ตามสัญญานะครับ ว่าจะเล่าตอนหวานๆ แต่ไม่รู้จะหวานได้อย่างที่คนอื่นเค้าเขียนหรือเปล่าสิครับ...
.........................................
ตอนที่ 21 บทหวานๆความสัมพันธ์ของผมกับไอ้ชล ยังคงเป็นเรื่องราวระหว่างเราสองคนเท่านั้น เพราะผมเองก็ไม่ได้คิดอะไรอยู่แล้ว ไอ้ชลเวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่น มันก็จะเฉยๆ เหมือนกับเราเป็นเพื่อนที่สนิทกันมากๆ เท่านั้นเอง
กับน้องษาแฟนผม ถึงจะไม่เคยเจอกันมาก่อน แต่ไอ้ชลก็ออกอาการปกป้องน้องษาจนออกนอกหน้า ไม่ว่าครั้งไหนที่ผมมีเรื่องงอนกับน้องษามาเล่าให้มันฟัง มันก็จะเข้าข้างน้องเค้าไปซะทุกครั้ง กลับกลายเป็นผมซะอีก ที่เป็นหมาหัวเน่า... หัวเดียวกระเทียมลีบ... ไม่ว่าผิดหรือถูก มันก็จะไล่ผมไปง้อน้องษาก่อนทุกครั้ง... จนบางที น้องษาเองก็แปลกใจว่าผมทำไมเดี๋ยวนี้โกรธไม่นาน ทำให้น้องเค้าค่อนข้างเกรงใจผม ไม่ค่อยกล้างอนเท่าไร เพราะน้องเค้าบอกว่า เวลาผมง้อแล้วตลก ไม่อยากให้ผมเป็นตัวตลกไปซะอีก...
“พี่ดินบ๊อง... ตัวโตอย่างกับตึก... มาทำท่าอ้อนเป็นเด็กๆ...” น้องษาค้อนผมหลายครั้ง... แต่ก็ปลื้ม ที่ผมง้อ... เฮ้อ... ถ้าน้องเค้ารู้ว่าเมียน้อยมันไล่ให้มาง้อเมียหลวง จะเป็นยังไงหว่า ไอ้ดิน...
และดูเหมือนว่า ไอ้ชลเองจะจำวันหยุดของน้องษาได้ดีกว่าผมอีก วันไหนที่วันรุ่งขึ้นเป็นวันที่น้องเค้าหยุดและจะมาอยู่กับผม มันก็จะไม่มากวนใจผม แถมไล่ให้ผมกลับหอ พักผ่อนซะอีกแน่ะ... นี่ถ้ามันไม่โดนผมเอาเป็นเมียอยู่เป็นประจำ ผมต้องคิดมากแน่ๆ ว่ามันแอบชอบแฟนผมอยู่หรือเปล่า หุ หุ...
..........................................
วันนั้น ผมเข้ามาที่ร้านตั้งแต่ค่ำ หลังจากรายงานตัวกับพี่รัตน์เสร็จก็เดินออกมาหาไอ้ชลที่นั่งรออยู่ มันทำหน้างงๆ ตั้งแต่เห็นผมเดินเข้ามาในร้านแล้ว เพราะที่มันรู้ก็คือ พรุ่งนี้น้องษาจะเข้ามาหาผม...
“มึงเข้ามาทำไม” มันถามผม เมื่อเราเดินออกมาหาอะไรกินด้วยกัน
“ทำไมวะ”... ผมแกล้งถามมัน
“ก็... พรุ่งนี้...”
“พรุ่งนี้ก็ส่วนพรุ่งนี้...” ผมพูดตัดบท ไม่บอกมันว่า น้องษาไปเที่ยวสิงค์โปร์กับครอบครัว สองวัน หลังสอบเอ็นทรานส์ เสร็จไปเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว
ไอ้ชลทำหน้าตึง... เมื่อเห็นผมพูดตัดบท เดินไปกินข้าวกับผมเงียบๆ ไม่พูดอะไรอีก... ผมปล่อยให้มันเงียบ...จนกินข้าวเสร็จเดินกลับเข้ามาในร้าน
ไอ้ชลหลบไปนั่งรวมกลุ่มกับพวกไอ้แอ๊ด... ส่วน ผมเดินไปนั่งที่หน้าเคาน์เตอร์ พี่รัตน์กำลังคุยโทรศัพท์อยู่กับลูกค้า ผมเดินเข้าไปทันได้ยินประโยคท้ายๆ “เดี๋ยวนะครับ (เวลาพูดกับลูกค้าทางโทรศัพท์ เจ๊แกจะแอ๊บแมนเต็มที่) น้องเค้าเดินเข้ามาพอดี”
พี่รัตน์ลดหูโทรศัพท์ลง เอาฝ่ามือปิดกระบอกด้านพูดเอาไว้...
“ดิน... คืนนี้ไม่ได้นัดใครใช่ไม๊”
“ครับ... ไม่มี” ผมบอก เพราะบางที พี่ปิ๊กก็มาบอกผมกับตัว ยังไม่ทันได้บอกพี่รัตน์ก็มี
พี่รัตน์ยกหูโทรศัพท์ขึ้นบอก... “ครับ น้องเค้าว่าง... จะให้ไปเดี๋ยวนี้เลยหรือเปล่าครับ”
เสียงทางโน้นบอกมาอะไรก็ไม่รู้... แต่ เห็นพี่รัตน์ก้มลงเขียนอะไรยุกยิกอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนจะวางหูลงกับเครื่อง แล้วหันมาทางผม... ตวัดสายตา ค้อนนิดนึงแล้ว ยื่นแผ่นกระดาษให้
“อ่ะ... ไปหาลูกค้าตามนี้...”
ผมก้มลงอ่านที่พี่รัตน์เขียน... เป็นโรงแรมขนาดกลางไม่ไกลจากร้านนัก บอกชื่อลูกค้า พร้อมเบอร์ห้องเรียบร้อย... ไม่เห็นมีอะไรแปลก... แล้วทำไมพี่รัตน์ต้องค้อน กรูด้วยฟะ... ผมนึกในใจ
(ลูกค้าคนนี้ เป็นคนที่ผมลืมเล่าไปในภาคแรกอ่ะครับ... เดี๋ยววันหลัง ผมจะรวบรวมมาเล่าต่อนะครับ)
ผมเดินออกจากร้าน ผ่านกลุ่มไอ้แอ๊ดที่มีไอ้ชลนั่งรวมอยู่ด้วย ผมหันไปมองหน้ามัน ยิ้มให้ ขยับปากบอกโดยไม่มีเสียง “เดี๋ยวกูมา” เห็นมันตวัดสายตาค้อน นึกสนุกที่ได้แกล้งมัน
ห้าทุ่มกว่า ผมก็เสร็จภารกิจที่ได้รับมอบหมาย เดินตัวเบากลับมาที่ร้าน ฮะแอ่ม... นานๆ จะเจอลูกค้าแบบนี้สักที... เปิดประตูเข้าไป มีลูกค้านั่งอยู่สองสามโต๊ะพี่ปิ๊กกับพี่น้อยนั่งคุยอยู่คนละโต๊ะ อีกโต๊ะมีเด็กนั่งอยู่แล้ว... ไอ้ชลร้องเพลงอยู่บนเวที ตอนเดินผ่านหน้าเวทีไปที่เคาน์เตอร์ แอบหลิ่วตาให้มันนิดนึง ก่อนจะเดินไปยื่นเงินค่าอ๊อฟ ที่เก็บจากลูกค้ามาให้พี่รัตน์
“ไงยะ... ลูกค้าชอบละสิ” พี่รัตน์ประชดเบาๆ พอได้ยินกันแค่สามคนกับพี่ป้อม
ผมได้แต่ยิ้มๆ ยกมือไหว้พี่รัตน์ “วันหลังมีอย่างงี้อีก ไอ้ดินจะไม่เกี่ยงเลยครับ เจ๊”
พี่รัตน์ค้อนขวับ... ส่วนพี่ป้อมหันมามองอย่างงงๆ
“ยังไงครับ เจ๊”
“เดี๋ยว เล่าให้ฟัง...” พี่รัตน์ทำตาประหลับประเหลือก ค้อนลมค้อนแล้งไปตามเรื่อง
ผมออกมานั่งเล่นที่โซฟาที่ว่าง คุยกับเพื่อนๆ ในร้าน... กลางอาทิตย์แบบนี้ ไม่ค่อยมีลูกค้าเข้ามาตอนดึกๆ แล้ว... ไม่นานลูกค้าที่นั่งอยู่ก็เรียกเด็กไปนั่งด้วย แล้วเรียกเช็คบิลก่อนบาร์เลิกไม่นานนัก
บาร์เลิก... เปิดไฟสว่าง... ผมเดินเข้าไปหวัดดีพี่รัตน์กับพี่ปิ๊ก ก่อนเดินออกมาจากร้าน เห็นหลังไอ้ชลไวๆ... ผมรีบเดินตามมัน... สงสัยมันคงยังงอนผมไม่เลิก... ตั้งแต่เดินเข้าร้านมา มันยังไม่พูดกับผมเลย...
มาทันมันตรงเกือบถึงหน้าหอมันแล้ว ผมยกมือกอดคอมัน
“รอกูหน่อยสิ... รีบเดินจะไปไหนวะ”
ไอ้ชล หันมามองหน้าผม... “มึงมาทำงานทำไมวันนี้”
“ทำไมวะ...” ผมตีหน้าตาย
“ก็ พรุ่งนี้แฟนมึงว่างไม่ใช่เหรอ มึงควรจะอยู่รอน้องเค้านะ”
“ทำไม... มึงไม่คิดถึงกูแล้วเหรอ...” ผมแกล้งถามอ้อนๆ
ไอ้ชลหน้าแดงนิดนึง... ทำปากขมุบขมิบ... “มึงอย่ามาทำเป็นพูดดี...”
มาถึงหน้าห้อง ไอ้ชลไขกุญแจ เดินเข้าไปก่อนแล้วทำท่าจะปิดประตู... แต่ผมเอาขาขวางไว้...เดินตามมันเข้าไปในห้อง ปิดประตูเรียบร้อย
“เดี๋ยวดิ... กูนอนด้วยคนนะ คืนนี้...” ไม่อยากล้อมันแล้ว... “น้องเค้าไปฉลองสอบเสร็จที่สิงคโปร์กับที่บ้านสองวัน... พรุ่งนี้กูก็ไม่มีเรียน มึงจะไล่กูไปไหนอีกล่ะ...”
เท่านั้นเอง ไอ้ชลก็หันมากอดผมแน่น เงยหน้าขึ้นมาจูบปากกับผม (ผมสูงกว่ามันนิดหน่อยครับ) ลิ้นของมันสอดเข้ามาตระหวัดเกี่ยวกับลิ้นผมอยู่ไปมา...
จนครู่ใหญ่ มันถึงได้ถอนริมฝีปากออก ผมมองเห็นน้ำตามันไหลออกทางหางตาด้วย...
“มึงร้องไห้ทำไม...” ผมถามเบาๆ
“มึงง่ะ ชอบแกล้งกู... รู้ก็รู้ว่ากูรักมึง คิดถึงมึงทุกวัน” มันก้มหน้าลงซบกับอกผม สะอื้นเบาๆ... เฮ้อเมียน้อยผม ทำไมวันนี้มันขี้แยเป็นบ้าเลย...
ผมกอดมันไว้ รู้สึกผิดอยู่บ้างที่แกล้งมัน... “กูก็มาอยู่กับมึงแล้วไง...”
“แล้วทำไมมึงไม่บอกกูตั้งแต่หัวค่ำ” มันถามผม
“บอก เก๊าะไม่ได้เห็นคนขี้แยสิวะ...” ผมยั่วมัน “อะไรว๊า... ออกจะเก่งกาจ... แค่นี้ร้องไห้ด้วย”
ไอ้ชลอาย... ซุกหน้ากับอกผมใหญ่... กัดหน้าอกผมเบาๆ พูดเสียงอู้อี้... “กูน้อยใจนี่นา... พรุ่งนี้มึงก็ต้องอยู่กับแฟนมึงทั้งวัน... แถมวันนี้มึงก็ยังไปกับลูกค้าอีก...”
ผมหัวเราะหึๆ... “หึงกูละสิ...”
“หวงละไม่ว่า...” มันเงยหน้าขึ้นมาเถียงนัยน์ตายังเป็นคราบน้ำตา เหมือนเด็กๆ...
ผมหัวเราะ... กอดมันไว้แน่นๆ อีกที พอคลายวงแขนออก ก็ตีมันที่ก้น... “ไปอาบน้ำได้แล้ว คืนนี้ กูให้มึงกอดนอนทั้งคืนเลย...”
ไอ้ชลยิ้มออกมาได้ทั้งน้ำตา...เดินไปอาบน้ำแต่โดยดี... มันรู้ว่าดึกดื่นยังไง ผมก็ต้องอาบน้ำก่อนนอนเสมอ ม่ายงั้นนอนไม่หลับ (นิสัยนี้ติดมาจนกระทั่งปัจจุบัน)...
...ไม่นาน มันก็มานอนกอดผมที่อาบน้ำเสร็จ นุ่งกางเกงชาวเลตัวเดียวนอนให้มันกอดอยู่บนเตียง... มันลูบหน้าอกกับหน้าท้องผมเล่นอยู่ไปมาในท่าโปรดของทั้งผมและมัน...คือนอนตะแคงกอดหนุนใหล่ผม
“ดิน...” ไอ้ชลมันเรียกผมขณะที่ผมหลับตาทำท่าเคลิ้ม...
“มึงเหนื่อยหรือเปล่าคืนนี้...” มันถามผมเบาๆ
ผมลืมตาขึ้นมาสบตามัน... พอเห็นแววตา ก็พอจะเดาออก... จับมือมันไปวางที่ไอ้ดินน้อยที่นอนสงบนิ่งอยู่ ไอ้ชลกำไว้หลวมๆ รูดเล่นไปมา ประเดี๋ยวเดียว ไอ้ลูกชายผมก็ผงกหัวชูคอขึ้น ขยายขนาดเต็มกำมือมัน
“แข็งทันใจเหลือเกินนะ... แล้ว... มึงไม่ง่วงเหรอ เมื่อกี้กูเห็นมึงหลับตา” มันยังถามต่อเอาเชิง...
“เมื่อกี้กรู “ง่วง” ตอนนี้กรู “เงี่ยน”...” ผมบอกเสียงหื่น จับหัวมันกดลงไป
“ไอ้ดินบ้ากาม...” ไอ้ชลด่าผมเบาๆ ก่อนจะเลื่อนตัวลงไปอย่างเคยงาน... วูบเดียว หัวบานอวบๆ ของไอ้ดินน้อย ก็อยู่ในปากไอ้ชลแล้ว...
ผมหายใจหนักๆ เพราะพอมันขยับอีกสองที Kผมทั้งแท่งก็เข้าไปอยู่ในปากมันไม่เหลือหลอสักกระเบียด... ไฟกามระหว่างเราสองคนก็ถูกจุดติดขึ้นมาอีกอย่างง่ายดาย.... (เซ็นเซอร์)...
.....................................................
บทนี้เอาแค่เรทอาร์ก่อนดีกว่านะครับ เพราะสัญญาเอาไว้ตั้งแต่คราวที่แล้วว่าจะเป็นบทหวานๆ...ซึ่งจริงๆพอผมมาอ่านดูอีกทีมันก็ไม่หวานเท่าไหร่นักหรอก...
ผมเขียนบทหวานไม่เป็นนี่ครับ.... หุ หุ
.....................................................
เดี๋ยวมาต่อวันหลังครับ.....
ดิน
หัวข้อ: คำสารภาพของเด็กขาย ภาค "ดินกะชล" ตอนพิเศษ ถวายเพล (8 กันยายน 2015) (อ่าน 431534 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก