บทที่ 7: นมจืดกับขนมครกใบเตย [100%]
รถคันเก่าค่อยขับเลาะมาตามถนนใหญ่ตามแต่ความเร็วจะอำนวย จะเอารถขับเร็วๆไปทำไมวะ ในเมื่อถนนในกรุงเทพฯมึงก็ขับได้ไม่เกินยี่สิบกิโลเมตรต่อชั่วโมงอยู่ดี
มาถึงที่หมายก็โบกมือไล่ให้คนข้างหลังลง นมจืดถอดหมวกออก ความชื้นเหงื่อทำให้ผมลู่ลงเล็กน้อยเจ้าตัวเลยจัดทรงให้กลับเข้าที่ ตากลมมองไปรอบๆพลางดันแว่นขึ้น
“สยาม…” ศูนย์กลางของเหล่าห้างสรรพสินค้าชื่อดังและร้านรวงต่างๆ แหล่งรวมผู้คนเอาไว้ทั้งเด็กและผู้ใหญ่ แหล่งของกิน แหล่งเรียนพิเศษ
ช่วงบ่ายสามสี่โมงเห็นเหล่าเด็กนักเรียนจากโรงเรียนต่างๆเดินควักไขว่ เด็กมหาลัยก็เยอะไม่น้อย ถ้าเย็นกว่านี้จะเห็นเหล่าพนักงานบริษัทที่เลิกงงานมาเดินเล่นกินข้าวด้วย
“พระเอกเรามาทำอะไรที่นี่เหรอ?”
คนถูกถามไม่ยอมตอบ เดินดุ่มๆออกจากลานจอดมอเตอร์ไซด์ไป
“หรือว่ามาเรียนพิเศษเหรอ?” แต่ว่าไม่น่าใช่นะ พระเอกก็อยู่มหาลัยแล้วน้า ยังต้องเรียนพิเศษอีกเหรอ
“กูไม่ใช่เด็กมอปลายนะเว้ย”
นมจืดย่นจมูกใส่ แล้วพามาทำไมไม่ยอมบอกล่ะ แต่สุดท้ายก็ยังเดินตามเขาต้อยๆ จนผ่านร้านขนมร้านหนึ่งที่มีกลิ่นหอมจนต้องทำจมูกฟุดฟิดๆ สะกิดคนนำหน้าจึกๆ
“พระเอกๆ อยากกินขนมเขียวๆ” สมัยเรียนต้องซื้อบ่อยๆถ้ามาเดินเล่นสยาม ร้านขนมที่อยู่กับสยามมานาน
ร่างสูงเห็นคนตัวเล็กจ้องขนมอุ่นๆในตู้กระจกไม่วางตา ร้านพวกขนมครกใบเตย บ้าบิ่น ขนมเบื้องที่ใครมาสยามก็รู้จักดี เขาพยักหน้าส่งๆไป
“เออๆ”
จุดประสงค์ที่เขามาสยามวันนี้ไม่ได้พาไอ้เตี้ยนมมาซื้อขนมนะเว้ย เขามีงานต้องทำ
พอได้ขนมมาไว้ในมือ นมจืดก็เคี้ยวหนุบหนับ ยิ้มแฉ่งแบ่งคนข้างๆกินด้วย พระเอกหยิบมากินหนึ่งชิ้นแล้วเบ้ปาก กลิ่นใบเตยมันฉุนไป หวานไปอีก ไม่ชอบ!
ปล่อยให้มันเดินแทะขนมไป ส่วนเขาจัดการหยิบกล้องตัวโปรดขึ้นมา เช็คเลนส์ ปรับฟังก์ชั่นต่างๆให้เรียบร้อย มองสถานที่โดยรอบถือว่าเป็นธรรมชาติดี คนเดินไปเดินมา แสงก็ยังดีอยู่
กล้องถูกยกขึ้นมา ตามองโฟกัสในภาพ เสียงกดชัตเตอร์ระรัวจนนมจืดหันมามอง คนตัวเล็กสะดุ้งเล็กน้อยทั้งที่ปากยังงับขนมครกสีเขียวเอาไว้ครึ่งหนึ่ง
“พระเอก!” นมจือตาเหลือก อยู่ๆมาถ่ายรูปเขาทำไมกัน “ถ่ายรูปเราทำไม”
“กูไม่ได้ถ่ายมึง” ปากว่าแบบนั้น แต่มือยังคงกดชัตเตอร์รัวๆ “เดินต่อไป ไม่ต้องสนใจกู”
นมจืดทำเสียงในลำคอ ไม่สนใจได้ไงล่ะ อยู่ๆมีกล้องมาถ่ายเนี่ย เกร็งไปหมดแล้ว แถมยังไม่กล้ากินขนมด้วย
“แต่…”
“ อย่างอแง เดินไป” เห็นมันทำปากแบะแล้วอยากจะดึงให้ยืดตึ๋งหนืดๆ “เดี๋ยวเสร็จแล้วจะพาไปแดกข้าว”
นมจืดละล้าละลังไม่ยอมเดินจนตากล้องหน้าโหดถลึงตามองเลยจำใจเดินแต่ก็ช้ามากเพราะก้าวขาไม่ออกยิ่งกล้องมาทั้งทางซ้ายขวาหน้าหลังตลอดเวลา
นัยน์ตาคมหลังกล้องมองใบหน้าขาวเกือบซีดมีความไม่มั่นใจ นัยน์ตากลมหลังแว่นหลุกหลิกมองเขาตลอดเวลา หน้าตามันเอ๋อๆโคตรทุเรศ ปากมันเขียวๆเพราะแดกขนมของมัน แต่มันกลับทำให้ชายหนุ่มร่างสูงต้องคลี่ริมฝีปากออกโดยไม่รู้ตัว
“เอ้าแดก!” ปลาดิบชิ้นสวยสีส้มสด มันปลาแทรกตัวเป็นลายหินอ่อนถูกโยนลงมาในจาน
อื้อ…ใช่ๆ โยนแหมะลงมาในจานนมจืดเลยล่ะ
มือเล็กขยับตะเกียบคีบเนื้อปลาจิ้มน้ำจิ้มแล้วส่งเข้าปาก เคี้ยวตุ้ยจนแก้มพอง ตากลมประกายวาววับจนคนมองเสตาขึ้นหลบ
“พระเอกถ่ายรูปเราไปทำไม” สุดท้ายนมจืดก็ยังไม่รู้อยู่ดีว่าพระเอกถ่ายรูปเขาไปทำไม
“กูถ่ายหมา ไม่ได้ถ่ายมึง”
เอาอีกแล้ว…ก็เห็นๆกันอยู่ นมจืดหรี่ตามองคนฝั่งตรงข้าม ร่างสูงกระแอมเสียงดัง ถลึงตามองแยกเขี้ยวใส่
“พูดมากไอ้เตี้ย” ปลาดิบอีกชิ้นถูกโยนลงมาในจานอีกแล้ว
คนตัวเล็กทำปากขมุบขมิบเหมือนพึมพำบางอย่างก่อนจะเงยหน้าขึ้นมา
“พระเอก” นมจืดกำลังสงสัยอีกครั้ง
“อะไรของมึงอีก เรียกจริงเว้ย!”
ไม่ได้จะถามเรื่องถ่ายรูปแล้วซะหน่อย ถามไปก็คงไม่ตอบหรอก แค่จะถามอย่างอื่นเอง อย่าหงุดหงิดสิ อากาศร้อนๆเดี๋ยวช็อกไปทำไงล่ะ
“ก็…พามากินร้านนี้ มันแพงอะ เรากลัวเงินไม่พอ” วันนี้มีอยู่ไม่ถึงพันเลย
ริมฝีปากได้รูปแสยะยิ้ม “มึงก็อยู่ล้างจานดิ ยากตรงไหน”
ตากลมเบิกกว้าง รีบพูด “ฮื้อ…ง…งั้นที่สั่งเพิ่มไปยกเลิกไหม?”
“ไม่! กูหิว” นอกจากจะไม่ยกเลิกแล้วจะสั่งเพิ่มด้วย
“พระเอกเอาบัตรดำๆมาด้วยไหม?” รีบถามต่อ คนฟังไม่ยอมตอบ ก้มหน้าก้มตายัดซูชิเข้าปาก “เดี๋ยวเราจ่ายเงินสดให้ ถ้าไม่พอวันหลังจะมาผ่อนจ่ายต่อ”
พูดซะเหมือนกูเป็นเจ้าหนี้เงินกู้!
“ดอกเบี้ยร้อยละร้อย” และบังเอิญว่ากูก็เป็นเจ้าหนี้หน้าเลือดด้วยบอกเลย
“ทำไมแพงจัง” คนตัวเล็กร้องตาโต อ้าปากค้าง “เปิดกู้นอกระบบเหรอ?”
ถรุย!
สาหร่ายติดคอเลยไอ้สัส!
“เออ...เก็บดอกแพงๆแม่ง ยิ่งลูกหนี้ติงต๊องอย่างมึง” เห็นหน้าเด๋อๆของมันแล้วโคตรขำ ตากลมๆจะโตไปไหน
“เรา...ขอผ่อนจ่าย 0% สามเดือนได้ไหม?” ช่วงนี้นมจืดกำลังประหยัด
“กูบอกอยู่ว่าดอกร้อยละร้อย” คิ้วเข้มเลิกขึ้นอย่างเหนือกว่า แสยะยิ้มให้
“ฮื้อ...ยกเลิกที่สั่งไปได้ไหม น้า...เราเงินไม่พอจริงๆ” นมจืดทำหน้าหงอย เริ่มรู้สึกไม่อยากกินขึ้นมาแล้ว “พระเอกหิวมากกินส่วนของเราก็ได้นะ เราไม่กินแล้ว” รีบดันจานปลาดิบและอาหารอื่นๆไปทางคนตัวโต
นัยน์ตาคมมองหน้าจ๋อยของอีกฝ่ายแล้วถอนหายใจ มันนี่ไม่รู้หรือไงว่าโดนแกล้งอยู่เนี่ย ไอ้เตี้ยเอ๊ย!
เห็นหน้ามุ่ยๆของมันแล้วจิตใจไม่อยู่กับเนื้ออีกแล้ว กูเป็นโรคติดต่อห่าไรเปล่าวะเนี่ย! รู้สึกแย่ๆเหมือนทนไม่ได้เลยเว้ย
ทำไมกูถึงเจ็บปวด!
“ไอ้แคระ...แดกลงไป” ก่อนที่กูจะแดกหัวมึง
“แต่…”
“กูลดดอกเบี้ยเป็น0%ก็ได้” นี่กูใจดีมากแล้ว บอกเลย
ใบหน้าขาวเริ่มยิ้มออก แก้มกลมป่องออกเล็กน้อย “จริงเหรอ? งั้นเท่าไรหารกันแล้วถ้าไม่พอ เราเอามาให้วันหลังนะ”
พระเอกเหยียดยิ้มเมื่อเห็นรอยยิ้มบื้อๆของไอ้มินเนี่ยน “เออ!”
หลังจากกินเสร็จเรียบร้อย พระเอกเป็นคนจ่ายเงินทั้งหมด นมจืดไม่ได้หารอะไรเลยอะ
“พระเอกเมื่อกี้เท่าไรนะ?” ยังไม่ทันได้มองราคาในใบเสร็จเลย พระเอกก็เอาแล้วแถมไปเซ็นๆแล้วยื่นคืน
“ไม่รู้!”
เย้ย พระเอกทำไมความจำสั้นจังอะ
“ฮื้อ...เท่าไร เราจะหารคืนให้” รีบควักเงินออกจากกระเป๋า
คนตัวโตถลึงตามอง นมจืดห่อไหล่ถอยหลังไปสองก้าว หน้าพระเอกดุเป็นยักษ์อีกแล้ว
“ไว้มึงค่อยจ่ายกูวันหลัง” ตาคมหรี่ตา
“อ้อ...ได้ๆ”
“ไอ้แคระมึงเอามือถือออกมาดิ” กระดิกนิ้วยิกๆ นมจืดรีบควักมือถือออกมา “087-xxx-xxxx”
นมจืดทำหน้างงงวย “???”
“ไอ้เตี้ย! เมมเบอร์กูลงไปสิ ต้องให้บอกทุกขั้นตอนเหรอไงวะ! แล้วยิงเบอร์กลับมาด้วย”
อ่อ...อย่างนี้นี่เอง นมจืดรีบกดยุกยิกตาม จนเบอร์ตัวเองไปขึ้นอยู่ที่โทรศัพท์ของอีกฝ่ายเรียบร้อย
“กูจะได้ตามตัวมึงง่ายๆเวลาทวงเงิน”
“อื้อๆ เราไม่เบี้ยวแน่นอน”
รอยยิ้มที่มุมปากได้รูปผุดขึ้นมาชั่วขณะก่อนจะจางหายไปเหลือเพียงแยกเขี้ยวใส่
“เอาไลน์ เฟส ไอจี ทุกอย่างที่มึงเล่นมาด้วย”
นมจืดตาโต
“กูจะได้ตามทุกช่องทางถ้ามึงชิ่งหนี้กู”
“ฮื้อ...เราซื่อสัตย์ ไม่คดโกงนะ” นมจืดทำเสียงไม่พอใจ คุณแม่สอนเสมอต้องเป็นคนดี ไม่โกงคนอื่น
ใบหน้าคมเข้มใต้ไรหนวดเขียวครึ้มบึ้งตึง “เออ! บอกให้เอามาก็เอามา”
“เราเล่นแค่เฟสกับไลน์ ไอจีไม่ค่อยอะ”
พระเอกหยักหน้า “มีแค่ไหนเอามาแค่นั้น”
นมจืดบอกชื่อแอคเค้าท์ตัวเองเรียบร้อยพร้อมกับตบอกตัวเองปุๆ พูดเสียงใสเป็นมั่นเป็นเหมาะ
“เราไม่โกงแน่นอนนะ”
ร่างสูงไม่ตอบแต่หรี่เจ้าเล่ห์พลางเมมเบอร์ลงเครื่องเสร็จเรียบร้อย กดออกจากแอพพลิเคชั่นที่กำลังใช้งาน
“ไปๆกลับบ้านมึงไปได้แล้ว” ชิ่วๆ ไปๆซะที
“อ่อ...อื้ม...เราไปขึ้นรถไฟฟ้าน้า” โบกมือให้พระเอกหย่อยๆเป็นเชิงลา “ขับรถกลับบ้านดีๆน้า”
คนตัวโตกว่าโบกกลับนะ แต่เป็นแบบโบกไล่ไปให้พ้นๆ นัยน์ตาคมมองร่างเล็กที่เดินหายไปกับฝูงชน
ฝ่ามือใหญ่หยิบมือถือมากดหน้าแอพพลิเคชั่นอีกครั้ง มองรูปโปรไฟล์ส่วนตัวของไอ้เตี้ยมินเนี่ยนแล้วยิ้มมุมปาก
รูปโปรไฟล์ในแอพพลิเคชั่นไลน์กับเฟซบุ๊กเป็นรูปเดียวกัน
หน้าของเจ้าตัวในแว่นตาโตๆปิดครึ่งหน้ากำลังดูดนมกล่องอยู่
...หน้าตาเด๋อด๋า ติงต๊องฉิบหาย!...
ครืดๆ
เสียงโทรศัพท์สั่นบนโต๊ะทำให้นมจืดเดินไปหยิบมาดู เขาเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จ
‘ขึ้นรถไฟผิดฝั่งเปล่าวะไอ้เตี้ย!’
คิ้วเรียวบางขมวดเล็กน้อย มองชื่อคนไลน์แล้วก็รูปโปรไฟล์ชัดๆ
‘พระเอกหล่อฉิบหาย’
อ้อ! พระเอกนี่เอง
รีบกดพิมพ์ยุกยิกๆกดส่ง
‘ไม่ผิดน้า เราถึงบ้ายแล้ว’
‘*บ้าน’
ร่างสูงที่กำลังไขกุญแจเข้าห้องตัวเองมองข้อความจากอีกฝ่าย ดันประตูเปิดกว้างถอดรองเท้าเข้าไปด้านใน
‘นึกว่าขึ้นผิดทางหลงตายห่าไปแล้ว’
นึกถึงหน้าเอ๋อๆของมันตอนขึ้นรถไฟฟ้าไปคนละทางแล้วอยากจะขยี้ขมับให้เข็ด
ข้อความขึ้นอ่านแต่ไม่ตอบ สักพักแอคเค้าท์ที่ใช้ชื่อว่า ‘นมจืด’ ก็ส่งกลับมา
‘ฮื้อ...ไม่ผิดสิ’
แค่คำว่าฮื้อของมันทำให้นึกถึงเสียงประหลาดๆที่มันชอบทำเวลาขัดใจ ริมฝีปากได้รูปคลี่ยิ้ม นัยน์ตาคมวาววับ รู้สึกอารมณ์ดีไม่น้อย
‘เออๆดีแล้วๆ’
เขาพิมพ์ตอบกลับไป พลางถอดเสื้อเชิ้ตตัวเองออกเผยให้เห็นแผ่นอกแกร่งและหน้าท้องเป็นลอนสวยงาม เจ้าตัววางโทรศัพท์ไว้บนเตียง มันสั่นครืดอีกครั้ง
‘ฝันดีน้า เจอกันๆ’
หึ...จะฝันไม่ดีเพราะเจอผีมินเนี่ยนอำนี่แหละ
มินเนี่ยนแดกแฟ้บด้วยนะเว้ย!
________________________________________ 100% ____________________________________
สวัสดีค่า
วันนี้มาตามสัญญาเอาอีกครึ่งตอนมาลงค่า ยิ่งเขียนเรายิ่งขำน้องนม คือได้แต่หนูลูกกกกกอย่างเดียว
ส่วนอีพระเอกมันก็ปากอย่างใจอย่าง หัวร้อนเหมือนอยู่ในนรก ฮ่าๆ
อ่านแล้วคอมเม้นบอกฟี้ดแบ็คกันได้นะคะ คนเขียนชอบอ่านคอมเม้น หรือจะหวีดกันในทวิตเตอร์ #รักรสนมจืด ได้เช่นกันค่า
ขอบคุณทุกการติดตามค่า
ปล. ถ้าหากใครอ่านตอนนี้แล้วอย่าสับสนกับไทม์ไลน์ของในจอยลดานะคะ ในจอยลดาไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับเนื้อเรื่องหลักนะคะทั้งเนื้อหาและไทม์ไลน์ ขอทำความเข้าใจตรงนี้เลยนะคะ เพราะงั้นไม่ต้องแปลกใจที่ทำไมเพิ่งเห็นนังพระเอกมันขอไลน์น้องนมนะคะ
หัวข้อ: รักรสนม (จืด): สเปเชี่ยล วิท สมชาติ 2: The toys (1) P.63 (04/12/2018) (อ่าน 347855 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก