เพราะรัก....จึงเปลี่ยนได้
Part 47
ฟื้น!.
.
.
.
.
ผมงัวเงียตื่นขึ้นมาตอนเช้า ลุกห้อยขาตรงโซฟา บิดขี้เกียจขับไล่ความเมื่อยขบไปมา
ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองกลสิทธิ์บนเตียงคนป่วย ...!...
“กะ..กล..มะ..มึง..ฟื้นแล้ว..ฟื้นแล้ว..กลฟื้นแล้ว”ใช่แล้วครับ จังหวะผมเงยหน้า
สบเข้ากับตาคมของมันที่มองผมอยู่ก่อนแล้ว แม้แววตาจะดูอิดโรยอยู่บ้าง แต่ตาคมเข้มที่มองผมอยู่ตอนนี้
ก็ไหวระริกมีชีวิตชีวายิ่งนัก
มันยักหน้า..ยกยิ้มมุมปากมาให้ แค่นั้นแหละ..ผมดีดตัวผลุงพุ่งเปิดประตูออกห้อง
วิ่งตรงไปเคาเตอร์พยาบาลทันที โดยไม่สนใจฟังไรเลย
“
พยาบาลครับ...พี่พยาบาล..เพื่อนผมฟื้นแล้ว..กลฟื้นแล้ว..มันฟื้นแล้ว..
พี่ช่วยไปดูหน่อย...ไปตอนนี้เลยครับ...ด่วนเลยนะครับ” มาถึงผมรีบรายงานพยาบาลเวรเร็วจี๋
เร่งเขายิกๆให้ไปดูกลสิทธิ์มัน พี่เค้ามองผมยิ้มๆก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงใจดีว่า
“ใจเย็นๆค่ะคุณ ไม่ต้องตื่นเต้นนะค่ะ พยาบาลจะไปเดี๋ยวนี้แหละ ความจริงคุณไม่ต้อง
มาถึงนี่ก็ได้..กดอ๊อดที่หัวเตียงเรียกก็ได้นี่ค่ะ กลายเป็นว่าทิ้งคนไข้มาซะงั้น” พี่เค้าพูดมียิ้มล้อผมตะหาก
ผมเพิ่งนึกขึ้นได้จริงด้วยอ่า..ลืมไปสนิทเลย ทำแกล้งเกาหัวแก้เขินเดินตามหลังพยาบาล
กลับเข้าห้องไปต้อยๆ
เคยไหมจิตหลุดตอนเสียใจสุดๆ และจิตหลุดตอนดีใจสุดๆ ผมเป็นเหมือนกัน
ถึงใครเคยบอกว่าผมดูสุขุมเรียบร้อย แต่นั้นในภาวะปกติ พอรู้สึกดีใจยังกะถูกล๊อตเตอรี่รางวัลที่หนึ่ง
ก็ลืมตัวได้เหมือนกันนิ เพิ่งงัวเงียตื่นเห็นมันฟื้นนอนลืมตาแป๋ว..เลยกลายเป็นวิ่งมาตามพยาบาล
ตาลีตาเหลือกซะงั้น
ขี้หูขี้ตาหัวเหอไม่ได้สนใจด้วยซ้ำว่าอยู่ในสภาพไหน อารามดีใจมากไงครับ..
ตื่นมาเจอมันนอนลืมตามองผมอยู่ ไม่รออะไรแล้ว..ขอบอกผมดีใจมาก..ดีใจจนพูดไม่ถูก
คือมันดีใจอะ..ดีใจ..ดีใจ..เข้าใจกันใช่ไหม?...ผมภาวนาให้มันฟื้น....เฝ้ารอด้วยใจจดจ่อ
ผ่านมาสองวันกะอีกสองคืน..พอเห็นมันฟื้นเท่านั้นแหละ....
โอ้ย!..มันดีใจ...ดีใจโว้ย!..
เยส!..กลสิทธิ์ของผมฟื้นแล้ว กลับเข้ามาในห้อง พยาบาลเอาปรอทสอดใต้ลิ้นวัดไข้ พร้อมรัดแขนวัดความดันไปด้วย
ก่อนจะถามมันด้วยบ้างเล็กน้อย ว่ามันเป็นไงบ้าง รู้สึกมึนหัววิงเวียน อยากอาเจียนอยากอ๊วกไรไหม?
มันก็ตอบเค้าไป..จากนั้นพยาบาลก็หันมาพูดกับผมว่า
“เท่าที่ตรวจอาการคราวๆ ทุกอย่างดูปกติค่ะ แต่ต้องรอหมอเวรลงตรวจยืนยันผลอีกที
ตอนสิบโมงนะค่ะ..ตอนนี้พยาบาลจะปลดน้ำเกลือออกให้ก่อน คนไข้สามารถดื่มน้ำ ทานข้าวหรือจะ
อาบน้ำก็ได้..เพราะไข้ไม่มีไม่น่ามีปัญหาอะไร เสร็จเรียบร้อยแล้วขอตัวเลยนะค่ะ...อ๋อ..มีอีกเรื่องหนึ่ง..
คราวหลังหากต้องการเรียกพยาบาลกดออดหัวเตียงได้เลยค่ะ ไม่ต้องไปตามถึงเคาเตอร์หรอกนะค่ะ”
พูดจบหน้าผมร้อนฉ่าขึ้นมาทันที ก็พี่แกเล่นยิ้มล้อผมด้วยนิ...เห่อ..เห่อ!....เขินเหมือนกันเหว้ย!...
คล้อยหลังพี่พยาบาล กลสิทธิ์เอ่ยปากพูดกับผมเป็นครั้งแรกตั้งแต่ฟื้นขึ้นมา
“
วี..คิดถึงมึงจัง..” อร๊ายยๆๆ!...อายเว้ย!..แต่ผมก็รีบตอบมันไปแบบไม่ต้องคิด
“
กูคิดถึงมึงมากยิ่งกว่า” ตาย..ตาย...ดันเกทับมันซะงั้น..พูดไปแล้วอ่า....
“
หึ..หึ!...กูรู้...ดูมึงวิ่งหน้าตั้งไปตามพยาบาลโดยไม่ฟังกูสักคำ ขนาดร้องตาม
คอแทบแตกจะบอกให้กดกริ่งเอา..มึงยังไม่ได้ยินเลย เชื่อแล้วว่าคิดถึงกูมาก” หวาย..หวาย..มันแซวอะ..
ฟื้นมาทำปากดีทันที..นี่แหละกลสิทธิ์ ต้องแบบนี้เลย..ยี่ห้อเค้าหละ....เขินสาดเลยกู...
ปล่อยไก่ตัวเบอเร่อ...
“มึงฟื้นนานยัง กูหมายถึงก่อนกูตื่นนะ...แล้วหิวน้ำไหม?” มันยักหน้าให้ ผมรีบกุลีกุจอ
รินน้ำหยิบหลอดใส่แก้วให้มันไวว่อง ก่อนจะหันมาหมุนปรับเตียงให้ส่วนหัวขยับสูงขึ้นเป็นกึ่งนั่งกึ่งนอน
หยิบแก้วน้ำจ่อหลอดดูดบริการถึงปากทันที มันก็ก้มดูดช้าๆจนเกือบหมดแก้ว วางแก้วเสร็จหันกลับมา..
มันจ้องผมอีกแล้ว..ยิ้มให้ด้วยก่อนพูดกับผมว่า
“กูลืมตามา..นึกถึงมึงคนแรกเลย มองหาเห็นมึงหลับอยู่กูไม่อยากปลุก
หน้ามึงดูเครียดๆ คิ้วขมวดตลอด รอจนมึงตื่นมานั่นแหละ” มันบอกผม
“ห่า!..ทำไมไม่เรียกว่ะ!...รู้ไหมกูรอมึงมาสองวันกะสองคืน ไม่เห็นต้องรอให้กูตื่นเลย
กูดันนอนดึกไปหน่อยเลยหลับเพลิน นี่กี่โมงแล้วหว่า?” ผมรีบหันไปดูนาฬิกาบนผนัง แปดโมงสิบห้า
อ่าหะ!...ผมนัดกลสิทธิ์ไว้นี่...ใช่แล้ว...ขอบคุณสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลาย ที่คืนกลสิทธิ์กลับมาให้ผม
“
อรุณสวัสดิ์กล...” พูดจบ..ผมก้มหน้าจุ๊บปากมันทันที
เล่นเอามันหน้าเหว่อไปเลย เพราะผมไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อน อยู่กันมาสองปีกว่าผมไม่เคยเริ่ม
อย่างที่ทำตะกี้ ทำเอากลสิทธิ์ยิ้มจนปากจะฉีกถึงหูแล้ว พร้อมพูดมาว่า
“กูยังไม่ได้อรุณสวัสดิ์ตอบมึงเลย ตากูมั้งดิ” อึม!...เชื่อแล้วว่ามันไม่เป็นไรมาก
อย่างที่พยาบาลพูด ลองเล่นลิ้นได้แบบนี้ มันคือกลสิทธิ์ตัวจริงเสียงจริง ยี่ห้อนี้เค้ามีคนเดียว
ผมก็ไม่ปฏิเสธก้มไปประกบจูบมันอีกครั้ง แต่ไม่ได้มีการสอดลิ้นกันหรอก แค่ริมฝีปากแตะเท่านั้น
ก็นะ...ต่างคนต่างน้ำลายบูดเพิ่งตื่นนอน ฟันยังไม่ได้แปรงหน้ายังไม่ได้ล้าง คงจะดีพคริสรสชาติดีพิลึก
แค่นี้ก็เล่นเอาหน้าผมร้อนยังกะไรดี ส่วนกลสิทธิ์นะเหรอใช่มันจะหน้าหนาซะหน่อย มีขึ้นสีเหมือนกัน
แต่กลับทำให้หน้าตามันดูมีชีวิตชีวาไม่ซีดเซียวเหมือนคนเพิ่งฟื้นไข้
เพิ่งรู้..ยาดีต้องกวีนี่เอง ฮ่าาาๆๆๆ!!..ยี่ห้อนี้ก็มีหนึ่งเดียวเหมือนก่านนๆๆ..เอิ๊กกกๆๆ! จากนั้นผมค่อยพยุงกลสิทธิ์ลงจากเตียง มันต้องการทำธุระส่วนตัว
ดีหน่อยที่ไม่มีสายน้ำเกลือเกะกะ เพราะพยาบาลถอดออกตอนที่มาตรวจนั่นแหละ มันเลยถือโอกาส
อาบน้ำเสร็จสรรพ ผมก็ปล่อยให้อาบจะได้สดชื่นกระปรี้กระเปร่าขึ้นจัดการเตรียมชุดใหม่ให้มันเปลี่ยนด้วย
พวกของใช้ก็ของผมที่เอามานั่นแหละ ทั้งสบู่แชมพู ยาสีฟัน
พอเสร็จเรียบร้อย ได้เวลาโรงบาลเค้าเอาอาหารเช้ามาให้ ผมก็ให้มันนั่งกิน
ตรงโซฟานั่นแหละ มันกำลังหิวพอดีก็เล่นไม่ได้กินมาถึงสองวันเต็มๆ ซัดซะเกลี้ยง หลังจากกินอิ่ม..
เอายาบำรุงที่เค้าจัดให้เป็นยาหลังอาหารจัดการให้มันกินเรียบร้อยเลยทีเดียว ดื่มน้ำไรเสร็จ
ผมก็พยุงมันขึ้นนั่งพิงหลังบนเตียง
ส่วนผมก็ขอเข้าไปจัดการกับตัวเองบ้าง มีอารมณ์ฮัมเพลงได้อีก...อย่างว่า
คนมันมีความสุขอะ...ขอบคุณสวรรค์ที่ฟังคำอธิฐานผม ให้กลสิทธิ์ฟื้นมาก่อนที่จะย้ายโรงบาล
ที่เหลือขึ้นอยู่กับมันแล้ว ผมคิดว่าไม่จำเป็นต้องย้ายแล้วด้วยซ้ำ เพราะมันดูแข็งแรงไม่มีไรมาก
แค่เพลีย..คงรอหมอเวรมาตรวจอีกที
แต่งตัวเรียบร้อย..เปิดประตูห้องน้ำออกมา อาห่ะ!...อยู่ครบเซ็ทล้อมหน้าล้อมหลัง
เต็มเตียงกลสิทธิ์กันหมด ซักถามอาการมันกันใหญ่ มีชะงักหันมามองผมแป๊ปหนึ่ง หลังจากได้ยินเสียง
ประตูห้องน้ำเปิด ผมรีบยกมือไหว้ทันที พ่อ แม่ ยาย น้าก้อง น้องกลอย มากันแต่เช้า
นี่เพิ่งเก้าโมงเอง คงกะมารอหมอเวร พอรับไหว้ผมแล้ว ทุกคนก็หันไปคุยกับกลมันต่อ..
ก็สอบถามอาการมัน ส่วนใหญ่ก็เรื่องทั่วๆ ไป สุดท้ายพ่อมันก็พูดขึ้นมาว่า
“เดี๋ยวรอคุยกับหมอ...ถ้าไม่มีไรมาก...พ่อจะพากลับบ่ายนี้เลย” ผมชะงักยืนฟังนิ่งๆ
ใจนี่ไม่ต้องเดา..ลุ้นระทึกไม่รู้ว่ากลมันจะตอบว่าไง เงียบกันไปนิดหนึ่ง ก่อนมันจะพูดขึ้นว่า
“ผมอยากกลับไปพักฟื้นที่บ้านวีก่อน...ยังไม่อยากกลับ” โอ้!..กลสิทธิ์ของผม...
นายเยี่ยมมาก..ผมแอบถอนหายใจด้วยพอได้ยินมันพูดแบบนี้ ยอมรับว่าลุ้นตัวโก่ง
“ทำไม...ถึงกับนอนเจ็บสลบเข้าโรงบาลขนาดนี้ ยังจะดื้ออยู่อีก...
แกคิดว่าทำถูกแล้วหรือเจ้ากล” พ่อเริ่มพูดเสียงห้วน น้ำเสียงเริ่มมีอารมณ์แหละ
เอาละสิ..งานนี้จะจบไม่สวยอีกหรือเปล่าเนี่ยะ....เฮ้อ!...ทำไมเหนื่อยใจจัง
“นั่นมันเพราะผมทำตัวเอง ไม่เกี่ยวกับใคร” มันก็ย้อนทันที แถมไม่มีหลบตาอีกตะหาก
ช่างนิ่งและแน่วแน่ได้อีก...แฟนใครว่ะ?..นายยอดมาก ผมแอบเชียร์มันใจขาดดิ้น
ไม่ได้เชียร์ให้พ่อลูกเค้าทะเลาะกันหรอกนะ..อย่าเข้าใจผิด ที่เชียร์คือให้มันพักผ่อนที่บ้านผมตะหาก
ผมอยากดูแลมัน ที่สำคัญผมยังไม่มีโอกาสสารภาพรักมันเลย
รอให้ได้พูดความในใจก่อนค่อยแยกมันไปได้ไหม?
“พ่อไม่อนุญาติ...แค่นี้ก็เดือดร้อนไปหมดแล้ว....เอาเป็นว่าทำตามที่พ่อบอกนี่แหละ
ยังไงถ้าไม่มีใครปรามแกได้ พ่อจะให้แกไปอยู่ชัยนาทสักระยะหนึ่ง แล้วเรื่องอื่นค่อยว่ากันทีหลัง”
พ่อพูดจบ..ทั้งยายทั้งแม่เริ่มหน้าเสียทันที เพราะกลสิทธิ์ตอนนี้..ตาแดงก่ำน้ำตาร่วงหยดแหม่ะๆ
ไม่มีเสียงสะอื้นเลย จากที่ทุกคนกำลังอึ้งที่เห็นน้ำตามันไหลอาบแก้ม จู่ๆมันก็พูดขึ้นมาว่า
“พ่อไม่เคยเข้าใจผมยังไง วันนี้พ่อก็ยังไม่เข้าใจผมเหมือนเดิม ยี่สิบปีแล้ว
ที่ผมได้แต่หวังว่า..พ่อจะเข้าใจผมบ้าง รับรู้ในสิ่งที่ผมต้องการ สุดท้ายผมก็ได้แต่รอ วันนี้ผมรู้แล้วว่า..
ผมหมดหวังที่จะรออีกแล้ว ไม่ว่าจะผ่านไปอีกกี่ปี พ่อก็ไม่มีวันเข้าใจผมอยู่ดี พ่อไม่เคยถามสักคำ
ว่าผมต้องการอะไร ผมมีความสุขบ้างไหม อยากได้อะไร อยากทำอะไร..ไม่เคยเลย
พ่อทำตามความต้องการตัวเอง สั่งให้ผมทำสั่งให้ผมเป็น เหมือนที่พ่อกำลังทำอยู่
ผมขอบอกไว้เลยนะ ผมไม่สามารถทำในสิ่งที่พ่อต้องการได้ทุกอย่างหรอก เพราะสิ่งที่พ่อต้องการ
มันไปคนละทางกับความสุขของผม ในเมื่อพ่อเลือกทำในสิ่งที่พ่อเองมีความสุข ผมยังไม่เคยก้าวก่าย
ผมไม่เคยร้องขอ ไม่เคยต่อว่าพ่อสักครั้ง ทั้งที่ผมอาจจะชอบหรือไม่ชอบก็ได้
พอถึงคราวผมขอพ่อบ้างหละ...ให้ผมได้ไหม?....ถึงพ่อจะให้ผมตรงๆไม่ได้
แต่พ่อก็ไม่จำเป็นต้องคัดค้านนี่ แค่ยอมรับและเปิดใจให้ผมบ้าง ผมไม่ขอไปมากกว่านี้หรอกครับ
ขอผมเถอะครับพ่อ
‘ขอคนที่ผมรักให้ได้อยู่กับผม ขอให้เราได้รักกัน’ ผมขอได้ไหมครับ”
ตอนนี้ผมไม่รู้ไรอีกแล้ว..น้ำตาไหลอาบแก้ม เดินเข้าไปคุกเข่าช้าๆ
ก้มหัวอยู่ข้างพ่อแม่กล พูดขึ้นมาบ้างว่า
“ผมอาจไม่ใช่ลูกของพ่อกับแม่ ไม่ใช่หลานของยายกับน้า และก็ไม่ใช่พี่
ของน้องกลอยมาก่อน แต่ขอโอกาสให้ผมได้ไหมครับ ผมสัญญา..ถ้าได้โอกาสครั้งนี้
ผมจะทำหน้าที่ให้ดี..จะไม่ให้พ่อกับแม่ผิดหวัง จะเป็นหลานที่ดีของยายกับน้า
เป็นพี่ที่ดีของน้องกลอย ขอแค่ให้ผมได้พิสูจน์ตัวเอง ให้ผมคบกันเถอะนะครับ
ผมสัญญาว่าจะไม่พากลทำสิ่งไม่ดี เราสองคนจะตั้งใจเรียน เอาปริญญามาให้พ่อแม่ได้ชื่นใจ
จะทำงานดูแลกันและกัน ขอแค่เปิดใจรับพวกผมสักนิดก็ยังดี อย่าเพิ่งตัดสินพวกเรากันเลย...
ขอร้องเถอะนะครับ..อย่าแยกเราจากกันเลย..ผมขอร้องหละ” พูดจบยายตรงเข้ามาลูบหัวผม
ก่อนจะก้มโอบไหล่ดึงให้ผมลุกขึ้น ผมก็ขืนไว้ไม่ยอมลุก เพราะผมจะคุกเข่าอยู่แบบนี้..
ถ้ายังไม่มีใครรับปากเรื่องที่ผมขอ ยายก็พูดขึ้นมาว่า
“ลุกขึ้นก่อนลูก...อย่าทำอย่างนี้ เรื่องนี้มันเป็นเรื่องใหญ่ และเป็นเรื่องที่ไม่เคย
เกิดขึ้นมาก่อน คงรับปากกับหนูตอนนี้ไม่ได้หรอกลูก ลูกเองยังเด็กกันอยู่..ผู้ใหญ่เองก็ยังไม่เข้าใจ..
ว่าสิ่งที่ลูกขอร้องและต้องการกันอยู่นี่...มันความรักหรือความหลงจะเป็นไปได้แค่ไหน
เอาเป็นว่าเราค่อยคุยกัน ตอนนี้หนูลุกขึ้นมาก่อนลูก อย่าเอาแต่ก้มหน้าร้องไห้
ดูสิหน้าตาหล่อๆหมดหล่อกันพอดี...มาเถอะลูกเชื่อยายนะ” ท่านพูดเสียงนุ่มใจเย็นอย่างผู้ใหญ่ใจบุญ..
ผมก็ไม่อยากดื้อเพ่งอีกต่อไป
จริงของยายผมจะมาบังคับพวกท่านให้ตกปากรับคำตอนนี้คงเป็นไปไม่ได้
อย่างน้อยทุกคนต้องมีเวลาคิด ผมจึงค่อยลุกขึ้นยืน เงยหน้าสบตากลมันที่มองตอบอยู่ก่อนแล้ว
เราต่างใช้สายตาสื่อความหมายรู้โดยไม่ต้องพูดไรกันเลย ทุกคนต่างนิ่งเงียบบรรยากาศอึดอัดบีบคั้นน่าดู
จู่ๆประตูห้องก็เปิดเข้ามา แม่ผมครับ..ท่านหิ้วปิ่นโตอาหารเช้า..คงเอามาให้ผม
ดูท่านชะงักไปนิดหนึ่ง ก่อนจะยิ้มให้กับทุกคนที่อยู่ในห้อง ชำเลืองมองหน้าผมสลับกับกลมันด้วย
แต่ท่านก็ไม่ได้ออกอาการอะไร คงดูสถานการณ์ออก เมื่อเห็นคราบน้ำตาของเราทั้งคู่แบบนี้
ท่านกลับพูดขึ้นมาว่า
“ต้องขอโทษจริงๆค่ะ ที่เข้ามาโดยไม่ได้เคาะประตูก่อน ปกติเข้าใจว่าวีอยู่คนเดียว
ไม่คิดว่าวันนี้จะมีโอกาสเจอกับครอบครัวลูกกลได้ ดิฉันเป็นแม่ของกวีค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะค่ะ
ถ้าเดาไม่ผิดท่านนี้คงเป็นคุณพ่อคุณแม่และคุณยาย แล้วอีกสองท่านไม่ทราบว่าเป็นใครกันบ้างค่ะ”
แม่ผมไหลรื่นจนทำให้บรรยากาศตอนนี้เบาบางลงไปอย่างไม่น่าเชื่อ เพราะน้ำเสียงที่ดูอบอุ่น
กับรอยยิ้มที่เป็นมิตรของแม่ผม ใครต่อใครลองได้เห็นต่างก็ต้องผ่อนคลายด้วยกันทั้งนั้น
ก่อนที่น้าก้องจะพูดขึ้นว่า
“ผมเป็นน้านะครับ ส่วนนี่หลานสาวน้องกลมัน ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันครับ”
พอน้าก้องพูดจบ แม่ผมก็ยิ้มให้ ผมรีบเดินไปรับเอาปิ่นโตในมือกับกระเป๋าสะพายของแม่
มาวางไว้ที่โต๊ะหัวเตียงก่อน จากนั้นแม่ก็พูดอีกว่า
“ในห้องมันคับแคบไปไหมค่ะ? คิดว่าลูกกลเพิ่งฟื้นได้ไม่นาน พวกเราออกไป
นั่งหน้าห้องกันก่อนดีไหม? ทานอะไรมากันหรือยัง? รอหมอเวรตรวจ ค่อยว่ากันอีกทีจะเอาไงต่อ
ตอนนี้ปล่อยให้คนป่วยพักผ่อนสักหน่อยเถอะค่ะ พวกเราผู้ใหญ่ออกไปทำความคุ้นเคย
กันด้านนอกก่อน เห็นด้วยไหมค่ะ?” แม่พูดจบเหมือนยายจะเข้าใจความหมายที่แม่แฝงมาในนั่น
ยายจึงพูดขึ้นว่า
“ก็ดีเหมือนกัน พวกเราทั้งหมดออกไปคุยกับแม่ของวีข้างนอกรอหมอ
ไปพลางๆก่อนก็ดี ปล่อยให้เด็กๆเค้าดูแลกันไปก่อน เจ้ากลมันเพิ่งฟื้น..ให้มันได้พักผ่อนดีแล้ว
ตกลงตามนี้แหละ...คุณแม่ลูกวีนำทางไปเลยค่ะ” พูดจบแม่ผมก็เข้ามาพยุงยายพาเดินนำออกไปก่อน
แม่กลเข้าไปลูบหัวมันบนเตียงช้าๆ ก่อนจะเดินตามออกไป น้าก้อง น้องกลอยก็ทยอยตามออกไป
พ่อกลหันมามองผมกับกลมันนิ่งๆ ไม่พูดไม่จา แล้วก็หันหลังออกไปจากห้องเป็นคนสุดท้าย..?????
อ้า!..ลุ้นกันต่อไป ออกหัวหรือออกก้อย....จาเป็นยังไงต่อไป
แต่นู๋เชื่อฝีมือแม่พี่วีค่ะ ว่าท่านต้องมีวีธีแน่ๆ...นู๋ก็รอลุ้นเหมือนกาน 
Luk. 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
