม้ อะ พออ”
“ปากเก่งดีนัก”
“-////- “
โดนจูบจนปากเจ่อคงไม่กล้าอีก โดนดึงออกจากห้องน้ำลงไปที่ห้องครัวมื้อเช้าง่ายๆ ถูกจัดขึ้นโต๊ะ อย่างขนมปังปิ้งไข่ดาว กับแฮมและไส้กรอกทอด ข้างๆ กันมีนมวางไว้ ต้าทำตาโตๆ แล้วหันไปมองคนที่นั่งทำหน้านิ่งๆ สายตาเขาเหลือบไปมองในครัวที่ผ่านการใช้งานมาไม่นาน กระทะยังตั้งอยู่บนเตา นั่นแสดงว่า คนตรงหน้าเป็นคนลงมือทำให้แน่นอน
“พี่ทำเองหรอ”
“อืม”
“ทำไมไม่ให้แม่บ้านทำให้?”
“กูอยากทำมีไรไหม รีบๆ กินเข้า”
“อื้อ”
วันนี้ทั้งวันพวกเขาขลุกอยู่แต่ในบ้าน นอนดูหนังกันที่ห้องนั่งเล่นจนกระทั่งมีสายเข้าจากโรงพญาบาลเรียกตัวตัวด่วน ไม้เมืองรีบลุกไปเปลี่ยนเสื้อผ้า คว้ากุญแจรถ ก่อนออกเขาเดินมาจูบหน้าผากคนที่นอนดูหนังอย่างตั้งใจ แล้วรีบขับรถมุ่งตรงไปยัง โรงพญาบาลทันที
กูต้องรอด (4)
พี่ต้าร์ซอยถี่ทำไรกันวะ?
กูเบื่อวะ
วุ่นวายหายห่วง
อยู่บ้านสวยๆ
เบื่อไรของมึง
เรียกพี่ขุนซิจ้ะ
กูก็เบื่อ
ไปดูหนังกันมะ
It ‘s
นี่คือพร้อมใจกันเปลี่ยนชื่อหรอวะ
55555+
วุ่นวายหายห่วง
เอออ พึ่งสังเกต
พี่ต้าร์ซอยถี่อยากกินชาบู
อยากไปหาเอ๋ออ
กูเหงา
อิเหี้ยยย
วุ่นวายหายห่วง
เดี๋ยวกูไปหาที่บ้าน
วุ่นวายนัก
เตรียมเตาปิ้งไว้ด้วย
กูจะไปทำหมูกระทะ
It ‘s
ถามพวกกูยังครับ
อิห่า
พี่ต้าร์ซอยถี่เห้ยยไม่ได้!!
วันนี้บ้านกูรก!!
กูยังไม่ได้ทำความสะอาดเลย!!
ไปกินที่ร้านดีกว่า!!
เรียกพี่ขุนสิจ้ะ
ดูมึงรกๆ นะต้าร์
ใส่!!! มาซะกูนึกว่าจะตีอิวุ่นมัน
วุ่นวายหายห่วง
เออ มีพิรุธนะมึง
ซ่อนใครไว้ที่บ้าน
พี่ต้าร์ซอยถี่เห้ยย
บ้า
ไม่มี้
It ‘s
กูว่ามี
ช่วงนี้มึงรีบกลับบ้าน
กูขอไปเล่นบ้านมึง มึงก็บ่ายเบี่ยง
เรียกพี่ขุนซิจ้ะ
แน้
อิต้าร์ บอกมาว่ามึงซ่อนใครไว้!!
พี่ต้าร์ซอยถี่พวกเหี้ย
หาเรื่องกู
ไม่แดกก็ได้!!
วุ่นวายหายห่วง
อิสัส เรื่องมาก!!!
ไปแดกอาป๋าหมูกระทะ จบ!!
อย่าเรื่องมาก วันนี้กุต้องได้แดก!!
it's
เค เจอกัน4โมงที่ร้านเลย
………
คนที่มีชนักติดหลังเริ่มลนลาน เพราะตัวเองไม่ได้อยู่บ้านมาพักใหญ่แล้ว แถมยังหมดข้ออ้างที่ใช้แก้ตัวกับเพื่อนๆ แล้วด้วย ร่างโปร่งกดออกจากหน้าแชทของกลุ่มเพื่อน แล้วหันมาสนใจหนังในจอทีวีต่อ
ติ้ง!
“อะไรอีกวะ พวกนี้” พอหยิบมือถือขึ้นมาดู ก็พบว่าข้อความไม่ได้มาจากเพื่อนตัวแสบทั้งสาม แต่เป็นคนที่ออกจากบ้านไปได้สักพักต่างหาก
หมาบ้า
ไม้เมือง
วันนี้อาจจะกลับดึก มึงหาข้าวกินเองไปก่อนนะ
อย่าดื้อ อย่าหนีเที่ยว
ถ้ากูรู้มึงโดนดีแน่
พี่ต้าร์ซอยถี่
รู้แล้ว!!
บังคับอยู่ได้
คนนะไม่ใช้ทาสในเรือนเบี้ย
ไม้เมือง
อย่าปากดี
มีไรก็ไลน์ทิ้งไว้
กูอาจจะไม่ว่างตอบ
พี่ต้าร์ซอยถี่
เออ
...
...
...
15.00น
รีบกลับมานะ
พี่ๆ
ผมไปกินหมูกระทะกับเพื่อนได้ป่าว
กับพวกวุ่นวายอะ
ผมไปนะ
ถือว่าบอกแล้ว
ขอบคุณครับ
หลังจากทิ้งข้อความเอาไว้ต้าร์รีบไปอาบน้ำแต่งตัว เตรียมออกไปกินหมูกระทะ กับพวกเพื่อนๆ พอใกล้ถึงเวลาเข้าก็ลากมอเตอร์ไซออกจากโรงจอดรถ เจอน้องยี่หวาหลานสาวของไม้เมืองวัยหกขวบที่ยืนเล่นกับพี่เลี้ยงอยู่
“ยี่หวาจ๋า” ต้าเรียกเสียงหวานพร้อมกับวางหมวกกันน็อกแล้วเดินไปหาใบหน้าน่ารักของเด็กหญิงตัวเล็กๆ กำลังวิ่งมาทางเขา
“อาต้า จะไปไหนคะ” ยี่หวาเอ่ยถามด้วยรอยยิ้มใบหน้าของยี่หวาชื้นเหงื่อจากการวิ่งเล่น ต้ายกมือขึ้นเช็ดให้
“อาจะไปหาเพื่อนค่ะ ยี่หวาละคะทำอะไรอยู่”
“ยี่หวากำลังรอคุณแม่กลับบ้านค่ะ”
“หรอคะ พี่จ๋าอีกนานไหมว่าพี่ต้นน้ำจะกลับ”
“คงอีกสักพักค่ะคุณต้า” จ๋าพี่เลี้ยงของยี่หวาตอบ
“พี่จ๋าผมบอกว่าอย่าเรียกผมว่าคุณไง เรียกน้องต้าๆ อะพี่” ต้าเกรงใจเพราะเขาไม่ได้เป็นเจ้านายหรือมีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับคนบ้านนี้
“คร้าๆ”
“เห้อ งั้นผมรอฝากดูน้องด้วยนะพี่ ยี่หวา อาไปก่อนนะคะ” ต้าจูบบนเรือนผมนุ่มของเด็กน้อย
“ค้า*0*”
ต้าขี่รถออกมาจากตัวบ้าน แล้วมุ่งหน้าไปที่ร้านหมูกระทะแถวๆ วิทยาลัย จุดนัดหมายของพวกเขา ระหว่างทางเขาเจอบาสที่กำลังเดินอยู่ริมฟุตบาท
“ไอ้บาสสสสส” ต้าจอดรถเทียบข้าง บาสที่เกินกินลูกชิ้นอยู่ก็หยุดชะงัก ชายหนุ่มยกยิ้มนิดๆ เมื่อเห็นว่าต้าเป็นฝ่ายทักตนเองก่อน
“อ่าวมึง จะไปไหนวะ”
“ไปกินหมูกระทะกับพวกวุ่นอะ แล้วมึงอะจะไปไหนกูไปส่งมะ?” ต้าร์ยื่นหมวกกันน็อกให้
“ไม่รู้วะกูออกมาหาไรกินเฉยๆ” บาสยกถุงลูกชิ้นขึ้นโชว์
“งั้นไปแดกหมูกระทะกับพวกกูไหมล่ะ” ต้าร์ชวน
“เออ ๆ ไปก็ไป” บาสตกลงที่จะไปกินด้วยต้าร์ยื่นหมวกกันน็อกให้อีกคนสวม
“มึงขี่แข็งรถป่าวเนี่ยะ ไม่พากูไปนอนคุยกับถนนแน่นะ” บาสเอ่ยแซวต้าไปงั้นแหละ เพราะเขารู้ว่าต้าขี่รถได้ดีอยู่แล้ว
“ปากเหรอนะ-*- “
“หึหึ”
พอไปถึงร้านต้าร์ก็โทรหาอิฐถามว่านั่งอยู่ตรงไหน
“มึง นั่งอยู่ตรงไหนวะ?” ต้าถาม
“อยู่ตรงโซนของทะเลอะมึง”
“เออ กูอยู่หน้าร้านละ ไอ้บาสมันมาด้วยนะมึง”
“อ่าว เออๆ” พอวางสายก็เดินไปยังโซนของทะเล วุ่นวายโบกมือเรียกทันทีที่เห็นทั้งสองคน
“ไงมึงทำไมวันนี้ถึงฉายเดี่ยววะ” ท่านขุ่นเอ่ยถามบาสทันทีที่ก้นแตะเก้าอี้ บาสยักไหล่
“กูแค่ออกมาหาไรกินเฉยๆ แล้วบังเอิญเจอไอ้ต้ามัน” บาสตอบพร้อมกับหันไปมองคนข้างกายแล้วยกยิ้มกวนๆ ให้ หลังจากนั้นก็แยกย้ายกันไปตักของกิน โดยที่บาสกับต้าไปด้วยกัน ร่างโปร่งมุ่งตรงไปยังถาดใส่ไข่นกกระทากับปูอัดสีส้มของโปรด ตักมาเต็มจาน
“มึงตักหมูบะช่อให้กูหน่อยดิ” ต้าหันไปบอกบาสที่เดินถือจานตามหลัง บาสไม่ได้อยากกินอะไรเป็นพิเศษเขาแค่อยากมาช่วยต้าถือของเท่านั้น พอได้ยินอีกอยากจะกินหมูบะช่อเขาก็จ้วงตักใส่จานให้จนพูน
“เอาสาหร่ายด้วย”
“...”
“มึงๆ เต้าหู้หลอดด้วย”
“....”
“มึงๆ เห็ดๆ”
“นี่มึงจะแดกหมูกระทะหรือต้มจืดกันแน่ห๊ะ” บาสถามเพราะของที่ต้าเอามามีแต่ของทำต้มจืด
“ก็กูสะดวกแบบนี้ มึงจะทำไมมีหน้าที่ตักก็ตักไปสิ”
“-*- “
“บาสมึงเลิกแกะกุ้งให้มันแดกได้ละ มึงอะกินเองบ้าง ร้อยเก้าห้าต้องกินให้คุ้มสิ” วุ่นวายเอ่ยปากห้ามมือที่กำลังแกะกุ้งย่างให้ต้า
“อิวุ่นมึงนี่ขัดความสบายกุจริง จิ๊” วุ่นวายทำปากคว่ำใส่อย่างหมั่นไส้ที่เพื่อนมีคนเอาใจ
“มึงเป็นง่อยรึไง?”
“เสือก!! ” ต้าว่าใส่อย่างไม่จริงจังนัก บาสเองก็ไม่ได้ทำตามที่วุ่นวายบอกสักเท่าไหร่ยังคงแกะกุ้งแกะปูใส่จานให้ต้าอยู่เรื่อยๆ โดยที่ต้าเองก็คีบเนื้อย่างใส่จานบาสด้วยเช่นกัน
“มึงอะ แดกเยอะๆ จะได้คุ้มๆ” ต้าร์คีบหมูสามชั้นเกรียมๆ ให้กับบาส
“กูจุก พอก่อน” บาสรีบยกมือขึ้นห้าม
“ไรวะ อิ่มง่ายจัง?” ต้าถาม
“ถ้ามึงป้อนกู กูว่ากูแดกได้อีกหน่อย” คำตอบของบาสเล่นเอาเงียบกันทั้งโต๊ะ มีแต่บาสเท่านั้นที่นั่งยิ้มหวานส่งให้ต้า
“บะ บ้า มีมือก็แดกเองดิ” ต้ารู้สึกเขินเมื่อโดนสายตาล้อๆ ของเพื่อนที่มองมา
“หึหึ มึงนี่น่ารักดีเนอะ” บาสเอ่ยออกมาโดยไม่สนว่าเพื่อนที่นั่งอยู่จะคิดอย่างไร เพราะเขาตั้งใจแล้วว่าจะจีบต้า วันนี้ถือว่าโชคดีมากที่เขามาเจอกับต้าโดยบังเอิญ
“พูดอะไรขะ ขะ ของมึงวะ มาน่าลงน่ารัก ขนลุก” ต้าลูบแขนตัวเองแรงๆ เขาไม่ชินกับการที่ถูกชมว่าน่ารัก
“ก็น่ารักไง”
“วู้ว พูดไรของมึง เมาหมูสามชั้นเหรอ?” ต้ายกมือขึ้นเกาแก้มข้างขวาเกาตรงจุดสามจุดแก้เขิน
“มั้ง สงสัยเมาหมูสามชั้น”
“อะ แฮ่ม !! คือ พวกกูนั่งอยู่ตรงนี้ ข้างๆ มึงสองตัว ช่วยหันมาดูเบ้าหน้ากูด้วย” วุ่นวายแขวะใส่
“อย่ามาจีบกันต่อหน้าคนโสดแบบพวกกู ไอ่สัส สะเทือนหัวใจ” อิฐพูดบอก ท่านขุนเองก็ทำหน้าเหม็นเบื่อใส่
“จีบไร? ใครจีบ” ต้าถามออกมา ท่านขุนเบะปากคว่ำใส่ โง่กว่าควายก็ไอ้ต้าเพื่อนเขานี่แหละ ที่ไอ้บาสมันเทียวไล้เทียวขื่ออยู่ก็เพราะมันตั้งใจจะจีบเพื่อนเขา แต่ไอ้ต้ามันดันไม่รู้เรื่องห่าอะไรเลย
“อิโง่! ” วุ่นวายด่าใส่เพื่อนหน้าซื่อ
“เอ้า ด่ากูเพื่อ”
“ไอ้บาสมึงทำใจไว้บ้างก็ดีนะ เพื่อกูมันโง่อะ” ท่านขุนตบบ่าบาสอย่างให้กำลังใจ
“หึหึ กูอดทนรอมาตั้งปีกว่าๆ แค่นี้สบายมาก” บาสบอกยิ้มๆ แถมทิ้งคำปริศนาไว้ให้คิดอีก
ต้าเริ่มรู้สึกกระอักกระอ่วนใจนิดๆ เลยต้องเปลี่ยนเรื่องคุย กินไปคุยไปจนเวลาล่วงเลย สองทุ่มเกือบสามทุ่มเป็นเวลาที่เขาควรอิ่ม พอเรียกเก็บตังทุกคนก็ใช้ระบบอเมริกันแชร์หารจ่ายเท่าๆ กันพอจ่ายเงินเรียบร้อย ก็พากันเดินตัวงอเพราะจุกออกมาที่นอกร้าน
“กลับกันดีๆ พวกมึง ปะไอ้บาสกูไปส่งบ้าน” บาสพยักหน้าแล้วขึ้นค่อมรถมอเตอร์ไซของต้า พอต่างคนต่างแยกย้าย เหลือแค่สองคน จู่ๆ บาสก็พูดขึ้นมาระหว่างทางกลับบ้าน
“ต้า มึงมีแฟนรึยัง?” ต้ากำเบรกรถหัวแทบทิ่ม เพราะตกใจที่บาสถามแบบนั้น
“มะ ไม่มีหรอก แฟนนะ”ต้าตอบเพราะสถานะตอนนี้ของเขากับไม้เมืองมันยังคลุมเครือไม่ไปทางไหนสักทางบางครั้งก็ทำเป็นเจ้าข้าวเจ้าของบางครั้งก็ทำเหมือนแค่ศิษย์กับอาจารย์ กับเพื่อนของหมอไม้ หมอไม้ยังไม่บอกว่าเขาเป็นอะไรกันเลย
“เหรอ แล้วทำไมมีคนบอกว่ามึงเป็นเมียเขาละ ต้าตกใจอีกครอบครั้งนี้ทำเอารถแถบตกถนน
“เห้ย ไปเอามาจากไหนใครบอก?”
“ช่างเถอะ ในเมื่อมึงบอกว่าไม่มีคือไม่มี กูก็จะเชื่อมึง” บาสบอกด้วยเสียงเข้มๆ ต้าใจเต้นตุ๊บๆ ต่อมๆ เขากลัวว่าคนอื่นจะรู้ว่าเขาไม่ได้เป็นพี่ต้าเสือรุกที่ได้สาวๆ มานับไม่ถ้วน ตอนนี้ต้องตกมาเป็นเมียคนอื่น ทั้งที่เขาเป็นผู้ชาย ยอมรับว่ารู้สึกอายและไม่มั่นใจว่าคนอื่นจะรับได้หรือไม่
พอถึงหน้าบ้านของบาสต้าก็จอดให้ลง บาสถอดหมวกกันนอ็กส่งคืนให้ เขาส่งยิ้มให้ต้า
“กูพูดจริงนะเว้ย ว่ากูจะจีบมึงแบบจริงๆ จังๆ สักที กูทำเล่นๆ มานาน จนจะโดนคนอื่นแย่งมึงไปแล้ว” บาสมองหน้าต้า เขาทำสีหน้าสจริงจังจนต้าเองก็ไปไม่เป็น
“มึง บ้า กูผู้ชาย!! ” ต้าตกใจ
“กูเข้าใจ ว่ามึงคือผู้ชาย ผู้ชายแล้วไง รักกันไม่ได้?”
“.....”
“โลกมมันมาไกลแล้วต้า ถ้ามึงเปิดใจ” ต้ากัดปากตัวเองนิดๆ แล้วมองหน้าบาสอย่างลำบากใจ
“ถ้าตอนนี้มึงยังไม่มีใคร มึงลองเปิดใจให้กูหน่อย ให้กูได้ทำให้มึงสนใจในตัวกู จนอยากจะคบกับกู กูไม่ได้บอกให้มึงตอบตกลงตอนนี้ แค่อยากให้มึงลองเก็บไปคิดดู
“.....”
“ที่จริงมีเรื่องที่กูอยากบอกมานานแล้ว” บาสเว้นช่วงเขาสูดลมหายใจลึก ต้าเองก็แทบจะกลั้นใจ ใบหน้าหล่อคมของบาสขึ้นสีนิดๆ แล้วพูดประโยคที่เก็บเอาไว้มาแรมปี
“กูชอบมึงวะ ชอบมานานแล้ว ที่ทำเป็นหาเรื่องแกล้งมึงแค่อยากให้มึงหันมาสนใจกูบ้าง มึงรู้ไหมกูดีใจแทบตายที่มึงยอมเป็นเพื่อนกับกู ...อึก...กูอยากบอกมึงแค่นี้แหละ กูเข้าบ้านละ มึงเองก็กลับดีๆ อ่อ แล้วไลน์อะเลิกบล็อกกูได้ละ” บาสรีบเดินเจ้าบ้าน เพราะถ้าอยู่นานกว่านี้เขาคงห้ามตัวเองไม่ให้จูบอีกฝ่ายไม่ได้ ต้ายืนอึ้งไปพัก เพราะเขาไม่เคยโดนสารภาพรักจากผู้ชายมาก่อนใบหน้าหวานขึ้นสีนิดๆ พอตั้งสติได้ก็สตาทรถขี่ออกไป
“บะ บ้าไปแล้ว” ต้าส่ายหัวเบาๆ เพื่อไล่ความคิดของตัวเอง จนกระทั่งนึกถึงร่างสูงที่ไม่ติดต่อมาเลยก็นึกเป็นห่วง เลยแวะร้านกระเพาะปลาเจ้าดังซื้อแบบพิเศษเครื่องตั้งใจจะเอาไปให้ที่โรงพยาบาล พอขี่รถมาถึงเขาก็เดินเข้าไปด้านในมุ่งตรงไปยังห้องทำงานของหมอไม้ แต่ยังไม่ทันจะเข้าไป ร่างโปร่งก็ต้องรีบหลบเข้าหลังเสา สายตาเขาเห็นไม้เมืองเดินมากับผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งเป็นคนคนเดียวกับผู้หญิงคนนั้นคนที่เขาเคยเห็นกับไม้เมือง ทั้งคู่พูดคุยกันอย่างสนิทสนม มีการหยอกล้อกันไปมา สายตาของไม้เมืองที่ทอดมองไปยังผู้หญิงคนนั้นมันช่างอ่อนโยนผิดกับเขา ต้ารู้สึกเจ็บแปลบๆ ที่อกด้านซ้าย
“นี่ๆ แกเห็นแฟนหมอไม้รึยัง วันนี้เค้ามาหากันด้วย” เสียงของนางพยาบาลคนหนึ่งเอ่ยถามเพื่อนที่เดินมาด้านหลังของต้า ต้าชะงักและฟัง
“อ้อ คุณน้ำนะเหรอ เห็นว่าคบกันตั้งแต่เรียนมหาลัยแล้วนี่”
“หรอ ทำไมไม่เห็นหมอพามาแนะนำบ้างเลย”
“คนสองคนเค้าคบกันจำเป็นต้องป่าวประกาศเหรอยะ รู้แค่ว่ารักก็พอมั้งอีกอย่างหอมไม้ก็ดูจะถนอมคุณน้ำมากๆ คุณน้ำเธอดังจะตายมีแต่คนมารุมจีบ สวยก็สวย บ้านก็รวย แถมชาติตระกูลดี” คนที่ยืนฟังนิ่งๆ แล้วรู้สึกอยากจะหนีไปจากที่ตรงนี้ ขอบตาของต้าร้อนผ่าวใจมันชาไปหมด
“อึก...เจ็บอะไรของมึงวะ มึงไม่ได้เป็นอะไรกับเขาสักหน่อย จะรู้สึกอะไร ต้า” มือบางยกขึ้นทุบอกตัวเอง เพื่อให้หัวใจมันหยุดสั่น และก่อนที่นางพยาบาลสองคนนั้นจะเดินผ่านไปต้าเลยเรียกเอาไว้
“พี่ครับ ผมฝากกระเพาะปลานี่ให้หมอไม้ทีนะครับ พอดีแกฝากซื้อ ฮึก ผมเขาไม่เจอ..ผม ฮึก ฝากเอาไปให้เขาหน่อยนะครับ” ต้าสะอื้นพยายามจะไม่ให้น้ำตามันไหล เขายัดถุงกระเพาะปลาใส่มือของนางพยาบาลแล้ววิ่งออกมาทันที
“เพราะแบบนี้เองสินะ ฮึก”
หมาบ้า
ไม้เมืองมึงซื้อกระเพาะปลามาให้กูเหรอ?
ทำไมไม่เอาเข้ามาให้ฝากคนอื่นมาทำไม?
แล้วกลับบ้านรึยัง
คิดถึงมึงวะแมวดื้อ
?
?
?
ต้า?
อ่านแล้ว
พี่ต้าซอยถี่
อืม
เอ่อพี่วันนี้ขอนอนบ้านผมนะ
เพื่อนมันเริ่มสงสัยแล้ว
ไว้เจอกันนะพี่
คิดถึงเหมือนกันครับ
ไม้เมืองอืม
เดี๋ยวไปหาที่บ้าน
พี่ต้าซอยถี่
เห้ยพี่ไม่ต้อง
ไอ้วุ่นมันมาค้างด้วย
เดี๋ยวมันสงสัย
ไม้เมือง
อืม
กูทำงานก่อน
พี่ต้าซอยถี่
ครับทำงานให้สนุกนะ
ไม้เมืองสนุกห่าไร เหนื่อยจะตาย
อยากกลับไปกอดมึงฉิบหาย
พี่ต้าซอยถี่
เหรอครับ
....
...
แค่นี้ก่อนนะพี่
วุ่นมันมองตาขวางแล้ว
.........................................................
ร่างโปร่งล้มตัวนอนหงายกับที่นอนปล่อยให้น้ำตามันไหลลงมาอย่างช้าๆ เขาโกหกว่าวุ่นวายมานอนด้วย เพื่อที่เขาจะได้ไม่ต้องมาเจอไม้เมืองตอนนี้
“ฮึก...กูก็แค่ที่ระบาย มึงเป็นแค่ที่ระความใคร่ให้เขา มึงจะมาร้องไห้เสียใจทำเหี้ยอะไร ฮึก”
.....ใช่จะเสียใจทำไมในเมื่อไม่ได้รักกัน.....