ทำไมผมต้องยิ้มทั้งน้ำตาด้วยน๊ะ คงจะเป็นเพราะว่า ผมรู้สึกถึงอุปสรรคต่างๆนานาที่ทำให้ทั้งสองฝ่าฟันมาถึงจุดนี้ได้
นานแค่ไหนแล้วน๊ะที่ทั้งสองฝืนใจกันมา กว่าจะลงเอยกันได้ มันทรมานแค่ไหน แต่สุดท้าย ก็ได้รู้รสแห่งความสุขที่สุด
ผมอ่านทีไร ไอ้ภาพสีเทาของปืนและปอในอดีตที่ทำวีรกรรมร่วมกันมา มันลอยมาให้ผมเห็นในความทรงจำพร้อมกับเพลงรักหลายสิบเพลงเลย
รู้สึกดีใจกับปืนและน้องปอจริงๆ ขอให้รักกันนานๆน๊ะครับ