บทที่ 7
“เงินฝากประจำครบกำหนดแล้ว คุณลูกค้าจะฝากต่อไว้เลยมั้ยคะ” พนักงานธนาคารสาวถามคราม
ใบบัญชีของเขามีเงินเกินครึ่งล้านมานิดหน่อย ส่วนใหญ่มาจากมรดกป้าและเงินเก็บของเขาทบรวมกัน พอหมดงวดทีครามก็เอาเงินเก็บใส่เพิ่มไปที เพิ่งจะมีช่วงหลังมานี้ที่ครามมีเงินเก็บมากกว่าเดิมเกือบสองเท่า เพราะหมดภาระเรื่องค่าเช่าบ้านตั้งแต่เขาย้ายมาอยู่กับธาริตเต็มตัว
ธาริตบอกว่าเป็นหน้าที่พ่อบ้านที่ดีที่จะคอยดูแลความเป็นอยู่ของคู่ชีวิต ดังนั้นไม่ว่าจะค่าน้ำ ค่าไฟ ค่ากับข้าว หรือกระทั่งค่าใช้จ่ายจิปาถะในบ้าน เขาจะให้เงินครามไว้เป็นเงินเดือน หากเหลือก็ให้ครามเอาไว้ใช้จ่าย
ครามเคยท้วงเพราะไม่เห็นด้วย เขาถือว่าคู่ชีวิตต้องจุนเจือซึ่งกันและกัน จะมีใครเป็นฝ่ายให้หรือรับเพียงฝ่ายเดียวไม่ได้ แต่สุดท้ายคำปฏิเสธก็ไม่เป็นผล ธาริตทำเฉยใส่เขาอยู่ร่ำไป ดังนั้นครามจึงคอยทำบัญชีรายรับรายจ่ายอย่างชัดเจน อะไรที่เป็นของใช้ส่วนตัวเขาก็ใช้เงินเดือนตัวเอง อย่างค่าน้ำ ค่าไฟ ครามก็ช่วยคนรักจ่าย เงินส่วนที่เหลือจึงถูกเก็บเข้าบัญชีกองกลางที่แม้กระทั่งธาริตเองก็คงไม่รู้ว่ามีอยู่
..ครามตั้งใจจะเก็บเงินนี้เอาไว้เป็นเงินสำหรับใช้ตอนเกษียณของทั้งเขาและธาริต..
“พักไว้ก่อนดีกว่าครับ รบกวนโยกมาเก็บไว้ในบัญชีนี้นะครับ” ครามว่าพลางยื่นสมุดบัญชีอีกเล่มให้ มันเป็นบัญชีที่เขาตั้งใจเก็บเอาไว้เพื่อเปิดร้านกาแฟของตัวเอง
เขาคิดว่าทุกอย่างที่ร้านกาแฟเริ่มอิ่มตัวแล้ว ช่วงหลังมาครามก็ขยับออกมาเป็นพนักงานพาร์ทไทม์แล้วทุ่มเวลาไปกับการเรียนทำเบเกอรี่อย่างจริงจัง เอาไว้เรียนจบครบคอร์สเมื่อไหร่ เขาอาจจะหาทำเลใกล้คอนโดทำร้านเล็ก ๆ มีแค่เขากับลูกจ้างอีกสักคนก็พอ
ครามเดินออกจากธนาคาร ถือโทรศัพท์แนบหู ตากลมทั้งคู่มองหาบันไดเลื่อนเพื่อเดินลงไปยังซุปเปอร์มาเก็ตชั้นใต้ดินของห้าง
“ธา.. เย็นนี้อยากกินอะไรเป็นพิเศษไหม เดี๋ยวครามแวะซื้อกับข้าวอีกอย่างก็เสร็จแล้ว” ครามว่า วันนี้คนในห้างคงเยอะเกินไป หรือไม่แอร์ก็คงร้อนไปหน่อย เดินได้นิดเดียวก็เริ่มเวียนหัวแล้ว
‘กินได้หมดทุกอย่างเลย แต่ว่าวันนี้ผมคงไปรับไม่ได้.. ยังประชุมไม่เสร็จเลย’ ธาริตแจง ครามได้ยินเสียงผู้หญิงเรียกธาริตแว่วมา คาดว่าน่าจะเป็นคุณเลขาที่มาตามเจ้านายจอมเกเรกับเข้าห้องประชุม
“อื้ม.. เดี๋ยวครามกลับเอง ธาจะกลับดึกไหม” ครามเลือกตะกร้าใส่ของแทนรถเข็นเนื่องจากวันนี้ไม่ได้มีคนช่วยถือของอย่างเคย คงจะซื้อหลาย ๆ อย่างไม่ไหว
‘ไม่แน่ใจเลย ถ้าหิวกินก่อนเลยนะครับ ไม่ต้องรอผมนะที่รัก’ น้ำเสียงอบอุ่นของเขาทำให้ครามอมยิ้ม ธาริตมักจะพูดอย่างนี้เสมอ แถมบางทียังฉุนครามอีกที่หิ้วท้องไว้รอกินพร้อมกัน
“โอเค งั้นครามทำสุกี้นะ เดี๋ยวจะเตรียมไว้ให้ พอธาใกล้ถึงแล้วก็โทรมา”
ช่วงนี้ครามรู้สึกว่าอยากกินแต่อะไรร้อน ๆ สบายท้อง คนน่าสงสารหน่อยคงจะเป็นธาริต เพราะเขาชอบอะไรหนักท้อง มีแต่ครามที่กังวลใจกลัวว่าเขาจะกินข้าวไม่อิ่ม
ครามเดินไปยังโซนของสด หลายอย่างที่นี่แพงกว่าในตลาดพอสมควร แต่วันนี้เขาเหนื่อยมากแล้วจึงไม่อยากแวะที่ไหนอีก ครามเลือกผักกาดขาวหัวเล็กหัวหนึ่ง มีแครอต เห็ดฟาง เห็ดหูหนู ผักกวางตุ้งและข้าวโพดอ่อน ถัดไปก็ค่อยหยิบเอาถาดเนื้อหมู เนื้อไก่แล่บาง และเกี๊ยวปลากับลูกชิ้นกุ้งแพ็คเล็กใส่ตะกร้า เป็นอันว่าได้ของมื้อเย็นครบพร้อม
เขาเดินดูผลไม้อีกนิดหน่อย เห็นมีส้มกับลูกพลับดูอวบเต่งน่ากินเลยหยิบใส่ถุงให้พนักงานช่วยชั่งน้ำหนัก ใจจริงครามอยากให้เธอช่วยเอาครามขึ้นชั่งด้วย เพราะช่วงนี้ครามรู้สึกว่าตัวเองหิวบ่อย กินอะไรอิ่มได้พักเดี๋ยวก็ต้องลุกไปกินอีกแล้ว ธาริตยังล้อเรื่องแก้มบวมอยู่เมื่อวานนี้เอง
กว่าจะกลับถึงห้องก็เกือบห้าโมงเย็น รถแท็กซี่ที่ขยับได้ทีละนิดแล้วก็เบรกเพราะความแออัดบนถนนทำเขาเวียนหัว ครามเบ้หน้า วางถุงจากซุปเปอร์มาร์เก็ตลงบนโต๊ะกินข้าว เขารู้สึกมวนท้องและไม่สบายตัวอย่างรุนแรงเพราะเมารถ
ร่างเล็กเดินตรงไปหาห้องน้ำ พอเห็นโถเคลือบครามก็อาเจียนจนหมดไส้หมดพุง มีแต่น้ำใส ๆ ออกมาเท่านั้นเอง ครามจัดการบ้วนปากและแปรงฟันใหม่ เขาล้างหน้าพอให้รู้สึกสดชื่น ตั้งใจว่าเอกเขนกดูรายการเรียลลิตี้ฝรั่งพากษ์ไทยบนโซฟาตัวใหญ่สักสิบห้านาทีค่อยลุกไปทำกับข้าว
ครามลืมตาตื่นเมื่อลมเย็นจากเครื่องปรับอากาศกระทบผิวกาย เขาชันตัวขึ้นนั่ง เพิ่งสังเกตว่าแสงดวงอาทิตย์คงลับขอบฟ้าไปไกลแล้ว นาฬิกาเรือนใหญ่บนผนังห้องบอกเวลาสองทุ่มกว่า ในทีวีฉายหนังแอ็คชั่น เสียงระเบิดน่าจะดังสนั่นหวั่นไหวมานานพอควร เขานึกขันตัวเอง ที่หลับเป็นตายได้ตลอดเวลา ธาริตยังว่าหากมีสงครามที่รบด้วยการนอน ครามคงเป็นเจ้าอาณานิคม คนตัวบางลุกขึ้นมาล้างหน้าล้างตาเตรียมทำกับข้าวเพราะท้องร้องโครกคราก
ครามจัดการล้างผัก หั่นสารพัดสิ่งให้พอดีคำ แล้วจัดใส่ทัปเปอร์แวร์เข้าตู้เย็นไว้เผื่อทำตอนธาริตกลับมา ขณะที่รอให้หม้อเดือด เขาก็ขยับเอาผลไม้มาแช่น้ำทิ้งไว้ในอ่างสแตนเลส
มือเรียวตักสุกี้ใส่ชามกระเบื้องใบย่อมแล้วราดน้ำจิ้มทับลงไปเลย ทั้งไอร้อนและกลิ่นมะนาวชวนน้ำลายสอลอยมาเตะจมูก เขานั่งลงบนโต๊ะ ใช้ช้อนตักน้ำซุปขึ้นจรดริมฝีปาก
น้ำซุปร้อน ๆ ให้ความรู้สึกอุ่นสบายท้อง ครามเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ เปิดโทรศัพท์เช็คดูเผื่อว่ามีมิสคอลจากธาริต บนหน้าจอโทรศัพท์ว่างเปล่า ทุกวันที่ธาริตทำงานกลับมา อีกฝ่ายกินข้าวอาบน้ำแล้วก็หลับเป็นตาย ครามสรุปได้ว่าช่วงนี้คนรักของเขาคงยุ่งมากจริง ๆ
ครามเก็บล้างเครื่องครัว หยิบเอาผลไม้มาล้างอีกรอบแล้วปอกใส่ทัปเปอร์แวร์ คนตัวบางออกจะประหลาดใจหน่อย ๆ ทั้งที่เมื่อครู่เขาเพิ่งจะตื่นจากงีบ ตอนนี้กลับรู้สึกเหมือนหนังตาหนักจนจวนเจียนจะปิดเสียเดี๋ยวนี้
สุดท้ายครามก็ต้านทานไม่ไหว จากที่คิดจะลองอบขนมเมนูใหม่ดูสักเตาขณะคอยธาริตกลับบ้าน ก็เปลี่ยนเป็นอาบน้ำเข้านอนแทน
เสียงประตูห้องนอนดังตอนราว ๆ เกือบตีสอง ธาริตรีบกระโจนเข้าห้องน้ำ ทั้งเนื้อทั้งตัวมีแต่กลิ่นแอลกอฮอล์เหม็นหึ่ง เขาอาบน้ำ แปรงฟัน และบ้วนน้ำยาล้างปากจนสะอาดเอี่ยม ชายหนุ่มล้างหน้า คว้าเอาผ้าขนหนูมาซับแรง ๆ โดยไม่แม้แต่จะเหลือบมองตัวเองในกระจกด้วยซ้ำไป
ร่างสูงใหญ่เอนตัวลงบนเตียงอย่างระมัดระวังเพราะกลัวคนรักจะตื่น เขาลืมตาโพลงในความมืด จะข่มตาหลับอย่างไรก็หลับไม่ลง มัวแต่ครุ่นคิดถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งจะผ่านไป
“ธา... กลับมาเมื่อไหร่” กระทั่งฟ้าเกือบสาง ครามก็พลิกกายเข้าหาอ้อมกอดเขาอย่างกิจวัตร น้ำเสียงไพเราะยังฟังดูง่วงงุน
“กลับมาเมื่อคืน ใครก็ไม่รู้ หลับไม่รู้เรื่องเลย” ชายหนุ่มกอดครามไว้ เพ่งพิศเสี้ยวหน้ารูปไข่ในแสงสลัวตอนเช้า นึกโล่งใจที่ครามหลับสนิท
“อื้อ... เมื่อวานเมารถ หลับยาวจนตอนนี้เลย กลับมาได้กินสุกี้หรือเปล่า” ครามถามเขา ไม่ลืมตาซ้ำยังซุกหน้าลงกับอกกว้างอีกด้วย
“ผมง่วงมากเลยมานอน ขอโทษนะ” เขาจูบหน้าผากครามนิ่งนาน รู้แจ้งแก่ใจว่าคำขอโทษของเขาคงเปรียบเสมือนน้ำหยดเล็ก ๆ ซึมลงผืนทรายกว้างใหญ่ จะรดให้ตายอย่างไรก็ไม่มีวันชุ่มชื่นขึ้นมาได้
“โธ่ ครามสิต้องขอโทษ ไม่ได้ลุกขึ้นไปดูเลยว่าคุณสามีกลับบ้านมาแล้วจะมีอะไรกินไหม” ครามยิ้ม ใช้มือข้างหนึ่งประคองใบหน้าเขา “ไปทำอาหารเช้าดีกว่า รับรองว่าสุดฝีมือเลย”
“ไม่ให้ไป อยู่ให้กอดนาน ๆ กว่านี้หน่อย” ลำแขนสองข้างรัดครามไว้กับตัว อีกฝ่ายซบหน้าลงกับอกของธาริต ได้ยินเสียงหัวใจเต้นเป็นจังหวะ
“อยู่ให้กอดไปทั้งชีวิตแหละน่า” มือเรียวลูบหลังเขา วันนี้ธาริตดูงอแงกว่าปกติ ไม่รู้ว่าที่ทำงานมีเรื่องให้เครียดอะไรนัก ครามจึงอยู่กับเขาจนกว่าจะได้ยินเสียงลมหายใจดังสม่ำเสมอ
คนตัวเล็กลุกออกจากที่นอน สุกี้เมื่อเย็นคงไม่เหมาะกับการเป็นอาหารเช้า เขาถึงตั้งใจจะเก็บมันไว้เป็นมื้อเที่ยง ส่วนตอนเช้าก็เปลี่ยนเป็นข้าวต้มขาวกับกับข้าวอีกสองสามอย่าง
ครามตั้งน้ำจนเดือดแล้วค่อยใส่ข้าวลงต้ม นึกเสียดายนิดหน่อยที่ไม่มีใบเตย ถ้าผูกเป็นมัดเล็ก ๆ แล้วต้มลงไปด้วยคงหอมน่าดู เขาซอยพริกกับหอมเเดงแล้วค่อยหั่นมะนาว ใส่ลงไปยำกับผักกาดดองกระป๋อง เป็นอันว่าได้กับง่าย ๆ มาอย่างหนึ่ง
ถัดมาก็ตั้งกระทะให้ร้อน ในตู้เย็นมีหมูแดดเดียวรสหวานเค็มแบบทำสุกมาแล้ว เพียงแต่ต้องนำมาทอดซ้ำ เขาใช้ไฟแรง ให้ข้างนอกกรอบข้างในยังนุ่ม ส่วนอย่างสุดท้ายก็ใช้น้ำมันเหลือจากการทอดหมูเล็กน้อยมาผัดยอดฟักแม้วใส่พริกขี้หนู
เสียงประตูห้องนอนดังขึ้นขณะที่ครามกำลังวางถ้วยข้าวต้มบนโต๊ะกินข้าว ธาริตขมวดคิ้ว ผมเผ้าชี้ไปคนละทาง
“กินแล้วขอนอนต่อนะ” ธาริตว่า เขานั่งลงบนกินข้าว พลางรับแก้วน้ำเปล่าจากมือคราม
“อือฮึ นอนได้เลย” ครามพยักหน้า พอธาริตนอนครามจะได้เอาผ้ามารีดหน้าทีวีได้ คนตัวเล็กยิ้มอย่างสุขใจ เอาไว้เรื่องร้านลงตัว ครามอาจจะหาแมวหรือหมาเล็กสักตัวมาเลี้ยงให้พอไม่เหงาหู
พอข้าวต้มหมดชาม ครามก็จัดการรวบชามรวบช้อนเอาแช่ไว้ในอ่าง ครามเห็นเขาเปิดข่าวต่างประเทศ ตัวครามเองก็ฟังกับเขาไม่ค่อยจะออกเท่าไหร่ อย่างนั้นเลยยกหน้าที่ล้างจานให้สามี ส่วนตัวเองก็เลือกผ้ามาหย่อนลงเครื่อง ช่วงนี้อากาศไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ครามจึงเลือกที่จะให้เครื่องอบผ้าต่อไปด้วย พอเอาขึ้นมาพัก ก็รีดต่อได้แทบจะทันที
“ไม่นอนแล้วเหรอ” ครามทิ้งตัวลงพนักโซฟา รู้สึกว่าพักนี้ชักจะเริ่มท้องอืด เอาไว้ถ้าอีกสักสองชั่วโมงไม่หาย เขาคงต้องกินยาลดกรดแน่ ๆ
“เดี๋ยวผมต้องออกไปข้างนอกหน่อย คุณแม่ให้ไปทำธุระ” ธาริตเลื่อนโทรศัพท์ของตัวเองดูแล้วก็หงุดหงิดใจไม่น้อย
“อือฮึ งั้นเย็นนี้อยากกินอะไรไหม เดี๋ยวจะทำไว้รอ”
“ไม่ห้ามหน่อยเหรอ” ธาริตเลิกคิ้ว ครามล่ะอายม้วนต้วนทุกทีเวลาเขาตั้งใจสบตาแล้วเห็นประกายวิบวับอยู่ในนั้น
“ห้ามทำไมเล่า ตัวเองก็ไปกินข้าวกับแม่อยู่แล้วทุกอาทิตย์” ครามส่ายหัว มองคนที่เริ่มเลื้อยเป็นงูมายึดตักแล้วยิ้มบาง
“ก็นึกว่าจะอยากอยู่ด้วยกันเงียบ ๆ บ้าง” ธาริตโยนหมอนอิงที่ขวางบนตักคนรักไปทางปลายเท้าแล้วแทนที่ด้วยศีรษะของตัวเอง
“รู้แล้วล่ะน่าว่ายุ่ง เอาไว้พอมีเวลาก็ค่อยอยู่ด้วยกันไง” ครามจับมือใหญ่ไว้ ปลายนิ้วเรียวลูบเบา ๆ บนแหวนของธาริต มันมีรอยข่วนเล็กน้อยเพราะอีกฝ่ายไม่ค่อยระมัดระวัง
“น่ารักขนาดนี้จะหนีไปไหนพ้นเนี่ย” เสียงทุ้มในลำคอดังขึ้นเบา ๆ ธาริตจูบลงบนปลายนิ้วของคนรัก
“คราม... อาทิตย์หน้าผมต้องไปต่างประเทศ น่าจะสักสามสี่วัน” มืออุ่นรั้งมือน้อย ๆ ไว้แนบอก เสียงทุ้มจริงจั้งขึ้นเป็นลำดับ ความอึดอัดในอกเต็มล้นจนเเทบระเบิดเพราะคำโกหกนั้นไม่ต่างจากทรายร้อน ๆ ถมท่วมใจ
“คราวนี้ไปไหนล่ะ เดี๋ยวครามจะเตรียมชุดไว้ให้”
“ก็.. อังกฤษ” ธาริตพลิกตัวเข้าหาหน้าท้องแบนราบของคนรัก เขากดปลายจมูกลงเบา ๆ ด้วยความรักใคร่ “ผมไม่อยู่... ครามอยู่คนเดียวได้ใช่ไหม”
“อยู่ได้สิ ไม่ใช่เด็กน้อยสักหน่อย” ครามหัวเราะ เห็นทีว่าคนงอแงกว่าคงจะเป็นคนตัวใหญ่
“ไปอาบน้ำแต่งตัวได้แล้วธา เดี๋ยวจะสาย” พอเห็นว่าธาริตชักจะเริ่มนอนยาว ครามก็ปลุกเขาขึ้นเพราะกลัวอีกฝ่ายจะไปสาย
ร่างสูงหายลับเข้าไปอาบน้ำแต่งตัว ไม่นานก็กลับออกมา ธาริตสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดกับกางเกงสีน้ำตาลเข้ม ผมสีดำถูกเซ็ทเปิดหน้าผากดูหล่อเหลากว่าปกติเสียอีก
“แฟนใครน้า หล่อจังเลย” ครามช่วยเขาจัดปกเสื้อ แถมยังส่งน้ำหอมให้อีกด้วย
“วันนี้แขกผู้ใหญ่เยอะครับ เพื่อนคุณแม่จะมาทานข้าวด้วย ” ธาริตรวบตัวคนรักเข้ามากอด ประทับริมฝีปากลงไปยังปากอิ่มช่างเจรจา
“อ้อ แล้วก็ไม่ใช่แฟนนะ แต่เป็นสามี” เสียงทุ้มสำทับแกมหยอกเย้า
“ไปเถอะ เดี๋ยวรถจะติด” ครามเปลี่ยนเรื่อง แก้มเเดงปลั่ง มันอดรู้สึกจั้กจี้ไม่ได้เวลาที่อีกฝ่ายเเทนตัวเองว่า‘สามี’ มือเรียวรุนหลังธาริตให้เดินออกจากห้องนอน ไม่อย่างนั้นคงไม่ได้ขยับไปไหนเเน่
“เจอกันตอนเย็นนะ” เขาจูบหน้าผากครามอีกครั้งก่ออนจะปิดประตูลง
ธาริตรู้สึกราวกับกำลังแบกโลกทั้งใบเอาไว้บนบ่า ความรู้สึกผิดไหลบ่าราวกับกระเเสน้ำเชี่ยวกราก ฟันคมกัดลงบนริมฝีปากราวกับกำลังระบายความกดดัน
แม้ว่าวันนี้จะเป็นวันหยุดเเต่บนท้องถนนก็ยังมีรถอยู่มาก เขาไม่มีแก่ใจจะรับสายที่โทรเข้ามาอยู่เนือง ๆ ด้วยซ้ำ
‘นิดา’
เขาถอนหายใจหนัก ก่อนจะยอมกดรับในที่สุด
‘อยู่ไหนแล้วคะธา’ ธาริตเหลือบมองนาฬิกา เลยเวลานัดมาร่วมสิบนาทีแล้ว เบื้องหน้าเป็นห้างสรรพสินค้าใหญ่โตใจกลางเมือง ด้านบนมีห้องเสื้อชั้นนำ
“ผมกำลังหาที่จอดรถ คุณพาคุณแม่เข้าไปก่อนเลยก็ได้” คนพูดหักพวงมาลัย เมื่อเห็นซองว่าง
‘พาเข้ามาแล้วค่ะ ดาให้แมสเซ็นเจอร์วิ่งเอาการ์ดเชิญมาให้แล้วนะคะ เสร็จจากตรงนี้ก็เดินสายแจกการ์ดกันต่อ’
น้ำเสียงของว่าที่เจ้าสาวฟังดูสดใสแตกต่างกันกับว่าที่เจ้าบ่าวโดยสิ้นเชิง ธาริตเองก็ไม่ทราบว่าหล่อนไม่รู้สึกถึงความไม่เต็มใจจริงๆ หรือจะรู้เเต่ไม่เเยเเสก็คงใช้
ใช้เวลาไม่นานนักธาริตก็มาถึง บรรยากาศในร้านเงียบสงบ ภายในตกแต่งด้วยโทนสีเข้มและของตกแต่งหรูหรา มีเพลงคลาสสิคเปิดบรรเลงคลอให้ไม่รู้สึกเงียบเหงาเกินไปนัก พนักงานสาวพาเขาเข้ามาในห้องรับรองสำหรับลูกค้าที่มาตัดชุด
เขาเคยมาที่นี่เเล้วสองครั้ง ครั้งแรกสำหรับการวัดตัว ครั้งที่สองสำหรับการลองเเบบและเเก้ไข และครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะรับชุดจริงกลับไปด้วย
ทั้งมารดาและว่าที่เจ้าสาวของเขากำลังพูดคุยกับเจ้าของห้องเสื้ออย่างออกรสออกชาติ หากไม่พ้นเรื่องเสื้อผ้า ก็คงเป็นเรื่องแก้วแหวนเงินทอง
“สวัสดีครับ” ชายหนุ่มกระพุ่มมือไหว้ดีไซน์เนอร์ชื่อดัง คุณสุธีออายุมากกว่าเขาราวยี่สิบปี ผิวเเทนเเละรูปร่างสันทัด สวมเเว่นทรงทันสมัยเเละผมย้อมสีอ่อน
“มาแล้วก็ลองชุดเลยลูก เดี๋ยวจะให้คุณสุธีเขาช่วยดู” หญิงวัยกลางคนเอนหลังพิงพนักโซฟามองลูกชายหัวแก้วหัวแหวนที่ไม่ใคร่สมัครใจจะร่วมหอลงโลงกับคนที่หล่อนจัดหาให้เท่าไหร่นัก
แต่เดิมลูกชายคนโตไม่ใช่คนดื้อ ออกจะเป็นลูกรักของแม่เสียด้วยซ้ำนับตั้งแต่เจ้าตัวรู้ความ ธาริตเติบโตมาในบ้านที่มีพ่อก็เหมือนไม่มี ในเมื่อคนมีหน้าที่เป็นพ่อไม่ค่อยอยู่ให้ลูกเห็นหน้าสักเท่าไหร่ ถึงแม้กระทั่งวันที่เขาจากไป เส้นใยความสัมพันธ์ในครอบครัวก็เหมือนถูกตัดหายไปง่าย ๆ ด้วย
สำหรับคุณแวววรรณ มันก็เหมือนเวลาเพิ่งจะผ่านไปเมื่อวานนี้ ยามที่เด็กชายธาริตออกปากว่าจะเป็นเสาหลักให้คนทั้งบ้านแทนพ่อ จะทำทุกอย่างให้แม่มีความสุข นับแต่นั้นไม่ว่าหล่อนชี้ไปไหน ธาริตก็เดินตามโดยไร้ข้อกังขา เพิ่งจะมีเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ นี่เองที่เจ้าลูกชายแสดงปฏิกิริยาต่อต้านอยู่บ้าง แต่ก็ยังดีที่ธาริตไม่แสดงตัวชัดเจนจนเธอต้องเสียหน้า
ไม่ใช่ว่าหล่อนไม่เข้าใจ ธาริตยังอายุน้อย คงยังอยากตามหาสิ่งที่เรียกว่าความรัก แต่แวววรรณเองเป็นคนหนึ่งที่เลือกจะฝืนมารดา รั้นจะออกมาอยู่กับผู้ชายที่มั่นใจว่าเลือกแล้วเขาจะรักเเละดูแลเธอกระทั่งวาระสุดท้าย
ในที่สุดมันก็จบลงอย่างไม่เป็นท่า หลังจากที่เธอคลอดลูกสาวคนเล็กได้เพียงสองสามปีเท่านั้น
แวววรรณเคยพลาดมาก่อน และในตอนนี้ไม่ว่าจะลูกชายหรือลูกสาว หล่อนจะไม่ยอมให้ต้องเจ็บปวดเหมือนกันกับหล่อนอีกเด็ดขาด
ด้วยสายตาของคนเป็นแม่ แวววรรณพิจารณาแล้วว่านิดาเหมาะสมแก่การเป็นศรีสะใภ้ให้หล่อนในทุก ๆ ด้าน ตระกูลของนิดาเป็นผู้ดีเก่า กิริยามารยาทก็ผ่านการขัดเกลามาเป็นอย่างดี ในด้านฐานะ ถึงจะไม่ล่ำซ่ำอย่างพวกเศรษฐีใหม่ แต่ก็ไม่ใช่ขี้เหร่ขี้เก๊อะไร ตราบใดที่เกียรติยศยังพอจะใช้ต่อเงินได้หล่อนก็ไม่ได้ถือว่ามันเป็นเรื่องใหญ่ เมื่อฝ่ายพ่อของนิดาเองก็ถือยศนายพล มีเส้นสายในวงการการเมืองกว้างขวางมากทีเดียว
“เชิญคุณนิดาห้องซ้าย คุณธาริตห้องขวาก็ได้ครับ เดี๋ยวผมให้เด็กเข้าไปช่วยเปลี่ยน” คุณสุธีผายมือ หากธาริตโบกมือปฏิเสธ
“ให้ช่วยคุณดาสองคนเลยก็ได้ครับ ผมจัดการตัวเองได้” ธาริตยิ้ม ตั้งแต่มาเขายังไม่พูดกับนิดาเลยสักคำ
ชายหนุ่มใช้เวลาจัดการตัวเองไม่นานเลยเขาก็อยู่ในชุดสูทสีเทาสำหรับงานเลี้ยงตอนเย็น นั่งคอยอยู่ครู่หนึ่ง ว่าที่เจ้าสาวก็เปลี่ยนชุดเสร็จเเล้วเช่นเดียวกัน
ธาริตไม่ปฏิเสธเลยว่านิดาเป็นคนสวย ร่างสูงเพรียวเมื่ออยู่ในชุดแต่งงานเรียบหรูยิ่งขับให้เธอดูงดงาม เพียงแต่เขาไม่ได้รักเธอก็เท่านั้น เรื่องนี้เขาเองก็เคยบอกกับเธอแล้วตั้งแต่สมัยเรียน หากอีกฝ่ายยังยืนกรานที่จะคงสถานะคู่หมั้นกันต่อไป
เขาไม่รู้สึกอึดอัดนัก ในเมื่อเธอเพียงเเต่คงสถานะเอาไว้ตามคำพูด เขาจะมีปัญหากับนิดาในช่วงที่เขาคบหากับใครจนเรื่องราวไปเข้าหูเธอเข้าก็เท่านั้น
เพิ่งจะมีช่วงสมัยเรียนปริญญาโทใบแรกที่นิดาเองก็ดูจะรามือเรื่องเขาไปพักใหญ่ แต่ยิ่งปล่อยไว้กลับยิ่งกลายเป็นบ่วงมารัดตัวธาริตเอง
เมื่อเขาเรียนปริญญาโทใบที่สองจบ เข้าทำงานจนทุกอย่างเริ่มคงที่ ทั้งมารดาของเขาเเละบิดาของนิดาก็ทำท่าอยากจะอุ้มหลาน
ธาริตตั้งใจจะเลิกรากับนิดาหลายหน หากหล่อนไม่ยินดีเเละกิจการทางบ้านของเขาเองก็ยังต้องการการสนับสนุนจากคนในกระทรวง ทั้งเส้นสายเเละเงินทองไม่ต่างไปจากโซ่ตรวนที่มองไม่เห็นทำให้เขาไม่สามารถไปจากนิดาได้
...กว่าชายหนุ่มจะรู้ว่าเขามาไกลเกินจะย้อนกลับก็สายไปเสียเเล้ว...
“ช่วยทำหน้าให้มันดี ๆ หน่อย อย่าให้มันเหมือนฉันเอาปืนจี้บังคับเเกมาแต่งงานนะ” เสียงเย็นเยียบของคุณเเวววรรณดังขึ้นเบา ๆ
มือทั้งคู่ที่ประดับด้วยเครื่องเพชรชุดเล็กช่วยจัดทรงสูทให้เขา ธาริตสบตามารดา ความเดือดดาลพุ่งขึ้นมาในอกอย่างยากจะระงับ กระนั้นเขาก็ยังปล่อยให้หล่อนช่วยดูแลความเรียบร้อยของชุด ในขณะที่เจ้าของห้องเสื้อยังคงเอาใจใส่กับชุดเจ้าสาวอยู่ไม่ห่างกันนัก
“คุณเเม่ก็ทำอย่างนั้นอยู่ไม่ใช่เหรอครับ” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น ไม่ใช่ว่าเขาไม่เห็น ตั้งแต่ยังอยู่บ้านคุณป้าของคราม มีคนมาแอบด้อม ๆ มอง ๆ คนรักของเขาอยู่เป็นระยะ
..นอกจากมารดาเขาเเล้วก็คงไม่ใช่ใคร..
“ฮึ! จะเชื่อยังไงก็เรื่องของแกเถอะ เลิก ๆ กับมันไปได้สักทีก็ดี ฉันเห็นแล้วเป็นเสนียดลูกกะตา” คุณแวววรรณกัดฟัน หล่อนไม่ชอบเรื่องพรรค์อย่างนี้ และไม่คิดจะยอมรับด้วยซ้ำว่าลูกชายของหล่อนมีสัมพันธ์เกินเลยกับผู้ชายด้วยกัน
หญิงวัยหกสิบกว่าละมือออกจากไทผ้าไหม นึกโกรธเหลือเกินที่วันนี้เเม่ผู้เลี้ยงดูฟูมฟักกลับกลายเป็นนางร้ายในสายตาบุตรชายไปเสียเเล้ว
“ชุดเจ้าสาวเรียบร้อยดีครับ ผมขอดูชุดเจ้าบ่าวหน่อย” คุณสุธีก้าวเข้ามาหาธาริต พร้อมทั้งผู้ช่วยสองสามคน เขาถูกวัดตัวเเละจับอยู่สองสามหนก็ได้ความว่าเรียบร้อยดี
ธาริตขอตัวไปเปลี่ยนชุดเนื่องจากรู้สึกอึดอัด ในขณะที่ว่าที่เจ้าสาว มารดา เเละเจ้าของห้องเสื้อกำลังสนทนากันอย่างออกรส
ชายหนุ่มส่งชุดให้กับพนักงาน เมื่อทางร้านทำการซักเเห้งให้เรียบร้อยเเล้ว ชุดเเต่งงานจึจะถูกส่งไปให้เขาที่บ้านอย่างที่นิดาเเละเเม่ของเขาเห็นพ้องกัน
ร่างสูงใหญ่ทรุดตัวลงนั่ง เหลือนิดาที่ยังไม่เปลี่ยนชุด ข้างตัวมีถุงกระดาษเล็กพิมพ์ลายร้านของเวดดิ้งออกาไนซ์เซอร์เจ้าดัง
“ธาคะ คุณพ่อให้คนวิ่งเอาการ์ดมาให้ค่ะ เสร็จจากที่นี่เเล้วเดี๋ยวเราเเวะไปแจกการ์ดกับญาติ ๆ ดานะคะ”
นิดายิ้มกว้าง การ์ดจำนวนมากถูกเเจกจ่ายไปเกือบหมดเเล้ว เหลือเพียงเเค่ กลุ่มญาติพี่น้องที่กว่าจะนัดรวมตัวกันได้ก็ใกล้วันเสียเเล้ว
ชายหนุ่มได้เเต่ลอบถอนใจ ดวงตาสีเข้มเหลือบมองนาฬิกาข้อมือ ป่านนี้ครามคงเตรียมทำกับข้าวเเล้ว ดูเวลาแล้วเขาคงกลับไม่ทันแน่
..เห็นทีเขาคงต้องผิดนัดกับครามอีกเหมือนเคย..
----------------------------------
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
