“ประกวดดาวเดือนมหาวิทยาลัย!!” ชานนท์ร้องเสียงดังขณะนั่งรอเรียนคาบเช้าคาบถัดไปอันเนื่องมาจากโดนอาจารย์เทในคาบแรก
“ครับ ทำไมน้องนนท์ต้องดูแปลกใจขนาดนั้น?” พี่เอกที่มีสีหน้าซีดเซียวกว่าปกติเอ่ยขึ้นหลังจากเดินมาบอกเรื่องนี้กับวรุฒที่ทำหน้าเฉยชากับคนมาบอก ผิดกับชานนท์ที่ดูประหลาดใจกึ่งตื่นเต้น
“ก็...ก็นี่มันเลยสอบกลางภาคมาแล้วนี่ครับ ผมนึกว่าจะไม่จัดแล้ว” สมองของชานนท์สั่งให้พูดสิ่งที่ต่างจากความคิดในใจไปโข ลำพังแค่เดือนคณะฯ แฟนเขาก็เป็นจุดสนใจทั้งสาวแท้สาวเทียมอยู่ (ความจริงก็ฮอตอยู่แล้ว) จนชานนท์แอบหวาดๆว่าวันหนึ่งแฟนตนเองจะเปลี่ยนใจ เพราะความธรรมดาของเขา (ไม่เคยคิดว่าตัวเองมีดีอะไรให้รั้งแฟนรูปหล่อพ่อรวยของตัวเองเลย)
วรุฒสังเกตอาการเลิ่กลั่กของคนตัวเล็กออกจึงได้แต่ยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย แต่ก็เงียบไม่ได้พูดอะไร
อีกคนหนึ่งที่รู้สึกถึงอาการชานนท์ได้ และมีอาการเจ็บจี๊ดที่อกข้างซ้าย แต่ก็ต้องกล้ำกลืนความรู้สึกลงไปในลำคอและอธิบายต่อ เขารู้ดีกว่ารุ่นน้องของตัวเองมีอาการหึงหวง
“ก็มันเลื่อนมา ความจริงควรจะจัดก่อนสอบกลางภาค แต่ทางมหาวิทยาลัยดันเลื่อนมาใกล้ขึ้นเลยชนวันงานที่วางแผนไว้ น้องๆก็น่าจะรู้ว่า มหาวิทยาลัยของพวกเรา เห็นเรื่องเรียนสำคัญกว่า”
“แล้วทำไมเป็นมึงมาบอก?” วรุฒถามด้วยสายตาขวางๆ เพราะคนที่ควรมาบอกเขาน่าจะเป็นพี่วิ แต่ทำไมเป็นพี่เอก วรุฒยังไม่คิดว่าพี่เอกตัดใจจากแฟนตัวเล็กของเขา
“ก็ยัยวิไปเที่ยวเมืองนอกกับกิ้กใหม่ของเธอ ยังไม่กลับ เลยฝากให้พี่มาบอก!” พี่เอกอธิบายทั้งที่คิ้วขมวดเข้าหากัน เพราะไอ้ยักษ์ตรงหน้านี่ นอกจากแฟนตัวเองแล้ว เวลาพูดกับคนอื่นจะเหมือนชวนทะเลาะ (กิ๊กที่ว่านี่มันเพื่อนคนไหนของวรุฒก็ไม่รู้?)
“มีเมื่อไหร่?” วรุฒถามเสียงห้วน
“อีกสองสัปดาห์ ส่วนกิจกรรม สิ่งที่ต้องเตรียม วันซ้อมเนี่ย...”
“ไม่จำเป็น เดี๋ยวไปถามคนจัดงานก็ได้”
“โอเค!!” พี่เอกได้แต่กัดฟันให้เสียงตอบลอดไปทางช่องฟัน แต่พอพี่เอกเห็นหน้าชานนท์เสียไปเล็กน้อยจึงได้แต่สูดลมหายใจเข้าลึก และยอมเลิกรา ไม่อยากมีเรื่องกับมันต่อหน้าน้อง
วรุฒลุกขึ้นเดินหนีไปทันที ไม่พอเขาคว้าแขนคนตัวเล็กให้ไปกับเขาด้วย ท่ามกลางเสียงกรี๊ดกร๊าดในลำคอของสาวๆ แถวนั้น ที่ส่วนใหญ่ไม่ใช่คนในคณะฯพวกเขาเลย
ชานนท์ได้แต่ถอนหายใจกับการมีแฟนที่เป็นเหมือนคนสาธารณะ มันเหนื่อยใจจนไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรเวลาเห็นคนอื่นมองแฟนตัวเองด้วยสายตาชื่นชม บางคนก็ส่งสายตาหวานหยาดเยิ้มจนเขารำคาญลูกตาพวกนั้นมากจนพยายามไม่มอง
แต่ชานนท์คงไม่รู้ว่า สาวๆ เหล่านั้น ไม่ได้มองแฟนเขาเพียงคนเดียวแต่มองเขาด้วย มองพวกเขาที่เป็นเหมือนเทพบุตรที่ได้ครองคู่กัน แค่เห็นเวลาที่พวกเขาอยู่ด้วยกัน คนพวกนี้ก็ฟิน จินตนาการไปไกลอย่างมีความสุขแล้ว
..............
นับจากวันที่พี่เอกเดินมาบอกวรุฒเรื่องของการประกวดดาวเดือนของมหาวิทยาลัยก็ผ่านเกือบสัปดาห์แล้ว และก็เป็นหลายวันที่เขาต้องมานั่งอ่านหนังสือรอแฟนตัวเองที่ทั้งถ่าย VTR แนะนำตัว, VTR โฆษณาเรื่องการประกวดฯ จนกระทั้งล่าสุดมาซ้อมบล็อกกิ้ง การเดินแบบบนเวที การพูดแนะนำตัว และกิจกรรมบนเวทีอื่นๆ อีกมากมายอย่างกับประกวดนางงาม!
วรุฒซึ่งบ่นอุบอิบเรื่องกิจกรรมพวกนี้ก็ได้แต่ชักสีหน้า หัวคิ้วชนกันวันละหลายๆหน เพราะไม่ชอบให้ใครบังคับ แต่ทำอยู่ทุกวันนี้เพราะกลัวมารดาตนเองจะโกรธเอา
ส่วนแฟนอย่างชานนท์ก็มีหน้าที่ในการถูกบังคับให้มานั่งให้กำลังใจแฟนตัวเอง อย่างไม่เต็มใจ ชานนท์คิดถึงโต๊ะอ่านหนังสือสบายๆ ที่ห้องพักตัวเองมากกว่า ไหนจะเวลาเหมื่อยก็เปลี่ยนไปนอนกลิ้งเกลือกอ่านหนังสือที่เตียงได้อีก สุขสบายเกินจะบรรยาย โชคดีที่ยังมีสมุดโน้ตเทพอยู่ในมือทั้งชุด ทำให้เขาไม่รู้สึกกับการรอคอยแฟนอย่างไร้จุดหมาย เพราะทุกวันเลิกดึกดื่นทุกคืน และเลิกไม่ตรงกันสักวันแล้วแต่ใจรุ่นพี่คนจัดกิจกรรม สมุดชุดนี้เยียวยาทุกสิ่ง ความรู้และแนวข้อสอบทำให้เขาไม่ต้องไปคิดอะไรมากมายเวลานั่งรอ
“เอ้า!! ดื่มเสียหน่อยสิ วันนี้คงอีกนาน” พี่เอกยกกระป๋องน้ำอัดลมสีแดงดำมาจ่อที่หน้า บดบังหนังสือตรงหน้าทำให้เพิ่งสังเกตเห็นคนที่เอ่ยทัก
“ขอบคุณครับ” ชานนท์รับมาและขอบคุณด้วยรอยยิ้มเช่นปกติให้รุ่นพี่ที่น่ารักของเขา ที่นอกจากจะทำงานดูแลสวัสดิการให้กับรุ่นน้องทุกคนที่เข้าร่วมกิจกรรมนี้แล้ว ยังทำหน้าที่ดูแลคนมานั่งเฝ้าแฟนอย่างเขาด้วย (แม้จะโดนบังคับมาก็ตาม)
“กรี๊ด!! แก!! ดูนั่น!! ฉันเห็นสองคนนี้ทีไร อุ้ย!! ดี๊ดีละแก เคมีเข้ากั๊นเข้ากัน!” เสียงสาวร่างใหญ่ที่นั่งอยู่ด้านหลังเขาในห้องจัดแสดงขนาดใหญ่ของมหาวิทยาลัย ส่งเสียงซุบซิบแต่ก็ดังมาถึงจุดที่เขานั่งอยู่
“ไม่ได้ๆ แก ต้องอยู่ในเมนตัวเองสิ!!” เสียงของสาวร่างบางกว่านิดหน่อยแย้งขึ้น
“โหย...แก ก็ชั้นชอบแบบเกาหลีๆ อ่ะแก” สาวอวบตัดพ้อ
“งั้นแกหันไปมองบนเวทีโน้น!” สาวร่างบางกว่าจับศรีษะอีกฝ่ายหันไปทิศที่กลุ่มตัวแทนจากคณะต่างๆ กำลังซ้อมกิจกรรมเข้าจังหวะอยู่บนเวที
“เชี้ย..... กูยอมแพ้กูกลับมาก็ได้ เชี้ย! ทำเอาละลายเลยแค่มอง ‘คุณชาย’ โคตรหล่อ...” สาวร่างใหญ่ทำท่าอ่อนละทวยและใช้เสียงสองทันที
บทสนทนาประเภทนี้แหละที่เขาได้ยินตลอดเวลาที่มานั่งเฝ้า บทสนทนาที่ชื่นชมแฟนเขาแบบตรงไปตรงมาไม่ปิดบัง เขาพยายามไม่คิดอะไรแต่พอฟังทีไรก็อยากจะมองไปทางคนพูดแรงๆ ทุกที นั่นเป็นเหตุผลหลักที่เอาสมุดโน้ตเทพมานั่งอ่านฆ่าเวลา เพราะไม่อยากไปสนใจกับเรื่องพวกนี้ให้ไม่สบายอารมณ์
“ดังใหญ่แล้วนะเรา” พี่เอกที่นั่งอมยิ้มอยู่พูดขึ้นมาระหว่างที่ชานนท์เริ่มขมวดคิ้วแบบไม่รู้ตัว
“ดังอะไรครับ?” คนถามทิ้งหนังสือลงบนตักและหันไปถามคนที่นั่งด้านข้างตรงๆ เขากำลังคิคว่าพี่เอกจะแกล้งล้ออะไรเขาอีก
“ก็มีสาวๆ หนุ่มๆ ตามติดอยู่ไม่น้อยเลย ขนาดวันนี้ยังมีเลย” พี่เอกพูดพลางใช้สายตาชี้คนที่นั่งเป็นกลุ่มย่อยๆ ทางด้านหลัง
“ไม่เห็นเกี่ยวอะไรกับผมเลย โน่น! ไอ้ยักษ์เผือกโน่นทั้งนั้น” พี่เอกยิ้มกับถ้อยคำที่ชานนท์ไม่เคยแสดงออกให้เห็น ถ้อยคำที่เต็มไปด้วยความหมั่นไส้ และ.....หึงหวง
“เฮ้อ.... เด็กเอ้ย!!” พี่เอกส่ายหน้าหัวเราะในลำคอ ในขณะที่ชานนท์ก็ไม่เข้าใจท่าทีของพี่เอก จึงได้แต่มองค้อนใส่
“โอเคๆ งั้นเอ้า! ดูนี้!!” พี่เอกหยิบโทรศัพท์สมาร์ทโฟนจอใหญ่ขึ้นมา ปลดล้อก เปิดแอปพลิเคชั่นสีฟ้า เลื่อนไปมาสามสี่รอบก็ยื่นของในมือให้ชานนท์รับไปดู
“เฮ้ย!!” ชานนท์อุทานเสียงดัง จนคนรอบข้างหันมาให้ความสนใจ
“เพิ่งเคยเห็นล่ะสิ หันสนใจเรื่องอื่นนอกจากหนังสือเรียนบ้างสิ ชีวิตเราไม่ได้มีแต่เรื่องเรียนหนังสือนะ” พี่เอกยกมือขึ้นมาขยี้ผมคนตัวเล็กอย่างเอ็นดู ในขณะที่ชานนท์เลื่อนหน้าจอไปมาพร้อมอ้าปากค้างกับสิ่งที่เห็น
พี่เอกเปิดมาดูที่เพจของมหาวิทยาลัยที่กำลังโปรโมทงานประกวดดาวเดือนสุดยิ่งใหญ่แห่งปี พร้อมภาพเท่ๆ หล่อๆ สวยๆ ของบรรดาผู้เข้าประกวด โดยเฉพาะภาพของวรุฒที่มีจำนวนยอดไลค์นำโด่งจนขาดจากลำดับที่สองแบบถล่มทลาย (ใครไปกดไลค์หนักหนาเกือบ 10,000 เข้าไปแล้ว ในขณะที่คนอื่นแค่หลักร้อยหลักพันต้นๆ มหาวิทยาลัยนี้มีนักศึกษากี่คนเนี่ย) แต่สิ่งที่พี่เอกยื่นมาให้ดูมันไม่ได้มีแค่นั้น คอมเม้นต์ต่างๆ ที่แสดงความคิดเห็นทั้งด้านดี ด้านลบอยู่เต็มไปหมด (ส่วนใหญ่จะออกแนวเพ้อ แนวมโน ซึ่งชานนท์เผลอทำหน้าบูดใส่ไม่รู้ตัว) แต่มีคอมเม้นจำนวนหนึ่งที่มักจะลงรูปของวรุฒ อริยาบทต่างๆ แบบสไตล์ปาปารัสซี่ของคนตัวสูง แต่ไม่ใช่วรุฒคนเดียวที่โดนแอบถ่าย เพราะมันมีเขาอยู่ด้วยทุกรูป เป็นรูปมุมเผลอต่างๆ ที่เขาไม่รู้ตัว รูปตอนเดินกับวรุฒ รูปตอนนั่งรอระหว่างคาบเรียน รูปตอนยืนคุยกัน รูปตอนเขา แอบงีบระหว่างคาบโดยมีคนตัวสูงทำหน้าที่เป็นพนักให้เขาอิง รูปตอนที่วรุฒจูงมือเขาไปที่นั่นที่นี่ (เหมือนโดนลากมากกว่า) ทุกรูปจะเห็นใบหน้าของแฟนตัวสูงของเขาอย่างชัดเจน สายตาของวรุฒที่มองเขาเวลาที่เขาหันไปทางอื่น หรือหลับตามันเป็นแววตาที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน (ปกติจะดุดัน หรือดูหื่นกระหาย) แววตาที่แสนอ่อนโยนจนเขาใจสั่นไปหมด หัวใจรู้สึกทำงานหนักกว่าเดิน จนเลือดขึ้นไปสูบฉีดที่ใบหน้ามากขึ้น
ชานนท์เลื่อนไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเจอลิ้งค์ๆ หนึ่ง ที่เขียนคำอธิบายสั้นๆ ว่า ‘มาฟินให้ตัวแตก!!’
เขาคลิ้กเข้าไปดูทันที และเขาก็ต้องตกใจจนเกือบร้องออกมาอีกครั้งเพราะ คราวนี้เจอกับเพจเฉพาะเรื่องราวของพวกเขาเลย และมีผู้ติดตามอยู่เป็นจำนวนที่เขาเองก็ทึ่ง นี่มัน.... หลักแสน!!
ข้างในเพจนี้ประกอบไปด้วยเรื่องราวต่างๆ เกี่ยวกับเขา กิจวัตรประจำวัน ประมวลภาพรายวัน (แม้ว่ารูปส่วนใหญ่จะเห็นเขาไม่ชัดก็เถอะ) รวมถึงเรื่องสั้นต่างที่เขียนเกี่ยวกับเรื่องพวกเขาอีกด้วย!
“พวกนี้มันอะไรน่ะ?” ชานนท์หันมาถามรุ่นพี่หน้าใสของเขาด้วยตาดวงโตภายใต้แว่นทรงเหลี่ยมสีทอง
“ไม่อินเทรนต์เลยนะเรา! ก็แฟนคลับเรานั่นแหละ!” พี่เอกยิ้มปนหัวเราะกับความอ่อนต่อโลกของคนตรงหน้า
“แฟนคลับ? แต่เนื้อหาในนี้มัน?!?” ชานนท์ก้มลงไปที่หน้าจอเลื่อนลงไปลวกๆ อย่างรวดเร็ว มันไม่มีภาพเดี่ยวเลย มีแต่ภาพคู่ ไหนจะถ้อยคำที่ใช้บรรยายแต่ละภาพ แต่ละคอมเม้นต์ที่อ่านเจอ..... มัน.... แปลกๆ ทุกคนดูชื่นชอบที่เขาคบกัน และผู้ติดตามส่วนใหญ่เป็น..ผู้หญิง!
“ผมไม่เข้าใจ!” ชานนท์พูดทิ้งท้ายขณะสายตามองไปรอบๆ ที่ทุกคนต่างนั่งรายล้อมเขาและมีกล้องแอบไว้เสมือนคอยถ่ายรูปสัตว์ป่าในซาฟารี
“เฮ้อ! เดี๋ยวพี่อธิบายให้ฟังวันหลังได้ไหม? ท่าจะยาว!” พี่เอกผ่อนลมหายใจ เขาไม่รู้จะเริ่มอธิบายจากตรงไหนเลยขอผลัดไปก่อน เพราะคนตัวเล็กตรงหน้า น่าจะไม่รู้เรื่องอะไรพวกนี้เท่าไหร่ ดูจากสีหน้าแปลกใจขนาดหนักก็รู้
“อ่ะ!! นั่น พี่เต๋า!! สวัสดีครับ!” ระหว่างที่ชานนท์กวาดตามองคนที่หัอมล้อมเขาอยู่ห่างๆ สายตาก็ไปสะดุดที่ผู้ชายตัวเล็ก ที่ยืนอยู่ใกล้ประตูทางออกและซ่อนอีกครึ่งตัวไว้หลังประตู (หากไม่สังเกตดีก็คงมองไม่เห็น) ชานนท์รีบโบกมือทักทายทันที โดยไม่สังเกตุเลยว่าพี่เอก ก็รีบหันควับไปมองตาขวาง
แต่แปลกที่พี่เต๋านอกจากจะไม่ทักกลับ ชายเจ้าสำอางค์ร่างเล็กกลับรีบผลุบหายไปพร้อมประตูที่ปิดลง
“อ้าว...... ไปเสียแล้ว หรือพี่เขามองไม่เห็นเรา” ชานนท์เกาหัวอย่างงงๆ
ส่วนเอกนั้นได้แต่ยิ้มมุมปากอย่างมีชัย เพราะเรื่องในวันก่อนทำให้เขาสามารถกำจัดคนที่อาจจะทำให้รุ่นน้องสุดที่รักของเขาไม่มีความสุข เพื่อความสุขของนนท์เขาทำได้ทุกอย่าง! มันแปลกมากที่เขาก็ไม่ใช่คนที่คิดจะทำร้ายใคร แต่พอเป็นเรื่องนนท์ เขากลับยอมไม่ได้และทำทุกอย่างเพื่อปกป้อง แม้จะไม่ได้ครอบครอง แค่ขอปกป้องความสุขของน้องเขาก็สุขใจ
.............................