บทส่งท้าย
"อะไรนะ!!"
"เอ่อ...คือ ขออภัยด้วยครับ ผมเฝ้าเอาไว้ไม่ดีเอง"
"แล้วแกปล่อยให้เกลหนีออกไปได้ยังไง แกคลาดสายตาไปได้ยังไงหา!!"
"ผมขอโทษครับ"
"บ้าเอ๊ย!!"
ปิ๊บ!
ผมนั่งยิ้ม กดปิดเสียงจากเครื่องดักฟัง ในอ้อมแขนมีเด็กชายตัวน้อยๆส่งเสียงอ้อแอ้ๆอย่างร่าเริง
"คิดถึงคุณพ่อเหรอครับลูก"
"แอ้ แอ้"
"ช่วงนี้คุณพ่อเค้าไม่ว่างนะครับ อยู่กับคุณแม่ดีกว่าเนอะ"
หลังจากเหตุการณ์ที่ผมกับพี่ศรทะเลาะกันล่าสุดก็ผ่านมาเกือบปีแล้วครับ ผมคลอดลูกแล้วโดยความช่วยเหลือจากพี่โร เกือบๆจะเอาชีวิตไม่รอดแล้วเหมือนกันครับ
พอผมคลอดพักฟื้นเสร็จ ทำความคุ้นเคยกับการเลี้ยงลูกจนมั่นใจว่าจะไม่มีปัญหาถ้าจะแอบหนีพี่ศรออกมาเลี้ยงลูกคนเดียวสักพักผมก็ทำการ'เอาคืนครั้งยิ่งใหญ่ที่สุด'โดยการหนีออกมาโดยไม่บอกกล่าวใดดๆทั้งสิ้น
และด้วยความช่วยเหลือจาก น้าๆของลูกตาล(ชื่อลูกของผมเองครับ)การตามหาผมรับรองได้ว่าเป็นไปอย่างยากลำบากมากขึ้นแน่นอน
"ลุงเกลครับ อาหารพร้อมแล้วนะครับ"มีน หลานของผมเองครับ เขามาอยู่ช่วยผมดูแลลูกช่วงปิดเทอมโดยหิ้วพ่อตรี มาเป็นเบ้จิปาถะ เช่นเดียวกับน้าๆคนอื่นๆซึ่งต่างก็พร้อมใจกันมาพักผ่อนช่วยผมดูหลาน ณ บ้านพักริมทะเลแห่งนี้
"โอเคๆ"
ผมอมยิ้ม ความจริงชีวิตที่อยู่กับลูกแค่สองคนแบบนี้ก็มีความสุขดี ไม่ต้องตอยปวดหัวกับเรื่องของพี่ศร ไม่ต้องคอยเสียใจกับเรื่องไร้สาระ
ตอนแรกผมกะจะอยู่แบบนี้สักอาทิตย์ แต่คิดไปคิดมา อยู่สักเดือนน่าจะดี เอาให้พี่ศรอกแตกตายไปเลย
ผมลุกขึ้นยืน บรรจงอุ้มทารกน้อยวางลงบนเปล จากนั้นค่อยเดินไปช่วยคนอื่นๆจัดโต๊ะอาหาร
"พี่เกล ทำแบบนี้จะดีเหรอ"นิลถามขึ้นด้วยสีหน้าไม่สบายใจนัก
"แบบนี้ดีแล้วล่ะ เขาจะได้รู้บ้างว่าเราเคยรู้สึกยังไง"ผมว่าเนิบๆ และเริ่มลงมือทานข้าวอย่างเอร็ดอร่อย นิลพาแฟนมาด้วยครับ ชื่ออินทร์ผมพบว่าเขาเป็นเพื่อนเก่าของผมนั่นเอง คนที่เคยเข้ามาคุยกับผมที่ซุปเปอร์ก่อนหน้านี้ ดูทั้งคู่จะมีความสุขกันดีหลังจากจัดงานแต่งไปเมื่อไม่นานมานี้
กิจกรรมเช่นนี้ดำเนินไปเรื่อยๆ ซ้ำเดิม ซ้ำไปมา จนผมรู้ตัวอีกทีก็กินเวลาผ่านไปหลายอาทิตย์แล้ว
ด้วยความเบื่อ วันนี้ผมเลยตัดสินใจออกมาเดินเล่นริมทะเลสูดอากาศบริสุทธิ์เเสียหน่อยหวังให้มันช่วยทำให้ความคิดถึงของผมน้อยลงไปได้
ผมค่อยๆเดินเอาเท้าจุ่มน้ำ รับรู้ถึงความเย็นสบายปนเหนอะหนะนิดๆของไอเค็มที่ค่อยๆเพิ่มระดับสูงขึ้นเรื่อยๆจากข้อเท้า มาเข่า มาต้นขา...
"เกล!!!"เสียงเรียกด้วยความตระหนกหยุดผมไว้ให้สะดุ้งตื่นจากภวังค์ ผมพบว่าตัวเองกำลังเดินลงไปในน้ำเรื่อยๆ และลูกของผมก็เริ่มที่จะร้องไห้โยเย
ผมรับรู้ได้ืถึงแรงกระชากจากด้านหลัง ก่อนที่ตัวจะค่อยๆลอยขึ้น และใบหน้าของพี่ศรลอยอยู่ตรงหน้า
"คิดจะทำอะไรน่ะ!!!"เขาตะคอกเสียงดัง แต่ผมก็ยังไม่ตอบอะไร มองหน้าเขานิ่ง
"บ้าเอ๊ย!!!"ดูเหมือนพี่ศรจะสติแตก เขาเดินลุยน้ำขึ้นไปบนฝั่ง กางเกงอย่างดีและสูทของเขาเปรอะเปื่อนไปด้วยเศษทรายอละเปลือกหอยชิ้นเล็กๆพอขึ้นหาดไปได้แล้ว เขาก็วางผมลง
"พี่ศรมาช้ากว่าที่ผมคิดเอาไว้"ผมยิ้ม โยกทารกน้อยในอ้อนแขนเบาๆ"ผมนึกว่าจะไม่มาซะแล้ว"กล่าวเบาๆกับตัวเอง และน้ำตาก็รื้นขึ้นมานิดๆ
แปลกนะ ทั้งๆที่คิดจะลงโทษเขา แต่กลับเป็นเราเสียเองที่เหงาและเสียใจ
"ฉันขอโทษนะเกล"พี่ศรว่าเสียงอ่อนหลังจากระงับอารมณ์ตัวเองได้แล้ว"รู้รึเปล่า ฉันกระวนกระวายทุกวันเลยนะที่เธอหายตัวไป ส่งคนออกไปตามหาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ"
"แล้วเมื่อกี้น่ะคิดจะทำอะไร ถ้าฉันมาไม่ทันเธอคิดจะเดินลงน้ำ ฆ่าตัวตายรึไงกัน!!?"พี่ศรหน้าบูดบึ้ง ผมยิ้มอ่อนๆไม่ตอบคำ ค่อยๆเดินเข้าไปหาเขา จากนั้นก็ซุกเข้าไปในอ้อมกอดอบอุ่นที่ไม่ได้สัมผัสมานาน
"พี่ศรรักผมไหม?"
"รักสิ ทั้งเกลและลูกตาล..."
"สัญญาได้ไหมครับว่าจะไม่ทำให้ผมเสียใจอีก"ผมพูดด้วยน้ำเสียงเหนื่อยล้า ลึกๆแล้วก็ยังกลัวว่าเหตุการณ์เดิมๆจะเกิดขึ้นอีก แต่ครอบครัว...หากไม่เชื่อใจกันแล้ว ไม่มีทางที่จะอยู่กันอย่างมีความสุขได้
"รู้อะไรไหมเกล ฉันน่ะเข็ดแล้วจริงๆกับการลงโทษพวกนี้ ถ้าหากฉันทำอะไรแล้วเกลลงโทษแบบนี้อีก ฉันคงหลีกเลี่ยงที่จะไม่ทำมันแน่ๆ"
"ฉันเกือบบ้าตายอยู่แล้ว เกลรู้บ้างไหม "พี่ศรกอดกระชับผมแน่น ตัวของเขาสันเทา เสียงของเขาอ่อนล้า
"รัก...ฉันรักเกลมากนะ เกลอย่าทำแบบนี้อีกรู้ไหม?"ผมอมยิ้ม เงยหน้าขึ้นแล้วเขย่งจูบเขาสักทีแก้คิดถึงเป็นคำตอบ
"ถ้าพี่ศรทำตามสัญญา เกลก็สัญญา ว่าจะไม่ห่างพี่ศรไปไหนเหมือนกัน"
จากนั้นก็ตามสเต็ปครับ เราจูบกันระหว่างพระอาทิตย์ตก โดยมีลูกตาลเป็นสักขีพยาน
ครึ่งปี ผ่านไป
"พ่อนี่ไฟแรงเนอะลูกหัวปีท้ายปี"ร่างสูงลูกติดพ่อศรกล่าวเนิบๆมองดูคุณพ่อที่กำลังจะลูกสามเร็วๆนี้นั่งลุ้นปากสั่นอยู่หน้าห้องผ่าตัดคลอด โดยมีโรเป็นแพทย์เจ้าของไข้
"ไม่ดีรึไง แกจะได้เลี้ยงน้องอีกคน"พ่อลูกสามพูด เด็กหนุ่มทำหน้าเหม็นเบื่อ "โหพ่อ แค่ไอ้ลูกลิงนี่ตัวเดียวผมก็จะตายอยู่และ พ่อยังจะหาเหาใส่หัวผมอีกเรอะ"พูดไปมือก็ต้องคอยเล่นกับลูกลิงที่เกาะเขาแจบิ่งกว่าพ่อตัวเอง
"ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันกะจะมีให้แกเลี้ยงอีกหลายคน หึหึ"
"เฮ้ยเอาจริง" เขาทำหน้าแหยง หูแว่วๆถึงเสียงเด็กทารกจากในห้องคลอด ส่วนสมอง เริ่มจินตนาการถึงความปั่นป่วนมหากาพย์ที่ต้องเผชิญข้างหน้า
"ทำใจเถอะ อย่างต่ำก็สี่คน"
ห๊ะ!!!
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
ขอโทษนะ หายไปนาน กลับมาตอนจบยังสั้นอีก คืออยากจะบอกว่า พอขึ้นม.6แล้วยุ่งจริงๆค่ะ งานเข้าทุกวันจนหายใจจะไม่ทัน เผลอแปบเดียวเดี๋ยวก็ต้องสอบตรงแล้ว หนังสือยังอ่านไปไม่ถึงไหน กว่าจะหาเวลามาอัพได้ก็แทบกระอักเลือด
มีใครเอ็นรุ่น57นี้บ้างไหมค่ะ ถ้ามีก็มาคุยกันหน่อย อยากกเข้าอะไรที่ไหนกันบ้างค่ะ อิงอยากเข้านิติ มธ ค่า มีใครอยากเข้าเหมือนกันบ้างป่าว มาคุยกันได้นะ
อันนี้ยกให้เป็นตอนจบแล้วนะค่ะ ยืดเรื่องมะหวายแล้ววว
ส่วนลูกพี่ศรมีหลายคนค่ะ หลายแบบด้วย เดี๋ยวออกเป็นซีรี่ย์เลยดีมั๊ยเนี่ย?แต่แอบอยากให้เฮียใหญ่กินเด็กเบาๆ
เจอกันที่เรื่องอานิลน่ะจ๊ะ ขอบคุณทุกๆคอมเม้นท์ค่า
หัวข้อ: The Impossible...เป็นไปไม่ได้ นั่น(เจ้า)นายนะเว้ย!! [ส่งท้าย END] 18/06/2556 ย้ายได้เลยค่ะ (อ่าน 414311 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก