ตอนพิเศษ วันวาเลนไทน์
ห้องเรียนที่ตอนนี้แทบจะกลายเป็นแปลงดอกกุหลาบ เพื่อนในห้องบางคนก็ได้รับมา หรือบางคนก็รอที่จะให้คนรัก สำหรับผม วันวาเลนไทน์ก็เป็นแค่วันธรรมดา (ที่ต้องมาเรียน)
ไอ้ดอยยิ้มหน้าบานเข้ามาพร้อมกับดอกกุหลาบสีแดงสามดอก มันยิ้มโชว์ฟันขาวแถมอวดว่าสาวให้มันมา ขอให้แฟนมันรู้ แล้วผมจะนั่งหัวเราะให้ดู
“ไอ้ป่านยังไม่มาเหรอวะ” ผมส่ายหน้าตอบคำถามเพื่อน ไอ้ดอยมันเก็บของเสร็จก็มองผมแปลกๆ “มึงไม่ได้ดอกไม้เหรอวะ”
“เออ” ตอบนิ่งๆ จนคนถามทำสีหน้าไม่เชื่อ “อะไร”
“กูไม่อยากจะเชื่อ แล้วพี่ฟลอยด์ไม่ซื้อให้มึงเหรอ”
“จะซื้อ แต่กูไม่ให้ซื้อ เปลืองเงิน”
อันที่จริงพี่ฟลอยด์รบเร้าจะซื้อของให้ผมตั้งแต่เมื่อวาน แอบบังคับด้วยการพาผมเข้าห้างแล้วให้เลือกตุ๊กตาว่าจะเอาตัวไหน แต่ผมทำเมินเดินหนี ผ่านร้านนั้นร้านนี้ก็ชี้ให้ผมเลือก ผมว่ามันเป็นการใช้เงินโดยใช่เหตุ ข้าวของแต่ละอย่างแพงแสนแพงผมไม่ค่อยอยากได้หรอก
“มึงนี่นะ ซื้อของสักพันสองพันขนหน้าแข้งพี่เขาไม่ร่วงหรอกไอ้ห่า” ผมยักไหล่ให้เพื่อนที่ส่ายหน้าเอือมระอา ก็ทำไมอ่ะ ผมช่วยพี่ฟลอยด์ประหยัดเงินเลยนะ ช่วงเทศกาลแบบนี้ ของคู่รักราคาถูกอัพขึ้นทุกอย่าง ขนาดดอกกุหลาบจากปกติห้าบาท สิบบาทยังขึ้นเป็นสามสิบ ห้าสิบ ไอ้ต้อมรับไม่ค่อยจะได้จริงๆ
“กูรู้ว่าไม่ร่วง แต่ประหยัดน่ะ มึงรู้จักป่ะ”
“เออ ไอ้ขี้งก มึงนี่ขี้เหนียวจนเกลือต้องเรียกทวด”
“ขอบใจที่ชมกู” ผมยิ้มให้กับคำประชดของเพื่อน ไอ้ดอยถึงกับหมดคำพูดทันที
จวนใกล้เวลาเรียน ไอ้ป่านก็โผล่มาพร้อมดอกกุหลาบช่อโตทำเอาพวกคนในห้องฮือฮา ผมคงจะตกใจไปด้วยหากไม่เห็นหน้าคนถือที่หงิกยิ่งกว่าคนท้องผูก นั่นคือใบหน้าของผู้ที่ได้ดอกไม้ช่อใหญ่เหรอ ผมว่าไม่น่าจะใช่นะ
“ขี้ไม่ออกเหรอมึง” ไอ้ดอยทักไปแบบที่ผมคิดพอดี คนถูกถามถอนหายใจออกมา “เป็นไร ได้ดอกไม้แล้วไม่ดีใจ?”
“คงจะดีใจแต่มันไม่ใช่ของกู” ไอ้ป่านว่า
“อ่าว แล้วของใคร หือ” ผมถามยังไม่จบดี ช่อดอกไม้นั่นก็ถูกยื่นมาตรงหน้า
“ของมึง ไอ้ต้อม” เหมือนจะได้ยินผิด ผมกระพริบตามองเพื่อนที่ยังยื่นดอกไม้ให้ “เอาไปสิ หนัก”
“ของกู? ใครให้วะ”
“แล้วมึงคบใครอยู่ ถามไม่ผ่านสมองไอ้นี่”
“ด่ากูโง่เลยดีกว่าแบบนี้”
ผมยื่นมือรับช่อดอกไม้มาถือไว้ นี่พี่ฟลอยด์ขัดคำสั่งของผมเหรอเนี่ย อุตส่าห์ย้ำนักย้ำหนาว่าห้ามซื้อ ช่อนี้ราคาเท่าไหร่วะเนี่ย ผมลองค้นดูก็ไม่มีการ์ดอะไร กำลังจะพิมพ์ข้อความไปถามแต่อาจารย์เปิดประตูเข้ามาเสียก่อน
คาบเรียนที่ทุกคนไม่ค่อยตั้งใจเรียนเท่าไหร่ เพราะแต่ละคนกำลังวางแผนที่จะพาคนรักไปฉลอง ต่างจากผมที่กำลังประเมินราคาช่อดอกไม้และคิดหาคำถามที่จะคาดคั้นคนซื้อ
“เอาล่ะนักศึกษา วันนี้พอแค่นี้ก่อน งานที่สั่งอย่าลืมทำล่ะ” พูดจบ อาจารย์ประจำวิชาก็เดินออกไป แล้วนกก็แตกรัง ทุกคนในห้องส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าว บางคนเดินมาถามผมเรื่องดอกไม้ บ้างก็เอ่ยแซว แต่มันไม่ใช่เวลาที่ผมจะตอบ
ผมพิมพ์ข้อความด้วยความเร็ว รออยู่ครู่หนึ่งกว่าอีกทางจะตอบกลับ วันนี้พี่ฟลอยด์ไม่มีเรียนครับ แต่ก็มาส่งผมและรอรับ เพราะผมเรียนวิชาเดียว
“เดี๋ยวกูไปโรงอาหารกลาง พวกมึงไปกับกูไหม” ไอ้ดอยถาม ผมรีบพยักหน้าซึ่งไอ้ป่านก็เกาะติดไปด้วย
วันนี้บรรยากาศภายในมหาลัยช่างดูเป็นสีชมพู ไม่ว่าจะหันไปทางไหนก็มีแต่คู่รัก ส่วนใครโสดก็ต้องทนเอาหน่อย เพราะผมก็ทนมาแล้วหลายปีโดยไม่คิดว่าจะมีคนรักด้วยซ้ำ พี่ฟลอยด์นี่อยู่นอกเหนือจากความคิดไว้สุดๆ
โรงอาหารกลางยังคงคลาคล่ำไปด้วยนักศึกษาต่างคณะ ดอกกุหลาบกับตุ๊กตายังเป็นสิ่งที่นิยมในหมู่คู่รัก ผมถือช่อดอกไม้ตรงไปหาคนที่บอกว่านั่งกินข้าวรอ พี่ฟลอยด์กำลังคุยออกรสอยู่กับพี่เกนและคนที่ผมไม่รู้จัก พอเห็นผมยืนอยู่ก็ยิ้มทักทาย
“เท่าไหร่” นี่คือคำที่ผมทักคำแรก
“อะไรเท่าไหร่” ถูกถามกลับ ผมเลยยื่นช่อดอกไม้ช่อใหญ่นั่นให้ดู
“ก็นี่ไง ช่อละเท่าไหร่” เริ่มหงุดหงิดนิดๆ ที่พี่ฟลอยด์ยิ้มแปลกๆ “พี่ฟลอยด์ ทำไมไม่ตอบ” ไม่ตอบไม่ว่า แต่นี่พี่ฟลอยด์กลับยืนขึ้น ด้วยหน้าตาที่ดูโดดเด่นสามารถดึงสายตาให้เป็นที่สนใจของคนในโรงอาหาร “อะไร”
“สุขสันต์วันวาเลนไทน์ไง” พี่ฟลอยด์ยิ้ม ก่อนยื่นมือมารับดอกไม้จากมือผม ก่อนเสียงวี๊ดร้องเบาๆ ที่มาพร้อมเสียงถ่ายรูปจากกล้องมือถือ พอผมหันไปมองทุกคนก็ทำหน้าเพ้อฝัน
ชักรู้สึกไม่ชอบมาพากลแปลกๆ
“เดี๋ยวนะ” กระพริบตาปริบๆ มองคนที่รับช่อดอกไม้จากมือผมไป “ผมว่า มันต้องมีอะไรผิดปกติ”
“สมองช้า” เสียงหนึ่งลอยเข้าหูมา จำได้ว่าเป็นเสียงของพี่เกน
“นี่พี่...วางแผนไว้ใช่ไหม” เมื่อสมองเริ่มทำการประมวลเต็มอัตรา ก็เริ่มเข้าใจถึงสถานการณ์ “พี่ฟลอยด์” กดเสียงให้ทุ้ม ซึ่งคนถูกเรียกก็ขำเบาๆ
“พี่ไม่ได้วางแผนอะไรเล้ย”
“แล้วทำไมต้องเสียงสูง”
“เปล่า”
“นี่ก็เสียงต่ำ”
ในระหว่างที่ผมกำลังจับผิดคนอยู่ เสียงไอ้ป่านก็แทรกเข้ามา มันพลิกหน้าจอโทรศัพท์ของมันให้ผมดู รูปที่มากกว่าสิบคือรูปที่ผมยื่นช่อดอกไม้ให้พี่ฟลอยด์ และคำบรรยายที่บอกว่า วันสีชมพูของเจ้าของเกาะ (เกาะมาจากชื่อที่กลุ่มเพจคู่เรียก เอฟทีไอซ์แลนด์)
“ภาพลวงตาชัดๆ” พี่เกนเอ่ยออกมาแล้วหัวเราะ
“แต่ความจริงมีเพียงหนึ่งเดียว นั่นคือเพื่อนพี่จัดฉาก” ไอ้ป่านหันไปคุยกับพี่เกน ก่อนทั้งคู่จะขำออกมา ยังมีไอ้ดอยกับพี่ฟลอยด์ที่ขำไปด้วย
“หยุดหัวเราะเลยนะ” ผมชี้สั่ง “สนุกใช่ไหม แกล้งกันเนี่ย”
“พี่ไม่ได้แกล้งสักหน่อย ก็ต้อมเล่นสั่งห้ามทุกอย่าง พี่ก็ต้องทำแบบนี้ ไม่งั้นต้อมก็ไม่รับ”
“ก็พี่เล่นจะซื้อของฟุ่มเฟือย ทำไมไม่เอาไปซื้อของที่มันจำเป็นเล่า”
“ของจำเป็นต้อมก็ไม่เอาเหมือนกัน”
“พอๆ พวกมึงกลับไปทะเลาะกันที่บ้านไป เดี๋ยวฉากที่จัดไว้จะล่ม” พี่เกนเอ่ยปากไล่ ผมเลยเดินหนีออกมาจากโรงอาหารก่อน
อันที่จริง ผมกะจะชวนพี่ฟลอยด์ไปซื้อของมาทำกินที่บ้านฉลองวันแห่งความรักกับครอบครัว แต่เริ่มไม่มีอารมณ์จำฉลองแล้วตอนนี้ ผมเดินนำหน้ามารอที่รถ พี่ฟลอยด์ไม่ยอมกดเปิดประตูจนผมต้องยืนมองตาขวาง
“ต้อม” คนเดินตามเรียกเสียงอ่อน
“เปิดรถ วันนี้ผมจะไปฉลองกับพ่อแม่ที่บ้าน” พอได้ยิน พี่ฟลอยด์ก็แทบทิ้งดอกไม้จนผมรีบรวบมากอด
“ไม่ให้ไป ทำไมต้อมไม่เห็นใจพี่บ้าง พี่ก็แค่อยากแสดงความรักแบบคนอื่นๆ”
“พี่จะแสดงความรักแค่วันวาเลนไทน์วันเดียวหรือไง แล้ววันอื่นๆ พี่ก็จะทำเฉยๆ เหรอ” ผมกอดดอกไม้จ้องหน้าคนหน้างอ “ที่ผมไม่อยากได้ของอะไร นั่นเพราะมันไม่จำเป็นจริงๆ ความรักไม่จำเป็นต้องแสดงออกด้วยการซื้อของแพงๆ แค่พี่ดีกับผมแบบนี้ทุกวัน มันมีค่ากว่าเป็นไหนๆ” บอกตามความรู้สึก พี่ฟลอยด์ดูจะนิ่งไปทันที
“ทำไม...” เสียงพูดของพี่ฟลอยด์เบาจนแทบไม่ได้ยิน
“อะไร”
“ทำไมเมียพี่น่ารักแบบนี้เนี่ย” พี่ฟลอยด์ยิ้มจนตาแทบปิด มือก็ยื่นมาดึงแก้มผมซะเจ็บไปหมด
“เจ็บๆ” มองตาขุ่นเมื่อคนดึงถอยไปยืนที่เดิม “ผมรู้ว่าพี่อยากให้ดอกกุหลาบ แต่แค่ดอกเดียวก็พอแล้วป่ะ” ลึกๆ ผมก็ดีใจนะ ไม่ใช่ไม่ดีใจ อยากจะยิ้มแป้นเหมือนกัน แต่พอนึกถึงราคาของมันแล้วยิ้มไม่ค่อยออกเท่าไหร่
“ก็พี่ชอบหลายๆ ดอก” พูดพร้อมขยิบตา โคตรเจ้าเล่ห์
“แล้วมันราคาเท่าไหร่ ช่อนี้” ถึงคราวต้องถามสักที แต่คนซื้อกลับแถไปเรื่องดินฟ้าอากาศเฉย เนียนได้โล่ คงกลัวถูกบ่นจนหูชา “อย่าให้รู้นะ” คาดโทษไว้ พี่ฟลอยด์หัวเราะก่อนจะยื่นหน้ามาฉกหอมแก้มผมเร็วๆ ไปฟอดใหญ่
“หอม” อยากเอาช่อกุหลาบฟาดหน้า แต่มันแพงเกินไป ผมกัดปากจ้องโหดกำลังจะยกขาเตะ สายตาดันเหลือบไปเห็นคนรู้จักซะก่อน “มองอะไร”
“ไอ้กลอย” ตอบเสร็จผมก็เดินเข้าไปหาเพื่อนต่างคณะ ไอ้กลอยเดินมากับไอ้ทู คู่หูคู่ฮาของมัน พอคู่นั้นเห็นผมก็ทักทายปกติ ก่อนจะยกมือไหว้คนข้างผม “ฮอตนะมึง”
“แน่นอน กูกลอยประเกรียนนะเว้ย” หัวเราะให้กับท่าทางมั่นใจของคนพูด ตอนนี้บนตัวไอ้กลอยมีแต่สติ๊กเกอร์รูปหัวใจ เสื้อเอย กางเกงเอย ขนาดหน้ามันยังมี ก่อนความมั่นใจของคนยืดจะมอดดับเมื่อถูกแฉจากคนใกล้ตัว
“อย่าไปเชื่อมัน ซื้อมาติดเอง แล้วจะเอาไปอวดผัว” ไอ้ทูว่าปุ๊บ ผมกับพี่ฟลอยด์ก็หัวเราะเสียงดัง ไอ้กลอยอ้าปากโวยวายทันที
“มั่วแล้วไอ้เชี่ยทู นี่สาวๆ ติดให้กูเว้ย”
“เท่าที่กูเห็นมีแค่ห้าดวงหรือเปล่าวะ ที่เขาติดให้ นอกนั้นมึงติดเอง ไอ้มั่ว”
“หุบปากมึงไปเลย” ผมมองเพื่อนคู่ซี้เถียงกันไปมาแล้วก็ยิ้ม พวกมันตลกดี “ว่าแต่ พี่จะพาไอ้ต้อมไปสวีทที่ไหนเหรอวันนี้”
“ขี้เสือกว่ะ” ไม่ใช่ผมกับพี่ฟลอยด์นะครับที่พูด
“ไอ้เชี่ยทู” นั่นแหละครับ ชื่อคนพูด
“ไม่มีหรอก” นี่ต่างหากคำตอบของพี่ฟลอยด์
“ได้ไง วันนี้วันวาเลนไทน์นะ” ไอ้กลอยทำตาโตมอง
“ว่าแต่มึงเถอะ ไปฉลองที่ไหน” ผมถามบ้าง ไอ้กลอยเลยหันมามองหน้า แล้วกรอกตามองบน
“คงจะได้ไปหรอก เมื่อคืนเพื่อนพี่โชมาแล้วพากันดื่มหนัก ไม่รู้ตอนนี้จะตื่นหรือยัง” ผมหัวเราะแห้งๆ ให้เพื่อน เข้าใจมันครับ เคยไปกินด้วยแล้วไอ้กลอยเป็นแผนกเก็บกวาด
คุยกันอีกนิดหน่อย เราก็แยกกัน พี่ฟลอยด์บอกจะแวะซื้อของสดเข้าไปทำกินที่บ้าน ผมเห็นด้วยนะ วันแห่งความรักไม่เฉพาะแฟนเท่านั้น กับพ่อแม่ พี่น้อง ก็มอบให้กันได้
กว่าจะกลับถึงบ้านก็บ่ายแก่ๆ พี่ฟลอยด์ขนของสดลงจากรถเดินไปที่ครัว ตอนนี้คุณชายของบ้านเป็นคนน่ารักไปแล้ว จากที่เคยเอาแต่ใจกลายเป็นคนเห็นใจผู้อื่นมากขึ้น
“ต้อมโทรไปชวนพ่อกับแม่สิ” ผมหันไปมองคนบอก พี่ฟลอยด์นั่งเล่นมือถืออยู่บนเตียง ส่วนผมกำลังเปลี่ยนชุดนักศึกษา “รีบๆ เปลี่ยน ก่อนที่พี่จะจับปล้ำ”
“ไอ้หื่น” ด่าเสร็จก็รีบสวมเสื้อยืดกับกางเกงบอล เปลี่ยนชุดเสร็จผมก็รีบโทรชวน แต่ทางบ้านผมมีแพลนไปฉลองที่ทะเลเลยปฏิเสธ นี่ถ้าไม่ติดว่าจะกลัวถูกงอน ผมคงขอไปทะเลกับพ่อแม่แล้ว “พวกเขาไปทะเล”
“อยากไปเหรอ” ผมถูกพี่ฟลอยด์ดึงลงไปนั่งตัก “พี่พาไปเอาไหม”
“จะไปได้ไง พี่บอกจะฉลองที่บ้าน พ่อกับพวกพี่ๆ เขาก็รู้แล้ว”
“ก็ยกเลิกสิ ไม่ก็ให้เขาจัดกันเอง”
“ได้ไงเล่า” ขมวดคิ้วคนจะไม่รักษาคำพูด “ลงไปเถอะ เขาจัดของเสร็จแล้วมั้ง” ที่รีบไม่ใช่เพราะอยากลงไปช่วยหรอกนะครับ แต่สภาพแบบนี้ล่อแหลมเกินไป คงจะไม่ดีหากนั่งแบบนี้นานๆ
“รู้ทันอีกนะคนเรา” พี่ฟลอยด์ขำออกมา มือก็ลูบไล้แขนผมไปมา “คืนนี้เสร็จแน่” แทบอยากเอานิ้วจิ้มคนขยิบตา
แต่คอยดูเถอะ ผมจะมอมเหล้าคนเจ้าแผนการให้ดู
ด้านล่าง ข้าวของต่างๆ ถูกจัดเตรียมไว้เรียบร้อยอย่างที่คาด เตาปิ้งบาร์บีคิวถูกก่อเตรียมไว้ล่วงหน้า ผมเห็นน้องเฟรมวิ่งเล่นอยู่ไกลๆ พี่ฟีนก็คงกลับมาด้วย
“คุณเฟิร์นจะพาแฟนมาด้วยนะคะ” ผมได้ยินป้าแม่บ้านบอกพี่ฟลอยด์ ซึ่งพี่แกก็พยักหน้ารับรู้ ผมก็อยากเห็นตัวจริงเหมือนกันนะ เคยเห็นแต่รูปตามหน้าสังคม ดูท่าจะรวยมาก ก็นะ คนรวยก็ต้องคู่กับคนรวย หายากสมัยนี้ที่คนจะกลายเป็นซินเดอเรลล่า
ท้องฟ้าค่อยๆ เปลี่ยนสี นำพาเจ้าของบ้านและลูกสาวคนโตกลับมา พ่อกวักมือเรียกพี่ฟลอยด์ให้ไปรู้จักว่าที่ลูกเขยคนโต ผมที่อยู่ไม่ไกลก็ถูกเรียกไปด้วย ภาพที่เห็นกับตัวจริงค่อนข้างแตกต่าง จะว่ายังไงดีล่ะ ตัวจริงคงดูดีกว่ารูปละมั้ง
“นี่คุณนิค เขาจะมาร่วมปาร์ตี้บาบีคิวด้วย” ทั้งผมกับพี่ฟลอยด์พากันยกมือไหว้ คุณนิคที่ว่าก็รีบยกมือรับแล้วยิ้มส่งมาให้
“น้องเขาคือคนที่เฟิร์นเล่าให้ผมฟังใช่ไหม” ผมทำท่าเหลอหลาที่อยู่ๆ ก็ถูกชี้ พอพี่เฟิร์นพยักหน้า สายตาของคนมาใหม่ก็หรี่ลง “ตัวจริงก็ดูดีนะ คิดยังไงถึงมาคบกับผู้ชายเหรอ”
คำถามที่ออกจากปากเหมือนหนามที่เผลอเหยียบโดน มันเจ็บจี๊ดจนแทบนิ่วหน้า แต่สักพักมันก็หาย ผมขมวดคิ้วไม่ชอบใจในคราแรกก่อนจะยิ้มออกมาเพื่อให้คนข้างผมกับพ่อของเขาสบายใจ
“ก็ไม่ได้คิดอะไรซับซ้อน แค่อยากจะรัก ก็รัก ไม่ยากครับ” ผมตอบ พยายามคิดหาคำพูดที่จะไม่ส่งผลกระทบต่อความสัมพันอันดีของใครๆ ทั้งที่ในใจแทบอยากกระโดดเข้าไปต่อย
“อ๋อ เพราะคิดน้อยสินะ แบบนี้แหละ คนคิดน้อยก็มักจะทำอะไรไม่เหมือนชาวบ้าน” (ไอ้) คุณนิคยังไม่ยอมหยุด คนข้างผมก็อยากจะสู้รบ แต่เพราะผมจับแขนไว้อยู่ตลอด ส่งสายตาข่มขู่ให้เงียบด้วย ไม่อยากให้มีเรื่อง
“แต่ผมว่า คิดน้อยก็ดีนะครับ คิดมากไปก็รกสมอง เผลอๆ ไอ้ที่คิดรังจะมีแต่ขยะ” พูดจบพร้อมรอยยิ้ม ผมเห็นพ่อพี่ฟลอยด์เผลอยิ้มออกมานิดๆ ส่วนคนที่บอกผมคิดน้อยดูนิ่งไปทันที “ผมขอตัวก่อนนะครับ” รีบดึงพี่ฟลอยด์ให้ออกมาห่างๆ จนมาถึงหน้าเตาปิ้ง คนถูกดึงก็รีบสะบัดแขน
“ห้ามพี่ทำไม ไอ้นี่มันวอนโดนกระทืบ” พี่ฟลอยด์กัดฟันมองไปยังว่าที่พี่เขย
“ช่างเขาเถอะ ก็เขาเป็นพวกคนคิดมาก แต่ข้างในคงกลวง” ผมว่า ป้าแม่บ้านที่ยืนข้างๆ ยังขำ “คนคิดน้อยหิว ขอบาร์บีคิวหน่อยสิ” พยายามปรับอารมณ์ของคนร้อนในเย็นลง กลัวใจจริงๆ เกิดไปมีเรื่องจะวุ่นวายเปล่าๆ พี่ฟลอยด์เริ่มยิ้มออกมาแล้วหยิบบาร์บีคิวป้อนผม รู้สึกถึงการถูกมอง เลยยักคิ้วทัก (ท้า) ทายไป
“อร่อยไหม พี่ซื้อเองเลยนะ”
“ป้าดูคนขี้อวดสิ แค่ซื้อของก็อวด”
พวกเราหัวเราะกันอยู่ที่โต๊ะหน้าเตาปิ้ง ตอนนี้ไม่สนใจคนอื่นสักเท่าไหร่ ยิ่งพอน้องเฟรมมารวมด้วย น้องก็ยิ่งติดผม ทั้งนั่งตัก อ้าปากรอผมป้อน ภาพปกติที่เกิดเกือบทุกวันแต่คนมาใหม่คงไม่ชิน
“หลานเฟิร์นน่ารักดีนะ ดูท่าจะติดน้องเขา” ผมเงยหน้ามองคนพูด ดูจากหน้าตาก็ยิ้มแย้ม แต่น้ำเสียงฟังแล้วไม่ค่อยลื่นหูเท่าไหร่
“เฟิร์นเห็นจนเบื่อแล้วล่ะ ไม่รู้ติดใจอะไร” พี่เฟิร์นว่า
“คงมีอะไรน่าติดละมั้ง” ผมทำเมินรอยยิ้มเยาะนั่น ไม่อยากมีเรื่องจริงๆ เดี๋ยวหมดสนุก
“เป็นเด็กปากดีจะตาย” พี่ฟลอยด์กำลังจะอ้าปากว่า แต่พ่อพี่เขากลับแทรกขึ้นมาก่อน นั่นเรียกสายตาทุกคู่ให้มอง คำพูดดูเหมือนจะว่าให้ผมจนแขกของบ้านหัวเราะ แต่ประโยคถัดมาเป็นผมที่ขำแทน “ปากดี อวดดี แต่ก็เป็นคนดี”
“คุณอาชมขนาดนี้เลยเหรอครับ”
“ก็ไอ้ผักสวนครัวที่อาคุยวันนั้นก็มาจากความคิดของเขานั่นล่ะ”
“ทำให้บ้านเราประหยัดเงินไปตั้งเยอะเลยค่ะ” พี่ฟีนเสริมขึ้นมาพร้อมรอยยิ้ม
“ตอนแรกอาก็ว่าไร้สาระ แต่พอได้ปลูกเองก็รู้สึกดีเหมือนกัน ตอนนี้ก็กะจะลงดอกไม้ด้วย ที่ว่างด้านหลังน่ะ” ประโยคหลังพ่อพี่ฟลอยด์หันมาคุยกับผมครับ
“ครับ” รู้สึกดีใจที่ทุกคนเข้าข้าง ไม่ได้อยากรู้สึกแบบเด็กน้อยหรอกนะครับ
“ผมไม่รู้หรอกว่าคนอื่นจะมองยังไง แต่ที่ผมเลือกต้อม...” พี่ฟลอยด์ยื่นมือมากุมผมแน่น “เพราะเขาเป็นคนดี ทำให้ผมอยากเป็นคนดี หากไม่มีเขา ตอนนี้ผมอาจไปอยู่ที่ไหนสักที่ๆ ไม่ใช่...บ้าน” รอยยิ้มกับคำพูดที่ได้ยิน ผมชอบมากกว่าดอกไม้ช่อใหญ่เมื่อเช้าซะอีก
“พูดได้ดี” ผมเอ่ยชมเบาๆ พร้อมขยิบตาให้
“ก็นั่นแหละ บ้านก็เป็นบ้าน” ปิดท้ายด้วยเจ้าของบ้านครับ ผมยิ้มตาแทบปิดที่ทุกคนพูดแบบนั้น “เอาๆ หยุดคุยแล้วกินกันเถอะ อาหารเย็นหมดแล้ว”
จากความอึดอัดเมื่อครู่ ตอนนี้เหมือนถูกปลดล็อก ผมยิ้มป้อนของกินให้น้องเฟรมที่ลงไปนั่งข้างๆ แทน (โดนพี่ฟลอยด์บังคับด้วยสายตา) การพูดคุยก็ราบเรียบมากขึ้น แขกของบ้านไม่ได้ค่อนแคะผมอีก มีบ้างที่ปรายตามอง ผมก็พอเข้าใจ บางคนเขาไม่เข้าใจความรักที่เกิดจากเพศเดียวกัน แต่ความรัก มันไม่จำกัดเพศ อายุ ไม่ใช่หรือไง
เวลาผ่านไปจนถึงเวลาลาจาก พี่เฟิร์นลุกขึ้นยืนเตรียมไปส่งแฟนตัวเอง ผมก็กำลังเก็บของนั่นนี่ อยู่ๆ ก็เห็นปลายรองเท้าหนังมายืนตรงหน้า พอเงยหน้าขึ้นมองก็เจอคนที่ค่อนแคะผมมาตั้งแต่แรกยืนจ้อง
“มีอะไรหรือเปล่าครับ” ถามออกไป
“ขอโทษนะครับ” เหมือนหูเพี้ยนที่ได้ยิน ผมกระพริบตาปริบๆ มองคนเอ่ยปากขอโทษ “ผมไม่ได้ดูถูกคุณหรอกนะ แค่ไม่ค่อยรู้เรื่องความรักของคนชอบเพศเดียวกัน”
“ความรักไม่ว่าจะเพศไหนก็เหมือนกันนั่นแหละครับ” บอกออกไปพร้อมรอยยิ้ม “ถ้าคุณเชื่อในความรัก คุณก็จะมองเห็น” ผมไม่รู้ว่าคุณนิคอะไรนี่จะเข้าใจไหม แต่รอยยิ้มที่ตอบกลับมาเดาว่าคงพอรู้
“ครับ ฝันดีนะครับ”
ผมกลับขึ้นห้องเจอเจ้าของห้องกำลังจัดดอกกุหลาบใส่แจกัน ดอกช่อโตถูกจัดแจงอย่างสวย ไม่รู้แอบไปเรียนจัดดอกไม้ที่ไหนมา พี่ฟลอยด์เห็นผมเปิดประตูก็กวักมือเรียก
“สวยไหม พี่ตั้งใจจัดเลยนะ” พยักหน้าตอบพร้อมรอยยิ้ม “พี่ว่าแล้วว่าต้อมต้องชอบ พี่ตั้งใจเลือกเองทุกดอกเลยนะ”
“ขอบคุณครับ...แต่” คำทิ้งท้ายเรียกให้พี่ฟลอยด์หันมามอง “ขอดูบิลหน่อย” แบมือไปตรงหน้า คนที่ยิ้มหน้าบานค่อยๆ หุบลง
“บิลอะไร” ทำเป็นไม่รู้
“บิลค่าดอกไม้ ขอดูหน่อย” ผมจ้องกดดัน พี่ฟลอยด์กรอกสายตาไปมาดูมีพิรุธ “พี่ฟลอยด์”
“ไม่มีนี่ สงสัยจะทิ้งไปแล้ว ช่างมันเถอะ ไม่แพงหรอก”
“ไม่แพงน้อยแต่แพงมากใช่ไหม เอามาเลย อย่าให้ต้องค้นจนเจอเองนะ” พี่ฟลอยด์หน้างอเดินไปเปิดประเป๋าเงินแล้วหยิบบิลส่งให้ผม ทันทีที่เห็นราคาไอ้ต้อมคนนี้เข่าแทบทรุด “ห้าพัน ช่อนี้ห้าพันเหรอ”
“ต้อมอ่า อย่าโกรธพี่” พี่ฟลอยด์เดินเข้ามากอด เอาหน้าถูไถต้นแขนของผมไปมา “ต้อม”
“ไม่ต้องทำเสียงอ่อนเลยนะ บอกแล้วไงว่ามันสิ้นเปลือง” บ่นครับบ่น
“นานๆ ให้ทีไม่เป็นอะไรหรอก”
“ไม่ต้องพูดเลย ผมรู้ว่าเงินพี่เยอะ แต่ใช้เปลืองสักวันมันก็หมดหรือเปล่าวะ”
“หมดก็หาใหม่ ไม่ก็ขอพ่อเอา ไม่ยาก”
“พี่ฟลอยด์”
“ขอโทษ ต่อไปพี่จะไม่ซื้อของฟุ่มเฟือยอีก สัญญา”
“อย่าสัญญาถ้าคิดว่าทำไม่ได้” ผมว่า “ไม่รู้กินได้ไหมดอกกุหลาบ” ผมเคยเห็นไอ้กลอยถ่ายรูปดอกไม้ชุบแป้งทอดแว๊บๆ
“ต้อมครับ” ระหว่างที่กำลังคิดเมนูดอกกุหลาบ พี่ฟลอยด์ก็ส่งสายตาหวาน มือลูบไล้แถวสะโพกจนผมต้องตีมือ “ต้อมอ่า”
“ไม่ต้องเลย คนทำผิด ไม่มีสิทธิ์เรียกร้อง”
“ต้อม วันนี้วันวาเลนไทน์นะ ไม่เห็นใจพี่เหรอ”
“ไม่”
“ใจร้าย”
“ไม่สนเว้ย”
“วาเลนไทน์ของพี่”
นกไปนะครับพี่ฟลอยด์
......................................................
มาชั่วโมงสุดท้ายของวัน เพราะเราจะบอกรักเป็นคนสุดท้าย ฮิ้ววว
Happy Valentine's day ค่า ^^
ขอบพระคุณที่ทุกคนยังติดตามและรักทุกตัวละคร ปลื้มมากค่า ทุกคนถือเป็นของขวัญวันวาเลนไทน์ของเราเลย ดีใจหลาย
เลิฟ ยู เวรี่มัสสึ ค่า
หัวข้อ: No Sugar ไม่หวานก็รักว่ะ >>ตอนพิเศษ ลอยกระทง [P.25]<<[03/11/60] (อ่าน 282908 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก