รักเกิดที่ร้านก๋วยเตี๋ยว ตอน ไว้ใจ
ทำไมถึงไม่ยอมเชื่อ เวลาบอกให้กินข้าวหรือบอกให้กินยา นี่จะผอมตายอยู่แล้ว ไม่เห็นหรือไง จะให้ต้องทำยังไงถึงจะยอมกินอะไรบ้าง เอาแต่ร้องว่าปวดท้อง ปวดท้อง แต่จริง ๆ รักชาติเป็นโรคเบื่ออาหารมากกว่าแบบนี้
"แอปเปิ้ลจะเน่าคาตู้อยู่แล้ว ทำไมถึงไม่ยอมเอาออกมากิน ผลไม้ในตู้ซื้อมาให้ทำไมถึงไม่ยอมกินบ้าง ไม่ได้ซื้อมาให้เสียของเล่นนะ"
ก๋วยเปิดตู้เย็นแล้วก็เห็นว่าทั้งน้ำทั้งขนม ทั้งผลไม้อยู่ในตู้เย็นครบ แต่คนที่โดนบ่นกลับถือรีโมท กดรายการโทรทัศน์ดูหน้าตาเฉย
สี่ทุ่มแล้วนี่มันสี่ทุ่มแล้ว อยู่ได้ยังไง เที่ยวไปตะลอน ตะลอนที่ไหนมาทั้งวัน แต่บอกว่าลืมกินข้าว
ทำแบบนี้จะให้พูดอะไรได้ พูดไปก็เท่านั้น ทีเมื่อก่อนไปกินก๋วยเตี๋ยวที่ร้านทำไมกินได้สามชามสี่ชาม แต่แบบนี้ กลับไม่ยอมกิน นี่มันอะไรกันนักหนา
"ปอกไม่เป็น ขี้เกียจปอก อยากซื้อมาใส่ไว้เอง จะบ่นทำไมวะ" หัวคิ้วที่ขมวดมุ่น
หน้าตายับยู่ยี่เวลาที่โดนบ่น รักชาติหันไปมองหน้าของตี๋หน้าโหด และยักคิ้วให้เหมือนเป็นการยั่วอารมณ์ แล้วก็หันมาสนใจกับการดูรายการโทรทัศน์ต่อ
"แล้วอิ่มแล้วหรือไงข้าวน่ะ กินให้หมดเป็นมั้ย กว่าจะกินข้าวหมด ปาเข้าไปครึ่งค่อนวัน ถ้ากินให้หมด ๆ ไปซะ มันจะตายหรือยังไง"
ก๋วยค้นหามีดปอกผลไม้เล็ก ๆ ที่ต้องเอามาทิ้งไว้ให้ เพราะมาคราวก่อน ห้องของรักชาติไม่มีอะไรเลย แม้กระทั่งถ้วยจาน มีสองใบ อยู่เข้าไปได้ยังไงสุดท้ายไป ๆ มา ๆ ในห้องของรักชาติก็เลยมีชั้นวางของ และกล่องข้าวหลายใบ วางอยู่เต็มไปหมด วนเวียนใช้อยู่อย่างนั้น
"ก็กินแบบนี้มานานแล้ว ให้ทำไงวะ"
รักชาติหันไปมองคนที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาปอกทั้งแอปเปิ้ล ทั้งฝรั่ง ทั้งสับปะรดใส่เข้าไปในจาน แล้วก็หันมาดูรายการโทรทัศน์ต่อ ก่อนจะตักข้าวคำสุดท้ายในกล่องใส่ปากเคี้ยว
ข้าวอร่อย กับข้าวก็อร่อย ถ้าบอกว่าอยากกิน พอค่ำ ๆ กลับมาถึง ก็จะมีข้าวแบบที่บอกว่าอยากกินให้กินจริง ๆ
ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ไปได้
มีอยู่บางคืน ที่ยังต้องนอนร้องไห้ แต่มันก็เจ็บน้อยลงแล้ว เพราะว่ามีเพื่อนอยู่ด้วยงั้นเหรอ แต่ก็ทะเลาะกันบ่อย ไม่มีวันไหนที่ไม่ได้ทะเลาะกันไม่ว่ายังไง ก็ต้องทะเลาะกันจนได้ ทั้งเรื่องจุกจิกหยุมหยิม
แต่ทำไม ถึงเป็นแบบนี้ไปได้ เป็นทุกวัน จนชักจะลืม ๆ ไปว่าไอ้ก๋วยเป็นพี่ชายของน้องหมี่
"ปอกแล้ว กินด้วยล่ะ จะเน่าอยู่แล้ว"
ก๋วยเดินมาจัดการกับข้าวในกล่องของรักชาติ แล้วก็ต้องเขกหัวเด็กที่ยกมือขึ้นกุมหัวและจ้องหน้าก๋วยเหมือนกำลังหาเรื่อง
"อะไรวะ ก็ไม่อยากกิน มะเขือเทศนี่หว่า ใส่มาอยู่ได้ คนไม่ชอบ ยังจะใส่มาอีกไม่กินผักทุกชนิดแหละ กินแต่ถั่วงอก กับผักบุ้ง แล้วก็ผักคะน้า แล้วก็ต้นหอมผักชีแล้วก็ผักกวางตุ้ง แล้วก็แตงกวา แล้วก็"
รักชาตินั่งนับนิ้ว ถึงจำนวนผักที่ตัวเองไม่กิน แล้วก๋วยก็เลยต้องส่ายหน้า
"อั๊วว่าลื้อบอกว่าไม่ชอบกินมะเขือเทศง่ายกว่ามั้ยรักชาติ"
แล้วก็กลายเป็นเรื่องให้ทะเลาะกันอีกจนได้
"ก็เหมือนกันแหละ เหมือนกัน พูดยาวหน่อยแค่นั้นเอง ผิดตรงไหนวะ บังด้วย หลีกเลยเฮีย บังโทรทัศน์ เฮียรีบกลับบ้านไปเลย ผมรำคาญ บ่นอยู่ได้ว่ะ น่ารำคาญ พรุ่งนี้ไปกินเหล้ากับเพื่อนดีกว่า ผมโคตรเซ็งเฮียเลย"
เพราะว่าบอกว่าจะไปกินเหล้ากับเพื่อน ก๋วยก็เลยรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา กินอีกแล้ว กินกันได้ตลอดเลย เด็กวิศวะนี่ผลิตเหล้าขายหรือยังไง ทำไมถึงขยันกินกันจริง ๆ แล้วตัวเองก็ไม่ใช่ว่าสุขภาพดีนักหนา แต่กิน ขยันกิน วัน ๆ หนึ่งไม่รู้ว่าสูบบุหรี่กี่ซอง เห็นวางอยู่บนโต๊ะเกลื่อนไปหมด แกะสูบซองละมวน แล้วจะซื้อมาทำไม มากมาย ถามไปถามมา ก็บอกว่าลืม เห็นเพื่อนสูบอยากสูบด้วย
ทำไม ไอ้เด็กคนนี้ ถึงทำแต่เรื่องให้ปวดหัว ตลอดเวลา
"กินเหล้าแล้วก็สูบบุหรี่ เป็นของแกล้มเหล้าใช่มั้ย เออดีเวลาปวดท้องจะได้ทรมานเยอะ ๆ สนุกดีนะรักชาติ"
ต่างฝ่ายก็ต่างต่อปากต่อคำ ไม่ใครก็ใครคนหนึ่งที่ต้องเริ่มก่อนทุกวัน เป็นแบบนี้อยู่ได้ทุกวี่ทุกวัน รักชาติโกรธ และก๋วย ก็โกรธ ต่างฝ่าย ต่างโกรธ และไม่ค่อยยอมอ่อนข้อให้กัน เลยกลายเป็นเรื่องให้ทะเลาะกันได้ตลอดเวลา
"แช่งแล้วรู้สึกไง เวลาแช่งให้คนอื่นทรมานอ่ะ รู้สึกดีมั้ย"
รักชาติปิดโทรทัศน์ เดินเอากล่องข้าวมากระแทกวางไว้บนโต๊ะ แล้วก็เดินปึงปังไปทิ้งตัวลงนอน บนเตียง นอนหันหลัง แสดงท่าทีให้รู้ว่าไม่อยากจะคุยด้วย แม้ว่าก๋วยจะเรียกให้ลุกขึ้นมากิน ผลไม้ที่ปอกให้ ก็ไม่ยอม
"ไหนบอกว่าอยากกินแอปเปิ้ล แต่ขี้เกียจปอก แล้วเวลาปอกให้ทำไมไม่กิน ลุกขึ้นมาอย่าให้อั๊วต้องออกแรงนะรักชาติ ถ้าอั๊วขุนให้ลื้ออ้วนขึ้นกว่านี้ไม่ได้ อั๊วก็ไม่เลิกบังคับให้ลื้อกินข้าวหรอก แล้วนี่หมอให้ยามาทำไมลื้อกินไม่หมด เอาไปทิ้งถังขยะใช่มั้ย อั๊วเห็นนะ ลื้อเอาไปทิ้งอีกแล้ว ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้รักชาติ ลุกขึ้น"
ทั้งดึงทั้งกระชาก แต่รักชาติยังแกล้งนอนนิ่ง ๆ ปัดมือของคนที่ดึงแขนเอาไว้ให้ออกห่าง ท่าทางที่แสดงออกให้รู้ว่าไม่อยากคุยทำให้ก๋วยต้องส่ายหน้า
วางจานไว้ข้างเตียง และก้มลงช้อนร่างของรักชาติขึ้นทันที อย่างง่ายดาย จนคนที่ถูกอุ้มยักตกใจ ต้องรีบคว้าคอของตี๋หน้าโหดเอาไว้ เกาะเอาไว้แน่น ใบหน้าที่แสดงถึงความตกใจอย่างเห็นได้ชัด ทำให้ก๋วยต้องเอียงหน้ามองและแกล้งเลิกคิ้วทำเหมือนไม่เข้าใจว่ารักชาติจะตกใจไปทำไม
"กินหรือให้โยน ลื้อจะกินดี ๆ หรือให้อั๊วโยนลื้อทิ้ง...ลื้อมันผอมจนอุ้มโยนเล่นได้ขนาดนี้แล้วจะเอายังไงรักชาติ จะกินดี ๆ หรือจะกินด้วยน้ำตา"
เสียงที่เอ่ยบอกท้าทายอยู่ในที และแสดงให้เห็นว่าทำได้อย่างที่พูดจริง ๆ
"เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยย เฮีย ถ้าผมตกขาหัก ผมโทษเฮียแน่ เอาดิ ถ้าทิ้งผมจริง ๆผมต่อยเฮียแน่ อุ้มได้ก็เอาดิ กลัวตกตายเลยเฮีย เอาเด่ะ โยนสิ โยนผมต่อยเฮียแน่"
ถ้ากลัวคงไม่ใช่รักชาติ รักชาติยิ่งใช้มือกอดรัดที่ลำคอของก๋วยแน่น แสดงท่าทางให้รู้ว่า ไม่กลัวกับสิ่งที่ก๋วยทำเลยจริง ๆ แถมซ้ำยังจ้องหน้าของคนอุ้ม เหมือนเป็นการท้าทายอีก
ก็ชอบ สนุกดี นาน ๆ ที มีคนอุ้ม แก้เซ็ง แต่ถ้าโยนจริง มีต่อยแน่
"เออ อั๊วยอมแพ้ ไม่กินก็ไม่กิน ลงได้แล้ว" ตี๋หน้าโหด ส่ายหน้ากับความบ้าบอของรักชาติแล้วก็นึกขำอยู่ในใจ
ก็ลื้อมันบ้าบิ่นแบบนี้ ใครจะไปกล้าทำอะไรลื้อได้
ก๋วยปล่อยรักชาติให้ยืนได้ตามปกติ แล้วก็ก้มลงคว้าจานที่ปอกผลไม้ใส่ไว้เต็มจาน เตรียมจะนำไปเก็บไว้ในตู้เย้น แต่รักชาติกลับคว้าจานผลไม้เอาไว้ และหยิบกินหน้าตาเฉย เคี้ยวกินอย่างเอร็ดอร่อย
"แอปเปิ้ลเนื้อทรายเหรอ นาน ๆ ทีได้เนื้อทราย พรุ่งนี้ปอกให้อีกนะ"
ก็แค่คำพูดที่ไม่ทันคิด คำพูดชินปาก แต่ทำให้ก๋วยหยุดชะงักนิ่ง ก่อนจะหันไปมองใบหน้าของคนที่กำลังกินผลไม้อย่างเอร็ดอร่อย รู้สึกดีใจ ตอนนี้กำลังรู้สึกดีใจ ดีใจอย่างถึงที่สุด ใบหน้าขรึม ๆ กำลังจะฉีกยิ้มจนปากถึงรูหู จนต้องพยายามข่มความรู้สึกและข่มใบหน้าให้เคร่งขรึมเอาไว้
"ถ้าพรุ่งนี้ลื้อไปกินเหล้ากับเพื่อน ขอให้ลื้อปวดท้อง แต่ถ้ากลับมากินข้าว ก็ขอให้ไม่ปวด"
ก๋วยหันมาบอกคนที่เคี้ยวแอปเปิ้ล แล้วก็เห็นว่ารักชาติเบะหน้า ทำหน้าล้อเลียนใส่ตี๋หน้าโหดที่
"โห่ กลัวตายเลย เออดี จะได้ไป รีบ ๆ มาเร็ว ๆ นะเฮีย เพราะผมจะไปกินเหล้ากับเพื่อนโว้ยยยยยยยยยย"
ก็เป็นแบบนี้ ชอบหาเรื่องทะเลาะแบบนี้ แต่ก๋วยไม่มีอารมณ์จะทะเลาะด้วย รีบเดินออกจากห้อง
และมายืนยิ้มอยู่หน้าประตูห้อง
ก้าวเท้าออกเดิน
เดินไปยิ้มไป ทำยังไงก็หุบยิ้มไม่ได้
.............ปอกให้อีกนะ พรุ่งนี้ปอกให้อีก .............
ก็แค่บอกให้ปอกผลไม้ให้ บอกให้ปอกแอปเปิ้ลให้อีก ก็แค่นั้น แต่แค่คำพูดคำเดียว คำพูดที่บ่งบอกถึงความไว้วางใจ คำพูดของรักชาติ
งั้นเหรอ.........รักชาติอยากให้เฮียปอกให้กินอีกใช่มั้ย
เดี๋ยวพรุ่งนี้จะปอกแอปเปิ้ลให้ลื้อกินอีกนะ พรุ่งนี้จะปอกให้กินอีก
TBC....
--------------------------------------------------------------------------------------------
ตอนจะหน้าจะเศร้าไม๊ เศร้าน่ะ (มั้ง) แล้วจะหายอีกรอบ ยุ่งๆอ่ะ
หัวข้อ: รักเกิดที่ร้านก๋วยเตี๋ยว โดย aoikyosuke ตอน ถอยหนึ่งก้าว (18/12/2553) (อ่าน 341744 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก