หัวข้อ: ผมมี.....เรื่อง มาเล่า ให้ฟังครับ (ไอ้เดย์กลับมาแล้ว ?)

[omoplus]

สวัสดีครับ ผมชื่อ เดย์

ผมขออนุญาติใช้พื้นที่ตรงนี้ เล่าประสบการณ์ของผม

ไม่ไช่นิยาย แต่มันเป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นกับชีวิตของผม

เริ่ม....เลยนะครับ

นานมากแล้วครับ ตั้งแต่จำความได้ ผมอาศัยอยู่ในบ้านพักที่เป็นห้องแถวยาวๆ
มีเพื่อนบ้าน มีพื้นที่ให้วิ่งเล่น และมีวัยรุ่น ผมเองในตอนนั้นเรียนอยู่ ป.4 อายุน่าจะ 9-10 ขวบ นี่ล่ะครับ
เด็กที่บ้านเนื่องจากยังอายุน้อย เลยต้องตามเด็กที่แก่กว่า เขาพาเล่นอะไรก็เล่น
พวก ลูกแก้ว ลูกข่าง เบเบลด วิ่งไล่จับ ทำนองนี้
แต่มีอยู่วันหนึ่งที่พ่อ และ แม่ผมไม่อยู่บ้าน และฝากผมไว้กับลูกของเพื่อนแม่
พี่เขาชื่อ คิง เป็นวัยรุ่น น่าจะเรียน ม.6 ซึ่งผมก็ไปกินอยู่ กับครอบครัวพี่คิง
จนผมเริ่มติดพี่เขา และไปเล่นด้วยบ่อยขึ้น เขาชอบพาผมดูหนัง และ นอนกอดผม
ซึ่งตอนนั้นผมยังไม่รู้เรื่องพวกนี้ และไม่ได้คิดอะไร
แต่
หลังจากนั้นมา พ่อและแม่ผมต้องไป ต่างจังหวัด ทำงานที่เอาเด็กไปด้วยไม่ได้
ผมเลยต้องอยู่กับพี่คิง ตามระเบียบ
ประมาณ บ่าย 1 พ่อ แม่ พี่คิงไม่อยู่บ้าน พี่เขาล็อกบ้านหมด ปิดประตูและหน้าต่างทุกบาน
ซึ่งมันผิดปกติ แต่ผมก็ไม่ได้คิดอะไร เพราะตอนนั้นติดพี่เขามาก พี่เขาพาผมมานอนดูหนัง
เรานอนดูหนังกันไปเรื่อยๆ  แล้วพี่คิงก็นอนลูบเจี้ยว ของเขาไป จนมันแข็งขึ้นมา
ผมถามพี่เขาว่า "มันคืออะไร"
เขาตอบ "อ่อ ขนมน่ะ ลองกินดูไหม"
"มันกินได้หรอคับ"
"มันต้อง อม..แล้วก็ดูดนะ"
ซึ่งตอนนั้น ผมก็ไม่ได้คิดอะไร เพราะยังไม่รู้สึกหิว
จากนั้น พี่เขาก็เงียบไป ผมคุยด้วยก็ไม่คุย เหมือนเขาคิดอะไรอยู่ จนผมอึดอัด
"พี่คิง โกธรเดย์หรอ"
"ไช่ ถ้าเดย์ไม่กินขนมพี่ พี่จะไม่เล่นกับเดย์"
"ก็ได้ๆ พี่คิงอย่าโกธรเดย์นะ"
จากนั้น เขาก็ควักน้องชายออกมา มันแข็งอยู่แล้ว แล้วเขาก็สั่งให้ผมอม
ผมทำตาม มันรู้สึกเค็มแปลกๆจากนั้นเขาก็กดหัวผม ขึ้นๆลงๆ แล้วบอกให้ผมทำ
ผมก็ทำตาม ใจก็กลัวพี่เขาโกธร ยิ่งทำ พี่เขายิ่งเร่ง บอกผมให้ทำเร็วๆ
ผมก็...ทำครับ จนในที่สุดพี่เขาก็จบหัวผมให้อยู่นิ่งๆ แล้วผมก็ได้รถชาติแปลกๆ
มันแบบ เค็มๆ เปรี้ยวๆ ผมก็กลึนครับ เพราะคิดว่าเป็น ขนม อย่างที่พี่เขาว่า
จากนั้น พี่เขาก็เอาน้องชายเก็บเข้ากางเกงแล้วนอนกอดผม แล้วบอกกับผมว่า
"ชอบไหม"
"ไม่อร่อย...คับ" ใจผมก็ยังกลัวพี่เขาโกธรอยู่
"หึๆ"
"เขาเรียกว่ามวยปล้ำนะ ไว้เดย์อยากเล่นกับพี่ค่อยมาใหม่"
และเขาก็เปิดประตูให้ผมออกจากบ้าน
ผมก็ออกมา ใจก็ยัง งง อยู่
"แล้วผมจะไปไหน"
"ไปเล่นกับเพื่อนๆสิ"
"อ่อ....ครับ"
แล้วพี่เขาก็ปิดประตูบ้าน ผมจะทำยังไงล่ะครับ ก็ทำตามพี่เขาบอก ไปเล่นกับเพื่อนๆ







แค่นี้ก่อนนะครับ ไว้ผมมาพิมพ์ใหม่



เห้อ...คิดย้อนไป ชีวิตคนเรา มันไม่สวยงามเลยนะครับ

ิอดีต....ที่ทำให้ผมเปลี่ยนไป

แล้วพี่ๆคิดยังไงกับเรื่องนี้ครับ ?

[IsDeer]

ล่อลวงเด็ก 

[ลิงภูเขา]

แล้วตอนนี้คุณเดย์อายุเท่าไหร่?

เหตุการณ์ผ่านมานานยังเนี้ย?

ตอนนี้กับพี่คิงเป็นไงอ่ะ?

.
.
ม.6 กับ ป.4 หรือ 5 --ล่อลวงเด็กแบบที่คุณเดียร์ว่าจริงๆ นั่นละ 

มาเล่าต่อไวไวนะครับ.. 

[omoplus]

ต่อนะครับ ....แล้วค่อยตอบ

ผมเริ่มถูกมอมเมาด้วยกามอารมย์ของพี่คิงบ่อยขึ้น และผมโดนขอร้องแกมบังคับว่า ไม่ไห้บอกเรื่องที่เกิดขึ้น

ผมยังต้องวนมากินขนมพี่เขาเรื่อยๆ จนกระทั่งพ่อและแม่ผมรู้สึกผิดสังเกตุ เพราะทุกครั้งที่ผมกลับมาจากบ้านพี่คิง

ผมจะซึม ไม่ไช่เพราะโดนเสียบแต่อย่างได แต่โดนขู่ทุกครั้งว่าจะไม่เล่นด้วย บวกกับหลายๆคนที่เตือนแม่ผมเรื่อง

พฤติกรรมของพี่คิง 

ไม่นาน แม่ผมก็บังคับให้ผมตอบ ว่าพี่ึคิงทำอะไรกับผมบ้าง?



ผมกลัวพี่คิงไม่เล่นด้วย แต่ผมกลัวแม่มากกว่า คุณคิดว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นครับ ?










ึึความแตก!!










วันรุ่งขึ้นผมเห็นบ้านพี่คิงมีรถตำรวจจอดอยู่ 1 คัน คนในบ้านคุยกันหน้าเครียด

และนั่่น เป็นครั้งสุดท้ายที่ผมได้เห็นหน้าพี่คิง ..

[omoplus]

ตอบนาย ลิงภูเขา ละกันนะคับ


แล้วตอนนี้คุณเดย์อายุเท่าไหร่?

21 ครับ

เหตุการณ์ผ่านมานานยังเนี้ย?

นานมากแล้วครับ

ตอนนี้กับพี่คิงเป็นไงอ่ะ?

ผมไม่เจอพี่เขาอีกเลยครับ (ถ้าเจอว่าจะเอาคืน !!)

[IsDeer]

จบแบบโดนจับเข้าคุกเหรอเนี่ย
ใจนึงก็สงสารเพราะกำลังจะจบ ม.6
แต่ล่อลวงเด็กยังงี้ ใช้ไม่ได้เลยอ่ะ เลว มาก 

[ลิงภูเขา]

อ่า..ความทรงจำพวกนี้มักจะฝังใจ 

แต่ก็ดีแล้วที่เดย์บอกพ่อกับแม่..คิงเองก็ควรได้รับบทเรียน 

แล้วตอนนี้เดย์เป็นยังไงบ้าง? สบายดีทั้งกายใจนะ?

ขอบคุณที่มาแชร์ประสบการณ์ให้ฟังนะ   

[omoplus]

ผมอยากให้เรื่องมันจบ ไม่ต้องไปกินขนม(?) ไม่ต้องไปเจอพี่คิง ไม่ต้องไปอยู่ในวงจรอย่างนั้นอีก

และมันก็เป็นอย่างที่ผมหวัง

เด็กคนไหน ล้อผมเรื่องพี่คิง ผมต่อยหมด

ผมกลายเป็นเด็กหัวรั้น โกธรง่าย บ้าพลัง

ซึ่งมันทำให้เด็กๆรุ่นน้อง รวมถึงรุ่นพี่ ยกให้ผมเป็นหัวหน้า

ตอนนั้นรู้สึกว่า ผมนี่ล่ะ เก่งที่สุดในสามโลกแล้ว

แต่ เมื่อเวลาผ่านไป เป็นเพราะนิสัยผมเอง หรือเพราะกรรมเวรอะไร ทำให้ผมนึกทำอะไรแพลงๆ

ผมตั้งกฏเ-ี้ยๆขึ้นมา 1 กฏ นั่นคือ ถ้าจะเข้ามาเล่นกับกลุ่มพวกผม เด็กคนนั้นจะต้อง กินน้ำลายของหัวหน้ากลุ่ม
และทำตามทุกอย่างที่สั่ง 1 วัน กฏนี้ ที่ผมตั้งขึ้นมาเพราะว่า เด็กแถวบ้านผมมันเยอะ พอเริ่มโต ก็ตีกับเขาไปทั่ว
หาเรื่องมาให้ทุกวัน พ่อ แม่ ผมก็ระอา กับผมแล้ว ทั้ง ด่า ทั้ง ตี จนไม่รู้จะทำยังไง ผมเลยบอกท่านว่า ผมขอเวลา
ถ้าผมขึ้น ม.4 แล้วผมจะเลิกเอง ท่านก็ ตกลง ตอนนั้นแม่ผมบันทึกเสียงเอาไว้ด้วย

ผมทำตามกฏนะครับ เด็กรุ่นน้องก็ยอม เพราะกลัวไม่มีเพื่อน บวกกับกลัวโดนตี ทั้งจากกลุ่มผม และกลุ่มหมู่บ้านข้างเคียง
ผมจำได้ว่า แรกๆผมให้มันอ้าปาก แล้วถุยน้ำลายใส่ แล้วให้มาเป็นคนรับใช้ 1 วัน

หลังๆนี่ผมเริ่มถ่มลงพื้นแล้วให้เลียแล้วครับ ไม่รู้เป็นยังไง มันเหมือนเบื่อที่จะยุ่งกับเด็กพวกนี้แล้ว

จนกระทั่ง

"พี่เดย์ เด็กบ้านเราโดนตีครับพี่ ไปเร็ว" เอก เด็กในกลุ่มของผมที่น่าจะอ่อนกว่าผม 2 ปี วิ่งมาบอกผม หน้าตื่น

"อือ~" ผมตอบแค่นั้น

"พี่ไม่ไปช่วยหรอพี่ เด็กบ้านเรานะ!!"

"อืม....กลุ่มเรารึเปล่า"

"ม...ไม่ไช่พี่ แต่ไปช่วยก่อนนะพี่! ไปเร็ว"

"แล้วจะไปยุ่งทำไม ไมไช่กลุ่มเรา?" เอก มันเงียบ แล้วพูดออกมาเบาๆ

"ก...ก็มันน้องผม"

"อ่าว! ทำไมไม่บอกแต่แรกวะ! ไหนมันอยู่ไหน"

"ทางนี้พี่!" เอกวิ่งนำผมไป ผมก็วิ่งตาม พร้อมลูกสมุนอีก 6-7 คน

"ไอ่ทัช" ผมเอ่ยออกมาแบบเบื่อๆ ไอ้นี่มันเกลียดผมมาก เป็นเด็กบ้านโป่ง อายุเท่าผมแต่เข้าเรียนก่อนเกณฑ์ เพราะอะไรถึงเกลียด?


มันเล่น Counter Strike แพ้ผม


มันเป็นโกธรเป็นแค้นมาก ถึงขนาดประกาศเป็นศัตรูกับผมอย่างเด็ดขาด

เจอหน้าผมไม่ได้ ด่าพ่อผมตลอด และมันก็มักจะปากแตกทุกครั้งหลังจากเสร็จกิจฯ

และครั้งนี้ก็เหมือนกัน...

มันกำลังง้างมือ จะต่อยน้องไอ้เอก น้องไอ้เอกก็จ้องมันเช่นกัน ท่ามกลางเสียงแบลกกราวเป็นคำยั่วยุ

"เอามันเลยพีี่ทัช" "ต่อยมันเลยดี้" "ใส่ก่อนได้เปลียบนะเฮ้ย..เอาเลย!" บ้างก็ บอกน้องไอ้เอกที แล้วบอกไอ้ทัชที
พวกมันก็ทำตาม

ไอ้เด็กนั่นมันบอกน้องไอ้เอกว่า ให้ต่อยท้องไอ้ทัช และก็บอกไอ้ทัชว่าให้เกร็งท้องแล้วตบหัวน้องไอ้เอก




- แมร่ง....... ปัญญาอ่อน -



"พอ!! พวกเอ็งจะอะไรนักหนา น้องมันไปทำอะไรให้มึง ไอ้ทัช?!"

"ก็มันเป็นเด็กกลุ่มมึงไง!!" แมร่ง เหตุผลโคตรเ-ี้ย..

"มันไม่ไช่เด็กกลุ่มกู ควาย"

"อ่าว ไหนมันบอกกูเองว่ามันเป็นลูกน้องมึง?" ผมมองน้องไอ้เอกแวปหนึ่ง ซึ่งมันก็ส่งหน้าเจื๋อนๆกลับมา

"เห้อ....เออ มันน้องกู พอใจรึยัง"

"เย็ส!! ในที่สุดกูก็แกล้งลูกน้องมึงได้ เย้!! ปะพวก ไปกินไอติมบ้านกุ" มันร้องดีใจเวอร์ๆ แล้วบอกกับลูกน้องมัน




แล้วมันก็จากไป ทิ้งน้องไอ้เอกที่เหมือนจะโดนต่อยปากเพราเห็นมันแดงๆไว้ตรงนั้น



- แค่เนี้ย?....ห่า...ปัญญาอ่อนกันทั้งกลุ่มรึไงวะ -


"เย้ๆ!!! พี่เดย์ของพวกเราเก่งที่สุด เย้ๆ!!" ผมถึงกับกุมขมับ อะไรมันจะไรสาระขนาดนี้วะ สงสัยที่บอกแม่ไว้ว่า ม.4 คงจะเป็นเร็วๆนี้แล้วล่ะมั้ง เห้อ.....หมดวัยกุแล้วมั้งเนี่ย

"เออๆ....พอๆ...ไอ้เอก น้องมึงชื่ออะไร?"

"เอ ครับพี่!" มันตอบกลับพร้อมทำท่า ตะเบ๊ ดีใจ (อะไรมันจะขนาดนั้น?)

"เออ เอ ทำไมมึงบอกไอ้ทัชอย่างนั้น?"

"......."

"มึงจะกวนประสาทกุใช่ไหม ถามไม่ตอบ?"

"........"

"ไอ้ห่านิ...ผลัก!!" ผมต่อยมันซ้ำตรงรอยเก่าที่มันโดน ผลที่ได้คือ น้ำตามันไหลครับ แต่ไม่ยักกะร้องออกมา ...เออมันอึดดีว่ะ

"....ฮึก...ฮ....พี่เอก....ฮึกๆ...อ....เอ กลัว..." มันเรียกพี่มันเสียงสะอื้น พี่มันก็จะวิ่งไปปลอบ แต่ติดที่ผมที่จับคอเสื้อน้องมันอยู่

"กุขอทีเถอะ..ตุบ!!" ผมปล่อยน้องมันแล้วลุกขึ้นใช้ขาเตะไปที่ท้องด้วยความรำคาน และผมก็เดินกลับบ้านด้วยความรู้สึกที่ว่า

- พอกันที กุไม่อยากเป็นอีกแล้ว ไอ้หัวหน้าอะไรเนี่ย -


และผมก็พึ่งคิดได้ทีหลัวว่า ผมควรจะเป็นเด็กดีของแม่เร็วกว่านี้ ก่อนที่แม่ผมจะ.... 
 



-------------------------------------------------------------------------------------------

ปล.ขอโทษนะครับ พอดีผมพยายามจะเขียนให้มันอ่านง่ายๆเหมือนอ่านนิยาย เลยไปเอารูปแบบนี้มา และถามจากเพื่อนๆในเล้า

ปล2.บุคคลในเรื่องของผมมีตัวตนจริงๆนะครับ ซึ่งตอนนี้ก็โต ทำงานกันหมดแล้ว (ส่วนมากไม่เรียนต่อ)

เอ้อ ลืมไปเลย ผมชื่อเดย์ครับ อายุ 21 มาเสพนิยายในบอร์ดนี้นานแล้ว แต่ก็ไม่ได้โพสอะไรซักที ยินดีที่รู้จักพี่ๆทุกคนนะครับ
ช่วยแนะนำผมด้วย อะไรผิด อะไรถูก ผมยังไม่รู้ครับ (เกี่ยวกับเว็ปนี้) ไปกินข้าวล่ะคับ 4 ทุ่มแล้ว
 

[ลิงภูเขา]

อ่า..เก็บกดมาจากไอ้พี่คิงสินะ 

เกเรว่ะ 

รอๆ จ้า .. อยากรู้ว่ามันจะไปแนวไหน 

[Saj-Pop]

จะว่าไปก็สงสารพี่คิงเหมือนกันนะ แต่ก็นะล่อลวงนิ น่าจะรอให้พี่เดย์โตกว่านี้แล้วสมยอมดีกว่า ๕๕๕ ล้อเล่น

[oaw_eang]

แต่งตัวสวยๆ มารอฟัง  ต่อเลยคะ  แล้วค่อยวิเคราะห์กัน

[IsDeer]

อัดเสียงไว้ทำไม

[brightza]

อ่านเรื่องของคุณเดย์ แล้วย้อนนึกถึงตัวผมนิดๆเลยครับ 55
เมื่อก่อนก็มีเรื่องชกต่อยบ้าง ... แต่เฉพาะตอนประถมนะ พอมัธยมก็เลิก

รอต่อครับบบบ

[เหนือฟ้ายังมีจักรวาล]

เล่าต่อเรยพี่

[mineral boom]

เข้าข่าย ล่อลวงเด็กค่ะ

[omoplus]

หลังจากที่เดินเบื่อกับเรื่องไร้สาระมาที่บ้าน ผมก็พบว่า บ้านผมมันไม่ปกติ

เพราะที่บ้านผม ข้าวของจะถูกจัดเป็นระเบียบ ไม่ไช่วางเกลื่อนอยู่อย่างที่เป็นตอนนี้

- มันเกิดอะไรขึ้น ? -

ผมเดินเข้ามาถึงโถงบ้านและสิ่งที่ผมเห็นก็ทำให้ผมจุกอก


แม่ผมนอนฟุบอยู่ที่พื้น คิ้วแตก น้ำตาของแม่ผมยังไหลรินอยู่ ประกอบกับเสียงสะอื้น 

มันทำให้น้ำตาของผมไหลออกมาอย่างง่ายๆ

"แม่!.....ใครทำแม่!"

"เดย์.....ไป.......หนีไปก่อน!!"

"อะไร! แม่!! ใครทำ ?!! อุ๊ก!!"ผมโดนของแข็งฟาดเข้าเต็มๆชายตัวใหญ่ ซึ่งผมรู้จักเขาดี เขาคือ.....พ่อผมเอง

"ไอ้สัสนรก!!!!....มึงทำลูกทำไม!!!" แม่ผมกรี๊ดลั่น และขว้าขาของพ่อ พยายามดึง ไม่ไห้มาซ้ำผมต่อ

"เสือกเ-้ยไรด้วย...หา!!!!" พ่อผมตะคอกกลับ หมวกกันน๊อกที่พ่อผมถืออยู่ถูกจับฟาดไปที่หัวของแม่เต็มแรง

"........." แม่ผมปล่อยขาพ่อ ร่างกายของแม่สั่นสะท้าน ตอนนี้ผมสับสนไปหมด มันเกิดอะไรขึ้น น้ำตาผมไหล ผมสะอื้นจนอ่อนแรง

-พ่อผมเป็นอะไรไป ?- 

"มึงอยากได้มันนักไช่ไหม...หา!! อีอร! มึงทำกับกูได้ยังไง ไอ้สันมันเพื่อนกู! มึงเอากับมัน มึงใช้อะไรคิด...หา!! กูไม่เคยคิดเลยว่าที่กูทำงานอยู่ทุกวัน กูทำเพื่อกระหรี่เ-ียๆอย่างมึง.....มึงไม่มีสิทธิ์ว่ากูด้วยซ้ำ!! คำว่าสัตว์นรกสำหรับใช้กับมึงมันยังน้อยไป!" 

พ่อผมดึงผมแม่ขึ้นมาแล้วร่ายยาว แม่ผมได้แต่นอนสะอื้น ก้มหน้าเอามือกุมหัว ไม่เถียง ไม่ตอบโต้อะไรเลย


- ......แม่.......เรื่องจริงหรือ ? -

พ่อพละจากแม่แล้วหันมาทางผม และใช้ขาเตะที่อกผมเต็มแรง!! ด้วยความที่มันไม่ไช่รองเท้าธรรมดา แต่เป็นคอมแบททหาร
ผมจุก!! พูดอะไรไม่ออก มีแต่ความชา และมันเริ่งเปลี่ยนเป็นความเจ็บปวด ทั้งกาย และใจ

"มึงก็ด้วย ไอ้เดย์ นี่สำหรับที่กูเลี้ยงมึงมา......และมึงรู้ไว้ด้วย ไม่เคยมีเรื่องไหนเลยที่กูภูมิใจในตัวมึงเลย รวมทั้งการที่มึงเกิดมาด้วย กูคิดไว้แต่แรกแล้ว ไม่ผิดเลย ลูกกระหรี่อย่างมึง สันดานก็เหมือนกัน ไม่งั้นไอ้ห่าคิงไม่เอามึงหรอก ห่า...กระหรี่ทั้งแม่ ทั้งลูก"










เอาไว้แค่นี้ก่อนนะครับ เพื่อนชวนกินเหล้า ไว้ว่างๆผมมาต่อนะครับ

ขอโทษที่ให้รอ 

[●GreenTEA●]

 
รอนะคะ

[เหนือฟ้ายังมีจักรวาล]

โดนพ่อว่าขนาดนี้เป็นเราเจ็บเลยนะคะเนี่ย

[ลิงภูเขา]

 

[Nuch shy]

ชีวิตคุณผ่านอะไรมาเยอะจัง รอน่ะค่ะ

[IsDeer]

เดย์ก็ลูกตัวเองนะคุณพ่อ
ทำไมโยนชั่วให้คนอื่นอย่างเดียวล่ะ ตัวเองทำร้ายร่างกายมันดีที่ไหน

[brightza]

 

...

ครับ .. รอต่อTT

[purple]

ง่ะ รอด้วยอีกคนค่ะ T^T

[omoplus]

- เอ่อ ผมพึ่งกลับมาจากกินเหล้า ครับ นั่งเล่น hon ด้วยเหอะๆ พอนึกเรื่องเก่าๆนี่ ผมก็ซัดเพียวไปเยอะยุครับ ผลคือ เมาครับตอนนี้ แต่ก็อยากจะต่อฮะ มั่วๆมึนๆไปนะครับ -

เมื่อพ่อว่าผมเสร็จ พ่อผมก็ใส่หมวกแล้วแว๊นรถมอไซ kawasaki รุ่นเก๋าสีดำ ออกสู่ท้องถนนด้วยอารมย์คะนอง (โค้งหน้าเด้อพ่อเด้อ)

จากวันที่เกิดเรื่อง แม่ผมก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคน จากที่ไม่เคยกินเหล้ากินเบียร์ เป็นแม่ศรีเรือน แต่ตอนนี้ อะไรที่เรียกว่า อบายมุข แม่ผมเอาหมด มันเริ่มขึ้นเรื่อยๆ มากขึ้นๆ แม่ผมพร่ำบอกผมทุกวันว่า "ถ้าแม่ไม่อยู่แล้ว ต้องอยู่ได้นะลูก"
และทุกครั้งที่แม่ผมพูด ผมจะใจเสียทุกครั้ง กลัวอยู่ทุกวันว่า วันที่ แม่ไม่อยู่แล้วจะมาถึง

ผมดำเนินชีวิตที่ต้องวนเวียนกับการอยู่กับครอบครัวที่มักจะตีกันทุกครั้งเมื่อเห็นหน้า

ผมกลายเป็นเด็กเก็บกด ไม่เล่นกับเพื่อน คอยระแวงพ่อ และ แม่ จนกระทั้งผมเบื่อ และเล่นติดเกมส์ เพราะเป็นสิ่งเดียวที่ให้ความสุขกับผม

และแล้ว สิ่งที่ผมกลัวก็เกิดขึ้น

แม่ผมเดินลงมาจากชั้นบนของบ้านและบอกกับผม

"ดิว............แม่........ไม่ไหวแล้ว" แค่นั้น แม่ผมก็ฟุบลงที่พื้น คิ้วขมวดแน่น บ่งบอกถึงอาการเจ็บปวด

"แม่!...แม่!!" ผมรีบวิ่งไปบ้านหน้าชายที่อยู่ข้างๆ

"น้าชาย ฮึก.....ช่วยแม่ผมด้วย ฮ..แม่เป็นอะไรก็ไม่รู้" ผมพูดไปร้องไห้ไป

น้าชายวิ่งมาดูอาการแม่ผม และสั่งให้ผม พยุงแม่ขึ้นท้ายรถกระบะของน้าชาย

ระหว่างทาง ผมกุมมือแม่ตลอดเวลา ใจผมแทบสลาย แม่ผมควบคุมอะไรไม่ได้อีกแล้ว

แม่ผมอวก แต่ไม่มีอะไรออกมา มีเพียงอาการทรมานของแม่ ที่เกร็งคอ ร่างกายสั่นสะท้าน

ไม่นาน น้าชายก็พาผมมาถึง โรงพยาบาลของรัฐแห่งหนึ่ง ผมนั่งกุมมือแม่ที่อาการไม่ไหวแล้ว

หมอเดินมาดูอาการของแม่ผม ถามเพียงแค่

"เป็นอะไรมาครับ?"

"............"

"เอ่อ งั้นน้องพาแม่ไปนั่งรอก่อนนะครับ เดี๋ยวพี่ออกมา" ผมพยุงแม่มานั่งที่เดิม พร้อมกับมองตามหมอที่มาดูอาการแม่ของผม

หมดนั่นเดินไปนั่งบนโต๊ะดูทีวี และ กินข้าว!!! ?

ผมยืมโทรศัพท์น้าชายโทรหาพ่อ

ผมรอสายอยู่ซักพักพ่อผมก็รับสาย

"พ่อ!!.....พ่ออยู่ไหน?"

"อะๆ เดี๋ยวก่อนครับเจน ผมรับสายก่อน.....ว่าไงนะเดย์?"

"พ่อ แม่ไม่สบาย อยู่โรง'บาล"

"แม่มึงสั่งให้โทรหรอ ?" ผมอึ้ง สับสน และพ่อก็พูดต่อ

"เออ บอกแม่มึงเดี๋ยวกุไป" จากนั้นพ่อก็วางสาย

ผมนั่งรออยู่กับแม่ ประมาณครึ่งชั่วโมงได้ จนหมอนั่นกินข้าวจนอิ่ม ก็สั่งให้ผู้ช่วยพยาบาลเอาเตียงมารับแม่ผม

ตอนนี้ผมถามอะไรแม่ แม่ก็ไม่ตอบสนองแล้ว พอขึ้นเตียงได้ แม่ผมก็ฉี่ราด และตะกายพยายามลงจากเตียง

ผมได้แต่จับมือแม่ หมอเข้ามาดูอีกครั้งและเรียกหาญาติผู้ป่วย

หมอคุยกับน้าชายว่า ให้คนไข้นอนนี่ 1 คืน และญาติกลับบ้านได้ พรุ่งนี้ค่อยมาใหม่

ผมจึงต้องเดินตามน้าชายขึ้นรถ กลับบ้าน

ผมเดินเข้าบ้านมาด้วยความรู้สึกว่างเปล่า ล้มตัวลงนอน ในหัวมันโล่ง แต่จุกในอก

-ด้วยอะไรก็ตามที่ผมได้ทำไว้ ขอให้ทุกอย่างมันเป็นแค่ความฝันด้วยเถอะ-

ผมตื่นมากับอาการปวดนึบที่หัว  ไม่มีใครอยู่ในบ้าน ผมอาบน้ำแต่งตัว เตรียมไป รร ทั้งๆที่มีเงินติดตัวอยู่แค่ 20 บาท

ผมเรียนไม่รู้เรื่องทั้งวัน เย็นวันนั้นฟ้าครึ้ม เบียร์ เพื่อนผู้หญิงในห้องผมซึ่งเป็นแฟนกับชล มาหาผมและบอกกับผมว่า เธอจะเลิกกับชล ผมก็ได้แต่รับรู้ ผมบอกกับเธอเบาๆว่า ขอกอดหน่อยได้ไหม ตอนนั้น ใจผมเหมือนโหยหาที่พึ่ง ผมรู้สึกไม่เหลืออะไรอีกแล้ว ผมกอดเบียร์แล้วร้องไห้ เบียร์ได้แต่ตกใจแล้วปลอบผมเบาๆ

"เป็นอะไรหรอเดย์.....บอกเราได้นะ"

"เรา....อุ๊ก!!!" ผมโดนผลักเต็มแรงจากไอ้ชล และโดนซ้ำด้วยหมันหนักๆของมันอีกหลายครั้ง ผมได้แต่ปล่อยให้มันต่อยจนพอใจ ไม่ตอบโต้ ไม่มีเรี่ยวแรงอะไรเหลือ มีเพียงน้ำตา ที่ยังคงไหลริน ภาพต่างๆของแม่ผมแล่นเข้ามาในสมอง

"ชล!! หยุด!!......เพี๊ย!"ชลโดนเบียร์ตบจนหน้าหัน ชลได้แต่อึ้ง แล้วหันมาคาดโทษผม

"ไอ้สัสเดย์....มึงจำไว้...ต่อไปนี้มึงไม่ไช่เพื่อนกู"

มันเดินจากไปแล้วทิ้งผมให้นอนเลือดกกปากอยู่อย่างนั้น เบียร์เข้ามาพยุงผมขึ้น แต่ผมปัดเธอออกเบาๆ

"เบียร์.....เราไม่เป็นไรหรอก....ไปคุยกับชลเหอะ"

ผมพูดได้แค่นั้นผมก็เดินออกไปหน้าประตูโรงเรียน นาฬิกาข้อมือบอกผมว่าตอนนี้เวลา บ่าย 3 ครึ่ง

ผมเดินออกมาจากโรงเรียนโดยไม่สนใจเสียงยามที่ร้องเรียก ผมเดินมาเรื่อยๆอย่างไม่มีจุดหมด และฝนก็ตก

เรียกว่าห่าฝนได้เลย แต่มันไม่ทำให้ผมกลัวเลยซักนิด ผมเดินตามทางที่คุ้นเคยซึ่งเป็นทางที่ผมไปกลับ โรงเรียน

มองผู้คนมากมายที่หาที่หลบฝน มองพ่อแม่ของเด็กที่มารับกลับบ้าน ใจผมสั่น ไม่รู้ว่าเพราะหนาว หรือเป็นเพราะใจผมเอง

และมือข้างซ้ายของผมก็อุ่นขึ้นโดยมีมือของอีกตนที่กำมือผมไว้ ผมหันหน้าไปมองก็พบกับ

"เบียร์...?"

"อื้อ.....เรากลับด้วยนะเดย์"

"..........อื้อ..."

ผมเดินไปส่งเบียร์ที่บ้านซึ่งห่างจากบ้านผมเกือบกิโล บวกกับโดนแม่เบียร์ด่าว่า เป็นผู้ชายทำไปปล่อยให้ลูกเขาเปียกฝน

ผมเพียงพยักหน้ารับน้อยๆ แล้วเดินกลับบ้าน

ผมเห็นรถรามากมายจอดอยู่บริเวณหน้าบ้าน

-เขามาทำอะไรกันนะ ? -

ผมเดินเข้าไปในบ้านก็พบกับญาติๆของผมมากมาย และยายของผมก็เป็นหนึ่งในนั้น

ยายนั่งเช็ดน้ำตาอยู่เมื่อเห็นผม ยายก็โผเข้ามากอด พร่ำบอกกับผมว่า

"เดย์......แม่อรไปดีแล้วนะลูก........แม่เดย์ไปดีแล้ว.."

น้ำตาที่แห้งไปนานแล้ว กลับไหลออกมาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มากมาย กว่าทุกครั้ง ผมซบหน้าลงบนบ่าของยาย จากนั้น....




"


 
 

[เหนือฟ้ายังมีจักรวาล]

อ่าวสะดุด  เศร้าจัง

[Saj-Pop]

เฮ้อ...เศร้าจัง แต่ก็นับถือพี่เดย์นะที่ผ่านจุดๆนั้นมาได้

[ลิงภูเขา]

ทำไมรู้สึกว่าพ่ออาจจะเข้าใจแม่เดย์ผิด 

เสียใจด้วยนะครับ..รู้ว่าผ่านมานานพอสมควร แต่การเล่าเรื่องที่ทำให้เจ็บอีกครั้งมันก็ไม่ได้รู้สึกดีเท่าไรหรอก สู้ๆ

รอจ้า 

[omoplus]

เล่น Hon แปปนะครับ เดี๋ยวต่อ ..... ช่วงนี้ติดเกมส์ครับ

[kik]

เศร้าจัง  ชีวิตจริงหรือนี้

[IsDeer]