หัวข้อ: นิยายรักของขวัญ 7 ปี <หนุ่ม IT กับ DJ สุดหล่อ>

[Bm_Boy]

p.s. มีหลายคนถามว่าทำไมรูปหายไป หรือไม่เอารูปมาลงอีก  ผมขอตอบตรงนี้เลยนะครับว่า พอดีรูปของผมคงมีส่วนไปคล้ายกับดาราอะไรของไต้หวัน เกาหลี ฮ่องกง อะไรก็ไม่รู้อ่ะครับ(พอดีผมไม่ค่อยมีเวลาดูทีวี) แต่แค่นั้นมันไม่ใช่ปัญหาอะไรอ่ะครับ ที่เป็นปัญหาคือมีคนที่เคยแอบชอบผม แล้วเขามาเห็นรูปผมในนี้  เขาเลยพยายามหาวิธีติดต่อกับผม ทำให้ผมวุ่นวาย  ผมเลยตัดสินใจเอารูปออกทั้งหมดเลยดีกว่า  คงไม่ว่ากันนะครับ

เอ ผมทำให้นายวุ่นวายมากใช่ไหมครับ

ผมเสียใจ  ผมขอโทษ 

ผมขอโทษเอ ขอโทษวิล ขอโทษทุกๆคนครับ

ผมอยากให้เอรู้ไว้นะครับว่าผมแอบมองเอมาตั้งแต่ปีหนึ่งแล้ว วันที่เอใส่ชุดครุยที่อยู่ในรูป ผมอยากจะเดินเข้าไปขอถ่ายรูปด้วย แต่ผมก็ไม่กล้า  ผมได้แต่แอบมองอยู่ห่างๆ

เอครับ ต่อไปนี้ผมจะขอดูอยู่ห่างๆเหมือนเดิม ไม่เข้าไปวุ่นวายเออีกแล้ว  ผมเสียใจ ผมขอโทษครับ

[sakiko]

นอน หลับ ฝัน ดี นะค่ะ

ขับรถ ดี ดีนะค่ะ


+++  1


รอตอนต่อ ไป

 

[Siri_nan]

ประสบการณ์หวานปนเศร้าแต่ก็มีความสุขในที่สุด 555 เป็นกำลังใจให้นะค่ะ

[O_o]

เอ3 ขอ อนุโมทนาบุญกับพี่เอ&พี่นิคที่ทำบุญเบิกบุญโอนบุญให้คุณย่าด้วยน้า
แล้วพี่เอ เคยคุยหรือกระซิบบอกคุณย่าไหมอ่า
จริงๆ ถึงคุณย่าจะไม่รู้สึกตัว แต่ว่าก็อย่าลืม เอาบุญไปฝากคุณย่าด้วยน้าพี่เอ
ไปบอกบุญที่พี่เอ&พี่นิคทำมาที่ข้างหูคุณย่าบ่อยๆก็ได้น้า เชื่อว่าคุณย่าต้องได้รับและมีจิตใจเบิกบานขึ้น
และก็ จะ อนุโมทนาบุญ สาธุ ด้วย ถึงแม้จะยังไม่รู้สึกตัวน้า
เอ3 เคยอ่านเคยฟังพวกCase Studyมาอ่ะ รับรู้ได้จริงๆน้า สัมผัสได้ รู้สึกได้

ปล. บุญ รัก ษา น้า

[thomaskung]

p.s. มีหลายคนถามว่าทำไมรูปหายไป หรือไม่เอารูปมาลงอีก  ผมขอตอบตรงนี้เลยนะครับว่า พอดีรูปของผมคงมีส่วนไปคล้ายกับดาราอะไรของไต้หวัน เกาหลี ฮ่องกง อะไรก็ไม่รู้อ่ะครับ(พอดีผมไม่ค่อยมีเวลาดูทีวี) แต่แค่นั้นมันไม่ใช่ปัญหาอะไรอ่ะครับ ที่เป็นปัญหาคือมีคนที่เคยแอบชอบผม แล้วเขามาเห็นรูปผมในนี้  เขาเลยพยายามหาวิธีติดต่อกับผม ทำให้ผมวุ่นวาย  ผมเลยตัดสินใจเอารูปออกทั้งหมดเลยดีกว่า  คงไม่ว่ากันนะครับ

เอ ผมทำให้นายวุ่นวายมากใช่ไหมครับ

ผมเสียใจ  ผมขอโทษ 

ผมขอโทษเอ ขอโทษวิล ขอโทษทุกๆคนครับ

ผมอยากให้เอรู้ไว้นะครับว่าผมแอบมองเอมาตั้งแต่ปีหนึ่งแล้ว วันที่เอใส่ชุดครุยที่อยู่ในรูป ผมอยากจะเดินเข้าไปขอถ่ายรูปด้วย แต่ผมก็ไม่กล้า  ผมได้แต่แอบมองอยู่ห่างๆ

เอครับ ต่อไปนี้ผมจะขอดูอยู่ห่างๆเหมือนเดิม ไม่เข้าไปวุ่นวายเออีกแล้ว  ผมเสียใจ ผมขอโทษครับ

- -"
อันนี้จริงหรืออำฮะ
แบบว่าเชื่อสนิท

 

[Bm_Boy]

p.s. มีหลายคนถามว่าทำไมรูปหายไป หรือไม่เอารูปมาลงอีก  ผมขอตอบตรงนี้เลยนะครับว่า พอดีรูปของผมคงมีส่วนไปคล้ายกับดาราอะไรของไต้หวัน เกาหลี ฮ่องกง อะไรก็ไม่รู้อ่ะครับ(พอดีผมไม่ค่อยมีเวลาดูทีวี) แต่แค่นั้นมันไม่ใช่ปัญหาอะไรอ่ะครับ ที่เป็นปัญหาคือมีคนที่เคยแอบชอบผม แล้วเขามาเห็นรูปผมในนี้  เขาเลยพยายามหาวิธีติดต่อกับผม ทำให้ผมวุ่นวาย  ผมเลยตัดสินใจเอารูปออกทั้งหมดเลยดีกว่า  คงไม่ว่ากันนะครับ

เอ ผมทำให้นายวุ่นวายมากใช่ไหมครับ

ผมเสียใจ  ผมขอโทษ 

ผมขอโทษเอ ขอโทษวิล ขอโทษทุกๆคนครับ

ผมอยากให้เอรู้ไว้นะครับว่าผมแอบมองเอมาตั้งแต่ปีหนึ่งแล้ว วันที่เอใส่ชุดครุยที่อยู่ในรูป ผมอยากจะเดินเข้าไปขอถ่ายรูปด้วย แต่ผมก็ไม่กล้า  ผมได้แต่แอบมองอยู่ห่างๆ

เอครับ ต่อไปนี้ผมจะขอดูอยู่ห่างๆเหมือนเดิม ไม่เข้าไปวุ่นวายเออีกแล้ว  ผมเสียใจ ผมขอโทษครับ

- -"
อันนี้จริงหรืออำฮะ
แบบว่าเชื่อสนิท

 

ผมไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องมาอำครับ

ผมกับเอรู้จักกันมาจริงๆ  และผมเสียใจที่เอไม่เคยเห็นผมเลย

แม้กระทั่งตอนนี้เอก็ยังไม่เห็นผม แล้วผมยังมาทำให้เอวุ่นวายอีก 

ผมเสียใจผมขอโทษครับ  เอผมทานข้าวไม่ลงเลยนะครับ ตั้งแต่เข้ามาอ่าน

เอ นายยกโทษให้ผมนะครับ

[ISACBTMN]

คำคมช่างจรรโลงใจ 

ตัวละครใหม่แอบลุ้น

[Mint]

 


มาเป็นกำลังใจให้นะคะ


 

[P_love]

 

 

[To_Feel]

 

สนุกดีครับ

+1 เป็นกำลังใจให้ครับ

 

[imon]

>p.s. มีหลายคนถามว่าทำไมรูปหายไป หรือไม่เอารูปมาลงอีก  ผมขอตอบตรงนี้เลยนะครับว่า พอดีรูปของผมคงมีส่วนไปคล้ายกับดาราอะไรของไต้หวัน เกาหลี ฮ่องกง อะไรก็ไม่รู้อ่ะครับ(พอดีผมไม่ค่อยมีเวลาดูทีวี) แต่แค่นั้นมันไม่ใช่ปัญหาอะไรอ่ะครับ ที่เป็นปัญหาคือมีคนที่เคยแอบชอบผม แล้วเขามาเห็นรูปผมในนี้  เขาเลยพยายามหาวิธีติดต่อกับผม ทำให้ผมวุ่นวาย  ผมเลยตัดสินใจเอารูปออกทั้งหมดเลยดีกว่า  คงไม่ว่ากันนะครับ


ที่ว่ามาผมคิดว่าน่จะเป็นผมนะที่เอารูปมาลง

ขอโทษนะครับที่ทำให้รำคาญ :m15:ใจ
เด๋วผมจะเปลื่อนรูปให้นะครับ

[kdds]

พี่บัณฑิตนี่เรียกกันทวดรหัสเรยรึ ฟังดูอาวุโสมากมาย
เอาใจช่วยคุณย่าพี่นิคจ้า 

[Ferfa]

เอ3 ขอ อนุโมทนาบุญกับพี่เอ&พี่นิคที่ทำบุญเบิกบุญโอนบุญให้คุณย่าด้วยน้า
แล้วพี่เอ เคยคุยหรือกระซิบบอกคุณย่าไหมอ่า
จริงๆ ถึงคุณย่าจะไม่รู้สึกตัว แต่ว่าก็อย่าลืม เอาบุญไปฝากคุณย่าด้วยน้าพี่เอ
ไปบอกบุญที่พี่เอ&พี่นิคทำมาที่ข้างหูคุณย่าบ่อยๆก็ได้น้า เชื่อว่าคุณย่าต้องได้รับและมีจิตใจเบิกบานขึ้น
และก็ จะ อนุโมทนาบุญ สาธุ ด้วย ถึงแม้จะยังไม่รู้สึกตัวน้า
เอ3 เคยอ่านเคยฟังพวกCase Studyมาอ่ะ รับรู้ได้จริงๆน้า สัมผัสได้ รู้สึกได้

ปล. บุญ รัก ษา น้า

ใช่ค่ะ อันนี้เห็นด้วย เคสที่ดูแลอยู่ก็มี ใช้เปิดเทปก็ได้นะคะ เพราะว่าการที่นอนเฉยๆๆ บางครั้งไม่ใช่ไม่รู้สึกคะ

ขอให้เดินทางโดยสวัสดิภาพนะคะ แล้วก็อนุโมทนาบุญด้วยค่ะ

[wan]

  เป็นกำลังใจให้นะครับ น้องเอ รักษาสุขภาพของตัวเอง และดูแลพี่นิคด้วย

         คนเราเกิดมามันก็ต้องมีสิ่งที่ ดี และ ไม่ดี  ชอบ และ ไม่ชอบ เข้ามาในชีวิต

        อยู่ที่เราจะจัดการกับสิ่งเหล่านั้นอย่างไร ขอให้ใช้สติ ในการแก้ปัญหาเถอะ

        แล้วอะไร ๆ มันจะดีขึ้นเอง 

  สาธุ  บุญที่ทำเมื่อเช้านี้ แม้เพียงจะเล็กน้อยก็  ขอให้บุญกุศลนี้จงไปถึงแก่คุณย่าของพี่นิค ให้ท่านกลับมา

         มีสุขภาพแข็งแรง ดังเดิมด้วยเถิด  สาธุ สาธุ สาธุ

      เป็นกำลังใจให้นะครับ น้องเอ

[sakiko]

คุณ ย่า พี่นิค อาการเป็นไงบ้างอะค่ะ 

ขอให้ หายเร็วๆๆนะค่ะ

P*S  พี่เอ+พี่นิค  รักษาสุขภาพด้วยนะค่ะ

 

[armakusa]

ขอให้คุณย่าหายไวๆ นะครับ แล้วก้อขอให้นิคกะเอสุขภาพแข็งแรงด้วยละ

ปล. ขับรถกลางคืนระวังนะครับ ช่วงนี้ฝนตกบ่อยๆ 

[cassper_W]

สู้ๆๆน่ะเอ 

 

[Bm_Boy]

>p.s. มีหลายคนถามว่าทำไมรูปหายไป หรือไม่เอารูปมาลงอีก  ผมขอตอบตรงนี้เลยนะครับว่า พอดีรูปของผมคงมีส่วนไปคล้ายกับดาราอะไรของไต้หวัน เกาหลี ฮ่องกง อะไรก็ไม่รู้อ่ะครับ(พอดีผมไม่ค่อยมีเวลาดูทีวี) แต่แค่นั้นมันไม่ใช่ปัญหาอะไรอ่ะครับ ที่เป็นปัญหาคือมีคนที่เคยแอบชอบผม แล้วเขามาเห็นรูปผมในนี้  เขาเลยพยายามหาวิธีติดต่อกับผม ทำให้ผมวุ่นวาย  ผมเลยตัดสินใจเอารูปออกทั้งหมดเลยดีกว่า  คงไม่ว่ากันนะครับ


ที่ว่ามาผมคิดว่าน่จะเป็นผมนะที่เอารูปมาลง

ขอโทษนะครับที่ทำให้รำคาญ :m15:ใจ
เด๋วผมจะเปลื่อนรูปให้นะครับ

ไม่ใช่นายหรอกครับ
เป้นผมเอง  ผมรับผิดและขอโทษเพียงคนเดียวครับ
เอทำไมนายไม่รับสายผม  ไม่ตอบกลับ  โพสกลับมาบ้างก็ยังดีนะครับ
ผมจะรอนะครับ

[sakiko]

รอพี่เอ ยุน้า


 

[sarin]

  ...เอาบุญมาฝากค้าบ...เมื่อเช้านี้ไปทำบุญตักบาตรพระ 1,000 รูปมาฮะ
ตั้งจิตอธิษฐานอนุโมทนาบุญให้คุณย่าพี่นิคด้วยคร้าบ.....
พักผ่อนบ้างนะค้าบ....

[To_Feel]

 

 

 

[Joobperman]

 
เอาใจช่วย...น้องเอกะพี่นิคนะคะ
รักษาสุขภาพด้วยนะจ๊ะทั้งสองคน 

[IZE]

ตามอ่านมา สองวัน ตามทันแล้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

มาเป็นกำลังใจให้พี่นิค นะคับ

[Otaku]

คิดถึงพี่เอกับพี่นิค

เข้ามา :oni1:คอย 

ดูแลตัวเองด้วยนะ

[A_wAy_G_mAn]

  มาต่อให้แล้วครับ:mc4:

  :pig4: :pig4:ก่อนอื่นต้องขอขอบพระทุกๆท่านมากเลยนะครับ สำหรับคำแนะนำและกำลังใจดีรวมไปถึงผลบุญที่จะช่วยคุณย่าของพี่นิคครับ  ผมจะเอาไปทำตามครับ  และขอบคุณมากครับสำหรับความห่วงใยในสุขภาพของผมกับพี่นิค

ที่จริงกลับมาถึงขอนแก่นตั้งแต่ตอนตี1แล้วครับ ว่าจะมาโพสให้ แต่ว่าพอดีให้พี่นิคมานอนที่บ้านด้วย เลยไม่กล้าทำต่อ (กลัวโดนดุ ) พอเช้าขึ้นมาก็ไหว้บะจ่างเสร็จแล้วก็พาอาอี๊กับพี่นิคไปเที่ยวมาทั้งวันเลยครับ  เพิ่งว่างมาลงให้นี่แหละครับ  ว่าจะลงพรุ่งนี้แต่อดสงสารคนมารอไม่ได้ครับ

Mr.A_KUNG --- ว่างจะแวะไปหานะครับ

Tsukasa999 --- ช่วงนี้ชีพจรลงเท้ามากครับ

kdds --- ไล่ตามสายรหัสปี1เป็นน้อง ปี2เป็นพี่ ปี3เป็นลุง/ป้า ปี4เป็นปู่/ย่า บัณฑิตก็เป็นทวดอ่ะครับ

wan+Ferfa + O_o +sarin --- ขอบคุณสำหรับผลบุญและวิธีการดีๆครับ

armakusa --- ส่วนใหญ่ขับรถกลางคืนพี่นิคไม่ค่อยให้ผมขับหรอกครับ เพราะสายตาผมไม่ค่อยดี ทั้งสั้นทั้งเอียงทั้งแพ้เสียง ยกเว้นไม่มีใครช่วยขับทางไกลจริงๆ พี่นิคถึงจะยอมให้ช่วยครับ

sakiko --- พี่ฝันดีทุกคืนเพราะน้องมาอวยพรให้นี่แหละครับ  

Bm_Boy + uno --- เรื่องนี้ไม่มีใครผิดหรอกครับ  ถ้าจะผิด ผิดที่ผมคนเดียวดีกว่าครับ  ผมขอโทษเองครับ  ผมไหว้งามสวยๆหนึ่งที  :m5:เป็นการขอโทษนะครับ คุณสองคนเข้ามาเรื่องของผมก็ขอบคุณมากๆแล้วครับ ผมโพสไปเพราะความงี่เง่าของผมเองครับ  ขอโทษครับ

[A_wAy_G_mAn]

               บทที่ยี่สิบเอ็ด --- ราตรีพี่บัณฑิต

“......มอดินแดงแห่งนี้ศรีเมืองขอนแก่น   ขวัญแห่งดินแดงเสียงแคนเร่งเร้าให้เราสดใส..... (เสียงเพลงมอดินแดง – เพลงประจำมหาวิทยาลัยดังขึ้นแล้วตามด้วยเสียงพูด)
ขอแสดงความยินดีกับบัณฑิตใหม่ กลับสู่รั้วมอดินแดงด้วยความยินดียิ่ง......กำหนดการพระราชทานปริญญาบัตร วันพฤหัสบดีที่..............” เสียงที่ดังออกมาจากวิทยุเงียบลง

“อ้าว เอปิดทำไมล่ะเราฟังอยู่”หนึ่งที่กำลังกวาดห้องอยู่พูดขึ้น

“ก็ไม่อยากฟังอ่ะ รำคาญ เราจะอ่านหนังสือ”ผมหาข้ออ้างทั้งๆที่จริงผมนั่งเล่นเกมอยู่  ที่จริงเสียงอ่านสปอตโฆษณาต้อนรับบัณฑิตเป็นเสียงพี่นิค ทำให้ผมไม่อยากฟังเองแหละ

ตั้งแต่กลับจากงานพาน้องใหม่ไหว้พระธาตุพนม  แล้วผมได้บอกกับพี่แหววไปว่าผมลาออกจากองค์การนักศึกษา ผมก็ไม่เคยย่างกรายเข้าไปในองค์การอีกเลย ดังนั้นผมกับพี่นิคช่วงนี้แม้แต่หน้าก็ไม่ได้เห็น เสียงที่เคยฟังพี่แกจัดรายการผมยังไม่ฟังเลย

ผลนี้ยังส่งถึงพี่หมอทีด้วยทำให้ผมกับพี่หมอทีเจอกันน้อยลง ส่วนมากก็ใน msn แล้วก็ที่ร้านเค้ก กับพี่เก่งก็น้อยลงไปเพราะผมมักหนีเข้าบ้านเป็นประจำถ้าพี่เก่งจะมาหาที่หอ ทำให้หนึ่งต้องคอยรับหน้า ส่วนพี่แป้งก็มีไปทานข้าวด้วยกันบ้างครั้งแต่เป็นนานๆที ไม่ถี่แทบทุกเช้าเหมือนเก่า ผมกับหนึ่งก็ได้ไปเรียนพร้อมกันอีกครั้งเพราะพี่แป้งไม่คอยมารับผมแล้ว 

มีหลายครั้งที่พี่แหววโทรมาบอกให้ผมเข้าไปทำงานที่องค์การแต่ผมก็ทำเป็นไม่ได้รับสายบ้าง ทำเป็นว่าติดสายอื่นอยู่บ้าง แต่พี่แหววก็โทรมาตื้อไม่เลิก จนผมบอกว่าหลังปีใหม่ผมค่อยตัดสินใจอีกที พี่แหววถึงเลิกกระหน่ำโทรหาผม

“คนเรานี่เวลาพาล พาลได้ทุกเรื่องเลยนะ แม้แต่เสียงก็ไม่อยากได้ยิน”หนึ่งพูดออกมาลอยๆขณะกำลังโกยผงขยะที่ประตู

“ใครพาล พูดดีๆนะ เดี๋ยวปล่อยให้นอนที่ห้องคนเดียวอีกเลย”ผมขู่เพราะรู้ว่าหนึ่งไม่ชอบนอนที่ห้องคนเดียวโดนเฉพาะคืนที่ฟ้าร้องฝนตก

“ไม้นี้ใช้กับเราไม่ได้แล้วแหละ เพราะอาทิตย์หน้าทั้งอาทิตย์ห้องเราจะมีคนมาอยู่เพิ่มอีกหนึ่งคน ว่าจะบอกเรื่องนี้อยู่พอดี”หนึ่งเดินเข้ามานั่งลงข้างๆผม

“ใครอ่ะ”ผมถามแต่สายตายังไม่ผละออกจากเกมที่กำลังเล่น

“ก็พี่บัณฑิตของเราอ่ะ พี่เขาจะกลับมาซ้อมรับปริญญา พอดีบ้านพี่เขาอยู่ที่อุบล บ้านญาติที่ขอนแก่นก็ไม่มี พี่เขาเลยบอกมากับพี่รหัสของเราบอกว่าจะมาสิงหอด้วย พี่รหัสเราเลยให้มาอยู่กับเรา”หนึ่งอธิบาย

เป็นธรรมดาที่พี่บัณฑิตที่จบไปช่วงเดือนมีนาคม  จะออกไปทำงานแล้วกลับมารับปริญญาในช่วงกลางๆเดือนธันวาคมของทุกปี ดังนั้นบางคนไม่มีญาติที่อยู่ขอนแก่นก็ค่อนข้างลำบากหน่อย เพราะโรงแรมหลายที่จะถูกจองจนเต็มช่วงรับปริญญา ทำให้มีการสิงหอคือมาพักอยู่ที่หอกับน้องสายรหัสของตัวเองในช่วงซ้อมและรับปริญญา  แต่ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่หรือเดือดร้อนอะไรมากนัก น้องๆทุกคนต่างยินดี เพราะนี่อาจจะเป็นครั้งแรกและครั้งเดียวที่น้องใหม่ปีหนึ่งได้เจอทวดรหัสหรือพี่บัญฑิต

“ใจคอจะเอาใครมาอยู่ ไม่คิดจะถามเราซักคำเลยใช่ไหม”ผมพูดแบบแกล้งงอนๆ

“ไม่ใช่ก็รู้อยู่แล้วไง ว่าถ้าบอกเอ เอก็ให้อยู่แล้ว หรือว่าไม่ได้เราจะไปบอกพี่รหัสเรา”หนึ่งทำเสียงเบาๆส่งตาเศร้าๆมาให้ผม  ผมเห็นดวงตาหนึ่งทีไรผมรู้สึกอดสงสารไม่ได้ซักที

“ก็ตามใจห้องนี้มันห้องของหนึ่งอยู่แล้วนี่ เห็นทำความสะอาดปัดกวาดเช็ดถูอยู่คนเดียว เราแค่ผู้อาศัย”ผมบอก

“ถ้าอยากเป็นเจ้าของห้อง เรากวาดเสร็จแล้ว นายไปถูเลย”หนึ่งบอก

“ไม่เป็นไรๆ เราเป็นผู้อาศัยนี่แหละดีแล้ว”ผมบอกแล้วหัวเราะ เพราะกำลังติดพันกับเกม หนึ่งเดินออกไปหลังห้องหยิบไม้ถูมาถูพื้นต่อ

“แล้วพี่บัณฑิตของเอล่ะ”หนึ่งถาม

“อ๋อ เห็นพี่กำปั้นบอกว่า พี่เขาไปทำงานที่กรุงเทพแต่บ้านพี่แกอยู่ที่ขอนแก่น คงไม่มีปัญหาอะไรมั้ง หรือไงคงนอนกับพี่กำปั้นที่คอนโดมั้ง”ผมตอบแบบเดาซุ่มไปเรื่อย

“ดีเน๊อะ ถ้าเรารับปริญญา เรามาค้างที่บ้านเอได้ไหม”หนึ่งถาม

“เอาดิ่ คิดไม่แพงหรอก คืนละห้าพันพอ”ผมพูดแล้วหัวเราะ

“คืนละห้าพัน เราไปนอนวัดก็ได้ วัดที่เอชอบพาเราไปนะไม่ไกลจากมอด้วย”หนึ่งบอกแบบประชด พักหลังๆที่เกิดเรื่องวุ่นๆผมชอบพาหนึ่งไปวัดบ่อยๆ วัดที่พี่หมอทีเคยพาไป

“หนึ่งงั้นสัปดาห์นี้ทั้งสัปดาห์เราไปนอนบ้านดีกว่า อาอี๊ยิ่งบ่นๆถึงอยู่ด้วย อีกอย่างหลังงานรับปริญญาก็สอบกลางภาคของเทอมสองแล้ว เราอยากอยู่บ้านสงบๆอ่านหนังสือน่ะ”

“เราทำให้เอลำบากหรือเปล่า”หนึ่งหยุดถูพื้นแล้วมองมาทางผมเหมือนรู้สึกผิดมากๆ

“ไม่เลยๆ เราอยากกลับบ้านเองแหละ ไม่รู้ช่วงนี้เป็นไงอยากกลับไปอยู่ที่บ้าน ยังไงที่บ้าน เราก็เป็นคนสำคัญ มีแต่คนเอาใจเรา แต่ยังไงคืนพรุ่งนี้เราต้องนอนที่หอก่อนแหละ เพราะที่คณะจัดงานเลี้ยงราตรีพี่บัณฑิต  ถ้าพี่บัณฑิตของหนึ่งมาให้นอนที่เตียงหนึ่งเลยนะ  หนึ่งมานอนที่เตียงของเรา”ผมบอกกับหนึ่ง

“ที่อยากกลับบ้าน เพราะต้องการให้เข้าทำนองที่ว่าอกหักพักบ้านนี้หรือเปล่าน้า”หนึ่งเริ่มแย่ผม

“อย่ากวนได้ป่ะ เดี๋ยวไม่ให้นอนที่เตียงเลย”ผมบอกไปแบบไม่มีอารมณ์

“ขอบใจนะเอ เอคอยช่วยเราหลายๆเรื่องเลย”หนึ่งบอกทำเสียงเบา สายตาเรียบเศร้าคู่นั้นอีกแล้ว

“เป็นอะไรอ่ะ เราปรับอารมณ์ไม่ทัน แต่ยังไงเราก็ขอบใจหนึ่งเหมือนกันนะ ที่เป็นเพื่อนที่ดีของเรา”

...

“เอ ทางนี้ นี่พี่เด็ดเดี่ยว พี่บัญฑิต ทวดรหัสสายเรา”พี่กำปั้นเรียกผมมานั่งที่โต๊ะ พร้อมแนะนำทวดรหัสให้ผมรู้จัก

“สวัสดีครับพี่”ผมยกมือไหว้พี่เด็ดเดี่ยว แล้วก็ไหว้ย่ารหัสปีสี่ ป้ารหัสปีสามที่นั่งล้อมโต๊ะจีนอยู่กันพร้อมหน้า

งานราตรีพี่บัณฑิตเป็นงานที่ทางคณะจัดให้กับพวกพี่ๆบัณฑิตที่กลับมารับปริญญา โดยจะจัดที่คณะใครคณะมัน ที่คณะของผมมีการจัดโต๊ะจีนโดยให้แต่สายรหัสตั้งแต่พี่บัณฑิตจนถึงปีหนึ่งนั่งอยู่โต๊ะเดียวกัน โต๊ะหนึ่งอย่างมากก็สองสายก็เต็มแล้ว

ถ้ามองจากภายนอกแล้วก็คงเหมือนงานเลี้ยงธรรมดาทั่วๆไป ไม่มีอะไรมาก แต่ความพิเศษอยู่ตรงที่พี่น้องสายรหัสได้มาทำความรู้จักกัน พี่เล่าประสบการณ์ที่ไปทำงานให้น้องฟัง เพื่อนๆร่วมรุ่นที่จบออกไปได้มาเจอหน้ากัน ได้ถามไถ่สารทุกข์สารสุขกัน ทำให้เกิดความอบอุ่นรักใครกลมเกลียว

การแสดงบนเวทีก็จะเป็นช่วงพิธีการบ้างสลับกับบันเทิงบ้าง ช่วงพิธีการก็มีการกล่าวเปิดงาน พิธีสมมาบูชาคุณครู บายศรีบัณฑิต ตัวแทนบัณฑิตกล่าวแสดงความรู้สึก ร้องเพลงคณะร่วมกัน บูมให้พี่บัญฑิต ส่วนบันเทิงก็เป็นการแสดงของแต่ละชั้นปีแต่ละสาขา มีพี่บัณฑิตขึ้นไปร้องเพลงบ้าง

“เห็น ไอ้ปั้นบอกว่าเราเก่งน่าดู”พี่เด็ดเดี่ยวทักผมหลังผมสวัสดีทุกคนในโต๊ะเสร็จ

“ไม่หรอกครับ”ผมตอบพี่เขา

“ไม่เก่งได้ไง พี่เดี่ยวจำอาจารย์สอนวิชาโฮมเพจได้ไหมคะ นั่นแหละ น้องเอเขาทำให้อาจารย์ชมได้เลยนะคะ”พี่จุงปีสี่ย่ารหัสของผมพูดขึ้น

“จริงเหรอว่ะ อย่างนี้สุดยอดแล้ว  สายรหัสเรามันต้องเก่งอย่างนี้แหละ คนเรามันจะดีมันจะเก่งไม่ต้องโฆษณาตัวเองหรอก ถ้าดีจริงเก่งจริงจะมีคนรับรองการันตีเอง”พี่เด็ดเดี่ยวพูดขึ้นแล้วยิ้มหัวเราะอารมณ์ดี ส่วนผมก็อายซิครับ มองไปอีกโต๊ะข้างๆที่ไอ้บอยเพื่อนผมนั่งอยู่

งานเลี้ยงดำเนินไปเรื่อยๆ อาหารถูกทยอยนำออกมาเสิร์ฟจนถึงของหวาน การแสดงบนเวทีไม่ค่อยมีอะไรแล้วมีแต่ร้องเพลงเล่นกันสนุกสนาน คณะครูก็กลับกันไปบ้างแล้ว  ตอนนี้แต่ละคนก็พากันถ่ายรูปอย่าเมามันสนุกสนาน ไม่ว่าจะถ่ายกับเพื่อน ถ่ายกับน้องๆ ถ่ายกับสายรหัสมีแต่เสียงแฟลชเต็มไปหมด

“เดี๋ยวพี่จะถือโอกาสนี้เลี้ยงสายต่อเลยนะ เพราะวันอื่นๆต้องซ้อมถึงเย็นคงไม่มีเวลา”พี่เด็ดเดี่ยวพูดขึ้น

“พี่เดี่ยวจะไปต่อที่ไหนคะ นี่มันจะสี่ทุ่มแล้ว พาไปกินอีกก็ไม่ไหวแล้วนะ”พี่ติ๋มปีสามป้ารหัสผมบ่น

“ไปเติมความกระชุ่มกระชวยหน่อยดิ่ วันนี้ยังไม่ได้ดื่มกับสายรหัสเลย ใช่ไหมเอ”พี่เด็ดเดี่ยวถามผม

“ครับๆ แล้วแต่พี่ครับ”ผมบอก งานเลี้ยงในคณะไม่มีเครื่องดื่มที่มีแอลกอฮอล์ แล้วก็เป็นธรรมเนียมปฏิบัติที่พี่บัณฑิตกลับมาจะต้องพาน้องสายรหัสไปเลี้ยง

...

[A_wAy_G_mAn]

บทที่ยี่สิบเอ็ด --- ราตรีพี่บัณฑิต (ต่อ)

คาราโอเกะห้องใหญ่ถูกเปิด สายรหัสของผมกับสายรหัสของไอ้บอยแล้วก็อีกสายหนึ่งมาด้วยกัน เพราะพี่บัณฑิตทั้งสายสามนี้สนิทกันเลยมาด้วยกัน รวมๆก็เกือบยี่สิบคน เพลงแล้วเพลงเล่าถูกร้องกันไป เครืองดื่มสีอำพันหมดไปแล้วสองขวดภายในไม่ถึงสามชั่วโมง นี่ยังไม่นับพวกเครื่องดื่มแอลกอฮอล์สำหรับพวกผู้หญิงอีก  พี่บ้างคนเริ่มหมดสภาพ ไอ้บอยก็หลับไปแล้วเรียบร้อย

แต่สำหรับผมไม่ดื่มเลย เพราะผมนึกถึงคำสัญญาที่พูดไว้ให้กับโอ๊ตน้องชายผมว่าเราจะไม่ดื่มเหล้ากัน เพราะเหล้ามันพรากชีวิตของพ่อเราไป ถ้าพ่อเราไม่ดื่มคงไม่เป็นตระคริวแล้วจมน้ำจนจากพวกเราไป

“เอ........ยังไม่...ดื่มให้...พี่เดี่ยวเขาเลย”พี่กำปั้นพูดแบบว่าเมาได้ที่แล้ว

“ดื่มๆ  ยกเร็ว.....เอาแก้วมาชนกัน”พี่เด็ดเดี่ยวเดินเข้ามาจับแก้วยกให้ผม  ผมปฏิเสธไม่ได้เลยจิบๆไปหน่อย

“ไม่ได้ๆ หมด.....แก้ว”พี่เด็ดเดี่ยวบอกผมพร้อมยกแก้วให้อีกครั้ง  ผมฝืนใจดื่มเพราะรู้ว่ายังไงคงเลี่ยงไม่ได้  แก้วที่หนึ่งไปมันก็ต้องมีแก้วที่สอง ที่สามตามมา  แก้วที่สองจากพี่กำปั้น แก้วที่สามก็ชนกันทั้งสายรหัสก่อนแยกย้ายกันกลับ

สรุปคืนนั้นผมดื่มไปแค่สามแก้ว แก้วแรกผมก็มึนหัวเต็มทีแล้วครับ แก้วสองผมเริ่มมีอาการปั่นป่วนในท้องออกร้อนไปทั้งตัว  แก้วสามผมอึดอัดหายใจไม่คล่อง เหมือนบังคับตัวเองไม่ได้

เราแยกย้ายกันกลับ พี่จุงปีสี่ย่ารหัส ทำหน้าที่ขับรถเพราะเมาน้อยกว่าเพื่อน ต้องไปส่งพี่เด็ดเดี่ยวที่บ้านก่อน แล้วค่อยไปส่งพี่กำปั้นที่คอนโด พี่จุงเลยบอกให้ผมนอนที่คอนโดกับพี่ปั้น เพราะพี่ปั้นเมามากไม่ได้สติ เอาแต่พร่ำเพ้อถึงแฟนแกที่เลิกกันไป (ทำเอาผมคิดถึงตอนเลี้ยงสายที่พี่แกก็เมาอย่างนี้แล้วพร่ำเพ้อหาแฟนแล้วมาจูบปากผมเข้าให้เพราะพี่แกคิดว่าผมเป็นแฟนพี่แก แต่พี่แกคงไม่รู้หรอกว่ามันคือจูบแรกของผม)

ผมที่พอยังมีสติอยู่บ้างพยุงพี่เด็ดเดี่ยว ที่เดินเบี้ยวไปเบี้ยวมาไม่ค่อยตรงมายืนคอยหน้าบ้าน พี่จุงไปกดกริ่งเรียก ซักพักก็มีชายหนุ่มคนหนึ่งตัวสูงกว่าพี่เด็ดเดี่ยวมาเปิดประตูให้ แล้วเขาก็มองผมจนผมรู้สึกขนลุกไปทั้งตัว ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร ถึงผมจะเมาแต่ก็ยังมีสติอยู่ ผมจำใบหน้าชายหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกับผมได้ดี

ผิวที่ออกขาวๆ ตัดกับคิ้วที่เข้มดำ สายตาที่นิ่งขรึมเรียวเล็กเหมือนเหยี่ยว ใบหน้าสุขุมจนน่ากลัว เขามองผม จนผมต้องหลบหน้า

“อ้าวสอง มองไอ้เอมันทำไม มันไม่ได้เป็นเกย์เหมือนนายหรอก”พี่เด็ดเดี่ยวพูด แต่ชายหนุ่มคนนั้นยังคงนิ่งเฉยไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้

“เออย่าไปมองตามันนะ เดี๋ยวไอ้สองมันสะกดจิตเอา”พี่เด็ดเดี่ยวพูดแล้วหัวเราะ  ก่อนที่คนที่ชื่อสองจะมารับพี่ชายตัวเองแล้วพยุงเข้าบ้าน  ผมกับพี่จุงกลับมาที่รถ

“พี่จุงครับ ใครเหรอครับที่ออกมารับพี่เดี่ยว ทำไมผมรู้สึกกลัวๆ”ผมถามด้วยเสียงอ้อแอ้นั่งพิงเบาะหลับตา

“อ๋อ สองนะ สืบสองเป็นน้องชายคนรองต่อจากพี่เด็ดเดี่ยวนะ  แค่นี้ยังไม่น่ากลัวหรอก  ตอนนั้นนะพี่อยู่ปีสามได้มั้ง พี่เดี่ยวอยู่ปีสี่ พี่แกเป็นนายกสโมสรของคณะ  ตอนนั้นจัดงานวันวิทยาศาสตร์ มันต้องมีเวทีแสดงกลางแจ้ง  แต่อากาศครึ้มฟ้าครึ้มฝนมาก  เหมือนฝนจะตก  ถ้าตกงานก็ล่ม  พี่เดี่ยวแกเลยโทรตามสองน้องชายแกนี่แหละ บอกว่าให้เข้ามาในมอ”พี่จุงเริมเม้าส์แล้วหยุดกลืนน้ำลาย

“ตามมาทำไมครับ”ผมถามแต่ยังหลับตาอยู่ เพราะหัวผมหนักไปหมด ตามตัวก็ร้อนแบบแสบๆ

“ก็ตามมาช่วยไล่ฝนไง  พอมาถึงนะสองก็เงยหน้ามองท้องฟ้า ประมาณสิบนาทีได้มั้ง พระอาทิตย์จ้าเลย ตอนแรกพี่ก็ไม่อยากจะเชื่อเลยนะ ถ้าไม่ได้เห็นด้วยตา พี่เดี่ยวแกบอกว่าน้องแกคนนี้มีพลังจิตแต่เด็ก ถ้ามองใครนานๆคนนั้นจะรู้สึกเหนื่อยเลยนะ  เขายังเคยมองพระอาทิตย์ตอนเที่ยงวันด้วยตาเปล่าเป็นเวลาเกือบๆครึ่งชั่วโมงให้พวกพี่ดูด้วย นี่น่ากลัวกว่าป่ะ  อ้าวอย่าหลับ ถึงแล้ว พาปั้นลงไปได้แล้วเอ”พี่จุงเม้าส์จนมาถึงคอนโดพี่กำปั้น

“ครับๆ ขอบคุณครับ”ผมพยายามประคองตัวเองแล้วพยุงพี่กำปั้นขึ้นไปคอนโด  ตอนอยู่ในลิฟท์ผมรู้สึกเหมือนว่าผมจะวูบไปหลายครั้ง หายใจไม่ค่อยออกแล้วตอนนี้  ตามตัวเริ่มมีเหมือนผื่นแดงๆขึ้นมันร้อนๆแสบๆ พี่กำปั้นก็ได้แต่เพ้อถึงแฟนเก่าที่เลิกกันไป จนถึงหน้าห้องพี่กำปั้นผมไขกุญแจแล้วพี่กำปั้นก็ค่อยๆเดิน(เรียกว่าคลานดีกว่า)เข้าไป ส่วนผมเหมือนหมดแรงแล้วก็ล้มลงตรงหน้าห้องนั้น มันหายใจไม่ออก มันหายใจถี่ๆและสั้นเข้าๆจนเหนื่อยหอบทีเดียว แล้วผมก็หมดสติไป

...

แสงแดดส่องเข้ามากระทบที่ใบหน้าของผม ทำให้รู้สึกร้อนหน่อยๆ ตามสัญชาตญาณทำให้ผมจะพลิกตัวหลบความร้อนจากแสงแดดนั้น แต่หัวผมประมวลผลอย่างรวดเร็วกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ ผมจำได้ว่าผมเหมือนจะเป็นลมหายใจไม่ออกแล้วหมดสติไปที่หน้าห้องของพี่กำปั้น แล้วนี่ผมมานอนบนที่นอนของใคร มานอนที่นี่ได้ยัง พอคิดได้นั้นผมก็ลุกขึ้นนั่งสะบัดหัวสองสามทีเพื่อไล่ความมึนงง มองสำรวจไปรอบๆห้อง แล้วผมก็ถึงบางอ้อ

ห้องพี่หมอทีนี่เอง สงสัยพี่หมอทีคงมาเจอเรานอนสลบอยู่ที่หน้าห้องพี่กำปั้นเลยพาเราเข้ามา ดีจัง แต่จะดีจริงเหรอ เรากำลังหลบหน้าหลบตาพี่เขาอยู่นี่นา เอาไงดีว่ะเนี่ยะ ว่าแล้วผมก็ลุกจากเตียงโดยไม่ลืมที่จะพับผ้าห่มแล้วจัดหมอนกับผ้าปูเตียงให้เข้าที่เป็นระเบียบเหมือนเดิม

ผมถือวิสาสะเดินไปหาพี่หมอทีภายในห้อง ออกจากห้องนอนไปห้องนั่งเล่น ไปห้องครัว ไประเบียงข้างห้องแล้วก็มาจบลงที่ห้องน้ำก็ไม่เจอพี่หมอที ผมคิดในใจว่าดีเหมือนกัน จะได้ไม่ต้องเจอหน้ากันไว้ค่อยโทรมาขอบคุณแล้วกัน ว่าแล้วผมก็เดินไปที่ประตูแล้วเปิดประตูออกไป ไม่ลืมที่จะคิดถึงพี่กำปั้นว่าจะเป็นยังไง ผมเดินไปเปิดประตูห้องพี่กำปั้นแต่ประตูล็อค ผมคิดว่าพี่แกคงนอนตื่นแล้วออกไปไหนเพราะนี่มันจะเก้าโมงแล้ว

ผมหันกลับมาเพื่อจะเดินไปตามทาง แต่แล้วผมก็ต้องเจอกับสิ่งที่ผมกำลังหลบ พี่นิคเปิดประตูออกมาจากห้องพี่ริช ข้างๆห้องพี่หมอที ผมหันกลับไปเจอเข้าพอดี พี่นิคก็เงยหน้ามองผม เราสองคนสบสายตากันชั่วครู่แล้วผมก็เป็นฝ่ายหลบตา ผมไม่รู้ว่าผมจะทำตัวยังไงดี คิดแต่ว่าตอนนี้ยังไงๆก็ตอนหนีก่อน เพราะสายตาพี่นิคที่มองผม มันเป็นสายตาที่เรียบเฉย มองเหมือนผมไม่มีตัวตน ทำให้ผมรู้สึกกลัวและรู้สึกผิดอย่างมาก

ทันทีที่ความคิดจบลง ผมเดินไปที่ประตูห้องพี่หมอที ผมรีบเปิดแล้วเดินเข้าไปอย่างรวดเร็วโดยที่ไม่เอ่ยทักหรือมองหน้าพี่นิคเลย(ดีนะที่ตอนผมออกมา ผมไม่ได้ล็อคเพราะกลัวว่าพี่หมอทีออกไปไหนแล้วไม่ได้เอากุญแจออกไปด้วย เลยไม่กล้าล็อค) หลังจากเข้ามาในห้องได้ผมก็รีบล็อคประตูแล้วทรุดตัวนั่งเหมือนคนหมดแรง นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นหน้าพี่นิคตั้งแต่กลับไหว้พระธาตุพนมเกือบๆเดือนหนึ่งได้ที่ผมไม่ติดต่อ ไม่เข้าไปในองค์การ ไม่ไปให้พี่นิคเห็นหน้า

แล้วความคิดผมก็หยุดลงเพราะผมได้ยินเสียงประตูข้างห้องปิดดัง ปั๊ง! แล้วก็มีเสียงเหมือนคนทุบพนังกำแพงจากอีกห้องหนึ่งมาถึงพนังกำแพงที่ผมกำลังนั่งพึ่งอยู่ ผมทั้งตกใจทั้งหวิวหวั่นใจ น้ำตาเริ่มคลอเบ้าทำท่าจะไหลออกมาโดยไม่ทราบสาเหตุ

“ไอ้เหี้ยนิค มึงเป็นห่าอะไรว่ะ ปิดประตูโคตรดัง แล้วมึงทุบกำแพงทำไมว่ะ มึงกลัวห้องกูไม่พังเหรอ”เสียงพี่ริชดังขึ้นจากข้างห้อง ทำให้ผมพอได้ยิน

“มึงไม่ต้องมายุ่งกับกู มึงหลับต่อไปเลย”พี่นิคตอบกลับเสียงดังเข้มดูน่ากลัว ผมที่ได้ยินทำให้ใจผมกลัวมากๆ กลัวอะไรก็ไม่รู้ น้ำในตาไหลเป็นสายออกมา ผมลุกหนีจากตรงนั้นเพื่อหลบเสียงที่ได้ยิน
ผมกลับไปที่ห้องนอนเอาหมอนมาอุดหูแล้วร้องไห้จนหลับไปอีกรอบ

...

ติ๊ดๆ.............. ติ๊ดๆ............... เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้น  ผมงัวเงียดูชื่อแล้วกดรับโทรศัพท์

“ไง โอ๊ต”ผมพูดด้วยเสียงที่งัวเงียและแหบพร่าเพราะคงร้องไห้ไปเยอะ

“พี่เอ ไม่สบายป่าว ทำไมเสียงเป็นอย่างนั้น”เจ้าโอ๊ตน้องชายผมถามกลับมา

“ไม่มีไรหรอก เพิ่งตื่น พอดีเมื่อคืนมีงานเลี้ยงพี่บัณฑิต”ผมพูดปดออกไป

“เพิ่งตื่นนี่มันเที่ยงแล้วนะ มีงานเลี้ยงอย่าบอกนะว่าพี่เอก็ดื่ม ไหนสัญญากันแล้วไง”โอ๊ตเริ่มบ่น

“นี่ๆ ใครเป็นพี่ใครเป็นอาเฮีย นี่ตั่วตี๋นะโว้ย เป็นโซ้ยตี๋อย่าทำมาเป็นสอน มีอะไรว่ามาเร็วๆ”ผมเริ่มรำคาญเพราะมันมึนๆงงๆกลับสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้และจิตใจผมยังไม่พร้อมที่จะรับอะไรอีก

“เออๆ รู้แล้วว่าโอ๊ตเป็นน้อง ก็พูดนิดเดียวเอง ทำเป็นอารมณ์เสีย”น้องผมตอกกลับมา ทำให้ผมรู้สึกผิด

“อืมๆ ขอโทษ โทรมาตอนคนกำลังหลับก็อารมณ์ไม่ดี มีไรอ่ะ”ผมหาข้ออ้างไม่ให้เสียฟอร์ม

“ก็โอ๊ตกับคุณแม่คุยกันแล้ว ช่วงปีใหม่นี้หยุดยาวตั้ง 5 วัน โอ๊ตเลยชวนคุณแม่ไปเที่ยวเหนือ นี่วางโปรแกรมไว้หมดแล้วนะ เหลือแต่บอกพี่เอ”โอ๊ตบอกด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดี

“ก็ดีเหมือนกัน พาคุณแม่ไปเที่ยวบ้างจะได้ไม่ต้องเครียดกับงานแล้วก็จะได้ลืมเรื่องคุณพ่อไปได้บ้าง แล้วไปกันวันไหนอ่ะ”ผมถาม (ผมรู้ว่าถึงคุณแม่จะไม่ค่อยพูดเรื่องคุณพ่อแต่ในใจคุณแม่ต้องคิดอย่างแน่นอน)

“ก็วันที่ 29 เช้าออกเดินทาง พี่เอก็มาชลให้ถึงก่อน 29 แล้วกัน ว่าจะไปนอนที่เชียงใหม่ก่อน 2 คืนแล้วค่อยไปนอนที่เชียงรายอีก 2 คืนแล้วก็กลับ โปรแกรมเที่ยวโอ๊ตวางไว้แล้ว รับรองถูกใจแน่ๆ”

“อืมๆ ได้ๆ แล้วจองตั๋วแล้วเหรอ ช่วงปีใหม่ต้องจองเนิ่นๆนะ ไม่งั้นเต็มทุกไฟล์”ผมบอก

“ก็นี่ไงเลยโทรมาถามพี่เอ ว่าไปได้ใช่ป่ะ จะได้จองตั๋ว”โอ๊ตบอก

“ว่างๆ วันที่ 29 ยี่..สิบ.......เก้า....เดี๋ยวนะ  วันที่29 พี่มีสอบวันสุดท้ายนี่หว่า เพิ่งนึกออก”ผมบ่นออกมาเพราะตอนนี้สมองเริ่มทำงานเป็นปกติขึ้นหลังจากคุยโทรศัพท์มาได้ซักพักทำให้หายงัวเงีย

“อ้าว......แล้วไงนี่”โอ๊ตถาม ผมได้ยินเสียงประตูห้องพี่หมอทีเปิดออก ผมมองไปเห็นพี่หมอทีเดินเข้ามาพร้อมชุดกระเป๋าปฐมพยาบาลเบื้องต้น

“โอ๊ตๆ งั้นแค่นี้ก่อนนะ เดี๋ยวพี่โทรกลับ ค่อยคุยกัน”ผมรีบตัดสายเพราะคุยต่อไปตอนนี้ก็คิดไม่ออกว่าจะแก้ไขปัญหายังไง อีกอย่างตอนนี้เจ้าของห้องพี่หมอทีเดินเข้ามาหยุดที่ข้างเตียงแล้วด้วย

“อ้าว ทำไมรีบตัดสายล่ะครับ พี่เข้ามาขัดจังหวะหรือเปล่าครับ”ผมหมอทีนั่งลงบนเตียงแล้วถามขึ้น

“อ๋อ  เปล่าครับๆ ไม่มีอะไร แค่น้องโทรมาบอกว่าวันหยุดช่วงปีใหม่จะพากันไปเที่ยวเหนืออ่ะครับ แต่ผมติดสอบวันที่ 29 พอดี”ผมบอกแล้วรีบลุกขึ้นนั่ง พร้อมเอื้อมมือไปจะจับผ้าห่มจะเอามาพับ แต่พี่หมอทีมาแย่งไปพับเอง

“ไม่ต้องครับ เดี๋ยวพี่พับเอง น้องเอจะไปเที่ยวเหนือที่ไหนบ้างครับ” พี่หมอทีถามขณะที่พับผ้าห่มไปด้วย ผมลุกขึ้นจากเตียงแล้วจัดหมอนให้เข้าที่

“ก็เห็นน้องบอกว่าจะไปเชียงใหม่ 2คืน เชียงราย 2คืน ออกเดินทางจากชลบุรีวันที่ 29 แต่ผมติดสอบอ่ะครับ”ผมตอบ

“ไปพร้อมพี่ไหมครับ พี่ก็ว่าจะกลับบ้านพอดี วันที่ 29 สอบเสร็จค่อยไปกัน ให้ที่บ้านไปก่อน น้องเอค่อยตามไปดีไหมครับ”พี่หมอทีเอ่ยถาม แล้ววางผ้าห่มที่ลงบนเตียงอย่างเป็นระเบียบ

“อืม ก็ดีนะครับ อย่างน้อยก็มีเพื่อนเดินทาง แล้วผมค่อยไปนัดเจอกับคุณแม่ที่เชียงใหม่ อย่างน้อยไปกับพี่หมอทีเจ้าถิ่นอยู่แล้ว ผมจะได้ไม่ต้องกลัวหลงหรือถูกหลอกไปขาย”ผมเริ่มอารมณ์ดี

“ใครจะกล้าขายน้องเอได้ลงครับ พูดอย่างนี้แสดงว่าอารมณ์ดีแล้วซิครับ ตอนพี่เข้ามาตอนแรก ที่น้องเอยังหลับอยู่ เห็นเหมือนน้องเอนอนร้องไห้จนหลับไปเพราะหมอนมันเปียก นึกว่ามีเรื่องกังวลใจอะไร”พี่หมอทีบอกแล้วยิ้มให้ ทำให้ผมคิดถึงเรื่องที่ทำให้ผมร้องไห้ ใช่เรื่องพี่นิค ป่านนี้เป็นยังไงนะ เราเล่นหลับไปตั้งสองชั่วโมงกว่านี่

“อ๋อครับ ไม่มีอะไร แล้วผมมานอนที่ห้องพี่หมอทีได้ยังไงครับ”ผมโกหกอีกแล้ว พร้อมเปลี่ยนเรื่องพูด

“พอดีเลยพี่ว่าจะถามน้องเออยู่เหมือนกันว่าทำไมเมื่อวานนี้หมดสภาพจัง รู้ว่าตัวเองเป็นโรคแพ้แอลกอฮอล์ยังจะดื่มซะขนาดนั้นอีก ดีนะที่พี่มาเจอ ไม่งั้นป่านนี้ได้ไปนอนโรงบาลแล้ว”พี่หมอทีบอกพร้อมเดินไปที่ห้องครัว ผมเดินตามออกไป

“แพ้แอลกอฮอล์ ผมเหรอ ผมไม่รู้เลยครับ”ผมบอกพร้อมถึงบางอ้อกับไอ้อาการแปลกๆที่เกิดขึ้นหลังดื่มเหล้า ตอนแรกผมคิดว่าเป็นอาการเมาเหล้าของคนทั่วๆไป แต่สำหรับผมมันจะมีคล้ายผื่นแดงๆขึ้นแล้วก็จะหายใจติดขัดหายใจไม่ออกหัวใจเต้นเร็วและแรงมาก จนหายใจเหนื่อยหอบ

“อ้าวไม่รู้เหรอครับ ทีนี้รู้แล้วอย่าดื่มอีกนะครับ อันตรายนะ”พี่หมอทีบอกพร้อมแกะถุงข้าวต้มใส่ชามก่อนเอาเข้าไมโครเวฟ

“ครับๆ พอดีมีงานราตรีพี่บัณฑิตครับ”ผมบอก เสียงไมโครเวฟดังเตือน พี่หมอทียกชามข้าวต้มมาให้ผม

“ทานซะ ข้าวต้มกุ้งร้อนๆ พี่ลงไปซื้อมาให้ตั้งแต่เช้าแล้ว แต่ขึ้นมาเห็นน้องเอหลับอยู่เลยไม่กล้าปลุก”พี่หมอทีบอก ทำให้ผมรู้ว่าช่วงที่ผมตื่นขึ้นมาก่อนที่จะออกไปเจอกับพี่นิค พี่หมอทีลงไปซื้อข้าวต้มมาไว้ให้ผม 

“ขอบคุณครับ พี่หมอทีไม่ทานด้วยกันเหรอครับ”ผมบอกก่อนที่จะสูดกลิ่นข้าวต้มกุ้งหอมๆแล้วลงมือทานอย่างเอร็ดอร่อย

“ไม่หรอกครับ พี่เพิ่งทานไปเองครับ ทานเสร็จ ริชก็มาเรียกพี่ให้ไปดูแผลที่มือของนิค ไม่รู้ไปทำอะไรมา มือช้ำจนแตกเป็นแผล”พี่หมอทีพูดออกมาทำให้ผมเกือบสำลักข้าวต้มที่กำลังอร่อยแต่ผมก็ทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้งๆที่จริงมันจะกลืนไม่ลงเลย หลังจากนั้นพี่หมอทีก็ให้ผมดื่มชารางจืด พี่หมอทีบอกว่ามันมีสรรพคุณในการล้างพิษ พวกที่เมาค้างหรือมีสารพิษตกค้างดื่มแล้วจะดี

...

ตลอดทางที่พี่หมอทีขับรถมาส่งผมทีหอ ผมก็คิดถึงแต่เรื่องพี่นิค ทำไมพี่นิคต้องทำอย่างนี้ด้วย ทำไมแค่เห็นเราต้องถึงกับทำร้ายตัวเองขนาด หรือเขาจะเกลียดเรามากแต่ทำอะไรเราไม่ได้เลยทำร้ายตัวเอง แล้วพี่หมอทีก็รู้อยู่ว่าช่วงนี้เราหลบหลบตาพี่เขา ทำไมพี่เขายังมาทำดีกับเรา อาจจะเป็นเพราะจรรยาบรรณของหมอมั้ง ที่เห้นคนป่วยก็ต้องดูแล แต่ก็ไม่ถึงกับต้องเลื่อนตั๋วกลับบ้านที่เชียงใหม่เพื่อไปพร้อมเราเลยนี่นา ทำไมนะ ทำไมในหัวเราตอนนี้มีแต่คำถาม เป็นคำถามที่เราหาคำตอบไม่ได้ด้วยซิ  ช่างมันเถอะ อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด บางทีคำถามเหล่านี้มันอาจจะไม่ต้องการคำตอบก็ได้ ผมนั่งคิดไปเรื่อยจนถึงหอ แล้วผมก็ขึ้นห้องแต่ไม่เห็นหนึ่ง ผมคิดว่าสงสัยคงออกไปกับพี่บัณฑิตที่มาพักด้วย  ว่าแล้วผมก็ล้มตัวลงนอนหลับต่อไปอีก

+++ จบบทที่ยี่สิบเอ็ด +++

*** ข้อคิดคำคมประจำบท ***

-   คนเรานี่เวลาพาล พาลได้ทุกเรื่องเลยนะ แม้แต่เสียงก็ไม่อยากได้ยิน
-   ยังไงที่บ้าน เราก็เป็นคนสำคัญ
-   คนเรามันจะดีมันจะเก่งไม่ต้องโฆษณาตัวเองหรอก ถ้าดีจริงเก่งจริงจะมีคนรับรองการันตีเอง

[Joobperman]

 
อิอิ...คนแรกต่อจากน้องเอ
แล้วเมื่อไหร่น้องเอ ถึงจะรู้ใจตนเองเสียที่
น่าเห็นใจพี่นิคนะ  อดทน อดกลั้น กับน้องเอจริง ๆ 
   

[๐DoNuT๐]

อ่าวก็นึกว่าพี่เอจะไปคุยให้รู้เรื่อง
หลบหน้าพี่นิคซะงั้น

[Otaku]

เมื่อไรพี่เอกับพี่นิคจะคุยกันรู้เรื่องหรอ

คนที่ชื่อสองน่ากลัวขนาดนั้นเลยหรอ