ขวัญข้าวเอื้อมหยิบฝักบัวบนหัวของอ่างอาบน้ำลงมาถือไว้แล้วนั่งลงบนขอบอ่าง ก่อนจะเริ่มพับขากางเกงขึ้นให้พ้นน้ำแล้ว
เริ่มเปิดฝักบัว ความเย็นของน้ำที่ชะลอมาตามหน้าแข้งช่วยลดอาการคันยุบยิบจากการถูกยุงกัดได้เป็นอย่างดี
“ขวัญ เป็นไงบ้าง”จอมทัพโผล่เข้ามาสังเกตการณ์คนรัก
“โอเคแล้วครับ หายคันแล้ว”
ขวัญข้าวตอบ เอื้อมมือไปปิด๊อกแล้ววาดขาข้ามขอบอ่างมาแตะที่พรมเช็ดเท้าเพื่อไม่ให้ห้องน้ำเลอะเทอะ แต่ก่อนที่จะได้ลุกขึ้นยืน จอมทัพที่เตรียมผ้าขนหนูไว้แล้วก็คุกเข่าลงบนพื้นแล้วซับท่อนขาขาวที่มีจุดแดงประปราย ถึงแม้จะตกใจ แต่ก็ใช่ว่าขวัญข้าวจะไม่เริ่มชินกับพฤติกรรมที่คอยเอาอกเอาใจของคนรักแล้ว ร่างเล็กจึงปล่อยให้อีกฝ่ายทำตามใจปรารถนา
“ไหนๆก็ไหนๆแล้ว อาบน้ำเลยมั้ยค่อยไปกินต่อ”จอมทัพเงยหน้าขึ้นถามคนรัก
“อืม…ก็ดีเหมือนกันนะครับ จะได้สบายตัวด้วย”
ขวัญข้าวพยักหน้าเห็นด้วย ทันทีที่ได้สัญญาณไฟเขียวชายหนุ่มที่คุกเข่าอยู่บนพื้นก็ลุกขึ้นถอดเสื้อของตัวเองก่อนทันที เล่นเอาคนที่ไม่ทันเตรียมใจถึงกับรีบหันหน้าหนีตามสัญชาตญาณ
“ยังไม่ชินอีกเหรอขวัญ” จอมทัพยิ้มขำ โยนเสื้อของตัวเองลงบนพื้นอย่างไม่ใยดี
“ทะ..ที่บอกว่าจะอาบคือผมจะอาบคนเดียวครับ”
คนขี้อายดันแผงอกแกร่งอุดมไปด้วยมัดกล้ามที่ขยับเข้ามาใกล้ ดวงหน้าหวานแดงก่ำอย่างห้ามไม่อยู่ทั้งที่ได้สัมผัสมาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง
“แต่ฉันอยากอาบน้ำกับขวัญนี่นา”
จอมทัพงอแง ทำตาวิ้งๆอย่างออดอ้อนแบบที่รู้ว่าขวัญข้าวไม่เคยปฎิเสธได้
“…แค่อาบน้ำอย่างเดียวนะครับ”
ขวัญข้าวปรามอย่างไร้ความหมาย รู้ชะตากรรมของตัวเองก่อนที่มันจะเริ่มขึ้นเสียอีก และดูจากรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของคนตรงหน้า ชายหนุ่มก็รับรู้ได้ถึงคำอนุญาตไร้เสียงนั้นแล้วเช่นกัน
“ถ้าอย่างนั้นขวัญเข้าไปอาบรอก่อนก็ได้ เดี๋ยวฉันออกไปเอาเสื้อผ้าให้”
จอมทัพรีบอาสา เขาไม่เคยได้เลือกเสื้อผ้าให้ขวัญเลยสักครั้ง ขวัยข้าวมีสีหน้าไม่ไว้วางใจ แต่ก็รู้ว่าสิ่งที่ตัวเองแพ็คมาไม่มีอะไรที่ดูล่อแหลมมากพอที่ร่างสูงจะนำมาให้ใส่ได้จึงพยักหน้าตกลง
เมื่อลับร่างของจอมทัพ ขวัญข้าวรีบจัดการกับเสื้อผ้าของตัวเองอย่างรวดเร็ว ถึงแม้เขาจะต้องโป๊ต่อหน้าคุณจอมทัพ แต่เขาก็ไม่ได้อยากให้อีกฝ่ายมายืนจ้องตอนตัวเองกำลังถอดหรอกนะ
ร่างเล็กก้าวเข้าไปในห้องอาบน้ำแล้วเปิดฝักบัวให้สายน้ำไหลกระทบลงบนร่างของตน ขวัญข้าวหลับตาพริ้ม เงยหน้าให้น้ำเย็นๆไหลผ่านอย่างอย่างสดชื่น เลขาตัวน้อยได้ยินเสียงครืดเบาๆของประตูกระจกที่ถูกเปิดออกและอุณหภูมิของร่างสูงที่แนบชิดเข้ามาด้านหลัง
“สบายตัวขึ้นมั้ยขวัญ?”
เสียงทุ้มกระซิบถาม ท่อมแขนแข็งแรงสอดเข้ามารั้งเอวบางให้ขยับแนบชิดหน้าท้องของตน ขวัญข้างสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อรู้สึกถึงเจ้าจอมทัพจัมโบ้ที่เริ่มหงุดหงิดเมื่อถูกรบกวนการพักผ่อน
“ก็…ดีครับ”
ร่างเล็กตอบเสียงเบา จอมทัพหัวเราะในลำคอ ซุกหน้าลงกับหัวไหล่มน จมูกโด่งไล้สูดกลิ่นหอมหวานจากหัวไหล่ไปจนถึงซอกคอขาว มือใหญ่เริ่มอยู่ไม่สุขลูบไล้ไปตามเรือนร่างขาว มือข้างหนึ่งสะกิดตุ่มไตสีหวานที่เริ่มชูชันจากการถูกน้ำเย็น ส่วนอีกข้างไล้วนรอบสะดือแล้วเคลื่อนต่ำลงเพื่อปรนเปรอความสุขให้กับคนรัก ขวัญข้าวเอนพิงแผงอกแกร่งตามความเคยชิน
ดวงตากลมโตปรือปรอยอย่างห้ามไม่อยู่ ปล่อยให้คนรักได้เล่นซุกซนเป็นนักสำรวจตามความต้องการ
“ขวัญ รู้มั้ยว่าฉันอยากทำอะไรกับขวัญมากที่สุด”
เสียงที่แหบพร่าไปด้วยแรงอารมณ์กระซิบ ขวัญข้าวส่ายหน้า สติยังขมุกขมัวจากสัมผัสของคนรัก
“ฉันอยากทำให้ขวัญมีความสุขจนร้องไห้ออกมา...” ลิ้นร้อนลากไปตามแนวกรอบของใบหูบาง เรียกขนอ่อนตามร่างของคน
ตัวเล็กให้ลุกชัน “ฉันอยากทำให้ขวัญสำลักความสุขจนแทบคลั่ง”
ขวัญข้าวรู้สึกว่าร่างกายลอยขึ้นจากพื้นพร้อมกับความรู้สึกของละอองน้ำที่หายไป เมื่อปรือตาขึ้น เขาพบว่าตัวเองถูกจอมทัพอุ้มออกมาที่หน้าเคาท์เตอร์อ่างหน้าล่างซึ่งมีกระจกบานใหญ่ที่กินพื้นที่ครึ่งหนึ่งของผนังติดอยู่ ภาพสะท้อนของร่างเปลือยเปล่าของพวกเขาทั้งคู่ทำให้คนขี้อายรีบเบือนหน้าหนี แต่ดูเหมือนนั่นจะไม่ใช่สิ่งที่คนรักของเขาต้องการ
“ดูนั่นสิขวัญ...”
มือใหญ่จับคางของขวัญข้าวให้หันหน้ากลับไปหากระจกบานนั้น สายตาของคนรักที่มองเขาผ่านกระจกทำให้ขวัญข้าวรู้สึกเหมือนถูกกระแสไฟฟ้าช็อตทั่วร่าง
“สิ่งที่ฉันอยากทำมากที่สุด...คือการทำให้ขวัญเห็นตัวเอง อย่างที่ฉันเห็นขวัญ”
จอมทัพประทับริมฝีปากลงบนหลังคอของขวัญข้าวอย่างแผ่วเบา
“น่ารัก...”
ร่างสูงจูบไล่ลงมาตามแนวกระดูกสันหลังของร่างที่เกาะขอบเคาท์เตอร์ไว้เหมือนเรี่ยวแรงหายไปดื้อๆ
“ฉลาด...”
ขวัญข้าวหลุดครางออกมาเสียงแผ่วเมื่อริมฝีปากนั้นขยับต่ำลงมาเรื่อยๆ
“เก่งไปหมดทุกอย่าง...”
“คุณจอม..อ๊ะ...”
ร่างเล็กหลุดครางออกมาเสียงหวาน ฟุบลงกับเคาท์เตอร์เมื่อรับรู้ถึงลิ้นร้อนในที่ที่ตนไม่คุ้นเคย ปล่อยให้คนรักได้เล่นสนุกตามอำเภอใจ เมื่อปรับอารมณ์ได้มากพอที่จะเงยหน้าขึ้นมา ภาพเงาสะท้อนที่แสนน่าอายของเขาก็ทำให้ขวัญข้าวแทบจะร้องไห้ออกมา แต่คำพูดก่อนหน้านี้ของร่างสูงที่กำลังคุกเข่าอยู่ด้านหลังของเขากลับทำให้ร่างเล็กละสายตาจากดวงตาหวานเชื่อมฉ่ำเยิ้มที่บ่งบอกว่าเขากำลังมีความสุขมากแค่ไหนไปไม่ได้ ยิ่งเมื่อคิดว่าความรู้สึกนี้เกิดจากลิ้นร้อนของคนรักที่ขยับหมุนควงผ่านจุดที่ทำให้นิ้วเท้าของเขาจิกเกร็งอย่างเสียวซ่าน ความอับอายที่ได้รับกลับทำให้เขารู้สึกต้องการมันมากขึ้นไปอีก
ขวัญข้าวรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะเป็นบ้า
“ขวัญเห็นมั้ย...ว่าตอนนี้ขวัญน่ารักแค่ไหน”
ขวัญข้าวสะดุ้งเฮือกเมื่อนิ้วของอีกฝ่ายเข้ามาทำหน้าที่แทนลิ้นร้อนที่ช่วยให้การเคลื่อนไหวเป็นไปอย่างราบรื่น จอมทัพขยับลุกขึ้นยืนซ้อนด้านหลังของเขาอีกครั้ง ชายหนุ่มสอดมือข้างหนึ่งรองใต้หน้าท้องแบนราบแล้วดึงให้ร่างที่แทบจะนอนราบไปกับเคาท์เตอร์เอนตัวมาพิงร่างของเขา ซึ่งความใกล้ชิดนั้นยิ่งทำให้ความรู้สึกอะไรก็ตามที่ขวัญข้าวกำลังรู้สึกเพิ่มขึ้นเป็นหลายเท่าทวีคูณ
“อ๊ะ…อ๊ะ...มะ...ไม่เอา...”
คนถูกทรมานร้องออกมาเมื่อนิ้วของร่างสูงจงใจกระแทกย้ำในจุดที่ไวต่อสัมผัส ราวกับจะปรนเปรอเขาให้ไปถึงฝั่งฝันแค่คน
เดียว
“ไม่เอา...อะไรครับ?”
คนขี้แกล้งถามเสียงหยอกเย้า ขวัญข้าวเม้มปาก ไม่ยอมเอ่ยในสิ่งที่อีกฝ่ายต้องการได้ยินง่ายๆ จอมทัพหัวเราะในลำคอ นิ้วเรียวยาวทั้งสองเริ่มหมุนควงภายในอย่างช่ำชองจนร่างเล็กกระตุกเกร็งไปหมดทั้งร่าง แต่ยังคงไม่ยอมทำตามคำขอไร้เสียงของคนรักที่ช้อนดวงตากลมโตที่สีเข้มขึ้นด้วยแรงอารมณ์มองเขาอย่างอ้อนวอน
“ว่าไงครับขวัญ...”
“ฮึก…คนใจร้าย...ฮึก...”
เมื่อไม่ได้ดั่งใจถึงแม้จะอ้อนวอนด้วยสายตามากเพียงไร คนขี้อายที่หมดทางเลือกจึงต้องงัดไม้ตายสุดท้ายออกมาใช้ หยาดน้ำตาสีใสร่วงเผาะจากดวงตากลมโตราวกับสั่งได้ ริมฝีปากรูปกระจับสั่นระริก
จอมทัพจูบซับน้ำตาบนพวงแก้มใสอย่างอ่อนโยน ขวัญข้าวกัดริมฝีปากเมื่อรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่ค่อยๆแทรกเข้ามาแทนที่นิ้วของร่างสูง
“ยอมแล้วครับขวัญ ไม่ร้องนะคนเก่ง”
ชายหนุ่มพึมพำข้างหูคนรักอย่างปลอบประโลม สะโพกสอบค่อยๆขยับเริ่มบรรเลงจังหวะรักให้ร่างที่สั่นระริกด้วยความต้องการ
“พี่นาย..อื้อ...อะ....”
ร่างที่ตัวโยกคลอนไปตามการเคลื่อนไหวของคนตัวใหญ่กว่าให้รางวัลคนรักด้วยเสียงครางหวานหู มือเรียวเล็กเอื้อมปัดป่ายสะเปะสะปะหาที่ยึดเกาะ จอมทัพสอดมือเกี่ยวประสานกับคนรัก ก่อนจะเริ่มเร่งจังหวะให้ร้อนแรงขึ้นโดยที่คนในอ้อมกอดไม่ปริปากเอ่ยประท้วงสักคำ
“อึก…ขวัญ...”
“พี่นาย...อ๊ะ...”
ร่างทั้งสองกระตุกเฮือก จอมทัพรู้สึกเหมือนตัวเองเห็นแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์ ร่างสูงกอดคนที่อ่อนยวบเซพิงเขาไว้แน่นด้วยกลัวว่าตัวเองจะมีสติไม่มากพอที่จะประคองคนรักไว้ ขวัญข้าวหอบหายใจอย่างหนัก เรือนร่างเปลือยเปล่าที่เพิ่งอาบน้ำไปได้ไม่เท่าไหร่เต็มไปด้วยเหงื่อจากกิจกรรมเผาผลาญพลังงานเมื่อครู่
“คงต้องอาบใหม่แล้วล่ะขวัญ”
จอมทัพเอ่ยเสียงหยอกเย้า ขวัญข้าวขยับตัวซุกหน้ากับแผงอกแกร่ง ไม่มีแรงแม้แต่จะโต้ตอบคนรัก ปล่อยให้ร่างสูงอุ้มตัวเองเข้าไปในอ่างเพื่อชำระร่างกายอีกครั้ง
“คุณจอมทัพ ไหนว่าเตรียมชุดไว้ให้แล้วไงครับ”
ขวัญข้าวค้อนเมื่อเรี่ยวแรงของตนกลับมาหลังอาบน้ำเสร็จ จอมทัพยิ้มให้ร่างที่พยายามห่อตัวเองด้วยผ้าขนหนูสีขาวผืนเล็กอย่างมีความสุข
“ก็ชุดวันเกิดไงขวัญ”
“…ผมไม่พูดด้วยแล้ว”
ร่างเล็กก้มหน้างุดเดินผ่านอีกฝ่ายไปยังกระเป๋าเดินทางของตัวเองช้าๆ จริงๆก็อยากจะเดินเร็วกว่านี้ แต่สภาพสังขารของเขาไม่เอื้ออำนวยเท่าไหร่นัก
“ไม่ใส่ไม่ได้เหรอ?”
คนที่ตามมาวอแวเขาไม่เลิกถามเสียงออดอ้อน ขวัญข้าวดึงเสื้อยืดในกระเป๋าออกมาสวมอย่างไม่สนใจ ก่อนจะโดนจมูกโด่งขโมยหอมแก้มฟอดใหญ่สลับซ้ายขวา
“ฮะๆ คุณจอมทัพ..แก้มช้ำหมดแล้วครับ”
ขวัญข้าวเบี่ยงหลบ หลุดหัวเราะคิกออกมา ที่พยายามแอ๊บโกรธมาได้เกือบสองนาทีหายไปทันทีที่โดนหอมพวงแก้มใส
“ขวัญ ขอบใจนะ...”
“เรื่องอะไรเหรอครับ?”ขวัญข้าวเอียงคออย่างสงสัย
“ขวัญทำให้ฉันเป็นผู้ชายที่โชคดีที่สุดในโลกเลยนะรู้มั้ย?”
จอมทัพกระซิบตอบ เลขาตัวน้อยอมยิ้ม เขย่งปลายเท้าขึ้นจุมพิตหน้าผากของคนรักเบาๆ
“ขอบคุณนะครับที่เลือกผม”
“ขอบใจเหมือนกันขวัญที่เลือกฉัน”
-----------
หัวข้อ: [ตีพิมพ์แล้ว ]How to คู่มือการเป็นเลขาฉบับเกือบสมบูรณ์ แจ้งข่าวนิยายเล่มออกแล้วน้าาา (อ่าน 242322 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก