หัวข้อ: หนุ่มขี้เก๊กสะดุดรักนายจอมดื้อ By Ms.Shizuru Lesson 141 THE END จบจ้า

[1kabb]

กำลังลุ้นเลย  เอาอีก ๆ ค๊าบ

[basza2x]

   หนุกหนาน อิอิ

[kolapapaya]

อัทดูแลวินอย่างดีเี่ยี่ยงแม่นม วินมันสำนึกมั่งมั้ยเนี่ยยย 

[Mrl●]

ชอบค่ะ อยากรู้จริงว่าจะเป็นไงต่อ

[Still_14OC]

แกป่วยจริงๆเหนอวิน ไม่อยากจะเชื่อ อัทดูแลอย่างดีเลยนะ อิวินแอบนอนยิ้มอยู่อ่ะดิ

[day9day]

อยากรู้ตอนต่อไปอ่ะครับ  มาต่อเร็วๆนะครับ

เป็นกำลังใจให้คนแต่งทุกเมื่อเชื่อวันครับ

[Poseidon]

ไงหล่ะวิน อัทเค้านิสัยดีจะตาย

[cher7343]

กรี๊ดดดด ขอแช่งวินให้รักอัท หลงอัท รักอัท หลงอัท สาธุ
น่ารักมากเลยอ่ะ อ่านไปเขินไป
กอดคนเขียน

[londoneye]

เพิ่งจะได้มาอ่านนอ่า

ชอบมากกกก....แต่ละคน...ด่ากันมันมว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

วินจะมาหลอกอัทงั้นเหรอ.....เดี๋ยวจะหลงจนถอนตัวไม่ขึ้นน้าาาาาาาาาาา

อัทก็อย่ายอมใจอ่อนง่ายๆล่ะ......

แต่ว่าสงสารพรหมง่าาาาาาาาาาาาา.....หาคู่ให้ด่วน...

[khunstar]

อีวินมึงจะได้เจ็บทีหลัง

[mamew13 jk]

มาต่อ เรวๆนะค่ะ ผู้แต่ง รอลุ้น วิน-อัท อยู่ 555

[hardened-boy]

 

[shizuruviola]

จากผู้แต่งครับ คือตอนนี้ตันครับยุ่งๆ เรียนด้วยงานเยอะ

เลยช้าหน่อย สัญญาพรุ่งนี้จะลงให้สอง-สามตอน แต่งไม่ออกครับ

ขอไปสงบจิตใจในป่าในไร่สักวันครับผม

[nemesis]

รับทราบคร้าบ

[Still_14OC]

ไม่เร่งจ้า ทำใจให้สบาย

[day9day]

ง่ะ   อยากอ่านอ่ะ   เป็นกำลังใจให้คนแต่งเหมือนเดิมนะครับ

[tawan]

เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะ

 

[● MaYa~Boy ●]

เพิิ่งได้มาอ่าน ชอบเรื่องนี้มากๆ

[kolapapaya]

สู้ๆนะผู้แต่ง สนุกดีๆ เป็นกำลังใจให้จ้าาาา   

[Mrl●]

เข้าเป็นกำลังใจให้ค่า
รอลุ้นอยู่ อิอิ

[ิิำืben]

จากผู้แต่งครับ คือตอนนี้ตันครับยุ่งๆ เรียนด้วยงานเยอะ

เลยช้าหน่อย สัญญาพรุ่งนี้จะลงให้สอง-สามตอน แต่งไม่ออกครับ

ขอไปสงบจิตใจในป่าในไร่สักวันครับผม

อร๊ายยยยถ้าช้าแร้วแต่งออกมาได้ดีเค้ายอมนร๊าตัวเอง5555+
 :m32:ตามสบายค๊าจะมาวังทุกวันๆๆๆน๊าคนเขียน มาม่ะมาจุ๊ฟฟฟทีดิ จุ๊ฟฟฟฟ

[shizuruviola]

Lesson 42

( Win Part )

ผมตื่นขึ้นมาตอนเช้าของอีกวันนึงแล้วผมนี่หลับไปนานเหมือนกัน สงสัยจะเป็นฤทธิ์ยาผมหันไปมองคนที่นอนอยู่ข้างๆผม ก็พบกับใบหน้าขาวใสของคนที่คอยดูแลผมตอนไม่สบาย

“…” ผมจ้องหน้าของอัทเหมือนคนโดนมนต์สะกดมันมีแรวดึงดูดบางอย่างที่ทำให้ผมไม่อาจละสายตาไปจากใบหน้าของอัทได้เลยในตอนนี้ เวลาหลับทำไม...น่ารักจัง ผมนอนมองมันต่อสักพักนึงมันก็เริ่มขยับตัว

“อรุณสวัสดิ์” คำกล่าวทักทายแรกของวันนี้

“หือ...ตื่นแล้วทำไมไม่ปลุก” เสียงมันพูดอู้อี้เพราะพึ่งตื่น

“ยังเช้าอยู่เลยจะรีบไปไหน” ผมถามมัน

“ก็ไม่ไปไหนหรอก...ว่าแต่มึงอ่ะดีขึ้นหรือยัง” มันหันมาจ้องผมเต็มตา   รู้สึกหัวใจเต้นแปลก ตาโตๆดูใสซื่อ

“นิดหน่อย” ผมตอบมัน

“งั้นเดี๋ยวกูหาอะไรให้กินจะได้กินยา” พูดจบมันก็ลุกขึ้นออกไปจากห้องทันที ผมนอนรอมันสักพักมันก็เปิดประตูเข้ามาในห้อง

“มึงลุกไหวป่าววะ” มันยืนถามผมตรงหน้าประตู

“ไม่ไหวว่ะ” ผมโกหกมันจริงๆผมพอลุกได้แล้ว

“งั้นเดี๋ยวมึงรออยู่นี่แหละ เดี๋ยวกูเอาโจ๊กมาให้กิน” มันเดินออกไปจากห้องแปปเดียวแล้วกลับเข้ามาพร้อมกับกลิ่นโจ๊กหอมๆ

“อ่ะนี่กินซะมึงอ่ะ” มันยื่นถ้วยโจ๊กให้ผม

.”อือ” ผมรับถ้วยโจ๊กแล้วกินจนหมดมันก็เอายามาให้ผมกินต่อ

“ขอบใจมึงมากนะ” ผมพูดขึ้นหลังจากกินยาเสร็จได้สักพัก

“เรื่องอะไรวะ” มันถามกลับหน้างงๆ

“ก็ที่มึงดูแลกูตอนไม่สบายไง”

“เหอะๆ เล็กน้อย กูไม่ถือว่าป็นบุญคุณอะไรหรอก” มันพูดแล้วจ้องหน้าผมรู้สึกได้เลยว่าคำพูดของมันออกมาจากใจไม่ได้กวนตีนอะไรผม

“อือ” ผมบอกแค่นั้นก็รู้สึกง่วงแล้วหลับไป  ตื่นขึ้นมาอีกทีก็ตอนเย็นๆแล้วผมเก็บข้าวเก็บของแล้วเตรียมจะกลับบ้าน ผมคงทำร้ายจิตใจมันไม่ลงทั้งๆที่ดูเหมือนเป็นคนเข้มแข็งหัวดื้อแต่งจริงๆแล้วมันเป็นคนอ่อนโยนมาก ผมควรจะหยุดทุกอย่างไว้ตรงนี้แล้วต่างคนต่างอยู่กันดีกว่า

“อ้าวมึงจะกลับแล้วหรอ” มันเปิดประตูห้องนอนเข้ามาก็ถามผมทันที

“อือ กูดีขึ้นละกูว่ากูจะกลับบ้านว่ะไม่ได้กลับหลายวันแล้วเดี๋ยวโดนบ่น” ผมบอกเหตุผลมันไป แต่จริงๆมันไม่ใช่หรอก ผมหายไปเป็นสัปดาห์ก็ไม่มีใครว่าอะไรหรอก

“นี่ มึงกลับไหวหรือเปล่าถ้าไม่ไหวอยู่ต่อก่อนก็ได้นะ กูไม่คิดค่าเช่าหรอกเดี๋ยวไปจับรถคว่ำตายห่าขึ้นมาคนอื่นเค้าจะหาว่ากูใจดำไล่คนป่วย” มันร่ายยาวมาเลยครับ

“คนอื่นน่ะใครวะ” ผมถามมัน

“ก็พ่อแม่พี่น้องมึงไง” มันตอบกลับหน้าซื่อๆ ทำไมตอนนี้มันถึงดูไร้เดียงสานักวะทั้งๆที่แม่งจริงๆแล้วปากโคตรจัดเลย

“แล้วพ่อแม่พี่น้องกูเค้าจะรู้ได้ยังไงวะ”

“อ้าว มึงไม่ได้โทรแจ้งข่าวบอกพ่อบอกแม่หน่อยหรอ เป็นตายร้ายดียังไง”

“หึ ไม่ได้บอก” ผมบอกมัน มันทำหน้าเอือมนิดๆ

“ดีๆ ที่หลังกูจะได้ฆ่ามึงหมกชักโครกแล้วให้เค้าตามหาศพมึงไม่เจอ” มันพูดแล้วจ้องหน้าผมเขม็ง ผมก็ไม่ได้ตอบอะไรมันกลับไป

“สรุปเอายังไง จะกลับหรือเปล่ามึงอ่ะ” มันถามทำลายบรรยากาศความเงียบ

“อือ เดี๋ยวกูกลับพรุ่งนี้ละกัน” ผมบอกมันจบก็รู้สึกอยากแกล้งมันขึ้นมา

“นี่มึงเป็นแฟนกับกูนะ” ผมขอมันตรงๆทื่อๆเลยดูสิมันจะทำยังไง แต่ถ้าได้จริงมันก็คงเสร็จผมแล้วผมก็ทิ้งมันเหมือนที่ทำกับคนอื่นๆ ผมไม่คิดจะจริงจังกับใครผมชอบความเป็นอิสระดังนั้นคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตผม เมื่อได้ในสิ่งที่พวกเค้าตเองการแล้วเค้าก็จะไปกันเอง และอีกอย่างคือ....ไม่เคยมีใครปฏิเสธผมมาก่อน

“…” มันเงียบไม่ตอบแต่ทำหน้าเขินๆ หึ มึงก็คงง่ายๆเหมือนคนอื่นอ่ะสินะ

“ว่าไงล่ะ” ผมเร่งเร้ามัน

“มึงคิดว่ากูจะตอบมึงว่าอะไรล่ะ” มันย้อนถามผมกลับ

“ตกลง....ใช่หรือเปล่า” มันยิ้มขึ้นที่มุมปากแล้วก็จ้องหน้าผมแล้วมันก็ก้มหน้าลงมาจนปากเราเกือบจะชนกันแล้วมันก็เป่าลมใส่หูผมแล้วกระซิบบอกบางอย่างกับผม

“มึงละเมออะไรอยู่ หึ ไอ้ห่า…ตุ้บ” ไม่พูดเปล่าลุกขึ้นมาทุบท้องผมด้วย

“โอ้ยจุก” ผมเผลอร้องเสียงหลงเลย

“ถ้ามึงคิดว่ากูง่ายเหมือนคนอื่นล่ะก็...มึงคิดผิดแล้วล่ะ แล้วกูก็ไม่เคยคิดจะเอามึงหรอกนะต่อให้หล่อเป็นเทพบุตรแต่สันดารดิบแบบมึงน่ะ จ้างให้กูยังไม่เอาเลย” โหเจ็บจี๊ดเลย การโดนปฏิเสธครั้งแรกของผม กูว่าจะไม่ยุ่งกับมึงแล้วนะแล้วเราจะได้เห็นดีกัน กูนี่แหละทำให้มึงต้องมาคอยง้อกูคอยขอความรักจากกู กูปราบพยศอย่างมึงเอง ดูสิว่าจะเก่งได้สักกี่น้ำ

( Autt Part )

เหอะ คนอะไรหน้าด้านชะมัดแค่ดีด้วยนิดหน่อยก็มาขอเราเป็นแฟน คิดว่ากูง่ายเรอะ ฝันไปเถอะไอ้หอกหักคนอย่างกูได้ไม่ง่ายหรอกโว้ย

“ปากดีเหลือเกินนะมึงน่ะ เดี๋ยวปั๊ดจับกดซะเลย” มนัพูดแล้วทำหน้าตาหื่นใส่ผม

“ไอ้หื่น มึงอย่าแม้แต่จะคิดที่นี่ถิ่นใครดูด้วย” ผมบอกมัน ตราบใดที่อยู่ในห้องผม ผมไม่กลัวใครทั้งสิ้นเพราะในห้องผมมีอาวุธแทบทุกชนิดซ้อนอยู่แทบทุกส่วนของบ้าน เป็นการป้องกันตัวของผมอย่างนึง เพราะถ้าเอาตรงๆแล้วผู้ชายร่างเล็กๆแบบผมถ้าเกิดเหตุอะไรขึ้นมาจะเอาอะไรไปสู้ใครได้

“แต่กูยังไม่เลิกคิดที่จะจีบมึงหรอกนะ” เอ่อ อยากถามนะว่าหน้าเสริมด้วยคอนกรีตหรอแต่ถ้าเสนอมากูจะสนองให้เอง

“แล้วแต่มึงเถอะ อยากทำอะไรก็ทำ อยากเสียเวลาเปล่าก็เชิญนะ” ผมยิ้มกวนส้น....มันไปทีนึง มันเองก็ยิ้มกลับมากวนไม่แพ้ผมเลย

“ไม่เสียเปล่าหรอก....คนอย่างกูทำอะไรต้องมีผลประโยชน์เสมอ”

“งั้นหรอ...ก็ตามสบายนะ เพราะคนอย่างกู...ถ้ามีอะไรที่ไม่มีประโยชน์ แม้แต่หางตากูก็ไม่มอง” ผมสวนมันกลับแล้วเราก็จ้องหน้ากันอย่างเอาเป็นเอาตายไม่มีการยอมกัน

“~เพลงรัก...ก็ต้องมีคำว่ารัก~” เสียงริงโทนเสียงใหม่ของผมดังขึ้น ผมจึงมุ่งหน้าไปรับทันทีพอเห็นเบอร์ที่โทรมาก็กดรับทันที

“ว่าไงพรหม”

( เป็นไงบ้างอ่ะอัท ) พรหมตอบกลับมานี่ก็หลายวันแล้วที่ไม่ได้เจอกันเพราะมันกลับบ้านที่สระบุรี

“ก็เรื่อยๆอ่ะ ว่าแต่พรหมเถอะเมื่อไรจะกลับมาสักทีเดี๋ยวก็เรียนไม่ทันหรอก”

( ก็เดี๋ยวจะกลับแล้วล่ะเหลือธุระอีกนิดนึง )

“อื้อๆ รีบกลับมาล่ะเหงานะเนี่ย” ผมพูดเล่นกับพรหมแบบนี้เป็นประจำ

“อยู่กับกูแต่บอกคิดถึงผู้ชายอีกคนชีวิตมึงนี่สุขสันต์ดีเนอะ”

[tawan]

ดูแล้วจะรักเค้าก่อนแล้วนะน้องวิน

 

[ิิำืben]

เหอะๆนั่นซิ เค้าว่าน้องวินคุงคงต้องหลงรักน้องอัทจังซะก่อนม๊างงง
ก่อนที่จะได้แก้แค้นเรื่องศักดิ์ศรี อิอิอิอิอิอิอิ  o18แหม อาการมันฟ้องโต้งๆว่าหึง

[khunstar]

ไอ้วินสักวันมึงจะได้เจ็บเพราะสิ่งที่แกทำ

[kolapapaya]

วิน รู้สึกจะสำนึกอยู่พักนึง แล้วก็กลับมาเข้าแผนชั่วต่อ 5555

แอบหึงอัทกับพรหมอยู่ล่ะสิ  อยากรู้จังว่าอัทจะเริ่มรักวินตอนไหน 
 

[shizuruviola]

Lesson 43

( Autt Part )

“เอ่อ...ขอโทษที แต่ความสุขกู” ผมตอกมันกลับอย่างสะใจ เล่นกับใครไม่เล่น

( อัท เสียงใครหรอ )

“อ๋อ พรหมไม่มีอะไรหรอกเดี๋ยวแค่นี้ก่อนนะ พอดีเราติดธุระอยู่” ผมโกหกคำโตเลยอ่ะ

( อ่อๆ โอเค งั้นแค่นี้นะ )

“อื้อ ไว้เจอกันนะ” ผมวางสายแล้วก็ต้องหันไปเผชิญหน้ากับใครอีกคน

“สุขมากไหมล่ะ ยิ้มไม่หยุดเลย” ไอ้วินพูดประชดใส่ผม

“โทษที แต่มึงคงต้องทำใจ เพราะกูหัวกระไดบ้านไม่เคยแห้ง” ผมยิ้มเยาะมัน

“อยากสุขมากกว่านี้ไหมล่ะ เดี๋ยวกูจัดให้” พูดจบมันก็พุ่งเข้ามาหาผมแล้วจับผมกดลงบนเตียงทันที ผมตกใจมากแต่ก็ตั้งสติได้ในเวลาอันรวดเร็ว

“ทำอะไร” ผมถามลองเชิงมันไปก่อน

“ก็ทำอย่างที่เคยทำไง” เมื่อมันตอบมา ผมก็พูดไม่ออกสมองมันตื้อๆเหมือนกำลังรับรู้ว่ากำลังจะมีภัยเลยทำอะไรไม่ถูก มันเริ่มเอาหน้ามาซุกไซร้คอผม

“หึ อะไรกัน เนี่ยหรอวิธีจีบของมึงน่ะ ใช้แต่กำลังท่าทางจะไม่มีปัญญาแล้วจริงๆ”

“…” เมื่อผมพูดจบมันก็ผงะออกจากคอผมทันทีและจ้องหน้าผม แต่ผมก็จ้องกลับ ถามว่ากลัวไหม....โคตรอ่ะ แต่คนเรามันต้องมีไหวพริบในการเอาตัวรอด

“หึ มึงเข้าใจพูดดีนิ   ได้กูจะเอาชนะใจมึงให้ดู มึงคอยดูเถอะ” มันลุกออกไปจากตัวผมอย่างรวดเร็ว เฮ้อ รอดเว้ยเป็นไทแล้ว ฮ่าๆๆๆๆ  (เวอร์)

“แล้วจะคอยนะ” ผมโบกมือให้มันเชิงยั่วนิดๆ

“กูอาบน้ำก่อน” มันบอกแล้วก็หยิบผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำไป

“เชิญตามสันดารครับผม” ผมยิ้มทะเล้นให้มันอีกทีแล้วมันก็ปิดประตูห้องน้ำลง

“เฮ้อ” ผมเข่าอ่อนถึงกับทรุดลงไปนั่งกับเตียงผมยอมรับว่าตกใจกับเหตุการณ์เมื่อครู่มากเพียงแต่ผมไม่โวยวาย ถ้าคิดจะเล่นกับคนแบบนี้ต้องมีสติและไหวพริบพอดูเลยทีเดียวถ้าพลาดเมื่อไรเป็นเสร็จมันแน่นอน

“มึงไปอาบต่อดิ” มันออกมาจากห้องน้ำก็ไล่ผมเข้าไปอาบต่อทันที

“มึงมีเสื้อผ้าใส่หรอวะ” ผมถามมันเพราะว่าเสื้อผ้าผมตัวขนาดมันแทบจะไม่มีเลย

“เดี๋ยวกูลงไปเอาที่รถ” มันบอกผมแล้วก็หยิบกุญแจรถ

“เออ” ผมเดินเข้ามาในห้องน้ำแต่ยังไม่ทันถอดเสื้อผ้าก็เกิดอาการหิวน้ำเลยออกมากินน้ำก่อนเดี๋ยวค่อยอาบน้ำก็ได้วะ ผมกำลังรินน้ำใส่แก้วแขกผู้มีเกียรติของผมก็กลับขึ้นมาพอดิบพอดี

“มึงยังไม่อาบน้ำอีกหรอ” มันถามผม

“อือ หิวน้ำว่ะ” ผมบอกเหตุผลมันไป และกำลังจะเดินกลับเข้าไปอาบน้ำแต่อยู่ๆผมก็คิดอะไรสนุกๆได้

“มึงดูไรวะ” ผมถามมันเพราะมันนอนดูรายการอะไรไม่รู้อยู่

“ไม่รู้กูพึ่งเปิดมา” มันตอบผมแต่ตาดูทีวี

“น่าดูว่ะเดี๋ยวกูออกมาดูด้วย” พูดจบผมก็ถอดเสื้อของตัวเองทันทีแล้วเอาผ้าขนหนูพันเอวไว้แล้วถอดกางเกงทั้งชั้นนอกชั้นใน ไอ้วินมันก็หันมามองผมแต่ผมหันหลังให้แล้วเดินเข้าห้องน้ำทันที ผมอาบน้ำอย่างสบายใจพออาบเสร็จผมก็เอาผ้าเช็ดตัวพันเอวเดินออกมาแล้วไปหน้ากระจกทาครีมทั่วร่างกายของผมแต่ผมแอบเห็นว่าใครอีกคนจ้องมองผมอยู่

“มองไรวะ” ผมถามมัน

“เปล่า” มันพูดแล้วแสร้งหันหน้าไปทางอื่น

“โกหก” ผมบอกมันมันก็หันหน้ากลับมาหาผมทันที

“ก็บอกว่าไม่ได้มองอย่าหลงตัวเองนักเลย” มันพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด นี่แหละเข้าทางกูล่ะ เดี๋ยวกูจะสั่งสอนมึงเอง

“กูไม่ได้หลงตัวเอง...แต่ตอนนี้มึงกำลังหลงกู” ทำไมผมจะมองไม่ออกสายตาแบบนั้นผมเจอมานักต่อนักแล้ว เพียงแต่ผมไม่เล่นด้วยแค่นั้นเอง

“หึ ยั่วนักนะระวังเถอะ ถ้าวันไหนกูระเบิดขึ้นมามึงนั้นแหละจะซวย” พอมันพูดมาแบบนี้ผมเงียบดีกว่าตอนนี้รู้สึกผมจะเสียเปรียบ พอแต่งตัวเสร็จผมก็ล้มตัวลงนอนข้างมัน

“ปกติมึงนอนไวหรอ” มันถามผม

“ก็แล้วแต่อ่ะ ถ้างานเยอะบางวันกูก็ไม่ได้นอนเลย” ผมตอบมันตามความจริง

“อืม ขยันเนอะมึงอ่ะ”

“ใครเค้าจะขี้เกลียดเหมือนมึง” ผมสวนกลับทันควัน

“ใครบอกมึงว่ากูขี้เกลียด” มันถามผม

“ไม่ต้องมีใคบอกหรอก ดูด้วยตาก็รู้” ก็ลักษณะมันไม่มีเค้าของคนขยันอยู่เลย

“มึงเคยบอกกับกูเองไม่ใช่หรอ ว่าคนเราอย่าดูอะไรที่ภายนอกน่ะ” อื้อ ก็จริงอ่ะผมเลยเงียบเพราะเถียงมันไม่ได้จริงๆ ผมกับมันนอนเงียบๆมาสักพักมันก็พูดขึ้น

“มึงมาเล่นเกมกับกูไหม” มันถามผม

“เกมอะไรของมึง” ผมก็ถามมันกลับขืนรับคำมั่วเดี๋ยวเจออะไรพิเรนท์ๆแล้วจะซวยผมอีก

“ก็ไม่มีอะไรมากหรอก...เกมวัดใจน่ะ”

“แล้วเล่นยังไงล่ะ” ผมถามมันด้วยความสนใจ

“มึงกับกูมาเป็นแฟนกัน 1 เดือน” มันพูดยังไม่ทันจบผมก็ถามขึ้นทันที

“เกมแบบนี้มันจะวัดผลแพ้ชนะยังไง”

“มันอาจจะวัดกันให้เห็นไม่ได้หรอก แต่ใจของผู้เล่นเกมเองนั้นแหละที่เป็นตัวตัดสินผู้แพ้ชนะ” มันพูดจบผมก็เงียบกำลังใช้ความคิดแค่เดือนเดียวเอง ผมคงไม่หลงมันหรอก...มั้ง

“ว่าไงล่ะ อย่าเอาแต่เงียบสิ” มันเร่งเอาคำตอบจังวะคนกำลังคิดอยู่

“ไม่เอาอ่ะ ไร้สาระ ไม่เห็นจะสร้างสรรค์เลย”

“เหอะ กูกะแล้ว แต่ไม่เป็นไรหรอกกูเข้าใจมึง มึงกลัวหลงรักกูใช่ไหมล่ะ” มันพูดเสียงกวนส้นเท้าอย่างรุนแรงไม่ได้สิใจเย็นไว้

“ไม่หรอก คนที่ไม่มีอะไรน่าหลงใหลอย่างมึง ทำให้กูรักไม่ได้หรอก” ผมบอกมันอย่างใจเย็นเพราะขืนวู่วามมีแต่เสียเปรียบเปล่าๆ

“อ๋อ งั้นหรอ แต่ก็นะมึงไม่กล้าเล่นเกมกับกูนิ แต่ไม่เป็นไรหรอกมึงไม่กล้าก็ไม่แปลกหรอกเพราะใครๆเค้าก็หลงกูกันทั้งนั้นแหละ” มึงหลงตัวเองมากๆถึงมากที่สุดเดี๋ยวกูจะหยุดความคิดนั้นของมึงเองได้ยินแล้วหมั่นตับเหลือเกิน

“แต่เอาเถอะ นอนๆ ถือว่ากูไม่ได้พูดอะไรแล้วกันนะ” มันยังไม่ยอมหยุด

“กูมีอะไรจะบอก” ผมเอ่ยขึ้น

“อะไร” มันถามผม

“นับจากนี่ มึงเป็นแฟนกู!!!”

[tawan]

เอาความรู้สึกมาเล่นกันอีกแล้ว

 

[khunstar]

เดี๋ยวก้อได้เจ็บกันหรอกหนูเอ้ยยยย

[mamew13 jk]

 นั้นนะ ไม่ใครก้อใครละว๊า 5555