Special Chapter*[Valentine’s day]—2 (end)ค่าพู่กันสามารถแลกกับค่าอาหารผมได้ครึ่งปี ได้มาแค่ 7 ด้าม ตกอันละ 2,700 อยากร้องไห้...
‘น้องคะเวลาถือหรือเก็บ ให้เอาปลายพู่กันลงพื้นนะคะ ไม่อย่างงั้นแปรงมันจะเสีย’
….ป้าแกสำทับโดยไม่รอฟังเสียงทัดทานจากผม...[เลื่อนขั้นจากพี่เป็นป้าอย่างรวดเร็ว] เอาก็เอาวะ ให้แฟนตัวเองทั้งที.. ผมได้แต่นึกแบบนั้นอยู่ในใจ
พอไอ้สองคนที่เหลือรู้ราคาก็พากันตกใจหน้าเหวอโดยเฉพาะยัยบ้าที่หาว่าผมโง่...เคือง…
วันนี้เป็นวันศุกร์ที่ 13 แล้ว!! ผมมองห่อของขวัญที่ผมลงมือห่อเองอย่าพึงพอใจ แต่จู่ ๆ ก็มีเบอร์ปริศนาโทรเข้าเครื่องผมซะก่อน...
“ฮัลโหล ๆ เธียรเหรอ ?”
“ครับ ?”
“ทะเลาะอะไรกับไอ้กัณฐ์รึเปล่า ?” ผมเดาได้ทันทีว่าสายสืบของผมโทรมารายงานเรื่องด่วน
“ไม่มีนี่ครับ” ผมตอบเบา ๆ พยายามวิเคราะห์ความหมางเมินที่กัณฐ์มีให้ผมตั้งแต่ต้นสัปดาห์.. แต่ก็นึกไม่ออกซักทีว่ามันมีสาเหตุมาจากอะไร
“คือ 2-3 วันนี้มันน่ะบอกว่าไม่ต้องให้ใครไปรับ แถมยังมีผู้ชายอีกคนมาส่งถึงบ้าน”
“อะไรนะ!?” ในหัวผมเริ่มเดือดปุด สิ่งที่ผมคิดไว้เป็นจริงเหรอเนี่ย!!
“ไม่ต้องเป็นห่วง ข้ากันให้เต็มที่ ว่าแต่เอ็งเหอะไปทำอีท่าไหน ?”
“วันนี้ผมไปรับกัณฐ์นะ” ผมรีบบึ่งไปบ้านพี่ติวทันทีที่วางสาย รู้สึกโกรธนิด ๆ ที่กัณฐ์ไม่ยอมให้ผมไปรับไปส่งแต่กลับยอมให้คนอื่นพาไปส่งถึงบ้านซะงั้น ..แถมยังทำตัวหมางเมินกับผมทั้ง ๆ ที่จะถึงวันแห่งความรักอยู่แล้วเชียว!!
พอมาถึงผมก็เห็นกัณฐ์กำลังนั่งอยู่ข้าง ๆ ไอหน้าจืดนั่น.. แถมหยอกล้อต่อซิกกันอย่างกะคู่รัก ...บ้านของพี่ติวของกัณฐ์เป็นกระจกทึบครับ ฝั่งที่มีแสงน้อยกว่าจะสามารถมองเห็นฝั่งที่มีแสงมากกว่าได้ และวันนี้คงเป็นโชคดีของผมที่พี่เขาไม่ได้ปิดผ้าม่านจึงทำให้ผมเห็นเหตุการณ์ข้างในได้อย่างชัดเจน
..ดูเหมือนจะยังเหลือเวลาอีกประมาณครึ่งชั่วโมงก่อนจะหมดเวลาเรียน แต่ผมชักจะทนรอไม่ไหวแล้ว เมื่อเห็นไอ้จืดนั่นขยี้หัวกัณฐ์อย่างสนิทสนม อ๊ากกกกก~~!!
ก๊อก ๆ ..ผมเคาะประตูบ้านเบา ๆ กลัวว่าถ้าทุบแล้วจะเสียมารยาทกับเพื่อนๆ เขา สาวสวยคนหนึ่งเปิดประตูบ้านให้ผม ใบหน้าหวานนั้นส่งยิ้มให้ผมงง ๆ ก่อนจะทำท่านึกออก
“เพื่อนกัณฐ์มารับแล้วอ่ะ” เธอบอกคนในบ้าน แต่พอกัณฐ์เห็นผมปุ๊บก็ชะงัก
“ธ...เธียร” ครับ ผมเอง กัณฐ์กุลีกุจอเก็บของกระซิบกระซาบอะไรกับไอ้จืดนั่น ก่อนจะไหว้พี่ติวและบอกลาเพื่อน ๆ ออกจากบ้าน
“ทำไมมาเร็วจัง ?”
“เรียนเสร็จแล้วเหรอ ?”
“อื้อ..” ตลอดทางมีแต่ความอึดอัด กัณฐ์ลอบมองผมเป็นระยะ ๆ แต่ผมก็ทำเป็นไม่สนใจสายตาของเขา ยิ่งคิดยิ่งแค้น ว้อยยยยย!! ไอ้หมอนั่นมันมีดีกว่าผมตรงไหนกัน!! โมโห!! โมโห!!
“...เมื่อวานใครไปส่ง ?” สุดท้ายผมก็เป็นฝ่ายเอ่ยปากพูดก่อน กัณฐ์นิ่ง ก่อนจะบ่นงุบงิบเหมือนจะรู้ว่าใครเป็นคนส่งข่าวให้ผม
“เพื่อนน่ะ”
“เพื่อนหรืออะไรกันแน่ !?” ผมถามซ้ำ
“กัณฐ์บอกว่าเพื่อนก็เพื่อนสิ!” ผมตกใจนิดหน่อยที่เขาขึ้นเสียง ..น้อยใจอ่ะ
“วันอาทิตย์เธียรไปไหนมา ?” กัณฐ์ตั้งคำถามด้วยน้ำเสียงอ่อนขึ้น เหมือนเริ่มจะรู้ว่าผมจิตตก
“ไป.. ไปเที่ยวกับเพื่อน” เกือบหลุดไปแล้วว่าไปซื้อของขวัญมา
“เพื่อนอะไร ? ทำไมถึงจูบกัน ?”
“...หึงเหรอ ?” น้ำเสียงหงุดหงิดของเขาทำให้ผมเริ่มยิ้มออก..ที่แท้เขาก็กำลังหึงผมกับยัยเอลหมาบ้านี่เอง โธ่เอ๊ย! ปล่อยให้ผมเป็นกังวลตั้งนาน
“ป..เปล่าซักหน่อย” แน่ะ! รีบหลบตาเลยนะ
“ฮึ ๆ..” ผมหัวเราะในลำคออย่างเหนือกว่า... และเดินเข้าหากัณฐ์ที่พยายามเดินถอยหลังเพื่อออกห่างจากผม สุดท้ายเขาก็ไปติดกับขอบเตียง และตกอยู่ในอ้อมแขนของผม
“..เดี๋ยว... ปล่อย..”
“แล้วไปทำอะไรที่นั่น ?” ผมถาม พยายามดันตัวกัณฐ์ให้นอนลงบนเตียง แต่เขาขืนตัวไว้พยายามผลักผมออกซะนี่
“ไป.. เอ่อ.. ไปดูหนัง”
“กับใคร !?”
“กับเต็ม..” เต็มคือชื่อของไอ้หน้าจืดนั่นครับ ผมรู้สึกจี๊ด ๆ ในเมื่อกัณฐ์ไม่เคยชวนผมไปดูหนังด้วยเลย เชอะ! แต่ก็ต้องเก็บ ๆ
อาการไว้เดี๋ยวอด ฮุ ๆ..
“แล้วทำไมไม่บอกเธียร”
“เธียรก็ไม่ได้บอกกัณฐ์” ง่ะ.. มีต่อปากต่อคำด้วย
“ทีหลังไปไหนต้องบอกนะ ..ไม่งั้นโกรธจริง ๆ ด้วย” ผมทำหน้างอน ๆ กอดกระชับคนในอ้อมแขน
“เอ่อ.. อืม..”
“ทำไมทำหน้าแบบนั้น ?” ผมถามเบา ๆ เมื่อเห็นเขาทำหน้าเหมือนลำบากใจ
“เปล่า”
“มีอะไรที่ยังไม่บอกเธียร หื้ม ?”
“ม.. ไม่มี” คำพูดตะกุกตะกักของเขายิ่งทำให้ผมรู้สึกอยากแกล้ง..
“จะบอกหรือไม่บอก ?” ผมโถมตัวทับคนในอ้อมกอด รุกเร้าเขาด้วยจูบแสนหวาน
“ไม่...” กัณฐ์ครางในลำคอเบา ๆ พยายามเบี่ยงหนี แต่ผมรึจะยอม
“..บอกมาเร็ว” ผมเร่ง มือเริ่มล้วงเข้าไปในเสื้อนักเรียนของเขา
“เธียร!” กัณฐ์จับมือผมไว้ หน้าตาตกอกตกใจ ผมได้แต่มองเขางง ๆ..
“คือ.. ที่จริงแล้ว..”
“คือ...”
“ก..กัณฐ์.. คือกัณฐ์”
“กัณฐ์น้ำหนักเพิ่ม..” กว่าเขาจะเปิดปากพูดทำเอาผมลุ้นแทบตาย ปัดโธ่!!
“แล้วไง ?” ..หุ่นกำลังน่ากอดเลย
“กัณฐ์ก็เลยไปฟิตเนส”
“อาฮะ”
“ไปกับภีม..”
“....” ไอ้เพื่อนเวร ไม่บอกกูเลยนะ.. นี่คงเป็นสาเหตุที่ทำให้กัณฐ์ดูเขิน ๆ เวลาเจอหน้าภีมละมั้ง
“อย่าโกรธภีมเลยนะ! กัณฐ์เป็นคนสั่งไม่ให้เขาบอกใครเองแหละ” อย่างกับเขาจะอ่านใจผมออก รีบแก้ต่างให้เพื่อนผมซะงั้น
“...อืม”
“แล้วลดไปกี่กิโล ?”
“..คือ...พอออกกำลังกายเสร็จแล้วก็หิวอ่ะ.. ก็เลยกินอีก”
“สรุปแล้วก็เลยไม่ลดเลย” กัณฐ์บอกอย่างอาย ๆ
“อืม.. ว่าแต่ขึ้นมากี่กิโลอ่ะ ?”
“...ส...” ดูเหมือนเขาไม่ค่อยอยากตอบ ขดตัวหนีผม แต่ผมรีบโอบเอวเข้ามาใกล้
“ห๊ะ ? อะไรนะ ?” ผมถามหยอก
“..ส..”
“ไม่ได้ยินอ่ะ สี่เหรอ ?” ผมกลั้นหัวเราะ จูบลงบนลำคอหอมเบา ๆ
“......ส.....สิบ” เขาทำหน้าเหมือนจะร้องให้ ตาแดงจมูกแดงไปหมด
“...” ผมโอบตัวเขาโยกเบา ๆ ... ไม่น่าเค้นมาก ๆ เลย ก็รู้อยู่ว่าเขาไม่อยากบอกผมยังจะบังคับให้เขาต้องพูดอีก
“..ก็...มันขึ้นมา..เยอะอ่ะ.. กัณฐ์กลัว...เธียรไม่ชอบ....ถ้ากัณฐ์อ้วน” กัณฐ์ก้มหน้าบอกเสียงเบามาก จนผมต้องยื่นหน้าเข้าไปใกล้
“ติ๊งต๊องจริง ๆ” ผมหัวเราะเบา ๆ
“กัณฐ์เครียดนะ!” เขาบอกน้ำตาคลอทุบไหล่ผมอั๊ก ๆ ผมโคตรเจ็บเลย แต่ต้องเก๊กไว้
“ถึงกัณฐ์จะอ้วนเป็นตุ่มเธียรก็ชอบน่า.. เจ้าเด็กซื่อบื้อ”
วันรุ่งขึ้นกัณฐ์ก็หายตัวไปตั้งแต่เช้า ผมก็ได้แต่อารมณ์เสียไม่น่าปล่อยไปเลยเมื่อคืน.. ผมอุตส่าห์วางแผนไว้แล้วว่าจะ’นอนคุย’กันตอนเช้าก่อนจะเอาดอกไม้และของขวัญมาเซอร์ไพรส์ให้กัณฐ์ แต่ต้องมีอันยกเลิกไป พอโทรหาก็บอกว่าเดี๋ยวเข้าไปเพราะลืมของไว้ที่บ้านพี่ติว
“มานั่งเหี่ยวทำอะไรตรงนี้ น้ำท่าก็ไม่อาบ” เสียงแหลมทักทายพร้อมเจ้าตัวที่โถมกายใส่จนผมหน้าคะมำ
“อะไรเนี่ย!” ผมตวาดอย่างหัวเสีย อะไร ๆ ที่คิดว่าจะเป็นไปได้ด้วยดีต้องมีอันผิดที่ผิดทางไปหมด แล้วยังถูกยัยบ้านี่มากวนใจอีก
ผมมองลุงชัย พ่อบ้านที่ปล่อยให้ยัยนี่เข้ามาโดยไม่บอกอย่างคาดโทษ
“ไอมีของขวัญวาเลนไทน์มาให้ยูด้วย” ยัยนั่นบอกแล้วชูถุงกระดาษใบใหญ่ พร้อมเชิดหน้าอย่างภาคภูมิใจ.. น่าหมั่นไส้ว่ะ
“อะไรอ่ะ ?” ผมถาม มองอย่างไม่ชอบมาพากล
“ช็อกโกแลต ส่วนกล่องนี้เอาให้แฟนยูด้วยนะ” เธอบอกชี้กล่องเล็ก อีกล่องหนึ่งในถุง
“เอ๊ะ อย่าเพิ่งแกะสิ เดี๋ยวไม่เซอร์ไพรส์นะ!!” ผมปัดมือของยัยบ้านี่ออก พยายามสังเกตดูว่ามีอาวุธอันตรายติดมาด้วยรึเปล่า
“ตุกติกอะไรใช่มั๊ย ฮะ!!”
“โน๊วววว~!!” ยัยเอลบอกพร้อมทำหน้าไม่รู้สุดฤทธิ์ โคตรเว่อร์เลยเหอะ! ผมพยายามสลัดยัยบ้าที่จู่ ๆ ก็กระโดดล็อกคอผมแล้วหัวเราะร่า..สภาพของผมตอนนี้ดูแย่สุด ๆ.. นี่ถ้าผมเผลอทำร้ายผู้หญิงขึ้นมาจะเป็นอะไรมั๊ยเนี่ย
“เอ่อ.. กัณฐ์รอในห้องนะ” ผมผงะเมื่อเห็นกัณฐ์ทำหน้าปุเลี่ยนอยู่หน้าห้อง แล้วเดินจากไป..อ๊าก!! ทำไมเขาต้องมาเห็นผมอยู่ในสภาพทุเรศ ๆ ด้วยวะเนี่ย!!
“แฟนยูเหรอ ?” ผมพยักหน้าตอบ
“ฮีอีสคิ้วท์!!”
“กลับไปได้แล้ว!” ผมรีบไล่ยัยบ้านี่ไปทันทีเมื่อเธอออกอาการมีประกายในดวงตาวิ้ง ๆ ทำท่าจะไล่ตามคนรักของผมเข้าไปถึงในห้องนอน..
“เฮ้~!! คัมเฮีย ไอว้อนทูมี้ทยู~~!!” กัณฐ์หันมาทำหน้างง ๆ เมื่อเห็นยัยตัวเล็กนี่กวักมือเรียกหยอย ๆ แต่ผมโบกมือไล่ให้ออกห่างยัยบ้านี่ไว้
“เฮ้~!! คิ้วท์ตี้บอย~~!!” เอลตะโกนเสียงแหลมอีกครั้งเมื่อเห็นกัณฐ์เดินเกาหัวไปอย่างงงงัน ถ้าให้ผมทายผมจะทายว่าเขากำลังงงว่ายัยนี่เป็นบ้าอะไร..
“ยัยกระเทยจิตแตก! ออกไปจากบ้านฉันได้แล้ว!” ผมกระซิบลอดไรฟัน
“Tw_t!! ใครกระเทย!!”
“โอ๊ย ๆ ๆ!! ขอโทษ ๆ” ผมรีบขอโทษขอโพยเมื่อยัยบ้านี่เอาเล็บที่ตะไบเป็นเหลี่ยมจิกข่วนกับแขนผมจนบางแห่งมีเลือดซิบ
“แล้วยูจะต้องเสียใจที่ว่าไอ เชอะ!” พอจิกผมจนพอใจแล้ว เธอก็ค้อนใส่แล้วสะบัดก้นเดินจากไป ผมรีบตามกัณฐ์เข้าไปในห้องนอน เห็นเขาก้ม ๆ เงย ๆ อยู่ข้างโต๊ะอ่านหนังสือ
“ทำอะไรครับ ?” ผมกระซิบถาม กอดเขาไว้เบา ๆ จากด้านหลัง
“.. ผู้หญิงคนนั้นเหมาะกับเธียรนะ”
“อย่าพูดอะไรแบบนั้นอีกนะ! สาบานเลยว่าเธียรไม่เคยคิดอะไรกับยัยนั่น” ผมบอกอย่างหงุดหงิด
“ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่ ..บอกว่าเหมาะจะเป็นเพื่อนกันดี” ผมหน้าเหวอ
..เดี๋ยวนี้มีเล่นลิ้นด้วยอ่ะ กัณฐ์หันมายิ้มให้ผม ก่อนจะยื่นกระดาษม้วนหนึ่งให้อย่างกล้า ๆ กลัว ๆ
“อ..เอ่อ... ของขวัญ...” ผมยิ้มรับม้วนกระดาษนั้นมาเปิดออก มันเป็นภาพของผู้ชายคนหนึ่งกำลังเล่นเปียโน... ภาพสีน้ำดูด่าง ๆ
แต่ผมสามารถเดาได้ทันทีว่าคนในภาพคือใคร...ผมรู้สึกเต็มตื้อในหัวใจจนน้ำตาไหล..ไม่เคยที่ผมจะรู้สึกดีขนาดนี้มาก่อนของที่ผมพยายามหามาให้ไม่สามารถเทียบได้กับภาพเพียงภาพเดียวของเขาเลย... เทียบกันไม่ได้เลย
“ร้องให้ทำไม.. อย่าร้องนะ.. กัณฐ์วาดไม่สวย กัณฐ์ขอโทษ...” เขาบอกอย่างตกใจ รีบเอื้อมมือปาดน้ำตาให้ผม
ผมกอดเขาไว้แน่น.. ผมโชคดีจริง ๆ ที่ได้เจอเขา ตั้งแต่เจอคนมากหน้าหลายตา ไม่เคยมีใครที่ทำให้ผมประทับใจได้เท่าเขา...
กัณฐ์เป็นเพียงคนเดียวที่ผมรัก..และอยากเป็นคู่ชีวิตของเขาตราบจนวันสุดท้ายของลมหายใจ “ตัวจริงหล่อกว่าตั้งเยอะ” ผมยิ้มบอกเขา
“หลงตัวเอง..” เขาแอบพึมพำ
“ว่าไงนะ ? อยากจูบเหรอ ?” ผมทำปากจู๋ เขาหัวเราะและไล่ให้ผมไปอาบน้ำ --“
“อะไรน่ะ ?” กัณฐ์ถามมองถุงกระดาษใบใหญ่ที่ตั้งอยู่บนเตียง
“ของขวัญจากยัยหมาบ้านั่นไง” ผมบอกก่อนเดินเข้าห้องน้ำ
“อ้อ ..แล้วทำไมเรียกเขาแบบนั้นล่ะ!” กัณฐ์ต่อว่าไล่หลังผม แต่ผมทำเป็นไม่สนใจ พอออกมาอีกทีก็เจอกัณฐ์นั่งหน้าแดงอยู่บนเตียง
“เป็นไร ?” ผมถามงง ๆ กัณฐ์รีบหลบตาผม ...หรือเขาเห็นหุ่นผมแล้วอายหว่า
“คือ.. เอ่อ.. ไม่มีอะไร” กัณฐ์กุลีกุจอซุกถุงกระดาษไว้ใต้เตียง แต่ผมรีบเข้าไปดึงกลับ พอผมเห็นของข้างในแล้วก็อดอายแทนยัยโรคจิตนั่นไม่ได้.. ซื้ออะไรมาให้แฟนผมวะเนี่ย!!
“เอ่อ..” ผมไม่รู้จะอธิบายว่ายังไง เลยเดินหนีไปเช็ดศีรษะหน้ากระจก
“ดาร์กช็อกโกแลต กลิ่นขม ๆ น่ากินจัง” เสียงงึมงำของเขาทำให้ผมหันไปมองอีกครั้ง กัณฐ์ทำจมูกฟุดฟิด ดูช็อคโกแลตหลากหลายสีสันในกล่อง
“เธียรว่ากัณฐ์อย่าเพิ่งดีกว่า” ผมเตือน
“ทำไมล่ะ ?”
“ยัยบ้านั่นอาจจะใส่อะไรมาด้วย”
“ฮะ ๆ.. เธียรนี่คิดมากแฮะ” กัณฐ์หัวเราะเบา ๆ ก่อนหยิบเข้าปาก
“ข้างในมันเป็นน้ำอ่ะ ..ขมมาก” กัณฐ์บอก ทำหน้าพิลึก
“เหล้าเหรอ ?” ผมถาม
“อืม..” เขาพยักหน้าเบา ๆ แล้วยิ้มให้ผม
“กัณฐ์เมาป่าว ?”
“ไม่นี่.. อร่อยดีออก”
“ชิ้นเดียวก็พอแล้ว” ผมบอก
“งกอ่ะ” กัณฐ์ทำหน้ามุ่ย แต่ก็หยิบช็อคโกแลตขึ้นมาแทะเล่น
“อันนี้ไม่มีเหล้านะ กินป่าว ?” ปากเขาถามอย่างงั้นแต่เจ้าตัวก็งับช็อคโกแลตอีกชิ้นเข้าไปทั้งก้อน... ไม่อ้วนได้ยังไงล่ะทีนี้
ผมเดินเข้าไปจับคอเขา แล้วโน้มตัวลงจูบ ลิ้นควานหาช็อคโกแลตก้อนกลมในโพรงปากหวาน แล้วฉกขโมยมากินซะเอง..
มีรสขมและกลิ่นของเหล้าผสมอยู่ด้วยแฮะ..
“อืม..” กัณฐ์ปรือตามองผมหวานเยิ้ม
“เมาแน่ ๆ เลย ใช่มั๊ยเนี่ย” ผมยิ้มถาม ลูบศีรษะเขาเบา ๆ ..ถ้าปกติเขาต้องหลบตาผมแล้วสิเนี่ย
“คิก ๆ”
“ไม่เมาซักหน่อย” …ผมสรุปในใจตัวเองทันทีว่าเขาเมา ผมโน้มตัวลงประกบปากเขาซ้ำ บดเบียดริมฝีปากนิ่มของเขา ..ผิวเย็น ๆ
ของผมเมื่อสัมผัสกับผิวร้อน ๆ ของเขาก็ยิ่งรู้สึกดี
“อยากลองของขวัญจากเพื่อนเธียรก่อนมั้ย ?” ผมกระซิบถาม หวังจะให้กัณฐ์อาย แต่คำตอบของเขาทำให้ผมอายยิ่งกว่า
“ไม่เอาอ่ะ ...เอาเธียรดีกว่า” เขายิ้มหวาน ปรือตามองผม.. โคตรยั่วเลย..
ถ้าเมาแล้วรู้ว่าเป็นแบบนี้คงจะต้องมอมเหล้าบ่อย ๆ ซะแล้ว...
“อือ... อ๊ะ..” กัณฐ์ครางเบา ๆ เมื่อผมสอดแทรกกายเข้าสู่ร่างกายเขา หน้าท้องเขาเกร็งจนเห็นกล้ามเนื้อ.. แบบเก่าผมก็ชอบนะเพราะว่านุ่มมือดี แต่แบบนี้โคตรเซ็กซี่เลยอ่ะ
“โอย.. เธียร.. ฮึก..ร..แรงอีก..” ผมเร่งกระแทกกายแรงขึ้น ขบกรามแน่นเมื่อคนในอ้อมแขนกัดไหล่ของผมเต็มแรง พอเมาแล้วยังซาดิสม์ขึ้นอีกด้วย... ผมครางเบา ๆ ในลำคอ เมื่อกัณฐ์เกร็งตัว.. เขากำลังจะเสร็จ ผมจึงรีบเร่งมือเพื่อจะถึงฝั่งพร้อมเขา
...แปลกแฮะ.. ทั้ง ๆ ที่เสร็จไปแล้วแต่น้องชายผมมันยังไม่ยอมลงเลย กัณฐ์เลยเสร็จผมไปอีกรอบ... และอีกรอบ พอจะขอต่ออีก กัณฐ์ก็รีบกลิ้งหนีผมแทบตกเตียง ดีนะที่ผมคว้าเอวไว้ทัน..และแน่นอน ว่าเสร็จผม ฮุ ๆ
ร่างอ่อนปวกเปียกของกัณฐ์ก็ดิ้นรนขัดขืนผมไม่ไหว จนเขาหมดสติไปคาอกนั่นแหละผมถึงได้รู้ตัวว่ามันมากเกินไปหน่อย ผมจึงนึกขึ้นได้ว่าคงเป็นเพราะยัยบ้านั่นใส่อะไรลงไปในช็อคโกแลตแน่ ๆ ผมถึงได้คึกคักขนาดนี้.. แต่กัณฐ์ไม่เห็นคึกคักกับผมน่ะสิ..
กัณฐ์ตื่นมาพร้อมผมตอนเย็น ...เขา ‘ฟ้าเหลือง’ เลยครับ เหอ ๆ ๆ ผมหยิบของขวัญที่เตรียมมาให้เขา
“ชอบป่าว ?” ผมถามอย่างไม่แน่ใจ พอเขาแกะแล้วก็เงียบไปซะงั้น
“กัณฐ์..ชอบมากเลย” กัณฐ์ยิ้ม
“เธียรก็ชอบมากเหมือนกัน”
..เขาคงจะรู้ว่าผมหมายถึงอะไรใบหน้าของเขาจึงเริ่มแดง
..แต่จะให้ต่อกันอีกรอบเขาคงไม่ไหวแล้วละมั้ง..
--------------------
จบเลี้ยวววว~~~~~!!!
ขอบพระคุณนักอ่านทุกท่านที่ติดตามตอนพิเศษคั่นเวลาค่ะ - -" (2 ตัวนี้มันคู่หลักจริงป่าวเนี่ย)
ปล. อยากจะบอกว่าพู่กันอันละหมื่นมีจริง ๆ นะคะ -_-"
ปล2. มอบความรักให้ทุกคนที่อ่านค่ะ ^O^
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
