ตอนที่ 19 ง๊องแง๊งผมนั่งเอนหลังพิงเบาะ พลางทอดสายตามองวิวข้างถนนที่รถวิ่งผ่าน คิ้วขมวดเป็นปมกลางหน้าผากอย่างคิดไม่ตก
ผมยังความจำดีอยู่นะ นั่น พี่หมอแน่ๆ ผมมั่นใจ
แล้วผมก็มั่นใจด้วยว่าพี่หมอเห็นผม ยังมองสบตากันอยู่เลย แต่ทำไมไม่หยุดเดิน ทำไมไม่ทักผมล่ะ
ริมฝีปากเบะออกน้อยๆ ด้วยความน้อยใจก่อนจะเบิกตากว้างพลันยื่นหน้าจนติดกระจก หมุนกายปีนขึ้นเบาะ มองห้างสรรพสินค้าผ่านกระจกหลังที่ค่อยๆไกลออกไปก่อนจะหันกลับมาแล้วแทรกตัวเข้าไปอยู่ตรงกลางระหว่างเบาะตอนหน้าทั้งสองของรถ
“เตอร์ ช็อกโกแลตล่ะ” ผมทวงถาม เพิ่งผ่านห้างไปเมื่อกี้ เตอร์รับปากแล้วว่าจะพาไปซื้อ แล้วทำไมไม่จอด
“ห๊ะ...อ่อ..” หลังออกจากโรงพยาบาลเตอร์ก็ดูลอยๆ เหมือนคนสติไม่อยู่กับตัว
ใบหน้าคมคายหันมามองแวบหนึ่ง ก่อนจะตบไฟเลี้ยวบังคับรถเบี่ยงไปเลนส์ขวาจะยูเทิร์น
“ช็อกโกแลตอะไรกัน นี่จะไปไหนตาเตอร์ กลับบ้านได้แล้ว วันนี้เหนื่อยมาทั้งวัน นี่ก็ใกล้เย็นแล้ว แม่จะกลับไปเตรียมอาหาร” แม่พูดขัดขึ้น เตอร์ชะลอความเร็ว แล้วตัดสินใจหักพวงมาลัยเบี่ยงไปทางซ้ายเข้าเลนส์เดิมแล้วมุ่งตรงไปข้างหน้า ทางกลับบ้าน
ผมหน้าหงอยถอยกลับไปนั่งซุกเบาะด้านหลังพลางเอนตัวพิงประตูรถ ทอดสายตามองวิวนอกกระจกด้วยความน้อยใจ
“น้องต้า กลับบ้านกันก่อนนะ เดี๋ยวตอนเย็นค่อยให้เตอร์พาออกมาซื้อ” แม่เอี้ยวตัวหันมาพูด ผมเงยหน้ามองก็เห็นรอยยิ้มใจดี
แม่พูดมาขนาดนี้ ใครล่ะจะกล้าขัด ก็ได้แต่ตอบรับออกไป
“คร้าบ”
ใช้เวลาไม่นานก็ถึงบ้าน แม่เปิดประตูแล้วตรงเข้าไปข้างใน คงจะไปทำกับข้าวสำหรับมื้อเย็น
ผมรีบลงจากรถแล้วฉวยเปิดประตูฝั่งคนขับที่เตอร์ยังนั่งเฉย คนตัวสูงหันมาเลิกคิ้วใส่ ผมก็แจกยิ้มกว้างพลางฉุดมือหนาแล้วลากให้ไปยังสวนหลังบ้านด้วยกัน
“เดี๋ยวๆ ยังไม่ไปตอนนี้ ตอนเย็นค่อยไป”
“แต่ต้าจะไปตอนนี้ จะไปเล่นกับหมูปิ้ง วันก่อนๆหมูปิ้งออกลูก เร็วๆ จะพาไปดู” ผมยังดึงดันลากต่อ แต่.. ทำไมไม่ขยับเล่า!!
“ตอนเย็นนะ พี่เหนื่อย” พูดพร้อมกับหันหลังจะเดินเข้าบ้าน สะบัดมือผมทิ้งด้วย!!
ผมกัดฟันกรอด รีบวิ่งไปดักหน้า
“ไหนบอกจะตามใจไง!”
ใครกันที่บอกว่าถ้ายอมไปโรงพยาบาลจะยอมทำตามทุกอย่างที่ขอ นี่แค่ข้อแรกก็ขัดใจกันแล้ว!!
โกหก!!!
“เอาไว้ตอนเย็นนะ” มือหนาขยี้หัวผมแรงๆก่อนจูงมือผมจะพาเดินเข้าบ้านไปด้วยกัน แต่ผมกลับสะบัดมือหนาทิ้ง
“ไม่เอา จะไปตอนนี้ อยากไป” ผมยกมือสองข้างขึ้นกอดอก ยืนยันความตั้งใจเดิม
“ต้าอย่าดื้อ” เสียงทุ้มกดต่ำ คิ้วเข้มขมวดเป็นปมกลางหน้าผาก
“จะไป”
“เหนื่อย”
สิ้นเสียง เตอร์ก็หมุนตัวเดินหนีผมเข้าบ้านไปทันที ผมเลิ่กลั่กไม่คิดว่าเตอร์จะใช้ไม้นี้รีบวิ่งไปดักหน้าแล้วกางแขนออกกั้นไม่ให้ร่างสูงเดินต่อได้
“จะไปหาหมูปิ้ง”
“ต้าก็ไปสิ”
“แต่เตอร์รับปากแล้วว่าจะทำตามทุกอย่างที่ต้าขอ แล้วขัดใจทำไม ก็ไหนรับปากแล้วไง!!” ผมเบะปากเถียงคอเป็นเอ็น
“ต้า พูดให้รู้เรื่อง!”
“ดุ!!!” ผมลดมือลงแนบลำตัวแล้วกำแน่น มองเตอร์ด้วยสายตาตัดพ้อ
“เตอร์ไม่ได้ดุ” เตอร์พูดเสียงเรียบพร้อมกับเดินเข้ามาใกล้
“เตอร์ดุ! ว่าต้าว่าพูดไม่รู้เรื่อง” ผมเบะปากเถียงอย่างไม่ยอมแพ้
ผมพูดไม่รู้เรื่องตรงไหน เตอร์นั่นล่ะพูดไม่รู้เรื่อง ก็เตอร์รับปากเองจะทำตามทุกอย่างที่ขอ แล้วทำไมๆๆๆ แค่ไปหาหมูปิ้งเอง
มือสองข้างยิ่งกำแน่นขึ้นเมื่อได้ยินเสียงถอนหายใจของร่างสูง ดวงตาเรียวคู่นั้นผละจากผมแล้วเบือนหันไปทางอื่น
นี่เมินผมเหรอ.. เตอร์เมินต้าเหรอ!?
ผมกัดปากตัวเองแน่น เตอร์เงียบไม่พูดอะไรต่อ ผมเองก็เงียบ
บรรยากาศรอบด้านเงียบจนได้ยินเสียงลมหวีดหวิว ยิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ก็ยิ่งใจไม่ดีมากเท่านั้น
ไม่เอา.. ไม่ให้เมินนะ
รู้เลยว่ามือตัวเองสั่นตอนที่ยื่นออกไปกำชายเสื้อเตอร์ กำไว้แน่นกันไม่ให้เตอร์เดินหนี
ผมขยับไปใกล้เตอร์อีกนิด เตอร์ก็ยังไม่หันมา ผมเลยเปลี่ยนจากกำชายเสื้อไปจับแขนหนาแล้วกระตุกเบาๆ แต่ใบหน้าคมคายก็ไม่ก้มมามองกันเลย
ตอนแรกก็แค่อยากเอาชนะ อยากให้เตอร์ยอมลงให้
แต่ตอนนี้.. เริ่มน้อยใจแล้วนะ
ต้าผิดอะไร ก็แค่อยากไปดูหมูปิ้ง
ถ้าเตอร์ไม่ยอมลง ต้า..จะยอมเองก็ได้
ยกนี้ให้เตอร์ชนะก็ได้
“เตอร์” ผมเรียกเสียงเบาแล้วเงยมองคนที่สูงกว่า แต่ดวงตาคู่นั้นก็ยังเบือนมองไปทางอื่นอย่างไม่ไยดี
ผมหันไปมองรอบตัวอยากรู้ว่าเตอร์มองอะไร แต่มองๆไปก็ไม่เห็นจะมีอะไร มีแต่ท้องฟ้า บ้าน ดิน แล้วก็ต้นไม้
ผมเบะปากบีบแขนเตอร์แรงกว่าการจับปกติเพื่อเรียกร้องความสนใจ
อยู่กับผมต้องมองผมสิ มองอะไรต้นไม้ใบหญ้า ก็รู้ว่ามองสีเขียวๆแล้วสบายตา แต่มองผมแล้วสบายใจกว่าแน่ๆ
ผมปล่อยมือจากแขนหนาแล้วใช้สองมือประคองใบหน้าคมคายบังคับให้มองตรงแล้วกดต่ำให้สายตาคู่นั้นประสานกับผม
ผมคลี่ยิ้มกล้าๆกลัวๆ ก่อนจะยิ้มด้วยความมั่นใจมากขึ้นเมื่อนัยน์ตาของอีกคนไม่ทอประกายกร้าวแล้ว
“ไปดูหมูปิ้งกันนะ” พูบจบก็ยิ้มหวานๆให้อีกรอบแถมท้ายด้วยการบีบแก้มเตอร์เล่นก่อนจะจับใบหน้าคมคายพยักขึ้นลง
“เย้ๆ ตกลงแล้วนะ ป่ะ ไปดูหมูปิ้งกัน” พูดเองเออเองเสร็จ ผมก็โลดเต้นแล้วจับมือหนาออกแรงลากให้เดินไปด้วยกันทันที
ผมยอมพูดกับเตอร์ก่อน แต่เรื่องที่จะไปดูหมูปิ้งไม่ยอมหรอกนะ ยังไงๆก็จะไป
ผมออกแรงลาก ลากคนตัวโต ..เหนื่อยอ่ะ! ทำไมไม่ขยับอีกเล่า!!!
“พี่เหนื่อย ขอนอนงีบนึงแล้วตอนเย็นจะเล่นด้วย ตกลงมั้ยครับ” เตอร์ขืนกายแล้วดึงมือผมให้หยุดเดินพลางจับไหล่ผมหมุนให้หันมาเผชิญหน้ากัน มือหนาลูบหัวผมเบาๆเหมือนจะเกลี้ยกล่อมให้คล้อยตาม
ผมเบะปากดึงมือเตอร์ออกจากหัวแล้วจับไว้
“ไม่เอา จะเล่นตอนนี้ จะไปดูหมูปิ้ง” ผมกระตุกแขนแกร่งเบาๆ ให้เตอร์ใจอ่อน
“แต่พี่เหนื่อย” คิ้วเตอร์ยิ่งขมวดเป็นปม สีหน้าเริ่มส่อแววรำคาญ
“อยากไป” ผมพูดเสียงอ่อย บีบแขนหนาแรงขึ้นกว่าการจับปกติ
คราวนี้เตอร์เงียบไม่พูดอะไรเอาแต่มองหน้าผมนิ่งๆ
ทำไมไม่ตามใจเหมือนทุกที.. ปกติแค่ผมบอกอยากได้อะไรเตอร์ก็หามาให้แล้ว แล้วทำไมตอนนี้.. ทำไมตอนนี้ถึงขัดใจกัน
รู้สึกขอบตาร้อนผ่าวด้วยหยาดน้ำใสที่คลอหน่วย
ผมเข้าใจนะว่าเตอร์เหนื่อย แต่ผมก็แค่อยากถูกตามใจ
ผมกัดริมฝีปากแน่นเมื่อเตอร์ใช้ปลายนิ้วลูบแก้มผมเบาๆ
“ไม่เอา อย่าร้องนะ อยากไปดูหมูปิ้งใช่มั้ย?” ผมก้มหน้านิ่งไม่มองใบหน้าคมคายที่ระบายยิ้มอ่อนโยน
“ไปก็ไปครับ” เตอร์ยีหัวผมอีกทีแล้วจูงมือพาเดินไปหลังบ้าน แต่เป็นผมเองที่ไม่เดินตามและดึงมือหนารั้งไว้
“อ้าว ทำไมล่ะ ไม่อยากไปแล้วเหรอหืม” เตอร์หยุดเดินแล้วหันมามอง ผมส่ายหน้าไปมา
“เตอร์เหนื่อย” สิ้นเสียงผมเสียงหัวเราะทุ้มต่ำก็ดังขึ้นแทบจะทันที
“ขำอะไร” ผมขมวดคิ้ว ไม่เข้าใจว่าเตอร์หัวเราะอะไร
“เปล่าๆ ตอนนี้ไม่เหนื่อยแล้ว ยังอยากไปอยู่มั้ยล่ะเรา” มือหนาโยกหัวผมไปมาด้วยใบหน้ายิ้มๆ
“ไม่อยากไปแล้ว” พูดพร้อมกับกางแขนออก เตอร์มองท่าทางผมแล้วเลิกคิ้วสงสัย
“เตอร์หันหลังแล้วนั่งลง จะขี่หลัง” ผมออกคำสั่งซึ่งเตอร์ก็ยอมทำตามง่ายๆ
ผมยิ้มออกนิดๆที่เห็นว่าเตอร์ตามใจ จึงโถมตัวเกาะหลังเตอร์โดยใช้สองมือพาดกอดลำคอแกร่งแล้วจับกันไว้หลวมๆ เตอร์เองก็เอื้อมมือมาด้านหลังแล้วรองก้นผมไว้ก่อนจะลุกขึ้นช้าๆ
“พอใจหรือยัง” เตอร์หันหน้ามาถาม ผมยิ้มกว้างจนตาหยีแล้วกระชับกอดเตอร์แน่นพร้อมพยักหน้าประกอบ
“ออกเดินเลยยย” ว่าพร้อมกับกระตุกขาที่ล็อกเอวหนาไว้ให้เตอร์ออกเดิน
“จะไปไหนล่ะครับนายน้อย”
“ขึ้นห้องๆ เตอร์เหนื่อยไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวต้ากล่อมนะ” สิ้นเสียงผมเตอร์ก็หัวเราะอีกระลอกก่อนจะกระชับผมที่อยู่บนหลังให้แน่นขึ้นกันร่วงแล้วเดินเข้าบ้าน
แม่ที่กำลังเตรียมอาหารเย็นอยู่ในครัวหันมาเห็นพอดีก็ส่ายหัวเบาๆ
“นั่นจะไปไหนกัน” แม่ถามโดยที่มือหนึ่งถือตะหลิวอยู่
“เตอร์ง่วง จะพาเตอร์ไปนอน” ผมยิ้มตาหยีแล้วกระชับเตอร์แน่นขึ้น
“นอนอะไรป่านนี้ มาช่วยแม่เตรียมกับข้าวก่อนเลยทั้งสองคน กินข้าวเย็นเสร็จแล้วค่อยไปนอน” พูดจบแม่ก็หันไปผัดของในกระทะต่อ เตอร์หันมามองหน้าผม ผมเบะปากแต่ก็ยอมลงจากหลังเตอร์แล้ววิ่งเข้าครัวไปเป็นลูกมือแม่
ก็สนุกไปอีกแบบ
.
ผมนอนตีพุงอยู่ในห้องเตอร์หลังจากอาบน้ำเสร็จ นอนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียวพลางคว้าเจ้าเป็ดตัวขาวปากเหลืองมากอดฟัด อาหารมื้อเย็นวันนี้ที่เพิ่งจบลง ทำให้ผม.. มีความสุขมากๆเลย
ทุกคนในบ้านกินข้าวกันพร้อมหน้าพร้อมตา พ่อก็เล่าเรื่องดอกไม้ให้ฟัง ตอนนี้พ่อกำลังจะเพาะพันธ์กล้วยไม้ ดูพ่อสนุกมากเลย ผมถามถึงหมูปิ้งว่าเป็นยังไงบ้าง พ่อก็บอกตอนนี้กำลังท้อง มันทำให้ผมแปลกใจมาก
หมูปิ้งนี่อึดและถึกมากๆเลยนะ ผมจำได้ว่าวันก่อนๆๆๆเพิ่งจะออกลูกเอง ตอนนี้ท้องอีกแล้ว มันไม่เจ็บเหรอ?
ผมอ้าปากงับปากเป็ดเบาๆแล้วจ้องตากับเป็ด หัวใจพองฟูด้วยความสุข
คืนนี้จะนอนกับเตอร์ ไม่รู้ทำไมเมื่อวานก็เจอหน้ากัน วันนี้ก็เจอหน้าตั้งแต่เช้า แต่ก็ยังอยากกอด คิดถึง คิดถึงมากๆๆๆๆ คืนนี้จะนอนกอดเตอร์ให้หนำใจเลย!!
เสียงน้ำในห้องน้ำหยุดลง สงสัยเตอร์จะอาบเสร็จแล้ว
ผมใช้เท้าเขี่ยผ้าห่มปลายเตียงแล้วใช้มือคลี่ออกก่อนจะเอามาคลุมกาย ขยับตัวนอนตะแคงแล้วจ้องคนที่กำลังเดินออกจากห้องน้ำในสภาพเปลือยท่อนบน หยดน้ำพร่างพราวเกาะตามลำตัว แขน และขาที่โผล่เลยผ้าขนหนูที่พันรอบเอว
เตอร์หันมาสบตาผม คิ้วเข้มเลิกสูงด้วยความสงสัยก่อนจะเปิดตู้หยิบเสื้อกล้ามกับกางเกงขายาวมาสวม
“ทำไมไม่นอนห้องตัวเอง” พูดพร้อมกับเดินมาทิ้งตัวนั่งลงบนเตียง มือหนายื้อยุดจะดึงเป็ดออก แต่ผมกอดไว้แน่น!
“จะนอนห้องนี้” ผมขมวดคิ้วอยากจะตีมือหนาให้เลิกดึงเป็ดสักที
“นอนทำไม ไปนอนห้องตัวเองสิ”
นี่ไล่เหรอ!?
ใจร้ายมาก
ผมขบเคี้ยวเขี้ยวฟันยื่นหน้าจะกัดข้อมือหนาแต่เหมือนเตอร์รู้ทันใช้มืออีกข้างดันหน้าผมให้ออกไปห่างๆ
“ปล่อยนะ!!”
มือผมก็ยังกอดเป็ดแน่นพลางสะบัดหัวไปมาจะให้หลุดพ้นจากการกระทำนี้ ผมงอตัวแล้วใช้ขาถีบๆคนตัวโตกว่าอย่างไม่ยอมแพ้
“กลับห้องไปเลย จะนอนคนเดียว”
เมื่อวานผมก็นอนคนเดียวแล้วนะ! วันนี้ยังไงๆก็ไม่ยอมเด็ดขาด
“ไม่เอา!!” ผมปฏิเสธเสียงแข็งพร้อมกับพยายามดันตัวเองลุกขึ้นนั่ง
แล้วก็สำเร็จ ผมนั่งจ้องเตอร์ตาเขียว
“เตอร์ติดสัญญากับต้าอยู่ ต้าจะนอนห้องนี้ จะนอนกับเตอร์ทุกวัน! ห้ามปฏิเสธด้วย”
ผมกอดเป็ดแน่น พูดรัวเร็วกลัวเตอร์พูดแทรก
เตอร์ยักไหล่ก่อนจะล้มตัวลงนอนแล้วดึงผ้าห่มไปห่มคนเดียว ผมขมวดคิ้วเบ้หน้า ทิ้งตัวลงนอนข้างๆแล้วกลิ้งตัวไปใกล้เตอร์
“ห่มด้วย”
มือผมกอดตุ๊กตา ขาผมก่ายไปบนตัวเตอร์ แต่ปากผมกัดอยู่บนไหล่แกร่ง
เตอร์หัวเราะหึในลำคอก่อนจะดันหน้าผมออกแล้วจับขาผมวางลงกับเตียงพลางคลี่ผ้าห่มคลุมกายเราสองคน
“ไม่เล่นแล้ว นอนได้แล้วครับ เป็นเด็กอย่านอนดึก”
ผมยังจ้องหน้าเตอร์ ยังไม่อยากนอน
เตอร์ส่ายหัวไปมา มือหนาดึงตัวผมไปกอดพลางลูบหัวเบาๆ
ผมกอดเป็ด เตอร์กอดผม เป็ดกอดเตอร์ ผมหลับตาลงช้าๆอมยิ้มมุมปาก
“ฝันดีครับ”
ทันทีที่สิ้นเสียงทุ้ม ผมรู้สึกได้ถึงสัมผัสนุ่มนวลที่ประทับกลางหน้าผาก ผมกอดน้องเป็ดแน่นกว่าเดิมแล้วคลี่ยิ้มอย่างเป็นสุข
คืนนี้ผมว่าผมคงนอนหลับฝันดีแน่ๆ
______________________________________________________
TALK :: มาแล้ววววววววววววว คิดถึงกันม้ายยยย
ดีใจจจ มีนักอ่านมาทวงด้วย
เปิดเทอมมาสามวันก็... คาดเดาอนาคตได้เลยว่าจะมีสภาพยังไง 5555555
ช่วงนี้ฝนตก อย่าลืมพกร่ม แล้วก็ดูแลสุขภาพกันด้วยน้า ห่วงๆ
เจอกันใหม่พาร์ทหน้าจ้า