หัวข้อ: ตื่นได้แล้วอีตุ๊ด - เปิดกระทู้ใหม่แล้วค่ะ ไปตามอ่านกันได้เลย (รี 1120 )

[♀♥♀DearigA♂♥♂]

เป็นกำลังใจให้เชลบี้

 

ไม่เอาเจอ่า.....

 จาเอาต้น จาเอา จาเอา

[MiSS-U]

 
รอมาต่อค่ะ

[tartar]

รอน่ะครับ อยากอ่านอ่ะ

[ปุยหมาม่วง]

มาเร่งค่ะ โฮะๆๆๆ (บอกมันตรงๆหน้าด้านๆงี้แล่ะ)

[ka~O]

เรื่องนี้ล่ะที่รอ
ขอบคุณโฮกที่เขียนแบบขยายค่ะ

จะรออ่านนะคะ อัำพๆๆๆๆๆ แอบเร่งเหมือนหลายๆคน

[som]

เหตุการอดีตที่ผ่านมา

[mutyamania]

ไม่เกินพรุ่งนี้นะคะ.....เพิ่งกลับจากพื้นที่ไร้สัญญาณเน็ต...บ้านนอกนั่นเอง

[๛ナーリバス๛]

รับทราบบบบ และรอได้....

[Rhythm]

รอนะคะ่

[love2y]

พี่จะกลับมาอ่านตอนที่ผ่านเรื่องเลวร้ายของเดย์แล้วนะ

ช่วงที่เดย์เจอเจเป็นอะไรที่โหดร้ายต่อจิตใจมาก!!

จะรออ่านตอนเดย์เจอกับพี่ต้น หุหุ >////<

[mutyamania]

(หนึ่งจุดสอง)



เพื่อน.....หรือ.....ศัตรู





“เธอ.....เธอนั่นแหละ.....มานี่หน่อยสิ” 

ร่างสูงโปร่งโย่งโก๊ะหยุดชะงัก....พร้อมกับดึงหลอดดูดที่ปลายข้างหนึ่งจุ่มลงไปในกระป๋องโค้กออกจากปาก....เดย์หันซ้ายขวา  และหมุนตัวไปรอบ ๆ เนื่องจากไม่อยากหน้าแตก.....แถวนั้นไม่มีใครเลยซักคนที่อยู่ในรัศมีที่เสียงเรียกนั้นจะส่งไปถึง

“เรียก....เรา....ป่ะ”
“ก็เธอนั่นแหละ”

น้ำเสียงที่บ่งบอกถึงความหงุดหงิด  ทำให้คนตัวสูงหยุดทำท่าทางปัญญาอ่อน  ก่อนจะค่อย ๆ สาวเท้าเข้าไปหานักศึกษาชายปีหนึ่งกลุ่มนั้น.....คนที่ส่งเสียงเรียกเดย์มีสีหน้าท่าทางไม่ค่อยเป็นมิตรนัก....ผิดกับคนที่ยืนอยู่ตรงกลางที่ส่งยิ้มหวานราวกับเทพบุตรมาให้

“เราชื่อพีท....นายชื่อเดย์ใช่มั้ย”
“ใช่”
“เดย์....งั้นเราถามตรง ๆ เลยนะ....ว่าเดย์น่ะ.....คิดอะไรกับ....เอ่อ....เจรึเปล่า”
“คือพวกเราเห็นเดย์ชอบแอบมองเค้าบ่อย ๆ น่ะ.....บอกพวกเราได้มั้ยจ๊ะ”  เพื่อนอีกคนของพีทที่มีใบหน้าน่ารักไม่แพ้กัน  แต่ทว่ากัดผมเป็นสีทองบลอนด์ซีดว่า...ขณะที่คนผมแดงท่าทางแรงไม่ใช่เล่นนั้น  ยังคงตีสีหน้าไม่สบอารมณ์เหมือนเดิม  จนเดย์นึกอยากจะกระชากตุ้มหูเป็นสิบชิ้นที่อัดกันบนใบหูเล็กข้างเดียวนั้นออกพร้อม ๆ กัน

แหงล่ะ....ก็คนมันไม่ใช่นางเอกนี่นา....ถึงแม้จะเป็นคนเงียบ ๆ ไม่ค่อยจะมีปากมีเสียงก็เหอะ  ถึงเวลายั้วะขึ้นมาก็สู้ขาดใจเหมือนกัน

“ไม่ใช่เรื่องของพวกนาย”

น้ำเสียงนั้นตวัดจนแม้แต่คนผมแดงยังต้องตกใจ....อย่างไม่เชื่อหู  ใบหน้าไม่สบอารมณ์นั้นเจื่อนลงไปหน่อยนึง

“เดย์พวกเราก็แค่อยากจะช่วย....เดย์ก็เห็นใช่มั้ย  ว่าเจเค้าชอบมายุ่งกับพีท....แต่ว่าพีทมันไม่ได้ชอบผู้ชายแล้วมันก็อึดอัดมาก.....ถ้าเดย์ชอบเจ....เดย์บอกพวกเรามาเถอะ....พวกเราจะช่วยให้เดย์สมหวัง.....คิดซะว่าทำเพื่อพีทมันนะ.....แล้วก็เพื่อเดย์ด้วย  แต่ถ้าเดย์ไม่ได้ชอบ....เราก็อยากจะจ้างเดย์...”
“ก็ได้...เราชอบเจ....พอใจรึยัง”
“นั่นไงพวกเราว่าแล้ว”
“เดย์ก็น่ารักดีนะ....เสียแต่ขี้อาย  แล้วก็ขี้หงุดหงิดไปหน่อย”
“เราไม่ได้ขี้หงุดหงิด....”  เดย์รู้สึกผิดไม่น้อยที่พูดจาไม่ดีกับคนพวกนี้  น้ำเสียงจึงอ่อนลง....ใบหน้าขี้ริ้วค่อย ๆ ระบายยิ้ม  แม้ว่าจะเป็นยิ้มเจื่อน ๆ ที่ทำให้หน้าตาดูแย่เข้าไปใหญ่ก็ตามที
“เราก็แค่....ไม่ชอบให้ใครมายุ่งเรื่องส่วนตัวของเรา....เอ่อ....เราขอโทษพวกนายด้วยนะ....ปกติแล้วเราไม่ค่อยหงุดหงิดใส่ใครหรอก....นาน ๆ ทีน่ะ....แต่ก็ไม่ดีเลยเนอะ”







โง่.....โง่เง่า


ลูกหมูโง่ ๆ.....ที่ถูกเค้าหลอกไปเชือดได้โดยง่าย....คน ๆนี้ช่างเกิดมาเพื่อถูกคนทั้งโลกรุมรังแกโดยแท้....พวกเศษสวะน่าสมเพช

.
.
.
.
.
.
.
.
“เดย์.....เราน่ะอยากมีผมฟูฟ่อง....แล้วก็ดูเยอะแบบเดย์มากเลยนะรู้มั้ย”
“ไปดัดให้มันฟูกว่านี้คงจะเท่ห์ดีนะ....ช็อตฟรอยด์.....แล้วก็ย้อม”
“อ่าพวกนาย....เราไม่ชอบย้อมผมง่ะ....คือหน้าเรา....มันไม่เหมาะหรอกมั้ง”


พีท  แยม  โอโจ้  และ เฟย์เฟ่....คือสมาชิกของแก๊งค์แบล็ค แองเจิล....หรือสวยสังหาร  เป็นฉายาที่ได้รับจากรุ่นพี่(แน่นอนว่าเป็นสาววายขนานแท้)  เนื่องจากแต่ละนายมีใบหน้าที่สวยหวาน....ไม่ก็ออกไปทางน่ารัก  รูปร่างสะโอดสะองน่าทะนุถนอม....ส่วนสูงโดยเฉลี่ยไม่เกินร้อยเจ็ดสิบ(ยกเว้นเฟย์เฟ่คนผมแดงที่สูงร้อยเจ็ดสิบสอง)  ถึงน่าตาจะน่ารัก....แต่บุคลิกค่อนข้างหยิ่งและดูร้าย........ซึ่งนั่นก็ทำให้่พวกเขามีสเน่ห์ดึงดูดแมลงเพศผู้หน้าโง่  ให้หลงเข้ามาติดกับได้ไม่ยาก!!!!




และที่นั่งเป็นตุ๊กตาให้หนุ่มหน้าหวานทั้งสามรุมทึ้งอยู่นี่....มีแนวโน้มว่าจะเป็นนางฟ้าคนที่ห้า



ด้วยใบหน้าที่มันโล้น....ไร้จุดเด่น....และหนักไปทางอัปลักษณ์
ผมหนาฟูเป็นสังกะตังเหมือนรังนก....เดย์เคยเป็นที่ฮือฮาตอนซ้อมเพลงบูม....เมื่อเจ้านกพิราบเจ้ากรรมบินมาเกาะที่หัวพ่อคุณนานเกือบสามนาที  โดยที่เจ้าตัวไม่รู้สึกตัว  (จนกระทั่งได้ยินเสียงคนรอบข้างหัวเราะนั่นแหละ)
ส่วนสูงที่เกินมาตรฐานเคะ(ฝ่ายรับ)....คือเกือบ ๆ จะร้อยแปดสิบ.....



อย่างเดียวที่พอมีดีคือเสียงหวาน ๆ แผ่ว ๆกับรูปร่างผอมบาง....แต่ก็มักจะถูกมองข้ามอยู่ร่ำไป




“เดย์ต้องเปลี่ยนการแต่งตัวใหม่นะ....เห็นชอบใส่แต่สีทึม ๆ....ลองพวกลายดอกใหญ่ ๆ ก็เด่นดีนะ”
“เราว่าเดย์แต่งหน้าแบบสาวยุดซิกส์ตี้ก็ดีนะ  อ้อ....แล้วก็ต้องลงรองพื้นหนา ๆ เยอะ ๆ จะได้ปกปิดรอยสิวพวกนี้...แต่งหน้าแบบมันวาว  หน้าเดย์จะดูใสแล้วก็เด่นมาก ๆ เลย”



“เอ่อ.....ไหนว่าพวกนายไม่ได้ชอบผู้ชาย....แต่ไหงถึงเก่งเรื่องพวกนี้...”
น้ำเสียงเต็มไปด้วยความสงสัย  พอ ๆ กับหน้าที่นิ่ว...และขมวดคิ้วจนผงแป้งร่วงกราว
“อ๋อ....แค่พีทน่ะ....เห็นมั้ยว่าหมอนั่นเอาแต่มอง....แล้วก็อ่านหนังสือ....ส่วนพวกเราน่ะ....เป็นแบบเดย์นั่นแหละจ๊ะ”

คำว่า “แบบเดียวกัน” ทำให้เดย์รู้สึกอุ่นใจ....ลืมความเจ็บปวดที่หนังศรีษะจากการทึ้งและยีจนฟูฟ่อง
.
.
.
.
.
.
.
“เป็นไงชอบมั้ย”




เดย์คนใหม่....

ไม่มีอีกแล้วท่าทางขี้อาย  กับเสื้อผ้าสีหม่นและเรียบง่าย.....

ไม่มีอีกแล้วหน้าซีด ๆ หมอง ๆ ที่หาความงามไม่เจอ....


เดย์คนใหม่ช่างเปี่ยมประกายและเต็มไปด้วยความมั่นใจ....ผมฟองฟู....ใบหน้าจัดจ้านด้วยสีฟ้า....เขียว...ชมพู....เหลือง....ริมฝีปากแดงสด  ผ้าคาดผมสีแปร๋น....เข้ากันดีกับกางเกงขาบานลายม้าลายและเชิ้ตสีเขียวสะท้อนแสง  กับเข็มขัดเส้นโตสีเมทัลลิก....

สวย....สวยงามเหลือเกิน....นี่ชั้นจริงอ่ะ....อย่างกับตุ๊กตาบาร์บี้...ไม่สินะ....สมัยนี้ต้องบลายธ์ใช่มั้ย


“เดย์สวยมากเลยรู้ตัวมั้ย” พีทที่วางหนังสือแม็กกาซีนแนวผู้ชายลงและเดินเข้ามาสบทบถึงกับตะลึงก่อนจะเอ่ยปากชม....ขณะที่อีกสามคนต่างก็ชมเปราะ....และดูตื่นเต้นไม่ยอมหยุด....แม้แต่คนแรงอย่างเฟย์เฟ่ก็ยังต้องยอมยิ้มน้อย ๆ ที่มุมปาก(แม้ว่าจะดูเหมือนยิ้มเยาะก็ตามที)
“รู้....เรา....ไม่อยากจะเชื่อเลย”
น้ำตาของคนงามกำลังจะไหล....ซึ้งใจเพราะไม่เคยมีใครดีด้วยขนาดนี้....ไม่เคยมีเพื่อน.....แม้แต่เพื่อนที่เป็นกะเทยเหมือนกัน....ก็ไม่มีใครยอมคบหาและเสวนาด้วย

โอโจ้นั้น...ไม่อาจฝืนความรู้สึกได้อีกต่อไป  จึงขอตัวออกไปโทรศัพท์....ก่อนจะปล่อยก๊ากออกมาอย่างสุดกลั้นเมื่อแน่ใจว่าอยู่ไกลจากเป้าหมายมากพอ

“พวกนายดีกับเรามากเลย...เราชอบ....ชอบหมดเลย....ผมของเรา....ฟูดีนะ....ฟูได้อีกอ่ะ.....มัน....เหมือนคนผิวสีเลยนะ...”
“ชอบใช่มั้ย....งั้นของพวกนี้เราให้เดย์หมดเลย....วิกผมพวกนี้ด้วย....เดย์ต้องมั่นใจนะ....ผู้ชายอย่างเจ...มันชอบคนมั่นใจ.....แล้วก็ไม่แคร์สื่อ....มันถึงได้มาชอบไอ้พีทไง.....เพราะพีทมันไม่แคร์ที่จะคบกับพวกเรา....รวมทั้งกับเธอด้วย....ทั้ง ๆ ที่มันเป็นผู้ชายแท้ ๆ นะนี่”

เดย์.....กำลังติดกับ
พีทในสายตาของเดย์กลายเป็นเทวดาองค์น้อย ๆ ไปโดยปริยาย....ผู้ชายแท้ ๆ แมน ๆ ยอมมาเป็นเพื่อนกับเกย์สาว....หรือกะเทย....มันช่างน่ายกย่อง....และน่านับถือมิใช่หรือ....คน ๆ นั้นต้องเป็นคนที่ใจกว้าง  แล้วก็ไม่เลือกคบคนที่เปลือกเป็นแน่.....

เดย์เอ๋ย....นายมันซื่อ....ทั้งซื่อและโง่
สังคมโหดร้ายกับนาย....จนนายไม่อาจไว้ใจใครได้ง่าย ๆ....แต่ก็ยังอุตส่าห์เปิดทางให้นายไว้ใจคนเหล่านี้....คนบาปที่มาในคราบของนักบุญ....
.
.
.
.
.
“ต้องขอบคุณน้าอีโจ้มันนะ....ที่เปิดบาร์โชว์คาบาเล่ท์....ไม่งั้นคงต้องเสียเงินซื้อของเห่ย ๆ พวกนั้นด้วยเงินของพวกเรา....กรอบกันพอดี”
“นั่นน่ะ...มันสำหรับใช้สำหรับโชว์ตลก....แต่นางก็ยังชอบอ่ะ....ฮ่าฮ่าฮ่า....รสนิยมทางด้านแฟชั่นติดลบ....แบบไม่ต้องผุดต้องเกิด....อีเงือกเอ๊ย”
“ชั้นอยากจะตบมันชะมัด....จำตอนที่มันตวาดพวกเราได้มั้ย....มันมีสิทธิอะไร”
“เฟย์....แกกำลังจะทำให้เสียแผนนะยะ....หน้าน่ะ....หัดทำหน้าให้มันดูเป็นมิตรหน่อยสิ....ฉีกยิ้มเข้าไปอีก....อย่างนั้นล่ะ....คิดซะว่าเวทนาหมาขี้เรื้อนสิยะ....ทำแบบอิโจ้มันไง....จะขำ  ก็เดินออกไปขำ....อย่าให้หมามันรู้ตัว”


ทั้งสามต่างพูดคุยกันอย่างออกรส....หลังจากที่ “ตัวตลก” นั้นกลับไปแล้ว....กลับไปทั้งสภาพแบบนั้น

พีทยังคงยืนนิ่ง....กอดอก....และมองผ่านหน้าต่างออกไปยังเบื้องหน้า







“แต่สำหรับกู....พวกหมาขี้เรื้อน.....ต้องฆ่าให้ตายสถานเดียวว่ะ....หรือพวกมึงว่าไง”



...........................................................
To be con

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด  ตอนนี้ไม่รู้ว่าคนอ่านจะสงสาร....หรือสมน้ำหน้าเดย์น้อยกันล่ะนี่....เธอช่างซื่อ....นางเอก....อ่อนต่อโลกเสียจริง....แต่อย่างว่า  เรื่องรสนิยมทางด้านแฟชั่น....มันไม่เข้าใครออกใคร....เพื่อนผู้หญิงของคนแต่งก็ชอบอะไรประมาณนี้....คือถ้ามั่นใจ....มันก็จะดูแนวมาก ๆ เลยอ่านะ....แต่แนวไหนล่ะ
ตอนที่หนึ่งจะแบ่งออกเป็นพาร์ท ๆ นะคะ....เป็นช่วงล่อลวงเหยื่อ....แล้วตอนที่สองก็จะเป็นสองตอนจากเรื่องสั้น  เอามาขยาย....แล้วก็ต้องมีตอนพักฟื้น....ก่อนจะเข้าสู่บทสรุปซึ่งคือตอนสุดท้ายในเรื่องสั้น....อดใจรอ...อีก....เอิ่ม....ก็นานนะ....แล้วพี่ต้นจะเข้ามาแน่นอน....ก็อยากให้อ่านและเม้นท์กันทุกตอน  เพราะมันมีที่มาที่ไป....อย่าข้ามกันไปจนถึงตอนพี่ต้นออกเลยนะคะ....แบบ....เพราะมันอีกนานน่ะคู๊ณณณณณ

[MiSS-U]

  รันทดอ่ะ ทำไมทำกันได้

[Tifa]

เเอร๊ยยยย

ใจร้ายกันจังนะคะ ชั้นรับไม่ได้ กรี๊ดดด

สงสารน้องเดย์เหลือเกิน

[4life]

ให้สามตัวนี้มันติดเอดส์ตายเหอะ คนอะไรเลวชั่วเชี้ยเหลือหลาย

[mutyamania]

ให้สามตัวนี้มันติดเอดส์ตายเหอะ คนอะไรเลวชั่วเชี้ยเหลือหลาย

จริงๆมันมีกันสี่ตัวง่ะ.....แต่พีทมันแอ๊บ

[♀♥♀DearigA♂♥♂]

ฮือ...สงสารเดย์ อ่านแล้วจะร้องไห้

เดย์ผิดที่ไม่สวยใช่ไหม? เลยยิ่งโดนแกล้ง

ทำไมต้องนานล่ะถึงจะเจอต้น.... ความรันทดมันบีบหัวใจเหลือเกิน

[ปุยหมาม่วง]

ที่แท้มันเป็นอย่างนี้นี่เอง กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด!!!

ตอนที่แล้วที่เป็นซีนว่ารับน้องแล้วบูมแล้วอิพีทกับอิเจมันปิ๊งปังกัน รับไม่ได้เลย เพราะซีนนั้นดูพีทเธอน่ารักมาก เฟคมากๆ ตัวร้ายแบบนี้น่าหมั่นไส้ที่สุด

คนเขียนจ๋า พอพี่ต้นออกมาแล้วขอสองคนนี้ยาวๆ(เอิ่ม..หมายถึงพระ-นายนะเคอะใช่กะอิพีท)หน่อยนะคะ มีเรื่องมีราวอะไรให้อ่านกันนิดนึง ไม่เอาแบบว่าพี่ต้นโผล่ งึกงักนิดนึงจบ ไม่เอาน้า><

ขอน่ารักๆ ดราม่านิดหน่อยผสมพอกล้อมแกล้ม นานหน่อยก็รอได้ค่ะ แค่มาเร่งแทบทุกวัน อุวะฮ่ะฮ่าๆๆๆ

[Rhythm]

เง่อออออ 

[PoP~Pu]

ดีจริงๆที่เอาเรื่องสั้นนี้มาขยาย เราชอบมากอะ
พออ่านตอนนี้แล้วอยากจะกรี๊ดด
มาทำร้ายเดย์ของฉันทำไม! สงสารเดย์ ซื่อมากๆเลย
แถมไว้ใจแล้วก็เชิดชูพวกนั้นขนาดนี้ ถ้ามารู้ว่าโดนหักหลังนี่เจ็บมากแน่ๆ

[ทิวลิปสีส้ม]

อยากจะร้องไห้ให้กับความใสซื่อของน้องเดย์ แล้วกลายร่างเป็นนางมารไปตบตีกับนังพวกนั้น
ช่างร้ายกาจซะไม่มี 

[The Smild]

  ใจร้ายกันไปมั้ย

น้องเดย์ของเค้าน่ารักที่สุด(?)

[som]

สงสารเดย์นะ  ก็เข้าใจนะครับกับการที่คนที่ไม่ค่อยจะมีเพื่อนไม่ว่าจะมาจากสาเหตุอะไร
พอมาเจอคนที่เข้ามาทำดีด้วยจะคิดจริงจังและติดคนนั้นมากๆ 

[BooBiE]

อ่านแล้วจะร้องไห้
สงสารเดย์ นี่ถ้ารู้ความจริงคงเสียใจน่าดู

[fannan]

ใจร้ายมาเดย์ซื่อไปแล้วน่าสงสารอ่ะ

[na_near]

หน้าตาดูดี  แต่จิตใจ...อุบาต

[midnightblue]

ตามมาอ่านฉบับขยาย  อ่านแล้วยิ่งเกลียดอิพีทว่าภาคที่แล้วน่าตบแล้วนะตอนนี้มันยิ่งกว่าได้อีก

[yunchun]

แบบเรื่องย่ออ่านแล้วโคตรอิพีท พออ่านฉบับขยาย
เกลียดยิ่งกว่าอีก คนเราจิตใจดูที่หน้าตาไม่ได้ 

[rellachulla]

โหยย นังพีทชั่ว
ปรี๊ดเลยจุดนี้

[Cherry Red]

อันนี้เป็นเวอร์ชั่นอัพเกรดแล้วใช่ไหมค่ะ ?
แรงกว่า ดราม่ากว่า ปวดร้าวกว่า และจะหวานซึ้งกว่าด้วยใช่ม่ะ ?
ต้น-เดย์ มีโมเม้นท์ในอดีตกันด้วย ซาบซึ้งในน้ำใจพี่ต้นเหลือเกิน ลูกผู้ชายตัวจริง แมนมาก ๆ
ส่วนพวกตัวร้ายที่ไม่เห็นคุณค่าของความเป็นคน อ่านแล้วหงุดหงิดใจชะมัด 
ทั้งไอ้พวกที่รุมรังแกเดย์สมัยมัธยม เรียกว่า หน้าตัวเมียยังน้อยไปด้วยซ้ำ 
ทั้งพีท แอนด์ เดอะ แก็งค์ นั่นก็ร้ายกาจจนน่ารังเกียจ ไม่สวยแล้วไม่ใช่คนรึไง ???

[mutyamania]

^
^
^
^
ต้น-เดย์ป๊ะกันประมาณสามวิเองค่ะ....ฉากม้าหิน...น้อยมากกกกกกก
ถ้าหมายถึงเรื่องซึ้ง ๆ น่าจะเป็นนายเจมากกว่านะคะ....ที่แบกเดย์เข้าโรงพยาบาล
เดย์มันเลยตกหลุมรักนายเจจากจุดนี้แหละ....
คือจะอธิบายว่าเดย์ไม่ได้ชอบเจที่หน้าตาหล่อ ๆ นะเออ....แต่เพราะเจมันดีกับเดย์ก่อนอ่ะค่ะ....