นิสัยมันไม่เปลี่ยนไปเลยจริงๆ เปลี่ยนแต่ภายนอกจริงๆ
เฮ้อ ผมหละไม่อยากเชื่อ อุส่าหนีมาแล้ว ไม่นึกว่าจะจะมาโดนแจ็กพล็อตเจอกัน
ซะได้ ซวยจริงๆ ผมเลยต้องมานั่ง อุดอู้อยู่ในรถของไอ้บ้านี่แหละ
ไม่รู้มันจะพิสวาสอะไรผมนักหนา เบื่อจริงๆ
แต่ยอมรับว่าผมรู้สึกดีใจมากๆที่ได้เจอมันอีกครั้ง แม้ไม่อยากเจอเท่าไหร่ทำไมนะหรอ
ผมกับมันเราต่างกันเกินไป ผมไม่อยากถูกมองว่าเป็นหนูตกถังข้าวสาร
แล้วผมไม่อยากเสียใจภายหลัง เพราะความรักแบบนี้ผมรู้ดีว่าสังคม
คงไม่ยอมรับ และที่สำคัญ ไหนจะพ่อแม่ของไอ้คุณชายพงละ
ป้าอ้วนที่ผมเคารพละ ผมไม่อยากให้คนเหล่านั้นเสียใจ ไม่อยากทำร้าย ท่านพวกนั้น
ฉะนั้นหลายๆเหตุผลมารวม กันแล้ว ผมจึงสมควรเป็นคนที่ไม่มีตัวตน
ควรหนีออกมาซะ ไม่เลย ไม่ควรเลยที่ผมจะดึงมันลงมาด้วย
ผมนั่งคนเดียวเงียบๆในรถ เราต่างคนต่างเงียบไม่พูดอะไรกัน จนผมเริ่มรู้สึกว่าได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง
ว๊าว เล่นเอาผมตาลุกโพลงเลยทีเดียว ทะเลครับ มันพาผมขับรถมาถึงทะเล
ผมไม่เคยมาหรอกครับทะเล ผมตื่นเต้นไม่น้อยที่ได้มาครั้งแรก
ผมชะโงกดูข้างนอกไปเรื่อยๆ สวยจริงๆ ผมดูจนเพลินจนลืมดูทางด้วยซ้ำ
จนรู้สึกได้ว่ารถหยุดแล้ว
“ชอบหลอ”
“อืม” ผมพยักหน้าเบาๆ พลางมองนั่นมองนี่ไปเรื่อย
“เอ้าลงได้แล้วถึงแล้ว”
มันบอกให้ผมลงจากรถ มันพาผมมาที่ไหนกันนะ
“ที่นี่ที่ไหน กูอยากกลับบ้าน”
“อย่าพูดมากตามมา”
มันปิดประตูรถ แล้วดึงแขนผมเบาๆเดินเข้าไปในบ้านหลังใหญ่พอสมควร
เข้ามาในเขตบ้านตอนไหนนะ สงสัยผมลืมสังเกต มัวแต่ดูทะเล
ยอมรับเลยครับว่าบ้านหลังนี้สวยมากทำไมนะหลอ
ก็นอกจากจะอยู่ไกลผู้คนทำให้เป็นส่วนตัวมากๆ และที่สำคัญ ด้านหน้าติดทะเลด้วย สำหรับผมแค่นนี้
นับว่าสวยมากแล้วครับ
“ลุงอิน อยู่ไหนครับ”
ดูมันตะโกนหาใครบางคนครับ
ไม่นานนักก็มีเสียงวิ่งเหยาะๆ ออกมาจากทางหลังบ้าน เป็นเด็กหนุ่มผิวคล้ำ ตัวประมาณผมแหละครับวิ่งออกมา
“อ้าว คุณพงสวัสดีครับ”
“ดี ไอ้เอิบ แล้วพ่อเอ็งไปไหนละ”
“ออ พ่อพาแม่ไปตลาดฮะเดี๋ยวคงมาแล้ว...”
เจ้าเด็กนั่น มองผมด้วยสายตาสงสัย
“อ้อ ฉันลืมแนะนำ นี่แป้ง เพื่อนฉันเอง แป้งนั่นเจ้าเอิบ ลูกชายลุงอิน
คนดูแลบ้านหลังนี้”
ผมได้แต่ทักทายกับเด็กหนุ่มตรงหน้า ตามมารยาท เด็กหนุ่ยเดินมาจับแขนผมดูนั่นดูนี่
“โอ้ว ผิวขาวจังเลยครับคุณแป้ง นึกว่าเป็นผู้หญิงนะเนี่ย ใช้ครีมอะไรหลอครับ”
“ก็...”ผมกำลังจะตอบครับ
“ไปเตรียมห้องไปไอ้เอิบ ไปๆๆๆ”
เป็นอะไรของมันอยู่ดีๆมาทำอารมณ์บูด แถมผลักไล่หลังเจ้าเอิบน้อยเบาๆ คนเขากำลังคุยกันแท้ๆเชียว
พวกอารมณ์แปรปรวนเอ้ย
ไอ้คุณชายพง ลากแขนผม ไปที่ชายหาดหน้าบ้าน ตอนแรกก็ไม่อยากไปครับแต่พอเห็นแล้ว
ผมกระโดดเลยครับ สวยจริงๆ นี่หรอทะเล ขอแท้เลยนะเนี่ย ผมวิ่งลงไปที่ชายหาดลอง
เอามือไปแตะน้ำทะเล แล้วมาชิมดู มันเค็มอย่างที่เขาบอกจริงๆหรือเปล่า
ปรากฎว่า จริงๆครับ โคตร เค็มเลย ผมได้แต่บ้วนทิ้งแหวะๆไปเลย
หันกลับไปดู ปรากฎว่าไอ้คุณชายมันยืน หัวเราะผมจนตาถลน พลางมือชี้มาที่ผม
หัวเราะเอาเป็นเอาตาย
“หัวเราะไมวะ ก็กูไม่เคยมาทะเลนี่หว่าไม่ได้ เกิดมารวยเหมือนใครบางคนนั่งกินนอนกิน”
ได้ผลครับมันหยุดหัวเราะเลย
“เออๆๆๆ ไม่หัวเราะละ”
เราเดินกันไปเรื่อยๆครับ มันเดินเล่นๆไปตามประสามัน
ผมนะหลอ ยังกะลิง วิ่งเล่นอยู่คนเดียว มีวความสุขที่สุดเลยครับ
เย็นสบาย
“แป้ง”
มันเรียกผมครับ
“หืม”
“แป้งยังไม่ได้ตอบพงเลยนะ”
“ตอบอะไร ถามกูตอนไหน”
“ก่อนไปต่างประเทศไง”
“จำไม่ได้แล้วถามอะไรละ”
“รักพงไหม”
เอาแล้วไง เป็นคำถามที่ผมไม่อยากตอบที่สุดเลยครับ
ผมหมดสนุขเลย เลยเดินก้ามหน้าไปมองหน้ามันครับ
“พงรักแป้งนะ รักมาตลอด แป้งจะรักพงได้ไหม”
ผมอยากบอกมันเหลือเกินว่าสองสามปีมานี้ผมคิดถึงมันแค่ไหน
เวลาที่ตกทุกข์ได้ยาก
เวลาที่ลำบากเจอเรื่องร้ายๆ ผมคิดถึงมันเสมอแหละ แต่คงได้แค่นั้น
ผมไม่อยากทำร้ายมัน ไม่อยากทำร้ายคนที่รักมัน ผมขอเจ็บเองดีกว่า
“อย่ารักเราเลยพง”
“ทำไมละ ทำไม แป้งถึงพูดแบบนี้ถึงคิดแบบนี้”
“......”
“บอกพงได้มั้ย บอกสิว่าทำไมเราถึงไม่ควรที่จะรักกัน
ถ้ามีเหตุผลพอ พงจะไม่รบกวนแป้งอีก บอกมา”
มันบ้าไปแล้วครับ จับไหล่ผม เขย่าซะแรง
“....”
“บอกมานะแป้ง บอกมา”
“ได้ บอกก็ได้ ต่างกันไงเรามันต่างกัน เราไม่คู่ควรกับนายหรอก
อย่าลงมาเกลือกกลั้วกับเราเลย ไปทางที่นายควรไปเถอะพง ฮือๆๆๆ”
ผมสุดจะทนแล้วครับ ผมพูดทั้งน้ำตา
“นายเคยคิดถึงคนรอบข้างที่รักนายบ้างไหม พ่อนาย แม่นาย ป้าอ้วน
ถ้าท่านรู้เรื่องนี้ ท่านจะรับได้ไหม ท่านจะต้องผิดหวังในตัวนาย แล้วที่สำคัญที่สุด
เรามันคนละชั้นกัน แป้งไม่อยากให้ใครมาว่าเป็นหนูตกถังข้าวสาร.....”
ผมพูดยังไม่ทันจบ มันจับผมกอดเลยครับ กอดแน่นมากด้วย ผมรับรู้ได้ครับ มันร้องให้ สะอื้นดังด้วย
ระงมเลยทีนี้ทั้งผมทั้งมัน
“ไม่พอ เหตผลไม่พอ เพราะฉนั้นแป้งเป็นของพงแล้ว จำไว้เลยนะ
ชีวิตของพง พงจะเลือกเองว่าจะเป็นยังไง จะทำยังไง
แป้งก็เช่นกัน ทำไมเราต้องให้คนอื่น มาคอยกำหนดทางเดินตัวเอง
ชีวิตเป็นของเรา เราก็เลือกเองสิ แล้วพงเชื่อว่า พ่อแม่ นมอ้วน ต้องเข้าใจพง
และก็แป้ง ถ้าไม่เข้าใจก็ช่าง ในเมื่อพงเลือกแป้งแล้ว เลือกทางเส้นนี้แล้ว
ลือกมาตั้ง 5ปีแล้ว ไม่กลับเด็ดขาด พงไม่กลับเด็ดขาด แป้งเองก็ห้ามหนี
เราจะต้องไปด้วยกัน”
มันพูดจบผมร้องให้หนักกว่าเดิมเลยครับ ปล่อยโฮเลยผมคราวนี้ ไม่กลั้นอีกต่อไป
ผมรู้สึกว่าการร้องให้ของผมครั้งนี้มันต่างกว่าทุกครั้ง มันทำให้ผมสบายใจกว่าทุกครั้งที่เคยร้องมา
เพราะทุกครั้งผมมักที่จะร้องเพราะชะตาชีวิตที่อาภัพของผม แต่ครั้งนี้ผมร้องเพราะ
ผมดีใจ และโล่งใจเป็นที่สุด
“ตอบได้รึยัง รักพงไหม ถามนานแล้วนะ”
บ้าจริงๆมัน คนกำลังซึ้ง
“ไม่ไม่รักมึงหรอก ทำให้คิดถึงตั้งหลายปี”
“.........” มันไม่พูดอะไรแล้วครับ
ได้แต่อมยิ้มแล้วกอดผมไว้อย่างนั้น แล้วมันก็เดินจูงมือผมเดินเล่นไปเรื่อยๆตามชายหาด
เราเดินจูงมือกันไปเรื่อยๆ โดยไม่พูดอะไรกันเลย แค่มือที่จับกัน ก็คงพอแล้วมั้งครับ
“รักพงตอนไหนหรอ”
ไอ้หน้าด้าน ถามมาได้
“.................”
“บอกมาสิ ไม่บอกปล้ำนะ”
“-*-“
“พูดจริงทำจริงๆนะ” มันไม่พูดเปล่าครับ
ลากแขนผมไปโขดหินใหญ่ถัดหาดขึ้นไป
มันจับผมขึงไว้กับโขดหินใหญ่พลางจ้องตาผมซึ้งเชียวนะ
“จะทำอะไร” ชักหวั่นๆแล้วครับผม อย่ามาหื่นนะมึง เดี๋ยวคนเห็น
ไม่ทันขาดคำ โดนมันจูบไปแล้วครับ มันไซ้ร ผมใหญ่เลยครับ เหมือนเก็บกดมานาน
ผมอ่อนระทวย งวยงง ไปแล้วครับ ผมเองก็คิดถึงมันไม่น้อยไปกว่ากันเช่นกัน
ไม่รู้มันปลดกางเกงผมลงไปตอนไหน ตอนนี้มันกำลังคลึงแป้งน้อยผมอยู่
“พง อย่าเดี๋ยวคนเห็น” ผมพยายามห้ามมันทั้งที่เรี่ยวแรงแทบไม่เหลือแล้ว
“ไม่มีคนมาหรอกแถวนี้ หาดส่วนตัวนี่”
มันพูดพลางจับผมหันหลังให้มัน ให้ผมหันหน้าเข้าโขดหิน
ผมหวั่นๆสั่นๆนิดหน่อยครับ ก็มันนานแล้วนี่นะ แม้จะไม่ใช่ครั้งแรกก็เถอะ
จากนั้นเราก็.............................
************************-*************************
“แป้ง นู๋แป้งใช่ไหม” ป้าอ้วนพูดทั้งน้ำตาคลอ วิ่งเข้ามาลูบเนื้อลูบตัวผม
“ครับ ป้าอ้วนแป้งเองครับ”
“โถ พ่อคุณทูนหัวของป้า เป็นยังไงบ้างเรา ป้าเป็นห่วงเราเหลือเกิน
ทำไมถึงหนีไปแบบนั้นมันน่าตีให้ตายนัก........................................”
ผมโดนชุดใหญ่เลยครับ หลังจากที่คุณชายพง พาผมกลับจากบ้านพักตากอากาศ
มันก็พาผม กลับมาที่บ้านเลย บอกป้าอ้วนคิดถึงผมมาก
พอเจอป้าอ้วนก็เป็นอย่างที่เล่านั่นแหละครับ
“ป้าอ้วนแม่อยู่ไหนฮะ คือผมมีเรื่องจะบอกแม่กับป้าอ้วนนะฮะ”
ขณะที่ผมกำลังโดนป้าอ้วนเทศนาเจ้าคุณชายก็แทรกขึ้นครับ
“อยู่เรื่อนใหญ่นะคะ มีอะไรหรอคะคุณพง”
“งั้นนมตามผมมา ผมีเรื่องจะบอกนมกับแม่ฮะ”
พูดดังนั้นผมกับป้าอ้วนก็เดินตามเจ้าคุณชาย เข้าตึกใหญ่ไป
พอไปถึงเห็นคุณหญิงกำลังนั่งดูรายการทีวีอยู่หน้าทีวี จอขนาดจอหนังกลางแปลง
“เอ้า ตาพง กลับบ้านแล้วเรอะแกนึกว่าจะลืมแม่ลืมบ้านแล้ว เอ๊ะ ใครนะ แป้ง หนูแป้งหรอเนี่ย”
คุณหญิงลุกจากโซฟาเดินมาจับแขนผม สำรวจยังกะผมเป็นผู้ร้ายยังไงยังงั้น
ปรากฎว่าหลังจากผมโดนป้าอ้วนเทศนาไปหยกๆ มาเจอคุณหญิงไปอีก1 กัณฑ์ครับ
นานพอสมควร ป้าอ้วนกับคุณชายพงก็ไม่คิดจะช่วยผมเลยได้แต่นั่งยิ้มๆอยู่ข้างๆ
คือก่อนที่แม่ผมจะเสีย ผมเข้าออกบ้านนี้เป็นว่าเล่นคุณหญิงท่านเลยเห็นผมเป็นเหมือนลูกของท่านอีกคนนะครับ บอกว่ามีลูกชายไม่ได้เรื่อง ท่านเลยมักจะเอ็นดูผมกว่าคุณชายพง
เสมอเวลาผมสองคนอยู่ต่อหน้าท่าน
“เออ คุณพง ไหนบอกว่ามีเรื่องจะบอกนม กับคุณหญิงไงคะ”
ขณะที่ผมกับคุณหญิงกำลังคุยกันอยู่ป้าอ้วนก็แทรกขึ้น
“หรอ มีอะไรจะบอกแม่หรอตาพง”
เจ้าคุณชาย เดินมาดึงแขนผมออกจากคุณหญิงที่กำลังจับนั่นจับนี่ผมอยู่
ดูสีหน้าคุณหญิงกับป้าอ้วนสงสัยนิดๆในท่าทางของคุณชายพง
“คือ ผมอยากจะบอกแม่กับนมฮะ ว่าผมกับแป้ง.....”
“ไม่ต้องพูดอะไรแล้วตาพง แม่กับนมอ้วนรู้เรื่องพวกแกสองคนตั้งแต่ 4ปีก่อนแล้วหละ
แม่ทำใจมานานละ รอแกกับหนูแป้งบอกแม่ตรงๆเท่านั้น”
-*- ผมกับไอ้คุณชายไบ้กิน เอ๋อแดกไปตามๆกันครับ อุส่าเครียดว่าอาจจะต้องเจอด่า
เจอไล่ออกจากบ้าน เจอห้ามไม่ให้คบกัน แต่ไหนเลยกลายเป็นแบบนี้
“แม่อาบน้ำร้อนมาก่อนพวกแกสองคนนะ”
“นมเลี้ยงคุณหนูมาตั้งแต่ยังเล็ก คุณหนูมีอะไรมีรึนมจะไม่รู้”
สองสาวพูดพลางยักคิ้วให้พวกผมสองคน
“แม่ นม ขอบคุณครับ ขอบคุณมาก” ไอ้คุณชายพูดพลางเข้าไปกอดคุณหญิงและป้าอ้วนที่นั่งอยู่ไกล้ๆกัน
ผมก็ได้แต่ก้มหน้าชำเลืองตามองอยู่ อยากเข้าไปกอดบ้างแต่ไม่กล้า ยังไงผมก็เป็นคนอื่นในครอบครัวเขา
“แป้งมานี่สิเรานะ”
“คุณหญิง คือผม...”
“เดี๋ยวตีตาย มาเรียกคุณหญิง แม่นะแม่ เรียกเป็นไหม”
ผมละอึ้งเลยครับ รู้แล้วนิสัยชอบบังคับของไอ้คุณชายได้มาจากใคร
“มานี่ลูกแป้ง มาให้แม่กอดหน่อย ลูกคนนี้กอดไม่สบายตัวใหญ่เกินตัวไม่นิ่มด้วย
เรามาให้แม่กอดหน่อย”
“แม่อะ”
ไอ้คุณชายมันงอแงเหมือนเด็กๆเลยครับ
“แป้ง ต่อไปนี้เราไม่ได้ตัวคนเดียวอีกแล้วนะ เรามีแม่ มีนมอ้วน และมีเจ้าพง
เราเป็นครอบครัวเดียวกันแล้วนะ”
คุณหญิงดึงผมเข้ากอดพลางพูดเบาๆกับผม น้ำตาไหลเลยครับผม
ไม่คิดว่าจะมีคนดีกับผมถึงเพียงนี้ ผมเหงามานาน
โดดเดี่ยวมานาน ลำบากมานาน มีคนทำเพื่อผมถึงเพียงนี้
ถือเป็นบุญของผมจริง ในที่สุดคำสอนของแม่ที่ผมยึดมั่นก็เป็นจริง
อย่ายอมแพ้ในโชคชะตา เพราะโชคชะตาคือสิ่งที่เราต้องสร้างเอง
เราต้องกำหนดมันเอง อย่าให้มันกำหนดเรา จงเดินไปตามทางที่ถูกต้องแม้มันจะลำบาก
แม้มันจะขรุขระ แต่ทางที่ถูกทางที่ดี ผลสุดท้ายของมันก็ย่อมถูกแล้วดีเช่นกัน
นี่สินะ ผลของทางที่ผมเลือกเดินเสมอมา ทางของผมมันช่างลำบาก ทุกข์ยาก
แต่ผลของมันก็คุ้มทีเดียว อย่างน้อยผมก็ไม่ได้อยู่คนเดียวอีกต่อไป
***************************-******************
“แม่ยกร้านที่เราเคยไปทำงาน กับบ้านชายทะเลให้เรานะแป้ง
โอนแล้วเรียบร้อย เป็นสินสอด เห็นเจ้าพง บอกว่าเราชอบนะ ห้ามปฏิเสธด้วย
ไม่งั้นมีเรื่อง แม่โกรธจริงๆด้วย”
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
