หายหัวมาวันกว่าๆ ครับ กลับมาถึงปุ๊บกระเป๋ายังไม่ได้วาง มันพุ่งมาเปิดคอม ชั่วแน่
และก็เอากันไปเลยตอนที่ 13 จะรัก หรือ จะเลิก
ผมมาหากี้ที่ห้องครับแต่กี้มันไม่อยู่อ่ะ ผมก็เลยกลับห้องตัวเองก่อนไปอาบน้ำและก็คิดอยู่ว่าคืนนี้จะพาไปง้อที่ไหนดี ต้องยอมให้กี้มันถล่มครับ แต่นะ...ตัวแค่นั้นผมไม่จนหรอกถึงมันจะกินเยอะเกินคนไปหน่อยก็เถอะ และเมื่อขับรถกลับมาที่ห้องแฟนผมอีกครั้งก็เจอครับ
เจอมันคุยอยู่กับคุณเอกที่หน้าหอ กี้มันยืนยิ้มร่าเชียว ส่วนไอ้คุณเอกน่ะรึมันยืนอยู่นอกรถซีอาร์วีสีขาวของมัน โดยเปิดประตูไว้แล้วก็ยืนคาอยู่ระหว่างประตูเอาแขนเกาะขอบประตูด้านบนไว้อ่ะครับ อยู่กับแฟนกุทำเท่นะมึง อย่าผ่านไปแถวใต้บ้านกุนะเดี๋ยวกุจะส่งนักเลงใต้มารุมยำตรีนข้อหาคิดละล่อลวงแฟนกุ
ยังไม่ทันที่ผมจะจอดรถกี้มันก็ยกมือขึ้นโบกเป็นชิงลาให้ไอ้คุณเอก เมื่อหมอนั่นมันกลับขึ้นรถและขับออกไป ส่วนแฟนผมก็เดินกลับเข้าหอพักมัน ผมรีบจอดรถและตามขึ้นไปทันทีครับ ผมเดินตามทันไอ้ตัวเล็กก่อนจะถึงหน้าห้องมันเพียงไม่กี่ก้าวเท่านั้น มันไขกุญแจแต่ยังยังไม่ทันที่จะได้เข้าห้องผมก็ดึงแขนมันไว้ ผมก็ว่าแค่กระตุกนิดเดียวนะครับ แต่กี้มันเซมาเลย“อ๊ะ!!” รู้สึกถึงแรงกระชากจากด้านหลังทำให้ผมเสียหลัก ผมจึงหันไปกะว่าจะด่ามันสักนิด ใครวะบังอาจกล้ามาดึงแขนผม แต่พอหันไปอยากจะรีบหายตัวไปจากตรงนั้นซะจริง ผมพยายามสะบัดแขนออกแต่ก็สู้แรงควายๆ ของไอ้พี่คิวมันไม่ได้อีกตามเคย
“เจ็บนะ ปล่อยผม” ผมตะคอกใส่มันไม่ดังมากนัก กลัวห้องข้างๆ เค้าเปิดประตูออกมาดูอ่ะครับ ผู้ชายสองคนยืนทะเลาะฉุดกระชากลากถูกัน เหอๆ คงดูดีพิลึก แต่มันกลับดึงแขนผมให้ตามเข้าห้องของตัวเอง
“มานี่เลย” มึงบอกดีๆ กุก็รู้เรื่อง ทำไมมันต้องชอบใช้กำลังบังคับผมจังเลยวะไอ้บ้านี่ (ไอ้คิวมันมาง้อน้องกี้ผมไม่ใช่เหรอวะ)
“เจ็บนะ...บอกให้ปล่อย” ทีนี้ผมโวยวายเสียงดังเลยครับเมื่อได้เข้ามาอยู่ในห้องแล้ว ดีหน่อยที่ตึกนี้กำแพงค่อนข้างหนาเสียงจึงไม่ค่อยเล็ดลอดออกไปมากนัก
“ไปไหนกับมันมา” พี่คิวมันถามแต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยมือจากแขนผม
“เรื่องของผม ปล่อยนะ” ขอให้ได้กวนมันเถอะ เรื่องอะไรจะต้องไปพูดดีๆ กับมัน ทีมันทิ้งผมไปกินข้าว(รึเปล่า)กับสาวๆ ล่ะครับ ผมงี้รอจนไส้กิ่ว
“พี่ถามว่ากี้ไปไหนกับไอ้เอกมา” ดูท่าพี่คิวมันจะโมโหอ่ะครับ ถึงมันจะสวยแต่หน้าตามันตอนโมโหนี่ขอบอกว่าคุณๆ ไม่อยากเห็นกันหรอกน่ากลัวอ่า นอกจากเพื่อนสนิทพวกพี่เรย์พี่อาร์ต ผมไม่เคยได้ยินมันเรียกใครหยาบคายแบบนี้อ่ะ
“พี่มีสิทธิ์ถามด้วยรึไง ทีพี่จะออกไปไหนกับใครผมยังไม่ถามเลย” เถียงครับ มันมะใช่พ่อเราอย่าไปกลัว
“มี...ก็เราเป็นแฟนกัน” เต็มปากเต็มคำเชียวนะมึง
“งั้นเราก็จบกันแค่นี้เถอะ ผมไม่ใช่แฟนที่ใจดีขนาดเห็นแฟนตัวเองออกไปกับคนอื่นต่อหน้าต่อตาทั้งที่นัดกันไว้แล้วจะไม่โกรธหรอกนะ” ดีครับเลิกคบกันไปซะก็ดี กลัวจะใจอ่อนกับมันเข้าสักวันจริงๆ ถ้าเลิกกันตอนนี้ผมคงไม่ทันเบี่ยงเบนอ่ะ
“เห็นด้วยเหรอ” มันถามท่าทางตกใจ
“ไม่เห็นจะพูดได้รึไง” ผมใส่ไปอีกดอก ทีกุละมึง
“ขอโทษนะครับ คนนั้นเค้าชื่อฟ้าเคยคบกับพี่อยู่พักนึงเมื่อสองสามปีก่อน เห็นเค้าว่ามีธุระแถวบริษัทเลยแวะเข้ามาทักทาย พอดีรถเค้าเสียอยู่ที่อู่แถว.....พี่ก็เลยออกไปส่ง” มันบอกเสียงอ่อยครับ และรั้งแขนผมเบาๆ ให้เดินตามไปนั่งบนเตียง แต่ผมขืนตัวไว้ และยืนหันหน้าเข้าหามันที่ตอนนี้นั่งอยู่บนเตียงผม
“ไม่ได้ถาม เค้าจะเป็นใครก็เรื่องของเค้าไม่เกี่ยวกับผม”
“เกี่ยว” ดูมันทำตาดุใส่ เดี๋ยวปั๊ด....จะทำอะไรมันได้วะกุ
“เอ๊ะ....ก็บอกว่าไม่เกี่ยวไงวะ” ชักโมโหเหมือนกันนะ ไอ้นี่มันจะยั่วโมโหผมไปถึงไหนยิ่งไม่ค่อยสบอารมณ์เรื่องเมื่อกลางวันอยู่นะ เปล่านะครับผมไม่ได้หึง ผมแค่ไม่พอใจเท่านั้นเอง จริงจริ๊ง
“ก็บอกว่าเกี่ยวไง กี้เป็นแฟนพี่นะ” มันขึ้นเสียงกลับครับ ไม่มีสำนึกเลยนะมึง
“ก็บอกว่าจบแล้วไง ไม่ปงไม่เป็นแล้ว ออกไปจากห้องผมด้วย” ผมรีบสะบัดแขนออกแล้วไล่มันครับ
“ไม่...คุยกันไม่รู้เรื่องก็อยู่มันอย่างนี้แหละ” แม่ง...หน้าด้านโคตรๆ เลยครับมึงไอ้พี่คิว
“ออกไปนะ ไม่ออกผมจะแจ้งตำรวจข้อหาบุกรุก” ผมงัดไม้ตายเข้ามาข่มขู่ครับ เสร็จกุแน่มึงไอ้พี่คิว
“งั้นก็แจ้งเพิ่มอีกข้อหาไปเลย คดีข่มขืน” มันบอกและก็ลุกขึ้นมาจับผมอุ้มโยนขึ้นเตียงทันทีเลยครับ หูย...พึ่งจะกินมาอิ่มๆ จุกชะมัดไอ้บ้านี่ก็โยนซะแรง ผมพยายามจะลุกหนีแต่ก็ช้ากว่าพี่คิวที่มันตามลงมากดไว้
“ปล่อย” ผมโวยวายดิ้นใหญ่เลยครับ ก็ดูพี่คิวมันน่ากลัวมากๆ เลยอ่ะ
“พี่ไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้กับผมนะ” ผมบอกเสียงดังและผลักมันสุดชีวิตเลยครับ
“เดี๋ยวก็รู้ว่ามีรึไม่มี” มันบอกผมเบาๆ ก่อนจะเริ่มแสดงสิทธิ์ของตัวเองครับ กดมือสองข้างที่พยายามดันมันออกไว้กับเตียงนุ่มๆ ก่อนจะก้มลงไปจูบ ผมดิ้นด้วยแรงทั้งหมดเท่าที่พอจะมีตอนนั้น ไม่ยอมให้มันจูบด้วย พี่คิวมันกัดริมฝีปากล่างผมแรงจนเจ็บเลยครับ ผมสะดุ้งก่อนจะเงยหน้าจ้องมันตาเขียว
“ไอ้โรคจิตปล่อยนะ...ช่วยด้วย!!!~” ดูเหมือนพี่คิวมันจะตกใจครับ ที่ผมด่ามันอยู่ดีๆ ก็แหกปากร้องให้คนมาช่วยซะอย่างนั้น แต่ก็ร้องได้แค่นั้นแหละครับ ผมไม่รู้ตัวเลยว่าเมื่อไหร่ที่ผมร้องนั่นคือโอกาสสุดท้ายที่ผมจะรอดพ้นจากมือมัน
พี่คิวมันบังคับจูบค่อนข้างป่าเถื่อนรุนแรง ผมทั้งเจ็บ โกรธ กลัวและน้อยใจ ตอนนี้พี่คิวมันพยายามถอดเสื้อของผมออกจากตัว และก็ขอบอกว่ามันทำได้โดยง่ายซะด้วย
“อื้อ...อื้อ..” ผมพยายามจะร้องห้ามแต่ก็ทำไม่ได้ มันจูบแกล้งผมอ่ะเจ็บปากชะมัด ผมทุบไหล่มันสุดแรงเพื่อที่จะให้พี่คิวมันปล่อยผม แต่นอกจากไม่ปล่อยแล้วมันยังเอามือสองข้างของผมรวบไว้ด้านบนด้วยมือมันข้างเดียว อีกมือก็แกะกระดุมกางเกงยีนส์ของผมไปด้วยขณะที่มันเลื่อนริมฝีปากและซุกหน้าลงมาที่คอผม ผมตกใจจนทำอะไรไม่ถูกคิดในใจว่าไม่รอดแน่ พอรู้ตัวก็ร้องไห้ออกมาซะแล้ว ดูพี่คิวมันตกใจอีกรอบก่อนจะหยุดการกระทำ
“ไม่เอาไม่ร้องนะครับ” มันจูบปากช้ำๆ ของผมเบาๆ อีกทีก่อนจะกอดไว้เฉยๆ
“ปล่อยผม ออกไปเลยและไม่ต้องมาอีกแล้วด้วย” ผมไล่มันไปร้องไห้ไปพี่คิวมันพยายามดึงมือผมที่ผลักมันออกครับ ผมขืนแรงไว้แต่แค่แป้บเดียวก็ต้องยอมเพราะว่าสู้แรงมันไม่ได้
“คุยกันดีๆ ก่อนสิครับ” มันบอกเบาๆ และค่อยๆ เช็ดน้ำตาให้ผม
“คุยดีๆ อะไร เห็นมีแต่พี่นั่นแหละเอาแต่บังคับ ผมเป็นคนนะมีความรู้สึก เห็นผมสู้ไม่ได้เหรอถึงมาแกล้งกันแบบนี้น่ะ สนุกมากเลยใช่มั๊ย” ผมเถียงมันทั้งที่ยังร้องไห้อยู่
“ไม่เลย บังคับคนที่ไม่เต็มใจน่ะไม่สนุกเลยสักนิด” พี่คิวตอบและก็จ้องหน้าผมไปด้วยตอนนี้แววตาพี่คิวอ่อนโยนลงมาก แต่มองไปนานๆ ชักไม่ดีแล้วครับ ผมก็เลยก้มไปอีกรอบ ปากที่อ้าจะเถียงก็ปิดลงไปด้วย
“พี่ขอร้องได้มั๊ย อย่าพูดว่าจะเลิกกับพี่อีก” ผมไม่รู้เหมือนกันครับว่าตัวเองเป็นอะไร แต่พอกี้มันบอกว่า ‘จบกัน’ ผมรู้สึกว่าเจ็บมากและทนฟังไม่ได้ถ้าคำๆ นี้มาจากปากของกี้มัน
“พี่ไปคิดดูดีๆ ก่อนดีกว่า ว่ามาคบกับผมเพราะอะไรเพราะรักหรือว่าตอนนี้พี่กำลังสนุกกับของเล่นชิ้นใหม่ ถ้าพี่คิดได้บางทีพี่อาจจะมาขอบคุณผมด้วยซ้ำที่เลิกคบกับพี่”
“กี้...พี่บอกว่าอย่าพูดอีกไง พี่เจ็บนะ”
“แล้วพี่ทำแบบนี้ผมไม่เจ็บเหรอ”มันเถียงผมและก็ทุบลงมาที่ไหล่ผมแรงๆ สองสามครั้ง
“ทิ้งผมไปกับคนอื่นเนี่ย ผมไม่เจ็บใช่มั๊ย” ผมเงียบเลยครับ แม้ผมจะไม่ได้ตั้งใจ แต่นั่นก็เป็นการทำร้ายกี้มัน ผมทำร้ายคนที่ผมรักเข้าซะแล้ว
“พี่ขอโทษ มันจะไม่เกิดขึ้นอีกแล้ว ต่อไปนี้ถ้าพี่จะไปไหนกับใคร พี่จะบอกกี้ทุกครั้งเลยตกลงไหมครับ”
“ไม่รู้ ออกไป” กี้มันไม่ยอมสบตาผมเลย เอาแต่ก้มหลบตลอดเวลา
“กี้ครับ” ผมเรียกกี้เบาๆ เหมือนเป็นการเตือนให้รู้ว่าอย่าดื้อกับผม กี้มันเงยหน้าขึ้นมามองอย่างขัดใจ
“ก็ลุกออกไปก่อนสิ มันอึดอัด” กี้มันดุผมเสียงเบาอีกรอบ ผมขยับตัวเล็กน้อยลงมานอนด้านข้าง แต่ก็ยังดึงเอาหัวมันมานอนซบที่ไหล่ และก็กอดมันไว้ครับ ขาก็เกี่ยวพันขามันไว้ด้วย ไม่ได้หรอกไอ้ตัวเล็กของผมมันเจ้าเล่ห์น้อยซะที่ไหนล่ะ เดี๋ยวก็ลุกหนีผมอีก
“น้องกี้ครับ” ผมกระซิบเรียกข้างหูเบาๆ และพยายามดึงให้กี้มันนอนตะแคงหันหน้ามาหาผม มันขืนตัวไว้ครับแต่ผมก็รั้งมันมาจนได้นั่นแหละ
“ที่รักครับ” ผมกระซิบไปใกล้กว่าเดิม ซุกริมฝีปากไปแกล้งมันแถวต้นขอ หลังใบหู และข้างแก้มขาวๆ ที่ตอนนี้เป็นสีแดงระเรื่อ
“อะ...อะไร” กี้มันตอบเบาๆ แบบตะกุกตะกัก
“พี่คิวขอโทษนะครับ หายงอนนะ”
“ผมไม่ได้งอนพี่กลับไปก่อนเถอะ ผมไม่พร้อมจะคุยเรื่องของเราวันนี้ ผมเหนื่อยเกินไปแล้ว” กี้มันบอกผมเสียงเบาโดยไม่ยอมมองหน้า
“พี่จะไม่ทำอีกแล้วครับหายโกรธนะครับคนดี”
“เมื่อกี้ว่าดื้ออยู่ไม่ใช่เหรอ” ดูมันยอกย้อนครับ
“ก็ตอนนั้นดื้อเองนี่นา อยากพูดว่าจะเลิกกับพี่ทำไมล่ะ”“ทำนิสัยน่าคบนักนี่” หลอกด่ามันครับ เอ้าไอ้นี่บ้าอ๊ะเปล่าโดนด่าก็ยิ้ม -*- เป็นเอามากแล้วมั้งไอ้พี่คิว
“ไม่น่าคบก็ต้องคบ พี่บังคับ” เออ...เจริญเถอะนะมึง
“ปล่อยก่อนได้มั๊ยอ่ะ อึดอัด” ผมบอกมันอีกครั้ง คือไอ้นี่ก็กอดรัดมันจริงๆ จังๆ มึงจะยั้งๆ หน่อยไม่ได้รึไงกุไม่ใช่หมอนข้างบ้านมึงนะเนี่ย
“อย่าพูดว่าจะเลิกกับพี่อีก ไม่งั้นครั้งหน้าพี่ไม่หยุดแล้วนะ” ไม่ต้องตรงขนาดนี้ก็ได้มั้งมึง เข้าใจว่ามึงหน้าด้าน แต่กุอายว่ะ
“ไม่รู้ จะปล่อยหรือไม่ปล่อย” ผมดุอีกรอบ จ้องมันตาขวางด้วย เพื่อนบอกว่าเวลาผมจ้องแบบนี้แล้วตาดุ ดูดิ๊มันจะกลัวเปล่า
“อย่าทำหน้าตาน่ารักใส่พี่สิ ทำตาเซ็กซ์ซี่แบบนี้จะยั่วเหรอ” สัด....ใครบอกกุว่ากุทำอย่างนี้แล้วตาดุวะ ไอ้บอม ไอ้แมน รึไอ้ตูน เดี๋ยวก่อน...อย่าให้กุเจอนะพวกมึง ถึงว่าเวลาจ้องใส่พวกมันไอ้พวกเชี่ยนี่หัวเราะกันใหญ่ ไม่เว้นแม้กระทั่งไอ้เคน
“หิวมั๊ย ไปกินข้าวกัน” อยู่ดีๆ ก็ชวน กุท้องจะแตกตายอยู่แล้ว
“กินไปแล้วมื้อกลางวันน่ะขี้เกียจรอ” ประชดมันเข้าไปครับ ความผิดมันครั้งนี้ใหญ่หลวงนัก 555
“ไม่ต้องย้ำก็ได้ รู้ครับว่าผิดน่ะ”
“ไม่หรอก ผมยังอิ่มอยู่” คราวนี้ตอบดีๆ แล้วครับ กลัวมันโมโหอีก ท่าจะไม่รอดเป็นแน่แท้
“แล้วไปไหนกับหมอนั่นมา” คงจะหมายถึงพี่เอกมั้งครับ เพราะวันนี้ก็ไปกับพี่เอกมาอ่ะสงสัยพี่คิวมันจะเห็น กรรมถึงตามผมทันยังไม่ถึง 4 นาทีเลย
“ไปคุยงาน และก็แวะกินข้าวกันมา” เฮ้อ....หลุดปาก ทำไมผมไม่บอกว่ากินข้าวอย่างเดียววะ เอาให้มันหึงซะให้ตาย (ใครจะตายกันแน่กี้เอ๊ย)
“ทำไมต้องไปกับมันสองคน” เสียงมันวางอำนาจมาอีกแล้ว
“พี่จะให้ยกกันไปทั้งออฟฟิศเลยรึไง” ผมเถียงมันครับ แต่ความจริงผมไม่ได้ไปกับพี่เอกเค้าสองคนหรอก พี่ใหม่กับพี่อุ๋ยกองบ.ก.ก็ไปด้วยอ่ะแต่ขี้เกียจบอกมัน พอดีว่ากลับคนละทางผมก็เลยไม่ได้กลับรถพี่ใหม่ พี่เอกเค้าว่าจะมาธุระแถวนี้พอดีก็เลยคะยั้นคะยอชวนผมมาด้วย พี่ใหม่และพี่อุ๋ยที่เป็นห่วงว่าผมจะโดนฉุดกลางทาง (ไม่รู้เค้าคิดได้ไง)เลยขอร้องแกมบังคับให้มากับพี่เอก ผมก็เลยต้องมา ดีครับไม่เปลืองค่ารถ เอิ๊กส์
“พี่มีเหตุผลหน่อยได้มั๊ย โตแล้วนะ แก่กว่าผมเกือบรอบ” หลอกด่ามันครับ อิอิ ความจริงมันแก่กว่าผมแค่ 6 – 7 ปีเท่านั้นแหละ แต่อิจฉามันหน้าเด็กอ่ะ อ่า...แต่ผมก็หน้าเด็กนะครับ ไบรท์สุดๆ หุหุ
“ก็พี่หึง” เต็มปากเต็มคำ ไม่ได้มีความอาย นับถือมันจริงๆ
“หึงโหดๆ แบบนี้ไม่อยากได้หรอกนะ กลัวช้ำในตายเข้าสักวัน” ผมบอกมันและก็พยุงตัวเองลุกขึ้น หลังจากที่มันขยับลุกไปนั่งพิงหัวเตียง
“ก็อย่าทำให้พี่หึงสิ”
“จะไปรู้เรอะว่าทำตอนไหนอ่ะ แค่คุยกับพี่เรย์ยังจ้องตาเขียว ถามจริงพี่ไม่เหนื่อยเหรอ”
“ไม่อ่ะ...ยังมีแรงไปฆ่าคนอื่นที่มันคิดจะแย่งกี้ไปจากพี่ด้วย” (เริ่มสงสัย ไอ้คิวมันพระเอกจริงเหรอวะ/คนแต่ง)
“ผมไม่ใช่ก้างนะ” หลอกด่ามันครับ 555 พี่คิวมันขมวดคิ้วเล็กน้อย กอดจะยิ้มและลากผมเข้าไปกอด
“เดี๋ยวเถอะ ปากดีนัก จะเอาให้ร้องไม่ออกเลย” เหอๆ มันพูดแบบนี้ชักจะไม่ปลอดภัยครับ
“ผมเหนื่อยแล้ว พี่กลับไปได้แล้ว จะอาบน้ำนอนแล้ว”
“นอนด้วยไม่ได้เหรอ” อ้อนตรีนนะมึง
“ไม่ได้ วันนี้พี่เป็นคนผิด และผมก็ยังไม่หายโกรธ เจ็บมากด้วยดูดิปากช้ำเลย” ผมบ่นๆ และก็เอาปลายนิ้วชี้ลูบไล้ที่ริมฝีปากตัวเองเบาๆ พี่คิวมันมองตามมาที่ปลายนิ้วและริมฝีปากผมด้วย เหอเหอ ดูตามันตอนนี้แล้วแบบ.....ไม่ปลอดภัยง่ะ
“กลับไปก่อน พี่ไปนอนคิดดีๆ นะ แล้วค่อยมาคุยกันอีกที” ผมยังไม่เปลี่ยนใจที่จะล้มเลิกความคิดที่จะให้มันเลิกคบกับผมหรอกครับ พี่คิวมันจ้องผมตาดุเหมือนไม่พอใจ
“ถ้าพี่บอกว่าพี่คิดดีแล้ว และพี่ก็จะไม่เลิกล่ะ”
“นั่นแหละ ยังไงก็เอาไว้คุยวันหลัง วันนี้ผมไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว” ผมบอกมันและก็นอนหันหลังให้ ได้ยินเสียงมันถอนหายใจ ก่อนจะก้มลงมาจูบแก้มผม
“ฝันดีนะครับ แต่พี่ไม่เปลี่ยนใจหรอก” ยังอุตส่าห์ย้ำกุก่อนจากอีกนะมึง ตอนนี้รู้สึกว่าเตียงมันไหวยวบยาบ พี่คิวมันลุกออกไปแล้วครับผมผงกหัวขึ้นมองเล็กน้อย พี่คิวมันปิดประตูล็อคให้ผมเรียบร้อย
“เฮ้อ...คิดว่าจะไม่รอดซะแล้วกุ” ถอนหายใจอย่างโล่งอกและบ่นคนเดียวเบาๆ ครับ ก่อนจะคว้าผ้าขนหนูเข้าไปอาบน้ำเตรียมตัวนอน ทะเลาะกับไอ้พี่คิวนี่เสียพลังงานชะมัดเลยให้ตาย
2 B Con...ตอนนี้เป็นช่วงซีเรียล เอ๊ย!! (มะใช่อาหารเช้า) ซีเรียสของคิวกะกี้มัน
ก็เลยไม่ค่อยยิงมุขเสี่ยวๆ เท่าไหร่ครับ จะว่าไปแต่งเองก็คิดถึงเองนะนี่
สนุกไม่สนุกไม่รู้ รู้แต่ชั่วชอบลงดึกๆ สมควร
ตอนหน้าใครที่หมั่นไส้พี่คิวอาจจะเปลี่ยนใจ
ฝันดีนะครับทุกคน รักนะ
จุฟจุฟ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
