บทที่ 6: นมจืดกับเกาเหลา [100%]
พระเอกขยับตัวผ่อนคลาย ยักไหล่ขึ้น
“เอากระเป๋าไปไอ้เตี้ย กูไปซื้อข้าวก่อน” โยนกระเป๋าย่ามตัวเองให้คนตัวเล็ก นมจืดทำหน้าเหวอรีบยื่นมือมารับอย่างตกใจเพราะกลัวกระเป๋าตกพื้น ก่อนรีบพูดไล่หลังคนที่เดินฉับๆไปต่อแถวร้านข้าว
“โยนมาตกใจหมดเลย” ถอยหายใจ ตบอกปุๆ หันไปวางกระเป๋าย่ามข้างๆตัว
แต่พอเงยหน้าขึ้นมาก็สะดุ้ง!
อุ๊ย!
ทำไมปราบกับพ่ายจ้องตาไม่กระพริบเลย นมจืดตกใจหมด
“ท...ทำไมเหรอ?”
“ไปรู้จักได้ไง?!” ศัตรูพ่ายเปิดเรื่องขึ้นมาก่อน เสียงเข้มทำให้คนตัวเล็กห่อไหล่ ทำไมพ่ายต้องทำเสียงดุอะ
“งื้อ…” ตากลมกลอกซ้ายขวา ทำปากมุบมิบ
“สนิทกันนานหรือยัง ทำไมพวกกูไม่รู้!” ป้อมปราบก็อย่าดุสิ กลัวแล้ว!
“ก็...ก็เจอที่คณะศิลปกรรมตอนที่ ‘น้อง’ พระเอกตายคาที่เลย”
“ห๊ะ?!!! ตาย?!” มีคนตายในมหาลัยด้วยหรือวะ!!
นมจืดดันแว่นทำหน้าขึงขัง “อื้อ” พยักหน้าเป็นการประกอบ
“จริงดิวะ” แม่ง น่าสงสารเหมือนกันนะ น้องยังน่าจะเด็กกว่าแท้ๆ ไม่คิดว่ามันจะมีเรื่องเศร้าเกิดขึ้น
“น่าสงสารว่ะ” ป้อมปราบเห็นใจมันขึ้นมาจริงๆ
“อือ...แล้วก็นะพระเอกพาน้องไปซ่อม…”
ซ่อม?! อ้อ! ไอ้นมมันอาจจะหมายความว่าพาไปโรงพยาบาลอะไรงี้ปะวะ งงสัส!
“อ่าหะ…” ศัตรูพ่ายนวดขมับ ขมวดคิ้ว
“แต่ว่าคุณเจ้าของร้านบอกว่าน้องสภาพแย่มาก” แน่ละมั้ง! ตายคาที่ขนาดนั้น
แล้วเจ้าของร้านมันหมายถึงใครวะ?! หมอ? เออมั้ง
“ก็เลยต้องปล่อยน้องไว้ที่นั่น” พระเอกต้องทิ้งรถไว้ที่นั่นเลยอะ
คงทำใจลำบากน่าดูทิ้งน้องเอาไว้ที่ห้องดับจิต
“เอ่อ...แดกข้าวเถอะมึง” ป้อมปราบเลื่อนจานข้าวมันไก่เข้าไปใกล้เพื่อนตัวเล็กเป็นการตัดบท
ร่างสูงใหญ่ภายใต้เสื้อผ้าสีมอหน่อยๆเดินกลับมาพร้อมกับชามเกาเหลาและข้าวขาหมูจานนึง
พระเอกทรุดตัวลงนั่งข้างศัตรูพ่ายตรงข้ามกับไอ้มินเนี่ยนแดกข้าวมันไก่จืดชืด
“กินไรอะ?” เงยหน้าจากจานข้าวมันไก่ก็รีบดันแว่นเพราะหล่นมาตรงปลายจมูกแล้ว แว่นเกือบตกใส่จานข้าวแหนะ
“ขี้มั้ง!” แม่งชามเกาเหลาเครื่องในตับไตไส้พุงลอยฟ่องขนาดนี้
คนฟังย่นหน้า ร้องอย่างขัดใจเล็กๆ “ฮื้อ...พูดไม่เพราะอีกแล้ว” นมจืดได้ยินพระเอกพูดบ่อยเริ่มชินแล้วแต่ปราบกับพ่ายเพิ่งเจอกัน พูดแบบนี้เพื่อนสองคนกินข้าวไม่ลงทำไงล่ะ
รีบหันซ้ายหันขวามองเพื่อนแต่ปรากฏว่าทั้งสองคนยังเฉยๆกินได้ตามปกติเลยค่อยยังชั่วหน่อย
“เกาเหลารู้จักไหม? หรือว่าแดกเป็นแต่ข้าวมันไก่?” คนตัวใหญ่เลื่อนชามให้ดู
ตากลมหรี่มองคนพูด “เป็นสิ เราเคยกินนะ” ที่เคยกินคือเกาเหลาใส่ตำลึงน้ำสีใสๆ แต่ที่เห็นของพระเอกมันเกาเหลาตรงไหนอะ แดงเถือกเป็นกะทะทองแดงแล้ว
“ลองแดกสิ” สาดพริกป่นสองช้อนพูน น้ำตาลหนึ่ง น้ำปลาครึ่งช้อน น้ำส้มสายชูครึ่งช้อน
สูตรเด็ดเอาทุกย่านน้ำ!
ตากลมมองปริบๆ จุ่มช้อนตัวเองลงไปตักน้ำแกงมาจึ๋งหนึ่งแล้วเอาลิ้นออกมาแตะๆ ก่อนจะพบว่าความแสบลิ้นแล่นพุ่งเข้าไปถึงต่อมรับรส ถึงกับสำลัก
“แค่กๆ” นมจืดตีแขนเพื่อนปราบที่รีบส่งขวดน้ำให้ทันที
“เตี้ยแล้วยังโง่แดกอีกนะ” ศัตรูพ่ายขำเบาๆ มองป้อมปราบกำลังลูบหลังเล็กๆ
เจ้าของสูตรเด็ดเอาทุกย่านน้ำส่ายหน้าปลง
“ไอ้เตี้ยเอ๊ย!” ลุกขึ้นเต็มความสูงเดินไปทางร้านขายน้ำ กลับมาพร้อมกับโกโก้เย็นหนึ่งแก้ว
“อะ แดกน้ำหวานจะได้หายเผ็ด” มองหน้าขาวซีดแดงก่ำเพราะสำลัก กับปากแดงแจ๋ที่ดูดโกโก้อึกๆ
“ฮื้อออ เผ็ดดดดด” แลบลิ้นเล็กๆที่เป็นสีแดงคล้ำเพราะน้ำโกโก้ออกมา
“เออ รู้แล้วๆ” นัยน์ตาคมดุมองคนพูด เหมือนรู้สึกผิดเล็กน้อยที่แกล้งให้มันชิม
สถานการ์ณ์คลี่คลายตอนที่นมจืดดูดน้ำหมดแก้วและพบว่าอิ่มน้ำพุงป่องจนกินข้าวมันไก่ที่เหลือต่อไม่ไหวแล้ว
“อิ่มก็ไม่ต้องกิน” ศัตรูพ่ายกับป้อมปราบรู้ดีว่าเพื่อนกินน้อย เลยไม่เคยบังคับให้กินหมด แค่ครึ่งจานก็นับว่าดีแล้ว
แต่พระเอกผู้ที่รู้สึกว่าการที่ไอ้เตี้ยมินเนี่ยนแดกข้าวเท่าเซ่นเจ้าที่แล้วมันช่างขัดหูขัดตาเสียจริง
“กินให้หมดสิวะ ข้าวนิดเดียวยังกินไม่หมด” เสียงเข้มโพล่งขึ้นมา “ตามใจมันมากไปหรือเปล่าวะ?” ไอ้เพื่อนมันสองคนนี่ก็ตามใจกันเข้าไป
ป้อมปราบฉุนกึกขึ้นเล็กน้อย “อะไรว่ะ”
หน้าตาแม่งกวนประสาทฉิบหาย
“ฮื้อ...ไม่ตีกันนะ” ป้อมปราบก็ตัวโต พระเอกก็ตัวใหญ่ ตีกันอาจารย์ต้องมาว่าแน่เลย
“แดกข้าวให้หมด” ร่างสูงใหญ่ยังคงสาดสายตายังไม่หยุดหย่อน แต่ปากขยับพูดสั่งได้
“แต่…” นมจืดอิ่มมากๆเลย ตากลมหลังแว่นช้อนมองคนพูด พระเอกใจกระตุกก่อนจะถอนหายใจเฮือก
“กินอีกสามคำ” เห็นหน้าหงอย ปากแดงเจ่อ กับตากลมแล้วแม่ง!
ทำตัวไม่ถูก ไม่รู้โว้ย!
“ฮื้อ อิ่ม” พุงนมจะระเบิดแล้ว
มือใหญ่ดีดหน้าผากขาวดังป๊อก “อีกสองคำ ห้ามงอแงส้นตีนไรอีก”
สองคำก็ยังดีกว่าสามคำ พระเอกใจดีจัง
“อื้อๆ” รีบคว้าช้อนส้อมมาตักข้าวเข้าปาก สองคำพอดิบพอดีไม่ขาดไม่เกิน เคี้ยวตุ้ยยิ้มตาหยีให้
พระเอกถึงพยักหน้าพอใจ “วันไหนแดกน้อยเป็นสำรับเซ่นเจ้าที่อีกกูจะจับยัด”
ทำไมกลับมาโหดอีกแล้วล่ะ ฮือออออ นมจืดกลัวแล้ว
“เสือกไรกับเพื่อนกูวะ” เพื่อนเขาสองคนคนอื่นไม่ต้องยุ่งก็ได้ ยิ่งไอ้หน้าหนวดรุงรังนี่ยิ่งไม่อยากให้ยุ่ง
แค่น้องตายไม่ได้ทำให้พวกกูสงสารมึงนานหรอกนะ
คิ้วเข้มเลิกขึ้น แสยะยิ้มมุมปาก “พอดีกูขี้เสือก” ยิ่งเรื่องชาวบ้านกูยิ่งชอบนักแล หึ!
“ไอ้สัสนี่!” ป้อมปราบรู้สึกประสาทกำลังปวกตุบๆ และเส้นกล้ามเนื้อตามร่างกายก็เริ่มจะกระตุกด้วย
คนตัวเล็กสุดในกลุ่มรีบเข้ามาแทรกกลางทั้งที่ตัวเองแทบจะจมหายไประหว่างสองคน
“ไม่ตีกันสิ รุ่นพี่รุ่นน้องต้องรักกันๆ” ดันแว่นขึ้นทำหน้าจริงจัง
“มันไม่ใช่ปีสามเหรอ?!” ศัตรูพ่ายได้ยินที่เพื่อนพูดเลยถามขึ้น
“อื้อ...พระเอกปีสองน่ะ” แต่ไม่เคยเรียกนมจืดว่าพี่เลย แต่ช่างเถอะ ไม่เป็นอะไร
“อ้าว ไอ้เด็กนี่!” เหมือนรู้สึกโดนรุ่นน้องมาเทียบรุ่น ป้อมปราบศัตรูพ่ายรู้สึกยอมไม่ค่อยได้
“แล้วไงครับ รุ่นพี่!” พระเอกยักไหล่ เน้นเสียงคำว่ารุ่นพี่ด้วยความกวนตีน
โตกว่าแค่ปีสองปีแล้วไง...เขาไม่สนใจขนาดนั้น
“หยู๊ดดด” นมจืดไม่อยากให้ทะเลาะกันน้า
พอทั้งสามคนมองคนตัวเล็กกลางกลุ่มที่ยืนตาโต ปากเล็กเม้มอย่างขัดใจเลยยอมอยู่นิ่งๆ
“ไม่ทะเลาะกันเนอะๆ เดี๋ยวพาไปซื้อขนมๆจะได้กินแล้วอารมณ์ดี”
ยิ้มแฉ่งให้ทุกคน
คนฟังได้แต่ถอนหายใจเฮือกทั้งหมด เอากับไอ้นมจืดสิ คิดว่าพวกเขาเป็นอนุบาลกันหรือไง กินขนมแล้วอารมณ์ดี คงมีแต่มันคนเดียวน่ะสิ!
แต่ก็...ช่างแม่งเถอะ!
ป้อมปราบกับศัตรูพ่ายยอมถอยออกมาก้าวหนึ่งโดยการเก็บกวาดจานข้าวทั้งหมด ยกเว้นของไอ้พระ...ถรุย! กูเรียกชื่อมันแล้วกระดากปากสากลิ้นมาก เรียกแม่งไม่ลง!
“น้องเป็นไงบ้าง สบายดีไหม?” นมจืดก้าวขาดุ๊กดิ๊กตามทั้งสามคนออกมาจากโรงอาหาร ขาสั้นๆเลยเดินตามชาวบ้านไม่ค่อยทันด้วย
“เออ เสียไปหลายตังค์อยู่ เฮียแม่งไม่ยอมลดให้”
ป้อมปราบศัตรูพ่ายสะดุดหูเมื่อได้ยินถึงคำว่า ‘น้อง’
“อ่า...แล้วกลับมาใช้ได้เหมือนเดิมไหม?”
“เออ…”
“ดีแล้ว” แต่นมจืดอยากแนะนำว่าเอาไปให้ลุงร้านของเก่าดีกว่าเพราะกลัวจะหลุดเป็นชิ้นๆจัง
“มึงไปได้แล้วไปๆ” โบกมือชิ่วๆให้ไอ้มินเนี่ยนแเดกแฟ๊บและเพื่อนชื่อ50เขตกรุงเทพมหานครของมัน
“วันนี้เอาน้องมาด้วยไหม?” อยากรู้ว่าสภาพน้องยังไหวไหม
“เออ...จอดไว้ที่คณะ” พระเอกกำลังจะกลับไปเอา “กูไปล่ะ” มือจิ้มหัวเล็กๆไม่เบานักก่อนจะเดินไปทางคณะตัวเอง
“ขี่น้องดีๆน้า”
ป้อมปราบขมวดคิ้ว “ขี่น้อง?” ขี่ท่าไหนวะ!
นมจืดดันแว่นขึ้น “ใช่ๆ พระเอกเอาน้องมา”
ศัตรูพ่ายรู้สึกว่าตอนนี้พาราฯทั้งแผงอาจไม่เพียงพอ เหมือนพวกเขากำลังเข้าใจอะไรผิดๆอยู่นาน
“สรุป ‘น้อง’ ที่มึงว่าคือ…” เริ่มรู้สึกอยากกรอกซันไลส์แล้วตายห่าไปซะ!
“อ้อ...มอเตอร์ไซด์ของพระเอกไง” ใบหน้าขาวยิ้มจนแก้มดันขึ้นมา “ที่เคยเจ๊งกะบ๊งคาที่เลยไง”
‘น้อง’ = มอ’ไซด์!!!!
โอเค บาย!
“อ้าว ทำไมเดินเร็วจังรอเราด้วยสิ” คนตัวเล็กตาเหลือกวิ่งแถ่ดตามเพื่อนสองคนที่อยู่ๆเดินก้าวฉับๆไม่รอกันเลย
“รอเราด้วย ปราบ พ่าย” แงงงง อย่าทิ้งเราคนเดียวสิ!
-----------------------------------100% ---------------------------------
สวัสดีค่ะ
วันนี้ขออนุญาตเอานิยายมาลงนะคะ
ตอนนี้เขียนไปเขียนมารู้สึกอยากกรอกชิลท็อกตายตามเพื่อนน้องนมไป 5555
น้องเป็นคนที่เขียนแล้วพูดได้แค่ หนูลูกกกกกกกกกกกกกก 555 แต่นี่แหละคือเสน่ห์ของน้องเลย ใครอยู่ใกล้ใครก็เอ็นดู อิๆ
ขอบคุณทุกการสนับสนุนน้องนมอย่างล้นหลามค่ะ
ปล. ใครรอหนูพุก ขอให้อดใจอีกนิดนะคะ นังหนูกำลังเล่นตัวกับพ่อยอดชายอยู่เลย 5555[/size][/size]
หัวข้อ: รักรสนม (จืด): สเปเชี่ยล วิท สมชาติ 2: The toys (1) P.63 (04/12/2018) (อ่าน 347898 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก