หัวข้อ: เพื่อนคนสำคัญ .. ของขวัญ : เท็น .. ตอนสุดท้ายครับ

[cher7343]

โอ๊ะ เพิ่งเห็นตอนจบ 
หวานกันจังนะยะสองคนนี้
เอาค่าคนเขียน จะเพิ่มอีกกี่ตอนก็เอาเบิดแหละค่ะ

[armmyrine]

  อยากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก    ค่ะ (แอบคิดว่าเป็นคู่ ธารกับนาย รึเปล่า? )

[Mc_ma]

อ้าววว แล้วก็ตัดจบตอนซะงั้น 555
อะไรว๊าาาา 
จะมีตอน บทรัก2 : เท็น ใช่มั้ย??  เค้าจะได้เตรียมเลือดสำรองไว้อ่าา หุหุ

-------------------------------------
อ้าวว มาดูอีกที มีตอนจบโผล่มาซะงั้น
จบแล้วหรอเนี่ย ยังไม่อยากให้จบเลยอ่าาา กำลังน่ารัก หวานกันอยู่เลย
แต่ก็นะ งานเลี้ยงต้องมีวันเลิกรา
ขอบคุณนะคะ ที่แต่งเรื่องสนุกๆ (ที่คาดเดาอะไรไม่ได้เลย แถมโดนคนเขียนหลอกอีกต่างหาก 555) มาให้ติดตาม
ยังมีตอนพิเศษอีกหรอคะ จัดมาเลยค่ะ รอติดตามค่ะ

[yeyong]

อ่า! จบแล้ว
ในที่สุดนิลก็รู้แล้วว่ามันเป็นความรัก
รอตอนพิเศษค่ะ

[Also]

รักเรื่องนี้มากเลย ในที่สุดก้อรักและเข้าใจกันซะที

 :กอด1:นิล+เท็น

[gupalz]

รอตอนพิเศษจ๊ะ

[ineverlove]

ประมาณว่า...ว่าแล้วเชียวต้องเป็นแบบนี้

รักกันๆ

ขอบคุณนะคะ...จบ ^___^/

[fuku]

นั่งรออ่านต่อเลยล่ะกัน
หลังจากที่ลุ้นกันมาสามปี (?)ตามเนื้อความ


กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก


เราหลงรักตัวตนของนิลที่คนแต่งเขียนจริงๆนะ
เป็นคนแบบที่อยากได้เป็นเพื่อนเลยล่ะ
ส่วนเท็น ชริ หมั่นไส้ เป็นโชคดีของนายไปที่ทำผิดพลาดร้ายแรงหลายรอบขนาดนั้น
แต่นิลยังให้อภัย หรือจริงๆนิลไม่ได้คิดว่าเป็นความผิดก็ไม่รู้
สะใจที่สุดก็ตรงที่นิลไม่ยอมเจอ หรือติดต่อเลยตลอด 3 ปีนั่นแหละ
อย่างน้อยก็ทำให้ตอบคำถามของใจได้ว่า รักจริงๆ ไม่ใช่ความต้องการหรือความหวือหวาของฮอร์โมน
โชคดีไปนะยะเท็น

[PetitDragon]

อยากอ่านสิครับ....

ถ้าคนเขียนแต่งไหว ต่อให้เยอะแค่ไหนก็จะรออ่าน 

[BeeRY]

แว้กกก เพิ่งตามอ่านจนทัน ลงบทจบแล้วอ๊า
แต่จบแบบนี้ก็มีความสุขดีค่ะ ลุ้นมากมายตั้งแต่ต้น นึกว่าพระเอกจะไม่ใช่เท็นซะแล้ว
ส่วนตอนพิเศษ ลงมาสิบตอนก็ไม่พอหรอกค่ะ อยากอ่านอีกเยอะๆเลย

[Nus@nT@R@]

 

[iforgive]

จบละ  แง่ม ๆ ๆ ขออีกซักตอนสองตอนดิ  ยังอยากอ่านอยู่เลย

[aimsun]

  บทเสริม 3/1




พอใจ : เท็น



เท็นต้องไปทำธุระให้แม่ที่นครศรีธรรมราช เขาต้องขับรถยนต์เพื่อเอาของบางอย่างไปส่งให้กับเพื่อนของแม่
ที่จะย้ายไปเป็นครูประจำที่โรงเรียนในเมืองนคร
เพราะเขาต้องขับรถไปไกล นิลเลยลางานขอตามมาด้วย


เท็นขับรถอยู่บนถนน ท่ามกลางค่ำคืนที่ท้องฟ้าส่งแสงแปลบๆและส่งเสียงร้องคำรามอยู่เบื้องหน้า
ทางที่เขากำลังจะไปฝนคงกำลังตกหนัก
“นิล...” เขาเรียกคนที่กำลังหลับอยู่บนเบาะข้างๆ
นิลเอนหัวไปพิงกระจก มือกอดอกไม่รู้ว่าเพราะหนาวหรือเปล่า
“นิล” เขาเรียกอีกรอบ
“อือ..” นิลตื่นมาทำตาหยี เอามือขยี้ผมตัวเองเบา “อะไรเหรอ”
“จะแวะปั๊ม ลงไปหาอะไรกินไหม”
“อือ...”

เขาแวะไปเข้าห้องน้ำ ส่วนนิลก็เดินไปซื้อของที่7
เขาจึงเข้าไปนั่งรอในรถได้สักพัก

นิลกลับมาที่รถขณะที่คุยโทรศัพท์อยู่ เท็นจึงนิ่งฟังบทสนทนานั้นโดยยังไม่ออกรถ
“ก็เหมือนจะตกนะ เห็นฟ้าแลบอยู่ไกลๆ”
......

“เออ ขอบใจ”
.......

“ไม่ๆ ลาไว้แค่วันเดียว แต่ถ้ากลับไปไม่ทันค่อยล่าป่วยเพิ่ม”
.......

“ไม่ต้องบอกพี่แกหรอก เดี๋ยวจะได้เนียนๆไปทำงานวันอังคารเลย” นิลยิ้มแก้มปริ
......

“ก็ดีนะ” คราวนี้หัวเราะ
......

“เออ แค่นี้ก่อนละกัน”
.......

“เคๆ บาย”
นิลวางสายแล้วเก็บโทรศัพท์ไป ก่อนจะหันมาหาเขาแล้วพยักหน้า “ปะ”
เท็นนิ่ง แกล้งหันไปมองนิลกวนๆแล้วทำปากขมุบขมิบ
“อย่ากวน ไอ้เท็น” นิลดุ
“ไอ้ชลอีกดิ มันโทรมาทำไมดึกดื่น”
“เรื่องงาน”
“ตลอด” เขาลากเสียง
“เออ ทำไมเนี่ย” นิลถอนหายใจ
“อย่าให้เท็นได้รับนะ จะบอกเลยว่าเป็นแฟน”

นิลทำหน้าเบื่อๆแล้วก้มลงไปสนใจของที่ซื้อมา เขามองตามการกระทำของคนข้างๆ
ที่ไม่ยอมต่อล้อต่อเถียงด้วย ทั้งๆที่เขาอยากจะให้นิลแก้ตัว
หรือแสดงอาการหงุดหงิดน้อยใจอะไรบ้าง เขาจะได้แกล้งให้งอนเล่นๆ
แต่เจ้าตัวก็นิ่งตลอด ...

ถึงเขาจะรู้ดีว่านิลคงไม่นอกใจเขาแน่ แต่คนๆนี้ก็มีใครมาคอยแอบชอบไม่ว่างเว้น
แค่เห็นในเฟสบุ๊คเขาก็อ่อนใจแล้ว อยากจะถ่ายรูปคู่ไปลงให้รู้แล้วรู้รอด

“อ่ะ” นิลพูดแล้วยื่นแบร์นเขียว เปิดเรียบร้อยพร้อมดื่มมาให้เขา
เท็นทำหน้าอ่อนใจ “โห.. อีกแล้วเหรอ” เขาอิดออดเพราะไม่ชอบ แต่นิลมักจะบังคับให้เขากินเสมอๆ
“ให้ไว” คนที่ยื่นของมาย้ำ
เขาจำเป็นต้องทำตาม แล้วส่งที่เหลืออีกครึ่งขวดกลับไปด้วยสีหน้าพะอืดพะอม
“แหวะ..” เขาร้อง

นิลส่ายหน้าเซ็งๆแล้วรับที่เหลือไป “กินไม่เคยหมดอ่ะ” ว่าแล้วก็กระดกที่เหลือเอง
เท็นยิ้มแล้วหันไปพูดว่า “ทีหลังก็ป้อนดิ จะกินให้หมด”
“เออ เดี๋ยวเทใส่ปากให้เลย”
“ไม่เอา ต้องป้อนปากต่อมาก” เขาหัวเราะ
“ลำบากเกิ๊น” นิลยิ้มแล้วก้มไปหยิบของที่ซื้อมาในถุง
เขาจึงอาศัยจังหวะนั้นยื่นหน้าเข้าไป เพื่อจะหอมแก้ม
“เฮ้ย..” นิลว่าพลางเอามือยันหน้าผากของเขาให้ถอยออก
“อะไรเล่า แค่หอมเอง” เท็นจับข้อมือนิลไว้ แล้วยื่นหน้าเข้าไปหาคนที่เอนตัวหนี
“ไม่เอา มึงจะเล่นอะไรเนี่ย”
เขาถอยกลับไปนั่งที่เดิม ทำท่าเซ็งๆไม่พูดอะไรต่อ แล้วออกรถไป




ระหว่างทางที่ฝนตกลงมาไม่ขาดสาย เขากดดันนิลให้รู้สึกผิดด้วยการทำหน้าเรียบเฉย
นิลก็นั่งมองข้างทางไม่พูดกับเขาเช่นกัน แต่เขาก็สังเกตเห็นนิลที่แสดงท่าทีอึดอัดทุกครั้งที่เขาแกล้งเร่งความเร็ว

พวกเขาถึงเมืองนครตอนตีสี่กว่าๆ นิลดูแผนที่จากโทรศัพท์แล้วบอกทางให้เขาขับไปที่โรงแรม
เพื่อจะนอนพักเอาแรงกันก่อน


“เท็น แปรงสีฟันอยู่ในถุงบนโต๊ะกระจกนะ” นิลร้องบอกขณะที่กำลังจัดแจงเอาของออกจากเป้
เขาไม่ตอบอะไร เดินไปทิ้งตัวลงนอนที่เตียง ส่วนนิลก็เดินเข้าไปในห้องน้ำพร้อมผ้าเช็ดตัว
พอนิลอาบเสร็จเขาก็ลุกขึ้นไปอาบน้ำบ้าง
เท็นอาบน้ำเสร็จในเวลาไม่นานนัก ตอนนี้เขารู้สึกเพลียนิดหน่อยเพราะไม่ได้นอนมาทั้งคืน

เขาออกมาจากห้องน้ำก็เห็นนิลแต่งตัวด้วยชุดบอลสีขาวที่เขายกให้
กำลังนั่งจัดการข้าวของในเป้อยู่ที่ปลายเตียง

ผมดูเปียกชื้น ใบหน้าขาวๆออกอาการเพลียๆ ภาพของนิลทำให้เขานึกถึงตัวเองสมัยก่อนตอนเรียนปวส.
ตอนนั้นเขาสนุกกับการเล่นฟุตบอลมาก ตระเวณเดินสายกับกลุ่มเพื่อนไปแข่งกับทีมต่างจังหวัด
เขาสนิทกับเพื่อนในทีมทุกคน แต่ไม่เคยมีใครที่เขาอยากจะแตะต้อง
ได้เท่าคนที่อยู่ตรงหน้าตอนนี้

“อื้อ..” นิลร้องเมื่อเขาลงไปนั่งข้างๆแล้วกอด
เท็นยื่นหน้าไปหอมแก้มแล้วค่อยๆกดริมปีปากไปคลอเคลีย
นิลเอียงหน้าหลบแต่ไม่ได้หนีไปไหน “งอนอยู่ไม่ใช่เหรอ”
“ทีหลังห้ามพูดกู มึงอีกนะ” เท็นกระซิบคนในอ้อมกอด
“ขอโทษ”
“ไม่หาย ต้องทำอย่างอื่นทดแทน”
“ไม่เห็นจะเกี่ยวกันเลย” นิลบ่น
“เกี่ยว” เท็นยิ้ม “ถ้าพูดอีกก็ต้องโดนอีก ไม่นับรวมกับเดือนละสองครั้งนั่นด้วย”
นิลทำหน้าแบบไม่เต็มใจยอมรับเท่าไหร่ “พลาดแค่ครั้งนี้แหละน่า”   

เขาค่อยๆผลักนิลให้ลงไปนอนบนเตียง
“โห.. ขับรถมาเหนื่อยๆ” นิลทักท้วง
“ไม่เป็นไร ไหวอยู่”
ว่าแล้วเขาก็เลิกเสื้อนิลขึ้น แล้วก้มลงไปเม้มขบที่ยอดอก
ก่อนจะละเลงลิ้นไปทั่ว จนแผงอกขาวๆนั้นชุ่มไปด้วยน้ำลายของเขา

นิลหน้าแดงก่ำร้องครางตอบสนองการกระทำของเขา เขาลดตัวลงไปแล้วดึงกางเกงนิลลง
“โอ๊ย เดี๋ยว” นิลพยายามชันตัวขึ้นมา ตามองมาที่เขาอย่างตื่นเต้น
ขณะที่เขากำลังเอาปากไปครอบครองส่วนนั้นของนิลไว้  “อ..อ่ะ” นิลครางอึกอัก

เขาเอามือสัมผัสท่อนเนื้อนั้นสลับกับใช้ปากเล้าโลม นิลดิ้นพล่านบิดไปบิดมาอยู่บนเตียง
จนนิลทำท่าจะไม่ไหวเท็นก็หยุดมือ

นิลตาปี๋หายใจระรัวนอนแผ่ ท่อนเนื้อขาวๆหัวแดงๆนั้นเกร็งเบาๆให้เขาหยอกเล่นสนุกมือ
เขาเผยผ้าเช็ดตัวแล้วพาตัวเองเข้าไปใกล้ๆใบหน้าของคนที่นอนอยู่นั้น
ก่อนจะแตะบางสิ่งที่แก้มของนิล เพื่อเรียกร้องให้นิลหันมามอบความชุ่มชื้นให้กับท่อนเนื้อของเขา
นิลหันมาและทำให้แต่โดยดี ความเสียวซ่านพรั่งพรูจนเขาขนลุกซู่เมื่อริมฝีมากนั้นสัมผัสเบา
ทนอยู่ได้ไม่นาน

.....ตืดดดดด....

โทรศัพท์สั่นอยู่ตรงโคมไฟข้างหัวเตียง นิลผงะออกและคลานตะเกียดตะกายไปหมายจะเอื้อมหยิบมัน
“ใครโทรมาเนี่ย ป่านนี้” เท็นว่าแล้วก็ทิ้งตัวลงไปคว้าตัวนิลไว้
เขาเอามือรุกรานแทรกเข้าไปในกางเกงของนิล ริมฝีปากก็ขย้ำต้นคอนิลเบาๆ
นิลนอนคว่ำเกร็งตัวบิดซ้ายทีขวาที มือจับโทรศัพท์ไว้แต่ไม่กล้ากดรับ
“เดี๋ยวดิ เผื่อแม่โทรมา ...อือ ...โอ๊ย”
เท็นไม่สนใจ จัดการถุยน้ำลายใส่มือแล้วเอาไปละเลงแถวช่องทางสำคัญนั้น
“อ...อ่า” นิลสั่นเทิ้มมือปล่อยโทรศัพท์ มากำหมอนไว้แทน
เท็นใส่นิ้วชี้เข้าไปเพื่อเบิกทางสักหน่อย ก่อนจะรีบยันตัวลุกขึ้นไปดึงกางเกงของคนที่นอนเกร็งอยู่นั้นออกไป
เขายกสะโพกนิลขึ้นแล้วบรรจงยัดท่อนเนื้อของตัวเองเข้าไปอย่างระมัดระวัง
“อ่า...” เขาร้องครางแล้วขยับเบา คนข้าล่างสั่นเทิ้มร่างกายอ่อนระทวย
เขาเลิกเสื้อนิลขึ้นเพื่อที่จะได้เอามือสัมผัสกับแผ่นหลังได้โดยตรง
ก่อนจะก้มลงไปจูบตามแผ่นหลังนั้นแผ่วเบา และยันตัวขึ้นมาใส่จังหวะสะโพกเข้าออก

“อ..อือ ..อ่ะ” นิลครางถี่เมื่อเขาเร่งหนักขึ้น หน้าขาของเขากระแทกบั้นท้ายของนิลเสียงดังตามจังหวะ
หนักเข้า หนักเข้า เขาก็จับะโพกขาวๆไว้มั่น แล้วกระแทกกายอัดเข้าไปจังๆ ก่อนจะกระตุกอยู่สองสามที
นิลทรุดตัวลงไปนอนราบกับเตียง เขาจึงทิ้งตัวตามลงไปกอดทับไว้
“ขออีกรอบนะ” เท็นกระซิบ
นิลพูดไม่ออกแต่ก็แสดงท่าทีอ่อนใจ “โถ่เอ้ย..”
.....

เขาเปลี่ยนเป็นนอนหงายแล้วให้นิลขึ้นคร่อมแก่นกายของเขา แต่แค่พอใส่เข้าไปได้นิลก็สะดุ้งเอามือเท้าหน้าท้องเขาไว้
“ไม่ไหว ขยับเองไม่ไหว” นิลครวญ ตัวสั่นเทา
เท็นยิ้มเอื้อมไปจับเอวนิลไว้แล้วขยับสะโพกตัวเองเช้าๆ
“อื้อ..” นิลกัดฟัน หลับตาปี๋ทำท่าจะลุกขึ้นให้ได้
เขาจับเอวนิลไว้มั่นแล้วขยับต่อ นิลสะท้านทรุดตัวลงมาเรื่อยๆ
“โอ๊ย...”
สุดท้ายนิลก็เป็นฝ่ายก้มหน้าลงมาให้เขาจูบอย่างง่ายดาย

....
....













พวกเขาเสร็จธุระให้กับแม่ของเท็นตอนประมาณบ่ายสามโมง
จึงพากันขับรถออกจากโรงเรียน ไปที่วัดพระบรมธาตุ

“ขอพรอะไรนานจัง” เท็นถามหลังจากนิลก้มกราบเสร็จแล้ว
“มาไหว้พระ ไม่ได้ขอพร” นิลตอบแล้วยักคิ้วให้
เท็นทำหน้างงๆ “อ้าว มันก็เหมือนกันนี่”
นิลส่ายหน้า “ไม่เหมือนซะหน่อย มั่ว”
เท็นทำเป็นไม่สนใจ แล้วลุกขึ้นยืน “ไปข้างบนไหม” เขาถาม
“ไปดิ” นิลลุกขึ้นยืนแล้วเดินนำขึ้นบันไดไป

ผ่านพ้นประตูที่สุดบันไดนั้น พวกเขาก็ขึ้นมายังทางเดินรอบพระเจดีย์
“เขาบอกว่า..” นิลพูดเมื่อขึ้นมาถึง
เท็นยิ้ม “ใครบอกอ่ะ”

นิลขมวดคิ้วแล้วทำท่าจะตบหัวเขา แล้วก็งอนไม่ยอมเล่าต่อ พนมมือเดินดุ่มๆไป
“โอ๋ๆ อย่างอนน่า เล่าดิ” เท็นเดินตามไปพนมมืออยู่ข้างๆแล้วเอาไหล่แกล้งชนเบาๆ
นิลทำหน้าเซ็งหันมามองเขา เหมือนจะต่อว่า
“ขอโทษ” เท็นทำหน้าเศร้าๆหน่อย
“ที่นี่เป็นที่ที่คนทางใต้เขานับถือกัน อย่าทำอะไรเป็นเล่นดิ” นิลพูดท่าทีจริงจัง

เขาฟังแล้วก็หันไปดูคนอื่นๆที่ตามหลังพวกเขาขึ้นมา แล้วเดินพนมมือสวดมนต์กันด้วยท่าทีสงบ
ทำให้เขาต้องหยุดเล่นเดินเคียงข้างนิลไปเงียบๆ


“อ่ะ ตกลงเมื่อกี้จะเล่าอะไร” เขาถามเมื่อลงมาข้างล่างแล้ว
“ไม่เล่าแล้ว หมดอารมณ์” นิลว่าแล้วก็นั่งลงเพื่อใส่รองเท้า
เท็นนั่งลงข้างๆ “นะ.. เล่าให้พังหน่อย อยากฟังแล้วเนี่ย”
นิลยังเงียบทำไม่สนใจ พอใส่รองเท้าเสร็จก็ลุกเดินไป

“ภาคใต้เป็นพื้นที่เก่าแก่ วัดนี้ก็เป็นศูนย์รวมใจของคนใต้” นิลเล่าเมื่อเขาเดินตามมา
เท็นพยักหน้าพยายามตั้งใจฟังนิลเล่า “เขาบอกว่า เจดีย์นี้เป็นเจดีย์ไร้เงา”
นิลหันมามองหน้าเขา ที่กำลังทำหน้าสงสัยอยู่

“เพราะไม่ว่าเวลาไหน ก็จะไม่เห็นเงาของยอดเจดีย์แตะพื้นดิน”
“จริงดิ” เท็นหยุดเดินแล้วหันหลังกลับไปดูเจดีย์นั้นอย่างพิจารณา
“ไม่รู้ดิ”
“ทำไมอ่ะ ไปดูกันไหม”
นิลส่ายหน้าแล้วยิ้ม “ไม่เป็นไร ไม่ได้อยากรู้”
“อ้าว..” เขาหันไปมองนิลอย่างสงสัย
“เท็นอยากรู้เท็นก็ไปดูดิ”
“ไม่เอา นิลไม่อยากรู้เท็นก็ไม่อยาก”
นิลหัวเราะ “ทำไมอ่ะ”

เท็นไม่ตอบ เขายิ้มกว้างเอามือไปจับมือของนิลไว้ขณะเดินออกมาจากวัด
เขาพอจะเข้าใจแล้วว่าทำไมคนคนนี้ถึงมีแต่คนรัก
อาจเพราะนิสัยที่ยอมเข้าใจอะไรง่ายๆ ไม่มีอคติกับใครหรือเรื่องอะไร
แค่นี้ก็น่าพอใจเหลือเกินแล้ว


............... ... ................

[aimsun]

ที่จริงผมต้องขอขอบคุณคนอ่านมากครับ ที่เข้ามาใช้เวลาอ่านเรื่องนี้
และก็ดีใจที่เข้ามาทักทายให้กำลังใจกัน เท่านี้ผมก็พอใจแล้วครับ
อิอิ
 

[yeyong]

พอใจกันถ้วนหน้า  หุหุ

[PetitDragon]

ชอบคู่นี้มากๆ พอเป็นแฟนกันแล้วหวานได้ตลอดอ่ะ 

 

[gupalz]

เท็นมันก็หื่นตลอดอ่ะ

[iforgive]

ทำไมเท็นได้โควต้าเดือนละสองครั้งเองล่ะ  แบบนี้เท็นก็เก็บกดแย่อ่ะดิ  หุ หุ หุ

[khalwfarng]

ชอบเรื่องนี้  ไม่อยากให้จบเลยย T^T

[THIP]

จบแล้ว    ขอบคุณคนเขียนมากนะคะที่เขียนต่อจนจบ เรื่องนี้อ่านแล้วสนุกมากค่ะ 

ปล.ยังไม่เชียร์เท็นเหมือนเดิม ช่างเป็นพระเอกที่อาภัพเสียจริงๆ 

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

นิลน่ารัก (*^^*)

เท็นก็หาเรื่องเอาเปรียบได้ตลอด อิอิ (*^◯^*)

[fuku]

หมั่นไส้เท็นต่อไป อิตาคนนี้จะโชคดีไปไหนฟระ

ขอบคุณสำหรับตอนต่อค่ะ จะได้มีอะไรหวานๆมาเยียวยาใจนิลบ้าง
รันทนมาตลอดเลย

[aimsun]

เรามาแกล้งคนอ่านยกสุดท้ายกันดีกว่า  หุหุ

...........











ยอมรับ : นิล



นิลรู้สึกมึนหัวหลังจากตื่นขึ้นมาตอนเช้า เมื่อคืนเขาเมามากจนชลกับปืนต้องพามาส่งที่ห้อง
ที่จริงตอนเมาเขาก็พอรู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้น เพียงแต่ตอนนั้นร่างกายมันอยู่นอกเหนือการควบคุม
เขามาหลับไปจริงๆก็ตอนถูกทิ้งลงนอนบนเตียง โดยใครคนหนึ่งที่ออกไปรับเขาที่หน้าประตูห้อง

นิลพยุงตัวลุกขึ้นนั่ง แต่ยังรู้สึกมึนหัวอยู่ เขามองสภาพตัวเองที่
เสื้อผ้าถูกถอดออกไปจนเหลือแต่บ๊อคเซอร์ตัวเดียว

เขาได้ยินเสียงใครทำอะไรอยู่ที่ระเบียง จึงค่อยๆลุกขึ้นไปดู
“ทำอะไรอ่ะ” เขาถาม แล้วหยุดพิงขอบประตูระเบียงไว้
คนที่นั่งซักผ้าอยู่หันมามอง แววตาที่เฉยเมยนั้นทำให้เขารู้ดีว่ากำลังโกรธ แล้วก็หันกลับไปซักผ้าต่อ

นิลรู้สึกอยากจะอวกออกมา แต่ท้องมันว่างจนไม่มีอะไรจะออก
หัวยังมึนๆจนเหมือนจะยืนไม่อยู่ เขาเลยตัดสินใจคว้าผ้าเช็ดตัวแล้วเดินไปที่ห้องน้ำ
เขากลั้นใจอาบน้ำให้เสร็จ โดยหวังว่ามันจะช่วยทำให้สดชื่นขึ้น

นิลเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยอาการที่รู้สึกแย่หนักกว่าเดิม
เขาพาตัวเองไปที่เตียงทั้งๆที่ยังนุ่งผ้าเช็ดตัวอยู่ แล้วทิ้งตัวลงนอนไปทั้งอย่างนั้น

หลังจากหลับไปอีกรอบแล้วตื่นขึ้นมา เท็นก็เข้ามานั่งบนเตียงข้างๆเขา
“นิล กินข้าว”
นิลพลิกตัวแล้วลุกขึ้นมาอย่างว่าง่าย หันมาอีกทีเท็นก็ตักโจ๊กยื่นช้อนมาจ่อปากเขาแล้ว
เขาจึงยอมให้เท็นป้อนโจ๊กอยู่จนหมดถ้วย ตามด้วยป้อนน้ำ
ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยคิดว่าจะมีภาพแบบนี้ ผู้ชายตัวโตๆมานั่งป้อนข้าว....
อายก็อาย แต่ลึกลงไปเขากำลังกลัว...

“อย่าทำแบบนี้อีกนะ โทรไปก็ไม่ยอมรับโทรศัพท์” เท็นว่า
“ไม่รู้ตัว มันเมาแล้วอ่ะ”
“ก็บอกแล้วว่าไม่ให้ไป”
“งานเลี้ยงส่งอ่ะ”
“ก็บอกให้รอก่อนไง จะได้ไปด้วย”
นิลเงยหน้าขึ้นมองเพดาน เอนหลังพิงกำแพงที่หัวเตียง “กว่าเท็นจะมาจากเพชรบุรี”
คนที่ฟังถอนหาย “ไม่ชอบเลย ทำไมปล่อยให้เมาเละเทะอย่างนี้”
เขามองตากันอยู่พักหนึ่งเท็นก็ลุกขึ้นเอาชามไปเก็บ นิลจึงค่อยๆไถลลงไปนอนต่อ

หลังจากอวกไปอีกสองรอบ กับจัดกาแฟดำไปอีกสองแก้ว  ตกบ่ายเขาก็ค่อยๆดีขึ้น อาการมึนหัวหายไป





“นั่งลง” เท็นสั่งหลังจากที่เขาออกมาจากห้องน้ำ
นิลทำหน้างงๆ “หา...”
คนที่ยืนอยู่ที่ประตูระเบียง มองมาทีเขาด้วยสายตาดุร้าย พยักหน้าย้ำให้เขาทำตามคำสั่ง
เขาค่อยๆนั่งลงบนพื้นกลางห้อง ยังคงมองเท็นด้วยความไม่เข้าใจ
“คุกเข่า” เท็นบอก
นิลเปลี่ยนจากนั่งขัดสมาธิธรรมดามาเป็นคุกเข่าแต่โดยดี
“ห้ามลุกจนกว่าจะสั่ง”
“เอ้ย... ให้นั่งทำไม” เขาถาม
“ทำโทษ”
“อ่ะ...”
นิลเถียงไม่ออกจำยอมทำตามไป

เท็นทำโน่นทำนี่อยู่ในห้องปล่อยให้เขานั่งอยู่นานจนขาชาไปหมด
สายตาพยายามหันไปอ้อนขอความเห็นใจเป็นระยะ

กระทั่งเท็นลงไปซื้อของข้างล่าง เขาจึงได้โอกาสยืดเส้นยืดสาย
เขาเดินกะเพกๆไปที่โทรศัพท์ เพราะมันสั่นเตือนว่ามีคนโทรเข้ามาตั้งแต่ตอนที่เท็นอยู่ในห้อง
เขารีบกดดูเบอร์ที่ไม่ได้รับสาย

“เป็นไง ถึงห้องโดยสวัสดิภาพไหม” กันย์ถาม
“เออ ถึงแล้ว รู้ได้ไงวะ”
คนปลายสายหัวเราะ “เมื่อวานเท็นมันโทรมาบ่นกับกู ไม่รู้ว่าจะไปหามึงที่ไหน มึงไม่ยอมรับสายมัน”
“โห่.. กูไปงานเลี้ยงบริษัท จะให้ควงมันไปเปิดตัวหรือไงวะ”
“แล้วมึงกลับมายังไง”
“เพื่อนกูมาส่ง”
“แล้วเพื่อนมึงไม่เจอไอ้เท็นเหรอ”
นิลบิดขึ้เกียจ สะบัดขาให้หายเมื่อยแล้วเดินไปที่ระเบียง “เจอดิ แต่ไม่เป็นไรหรอก”
“แล้วไอ้ที่รักมึงมันว่ายังไง”
“แม่งให้กูนั่งคุกเข้าสำนึกบาปอยู่เนี่ย เมื่อยฉิบหาย”
กันย์หัวเราะอีก “เฮ้ย เท่ว่ะ”
“เท่บ้าอะไรล่ะ มันคิดว่าเป็นพ่อกูมั้ง”
“แล้วมันไปไหนแล้วล่ะ”
“ไปซื้อของข้างล่าง”   
“ช่วงนี้มึงก็เอาใจมันหน่อยเหอะน้า..” กันย์ลากเสียง
“เออ กูรู้”
“มึงจะทิ้งมันไปตั้งสองปี นานเหี้ยเลย”
นิลถอนใจ “กูก็ไม่รู้จะทำยังไง จะไม่ไปก็เสียดายโอกาส”
“เออ กูเข้าใจ เท็นมันก็เข้าใจ”
“ไม่อยากไปเลยว่ะ” นิลบ่น
“ไปเหอะ ไหนๆมึงก็จะได้ทำสิ่งที่ชอบแล้วนี่หว่า”
“สงสารเท็น กลัวด้วยว่าอะไรๆจะไม่เหมือนเดิม”
“อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิดเว้ย อย่าคิดมาก” กันย์เว้นจังหวะ แล้วพูดว่า
“เมื่อก่อนมึงหายไปสามปี เท็นมันก็คิดถึงมึงตลอด”
“อืม...”
เขายืนคุยกับกันย์จนลืมตัวจนกระทั่งเท็นกลับเข้ามา
“เฮ้ย แค่นี้ก่อน มันมาแล้วว่ะ”


นิลเดินกลับเข้ามาในห้องแล้วยิ้มแห้ง “กันย์โทรมา” แต่เท็นทำไม่สนใจ
เขาเดินเอาโทรศัพท์ไปวางแล้วจะเดินไปนั่งคุกเข่าต่อ แต่แล้วก็หันไปหาเท็นที่กำลังหยิบของที่ซื้อมาออกจากถุง
“เท็น..” เขาพูด หัวใจสั่นขึ้นมาเฉยๆ “ขอโทษนะ”

พูดจบนิลก็นั่งคุกเข่าลงไปกับพื้นตรงที่เดิม ก่อนที่เท็นจะเดินมาหยุดตรงหน้าแล้วนั่งยองๆลงมา
นิลเงยหน้ามองเท็นด้วยสายตาสำนึกผิด แล้วก็โผเข้ากอดจนเท็นเสียหลักหงายหลัง

น้ำตาเหมือนจะไหลออกมา จนเขาต้องกลั้นเอาไว้
เท็นปล่อยให้เขากอดอยู่สักพัก ก่อนจะค่อยๆเอามือมาลูบหัวเขาเบาๆ
นิลเงยหน้าขึ้นแล้วรวบรวมความกล้า และไปจูบที่ปากของเท็น

........ .. .......

[gupalz]

ค้างอ่ะ นิลจะไปไหนนิ

[iforgive]

นิลจะไปไหนอ่ะ  ต่างประเทศเหรอ  ค้างอ่ะ

[Nus@nT@R@]

อ่าว นิลจะไปไหน

[yeyong]

แป่ววววว เกิดอะไรอีกเนี่ย 

[PetitDragon]

อ้าว....เพิ่งจะได้อยู่ด้วยกันเอง นิลจะไปไหนอีกล่ะ? 


ปล เรื่องนี้มีเซอไพรส์ตลอด 

[namtarn11]

เฮ้ย...จะจากกันหรอ

[Mc_ma]

อ๊ากกกกกกกกก    โดนคนเขียนแกล้งให้ค้างอีกแล้ว (555+ ไม่เคยเข็ด)
ตอนอยู่นครฯ มีนิลออนท็อปด้วย  เพิ่งเห็นอ่า

ว่าแต่ นิลจะไปไหนอ่ะ ตั้ง 2 ปีแหนะ.... นิลกอดเท็นแน่น แล้วจูบเท็นก่อนด้วย แล้วไงต่ออ่ะค๊าาา ค้างงง .....   
ประทับใจกับตอนพิเศษจริงๆ เป็นบทขยายความหวาน....ที่เอิ่ม...