หัวข้อ: man and child ซีรี่ส์*Hard For Heart (แนวM-Preg) ตอนที่18+ส่งท้าย p.11 (14/4/58)

[ekuto]

เสือนี่ทำอะไรค้างคาจริงๆ

นพเก้าจะโดนไรมั๊ยอ่ะ น่ากลัวจัง

พี่มังกร พี่ทำเพียวหลงแล้วนะ ไม่ดีๆ

มาอีกนะครับคนเขียน ชอบแบบทีละสองตอน แต่ถ้ามาบ่อยๆตอนเดียวก็ได้ครับ อิอิ

[่jum]

อยากให้เสือไปเคลียร์เรื่องงานหมั้นให้จบๆ ไป การนิ่งเฉยมันก็เหมือนการยอมรับนะ คิดบ้างหรือเปล่า

[B52]

เคลียร์ตัวเองก่อนดีไหม

[Phut]

เริ่มดี หรือเริ่มแย่น้อ...

เสือไม่เคลียร์ตัวเองเลย มีเหตุผลอะไร หือ !?

[pochu52]

ทางบ้านโน้นมีเรื่องอะไรกันแน่ พี่เสือถึงยังไม่เคลียร์

[warin]

 

[minenat]

เสือช่วยเครียร์งานหมั้นกับน้องเก้าก่อนได้ปะ

[amisezmin]

ดูยังครึ่งๆกลางๆอยู่นะเสือไปจัดการเรื่องหมั้นก่อนดีกว่าไหม

[takara]

อิพี่เสือรุกเร็วอะ

[mukmaoY]

 

[wikichan]

ว๊าววววววววววววววววว มีลงในนี้ด้วย

ดีใจจังเลยยยยย แต่เราซื้อเล่มไปแล้ววว
 
เงินออกจิไปเอาอีก สองเรื่องเลยยย อิอิ

[nunda]

มันมีอะไรลับลมคมในกันค๊าาาาาาาาาา

[Inwoสูs]

เหมือนบ้านโน้นจะมีปัญหานะ จับลูกหมั่นสองคนแบบนี้

[kawisara]

อะไรกัน
ตาพ่อกับยัยแม่บ้านนี้
นิสัยเห็นแก่ตัวคิดเอง เออเอง ไม่สนใจความรู้สึกลูกเลย
ดีแล้วนพคุณ เข้มแข้งใว้นะ ใจแข็งด้วย การให้อภัยคือสิ่งที่ดี
แต่การให้อภัยคนที่เห็นคนอื่นสำคัญกว่าเราเสมอ มันจะทำให้เราตกลงไปในบ่วงเจ็บไม่รู้จบ
แข็งๆเชิดๆเข้าใว้  เขาจะได้รู้ว่าเรา ไม่ได้อ่อนเป็นดักแด้
แล้ว นพเก้ามีปัญหาอะไร แล้วจะไปปรึกษาใครได้เนี่ย
ลูกๆ บ้านนี้ดูมีความทุกข์ มีปัญหาทุกคน แล้วตาพ่อยัยแม่นี่ มองอะไรไม่เห็นเหรอ 

[Check]

ภาคนี้อ่านไปหน่วงไปปมน่าจะเยอะ มาต่อเร็วๆนะคะสนุกมากติดตามๆ ว่าจะกลับไปอ่านเรื่องของอังคารอีกสักรอบ

[PharS]

ตอนแรกจะแต่งกับพี่ แต่ตอนนี้ท้องกับคนน้องที่กำลังจะเป็นคู่หมั้นน้องตัวเอง

คนนอกมองก็ผิดทั้งขึ้นทั้งร่อง 

[about]

กลัวงานดราม่าจะมา

[mystery Y]

เสือทำไมไม่เคลียร์เรื่องงานหมั้นก่อนนะ แล้วดูท่านพคุณก็ใจอ่อนซะแล้ว

[JUPJIB]

ตอนที่ 12

มังกรเข้าใจว่าตนเองทำใจเรื่องนพคุณได้แล้วเพราะเมื่อได้ยินเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างเสือและนพคุณ ไม่ว่าจะจากปากเสือหรือจากนพคุณ มังกรก็รู้สึกว่าตนเองไม่เป็นไรมาตลอด

จวบจนกระทั่งตอนนี้ ตอนที่เขาเห็นทั้งสองคนเดินเข้ามาพร้อมกัน

“ผมไปคนเดียวได้”

นพคุณทำหน้าหงุดหงิดปนระแวงเหมือนกลัวว่าจะมีใครสังเกตเห็นว่าพวกเขามาด้วยกัน

“พี่ต้องไปฟังให้แน่ใจ แล้วก็จะไปถามเรื่องที่ต้องตรวจร่างกายด้วย”

นพคุณมุ่ยหน้า เสือจำเป็นต้องไปลงทะเบียนแล้วก็ตรวจร่างกายเป็นเคสร่วมกับนพคุณจริงๆนั่นแหละ

“พี่กร”

เสือทักพี่ชายตนเองด้วยรอยยิ้ม ไม่ทันสังเกตเห็นสีหน้าไม่สู้ดีของมังกร

“ไม่คิดว่าจะมาด้วยกันได้”

สองคนที่ได้ฟังต่างพากันชะงัก คนที่พูดออกไปโดยไม่ทันคิดอยากด่าตนเองนัก คำพูดที่ออกจากปากไปแล้วไม่สามารถเรียกกลับคืนมาได้ จะเอ่ยแก้ไขก็เหมือนเป็นการแก้ตัว

 มังกรพูดไม่คิดด้วยยังตามความรู้สึกตัวเองไม่ทันจึงไม่ได้ไตร่ตรองไว้ก่อนล่วงหน้าว่าควรแสดงท่าทีแบบไหนกับทั้งคู่ ทั้งที่รู้อยู่แล้วแท้ๆว่าทั้งสองคนมีความสัมพันธ์กันแบบไหน แต่มังกรกลับไม่เคยนึกภาพการเผชิญหน้ากับทั้งคู่ในลักษณะนี้มาก่อน มันแสดงให้เห็นว่าลึกๆแล้วตนเองยังหวังเรื่องนพคุณอยู่

เขาหวังอะไรลมๆแล้งๆ พอรู้ว่านพคุณจะมาตรวจวันนี้ถึงได้มานั่งรอ รอเพราะคิดว่าเจ้าตัวคงจะมาคนเดียว มังกรอยากดูแลช่วยเหลือเพื่อให้นพคุณรู้ว่าเขายังให้ความสำคัญ

อยากให้นพคุณรู้...ว่าหากไม่มีเสือนพคุณก็ยังมีมังกร

มังกรไม่นึกเลยว่าตนเองจะคิดอะไรแย่ๆได้ขนาดนี้ นพคุณยอมดีกับเสือมันเป็นเรื่องที่เขาควรดีใจกับน้อง แม้ว่าตนจะต้องเจ็บ ก็ไม่ควรแสดงออกให้เสือหรือนพคุณรับรู้

ความกระอักกระอ่วนเกิดขึ้นระหว่างคนทั้งสาม ไม่มีใครพูดอะไรออกมาเพราะไม่รู้ว่าควรที่จะพูดอย่างไรในสถานการณ์นี้ดี

“คุณนพคุณมาตรวจหรือครับ”

และก็ได้บุคคลที่สี่ซึ่งมองดูอยู่ไกลๆมาได้สักพักแล้วเข้ามาช่วยกู้สถานการณ์ในที่สุด  มังกรแอบลอบมองเพียวด้วยความขอบคุณที่อีกฝ่ายมาได้จังหวะ

“คุณเพียว”

เสือทักด้วยรอยยิ้มแกนๆ

“คุณเสือคงมาตรวจร่างกายด้วยใช่ไหมครับ ผมพักงานอยู่ช่วงนี้ แต่ก็ยังนำทางได้นะครับ”

เพียวไม่ได้ทำงานแล้วแต่ก็ยังมาช่วยงานเล็กๆน้อยๆพอไม่ให้ตัวเองว่างเกินไปบ้าง บางทีก็ไม่ได้มาทำงานแต่มานั่งเล่นหรือไม่ก็คุยเล่นกับคนอื่นๆ โดยเฉพาะตอนที่มังกรไม่อยู่

“ทางนี้เลยครับ”

เพียวเอ่ยด้วยรอยยิ้ม ยิ้มที่ทำให้มังกรรู้สึกผ่อนคลายได้เหมือนทุกครั้ง

“พี่เบนตั้งใจนัดคุณนพคุณมาตอนใกล้เที่ยงแน่ๆ”

เมื่อคิดตามที่เพียวว่านพคุณก็อดที่จะยิ้มไม่ได้ คุณหมอคงตั้งใจนัดให้นพคุณมาเป็นเพื่อนกินข้าวแน่ๆ

นพคุณกับเพียวเดินไปคู่กัน ปล่อยให้สองพี่น้องเสือมังกรเดินตามหลัง สองคนเดินคู่กันนิ่งๆ ต่างฝ่ายต่างอ้ำๆอึ้งๆ

“ผมขอโทษ” “พี่ขอโทษ”

แล้วบทจะพูดก็พูดขึ้นมาพร้อมกันเสียอีก

มังกรเหลือบมองน้องชายที่ทำหน้าปั้นยากอยู่ข้างๆ เขาคิดว่าตนเองควรเป็นฝ่ายหาทางออก เพราะเป็นคนทำให้เกิดความรู้สึกแย่ๆขึ้นมา

“พี่ผิดเองที่พูดไม่คิด นายไม่ต้องใส่ใจคำพูดของพี่นักก็ได้นายเสือ”

เสือส่ายหน้า ยังมองไปทางอื่นเพราะไม่กล้าสบตาพี่ชาย เขาไม่อยากเห็นความเจ็บปวดในดวงตาคู่นั้น ความเจ็บปวดของพี่ชายคนเดียวที่เกิดขึ้นเพราะการกระทำของเขา

มังกรไม่รู้ตัวว่าไม่ใช่แค่คำพูดเท่านั้น สีหน้าและแววตาของมังกรเองก็มีส่วนทำให้เสือรู้สึกผิดและละอายใจด้วยเช่นกัน

“สิ่งที่นายทำถูกต้องแล้ว”

มังกรตบบ่าน้องชาย มันถูกต้องจริงๆนั่นแหละ เสือควรต้องมาดูแลเอาใจใส่นพคุณ ไม่ว่าจะด้วยเหตุหรือด้วยผล มันก็เป็นสิ่งที่เสือควรทำอย่างที่สุด

“ผมขอโทษจริงๆ”

เสือมัวแต่คิดถึงเรื่องของตนจนมองข้ามความรู้สึกของพี่ชายไป เขาควรรู้ว่ามังกรเองก็รักนพคุณ ทั้งรักทั้งทะนุถนอมถึงขั้นจะแต่งงานด้วย จนกระทั่งเขาเอาเรื่องการทำตัวไม่ดีของนพคุณไปบอก หลังจากนั้นดูเหมือนว่าความสัมพันธ์ของทั้งคู่จะจบลง งานแต่งงานก็ไม่ถูกจัดขึ้น

ตอนนั้นเสือพูดได้เต็มปากว่าตนเองหวังดีกับพี่ชาย แต่มาตอนนี้เขาชักไม่แน่ใจแล้วว่าสิ่งที่ตัวเองรู้สึกคือหวังดีหรือตั้งใจทำลายเพื่อแย่งชิงนพคุณมาเป็นของตัวเองกันแน่

 

“คนที่ตัดสินใจเดินหนีจากคุณมาคือพี่เอง”

ตอนที่เจอนพคุณที่ผับ มังกรรู้สึกแย่และผิดหวัง ทั้งที่เห็นแววตาสั่นไหวและสีหน้าซีดขาวของนพคุณเขาก็ไม่สนใจ มังกรคิดถึงแต่ความรู้สึกของตัวเองเท่านั้น

แม้นพคุณไม่ได้เอ่ยปากแต่เขาก็ควรรู้ว่านพคุณเป็นแค่คนอ่อนแอที่ต้องการคนประคับประคอง เขาควรโอบนพคุณขึ้นมากอดไว้ไม่ใช่เลือกเดินหนีอย่างที่ทำลงไป อุดมคติที่มังกรสร้างขึ้นทำให้เขาผิดหวังอย่างมากเมื่อเห็นว่านพคุณต่างออกไป

ไม่ว่าที่นพคุณกระทำจะเป็นการทำลงไปจริงๆ เป็นการแสดง หรืออะไรก็ตาม มันก็ทำให้มังกรผิดหวังได้ทั้งนั้น

มังกรรักนพคุณ...แต่รักที่ตัวนพคุณจริงๆหรือรักนพคุณที่ตัวเองสร้างขึ้นซึ่งไม่มีตัวตนอยู่กันแน่เขาก็ไม่แน่ใจ

ในขณะที่เขาเดินหนีมาจากนพคุณซึ่งผิดไปจากที่เขาหวัง เสือกลับยังยืนอยู่ที่เดิมและเป็นเสือ

ยังโกรธ ยังไม่พอใจ ยังแคร์ ยังมองดู ยังง้อ และยังรัก แม้ว่าเสือจะทำไม่ดีกับนพคุณไว้มากแต่เสือก็ไม่ได้หันหลังเดินจากไป

“นายไม่ต้องคิดมากเรื่องของพี่หรอกนายเสือ ตัดใจมันยาก แต่ใช่ว่าจะทำไม่ได้”

ครอบครัวเคยบังคับทางอ้อมให้เสือตัดใจเพื่อหลีกทางให้มังกร หากจะบอกว่าเสือตัดใจก็ไม่ถูกนัก ต้องบอกว่าเสือพยายามทำใจให้ยอมรับเรื่องระหว่างมังกรกับนพคุณมากกว่า และก่อนที่เสือจะต้องตัดใจจริงๆเพราะนพคุณแต่งงาน  มังกรกลับเป็นฝ่ายเดินหนีจากนพคุณมาเอง ในเมื่อมังกรปล่อยมือ เสือก็ย่อมมีสิทธิ์ที่จะคว้าเอาไว้ แล้วมังกรจะไปโกรธหรือไม่พอใจได้อย่างไร

“ผมขอโทษ”

แต่เสือก็ยังรู้สึกผิดและดูเหมือนจะไม่มีคำไหนที่จะพูดได้ดีไปกว่าคำๆนี้ มังกรตบบ่าเสือเบาๆอีกที

“ดูแลคุณดีๆ เพราะหากนายไม่ทำ พี่จะรับเขามาดูแลเอง”

 
...........................................

 

“เป็นห่วงเหรอครับ”

เพียวถามนพคุณที่แอบมองสองคนข้างหลังอยู่หลายครั้ง

“คือ...”

เพียวไม่ได้รู้เรื่องอะไรมากนัก แต่ก็พอจะปะติดปะต่อเรื่องราวได้บ้าง มังกรกับนพคุณเคยถึงขั้นจะแต่งงานกัน และที่มาจ้างเขาให้อุ้มท้องในทีแรกก็ตั้งใจจะให้เป็นลูกของมังกรกับนพคุณ แต่หลังจากนั้น มังกรกลับมาทำสัญญาว่าจ้างคนเดียว

งานแต่งงานก็ไม่ได้ถูกจัดขึ้นตามกำหนดการ มังกรกับเสือมีเรื่องกัน แล้วนพคุณก็ท้อง...เพียวไม่รู้ว่าใครเป็นพ่อเด็กและปะติดปะต่อเรื่องไม่ได้ จนกระทั่งเสือมาพร้อมนพคุณในวันนี้ อะไรๆมันถึงค่อยๆกระจ่างในที่สุด

เพียวไม่รู้ว่าใครรู้สึกอะไรกับใครยังไง ระหว่างทั้งสามคนมันเป็นความอึดอัดที่เหมือนหาทางออกกันไม่เจอ ทั้งที่บอกตัวเองว่าอย่าพาตัวเข้ามายุ่งเกี่ยวด้วย แต่พอเห็นมังกรทำท่าทางเจ็บปวดและยุ่งยากใจ เขาก็อดไม่ได้ที่จะต้องสอดมือเข้ามา

จนตอนนี้เพียวชักนึกสงสัยแล้วว่าตนเองอาจจะเข้ามาร่วมในวังวนเป็นคนที่สี่ไปแล้วก็เป็นได้

“เมื่อประมาณสองอาทิตย์ที่แล้วคุณเสือเข้ามาหาคุณกรที่นี่ ผมไม่ได้อยู่ฟังด้วย แต่พอเข้าไปอีกทีก็เห็นคุณกรกำลังต่อยคุณเสือ”

เพียวเล่าพลางลอบสังเกตสีหน้าของนพคุณไปพลาง

“ผมไม่รู้ว่ามีเรื่องอะไรกันแต่หลังจากวันนั้นคุณกรก็เหม่อบ่อยๆ กลับไปเป็นเหมือนช่วงแรกๆที่เขามาที่นี่ใหม่ๆ”

เพียวเล่าให้นพคุณฟังเพราะอยากรู้ว่านพคุณจะรู้สึกอย่างไร เพียวไม่รู้จักนพคุณมาก่อน ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างคนทั้งสาม แต่การที่นพคุณจะแต่งงานกับคนพี่ หากกลับไปท้องกับคนน้อง ไม่ได้ทำให้เพียวรู้สึกดีกับนพคุณมากนัก แต่เมื่อเห็นสีหน้าที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิดของนพคุณก็ทำให้เพียวเข้าใจได้อย่างหนึ่ง

นพคุณเองก็ไม่ได้อยากให้มันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น เจ้าตัวไม่ได้ตั้งใจปั่นหัวสองพี่น้อง

ในขณะที่เพียวได้ข้อสรุป ในใจนพคุณกลับยิ่งเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด โดยเฉพาะกับมังกร

นพคุณไม่ควรเลือกที่จะสานสัมพันธ์กับมังกร เขารู้ตัวอยู่เสมอว่าไม่ได้รักมังกรอย่างคนรัก แต่เพราะมังกรดีกับนพคุณ ดีมากจนนพคุณคิดไปเองว่าถ้าแต่งงานแล้วอยู่ๆไปก็คงจะรักมังกรได้ในสักวันหนึ่ง

หากสุดท้ายงานแต่งงานมันก็ไม่ได้เกิดขึ้นและมังกรต้องเจ็บ แถมยังต้องมามีเรื่องกับเสือ สองพี่น้องที่แทบจะไม่ทะเลาะกันเลย กลับมามีเรื่องกันเพราะนพคุณ มันไม่ควรสักนิด

“ผมไม่น่าพูดขึ้นมาเลย”

เห็นนพคุณท่าทางไม่สบายใจเพียวก็ชักรู้สึกไม่ดี

“ไม่เป็นไรหรอกครับ มันเป็นสิ่งที่ผมควรจะรู้อยู่แล้ว”

มาจนถึงหน้าห้องตรวจเพียวจึงขอตัวไปที่อื่น มังกรเองก็ขอตัวไปด้วยเพราะที่ตรงนี้ไม่มีอะไรที่ตนเองต้องทำอีก

เสือกับนพคุณเข้าไปพร้อมกัน ก่อนที่เสือจะโดนแยกไปเพื่อตรวจร่างกายโดยละเอียด ทั้งสองคนไม่ได้พูดกันมากนัก ทั้งเพราะสถานที่ไม่อำนวยและเพราะต่างฝ่ายต่างก็ยังไม่รู้ว่าควรพูดอะไร

“กินข้าวด้วยกันก่อนนะครับ”

นพคุณยิ้มเมื่อคุณหมอชวนกินข้าวจริงๆตามการคาดเดาของเพียว เสือยังตรวจไม่เสร็จดังนั้นพวกเขาจึงต้องรอเสือก่อน

เบนจามินขอโทรศัพท์คุยธุระ นพคุณจึงออกมานั่งหน้าห้องตรวจรอ

มองรอยยิ้มเอื่อยๆของนพคุณแล้วคุณหมอหนุ่มก็อดเป็นห่วงไม่ได้ จากการประเมินเบื้องต้นสุขภาพจิตของนพคุณไม่ได้แย่ลงแต่ก็ไม่ได้ดีขึ้น เจ้าตัวยังดูกังวลใจกับอะไรหลายอย่าง เบนจามินไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะถาม อาการของนพคุณก็ไม่มากพอจะให้เข้าพบจิตแพทย์ เขาจึงมาแอบโทรศัพท์ปรึกษา

จิตแพทย์ที่เบนจามินโทรศัพท์ไปหาบอกให้เขาไม่ต้องกังวล ระดับความเครียดของนพคุณยังอยู่ในระดับธรรมดาทั่วไป ไม่มีใครไม่เคยมีปัญหา และนพคุณสามารถผ่านมันไปได้โดยไม่ต้องพึ่งหมอหรือยา

“ปัญหาของแต่ละคนไม่เหมือนกันนะเบน ทุกคนมีปัญหาของตนเอง อาจจะคล้ายกันบ้างต่างกันบ้าง โรงเรียนไม่สามารถสอนให้ได้ทั้งหมด และหมอไม่สามารถรักษาได้ทุกอย่างเช่นกัน ถ้าคนไข้ไม่รู้สึกว่าต้องการคำปรึกษาเบนก็อย่าก้าวก่ายเขาเลย”

เบนจามินแม้จะห่วงแต่ก็คงทำได้แค่ห่วงห่างๆเท่านั้น

“คุณ! คุณนี่นา”

นพคุณสะดุ้ง หันไปมองคนทักด้วยสีหน้าไม่สู้ดี อีกฝ่ายเป็นเพื่อนที่เคยเรียนในชั้นเดียวกัน เป็นเพื่อนนพคุณก็เท่ากับเป็นเพื่อนนพเก้าด้วย นพคุณบอกตามตรงว่าไม่อยากเจอ

“ไหนเก้าบอกว่าคุณไปพักผ่อนที่ต่างจังหวัดไง ทำไมมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ”

“เรามาหาหมอตามนัด”

นพคุณกระตุกมุมปากพยายามจะยิ้มแต่ก็ยิ้มไม่ออก

“เราได้การ์ดจากเก้าแล้วนะ แต่ไม่รู้จะได้ไปงานไหม นี่เรามาตรวจเตรียมความพร้อมน่ะ ถ้าสะดวกจะไปนะ ถ้าไม่ได้ไปก็ฝากบอกเก้าหน่อยว่าดีใจด้วย”

นพคุณพยักหน้ารับแกนๆ การ์ด...คงเป็นการ์ดงานหมั้นของนพเก้ากับเสือ แน่ล่ะ จะเป็นของใครไปได้อีก

“คุณเพลินเชิญห้องตรวจที่สามครับ คุณเพลินเชิญห้องตรวจที่สามครับ”

“เราไปก่อนนะ เขาเรียกแล้ว เราสายแล้วด้วย”

อีกฝ่ายโบกมือลาด้วยรอยยิ้ม นพคุณก็ยิ้มตอบเท่าที่จะยิ้มออกมาได้ ก่อนจะคลายรอยยิ้มลงอย่างรวดเร็ว ช่วงเวลาหลายวันมานี้เขาเอาแต่อยู่ในโลกของตัวเองจนเหมือนจะลืมความจริงหลายอย่างมากเกินไปแล้ว

“เป็นอะไรรึเปล่าคุณ”

นพคุณนั่งเหม่ออยู่นานจนเสือตรวจเสร็จเขาก็ยังไม่รู้สึกตัว สีหน้าและแววตาของนพคุณไม่ดีเลย เมื่อเช้าตอนที่เจอมังกรว่าดูแย่แล้ว ตอนนี้ยังดูแย่ยิ่งกว่า

“มีอะไรน่าเป็นห่วงหรือเปล่า”

เพราะไม่น่าจะมีสาเหตุอะไรให้นพคุณไม่สบายใจ เสือจึงคิดไปว่าร่างกายของนพคุณอาจจะมีอะไรผิดปกติ

“ไม่มีอะไรหรอกครับ”

นพคุณไม่พูด เสือข้องใจแต่ก็ไม่ถามอีก ในใจรู้ดีว่าเวลาที่นพคุณตอบว่าไม่มีอะไรแบบนี้มันไม่เคยเลยสักครั้งที่จะไม่มีอะไรจริงๆอย่างที่ว่า

“ขอโทษที่ให้รอครับ”

เบนจามินที่โดนเพื่อนหมอแผนกจิตเวชบ่นจนหูชาเดินออกมาหน้าหงอยๆ เขารู้สึกเหมือนกลับไปเป็นนักเรียนที่พอโดนอาจารย์ดุก็แอบเสียความมั่นใจ สงสัยว่าจะเพราะพักงานทางนี้ไปนานเกินไปแล้วจริงๆ

“ไปกันเถอะครับ”

เบนจามินเลือกร้านอาหารที่อยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนเอกวิทย์มากนัก  เป็นร้านที่เขามาบ่อยๆ  อาหารรสชาติดีเป็นที่น่าพอใจของทุกคน  ก่อนหน้านี้แม้จะรู้สึกไม่ดีนัก  แต่พอได้กินอาหารอร่อยๆความรู้สึกของคุณหมอหนุ่มก็ดีขึ้นแล้วก็พลอยทำให้บรรยากาศบนโต๊ะอาหารดีขึ้นตามไปด้วย  เสือพอใจมากที่นพคุณเจริญอาหารกว่าปกติ สีหน้าดีขึ้นแถมยังพูดคุยยิ้มแย้ม

หากไม่เป็นเพราะเขารู้ว่าคุณหมอคนดังคนนี้มีคนรักอยู่แล้วเสือคงไม่มีทางสบายใจได้แบบนี้แน่

“มารถประจำทางกันจริงๆหรือครับ”

พอได้ยินว่าทั้งสองคนนั่งรถประจำทางมาเบนจามินก็อดทวนถามซ้ำเพื่อความไม่แน่ใจไม่ได้

นพคุณนั้นเขาอาจจะไม่รู้จักมาก่อนว่าเป็นใครมาจากไหน แต่กับเสือแค่เห็นครั้งแรกเบนจามินก็จำได้แล้วว่าอีกฝ่ายเป็นหนุ่มเนื้อหอมในวงการคนมีฐานะ มันดูไม่น่าเชื่อถือเลยว่าเจ้าตัวจะนั่งรถประจำทาง

“คุณเขาอยากนั่งรถประจำทางมาน่ะครับ”

เสือเองก็พอเข้าใจที่คุณหมอจะไม่เชื่อ ระบบขนส่งสาธารณะยุคนี้มีการจัดการที่ดีแต่ก็ไม่ได้มีความเป็นส่วนตัวเท่าที่ควร เสือซึ่งเป็นที่รู้จักพอสมควรจึงไม่ได้ใช้บริการบ่อยนัก

“นานๆทีได้นั่งก็ดีเหมือนกันนะครับ”

เพราะคงไม่มีใครคิดว่าเขาจะขึ้นนี่แหละเสือถึงไม่ดึงดันแล้วยอมตามใจนพคุณ

อาหารมื้อนี้เสือขอเป็นเจ้ามือและก็ไม่มีใครขัด

กว่าเสือกับนพคุณจะกลับมาถึงบ้านก็บ่ายคล้อย นพคุณยังเอาแต่เหม่อจนเสือจับความรู้สึกได้ ต้องมีอะไรเกิดขึ้นระหว่างที่อยู่โรงพยาบาลแน่ๆ เสือไม่อยากให้นพคุณคิดมากแต่ก็ไม่กล้าเตือนและไม่กล้าถามด้วยกลัวจะยิ่งทำให้นพคุณอารมณ์ไม่ดี

ในบ้านเงียบเหมือนทุกวัน ปกติเสือกับนพคุณก็ไม่ได้พูดคุยกันมากนัก ต่างฝ่ายต่างมักจะนั่งอ่านหนังสือของตัวเองไปหรือไม่ก็ดูโทรทัศน์ มันเงียบแต่บรรยากาศไม่ได้เต็มไปด้วยความอึดอัดแบบนี้

โทรศัพท์ของเสือดังขึ้นและเหมือนเป็นเสียงแรกหลังจากเวลาผ่านไปนาน ชื่อนพเก้าที่แสดงบนหน้าจอทำให้เสือลังเลที่จะรับ แต่สุดท้ายเขาก็เลือกรับสายเพราะกลัวว่าจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น ซึ่งก็ไม่ผิดนัก นพเก้าโทรมาเพราะมีเรื่องจริงๆ

 

“ว่าไง”

“พี่เสือ เกิดเรื่องแล้ว”

ในบ้านเงียบสนิท เสียงของนพเก้าจึงลอดออกมาให้นพคุณได้ยินค่อนข้างชัด นพคุณตัดสินใจเดินหนีออกมาเพราะไม่อยากได้ยินว่าคนทั้งสองคุยเรื่องอะไรกัน

เขาเดินมานั่งเหม่อที่เก้าอี้หน้าบ้าน

ยิ่งได้ยินเสียงน้องชายจากโทรศัพท์ของเสือมันก็ยิ่งตอกย้ำ นพคุณกับเสือไม่มีวันมาบรรจบกันได้ ทางเดินข้างกายเสือเป็นของนพเก้าไม่ใช่เขา

เรื่องลูก...เสือไม่มีทางตัดขาดแต่นพคุณก็ไม่ต้องการให้เสือมาผูกมัดตัวเองไว้กับเขาด้วยเรื่องของเด็กคนนี้ นพคุณไม่อยากให้ลูกเป็นเหมือนตนที่ต้องอยู่ในครอบครัวที่มีพ่อหรือแม่มากกว่าหนึ่ง ไม่อยากให้ตนเองหรือนพเก้าต้องตกอยู่ในสถานะเดียวกันกับแม่ เพราะมันไม่มีความสุขรออยู่เลย

เสือเดินมานั่งลงตรงที่ว่างข้างๆ ในมือมีโทรศัพท์กับกุญแจรถถือเอาไว้

“พี่ต้องกลับก่อน”

เสือไม่อยากไปเลย เขายังไม่ทันรู้ว่าเพราะอะไรนพคุณถึงได้มีท่าทีไม่สบายใจขนาดนี้ แต่สิ่งที่เกิดขึ้นทางโน้นทำให้เขาต้องกลับไปจัดการก่อนที่เรื่องมันจะกระทบมาถึงนพคุณ เสือถือวิสาสะเอื้อมมือไปกุมมือนพคุณแล้วลูบที่หลังมืออีกฝ่ายเบาๆ

“พี่มีธุระ อาจจะไม่ได้สักวันสองวัน”

...หรืออาจนานกว่านั้น

เสือเองก็ยังไม่แน่ใจว่าตนจะสามารถจัดการเรื่องทุกอย่างได้ภายในกี่วัน แต่เขาไม่อยากห่างนพคุณไปนานๆ

“ไม่ต้องมาอีกแล้วล่ะครับ”

นพคุณไม่ได้ดึงมือออก บอกตนเองว่านี่เป็นความใกล้ชิดครั้งสุดท้ายระหว่างตนเองและเสือที่นพคุณจะปล่อยให้มันเกิดขึ้น หลังจากนี้แล้วจะไม่มีอีก  ระหว่างพวกเขาจะเป็นเพียงแค่คนรู้จัก หรือไม่ก็คนในครอบครัวตามกฎหมาย

ซึ่งนั่นหมายถึงเสือจะกลายมาเป็นน้องเขยของเขา

“พี่ต้องมาสิ”

นพคุณส่ายหน้า เขาไม่กล้ามองเสือด้วยกลัวจะร้องไห้ออกมา

“ผมอยากให้คุณกลับไปหาว่าที่คู่หมั้น ไปดูแลเก้าเถอะครับ เขาเป็นน้องชายผม  แม้จะมีสายเลือดเกี่ยวข้องกันเพียงแค่ครึ่งแต่ยังไงเขาก็เป็นน้อง ผมไม่อยากให้เรื่องราวระหว่างพวกเรามันยุ่งเหยิงมากไปกว่านี้”

เสือพูดไม่ออก ที่นพคุณพูดมาเสือย่อมเข้าใจและรู้ว่านพคุณคิดอย่างไร

“สำหรับพี่ พี่ทำทุกอย่างก็เพื่อคุณก่อนใครอื่น...ไม่สิ ตอนนี้ต้องรวมลูกเข้าไปด้วย”

บางครั้งการพูดความจริงมันอาจจะทำให้เรื่องทุกอย่างง่ายดายขึ้น แต่ความจริงบางอย่างก็ไม่สามารถจะพูดออกไปได้ง่ายๆ โดยเฉพาะความจริงที่จำเป็นต้องปกปิดไว้ตามคำขอของคนอื่น และคนที่ว่าก็มีความสำคัญและมีอิทธิพลมากพอจะมาขวางกั้นเรื่องของเขากับนพคุณ

เสือไม่อยากให้นพคุณไม่มีความสุข ดังนั้นเขาจึงยอมทำทุกอย่าง ทุกอย่างก็เพื่อนพคุณทั้งนั้น

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง เสือถอนหายใจเบาๆ เขาจับมือนพคุณขึ้นมาแล้วจรดจูบลงที่หลังมืออีกฝ่าย

“รอพี่หน่อยนะครับ”

เสืออยากกอด อยากจูบ อยากให้คำมั่นที่จริงจัง แต่ตอนนี้เขาทำได้เพียงเท่านี้

นพคุณมองตามหลังคนที่บอกให้ตนเองรอ เขาอยากถามว่าเขาควรรออะไร รอไปทำไมและทำไมต้องรอ

หากเขารอไปใครจะรับประกันได้ว่าเขาจะไม่เจ็บ...เจ็บเหมือนที่ผ่านๆมา เจ็บเหมือนที่เจ็บอยู่ตอนนี้

 
.............................................


มีต่อข้างล่างค่ะ

[JUPJIB]

วันนี้นพคุณตื่นเช้ากว่าปกติ เขาบอกตัวเองว่าเป็นเพราะเมื่อคืนนอนเร็วจึงตื่นเร็ว ไม่ได้มีเหตุผลอื่นอีก

นพคุณทำทุกอย่างไปตามที่สมควรจะทำ เวลาสองวันที่ผ่านมาไม่มีการติดต่อใดๆทั้งสิ้นจากเสือ แม้นพคุณจะไม่มีโทรศัพท์แต่ถ้าเสือคิดจะติดต่อมาจริงๆก็มีวิธีตั้งมากมาย นพคุณมั่นใจว่าเสือสามารถหาทางได้ หน่วยรักษาความปลอดภัยเองก็ยังคอยดูแลอยู่รอบๆ แต่คนออกคำสั่งกลับหายเงียบไป

ก็ใช่ว่านพคุณจะรอหรืออะไรหรอกนะ

“ทำเยอะไปไหมเนี่ย”

สองวันมานี้นพคุณกินข้าวมากกว่าที่เคย ไม่ใช่เพราะเจริญอาหาร แต่เป็นเพราะเขาเผลอทำกับข้าวสำหรับสองคนตลอด จะทิ้งก็เสียดาย นพคุณจึงต้องพยายามกิน แม้สุดท้ายก็มันยังไม่หมดอยู่ดี แต่ก็ทำให้เขากินเยอะกว่าที่เคย

“อ๊ะ”

อุทานเบาๆเมื่อหันกลับมาหยิบจานแล้วรู้สึกหน้ามืดจนต้องรีบนั่งลงพัก ด้วยกลัวว่าหากล้มไปจริงๆอาจจะกระทบถึงลูก

“ทำไมกลับมาแย่อีกแล้วนะ”

อาการแพ้ที่เคยลดลงกลับเพิ่มมากขึ้นคล้ายช่วงที่ยังไม่รู้ตัวว่าท้อง ทั้งคลื่นไส้ อาเจียนตลอดทั้งวัน แถมยังหน้ามืดบ่อยๆ ทั้งที่ทำตามคำแนะนำสำหรับคนแพ้ท้องแล้วทุกอย่างแต่ก็แทบไม่ดีขึ้น

นพคุณเป็นอย่างนี้มาสองวันแล้ว...สองวันที่เสือไม่อยู่

“บ้าเอ้ย!”

เขาไม่อยากนึกถึงและบอกตัวเองว่าให้ลืม แต่ไม่ว่าจะทำอะไรนพคุณก็เอาแต่นึกถึงเสือ นึกถึงตอนที่เสืออยู่ด้วยกัน มันไม่ดีสักนิดเมื่อความจริงแล้วนพคุณไม่ควรผูกพันและไม่ควรคิดถึงเสืออีก

เสือเป็นของนพเก้า นพคุณไม่มีสิทธิ์ ต่อให้วันนี้เสือมาหาอย่างที่บอกไว้นพคุณก็ต้องไม่ให้อีกฝ่ายเข้าบ้าน ต้องไม่ให้เสือเข้าใกล้อีก ไม่อย่างนั้นความผูกพันคงเพิ่มมากขึ้นกว่านี้ ซึ่งมันไม่ดีกับนพคุณที่ต้องเจ็บอยู่คนเดียวเลย

“ฟุ้งซ่านจริงเรา”

บ่นตัวเองแล้วเลยไปหาอะไรทำ นพคุณตั้งโต๊ะแล้วเปิดโทรทัศน์ดูเพื่อที่จะได้ไม่ต้องคิดถึงอย่างอื่น

“แหม! นี่เป็นครั้งแรกตั้งแต่มีข่าวเรื่องหมั้นเลยนะครับที่พวกเขาควงกันออกงานแบบนี้”

เสียงจากโทรทัศน์บรรยายประกอบภาพเคลื่อนไหวที่ทำให้นพคุณหยุดชะงัก มือที่กำลังตักข้าวตกลงโดยไม่รู้ตัว

“ฝ่ายคุณพยัคฆ์ยังไม่ออกมาพูดอะไร แต่ออกงานด้วยกันแบบนี้ก็เหมือนจะยืนยันกลายๆแล้วมั้งครับ”

พิธีกรอีกคนรับลูกและบรรยายต่อ

“นั่นสิครับ พวกที่เม้าท์กันว่ามีแต่ฝ่ายคุณนพเก้าคิดไปเองก็หน้าแตกละเอียดยิบไปตามๆกัน”

“สยบข่าว...”

นพคุณกดปิดเมื่อไม่สามารถทนดูได้อีกต่อไป ความอยากอาหารที่มีน้อยอยู่แล้วแทบจะไม่มีเหลือ

คำที่เสือพูดบอกเอาไว้มันจะมีความหมายอะไร ในเมื่อการกระทำมันที่เห็นมันสวนทางกันโดยสิ้นเชิง

 
............................................

 

“ไม่เป็นไรนะครับ”

เพียวถามคนที่นอนหลับตาอยู่บนโซฟาด้วยความเป็นห่วง

ก่อนหน้านี้เสือมาหามังกร ท่าทางเหมือนมีเรื่องสำคัญที่ต้องการคุยด้วย เพียวเห็นอย่างนั้นจึงขอตัวออกไปข้างนอก ปล่อยให้ทั้งสองคนได้คุยกันตามลำพัง เพียวไม่รู้รายละเอียดที่ทั้งคู่คุยกัน แต่มั่นใจได้ว่าต้องเป็นเรื่องเกี่ยวกับนพคุณ...คนที่สองพี่น้องรักมากเหลือเกิน

“ผมไม่เป็นไร”

มังกรลุกขึ้นนั่งแล้วดึงเพียวเบาๆให้นั่งลงข้างๆ ปลายนิ้วลูบหลังมือของเพียว สายตาจดจ้องอยู่ที่มือขาวไม่วางตา

“ขูดไปก็ไม่มีเลขออกมาหรอกครับ”

กริยาของมังกรห่างไกลจากคำว่าขูด แต่เพียวก็เลือกใช้คำนี้เพื่อไม่ให้มันชวนเข้าใจผิดนัก

“คุณขาวจัง”

คนผิวขาวอย่างที่ว่าหัวเราะ

“นึกยังไงถึงทักครับ”

ในใจก็นึกว่าเป็นเพราะเขาขาวไม่ใช่หรือมังกรถึงได้เลือกเพียวมาอุ้มท้องลูกให้

“คุณคิดว่าผมเป็นคนดีไหม”

“อะไรนะครับ?”

ถามย้ำเพราะคิดว่าตนเองอาจจะฟังผิดไป ตอนนี้เพียวชักไม่แน่ใจแล้วว่ามังกรไม่เป็นอะไรอย่างที่บอกจริงหรือเปล่า

“คุณเป็นคนดีคุณเพียว ขาว บริสุทธิ์ สะอาด ผมเลยไม่แน่ใจว่าผมดีพอไหม”

“ผมไม่ได้ดีขนาดนั้น แล้วคุณเองก็ไม่ใช่คนไม่ดีสักหน่อย”

มังกรยิ้มบาง ตามองออกไปนอกหน้าตา

“ถ้าผมดีผมคงไม่เลือกจะรักคนที่น้องรักหรอก”

มังกรนึกไปถึงช่วงหลายปีก่อน ตอนที่คิดว่าตนเองโตกว่าและมีความจริงจังกว่าจึงให้เสือหลีกทางให้ ตอนนั้นเขาเห็นอยู่ชัดๆว่าเสือเสียใจ นพคุณเองก็เสียใจ แต่มังกรก็ยังปล่อยให้ทั้งคู่รู้สึกเสียใจอยู่อย่างนั้น

อะไรๆมันถึงได้ผิดพลาดมาจนถึงปัจจุบัน และสุดท้ายกรรมก็สนอง มังกรเองต้องเจ็บบ้างก็สมควรแล้ว

“แต่มันก็ย้อนกลับไปไม่ได้แล้วละนะ”

ที่ความรักของมังกรไม่สมหวัง ไม่ใช่แค่เพราะนพคุณกำลังท้องกับน้องชายของเขา แต่เป็นเพราะนพคุณไม่เคยรักมังกร

ก่อนหน้านี้เขายังแกล้งทำเป็นว่าไม่รู้และหวังว่าสักวันหนึ่งนพคุณจะรักตนเองอย่างที่ตนเองรัก แต่มาตอนนี้ มันกระจ่างชัดเกินกว่าที่มังกรจะทำว่าไม่รู้ได้อีกต่อไป

เพียวไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างนพคุณ เสือ และมังกร ในทีแรกเขาคิดว่านพคุณคบอยู่กับมังกร แต่กลับไปรักกับเสือ แต่ฟังที่มังกรพูดแล้วชักไม่แน่ใจว่ามันเป็นอย่างนั้น

“ผมมองแต่คุณเขาแค่คนเดียวมาเป็นสิบปี ไม่เคยมองคนอื่นเลย อาจจะมีวอกแวกไปบ้าง แต่ตัวจริงสำหรับผมก็เป็นคุณเขามาตลอด แต่มันก็เป็นไปไม่ได้อีกแล้ว ผมอยากตัดใจและเริ่มใหม่กับใครสักคน... คุณเพียว ถ้าผมดีพออยู่บ้างในสายตาคุณ คุณจะให้โอกาสผมได้ไหม”

“ผมหรือครับ?”

มังกรพูดถึงขนาดนี้ ใช่ว่าเพียวจะไม่รู้สิ่งที่มังกรต้องการสื่อ แต่มันก็ฟังดูเหลือเชื่อเกินไป

มังกรเป็นใครแล้วเพียวเป็นใคร ความแตกต่างมากมายไม่ว่าจะเป็นชาติกำเนิด ฐานะ หรือหน้าที่การงาน มันไม่มีอะไรสนับสนุนให้มังกรหันมามองเพียวได้เลยสักนิด

“ผมอยู่กับคุณเพียวแล้วสบายใจที่สุด อย่างที่ไม่เคยเป็นไม่ว่าจะอยู่กับใครคนไหน”

แม้แต่ตอนอยู่กับนพคุณ มังกรก็ไม่เคยสบายใจได้มากขนาดนี้

หากเพียวกลับคิดไปในทางตรงข้าม

การที่มังกรอยู่กับเพียวแล้วสบายใจนั่นก็เพราะมังกรไม่จำเป็นต้องคิดอะไรมากเมื่ออยู่กับเพียวไม่ใช่หรือ หรือพูดอีกอย่างคือมังกรไม่ได้แคร์เพียวมากเท่าไหร่ แต่เพียวก็ไม่ได้อธิบายความคิดของตัวเองให้มังกรฟัง มังกรไม่มีทางยอมรับอยู่แล้วว่าที่เพียวคิดเป็นความจริง

อีกอย่างที่เพียวไม่พูดเพราะถ้าถามตามความรู้สึกของเขา เพียวย่อมมีความรู้สึกพิเศษต่อมังกรอยู่แล้ว  ก็ใครจะไม่หวั่นไหวไปกับคนที่อ่อนโยนและดีกับเรามากๆได้ แม้จะรู้ว่าเขาทำเพราะเรามีลูกของเขาอยู่ในท้องก็ตามที

เพียวอยากตอบรับ แต่ตอนนี้มังกรไม่ได้ปกตินัก มันอาจจะเป็นเพียงอารมณ์ชั่ววูบ เพียวไม่อยากฉวยโอกาสตอนที่มังกรอ่อนแอผูกมัดมังกรเอาไว้

หากเพียวตกปากรับคำ มังกรอาจจะต้องมาเสียใจทีหลัง  แต่คนที่ต้องเสียใจและเจ็บมากกว่าจากการถลำลึกก็คงเป็นใครไปไม่ได้นอกจากตัวเพียวเอง

“เอาเป็นว่าเราศึกษากันให้ดีกว่านี้ก่อนดีกว่าไหมครับ”

พูดอีกอย่างคือเพียวยังไม่คิดจะให้มังกรมาเริ่มใหม่กับตน อย่างน้อยๆก็จนกว่าเพียวจะมั่นใจว่า มังกรพร้อมที่จะเปิดรับเพียวเข้าไปในใจแล้วจริง

“รอให้ผมคลอดก่อนแล้วค่อยมาคุยกันอีกทีนะครับ”

เพียวไม่ได้ตัดโอกาสของทั้งคู่ไปเสียทีเดียว เขาคิดว่าเมื่อถึงตอนที่เขาคลอดแล้ว มังกรคงจะใจเย็นลงและคิดได้มากขึ้น หากถึงตอนนั้นมังกรยังไม่เปลี่ยนใจและเพียวมั่นใจในตัวมังกรได้มากกว่านี้ก็คงจะดี

 
............................................

 

หลังจากได้เห็นข่าวเสือกับนพเก้า นพคุณก็ไม่มีความคิดจะดูโทรทัศน์หรือติดตามข่าวใดๆอีก เสือยังคงเงียบหายไปซึ่งสำหรับนพคุณนั่นก็ดีแล้ว

การรักษาความปลอดภัยรอบๆยังคงมีอยู่ แล้วยังดูเหมือนจะเข้มงวดขึ้นด้วย นพคุณชักไม่แน่ใจแล้วว่าพวกหน่วยรักษาความปลอดภัยเหล่านี้เพียงแค่มาเฝ้านพคุณเอาไว้ไม่ให้หนี

แม้จะนึกสงสัยแต่ตราบใดที่พวกเขาไม่ได้เข้ามายุ่มย่ามกับนพคุณถึงในบ้าน ไม่ว่าพวกเขาจะเพิ่มจำนวนคนหรือเข้มงวดมากขึ้น นพคุณก็ไม่ว่าอะไร

วันนี้นพคุณมีนัดตรวจที่โรงพยาบาลอีกครั้ง เขายังมีอาการแพ้ท้องอยู่ ทั้งที่ปกติอายุครรภ์ขนาดนพคุณอาการแพ้ควรหายไปบ้างได้แล้วแท้ๆ

“วันนี้มาคนเดียวหรือครับ”

คุณหมอหนุ่มทัก ตาก็มองเลยไปข้างหลังเพื่อหาคนที่เขาคิดว่าจะตามนพคุณเข้ามา

“คนเดียวครับ”

นพคุณพยายามปั้นรอยยิ้มแม้จะรู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาเมื่อโดนถามถึงใครอีกคน

“คงไม่ใช่เพราะผมหรอกใช่ไหมครับ”

“จะเป็นอย่างนั้นได้ยังไงครับ”

นพคุณคิดไปเองว่าคุณหมอหมายถึงคราวที่แล้วที่ชวนไปกินข้าวแล้วเสือเป็นฝ่ายเลี้ยง คิดว่าคุณหมอคิดมากกลัวว่าอาจจะทำให้เสือไม่ชอบใจ

“ผมกับเขาไม่คิดมากกับเรื่องแบบนั้นหรอกครับ”

คุณหมอที่ได้รับการยืนยันว่าตนเองไม่ได้ก่อปัญหาท่าทางโล่งใจขึ้นมาก

“ที่จริงตอนคุยกับคุณเสือเขาก็บอกแล้วว่าไม่ได้เป็นปัญหา แต่ผมก็ยังไม่ค่อยสบายใจ มาได้ยินจากปากคุณนพคุณเองแบบนี้ผมค่อยโล่งขึ้นมาหน่อย”

“ไม่ต้องคิดมากขนาดนั้นหรอกครับ”

แม้จะยังงงๆว่าคุณหมอไปคุยกับเสือตอนไหนและทำไมคุณหมอถึงต้องทำท่าราวกับว่ามันเป็นเรื่องใหญ่ แต่นพคุณก็เลือกจะบอกว่าไม่เป็นอะไรไว้ก่อน

“ถ้าอย่างนั้นวันนี้กินข้าวด้วยกันนะครับ กินที่โรงอาหารนี่แหละจะได้ไม่เป็นปัญหาอีก”

นพคุณเห็นด้วยว่ากินที่โรงอาหารของที่เอกวิทย์ก็ดี ราคาถูกกว่า รสชาติและคุณภาพของอาหารก็ดี และเพราะเอาแต่คิดเรื่องนั้นจึงมองข้ามคำพูดแปลกๆของเบนจามินไปเสียสนิท

กินข้าวเสร็จเบนจามินก็ขอตัวแยกไปทำงานต่อ นพคุณตั้งใจจะกลับบ้านเลยเหมือนกันแต่ก็มาเจอกับมังกรเข้าเสียก่อน

มังกรไม่มีทีท่าแปลกใจ เหมือนจะมาคอยนพคุณอยู่ก่อนแล้วเสียด้วยซ้ำ

“ตรวจเป็นยังไงบ้างคุณ”

“ปกติดีครับ”

ท่าทางไม่สนิทใจและออกจะเกรงๆของนพคุณทำให้มังกรลอบหนักใจ

นพคุณหน้าซีดๆไม่ได้ดูปกติอย่างที่เจ้าตัวบอกสักนิดจนมังกรนึกเป็นห่วง จากที่ตั้งใจแค่จะเข้ามาทักและถามไถ่เฉยๆจึงเปลี่ยนเป็นอาสาไปส่ง

“ให้พี่ไปส่งนะ”

ตอนอยู่ในอาคารนพคุณไม่เป็นอะไรจริงๆ แต่พอออกมาเจอแดดแล้วก็เริ่มรู้สึกเวียนหัว นี่เป็นหนึ่งในอาการแพ้ของนพคุณ แม้จะรู้สึกไม่ค่อยดีแต่หลังจากครั้งนั้นที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตนพคุณก็ไม่เคยถึงกับหน้ามืดหมดสติไปอีก

“ไม่เป็นไรครับพี่กร คุณกลับเองได้”

“จะได้ยังไง”

เห็นสีหน้าที่มีแต่จะซีดลงๆของนพคุณแล้วมังกรจะปล่อยไปได้อย่างไร

“พี่ไปส่งเอง คุณอย่าดื้อ ไม่เห็นแก่ตัวเองก็นึกถึงลูกบ้าง”

ที่มังกรดุ หากเป็นเสือนพคุณคงเถียงและต่อต้านอย่างที่สุด แต่นี่เป็นมังกร นพคุณไม่อยากให้มังกรคิดว่านพคุณตั้งแง่หรือหลบลี้หนีหน้า เพราะตนเองทำไม่ดีกับมังกรไว้เยอะ เขาจึงไม่อยากให้มังกรรู้สึกไม่ดีอีก

“ก็ได้ครับ”

มังกรพอใจที่นพคุณยอมให้ไปส่ง เขาพานพคุณเข้ามาในตัวอาคารอีกครั้งก่อนจะบอกให้ไปนั่งที่โซฟา

“คุณรอพี่ตรงนี้นะ เดี๋ยวพี่ขอไปโทรบอกคุณเพียวก่อน อย่าหนีกลับเองเด็ดขาดเลยนะ”

นพคุณยิ้มกับท่าทางสำทับของมังกร

ท่าทางแบบนี้เหมือนไม่ได้เห็นมานานแล้ว ทั้งที่ความจริงพวกเขาเพิ่งเลิกรากันได้ไม่นานแท้ๆ

มังกรไม่ได้เดินไปไกล เขาแค่เลี่ยงมาโทรศัพท์ไปบอกเพียวแต่ก็ยังสามารถมองเห็นนพคุณได้ สัญญาณรอสายดังไม่กี่ครั้งเพียวก็รับโทรศัพท์

“ผมจะไปส่งคุณเขาหน่อย จะกลับมาให้ทันกินข้าวเย็นนะครับ”

มังกรกับเพียวกินข้าวด้วยกันตลอด ดังนั้นหากจะไม่มากินด้วยหรือจะไปข้างนอกตอนใกล้เวลาอาหารมังกรจะบอกเพียวเอาไว้ก่อนทุกครั้ง

“...ครับ”

“คุณเขาอาการไม่ค่อยดี ผมเลยไม่กล้าปล่อยให้เขากลับเองคนเดียว”

น้ำเสียงของเพียวไม่ได้เหมือนติดใจสงสัยอะไรก็จริงแต่มังกรก็อดไม่ได้ที่จะให้เหตุผลอีกนิด

“ผมไม่คิดมากหรอกครับ”

น้ำเสียงสดใสของเพียวทำให้มังกรโล่งใจและอดนึกไม่ได้ว่าเพียวนี่แหละที่เหมาะกับเขาจริงๆ

“รอผมนะครับ”

“ครับ คุณกรขับรถดีๆนะครับ”

มังกรวางสายไปด้วยความสบายใจขึ้นเมื่อเห็นว่าเพียวเข้าใจ เขาไม่รู้หรอกว่าแม้เพียวจะเข้าใจแต่ก็ยังอดรู้สึกไม่สบายใจนิดๆไม่ได้ ถึงอย่างไรนพคุณก็เป็นคนที่มังกรรัก...ยังรักอยู่แม้จนกระทั่งถึงตอนนี้ แล้วจะไม่ให้เพียวรู้สึกอะไรเลยได้อย่างไร 


TBC

[B52]

ขอจิ้มก่อนเถอะ อ่านไม่ไหวแล้วตอนนี้ยังไงก็อ่านไม่จบตอนแน่ๆง่วงนอน เดี๋ยวมาอ่านที่เหลือต่อทีหลังน่ะ

[amisezmin]

เสือหายเงียบไปเลย สงสารคุณ

[Phut]

มีใครคิดทำอะไรคุณรึเปล่า อยากรู้~

ส่วนมังกรคิดหน้าคิดหลังให้ดีนะ ไม่อยากให้เพียวเสียใจเลย

[mystery Y]

ไม่มีใครมีความสุขเลย เจ็บปวดกันทั้งนั้น เฮ้อ~

[Mouse2U]

รำคาญความเป็นเสือจริงๆ เลยค่ะ แหมๆ พ่อคนดี~ พ่อคนเสียสละ~ อู้ยย... พ่อคนรักเดียวใจเดียว~ บอกได้คำเดียวว่าหมั่นไส้มากค่ะ!!! 

[ekuto]

ภาคนี้พระเอกเราไม่ค่อยมั่นคงเลย

[nunda]

ปวดหัวใจ  T_T

[pattapong200320]

หน่วงๆเบาๆ
>.<

[kawisara]

คุณเพียวที่น่ารัก



พี่มังกรที่แสนดี



นพคุณที่น่าสงสารรรรรรรรรรร



อิพี่เสือที่แสนน่าเบื่อ ปากก็ว่ารัก ว่าห่วง แต่การกระทำนี่ เกินจะยอมรับ


น้องคุณ ไม่ต้องไปหวังลมๆแล้งๆ ให้เขามาอยู่ใกล้หรอกลูก


ตัดใจค่ะลูก ตัดใจคือทางออกทางเดียว ทางเดียวที่เราจะไม่เจ็บไปกว่านี้


นพเก้ามีปัญหาอะไรนะ เป็นห่วงจัง พึ่งพ่อ พึ่งแม่ก็ไม่ได้ น้องชายก็ยังไม่มีอำนาจอะไร น่าสงสารลูกๆ



บ้านนี้จริงๆ 

[GuoJeng]

สนุกคับ สนุกมากกก        เสือทำให้ขัดใจมากๆ เป็นพระเอกตามมาตรฐานจริงๆ ๕๕๕  ยกเลิกงานหมั่นเร็วๆ แล้วไปง้อ นพคุณซะ อย่าไปทำตามคำสั่งพ่อ แม่ของนพเก้ามากนัก ถอนหมั่นได้ถอนเลย รักนพเก้าแบบน้องก็บอกไปว่ารักแบบน้องสิ (อ่านแล้วอิน๕๕๕ )       รอตอนใหม่คับ มาเร็วๆ