หัวข้อ: Never last, Never end, รักสุดหัวใจแต่บทที่ได้คือ“ตัวประกอบ” พิเศษ "ยอดดวงใจ 26 Jan 12 P44

[w[o]w]

น่าสงสาร ต้อมกะซันนี่ได้กันเร็วๆนะ รอๆๆ

[ZuuZuu]

ซันเอ้ยยยย รู้สึกยังไงก็แสดงออกมาเหอะนะ เก็บไว้แบบนั้น เดี๋ยวมันก็สายไปหรอก

[barahi]

มาติดตามเรื่องใหม่ของพี่อิ๊กกี้คร๊าบบบ ตามติดชีวิตต้อม อิอิ รอตั้งนานมาชะที

ปล. ชื่อเรื่อง โ้ดน!! ได้อีก ชอบๆ

 

[barahi]

มาต่ออีกเร็วๆนะคร๊าบ รอรอ

[Chinnosuke]

วู้ๆๆๆ
ชอบที่สุดมุมของซัน มันอารมณ์แบบว่าแอบรักอาไรยังเงี้ยยย ชอบ
น่ารักอะ

[Trainee]

เมื่อไหร่จะมาอีกหว่า รอ ร๊อ รอ

[taroni]

น้องซันนี่ปากไม่ตรงกับใจ 

[tamako]

  ว้าว  ตอนนี้ซันนี่แอบน่ารักขึ้นนะเนี่ย   
  เริ่มเอนใจมามาเชียร์ซันน่แล้วนะ  พยายามเข้าสู้ๆ 
  ต้อมนี่ก็เนื้อหอมเหลือกินนะ  หุหุ  รอวันที่ต้อมจะเริ่มรักใหม่อีกครั้ง

[kanda53]

อ่านช้า ๆ มาเรื่อย ๆ ม้วนเดียว 7 ตอน
สนุก...น่าติดตามเหมือนเดิมนะน้องอิ๊ก.....
เรื่องนี้เค้าแอบรักกันทั้งเรื่อง...ช่วงชิงบทตัวประกอบกันเป็นแถว ตอนแรกน้องต้อม...ห้าว...ขวาง ๆ ...ลูกบ้าเยอะอยู่...
ชอบที่เลือดรักชาติแรงมากกกกก....โดนใจ..ไม่ว่าอยู่ที่ไหนพี่ไทยไม่แพ้ใครอยู่แล้วเนอะ...ชอบที่ความรู้สึกของต้อมที่
แสดงออกมากับน้องนาย...แสดงให้รู้ว่าเค้าคนนี้ เป็นคนจริงและมีความมั่นคง..และเมื่อเจอคนที่ใช่..คนนั้นจะเป็นคนที่โชคดีมาก..
รักคุณนายแม่ยุพิน...สมกับเป็นคุณแม่ยุคใหม่..คำสอนเยี่ยมมาก การเป็นตัวของตัวเองดีที่สุด...น้องต้อมโชคดีที่ได้อยู่กับคุณนายแม่คนนี้
น้องซันนี่เริ่มจะเป็นตะวันที่ฉายแสงได้บ้างแล้ว....สงสารเด็กมีปม...ชีวิตคนเรามันเลือกเกิดไม่ได้...แต่เราสามารถกำหนดและ
สร้างชีวิตอนาคตของเราได้  สู้ ๆ นะจ๊ะน้องซันนี่....ชีวิตคิดบวก...ยังไงเรื่องนี้นู๋ก็เป็นนายเอกอยู่แล้วนะพี่ว่า....
มิเชลเป็นเพื่อนที่ดีและน่ารัก...นิสัยเธอมาทางคนไทยเยอะมาก และเมื่อต้อมเสน่ห์แรงมันก็ต้องหวั่นไหวเป็นธรรมดานะ......
พี่ปริ้นสุดยอดดด....น่ารักน่าฟัด...มาทีแย่งซีนทุกคนได้หมด...สร้างสีสันสร้างความสุขให้กับการอ่านเรื่องนี้.....
ไม่แพ้ น้องนายมาที...มันให้ความรู้สึกสดใส...แบบเหวี่ยง ๆ วีน ๆ ได้ตลอด..ตัวประกอบตัวจริงจ๋อย...
 
น้องอิ๊ก กับความสนุกที่ได้รับ  กด + ให้จ้า.....

[なおみ™]

น่าสงสาร ต้อมกะซันนี่ได้กันเร็วๆนะ รอๆๆ

ตรงใจน้องมิ คุณอิ๊กกี้จัดให้ทีนะคะ

[eiky]

Scene 8
“ขอให้โชคดีนะมิเชล เราว่าเธอต้องได้แน่ๆ เชื่อเรา”
เช้าวันศุกร์มิเชลต้องกลับไปที่บ้านแล้วค่อยไปแคสตัวเพื่อถ่ายนิตยาสารตามที่มารดาเธอติดต่อไว้ให้ ส่วนต้อมเองมีเรียนในคาบเช้า
“เราตื่นเต้นจังเลยทอมมี่ รู้สึกแปลกๆ”
“สูดหายใจลึกๆดิ เราเคยเป็นตอนไปแข่งบอลตอนสมัยเรียน คนมาดูเยอะๆก็ตื่นเต้น แต่พอสูดลมหายใจเข้าปอดไปแล้วก็ดีขึ้นนะลองดูสิ”
มิเชลทำตามที่เขาบอก
“อืม เราจะพยายาม”
“สู้ๆ”
“ขอบใจนะทอมมี่ เดี๋ยวเรามาบอกว่าเป็นยังไง”
“เราจะรอฟังแต่ข่าวดีนะ อิอิ”
“อ้าวนะ แล้วถ้าไม่ได้ขึ้นมาล่ะ”
“ไม่หรอกน่า เธอได้แน่ๆ เชื่อเราเถอะน่า ไปเถอะเดี๋ยวไปสาย”
ทั้งสองแยกจากกันหน้าร้าน ต้อมเองก็ขับรถไปเรียนตามปกติ วันนี้แปลกหน่อยที่ไม่มีสาวสวยนั่งเคียงข้างมาด้วย อากาศที่ขมุกขมัวยิ่งทำให้บรรยากาศมันน่าเบื่อหน่ายขึ้นมามากเป็นเท่าตัว
“ไรวะ มีกูเรียนวิชานี้คนเดียวเหรอวะเนี่ย”
พอเข้าคลาสไปมองหาเพื่อนที่รู้จักก็ไม่เห็นใคร ต้อมเลือกนั่งที่ท้ายคลาสเช่นเคย ตั้งใจที่จะฟังอาจารย์บรรยายหน้าคลาส แต่ยิ่งพยายามยิ่งรู้สึกเบื่อขึ้นมา
“เฮ้ แบรด เรียนเสร็จแล้วเหรอ ไปเล่นบอลกัน”
“ยังเลยทอม เราต้องเรียนคาบบ่ายอีกตัว นายไปที่ชมรมดิ เผื่อมีใคร”
ถอนหายใจออกมาทำท่าเซ็ง แต่ก็ยอมเดินไปที่ชมรมเพื่อดูว่ามีใครอยู่บ้างพอให้ชวนเล่นฟุตบอล
“จอห์นนี่ ไปเล่นบอลกัน”
“มีเรากับนายสองคนเองนะ”
“คนอื่นๆ เรียนกันหมดเลยเหรอ”
“ไม่หรอก แต่วันนี้เขาคงไม่มา”
“เว้ย ไรวะ สองคนก็เล่น ไปไหม”
“จะสนุกเหรอทอม”
“หนุกดิ มาๆเชื่อเรา เดี๋ยวเราเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะ”
เรื่องเรียนไม่ค่อยเท่าไหร่ เพราะตามปกติเป็นเด็กนักเรียนทุนที่มาจากทักษะทางด้านกีฬาการเรียนจะไม่โดดเด่นเท่าใดนัก แต่ก็ใช่ว่าจะไม่เอาถ่านเสียเลย แต่ถ้าให้เลือกระหว่างกีฬากับการเรียน แน่นอนเขาเอนมาทางกีฬาเสียมากกว่า ด้านมิเชลพอไปถึงที่ซานฟรานซิสโกมารดาก็พาเข้าตึกไปตามที่ทางนิตยาสารได้นัดเวลาและสถานที่เอาไว้
“เต็มที่นะจ๊ะลูก”
โอบบ่าบุตรีไว้แล้วบีบเบาๆเพื่อห้ำลังใจ ชั้น ๔ ของอาคารสำนักงานของนิตยาสารเนืองแน่นไปด้วยเด็กสาวรุ่นราวคราวเดียวกัน บางคนมาคนเดียว บางคนมากับเพื่อนสนิทหรือไม่ก็มากับมารดาเช่นเดียวกับมิเชล เธอสูดลมหายใจเข้าปอดให้ลึกอย่างที่ชายหนุ่มบอกก่อนจะแยกจากกันมา
“ค่ะแม่”
ได้หมายเลขมาที่ห้าร้อยกว่า นี่แสดงว่าคนที่มาคัดเลือกตัววันนี้มีจำนวนไม่น้อยทีเดียว
“ลูกต้องทำได้จ๊ะ แม่เชื่อในตัวลูก”
มันเป็นทั้งกำลังใจและแรงกดดันไปในตัว สายตาของมารดาแสดงออกมาอย่างที่พูด ถ้าได้นั่นไม่ใช่เรื่องที่ต้องมาวิตกกังวลเพราะมันจะสมดังที่ใจของมารดาหวังไว้ แต่ถ้าพลาดหวังขึ้นมา มารดาคงจะเสียใจอยู่ไม่น้อย แต่พอหันไปมองรอบตัว ความคิดที่มาทีหลังมันเด่นชัดขึ้นมากว่าการที่เขาจะให้โอกาสเธอได้ถ่ายนิตยาสาร เพราะสาวๆที่มาหน้าตาใกล้เคียงกัน แน่นอนทุกคนมีความมั่นใจไปไม่น้อยกว่าเธอ มากกว่าเสียด้วยซ้ำ ระหว่างที่นั่งรอเขาเรียกตามหมายเลขมิเชลก็พยายามทำสมาธิ คิดว่าจะนำเสนอตัวเองในทางไหนดีเพื่อที่จะเข้าตากรรมการ
“อ้าว เธอ มาด้วยเหรอ”
เสียงทักดังขึ้น ตอนแรกมิเชลไม่ได้สนใจเพราะคนที่ออกันแน่นอยู่มันมากเกินจนไม่คิดว่าเจอใครที่รู้จักมาทักทาย
“ถามเธออยู่นะ”
มิเชลเงยหน้าขึ้นตามเสียงที่เริ่มจิก
“เอ่อ เธอ”
พอรู้ว่าใครทักทายก็ผงะ
“ใช่ ชั้นเอง หึหึ ไม่คิดว่าเธอเองก็จะมา ไม่น่าเสียเวลามาเลยนะ”
แสยะยิ้มแล้วมองการแต่งตัวของมิเชลตั้งแต่หัวจรดเท้า เธอใส่กางเกงยีนส์เสื้อยืดสีขาวธรรมดามากๆมาแคสตัว หน้าไม่แต่งไม่ทารองพื้นไม่ปัดอะไรทั้งนั้นเพราะปกติไม่ชอบการแต่งแต้มสีสันให้กับใบหน้า ส่วนคนที่ทักทายเธอมาด้วยชุดแซ็กสีแดงเพลิงรองเท้าส้นสูงมันสีดำเข้าชุดกันจนใครๆก็ต้องให้ความสนใจ ใบหน้าที่แต่งแต้มสีสันจนจัดจ้านทำให้ความขาวจนซีดของใบหน้ามันน่ามองยิ่งขึ้น ผมก็ดัดเป็นลอนมาพร้อม เธอพร้อมกว่าใครในที่นี้ ความมั่นใจก็ไม่น้อยหน้าใคร
“ก็ไม่ได้อยากมาเท่าไหร่นะ แต่ใครจะรู้”
มิเชลเอ่ยขึ้นเสียงเรียบๆ
“หึ เสียเวลาเปล่าๆ หน้าตาอย่างเธอน่าจะดีแต่เรียนนะชั้นว่า ดูคนอื่นเขาบ้างสิ”
“ขอโทษนะ มีอะไรจะพูดอีกไหม”
สายตาของมิเชลแสดงความรำคาญออกมาอย่างชัดเจน เธอเอาสายฟังเพลงยัดเข้าหูแล้วหันไปทางอื่นไม่สนใจสาวสวยสะพรั่งในชุดสีแดงเพลิงอีกต่อไป ผิดกับสาวสวยที่ยกริมฝีปากให้สูงขึ้นมองดูเธออย่างเหยียดหยามแล้วจึงสะบัดหน้าเดินไปนั่งรอเช่นกัน หลังตั้งตรงขาไขว้กันโดยทันทีที่ก้นถึงเบาะนั่ง ใครก็มอง ใครก็ต้องชมว่าสวย
“ทำไมไม่แต่งหน้ามาเลยล่ะ”
คนคัดตัวในห้องมีอยู่ ๗ คน เหมือนสัมภาษณ์งานหรือไม่ก็คัดตัวคนเพื่อที่จะไปทำงานในทำเนียบขาว ดูทุกมุม จัดเก้าอี้เป็นวงกลมให้คนที่เข้าไปแคสยืนอยู่ตรงกลาง การเรียกคนเข้าไปจะเรียกทีละสองคน ที่เรียกทีละสองคนเพื่อจะได้ดูความเด่นและเปรียบเทียบ คนที่ไม่มีคุณสมบัติคนที่ทำงานพวกนี้ปรายตาดูแค่ไม่กี่วินาทีก็รู้ ดังนั้นเขาจะไม่เสียเวลา ถ้าไม่มีคุณสมบัติเขาจะไล่ให้ออกมาจากห้องทันที
“ฉันอยากให้คุณเห็นว่าหน้าตาจริงๆฉันเป็นยังไงค่ะ ถึงแต่งหน้ามาถ้าคุณสนใจในตัวฉัน คุณก็คงต้องให้ฉันลบมันออกอยู่ดี”
มิเชลพูดแล้วยิ้มๆ ตอบตามที่คิด ไม่ได้ประหม่าเหมือนตอนที่เข้ามายืนในตอนแรก คนที่เข้ามาพร้อมเธอโดนไล่ออกไปแล้วเพราะเขาบอกว่าหูกาง?
“อืม แล้วใส่ยีนส์มาแคสเนี่ยนะ เราจะเห็นขาคุณได้ยังไง”
“ถ้าโดยรวมฉันพอมีคุณสมบัติเพียงพอ หมายถึงว่าภาพลักษณ์ของฉัน รูปร่างมันเป็นไปตามคอนเซ็ปส์ที่ทางคุณต้องการ แน่นอนค่ะ ฉันยินดีที่จะเปลี่ยนเป็นขาสั้นหรือกระโปรงเพื่อให้คุณได้เห็น”
มิเชลยังคงยิ้มตอบออกไป กรรมการคัดเลือกตัวพยักหน้า บางคนก็แสยะปาก เป็นเรื่องปกติเพราะเด็กสาวที่คิดว่าตัวเองสวย ย่อมมั่นใจในตัวเองไม่ยอมน้อยหน้าใคร แต่มิเชลคิดว่าการที่จะถอดให้เขาดูเลยมันจะเสียเปรียบเพราะถ้าถอดแล้วเขาไล่ออกมา เราเองที่จะเสียเวลาถอดและใส่มันกลับเข้าไปใหม่
“งั้นเธอไปเปลี่ยนเป็นกระโปรงสั้นแล้วไปลองเทสต์หน้ากล้องหน่อยซิ”
มิเชลก็พยักหน้าแล้วเดินไปตามที่เขาบอก คนอื่นก็เข้ามาแทนที่เธอทันที
“หน้าแปลกดีนะ เหมือนคนเอเชีย แต่ไม่เสียทีเดียว”
“หุ่นดีนะ ผมชอบ”
“ลองดูขาเขาก่อนดีไหม เผื่อเข่าดำ”
เสียงวิพากษ์วิจารณ์ดังขึ้นลับหลัง พอเปลี่ยนเป็นกระโปรงสั้นสีสดใสพร้อมกับใส่ชุดที่เขาเตรียมให้มิเชลก็ดูเป็นอีกคน ขาเรียวยาวมันรับกับรองเท้าส้นสูงแหลมปรี๊ดที่ทางทีมงานจัดเตรียมไว้ น้อยคนที่จะได้มาถึงขั้นนี้ มีไม่กี่คนที่เข้าเทสต์หน้ากล้อง เพราะก่อนหน้านี้พอเข้ามาเทสต์หน้ากล้องจริง ถ่ายรูปออกมาไม่สวย ไม่เป็นไปตามที่ต้องการ เขาก็หยุดไม่ยอมถ่ายเพิ่ม
“พร้อมไหม ผมอยากได้อารมณ์ระมาณว่าคุณกำลังมีความสุข อยู่ท่ามกลางสวนดอกไม้ หรือเหมือนว่าคุณรู้ว่าคืนนี้คุณกำลังมีนัดเดทแรกกับคนที่คุณหมายปอง เข้าใจไหม”
เขาบอกในสิ่งที่มิเชลต้องทำ เธอพยักหน้า สูดลมหายใจเข้าปอดอีกครั้งเหมือนที่เขาบอกก่อนมา เขา แค่คิดถึงก็ยิ้มออกมา
“สวยมาก สวย ขวาหน่อย ซ้ายๆ มองต่ำ อย่ามองกล้อง ยกเท้าซ้ายขึ้น กางขาออกหน่อย สวยๆ สวยมาก เยี่ยม”
หัวใจที่พองโตออกมากับใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้มเมื่อคิดถึงเขา รอยยิ้มที่มันออกมาจากใจจะมีอะไรงดงามไปกว่านี้ไหม เธอทำตามที่เขาบอกอย่างไม่ขัดเขิน
“ไหนลองไปแต่งหน้าหน่อย”
เขาหยุดถ่ายแล้วบอกให้มิเชลไปแต่งหน้าเพิ่ม อย่างที่เขาต้องการ
“สวยมาก โอเค ขอบใจมากมิเชล เธอสวยจริงๆ”
พอเล่นฟุตบอลอยู่เพียงแค่สองคนในโรงยิมเล่นไปได้สักพักก็เริ่มที่จะเบื่อ เพราะจอห์นนี่เองไม่ได้มีพลังเยอะเหมือนกับต้อม เขาเป็นคนบ้าพลังยิ่งในเรื่องฟุตบอลแล้ว ถึงไหนถึงกัน เหงื่อที่ไหลออกมาตามใบหน้าและตามตัวทำให้เนื้อตัวของเขาเปียกโชกชุ่มไปด้วยเหงื่อ
“ถ้างั้นวันนี้พอแค่นี้ก่อนนะทอม เราไม่ไหวว่ะ”
“ไรวะจอห์นนี่ เพิ่งเริ่มเล่นเองนะ”
“ไม่ไหวๆ นายแรงเยอะว่ะ เราสู้ไม่ไหว วิ่งตามไม่ทัน”
ถอนหายใจออกมา แล้วเลี้ยงลูกบอลต่อไปเพียงคนเดียว จอห์นนี่นั่งลงม้านั่งอย่างอิดโรย ยกขวดน้ำขึ้นดื่มแก้กระหาย
“งั้นเราไปอาบน้ำก่อนนะทอม มีนัดว่ะ”
“โอเคๆ เราจะเล่นอีกสักพัก”
หันมาตอบเพื่อนแล้ววิ่งไล่ลูกบอลไปมา พอจอห์นนี่กลับไปต้อมเองก็เริ่มเบื่อเพราะไม่มีคนเล่นด้วย
“เป็นบ้าไรวะเนี่ย เซ็งฉิบหาย โว้ย ไปไหนดีวะ ยังหัววันอยู่เลย”
ในอกอุ้มลูกฟุตบอลไว้แล้วสะพายเป้เดินกลับไปที่ชมรมเพื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า
“อ๊ะ”
ระหว่างเดินกลับไปที่ชมรมก็เจอกับซันโดยบังเอิญ ต้อมไม่ได้ตกใจแต่ซันทำท่าเหมือนเจอผีก็ไม่ปาน
“อ้าว มึงมีเรียนด้วยเหรอวะ ทำไมเมื่อเช้าไม่เจอ”
ต้อมเดินปรี่เข้าไปหาทันที
“เอ่อ กูมีเรียนบ่าย”
ไม่ยอมมองหน้า ใบหน้าแดงระเรื่อขึ้นมา
“อะไรวะ มึงไม่สบายเหรอ ทำไมหน้าแดงๆ”
“ปะ เปล่า กูไปก่อนนะ”
เดินหลบออกมา หัวใจเต้นแรงจนแทบจะหายใจไม่ทัน นี่เป็นอะไรไปแล้ว แค่เจอหน้าเขา ทั้งที่อยากเจอเพียงแต่เขา ทั้งที่เฝ้าคิดถึงทั้งคืน แต่พอมาเจอหน้าจริงๆกลับจะเดินหนีไป นี่เป็นอะไรไปแล้ว
“เฮ้ย เดี๋ยวดิวะ เลี้ยงน้ำกูหน่อย”
มือยาวๆของต้อมวางอยู่ที่บ่า พอมือกระทบร่างกาย ร่างนั้นก็สะดุ้งอย่างเห็นได้ชัด
“อะไรวะ มึงมีเงินเยอะกว่ากูอีกนะ ทำไมไม่ไปหากินเอง”
“อ้าว มึงจำไม่ได้เหรอว่ามึงติดหนี้อะไรกูอยู่ ไรว้า ทำลืมเหรอมึง”
“เอ่อ”
“ร้านกาแฟหน้าตึกนะเว้ย ไปรอเลย กูเอาโกโก้ร้อน เดี๋ยวไปอาบน้ำแป๊บ”
ยักคิ้วให้แล้วเดินไปเลย ซันเองเม้มปากแน่น เกินจะเก็บไว้ในอก จริงอย่างที่เพื่อนบอกว่าความสุขนั้นใครเอยจะเก็บมันไว้ในใจได้ ไม่ได้เลยจริงๆ มันดันออกมาจากใจ ระบายสีบนใบหน้า เพิ่มประกายในแววตา นี่น่ะหรือที่เขาเรียกว่าความสุข
“มิเชลเป็นไงบ้างวะ อยากรู้จัง”
ผมอาบน้ำเสร็จก็เดินไปหาไอ้เตี้ยนั่นที่ร้านกาแฟล่ะครับ ความจริงผมไม่ให้มันจ่ายหรอกนะ ยิ่งพอรู้เรื่องจากมิเชลแล้ว มันนี่น่าสงสารนะ ผมว่าผมแย่แล้วนะที่จน แต่มันนี่สิ เฮ้อนะ ชีวิตคนเรามันก็ห่วยแบบนี้ล่ะ
“โทรฯไปถามสิ”
“โทรฯหน่อยดิ กูไม่รู้จะถามยังไง”
“อ้าว อะไรของมึง แล้วมานั่งอยากรู้อยู่แบบนี้นี่นะ”
“อ้าว ก็นี่ไง มึงไง โทรฯดิ เร็วๆ กูรอฟังอยู่”
“จิ๊ มึงนี่”
มันยอมล้วงเอาโทรศัพท์ออกมากดไปหามิเชล
“อ้อ แม่เหรอครับ นี่ซันเองนะ”
เสียงมันพูดโทรศัพท์ครับ ผมก็เอาหน้าจ่อเข้าไปใกล้ๆ อยากรู้ อ้าว แล้วมันเอาหน้าถอยออกทำไมวะ เอ๊ะ หรือว่าผมปากเหม็นเหรอ ฮาๆ ลองหน่อย ไม่นี่หว่า
“ยังไม่เสร็จเหรอครับแม่”
“อ้อครับ ยังไม่ออกมาอีกเหรอครับ ท่าจะได้แล้วล่ะซันว่า”
“ได้ครับแม่ ขอบคุณครับ”
มันวางสายไปแล้วครับ ผมก็ทำตาเบิกกว้างๆล้อมันด้วย อยากรู้ด้วย
“ว่าไง”
“ยังไม่ออกมาเลย”
“อ้าว ทำไมนานจังวะ”
“คนที่นานๆก็แสดงว่าต้องมีอะไรดีสิ อะไรมึงไม่รู้เหรอ”
“อ้าวเตี้ยนี่ รู้กูจะถามเหรอวะ เว้ย อย่านะมึง อย่ามากวนตีนกูนะ กูยิ่งหงุดหงิดๆอยู่นะ เดี๋ยวเตะแทนลูกบอลเลยนี่”
ผมหัวเราะล่ะครับ ไม่คิดจะทำจริงหรอก กระดูกร้าวน่ะหายหรือยังก็ไม่รู้เตะคราวนี้คงหักไปเลยมั้ง
“งั้นกูไปล่ะ อ่ะนี่”
มันทำท่าจะลุกขึ้นครับ เฮ้ย ได้ไงวะ ยังไม่ได้กุญแจห้องเลย อิอิ ผมไม่มีอะไรทำนี่นะ ขอไปนอนหน่อยเถอะ
“อ๊ะ มาจับกูทำไม”
“อะไรของมึง สะดีดสะดิ้งนะ ตัวเอง อิอิ เอากุญแจมา”
มันทำท่าจะสะบัดมือผมออกครับ เพราะพอมันจะลุกขึ้นผมก็โน้มตัวไปจับข้อมือมันไว้
“ไอ้บ้า กูตกใจนะ มาจับกูทำไม”
“เอากุญแจมาดิ กูจะไปนอน”
“เรื่องอะไร ห้องกูนะไม่ใช่ห้องมึง”
“อ้าว แล้วไงวะ งกนะมึง อามาหน่อยเถอะ กูไม่มีอะไรทำ”
“ไม่เกี่ยวกับกูนะมึง อยากนอนโน่นไงห้องสมุด ไปนอนดิ ไม่ต้องเสียค่าไฟ”
“นะนะ นะคร้าบ คุณเตี้ย เอ้ย คุณซัน ผมขอร้องล่ะ สงสารเด็กตาดำๆ หน้าหล่อๆคนนี้หน่อยน้า ผมไปนอนแบบนั้นเผื่อใครมาลักหลับเอาน้า”
ผมก็แกล้งมันไปตามประสานั่นล่ะครับ มันหัวเราะออกมา
“มึงนี่บ้าหรือเปล่าเนี่ย เยอะนะมึง เออๆ เอาไป”
นั่นไงครับ ผมไม่ได้เยอะนะ ผมทำได้เรื่องแค่นี้เอง
“อิอิ แต่เตียงยังคาวอยู่ป่าววะ นอนไม่ได้นะเว้ย เขาบอกไม่อยากให้มันคาวกินน้ำสัปปะรดเยอะๆนะมึง ลองดูดิ”
“ไอ้บ้า เอาคืนมาเลย กูไม่เคยทำอะไรทุเรศๆแบบนั้นนะ ไม่เหมือนมึง”
“อ้าวนะ มึงรู้ได้ไงว่ากูทำ เอ ว่าไปกูก็ไม่ได้ทำเป็นอาทิตย์แล้วนะ งั้นกูทำบนเตียงมึงดีกว่า อิอิ”
“อย่านะมึง ถ้ามึงทำกูจะไม่ให้กุญแจห้องกูอีกเลย”
“ไม่สนเว้ย ฮ่าๆ เอากี่รอบดีน้า”
ผมก็กวนไปเรื่อยล่ะครับ มันทำหน้างอน เหมือนตุ๊ดเลยว่ะ เฮ้ย หรือว่ามัน ตายห่า
“มึงเป็นตุ๊ดป่ะเนี่ยไอ้เตี้ย”
ผมก็ปากหมาโพล่งออกไปล่ะครับ มันหุบปากลงทันที
“ตุ๊ดแม่มึงสิ เอาคืนมานะ ไม่ต้องมายุ่งแล้ว ไม่ต้องไปเอาคืนมา”
มันปรี่เข้ามาแย่งผมครับ หน้าแดงก่ำเลย ใช่แน่ๆ ตายห่าผม ไม่น่าปากหมาเลยนะ ก็น่าจะรู้ว่าโรงเรียนมันน่ะเยอะแค่ไหน ฮ่าๆ โรงเรียนผมก็ไม่น้อยหรอกครับ เพื่อนๆผมมันก็เคย มันบอกว่ามันเป็นไบ ไบแป๊ะไรไม่รู้ แต่กับสาวๆนี่ไม่ค่อยไปนะ ไปแต่กับหนุ่มๆ ฮ่าๆ แล้วบอกตัวเองเป็นไบ แต่เอ๊ะ นี่แสดงว่าผมเองก็ไบสินะ เพราะเคยโดนเขาพรากพรมจรรย์ไปแล้ว ฮ่าๆ เวอร์ไปครับ ก็แค่กับผู้ชาย เขาเป็นคนแรก และเขาก็เอาหัวใจผมไปหมดแล้วด้วย
“โหย ทำไมโกรธแบบนี้วะ ไม่เป็นแล้วไมร้อนตัว”
“กูไม่ชอบ เป็นไรมันหนักหัวมึงเหรอ เอาคืนมา”
มันเริ่มตวาดเสียงครับ เอ่อ ผมนี่เริ่มจะโดนมันกอดแล้วครับ ไม่เชิงหรอกมันเข้ามาแย่งกุญแจห้องคืนล่ะครับ แต่นะ ตัวเท่าลูกหมา ผมแค่ยืนยกมือสูงๆ มันจะมีปัญญาทำอะไร
“โอ๋ๆ ถึงเป็นตุ๊ดก็ร้ากน้า อิอิ งอนไปได้”
“ไอ้บ้า เอาคืนมาเลย”
“เอ้ย”
มันเข้ามาประชิดตัวผมจนเกินไปครับ เกินไปจนผมเสียหลักจะล้มลง เว้ย หงายหลังเลยครับท่าน หัวกูแตกป่ะเนี่ย
“อ๊ะ”
เอ่อ นี่มึงจะซบกูอีกนานไหมเนี่ย กูหนักนะเว้ยเฮ้ย พอเริ่มขยับผมก็เอามือดันตัวมันออกล่ะครับ ควายนี่ปล่อยน้ำหนักลงมาเต็มที่เลยนะมึง เห็นกูเป็นเบาะหรือไงวะ
“กะ กูขอโทษ”
มันหน้าแดงครับ ทำไมหน้าแดงตลอดเลยวะ ตัวนี่ร้อนจี๋เลยนะ หือ อย่าบอกนะว่ามันเป็นหวัดสองพันสิบ ตายห่า ผมรีบดันตัวมันออกครับ
“ตัวร้อนจังวะ เป็นหวัดสองพันสิบป่าวมึง”
“บ้าสิ เอาคืนไป”
หือ อะไรนะ
“เอ่อ เอาคืนมา”
ฮ่าๆ ไอ้นี่ เอ๋อแล้วครับ ผมปล่อยก๊ากออกมาเลยนะ ตลกที่สุด ดูหน้ามันนะครับ ทำหน้าตลกเป็นบ้า หน้าแดงจัด ก้มหน้าก้มตา
“ฮ่าๆ ไรของมึงเอาคืนไป กูถืออยู่นี่ไง”
“เอาคืนมา กูจะไปเรียน”
“ไปก็ไปดิ กูจะไปนอน กูไม่นอนเตียงมึงก็ได้วะ ถ้ามึงหวงน่ะ กูนอนโซฟาก็ได้”
“ไม่ใช่ เอ่อ”
“อะไรอีก หรือว่าไม่อยากให้กูไปจริงๆ”
ผมเริ่มมองว่าผมถือไพ่เหนือกว่าแล้วครับ มันน่าแกล้งดีนะ ก้มดีนัก แกล้งซะให้เข็ด ฮ่าๆ โรคจิตไปแล้วผม
“ไม่ใช่ เอ่อ”
“เอ่อไรวะ จิ๊ คนยิ่งง่วงๆ เจอคนงกอีก ไรว้า เราอุตส่าห์เอาตัวเข้าแลกยอมช่วย จนเจ็บกินข้าวไม่ได้หลายวัน ดูนะดู”
“ไม่ใช่แบบนั้น”
มันแหวเสียงขึ้นครับ ผมตกใจเลย ไอ้ห่านี่
“เฮ้ย จริงจังไปไหมมึง”
“เอ่อ ไปก็ไปสิ”
“เออ แล้วกูจะลุกได้ไงวะ มึงจะนั่งทับกูอีกนานไหมเนี่ย อยากให้น้องชายกูตื่นเหรอมึง”
มันรีบกระเด้งตัวออกจากหน้าขาผมทันทีครับ หน้าแดงอีกแล้ว ฮ่าๆ สนุกดีว่ะแกล้งมัน
“ไอ้บ้า กูไปล่ะ”
“เดี๋ยวดิ”
“อะไรอีก”
มันหันมาครับ ผมยิ้มแล้วยักคิ้ว
“ก้นนุ่มดีนี่หว่า อิอิ”
“มึง ไปตายเลยไป”
“เฮ้ย”
ผมรีบลุกครับมันจับเก้าอี้จะทุ่มใส่ผม ไอ้นี่ บ้าไปแล้ว วิ่งหนีก่อนครับ สรุปมันก็เป็นคนจ่าย เพราะผมมัวแต่วิ่งหนีมา เดี๋ยวค่อยเอามาใช้คืนมันก็แล้วกัน จะว่าไปตั้งแต่ผมมาอยู่ที่นี่ผมมีเงินเก็บเยอะแล้วนะครับ ส่งกลับให้พ่อกับแม่ทุกเดือน โทรฯกลับบ้านวันก่อนแม่บอกว่าพ่อเข้าโรงพยาบาลไปผ่าตัดแล้ว แม่ขอบใจผมใหญ่เลยนะว่าตอนนี้สบายขึ้นมากแล้วเพราะเงินที่ผมส่งกลับ ผมดีใจนะ ดีใจมากที่ครอบครัวผมมีแสงสว่าง แสงสว่างจากสวรรค์ที่สาดส่องมาโปรด แล้วใครล่ะครับคือสวรรค์ของผม เขานั่นไง เขาเป็นทุกอย่างของผม คุณแม่เป็นนางฟ้า คุณพ่อ พี่แพทย์ พี่เจค แล้วก็พี่ปริ๊น เป็นเทวดาของผม ขอบคุณครับทุกๆคน ผมรักทุกคนมากนะรู้ไหม
“ทอมมี่”
สะดุ้งตื่นครับ กำลังนอนหลับสบายๆ พอดีโทรศัพท์มันร้อง ตอนแรกนึกว่าฝันซะอีกนะ
“มิเชลเหรอ หือ”
ผมครางออกมาครับ ไม่ได้มองหรอกนะว่าใครโทรฯมาแต่ได้ยินเสียงก็เลยพูดออกไป
“ทอมมี่”
ไรวะ จะพูดอะไรก็ไม่พูด ร้องเรียกชื่ออยู่นั่นล่ะ เสียงดังมาก จนผมต้องลืมตา
“ว่าไงครับมิเชล”
“เราได้แล้ว เราได้แล้ว ทอมมี่เราได้ถ่ายแบบแล้ว”
เสียงเธอกรี๊ดดังมากครับ จนผมต้องเอาโทรศัพท์ยกออกไกลๆหู
“เฮ้ย เฮ้ย จรืงดิ มิเชล จริงเหรอ”
“จริงจ๊ะ จริงๆ เราได้ถ่ายแบบแล้ว เซ็นต์สัญญาแล้ว ทอมมี่ ทอมมี่ เราดีใจมาก”
“เว้ยเห้ย ว้าว เฮ้ย นี่เธอได้เป็นนางแบ พระเจ้า มิเชล แว้กกก”
อ้าวนะผม กลายเป็นผมที่บ้าไปเองครับ เอาหน่อยให้สมกับที่เธอดีใจ แต่ดีใจจริงๆนะ ผมว่าแล้วว่าเธอต้องได้ สวยออกซะขนาดนี้ ถ้าไม่เอาเธอนี่สิแปลก
“ทอมมี่อยู่ไหน เราจะไปหา”
“เลี้ยงฉลองหน่อยมิเชล เฮ้ย เราดีใจมาก”
“ได้เลย นายอยู่หอซันนี่เหรอ”
“ใช่แล้ว เธออยากกินอะไรเดี๋ยวเราทำให้กินเลยวันนี้”
“ว้าว ดีจัง แม่คะ งั้นหนูขอไปฉลองกับเพื่อนหน่อยนะคะ”
เสียงเธอหันไปคุยกับแม่ของเธอครับ พอวางสายผมก็ดีดตัวขึ้นจากเตียงเลยนะ ดีใจว่ะ ดีใจจริงๆ ต้องรีบไปซุปเปอร์ซื้อของมาทำให้เธอกินหน่อยแล้ว ฉลองหน่อย สาวล่าสุดของเกริ์ลเน็กซ์ดอร์ แต่ว่าเธอจะได้ถ่ายชุดว่ายน้ำไหมเนี่ย อิอิ อยากเห็นๆ แว้กก ไม่หื่นไปใช่ไหมครับ
“ทอมมี่”
พอเธอมากดกริ่งผมก็ไปเปิดประตูล่ะครับ ร้องเรียกชื่อผมเสียงดัง โผเข้ากอดผมด้วยนะ เฮ้ย หอมจัง
“เราดีใจที่สุดเลย ไม่คิดว่าจะได้”
“เราก็ดีใจ แต่เราว่าแล้วว่าเธอต้องได้ ดีใจด้วยนะมิเชล”
“ขอบใจจ๊ะ”
“อ้าว ไอ้แว่น เข้ามาดิวะ ยืนอ้าปากอยู่ได้ เดี๋ยวแมลงวันก็เข้าปากหรอกมึง”
ไอ้แว่นครับมันมาด้วย มองผมซะตาค้าง ไอ้บ้านี่เป็นไรวะ
“วันนี้เราจะทำแกงเขียวหวานไก่ให้ลองชิม ข้าวผัดสัปปะรด สปาเก็ตตี้ ซอสเห็ด เป็นไงๆ”
“ว้าว นายจะทำเองเหรอ”
พอพูดเรื่องกินนี่มีบทพูดขึ้นมาทันทีครับไอ้แว่น
“ใช่ นายอยากลองทำไหมล่ะ อาหารไทยนะ”
“เอาสิ เราอยากทำ”
“งั้นเราสามคนช่วยกันทำ เดี๋ยวซันนี่ก็กลับมาแล้ว”
มิเชลบอกครับ เธอยิ้มตลอดเวลา สวยซะมัด เว้ยเฮ้ย

เขียนโดย อิ๊กกี้

Ps. Day off 2 days na krub will be back sunday night.... Jub jub (my home has no connection now f**k TOT 555)

[stormphoenix]

 


อยากจะ :beat:นังลิซ่าอ่ะ   แล้วแคสงานนี่นังคนนี้ไม่ได้ใช่ป่ะ


  :mc4:ดีใจกะน้องมิ



อร๊ายยยยยยยยยยยยยซันนี่ :-[หรือชื่อเรื่องนี้จะหมายถึงซันนี่อ่ะพี่อิ๊ก   รักต้อมสุดหัวใจแต่เป็นได้แค่ตัวประกอบ



  :กอด1:ซันนี่  อย่าท้อนะ  เค้าเอาใจช่วย  สักวันต้อมต้องเป็นของเรา



ปล.บวกหนึ่งให้พี่อิ๊กครับ

[A-J.seiya*]

มิเชล ดีใจด้วยนะ
หวังว่าจะอยู่แบบ "เป็นเพื่อนกัน" ไปเรื่อยๆนะคะ
เจ้จะเอ็นดู หนูมากๆเลย
^^

ต้อมแม่ม แกล้งซันอ่ะ
อย่าหลุดเขินให้จับไต๋ได้นะซัน
สู้ๆ !!!

[Smirnoff]

อิต้อมกวนตีนวะ
  2วันเลยหรอค่ะ  รอๆพี่อิ้กกี้

[lovely1714]

พัฒนาไปอีกขั้น
มีหน้าแดงด้วยนะซันนี่

[lovevva]

ต้อมนี่แกล้งซันได้ตลอดจริงๆ :laugh:หวังว่าต้อมคงจะเห็นความน่ารักของซันนี่เร็วๆนะคะ

+1รอ eiky ค่ะ

[roseen]

  :กอด1:น้องซัน

[♠♥♦♣]

คิดถึงพี่ปริ๊น 

[love2y]

แอบภาวนาให้มีอุบัติเหตุรักต้อมกับซันอีกซักที แบบว่า....เมาแล้ว. . . . . อิอิ

ปล. แอบสงสัยว่ามิเชลมีความสำคัญกับเรื่องนี้มากน้อยแค่ไหน
ส่วนตัวแล้ว...รู้สึกว่าคุณอิ๊กให้บทเด่นมาก

[sukie_moo]

ซันๆๆๆ
ต้อมมองเห็นซันน่ารักทีเถอะ

[kyoya11]

ลิซ่าไม่ได้ใช่ป่ะ สมน้ำหน้า 
ซันน่ารักจังตอนนี้ 

[nunamicky]

ขี้แกล้งจังนายต้อม
ซันเค้าอายจะแย่อยู่แล้ว

[na_near]

ซันนี่น่ารักจิงๆ เขินบ่อยนะเราช่วงนี้
ต้อมก็กวนเอาโล่ไปไหนค่ะ  แต่ก็น่ารักอ่ะให้อภัยในความกวน55
มิเชลก็น่ารักนะ  
ดีใจกับต้อมด้วยมี่มีแต่คนดีๆ อยู่รอบกาย

ปล. อิ๊กกี้หายไป2วันแหน่ะ เค้าคิดถึงตัวเองแย่เลย
       ติดไม่ถึงอ่ะดิ   แต่เค้าคิดถึงตะเองนะ  อิ อิ

[hpsky]

เข้ามาฮา Ps.ของพี่อิ๊ก ฮ่าๆ
เป็นกำลังใจให้ในการรอTOTค่ะ เดี๋ยวมันก็มา

[คนริมคลอง]

น้องต้อมนี่ก็ช่างยั่วน้องซันจริงๆ แถมอ่อยแบบไม่รู้ตัวอีก เดี๋ยวเจอน้องซันยั่วกลับแล้วจะหนาว

[DraCo_SLa13]

ต้อมอย่าแกล้งซันอย่างนั้นดิ

เด๊ยวซันคิดไปไกลหรอก

ไม่อยากให้ซันเจ็บ

[rellachulla]

ยังคิดไม่ออกว่าต้อมกับซัน
จะสปาร์คกันได้ไง
ไหนจะรักนายฝังหัวขนาดนั้น
ถ้าผิดหวังจากนายหล่ะ
มิเชลก้อรอเสียบอยู่ เพราะบทเด่นขนาดนี้
แถมต้อมเองก้อยังมีรู้สึกแปลกๆ บ้างเวลาอยู่กับมิ
แต่กับซัน โฮ แสงสว่างยังไม่ยังเกิดด

[mayuree]

อ้าว..ตกลงจะไปทางไหน ต้อม จะมิเชลรึซันนี่  เอาดีๆเลือกซะ!

แต่เราลุ้นซันนี่ ..แต่ก็กลัวจะจบแบบรักสามเศร้า ประมาณเพื่อนรัก รักเพื่อน ซะนะซี้

[littleFiNgeR]

ซันนี่เริ่มสาวแตก 5555+ ดีใจกับมิเชลและหมั่นไส้อิต้อมนิดนึง มีแต่คนหลง ชิ!!

[Fanun]

ต้อมชอบแกล้งซันนี่อ่ะ แต่หลังๆ ดูเริ่มหวั่นไหวกับมิเชลนะ
รอลุ้นตอนต่อไปค่ะ