หัวข้อ: "Just a Kiss a Day , then , Take my Heart away."

[hahn]

จบจริงอ่ะ .... ยังหวานได้อีกเรื่อยๆ นะเนี่ย

รอตอนพิเศษนะ ขอบคุณนะสำหรับความสุขเล็กๆ น้อยจากตัวหนังสือที่

มีแบ่งปันมาให้อ่านเรื่อย ๆ

[@StaR@]

ไม่ได้เข้ามาอ่านไม่กี่วันมาอีกทีจบแล้ว
หมั่นไส้แอนดรูวมากถึงมากที่สุดเลย
มีเมียแล้วพี่แกก็ยังไม่เลิกเจ้าชู้เลยสงสารเมียจริงๆ
พี่ทอมนี่ทั้งหึง หวง ห่วง มีครบเลยน่ะ
แต่อย่างว่าน้องชุนน่ารักนี่นาอดใจไหวให้มันรู้ไป
 

[seaz]

ชอบประโยคนี้ “คนอื่นคิด แต่เราต้องไม่เป็น” อิอิ
รอตอนพิเศษนะครับ ^^

[Cupcake]

จบแล้ว จบน่ารักดีค่ะ ชอบอ่ะคู่นี้
รออ่านตอนพิเศษนะคะ
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีดีค่ะ

[from_mars]

จบแล้ว...อิ่่มใจเนอะ หลายประโยคน่ารัก
"คนอื่นคิด แต่เราต้องไม่เป็น" เพราะว่า"มีคนที่ไม่อยากให้เสียใจอยู่แล้ว" โอ๊ยหวานได้อีก

รักกันนานๆ มีตอนพิเศษเยอะๆ นะจ๊ะ อิอิ
ขอบคุณมากคร้าบบ

[Gohan]

จบซะแล้ว อ่านเรื่องนี้แล้วมีความสุขจัง
อ่านไปยิ้มไป พี่ทอมกับน้องชุนหวานมาก
น่ารักที่สุด   

ขอบคุณมากครับไจฟ์ 

[fuku]

อิจฉาชุนอ่ะ พี่ทอมแสนดีน่ารักมาก
สนใจส่งพี่ทอมเข้าชิงพระเอกน่า่รักแห่งปีมั้ยค่ะ

[namtaan]

จบได้ประทับใจมากค่ะ
ลงท้ายได้หวานๆแนวแบบนี้ สมกับพี่ทอมเลย
-จำเบอร์นี้ไว้ ทอมแสนดีเดลิเวอร์รี่ส่งคิสฟรีทุกที่ตลอด24ชม.-

พี่อาการหนักกว่าน้องอีกนะนี่
ได้คำรักจากน้องชุนไป ก็ช่วยเยียวยาอาการทั้งหลายเป็นปลิดทิ้ง 

ตอนท้ายจะฮาอาการพี่ชาร์ลก็ฮาไม่ออก มันซึ้ง

บวก 1 แต้ม ขอบคุณน้องไจฟ์อีกครั้งสำหรับทุกตอน และรอตอนพิเศษจ้า 

[pita]

 :กอด1:รักนิยายเรื่องนี้อ่ะ

[konnarak]

จบจิงๆๆ  หรออ  ไม่อยากให้จบเลยยย   


อ่านเเล้วมีความสุข  รุ้สึกหัวใจพอง   อิอิอิ


ขอบคุณคุณไจฟ์มากๆๆๆๆนะครับที่เเต่งนิยายดีๆๆให้ได้อ่าน ครับบ


ขอตอนพเศษเยอะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆนะครับบบบบ



 

[anajulia]

ไหนอ้ะ??
ไหนอ้ะ ใครมิรู้บอกวันนี้จะมีตอนแถม หงิงๆ

น้องชุนจ๋าาาาาาาาาาา

[MyTeaMeJive]

ตอนพิเศษ หลังตอนจบ

ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ ในชุดเสื้อยืดแขนยาวสีเข้มกับกางเกงยีนสีซีด จอดรถคันใหญ่ที่หน้าบ้าน คว้ากระเป๋าสะพาย แล้วก้าวลงมายืนถอนหายใจอยู่ข้างรถ
จะเป็นอีกวันที่ต้องมารอเก้อที่บ้านเล็กๆหลังนี้ หรือเปล่านะ
....เอ่อ....คือว่า ทอมแสนดีอยากเป็นพระเอกเศร้าซึมบ้างไรบ้างงี้อ่ะ แต่มัน...ไม่ใช่ ใช่มั้ยครับ
งั้นเอางี้
ทอมแสนดีจอดรถที่หน้าบ้านแล้วก็ให้นึกอยากโยนเหรียญเสี่ยงดวงว่าวันนี้น้องจะติดเรียน ติดกิจกรรม ติดทำโครงงาน หรือติดอะไรต่อมิอะไร แล้วทำให้
………“อาทิตย์นี้ผมกลับบ้านไม่ได้ฮะ”…….อีกหรือเปล่าหนอ
ไม่อยากฟ้องเลยว่า ตลอด 4 ปีมานี้ได้ยินประโยคนี้มากี่ร้อยครั้ง
นอยด์ไม่รู้กี่ร้อยหน
เหมือนแว่วๆได้ยินเสียงด่า ไอ้หมาเว่อร์ลอยลมมาให้ได้ยิน ปีหนึ่งมี 52 สัปดาห์ ปิดเทอมก็กลับบ้านอยู่แล้ว
แต่ว่า..นะ..เปรียบเทียบอ่ะ คือทอมเองก็งานเยอะ ใช่ว่าจะได้กลับมาบ้านนี้ทุกอาทิตย์ซะเมื่อไหร่ ก็ตกเดือนละครั้ง สองเดือนครั้งเหมือนกัน
เอ๋....พอมาดูอย่างนี้มันเหมือนจะวุ่นวายพอกันนะเนี่ย
อะๆๆ ไม่ได้การ ทอมแสนดีขอคะแนนสงสารอีกนิดนะ
คือว่า คนนี้น่ะ พอมีโอกาสที่จะกลับมาบ้าน ก็มาทุกที เป็นไปตามกติกาที่น้องตั้งไว้เป๊ะๆ พี่ต้องมาที่บ้านก่อนแล้วค่อยมารับ เขาจะไม่มารอที่บ้านอยู่คนเดียวแน่นอน
แต่ไปๆมาๆ  คนที่เคยบอกว่า ถ้าพี่มาก็มารับผมแล้วกันคนนั้น กลับมามั่งไม่มามั่ง ทำให้การกลับมาบ้านส่วนใหญ่ คือการที่พี่กลับมาบ้าน กวาดบ้านถูบ้าน รดน้ำต้นไม้ แล้วนั่งดูโทรทัศน์จนหมดวันหยุด กลับไปทำงาน
เดี๋ยวครับเดี๋ยว อย่าเพิ่งเข้าข้างคนตัวเล็กนั่น รู้แล้วน่าว่าเรียนหนัก งานเยอะ
แต่คนคอยอ่ะ เห็นใจกันหน่อยเหอะนะ

อันที่จริงการสื่อสารเดี๋ยวนี้เค้าก็เจ๋งนะ สารพัดเทคโนโลยีที่ทำให้เหมือนอยู่ใกล้กัน
แต่มันก็แค่เหมือนน่ะนะ
คุยๆกัน ก็มีใครนักหนาไม่รู้ โผล่เข้ามาทักทาย
“ไฮ ทอม”
ขอโทษครับ ไม่ฮงไม่ไฮด้วยหรอก กูจะคุยกับมายไวฟ์โว้ย........ย
อ่ะ..อันนี้ก็แค่คิดในใจเหมือนกัน ใครที่ไหนจะกล้าโวยล่ะ เดี๋ยวเค้าออฟไลน์ หรือวางสายไป แล้วทีนี้ทำไงล่ะ
ไอ้ทอมสิ น้ำตาจะเช็ดหัวเข่า
เอาวะ...มาถึงนี่แล้ว เข้าบ้านก่อน แล้วค่อยโทรถามแล้วกันว่าจะให้พี่ไปรับมั้ย

เดินไปยังไม่ทันจะถึงบันไดขั้นบนสุดของระเบียงหน้าบ้าน ทิฟา แม่บ้านที่ทำงานสบายที่สุดในโลก ก็เปิดประตูออกมาด้วยรอยยิ้มกว้าง
“เพิ่งกลับมาเมื่อเช้า หลับอยู่ข้างบนค่ะ”

เทพเจ้าแห่งโอลิมปัสทุกพระองค์ ลูกจะไม่วิพากษ์วิจารณ์พระองค์อีกต่อไปว่าดีแต่หาเรื่องผลิตลูก แล้วก็ทะเลาะกันเอง
หาเรื่องทำน้ำท่วม ฝนแล้ง เผาบ้านคน บลาๆๆๆๆๆๆๆ
ตื่นเต้นว้อย..........ย
แต่พอมาถึงหน้าห้องนอน ทอมกลับต้องบอกตัวเองให้เปิดประตูเบาๆ เพราะอะไรเหรอ ก็เมื่อกี้ทิฟาบอกว่า เขาหลับอยู่ไง ที่ตามมาก็โปรดเงียบๆ ด้วยนะ
น้องหลับอยู่ ห้ามเสียงดัง ขอร้อง นี่จริงจังมากเลยนะ
ทอมค่อยๆ วางกระเป๋าของตัวเองไว้ที่มุมห้อง แล้วก้าวยาวๆ ไปที่ข้างเตียง
นั่งบนเตียงไม่ได้ เดี๋ยวเขาผวาตื่น
ก็นั่งลงที่ข้างเตียงน่ะแหละ

หน้าซีดมากมาย ผอมมากจนคนที่นั่งมองคนนอนหลับใจเสีย ที่เห็นในโทรศัพท์ หรือในเน็ตยังไม่ค่อยรู้ แต่พอมาเห็นตอนนี้แล้วมัน.....
นิ้วมือเรียวยาวเกลี่ยผมที่ระหน้าผากให้เบาๆ ขยับผ้าห่มอีกที
จำวันแรกที่เราพบกันได้หรือเปล่า

ไอ้เพื่อนชาร์ลเด็กนักเรียนชายอายุ 10 ปีของโรงเรียนอินเตอร์ อวดรูปภาพเด็กแบเบาะในห่อผ้าให้เพื่อนทุกคนในห้องดู
“นี่น้องกู น่ารักมะ”
เพื่อนๆ พากันบอกว่า น้องชาร์ลหน้าเหมือนตุ๊กตา ก็นะเด็กแรกเกิดมันก็หน้าตาอย่างนี้ทั้งนั้น เพียงแต่ว่าคนนี้มัน.....น่ารักอย่างที่พี่มันว่าน่ะแหละ....
“ชื่ออะไรน่ะ”
“ชุน”
หลังจากที่ชุนเกิดมาแม่ก็เริ่มไม่สบาย ทำให้ชาร์ลแทบไม่ได้พาเพื่อนมาบ้าน จนในวันเกิดของชาร์ลที่จัดงานเล็กๆ กันที่บ้านตอนกลางวัน
ทอมถึงได้พบกับเด็กผู้ชายในรูปคนนั้น
เด็กผู้ชายที่แทบไม่ค่อยพูดอะไร ผิดกับเด็กวัยเดียวกันที่มักจะพูดไม่หยุด เด็กผู้ชายคนที่เดินมายืนอยู่ข้างๆ ตอนที่กำลังเทน้ำหวานใส่แก้ว
“เอาน้ำอะไร”
“ไม่” แต่เจ้าตัวกลับหยิบแก้วน้ำหวานที่ทอมเพิ่งเทไปดื่มซะเฉยๆ
เออ น้องเพื่อนเนอะ เรื่องแค่นี้ขำๆ
สักพักก็ได้ยินเสียงเหมือนไอ้ตัวเล็กจะอยากกินข้าวผัดกุ้ง แต่ว่าในงานนี้เขามีแต่บาร์บีคิว กับข้าวผัดหมู แล้วก็ขนมทานเล่นน่ะ พี่เลี้ยงก็พยายามบอกว่า วันนี้ไม่มีข้าวผัดกุ้ง
“เอาข้าวผัดกุ้ง”  
คำพูดเรียบๆ แบบที่ไม่ว่าใครจะพูดว่าอะไร เด็กน้อยคนนี้ก็พูดย้ำอยู่ประโยคเดียว จนพี่เลี้ยงต้องหันมาขอความเห็นจากแม่
แต่คนที่ลุกขึ้นก็คือชาร์ล
“ปะ”
แค่นี้แหละ ไอ้ตัวดื้อก็ยิ้มแป้นจับมือพี่ชายเข้าไปในครัว

จากนั้นก็เจอกันแวบๆ เวลาที่มาบ้าน คือรู้ว่าวันนี้น้องอยู่บ้าน แต่ก็อยู่ในห้องแม่ที่กำลังไม่สบายหรือไม่ก็อยู่กับพี่เลี้ยง ที่พร้อมจะวิ่งมาหาชาร์ลทันทีที่....
“คุณชาร์ลคะ น้องไม่ยอมทานข้าว คว่ำถ้วยไป 2 ครั้งแล้วค่ะ”
ไอ้ชาร์ลที่กำลังเล่นเกมอยู่กับเพื่อนก็...ลุกไป
“คุณชาร์ลคะ น้องบอกว่าพี่สอนการบ้านผิด ขีดสมุดเลอะหมดแล้ว”
ไอ้ชาร์ลที่กำลังทำรายงานอยู่กับเพื่อนก็...ลุกไป
ต่อให้ชาร์ลกำลังยืนส่องหญิงรร.อื่นอยู่ แต่ถ้าโทรศัพท์ดังขึ้น พี่ชายที่แสนดีก็จะรีบกลับไปดูน้อง

“กูว่าพี่เลี้ยงไอ้น้องชุนนี่แมร่งทำงานง่ายว่ะ” เพื่อนคนหนึ่งเคยแสดงความเห็น “มันไม่พยายามปรับพฤติกรรมเด็ก หรือไม่ปรับตัวเองให้เข้ากับเด็กเลย เอะอะ มันโทรตามหาไอ้ชาร์ลตลอด”
“กูก็ว่างั้น จะน้องกูหรือกูก็เหอะ นั่นไม่ได้นี่ไม่เอาได้โดนไม้”
“ต่อไปคนที่จะเหนื่อยคือใครรู้มั้ย”
“ใครวะ” เหล่าสหายพากันยื่นหูเข้ามารอฟัง
“เมียมันไง เพราะต้องเอาใจไอ้ชุนให้ดีกว่าพี่ชายมัน ถึงจะจับมันอยู่”
เหล่าผองเพื่อนพากันส่งเสียงทึ่งปนหมั่นไส้เพื่อนผู้รู้มาก
“ชุนยังเล็ก แล้วชาร์ลมันก็รักน้องมัน พวกมึงคิดไปไกลแล้ว”
คลับคล้ายว่าตอนนั้นทอมจะพูดปิดประเด็นเรื่องน้องชุนเอาแต่ใจ ไปแบบนี้นะ จากนั้นไม่นานไอ้ชาร์ลก็มาเล่าว่าน้องชายจะเรียนยูโด
คือเรื่องไม่ตามสมัยนิยมที่เขาฮิตเรียนเทควันโด้ ว่ายน้ำหรือไม่ก็เทนนิสเนี่ย ไม่แปลก เพราะไอ้ดื้อชุนก็มักจะเป็นตัวของตัวเองไม่ได้เลือกอะไรตามคนอื่นอยู่แล้ว แต่ปัญหาก็คือการเล่นกีฬาปะทะกันแบบนี้น่ะ มันออกจะผิดความคาดหมาย
“มึงไม่กลัวน้องมึงเล่นนอกเกมไล่กระทืบคู่แข่งหรือวะ”
“กลัวดิ แต่ห้ามได้หรือไง”
ทอมไม่เคยเห็นชุนซ้อม หรือแข่ง มีแต่พี่ชายที่มาเล่าให้ฟังด้วยความเห่อว่าน้องชายเก่งมาก.....ก....ขอบอก แล้วก็ไม่เคยเล่นนอกกติกาด้วย คงเพราะว่ามันเป็นกีฬาที่ใช้สมาธิเพื่อหาจังหวะเข้าทำ กรรมการก็ตาเป็นสัปปะรดขนาดนั้น
แต่พอโตขึ้นมา ชุนเรียนเกรด 6 เกรด 7 แล้วส่วนชาร์ลก็กำลังเตรียมตัวไปต่ออเมริกา แต่ถึงยังไงเวลามีเรื่องไอ้ชาร์ลก็ยังต้องผละออกจากกลุ่มไปดูน้องอยู่ดี
“ชาร์ลไปดูน้องเธอหน่อย” อาจารย์ที่ปรึกษามาเรียก “เตะบอลอยู่กับเพื่อนแล้วโดนเพื่อนสกัดล้ม จนเข่าแตกแต่ไม่ยอมให้อาจารย์ห้องพยาบาลทำแผลให้”
พอกลับมาชาร์ลถึงได้เล่าให้ฟังว่าเล่นบอลกันในชั่วโมงพละนี่แหละ แต่ว่าเล่นกันแรงชุนโดนเพื่อนสกัดล้มได้แผล แต่เจ้าตัวไม่ยอมให้อาจารย์ทำแผล รอจนพี่ชายมาน้องชายก็บอกกับพี่ชายแสนดีอีกครั้งว่า จะให้ไอ้เพื่อนคนที่มันสกัดล้มน่ะแหละมาทำแผลให้
“แล้วทำไมมันไม่บอกกับอาจารย์หรือเพื่อนไปตั้งแต่แรก ต้องรอจนอาจารย์มาตามมึงไป”
“บอกแล้ว ไอ้เด็กคนที่เล่นจนล้มมันก็ไม่ได้เกี่ยงอะไร แต่อาจารย์เขาไม่ยอมไง รอจนกูไป”
“แล้วทำไมพอมึงไปอาจารย์ถึงยอม”
“เพราะกูบอกว่า ถ้าอาจารย์ไม่ยอมมัน มันก็นั่งดื้อประท้วงอยู่อย่างนี้แหละ”
หลังจากนั้นวงสนทนาก็เปลี่ยนไปเป็นวีรกรรมมากมายของไอ้ดื้อชุนกันต่อไป

คือตอนนั้นชุนเป็นแค่ไอ้ดื้อน้องชาร์ลนะครับ ไอ้เท่าที่ทอมคอยเงี่ยหูฟังเพื่อนเล่าถึงน้องชาย ให้ความสนใจมากกว่าไอ้ท็องค์น้องตัวเองซะอีกนี่ก็รู้สึกแปลกใจตัวเองมากพออยู่แล้ว สำหรับเด็กไฮสคูลน่ะนะ
ตอนนั้นมันยังเร็วเกินไปที่จะมานั่งพิจารณาตัวเองว่าเป็นอะไร

ทอมมองคนที่ยังหลับอยู่ด้วยสายตาที่อ่อนโยน นึกอยากกอด อยากจูบ หรือหอมแก้มสักนิดก็ยังดี แต่ก็ไม่อยากรบกวนจนทำให้ตื่น เลยลุกไปอาบน้ำ แต่เสียงเปิดประตูห้องน้ำตอนที่อาบน้ำเสร็จแล้วกลับทำให้น้องพลิกตัวหันมามอง
“พี่มาแล้วเหรอ”
“นอนต่อเถอะ เดี๋ยวเที่ยงพี่มาเรียกลงไปกินข้าว”
ทอมบอกแล้วหันไปแต่งตัว แต่คนที่นอนอยู่กลับลุกขึ้นนั่งบิดขี้เกียจแล้วลุกมาห้องน้ำ  
ในทันทีที่เสียงน้ำไหล เสียงโทรศัพท์ของชุนก็ดังขึ้นเหมือนกัน
“ชุนครับมีโทรศัพท์”
“พี่รับให้ผมหน่อย บอกว่าเดี๋ยวโทรกลับ”
ชุนกดรับสายเพื่อนในคณะของชุนที่โทรมา แต่ทางนั้นบอกว่าด๊อกเตอร์ให้แก้ไขงานอีกนิดหน่อย ถ้าวันนี้สามารถกลับมาแก้งานได้ทันก็ขอให้รีบมาก่อน เพราะมหาวิทยาลัยจะหยุดยาว 1 อาทิตย์
“เดี๋ยวนะ” ทอมบอกกับปลายสายขณะที่ถ่ายทอดข้อความให้คนที่อยู่ในห้องน้ำฟัง
หนุ่มหน้าใสนุ่งผ้าเช็ดตัวเพียงผืนเดียวเปิดประตูห้องน้ำออกมา แต่ยังไม่รับโทรศัพท์ไป
“พี่จะไปไหนหรือเปล่าฮะ”
“ไม่ได้ไปไหน”
“งั้นเดี๋ยวพี่ไปมหาลัยกับผมมั้ย”
ทอมรีบพยักหน้ากลัวน้องเปลี่ยนใจ ขณะที่อีกคนรับโทรศัพท์ไปบอกกับเพื่อนว่าเดี๋ยวไป
ยังไม่ทันจะวางโทรศัพท์พี่ก็คว้ากอดเอวไว้ ซุกไซ้จมูกอยู่ที่ลำคอขาว
“อื้อ พี่ฮะ ผมต้องกลับไปแก้งานก่อน”
ขออภัยตอนนี้ทอมหื่นกำลังปฏิบัติหน้าที่
“เดี๋ยวพี่” ชุนบอกหอบๆ เมื่อแผ่นหลังสัมผัสเตียงนอนนุ่ม ไม่ต้องพูดถึงผ้าเช็ดตัวว่าหลุดหายไปตอนไหน เพราะตอนนี้ ริมฝีปากสวยกำลังเม้มดูดอกบาง ส่วนมือก็บีบอยู่ที่สะโพกกลม
“พี่ ขอผมกลับไปทำงานก่อน แล้วผมกลับมาอยู่กับพี่ทั้งอาทิตย์เลยไง”
แต่กว่าพี่จะยอมปล่อยก็คือต้องรีดพิษกันให้หายคิดถึงเสียก่อน

โต๊ะตัวยาวที่ตึกเรียน มีนักศึกษาหลายคนเร่งทำงานกันอยู่ ชุนเปิดโน้ตบุ๊คไล่ตรวจหาข้อผิดพลาดและแก้งานไปตามที่อาจารย์สั่ง ขณะที่ทอมนั่งอยู่ข้างๆ อ่านหนังสือคอย ท่าทางอารมณ์ดีดูคุ้นเคยกับเพื่อนร่วมรุ่นของชุน ก็มารับมาส่ง มาเฝ้ากันกี่ปีเข้าไปแล้วล่ะ จนน้องจะจบอยู่ในเดือนนี้เดือนหน้านี่แล้ว
ผ่านไปชั่วโมงกว่าๆ ชุนก็สั่งปริ้นท์งาน จัดใส่แฟ้มแล้วเอากลับเข้าไปส่งอีกรอบ
หายเข้าไปเกือบครึ่งชั่วโมงชุนถึงได้กลับออกมา ท่าทางเพลียๆ
“ที่เพลียเนี่ย เพราะพี่ด้วยใช่ป่ะ”
รู้อยู่แล้วยังแกล้งถามกะให้ฮาไว้ก่อน แต่ไอ้ขี้โมโหกลับกัดฟันคำรามเสียงต่ำๆในลำคอจนคนกะเรียกฮา กลายเป็นจ๋อย
“ไปหาอะไรกินกันก่อนมั้ยล่ะ แล้วค่อยกลับมาแก้งานอีกที”

คนที่งานผ่านแล้วก็ทยอยกันกลับไป
แต่ชุนกลับมานั่งลงที่หน้าคอมพิวเตอร์อีกครั้ง ก้มหน้าก้มตาทำงาน จนบ่ายคล้อย ได้กินแต่แซนด์วิชที่พี่เอามาให้อันเดียวก็ส่ายหน้า ก่อนที่จะถึงเวลา 6 โมงเย็นที่เป็นเส้นตายชุนวิ่งเอางานกลับไปส่งอีกรอบ
พอออกมาก็แค่พยักหน้ากับเพื่อนๆที่รอลุ้นกันอยู่หน้าห้อง
แล้วตรงมาหาพี่กอดเอวหนาไว้หลวมๆ “กลับกันเหอะ”
ขึ้นรถได้ชุนก็ทำท่าอยากหลับทั้งที่หิวมากพอที่จะกินวาฬได้ทั้งตัว
ทอมเลยบอกให้หลับไปได้เลย ถึงที่หมายแล้วจะเรียก แต่เมื่อตื่นขึ้นมาก็พบว่าค่ำแล้วและกำลังอยู่ในห้องนอน แถมเสื้อผ้าก็เปลี่ยนเสร็จสรรพแล้ว
คนหน้าอ่อนยิ้มกว้างกับตัวเอง แล้วลุกไปห้องน้ำ พอออกมาก็เหมือนเดิม
คนตัวโตคนนั้นเข้ามานั่งรออยู่บนเตียง กับผ้าขนหนูผืนเล็กในมือ
คนเดิม ภาพเดิม แล้วก็เหมือนเดิมที่คนนี้ได้แต่เดินก้มหน้าซ่อนยิ้มไปนั่งอยู่ที่ปลายเตียง
มันกี่ปีแล้วล่ะ ที่เขาทำให้แบบนี้
จำได้มั้ยว่าพี่เช็ดผมให้ผมแบบนี้ครั้งแรกเมื่อไหร่

หลังจากที่แม่จากไปแล้วเพื่อนพี่ชาร์ลหนึ่งฝูงมาเล่นน้ำที่บ้าน ไอ้ตัวดื้อประจำบ้านเดินมาทำหน้างออยู่ข้างสระ
“เสียงดัง”
“น้องชุน~~~ มาเล่นน้ำกัน~~~” บรรดาเพื่อนพ้องของชาร์ลร้องเรียก
“ไม่ชอบเสียงดัง”
“นะมาเล่นกัน” ไอ้คนที่ชวนน้องเล่นน้ำก็ยังเรียกอยู่นั่นแหละ
ทอมคือคนที่ขึ้นมาจากสระแล้วอุ้มน้องกระโดดลงน้ำ ไอ้ตัวเล็กก็ใช่ว่าจะว่ายน้ำไม่เป็นแต่โดยสัญชาตญาณก็ยังหันมากอดคอไว้แน่น
“ไอ้บ้า ไอ้หมาเกเร ไอ้พี่บ้า”
ได้ยินเสียงพี่ชายร้องลั่น น้องกูๆๆๆ
แล้วไง น้องมึง แต่กูอยากแกล้งนี่หว่า
ทอมพาน้องจมหายลงไปในน้ำ ทำเอาพี่ชายผวาเข้ามาหา แต่ตอนที่ที่โผล่ขึ้นมาจากน้ำ คนที่ร้องลั่นคือทอมเพราะโดนเขี้ยวของไอ้ดื้องับเข้าเต็มไหล่
สุดท้ายทอมก็ต้องเป็นคนพาน้องอุ้มขึ้นมา พี่เลี้ยงรีบเอาผ้าเช็ดตัวมาส่งให้ทั้งทำท่าเหมือนจะพาเข้าไปข้างในบ้าน
แต่ว่า....   
ดวงตากลมๆที่กลายเป็นแนวขวางอันแสนจะคุ้นเคยคู่นั้นหันกลับมาหาคนที่กำลังเช็คบาดแผลจากการโดนกัด
“พี่ เช็ดตัวให้ผมด้วย”
ทอมยิ้มกว้าง รับผ้าเช็ดตัวมาจากพี่เลี้ยง
“มาสิ”

ทอมเช็ดผมให้น้องจนเสร็จก็เปลี่ยนมาโอบเอวบางไว้ พร้อมกับการฝังจมูกที่แก้มใส
“ผอมจนจะกลายเป็นกระดาษอยู่แล้ว เรียนหนักจนไม่กินข้าวล่ะสิ”
“ไม่กินข้าว แต่กินขนมปัง”
“ไม่ขำ”
คนที่กอดอยู่ทำเสียงจริงจัง ทั้งที่มือกำลังเบียดบี้ที่อกสีอ่อน
“ขำนิดนึงน่า”
“ไม่”
ชุนหันมาง้างไหล่พี่ออกทำเป็นมองหน้าให้ชัดๆ แล้วหัวเราะร่วน
ทอมหมดความสามารถในการกลั้นยิ้ม คว้าใบหน้าหวานเข้ามาจูบ ริมฝีปากลากผ่านลงสู่เบื้องล่าง
คนที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ ก็ไม่เห็นจำเป็นต้องแต่งตัวนี่นา
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง ตอนนี้มหาวิทยาลัยปิดแล้ว เปิดอีกทีก็ปลายสัปดาห์หน้าโน่น แต่ดึกขนาดนี้อาจมีเพื่อนโทรมาบอกผลของรายงานหรือกิจกรรมของนักศึกษามหาวิทยาลัยก็เป็นไปได้ทั้งนั้น ชีวิตของนักศึกษามหาวิทยาลัย มันไม่รู้วันรู้คืนอยู่แล้ว
ทอมผละออกจากหน้าท้องแบนราบ ให้น้องพลิกตัวคว้าโทรศัพท์ แต่ยังตามติดประกบหลังไว้
“เบอร์ใครไม่รู้” เจ้าของโทรศัพท์หันมาบอกพี่ พร้อมกับหันหน้าจอมาหา
“เหรอ” พี่รับมากดรับแล้วเปิดแฮนด์ฟรี
“ชุน ชุ่น ชุ้น ชุ๊น ชุ๋น~~”

ใครบางที่หายไปนาน อยู่ดีๆ ก็โทรมาป่วนกวนใจให้คนที่คร่อมหลังอยู่หางตากระตุก!
อีกครั้ง.

จบตอนพิเศษครับ

จบจริงๆแล้ว ละทีนี้
ขอบคุณทุึกรอยยิ้มของคุณที่อ่านเรื่องนี้
ไจฟ์ครับ
แง๊ว พี่นุ่นปาดอ่ีะ

[indy❣zaka]

น่าจะเป็นคุณย่า(มามิเอะ)ที่โทรมานะคะ   ยัยคนนี้ช่างทนทานดีจริงๆ
ยังหวานน่าร๊ากน่าอิจฉาอยู่ตลอดนะคู่นี้  


ตะกี้แปะก่อนอ่านค่ะ คุณไจฟ์อัพเช้าดีจริงๆ 
v
v
v

[MyTeaMeJive]

^
^
^
หง่ะ...ยังไงกัน มันผิดคาดขนาดนั้นเลยหรือครับ
55555555

[roseen]

 

[kakuro]

ขอบคุณไจฟ์
เกิดมาคู่กันเนอะพี่ทอมน้องชุน
เช็ดตัวกันมาตั้งแต่น้องยังเด็ก
ตอนพิเศษยังอุตส่าห์ตามมารังควาน
จบแบบนี้มันค้างไงไม่รู้นะว่ามั้ย

[anajulia]

ซึ้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

พี่ทอมได้แต้มไปจากตอนพิเศษนี่โขเลยน้าาาาาาาาา
ชอบอ้ะ งุงิ เลี้ยงน้อง วอแวกะน้องมาตั้งแต่เด็ก พี่ทอมโชตะแต๊จริง
อายุห่างสิบปี ลองประมาณดูว่าสมัยเรียนไปเล่นน้ำที่บ้านพี่ชาร์ลก็คงอายุไม่ถึงยี่สิบไรงิ
งืม....น่าจะยังสิบกว่าด้วยซ้ำ ส่วนชุนจังก็เป็นเด็กน้อยวัยประถม ถูกอุ้มลงน้ำ
ตายแล้วๆๆๆๆ พี่ชายกับน้องชาย(เพื่อน)ของแท้ >//////<

ชอบตอนที่น้องชุนแอบยิ้มไม่ให้พี่ทอมรู้ด้วย มันอุ่น มันมีความสุขเนอะน้องไจฟ์เนอะ ^o^

ปล.เอาน้องมามิโป๊ะโกะไปเก็บที (เสียงนั้นคือเธอชิมิ?)

..................................
ไม่อยากฟ้องเลยว่า ตลอด 4 มานี้ ........ตลอด4 ? มานี้ (คำว่าปีหายเนอะ)
แล้วก็คำว่า สัญชาตญาณ (คำนี้ไม่มีสระอินะคะ)

[from_mars]

น่ารักเนอะ ตอนพิเศษก็ยังดูน่ารักผูกพัน...ชอบๆๆๆ
ขอให้รักยืนยง....
ขอบคุณมากนะครับไจฟ์
 

[MyTeaMeJive]

พี่นุ่นครับ แก้แล้วนะครับ คำนี้ผมผิดบ่อยจริงๆ

พี่มายครับ จบแบบนี้ค้างคาหรือ อะจริงดิ
แต่จบแล้วครับ จบจริงๆ

ขอบคุณที่ติดตามครับ
V
V
V
จบจริงๆนะ

[hahn]

ขอเดาว่าเป็น มาิมิเอะ โทรมาแน่ๆ

ทิ้งท้ายไว้แบบนี้ ต้องมีต่อใช่ป่ะ

[RakorN]

เอ่อ หลงรักพี่ชาร์ลอ่ะ  พี่ช่างเป็นพี่ชายที่เห่อน้องและรักน้องมาก มากจนทำให้ใครบางคนซึมซับเอาความน่ารักของน้องไปโดยไม่รู้ตัว *เอาศอกกระทุ้งป๋าทอม* 
แต่มามิเอะนี้...กลับป่าไม่ถูกชิมิ?   

[kakuro]

“ชุน ชุ่น ชุ้น ชุ๊น ชุ๋น~~”

มันทำให้รู้สึกว่ายังไม่จบอ่ะไจฟ์
ทอมยังไม่จัดการเด็ดขาด หรือทอมทำใจให้มามิเอะเป็นแมลงหวี่แมลงวันคอยทำให้รำคาญไปตลอดชีวิต

ปล.พรุ่งนี้เช้าพี่จะกินไรเนี่ย ไจฟ์บอกจบจริงๆ

เฮ้อ! น้ำชาก็ไม่มีกะเค้า กาแฟก็หาไม่ได้

[pita]

เฮ้อ! น้ำชาก็ไม่มีกะเค้า กาแฟก็หาไม่ได้

น้ำชาเนี่ยพี่ไจฟ์คงไม่ให้ใครหรอ ชิมิๆๆ 



ว่าแต่มันค้างเนาะ จัดการยัย นามิเอะ ซักทีเหอะ รำคาญ

[MyTeaMeJive]

กลับมากดบวกเลยเจอประเด็น "น้ำชา"
ไม่ให้ครับ
ยังไงก็ไม่ให้ 5555555

[kakuro]

 :z13:ไจฟ์
ตามมา+1ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษกำจัดมามิเอะ
ปล.ไม่ให้น้ำชาแล้วจะกินคุ้กกี้กับไรดี ไจฟ์หาให้หน่อยสิ คุ้กกี้ฟอร์มีมีมั้ย ขอทุกวันแบบนี้อีกนะนะนะ อ่านอย่างมีความสุขก่อนทำงาน

[iforgive]

ยัยมามิเอะท่าจะคงกระพันจริง ๆ  ส่วนพี่ชาร์ล  ชั้นรักคุณค่ะ 
ชอบจริง ๆ พี่ชายที่รักและดูแลน้องได้ดีขนาดนี้  ประทับใจมั่ก ๆ

[Whatever it is]

โห เกือบจะจบยังมีใครมาแทรกอีก 

[yakusa]

    สำหรับ    jivetea

   สำหรับ   “ชุน ชุ่น ชุ้น ชุ๊น ชุ๋น~~”

[•ผั๑`|nกุ้va’ด•]

อยากได้ตอนพิเศษ อีกสัก ตอน สองตอน สามตอน สี่ตอน ห้าตอน .... (สรุปคือ หลายๆตอน)

[@StaR@]

ทอมอย่าลืมขุนน้องชุนให้อ้วนขึ้นหน่อยน่ะ
พี่ชาร์ลสุดยอดคุณพี่จริงๆเลยอยากมีบ้างจัง
ส่วนมามิเอะไปดีเถอะน่ะมามิเอะอย่ามายุ่งกับชุนเลย