เวลาจวนเที่ยงคืน ถือเป็นฤกษ์ดีในการส่งสัญญาณการตัดความสัมพันธ์กับเหยื่อทฤษฎี แชมป์จึงติดต่อไปหาเต็น
“ถึงไหนแล้วครับ” เสียงฝ่ายนั้นทักทายประโยคแรก นี่คงคิดสินะว่าเขาจะไปตามสัญญาจริงๆ น่าสมเพชว่ะ คิดพร้อมกับยิ้มเยาะที่มุมปากก่อนแกล้งตอบออกไปด้วยน้ำเสียงอย่างคนรู้สึกผิด
“โทษทีนะเต็น แชมป์ยังไม่ได้ออกจากบ้านเลย”
“อ้าวเหรอ” เสียงเหยื่อตอบออกมาคล้ายคนผิดหวัง นี่มันแค่เริ่มต้นโว้ยไอ้เบื๊อก
“ไหนแชมป์บอกจะมาตอนเที่ยงคืนไง” นั่นไง มันเริ่มทวงสัญญา
“พอดีมีปัญหานิดหน่อยน่ะ น้องแชมป์มันรถล้ม เลยต้องพามันไปโรงพยาบาล เนี่ยแชมป์เพิ่งจะกลับเข้าบ้านมา ยังไม่รู้เลยว่าจะได้ไปหาเต็นหรือเปล่า เพราะน้องมันต้องนอนโรงพยาบาล แชมป์อาจต้องไปเฝ้ามัน” จะบาปมั้ยวะกู ที่ยกเรื่องน้องชายมาโกหกไอ้เกย์นี่ แชมป์แอบคิด แล้วไอ้นั่นทำไมเงียบไป ช็อคตายหรือเปล่าวะ
“ทำไมเงียบไปล่ะเต็น” เด็กหนุ่มถามออกไป
“ฟังอยู่ แชมป์ไปจัดการเรื่องน้องให้เรียบร้อยเถอะ ไว้วันหลังค่อยมาก็ได้” มาแนวนางเอกแฮะ ดูดีตายล่ะมึง จริงๆ น้อยใจอยู่ล่ะไม่ว่า
“เสียงดูไม่ดีเลย น้อยใจเหรอ” แชมป์ถามออกไปในสิ่งที่คาดว่าเหยื่อกำลังรู้สึก
“เปล่า” ฝ่ายนั้นปฏิเสธ เด็กหนุ่มเกิดความรู้สึกหมั่นไส้ในความปากแข็ง จึงแกล้งบอกเอาใจ
“ไม่เชื่อหรอก เอางี้ละกันเดี๋ยวพรุ่งนี้ไปเที่ยวกัน ชดเชยเวลาคืนนี้ให้ทั้งวันเลยดีมั้ย”
“ไม่ต้องขนาดนั้นหรอก เต็นไม่เป็นอะไรจริงๆ”
“เหอะน่า ก็แชมป์รู้สึกไม่ดีเอง นะ วันนี้นอนคนเดียวไปก่อน เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยเจอกัน”
“งั้นก็แล้วแต่ละกัน”
“น่ารักจัง รีบอาบน้ำนอนเลยนะดึกแล้ว เดี๋ยวแชมป์ขอเก็บของก่อนจะรีบไปโรงพยาบาล”
“อืม ไปเถอะ แค่นี้นะ” ฝ่ายนั้นวางสายไปหลังเอ่ยจบ แชมป์กลับมายิ้มเยาะที่มุมปากอีกครั้ง คืนนี้เอ็งรอเก้อยังไง พรุ่งนี้เอ็งก็จะเก้ออย่างนี้แหละไอ้เต็น บอกแล้วไง ผู้ชายที่ไหนมันจะรักเกย์ได้ลง
วันใหม่ แชมป์ขับรถพามิวมาเที่ยวชลบุรีตั้งแต่เช้า เด็กหนุ่มมีความสุขที่ได้อยู่กับคนรักเก่าสองต่อสองอีกครั้ง ซึ่งฝ่ายนั้นก็คอยเอาอกเอาใจตลอดทาง ทั้งป้อนน้ำป้อนขนม เอนตัวซบหลับในบางครั้ง ตื่นขึ้นมาก็ออดอ้อนว่าอยากไปโน่นไปนี่ เพื่อให้ลืมความเจ็บปวด ซึ่งก็ไม่ใช่เรื่องยากที่เด็กหนุ่มจะทำ
เวลาใกล้เที่ยงขณะจอดรถเทียบหาดพัทยาเพื่อพักหาอะไรทาน มิวขอตัวทำธุระในห้องน้ำ เด็กหนุ่มจึงนึกถึงบางคนขึ้นมา ถึงเวลาแล้วสินะที่เขาจะบอกเลิกความสัมพันธ์กับคนๆ นั้นอย่างเป็นทางการเสียที เพราะดูท่ามิวจะกลับมาคืนดีกับเขาแล้วจริงๆ ขืนปล่อยให้ชีวิตคาราคาซังอยู่กับพวกวิปริตผิดเพศ อาจพาลทำให้เส้นทางรักสายใหม่กับคนรักเก่าจะขาดสะบั้นไปซะเปล่าๆ เด็กหนุ่มเลือกส่งข้อความไปหาคนที่ตนต้องการบอกเลิกแทนการโทรศัพท์ไปหา โดยเลือกถ้อยคำที่ดูเบาต่อความรู้สึกของฝ่ายนั้นให้มากที่สุด เพราะเอาเข้าจริงๆ ก็รู้สึกสงสารอยู่เหมือนกัน เมื่อคิดว่าต่อแต่นี้ตนจะไม่เข้าไปข้องแวะ ให้ความหวังลมๆ แล้งๆ กับเจ้าตัวอีก
“แชมป์รู้สึกสับสนมากตอนนี้ คิดว่าเราสองคนถลำลึกกันมากเกินไปแล้ว ไม่รู้สิบางทีแชมป์ก็รู้สึกดีกับเต็นนะ แต่บางทีแชมป์ก็เฉยๆ จนถึงรับไม่ได้ว่าเรากำลังทำอะไรกันอยู่ ตอนนี้แชมป์อยู่ชลบุรี มาเที่ยวกับญาติตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว แชมป์ขออยู่เงียบๆ ก่อนนะ มีอะไรเดี๋ยวแชมป์ติดต่อกลับไปเอง”
หลังพิมพ์เสร็จ เด็กหนุ่มยืนอ่านทวนอยู่พักหนึ่ง ก่อนตัดสินใจกดส่ง ยืนนิ่งไว้อาลัยกับความสัมพันธ์หลอกๆ ครั้งนี้ของตน สายตาเหม่อมองท้องทะเลเบื้องหน้า พึมพำออกมาเบาๆ
“ลาก่อนเต็น ขอโทษนะถ้าสิ่งที่ฉันทำจะทำให้นายเจ็บปวด”
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาระหว่างยืนอยู่ เด็กหนุ่มถอนหายใจเมื่อเห็นชื่อคนโทรเข้ามา ตัดสินใจไม่รับสายเพราะ ไม่อยากจะให้เรื่องราวมันยาวไปกว่านี้ ตัดสินใจบอกเลิกไปแล้วก็ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะสนทนากับฝ่ายนั้นที่กลายเป็นแค่คนอื่นสำหรับตนไปแล้ว เสียงโทรศัพท์ดับไป สักครู่ก็ดังขึ้นมาใหม่ คราวนี้จึงตัดสินใจเซ็ตระบบเข้าโหมดปิดเสียงแก้รำคาญซะให้หมดเรื่อง รู้สึกสบายใจที่ไม่ต้องทนฟังเสียงเรียกเข้าได้สักพัก ก็ต้องหหงุดหงิดขึ้นมาใหม่เมื่อฝ่ายนั้นส่งข้อความมาแทนการโทรเข้า
“ฉลาดนะมึง” เด็กหนุ่มหลุดปากว่า ก่อนจะเปิดอ่านข้อความ
“มันเกิดอะไรขึ้นเหรอแชมป์ ทำไมแชมป์ถึงเป็นแบบนี้ไปได้” นั่นคือถ้อยคำที่ได้อ่าน เห็นว่าฝ่ายนั้นไม่ยอมจบจึงส่งตอบกลับไป
“บอกแล้วไงว่าขออยู่เงียบๆ ก่อน จะอะไรกันนักหนา เดี๋ยวพร้อมจะโทรกลับเอง”
“พูดแบบนี้ไม่แคร์กันแล้วใช่มั้ย จะเลิกคบกันก็บอกกันตรงๆ อย่าทำแบบนี้มันไม่แฟร์” มีข้อความตอบกลับมาอีก คราวนี้นึกฉุนที่โดนว่าจึงพิมพ์ตอบกลับไปอย่างคนโมโหว่า
“อย่ามาประชด มันงี่เง่า”
“ทำไมนายถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้แชมป์ ลืมไปแล้วเหรอว่านายสัญญาอะไรไว้ ถ้าใครสักคนจะงี่เง่ามันก็คงเป็นนายน่ะแหละ แน่จริงรับสายสิ พูดกันตรงๆ เลยดีกว่า จะได้รู้กันไปว่าข้อความพวกนี้มาจากนายจริงๆ” อีกฝ่ายโต้ตอบมายาวเหยียด ในเชิงต่อว่า จึงเลือกที่จะนิ่งไม่ตอบโต้ กลัวเรื่องไม่จบก่อนคนรักตนจะมา แต่พอนิ่งสักพักฝ่ายนั้นก็เปลี่ยนการติดต่อเป็นการโทรเข้ามา
“มันจะอะไรนักหนาวะ บอกเลิกแค่นี้จะตายใช่มั้ย” เด็กหนุ่มบ่นอย่างหงุดหงิดแล้วตัดสินใจรับสาย วอนอยากเจ็บปวดกับคำพูดของเขามากนักพ่อก็จะจัดให้
“นายมีอะไรว่ามา” เด็กหนุ่มทักออกไปสั้นและห้วน
“แชมป์ นี่แชมป์จริงๆ เหรอ” ฝ่ายนั้นถามกลับมา จึงตอบรับกลับไปน้ำเสียงเดิม
“อืม”
“มันเกิดอะไรขึ้นน่ะแชมป์ อธิบายได้มั้ย” อีกฝ่ายถาม จึงบอกออกไปอย่างนึกรำคาญ เป็นการเริ่มต้นการโต้แย้ง
“ก็พิมพ์บอกไปหมดแล้วในข้อความ”
“แชมป์กำลังล้อเต็นเล่นใช่มั้ย”
“ผมไม่ได้ล้อเล่น จะโทรมาถามแค่นี้ใช่หรือเปล่า ผมวางสายล่ะนะญาติมา”
“อย่าเพิ่งแชมป์ แชมป์จะทำกับเต็นแบบนี้ไม่ได้นะ”
“ระหว่างเรามันเป็นไปไม่ได้หรอกเต็น ที่ผ่านมาผมขอโทษ แค่นี้นะ”
“อย่าวางนะแชมป์ เต็นต้องการคำอธิบายมากกว่านี้ นี่มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมอยู่ดีๆ แชมป์ถึงคิดมาเปลี่ยนใจตอนนี้”
“มันไม่มีประโยชน์อะไรที่จะมาถามหาเหตุผลตอนนี้หรอกเต็น เราสองคนถลำลึกกันเกินไปแล้ว เต็นกลับไปหาคนของเต็นเถอะ รักเขาให้มากๆ ดูแลเขาให้ดีๆ อะไรทนได้ก็ทน แล้วคนๆ นั้นเขาก็คงไม่ไปไหนจากเต็นหรอก ลืมผมซะเถอะ เราเดินกันมาสุดทางแล้ว”
“แชมป์ แชมป์พูดอะไรออกมารู้ตัวหรือเปล่า เต็นบอกเลิกนพเขาไปแล้วแชมป์ก็รู้ เต็นจะให้แชมป์กลืนน้ำลายตัวเองไปขอคืนดีเขาเหรอ”
“เลิกกันแค่วันเดียวกลับไปง้อเขาสักนิดมันจะเสียหายอะไรล่ะ”
“แต่นพเขารู้นะว่าที่เต็นบอกเลิกเขาเพราะเต็นอยากมาคบกับแชมป์ แชมป์จะให้เต็นบอกเขาว่ายังไงเรื่องแชมป์”
“ก็บอกเขาไปสิว่าเราสองคนไม่มีอะไรกันแล้ว”
“ทำไมแชมป์พูดอะไรง่ายๆ แบบนี้”
“ก็แล้วจะทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่ทำไมล่ะ กลับไปหาเขาเถอะ เลิกสนใจแชมป์ได้แล้ว ระหว่างเรามันเป็นไปไม่ได้ที่จะคบกันในฐานะคนรัก”
“แสดงว่าที่ผ่านมาแชมป์หลอกเต็น”
“ไม่ได้หลอก ตอนนั้นผมรู้สึกดีจริงๆ แต่ตอนนี้พอคิดให้ถี่ถ้วน ผมมันก็แค่คนอกหักต้องการเพื่อนปลอบใจให้ลืมความเศร้า”
“แล้วทำไมต้องเป็นเต็น”
“ไม่รู้สิ มันแปลกดีมั้ง เพื่อนคนอื่นๆ เขาปลอบผมมากี่คนๆ ผมก็ไม่เคยหาย”
“งั้นแสดงว่าตอนนี้แชมป์ดีขึ้นแล้ว”
“ก็บ้าง ถึงได้คิดได้ไงว่าควรจะปล่อยเต็นไปหาคนที่เขาสามารถคบกับเต็นได้อย่างเปิดเผย ที่ผ่านมาผมขอโทษละกันที่ดึงชีวิตคุณไว้หลายวัน”
“แชมป์กำลังสร้างตราบาปให้กับเต็นนะรู้ตัวหรือเปล่า”
“ยังไง”
“ก็นพเขาเสียใจตอนที่เต็นบอกเลิก”
“แล้วไง”
“ก็แชมป์เป็นสาเหตุให้เต็นบอกเลิกเขาน่ะสิ”
“ทำไมถึงโทษคนอื่นล่ะ คุณทำตัวคุณเองนะ”
“แชมป์ !”
“ผมว่าเราเลิกคุยกันดีกว่า ให้เราจากกันด้วยดีเถอะ ผมไม่อยากทะเลาะและเสียความรู้สึกกับคนที่ผมเคยรู้สึกดีด้วย โชคดีนะครับ บาย”
แชมป์ตัดสินใจวางสายเมื่อเอ่ยจบ เพราะกลัวว่าหากคุยนานกว่านี้ตนจะหลุดถ้อยคำที่รุนแรงออกไป นั่นถือว่าเบาที่สุดแล้วนะกับการยกเรื่องต่างๆ มาโกหกให้เจ้าตัวทำใจได้ง่ายขึ้น อุตส่าห์แกล้งบอกว่าเคยรู้สึกดีด้วย อาจจะพอทำให้มันมองเห็นคุณค่าของตัวเองบ้างล่ะน่า จะให้บอกไปตามตรงว่าที่ผ่านมาเขาแกล้งคบด้วยเพราะอยากทดลองทฤษฎีรักแท้ไม่มีในหมู่เกย์ ก็กลัวว่าเจ้าตัวจะเจ็บปวดไปมากกว่านี้ที่เสียคนรักไปด้วยความโง่เง่า และหูเบาของตน เฮ้อ ป่านนี้นั่งร้องไห้เป็นเผ่าเต่าแล้วมั้ง ทนๆ เอาเหอะว่ะ เดี๋ยวมึงก็ชิน
มืดแล้วแต่โทรศัพท์ยังถูกตั้งไว้ในโหมดปิดเสียงอยู่ และวางไว้ไกลตัวขณะยืนโอบกอดอยู่กับคนรักที่ริมระเบียงห้องพัก เด็กหนุ่มจึงไม่ได้รับรู้ว่ามีใครติดต่อเข้ามาบ้าง กระทั่งแยกตัวออกมาจากคนรักเพื่อมาหยิบเครื่องดื่มภายในห้อง จึงได้เห็นว่าที่โทรศัพท์ของตัวเองมีสายที่ไม่ได้รับและข้อความค้างอยู่ ตัดสินใจเปิดอ่าน ถอนหายใจด้วยความเบื่อหน่าย ร้องบอกคนรักว่าขอลงไปซื้อเครื่องดื่มเพิ่มข้างล่าง แต่ใจจริงต้องการลงไปเคลียร์กับคนที่ส่งขอความอ้อนวอนขอให้ตนรับสายโทรศัพท์ หวังให้เจ้าตัวเข้าใจสถานการณ์และเลิกตามตอแยตนซะที เด็กหนุ่มติดต่อกลับไปหาฝ่ายนั้นตอนเดินอยู่ริมหาด
“ขอบคุณมากแชมป์ ขอบคุณมากที่ยอมคุยกับเต็น” ฝ่ายนั้นทักทายมาให้ได้ยิน น้ำเสียงคล้ายคนผ่านการร้องไห้มาไม่มีผิด แต่ตอนนี้รู้สึกสมเพชมากว่าสงสาร จึงตอบกลับไปห้วนๆ
“มีอะไร”
“แชมป์จะกลับมาตอนไหน เราเจอกันได้มั้ย” น้ำเสียงฝ่ายนั้นดีขึ้นคล้ายคนไม่ติดใจในสถานการณ์ที่ผ่านมา
“ยังไม่รู้” แชมป์ตอบออกไปด้วยความเฉยชา แอบถอนหายใจเมื่อโดนทวงสัญญาเรื่องการออกเดต จึงบอกออกไป
“เลิกเถอะเต็น อย่าพยายามทำทุกอย่างให้เหมือนเดิมเลย มันไม่มีประโยชน์หรอก”
“ทำไมจะไม่มีประโยชน์ล่ะแชมป์ ถ้าแชมป์จะยังเป็นคนเดิม” ฝ่ายนั้นตามยื้อ จึงบอกออกไปตรงๆ
“คนเดิมของผมก็คือเป็นผู้ชายคนหนึ่งที่รักผู้หญิงไงครับ ไม่ใช่เกย์รักเกย์ หรือผู้ชายรักเกย์”
“ทำไมแชมป์พูดแบบนี้” ยังมีคำถามกลับมาให้ได้ยินอีก แม้มันจะเบาบางในน้ำเสียงก็เถอะ
“ผมพูดความจริงครับ เข้าใจและทำใจซะเถอะ ลืมผมไปซะ ที่ผ่านมาคิดซะว่าเรื่องของเรามันไม่เคยเกิดขึ้น” เด็กหนุ่มอธิบายใหม่
“แล้วที่ผ่านมาล่ะแชมป์ แชมป์จะรับผิดชอบความรู้สึกเต็นยังไง”
“ผมขอโทษ ผมไม่คิดว่าคุณจะคิดกับผมมากมายขนาดนี้”
“สรุปเต็นคิดกับแชมป์ฝ่ายเดียวเหรอ ที่ผ่านมาแชมป์ไม่เคยคิดอะไรกับเต็นเลยใช่มั้ย”
“ก็บอกแล้วไงผมไม่ใช่เกย์ คุณจะให้ผมคิดอะไรกับคุณล่ะ”
“แล้วการกระทำที่แชมป์ทำมาทั้งหมดล่ะ คำพูดทุกคำพูด เต็นยังไม่ลืมมันง่ายๆ หรอกนะ”
“ก็บอกแล้วไงว่าผมขอโทษ ผมไม่คิดว่าคุณจะจริงจัง”
“ทำไมแชมป์ถึงคิดว่าเต็นจะไม่จริงจัง”
“ก็คุณมีคนรักอยู่แล้ว”
“แชมป์เคยแนะให้เต็นเลิกกับเขาจำไม่ได้หรือไง”
“ผมไม่คิดว่าคุณจะเชื่อ”
“แต่เต็นก็เชื่อไปแล้ว”
“แล้วคุณไปขอคืนดีกับเขาหรือยัง”
“เป็นแชมป์ แชมป์จะกล้ามั้ย”
“ผมก็เคยขอคืนดีแฟนผม คุณก็เคยเห็นในวันแรกที่เราเจอกัน”
“มันไม่เหมือนกัน”
“ไม่เหมือนยังไง”
“เต็นละอายเกินที่จะทำแบบนั้นได้”
“แล้วที่โทรมาจู้จี้กับผมนี่ไม่ละอายบ้างเหรอ”
“แชมป์!”
“ขอโทษนะที่ผมต้องพูดตรงๆ คุณกับผมเรารู้จักกันแค่ผิวเผิน การที่คุณโทรมาวุ่นวายกับผมแบบนี้ มันยิ่งทำให้ผมมองคุณในทางไม่ดีมากกว่าเดิมนะ”
“หมายความว่ายังไง”
“ก็คุณรู้จักผมเพียงไม่กี่วันคุณก็ตัดสินใจที่จะเลิกคบกับแฟนที่คุณรู้จักเขามา 4 ปี เพื่อมาคบกับผม คุณคิดว่าผมรับได้เหรอกับการที่จะรู้สึกดีกับคนจิตใจโลเลเช่นคุณ”
“แต่แชมป์ทำให้เต็นแบบนี้นะ”
“เลิกโทษคนอื่น แล้วก็เลิกใช้สรรพนามแบบนี้กับผมเถอะ เราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว มันตลกที่ผู้ชายสองคนจะเรียกแทนกันด้วยชื่อ”
“คำพูดพวกนี้แชมป์สอนเต็นเองนะ”
“บอกแล้วไงว่าเราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว”
“แชมป์ทำไมแชมป์ถึงเป็นไปได้ขนาดนี้”
“ผมก็เป็นของผมแบบนี้”
“ไม่จริง แชมป์ที่เต็นเคยรู้จักไม่ใช่คนๆ นี้”
“เลิกเพ้อเจ้อแล้วก็ทำใจให้ลืมผมเถอะนะ ถือว่าผมขอร้องล่ะ เป็นไปได้เราอย่าติดต่อกันอีกเลย กลับไปหาคนของคุณเถอะ ไปอธิบายให้เขาเข้าใจในทุกๆ เรื่อง แล้วขอคืนดีกับเขาซะ หรือถ้าไม่สำเร็จคุณก็เปิดใจมองเกย์คนใหม่ที่พร้อมจะคบกับคุณได้เถอะ สำหรับผม ผมเป็นผู้ชาย ไม่ได้เป็นเกย์ เลิกคิด เลิกหวัง แล้วก็เลิกตามผมซะเถอะ ผมอยากลืมภาพวันเวลาที่ผมทำสิ่งทุเรศๆ ในชีวิตลงไป ผมอยากมีชีวิตที่ปกติ เป็นผู้ชายที่รักผู้หญิง เป็นคนที่เดินอยู่ในกรอบของสังคม แค่นี้นะครับอย่าโทรมาอีกหากไม่จำเป็น ลืมๆ ผมไปเถอะ ยังไงเราก็คบกันไม่ได้”
แชมป์วางสายทิ้งอีกครั้ง สุดจะทนแล้วกับการโดนยื้อ จึงได้เอ่ยระบายถ้อยคำที่รุนแรงออกไป อีกฝ่ายจะเป็นจะตายตอนนี้ไม่นึกสนเพราะคนรักของตนจะต้องเป็นผู้หญิงเท่านั้น ฝันไปเถอะว่าชาตินี้จะมีเกย์คนไหนเข้ามาทำให้หัวใจหวั่นไหว ร้องไห้ซะให้พอไอ้เต็น ให้สมกับที่นายเคยโง่เง่าให้กับลมปากของผู้ชาย นายจะได้จำให้ขึ้นใจว่าอย่าโง่ให้ผู้ชายที่ไหนได้หลอกอีก ขอให้นายโชคดี ลาก่อนอย่างถาวร
จากวันนั้นแชมป์เลิกสนใจการติดต่อจากเต็นจริง ในทุกทาง ไม่ว่าจะโทรศัพท์ หรือข้อความ เด็กหนุ่มหันไปสนใจและใส่ใจคนรักอย่างมิวที่หันมาคบกับตนอีกครั้ง ซึ่งหลายครั้งที่อยู่ด้วยกันเต็นก็ติดต่อเข้ามาอย่างไม่รู้เวร่ำเวลา เด็กหนุ่มมักโดนถามว่าทำไมไม่รับสายโทรศัพท์นั่น จึงต้องยอมโกหกไปว่าตอนที่ตนอยู่คนเดียวได้มีผู้หญิงมาติดพันบ้าง ซึ่งตนก็คบๆ ไปเพราะความเหงา ไม่ได้คิดจริงจัง หัวใจไม่มีไว้ให้ใครแล้ว
“แชมป์รักและรอมิวคนเดียวเท่านั้น ทำไงให้เขาเลิกตามแชมป์ มิวช่วยคิดหน่อยสิ” เด็กหนุ่มอ้อนคนรักในตอนนั้น จู่ๆ ก็นึกแปลกใจที่คนรักหยิบโทรศัพท์ตนไปจัดการทำอะไรสักอย่างก่อนส่งคืนแล้วบอก
“ตั้งเพลงรอสายบอกเลิกไว้ให้แล้ว เดี๋ยวเขาโทรมาเพลงมันก็จะบอกแทนแชมป์เองแหละว่าแชมป์รู้สึกยังไงกับเขา”
“เพลงใครอ่ะ”
“เราเลิกกันนะของปานไง ไม่เคยฟังเหรอ”
“ทำไมตั้งเพลงผู้หญิงล่ะ”
“เหอะน่า เนื้อหามันเข้าท่าดี บอกเลิกแบบยังอาลัย อาจทำให้เขารู้สึกดีขึ้น”
“มิวห่วงความรู้สึกเขาเหรอ”
“มิวเองก็เคยโดนพี่เอกทำแบบนี้ใส่ มิวเข้าใจเขา”
“แฟนแชมป์ใจกว้างจัง”
“ผู้หญิงย่อมเข้าใจผู้หญิง ว่าแต่แชมป์ไม่ได้คาราคาซังกับเขาแน่นะ”
“แน่สิครับ ตอนนี้แชมป์รักมิวคนเดียวเท่านั้นแหละ”
การสนทนาจบลงตรงนั้น ก่อนจะมีการหยอกเย้าตามประสาคนรักกัน ความสัมพันธ์ที่เริ่มใหม่ดำเนินไปอย่างราบรื่น กระทั่งวันหนึ่งก็ได้รับการติดต่อมาจากคนน่ารำคาญอย่างเต็นอีกครั้ง คราวนี้ที่พลาดที่รับสายเพราะเจ้าตัวเล่นใช้เบอร์โทรศัพท์สาธารณะติดต่อมา แต่พอรู้ตัวก็รีบตัดสายทิ้ง นึกเวทนาคนโทรเข้ามาเหลือทน ที่ทำทุกวิถีทางจริงๆ เพื่อให้ได้คุยกับเขา สงสัยอยากได้เขาเป็นคนรักจนตัวสั่น เฮ้อ เข้าขั้นโคม่าแล้วมั้งไอ้เกย์นี่
“แชมป์ เต็นพอจะเข้าใจเหตุผลของแชมป์แล้วล่ะ รับสายเต็นสักครั้งได้มั้ย เต็นอยากคุยกับแชมป์ แม้เราจะคบกันอย่างคนรักไม่ได้ เราก็เป็นเพื่อนกันได้นี่นา เถอะนะ รับสายเต็นเถอะ อย่าทำแบบนี้เลย มันเป็นผลดีต่อใครเลยนะ” แชมป์ได้รับข้อความนี้ออีกครั้งจากคนที่ตนตัดขาดออกจากชีวิต นึกเบื่อ นึกระอา นึกสมเพช จนพาลจะนึกเกลียดเจ้าของข้อความจริงๆ ไม่รู้หรอกว่าทำไมเจ้าตัวถึงส่งข้อความนี้มา
“จะมางอนง้อขอเป็นเพื่อนกับทำซากอะไรวะ เป็นเกย์ก็อยู่ส่วนเกย์ไปดิ ผู้ชายที่ไหนอยากจะคบกับมึงไอ้ห่า” เด็กหนุ่มหลุดปากด่าใส่หน้าจอโทรศัพท์ แล้วตัดสินใจปิดเครื่องซะเพราะสังหรณ์ใจว่าจะมีการโทรศัพท์ตามเข้ามา
ดึกวันหนึ่งขณะนอนหลับสบาย เด็กหนุ่มได้รับการติดต่อจากคนที่ตนนึกเบื่ออีกครั้ง รู้สึกรำคาญจนสุดจะทนจึงได้บอกออกไป
“ไม่หลับไม่นอนหรือครับ คุณดูจะล้ำเส้นกับผมมากเกินไปแล้วนะ”
“เต็นขอโทษ เต็นแค่อยากคุยกับแชมป์” คนนั้นพูดจาให้รู้สึกเวทนา แต่จิตใจไม่ได้สนใจยังคงเดินหน้าต่อว่าอีก ซึ่งเป็นการจุดชนวนการโต้แย้งอีกครั้ง
“แต่นี่มันเป็นเวลานอนนะครับ”
“ก็ที่ผ่านมาแชมป์ไม่เคยรับสายเต็นเลย”
“ผมว่าผมบอกคุณไปแล้วนะว่าถ้าไม่จำเป็นอย่าติดต่อมาหาผม ทำไมไม่ฟังกันบ้าง”
“แล้วถ้าตอนนี้เต็นบอกว่าเต็นจำเป็นล่ะ”
“จำเป็นยังไง”
“เต็นเหงา เต็นโดดเดี่ยว แชมป์รู้มั้ยว่าเต็นไปเจออะไรมาบ้างระหว่างที่แชมป์หายไป”
“เราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว มันไม่จำเป็นเลยที่ผมจะรับรู้เรื่องของคุณ”
“ทำไมแชมป์ถึงร้ายกับเต็นได้ขนาดนี้”
“ผมจะร้ายกว่านี้อีกถ้าคุณยังดึงดันที่จะติดต่อผมอยู่”
“สรุปว่าไม่ว่าจะยังไงเราก็กลับมาคุยกันไม่ได้แล้วใช่มั้ย”
“ก็น่าจะเป็นยังงั้น”
“แชมป์ไม่เสียดายวันเวลาดีๆ ที่เราทำด้วยกันบ้างเหรอ”
“คุณครับ เรารู้จักกันกี่วันกันครับ วันดีๆ ที่คุณพูดถึงน่ะ มันจะน่าจดจำและน่านึกถึงขนาดไหนกัน”
“แชมป์”
“โทษผมไม่ได้นะ คุณบังคับให้ผมพูดเอง แค่นี้นะครับ ผมจะนอน”
เด็กหนุ่มตัดสัญญาณขาดหายทิ้งทันทีเมื่อเอ่ยจบ พูดออกไปขนาดนี้ หากฝ่ายนั้นจะหน้าด้านหน้าทนตามตื้อเขาอยู่ก็ให้มันรู้ไป หากเป็นอย่างนั้นจริงๆ จะจัดการต่อว่าอย่างไม่ไว้หน้าให้ได้เจ็บปวดสมใจอยาก อย่าวอนก็แล้วกัน
จากวันนั้นเต็นหายไปจากชีวิตจริงๆ ในขณะที่ความสัมพันธ์ของตนกับคนรักอย่างมิวเริ่มกระท่อนกระแท่นอีกครั้ง เมื่อคนชื่อเอกได้กลับเข้ามาวนเวียนตามง้องอนฝ่ายหญิง ซึ่งดูท่าเจ้าตัวจะมีใจเอนเอียงให้อีกต่างหาก แล้วที่สุด เส้นทางรักที่ขรุขระมาตลอดสามเดือนก็ขาดสะบั้นลงในวันนี้ ซึ่งคนรักได้นัดตนมาเคลียร์ใจแล้วเดินจากไปพร้อมผู้ชายชื่อเอก
หน้าคลินิกนิรนามขณะเดินผ่านเพื่อไปต่อรถโดยสารประจำทางกลับบ้าน เด็กหนุ่มเดินก้มหน้าข่มความเจ็บปวดภายในใจ พยายามทำใจยอมรับความจริงว่าตัวเองได้เสียคนรักไปแล้วอีกกครั้ง
สายลมต้นฤดูหนาวพัดมากระทบร่าง เด็กหนุ่มหยุดยืนมองดูใบไม้แห้งบนต้นไม้ริมถนนที่ปลิวหล่นตามแรงลม นึกคิดในใจว่าใบไม้นั้นช่างแห้งกรอบคล้ายจิตใจตนตอนี้ซะเหลือเกิน สองขาออกก้าวเดินพร้อมใบหน้าที่เศร้าหมอง แต่พลันต้องตกใจเมื่อเดินไปได้ไม่กี่ก้าวร่างทั้งร่างกลับได้ชนเข้ากับใครบางคน
“เต็น” เด็กหนุ่มเรียกชื่อฝ่ายนั้นเมื่อมองเห็นว่าเป็นใคร
โปรดติดตามตอนต่อไป
ขอบคุณครับ
Boy
**แต่ละเม้นท์ น่ากลัวแชมป์จะไม่ตายดี เอ๊ะ ! ยังไง
ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ